บทที่ 378 ฆ่าเจ็ดดาวอาร์เรย์
ท่านผู้อาวุโสไท่ซ่างชำเลืองมองนักพนันอย่างไม่สนใจ เขาไม่ได้ให้ความสนใจกับนักพนันเหล่านี้แม้แต่น้อย
นักพนันเหล่านี้สำหรับเขาแล้ว ไม่ต่างอะไรจากมด แล้วเขาจะไปสนใจมดทำไม
คนนับไม่ถ้วนมองดูท่านผู้อาวุโสไท่ซ่างและท่านผู้อาวุโสอีกสิบสามท่าน เหมือนเห็นสัตว์ประหลาดเลย ต่างจ้องมองท่านผู้อาวุโสของตระกูลอวี้พวกนี้
และผู้คนจำนวนมาก ตกใจร้องตะโกนไปรอบๆ……บนพื้น มีผู้ได้รับบาดเจ็บมีบาดแผลเลือดไหลเต็มไปหมด โหยหวนด้วยความเจ็บปวด
ท่านผู้อาวุโสไท่ซ่างจ้องไปด้านหน้า ทันใดนั้นพูดช้าๆว่า “ฉันสัมผัสถึงเขาได้ เคยประลองกับเขาแล้ว ลมหายใจของเขาฝังลงในความทรงจำของฉัน และจำได้ไม่มีวันลืม”
พวกท่านผู้อาวุโสที่อยู่ด้านหลังของท่านผู้อาวุโสไท่ซ่าง ตกอยู่ในความเงียบ พวกเขาจะไม่แทงข้างหลังท่านผู้อาวุโสไท่ซ่าง และจะไม่ตีท่านผู้อาวุโสไท่ซ่างสลบ จะยอมให้ท่านผู้อาวุโสไท่ซ่างมีความทรงจำที่ฝังลึก ไม่มีทางลืมมันลง
อย่าว่าแต่ท่านผู้อาวุโสไท่ซ่างเลย หากท่านผู้อาวุโสท่านใดเคยมีประสบการณ์เช่นนี้ มันเป็นไปไม่ได้ที่จะลืม
“ไปเถอะ ไปฆ่ามัน” ท่านผู้อาวุโสไท่ซ่างพูด ราวกับว่าจะไปเหยียบย่ำมดตัวเล็ก ๆ ให้ตาย
ท่านผู้อาวุโสไท่ซ่างก้าวเท้าออกไป ท่านผู้อาวุโสท่านอื่นก็ติดตามอย่างใกล้ชิด ร่างของพวกเขากะพริบทีละคน และพุ่งไปที่ไกล ๆอย่างรวดเร็ว
และเจ้าหน้าที่ รปภ.ทั้งสองคนที่ทางเข้าก็ไม่กล้าขัดขวาง พวกเขาทรุดตัวลงกับพื้น หน้าซีด ขาสั่น เจ้าหน้าที่ รปภ.ทั้งสองคนยังต้องการหลบหนีไปกับฝูงชน แต่พวกเขาทั้งสองไม่สามารถควบคุมขาได้ จึงหนีไม่ได้
พวกท่านผู้อาวุโสเหล่านี้ไม่ได้สนใจ รปภ.สองคนนี้ รอจนกว่าพวกท่านผู้อาวุโสออกไปไกลแล้ว ความกดดันจึงได้ลดลง ทำให้ รปภ.ทั้งสองหายใจได้สะดวกขึ้น และโล่งใจ
หลังจากที่พวกเขาตั้งสติได้แล้ว ถึงสังเกตเห็นว่า จากตัวของตัวเองมีกลิ่นที่ไม่พึงประสงค์ซึ่งคละคลุ้งไปทั่ว ทำให้นักพนันหลายคนแตกตื่นต่างปิดปากและจมูก รีบออกห่างจาก รปภ.ทั้งสองทันที
พวกเขาก้มหน้า หน้าแดง อายจนแทบแทรกแผ่นดินหนี……..นี่มันช่างน่าละอายเหลือเกิน
พวกเขาทั้งสองถูกท่านผู้อาวุโสไท่ซ่างและท่านผู้อาวุโสเหล่านั้นขู่จนฉี่ราด……. อุจจาระและปัสสาวะปนกันไปหมด กลิ่นนั้น แม้แต่ตัวเองก็ยังรับไม่ได้แล้ว
รปภ. ทั้งสองมองไปทางที่ท่านผู้อาวุโสไท่ซ่างหายตัวไป สีหน้ายังคงซีด น่าเกลียดมาก
“นั่น ใช่คนเหรอ” รปภ.คนหนึ่งถามขึ้นด้วยความไม่อยากเชื่อ เขาสงสัยมาก คนปกติ ทำไมทำให้พวกเขาใจสั่นได้ขนาดนี้
“รีบรายงานขึ้นไปเร็ว งานพนันเพชรพลอย จะเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นแล้ว” รปภ. คนหนึ่งสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูด
…………
ณ ตอนนี้ ข่าวนี้ แพร่กระจายอย่างรวดเร็วในเยี่ยนจิง
ฆาตกรที่ฆ่าคนหลายร้อยชีวิต หลังจากการนองเลือดตระกูลตู้แล้ว ก็หนีไปที่เยี่ยนจิง
สิ่งที่ก่อให้เกิดการสั่นสะเทือนของเยี่ยนจิงมากที่สุด คือสิ่งที่มาพร้อมกับข่าวนี้ เป็นภาพถ่ายที่เปื้อนเลือด
ภูเขามรณะและทะเลเลือด……แขนขาหัก……เหมือนฉากนรกบนโลก ปรากฏในภาพถ่าย แค่เห็นเพียงแวบเดียว ก็ทิ้งภาพที่น่าหดหู่และน่ากลัวไว้
เพราะภาพถ่ายนองเลือดเหล่านี้ ทำให้เยี่ยนจิงสั่นสะเทือน
………
เยี่ยนจิง ในอาคารสูงทะยานสู่เมฆ
ผู้ชายในชุดสูทที่เรียบง่าย นั่งอยู่บนโซฟา จ้องมองภาพที่สะท้อนจากโต๊ะกระจก……….. ดวงตาที่ลึกล้ำและไม่มีที่สิ้นสุด
ณ เวลานี้ สำนักใหญ่ที่ใหญ่พอ ๆ กับสำนักงานทั้งชั้น ประตูลิฟต์เปิดออกช้าๆ มีเลขาสาวสวยเซ็กซี่กำลังถือแฟ้มมาจากข้างนอก สวมใส่รองเท้าส้นสูงสีดำทรงเสน่ห์ เดินเข้ามา ทั้งร่างเปล่งเสน่ห์อันน่าหลงใหล
เลขาสาวเจ้าเสน่ห์เดินมาตรงหน้าชายคนนั้น ถึงหยุดลง ดูสุภาพ พูดว่า “ท่านจิงที่เมืองหู้ไห่มีข่าวใหม่”
เลขาสาวสวยยื่นเอกสารให้กับคนชื่อจิง จองโบกมือ น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยเสน่ห์ที่พิเศษ
“พอแล้ว ฉันรู้แล้ว” หลังจากที่จิงพูดจบ เลขาสาวสวยก็ไม่ได้รบกวนเขาอีก หันหลังแล้วก็ออกไป
รอให้เลขาสาวเจ้าเสน่ห์ออกไปแล้ว จิงจึงค่อยๆก้มลง แล้วหยิบเอกสารนั้นขั้นมา
จิงเปิดรูปดูทีละแผ่น ในใจเหมือนน้ำที่หยุด นิ่งมาก เอกสารภาพถ่ายเหล่านี้ ไม่สามารถสร้างคลื่นในใจของเขาได้เลยแม้แต่นิดเดียว
และเมื่อสายตาของจิงจับจ้องไปที่ภาพถ่ายภาพหนึ่ง สีหน้าของเขาหยุดนิ่งทันที จ้องมองภาพนั้นอย่างไม่กะพริบตา ดูท่าคลื่นไม่ได้อยู่ในดวงตาเท่านั้น มันกระตุ้นความเชื่อมั่นของเขา
จิงหยิบรูปนั้นขึ้นมา จ้องมองภาพนี้เป็นเวลานาน ถึงจะหันหลัง ยืนอยู่ตรงหน้าต่างขนาดใหญ่ แล้วถอนหายใจเบาๆ
ดวงตาที่ลึกล้ำของเขาสั่นไหว หลังจากเวลาผ่านไปนาน จึงพูดชื่อออกมาหนึ่งชื่ออย่างเบาๆ …..ชื่อนี้ เป็นชื่อที่ทุกคนรู้จักดีในต่างประเทศ ช็อกโลกตะวันตก ไม่มีใครไม่รู้จัก
“ราชาหลง…………”
จิงจ้องรูปในภาพถ่าย…….. นั่นมันรูปมังกรจริงๆ มีความเย่อหยิ่งบนใบหน้า
รูปนี้ จิงคุ้นเคยกับมันมาก รูปนี้ แสดงถึงข้อความเดียว……..ราชาหลง เขามาแล้ว
ราชาหลงกำลังปล่อยสัญญาที่หัวเซี่ย เขามาที่นี่ หัวเซี่ย หมดเวลาสงบแล้ว เขาจะก่อพายุขึ้น
ดวงตาของจิงก็เย็นชาทันที สีหน้าเยือกเย็น เต็มไปด้วยความอาฆาต…….เขาไม่กลัวราชาหลง…..เยี่ยนจิง เป็นลูกน้อง ของเขา ไม่ว่าเทวดาไหนจะมาที่นี่ ต้องยอมจำนน แม้ว่าราชาหลง ก็ไม่ต่างกัน
จิงยืนมือไค่วหลัง ราชาหลงทำให้หู้ไห่นองเลือด ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเขา เขาก็จะไม่ยุ่งเกี่ยว แต่ถ้าราชาหลงกล้าสร้างปัญหาที่เยี่ยนจิง เขาก็จะไม่เกรงใจเช่นกัน จะต้องให้เขาต้องรับผิดชอบอย่างสาสม
“ราชาหลง ฉันอยากดูว่า คุณมาที่เยี่ยนจิงของฉันคิดอยากทำอะไร เมืองหู้ไห่จะไม่ยอมปล่อยคุณแน่…….” จิงพึมพำ มีแสงเย็นจาง ๆ และลึก กะพริบในดวงตาของเขา ไม่มีใครสามารถคาดเดาความคิดภายในใจของเขาได้เลย
…………
ในงานพนันเพชรพลอย มีท่านหนึ่งใบหน้าซีดเซียว ริมฝีปากเปื้อนเลือด จากตัวเขามีพลังออกมาที่ไม่เหมือนผู้ชายธรรมดา วางโทรศัพท์ลง มองไปทางชายหนุ่มประมูลหินหยาบที่สวยได้ชิ้น แล้วพูดว่า “พวกเราอาจจะเดือดร้อนแล้ว”
ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้น มองไปที่ผู้ชายคนนั้น เขาไม่แสดงออกอะไร ใจเย็นและนิ่งมาก ถามว่า “มีอะไรเหรอ”
“ราชาหลงอยู่ที่เยี่ยนจิง ไม่รู้ว่ามีเพราะพวกเราหรือเปล่า” ชายคนนั้นเงยหน้าขึ้นแล้วพูด
“พวกเราเต๋อกุลาทรงพลังมาก ราชาหลงอยู่หัวเซี่ยเป็นที่ต้องการ ไม่จำเป็นต้องกลัวขนาดนั้นมั่ง” ชายหนุ่มถามอย่างสงสัย
แต่ชายคนนั้นส่ายหัว “คุณไม่เข้าใจ”
ไม่เพียงที่เยี่ยนจิง คนเต๋อกุลาได้รับข่าวสาร ทั้งเยี่ยนจิง โรงแรมระดับห้าดาวจำนวนนับไม่ถ้วน ก็ได้รับข่าวว่าราชาหลงมาที่เยี่ยนจิง
ในขณะที่งานพนันเพชรพลอยกำลังคึกคักเร่าร้อน ทันใดนั้นก็มีข่าวว่าราชาหลงมาเยี่ยนจิง ย่อมทำให้หัวใจของคนใหญ่คนตัวโตหลายคนสั่นสะท้าน เริ่มสงสัยจุดประสงค์ที่แท้จริงที่ราชาหลงมาเยี่ยนจิง
เยี่ยนจิงในเวลานี้ เหมือนเปลือกนอกจะนิ่งสงบ แต่จากข่าวที่ราชาหลงมาเยี่ยนจิงแพร่ออกไป โรงแรมจำนวนนับไม่ถ้วนได้เพิ่มความปลอดภัยมากขึ้น …….โรงแรมที่มีผู้หลักผู้ใหญ่เข้าพัก ระมัดระวังตัวมากขึ้น ราชาหลง ถึงแม้ว่าราชาหลงจะไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกับผู้หลักผู้ใหญ่ในหัวเซี่ย…….แต่ในระดับนานาชาติราชาหลงเป็นบุคคลที่มีอำนาจ ทำให้หลายคนกังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของตัวเอง
ราชาหลงมาเยี่ยนจิง ในเมืองเยี่ยนจิงใช้กฎอัยการศึก
แม้ว่าจะเป็นสถานีตำรวจหู้ไห่ ก็คิดไม่ถึง ข่าวที่เกี่ยวกับต่างประเทศพวกเขาล่าช้ามาก ยังไม่ทันรู้จักรูปสัญลักษณ์นี้ แต่แพร่กระจายไปทั่วเยี่ยนจิงแล้ว
…………
ตระกูลจางในเมืองหู้ไห่ วิลล่าสุดหรู ในสวนหลังบ้านของวิลล่า ผู้ชายที่มีร่างกายแข็งแรงและเนื้อตัวช่วงบนเปลือยเปล่า ในมือถือดาบซ้อมอยู่ ตัวดาบสีเงินสะท้อนแสงดาบและแสงเย็นนับไม่ถ้วน แต่ละท่า ล้วนมีเจตนาฆาตกรรมที่ยิ่งใหญ่และไม่มีที่สิ้นสุด
” ซัว คำเลียนเสียงที่ผ่านไปอย่างรวดเร็ว” ชายคนนั้น ในมือถือดาบยาว ฟันไปมา ความว่างเปล่าดูเหมือนจะขาดออกจากกัน ทะเลดอกไม้ที่ปลูกอย่างดีอยู่ไม่ไกล สั่นไปหมด โดนตัดโดยตรง กลีบดอกปลิวไสวและถูกลมพัดไป มันก่อตัวเป็นดอกไม้สายฝนและโปรยลงมาทีละดอก
“ฮู้ เสียงหายใจออกมา”
หลังจากที่ชายคนนั้นหายใจออกมายาว ๆ ทันใดนั้น เขาส่งสียงที่อึดอัดใจออกมาและใบหน้าซีดลง ร่างกายหมดแรง เกือบล้มลงกับพื้น โชคดีที่สาวใช้สองคนอยู่ด้านข้าง รีบเข้ามาประคองตัวชายคนนั้นทันที
“นายท่านจาง อาการบาดเจ็บของท่านยังไม่หายดี ตั้งใจรักษาให้หายก่อนเถอะ” สาวใช้คนหนึ่งเกลี้ยกล่อม
จางข่ายลอนสายตาจ้องลึกลงไป เขาก้มหน้ามองดู รอยแผลจากรูกระสุนบนร่างกายที่เพิ่งหายเป็นปกติ ร่างกายของเขาแข็งแรง อาการบาดเจ็บหายเร็วมาก
สมรรถภาพทางกายแบบนี้ของจางข่ายลอน ก่อนหน้านี้ก็ตกใจกันทั้งตระกูลจาง ทำให้ทั้งตระกูลจาง ไม่มีใครไม่คิดว่าเป็นเพราะพระเจ้าอวยพรตระกูลจาง โชคของตระกูลจางมาแล้ว
แต่จางข่ายลอน ภายใต้สภาพแวดล้อมแบบนั้น สัมผัสได้ทางตาและหู ก็คิดว่าตัวเองได้รับพรสวรรค์
หลังจากที่สามารถรอดพ้นจากราชาหลงมาได้ จางข่ายลอนเหมือนถูกราดด้วยน้ำเย็น ตื่นขึ้นมาจากจินตนาการของตัวเอง…….
เทียบกับราชาหลงที่สง่า ตัวเองไม่มีอะไรเลย…….ช่างต่างกันราวฟ้ากับดิน พลังของเขาถือว่าแข็งแกร่งมากแล้ว แต่ในครั้งนั้น ต่อหน้าเฉินเป่ย ข้างในใจของเขา ทันใดนั้นรู้สึกไร้พลังลึกๆ
เขาจะรับได้อย่างไร ตัวเองถูกเขาทุบตีอย่างไร้ความปรานี ตัวเองช่วยเขาถือรองเท้า ก็ยังเกรงว่าไม่เหมาะสม
นั่นเหมือนอยู่คนละโลกกับตัวเองเลย ตอนนั้นคิดๆแล้วก็ขำตัวเองดี ยังคิดจะจัดการราชาหลงต่อหน้าทุกคน ช่างเป็นความคิดเพ้อฝันที่เป็นจริงไม่ได้
