บทที่412 ไม่ใช่แค่นี้เองเหรอ!
ทั้งร่างกายของเต๋อกุลาแข็งทื่ออยู่ที่เดิม ราวกับกลายเป็นหิน
เขาในเวลานี้ สามารถบอกได้ว่าสมองว่างเปล่าไปแถบหนึ่ง เต๋อกุลาก้มหน้า มองมีดหลงหยาเล่มนั้นที่เสียบบนหน้าอกตนเองอยู่อย่างตะลึง มึนงงไปทั้งตัวแล้ว
ในแววตาของเต๋อกุลาประกายความตกใจที่ยากจะจินตนาการได้ เขามองเฉินเป่ยด้วยความตกตะลึง สีหน้าอึ้งทึ่งอย่างกับเห็นผีเลยทีเดียว
“แกเป็นเขาได้ยังไงกัน……” ผ่านไปตั้งนานเต๋อกุลาถึงเอ่ยปากฝืดๆ หน้าอกกระเพื่อมอย่างแรง ยากจะสงบ
“ทำไมฉันถึงเป็นเขาไม่ได้ล่ะ?” มือเฉินเป่ยกุมแสงดำไว้ ก้าวเท้าช้าๆ เดินมาที่ด้านหน้าของเต๋อกุลา
สายตาเต๋อกุลาจ้องมีดหลงหยาเล่นนั้นที่หน้าอกตาไม่กะพริบ เขายื่นมือมาดึงมีดหลงหยาที่เสียบอยู่บนหน้าอกออกมาแล้ว ตอนที่มองเห็นมีดหลงหยา ทันใดนั้นดวงตาหดตัวลงอย่างแรง
ร่างกายของเต๋อกุลาสั่นเทารุนแรง ในแววตาประกายความหนาวเหน็บไร้ที่สิ้นสุดและความตกใจอันมหาศาล
เขากุมมีดหลงหยาเล่มนี้ไว้แน่น ผ่านไปสักพัก เขาพูดประโยคหนึ่งขึ้นอย่างลำบากยากเย็น ส่ายหน้าพูดเสียงสั่นเครือ “นี่เป็นไปไม่ได้ นี่ไม่ใช่ของจริงเด็ดขาด!”
“เป็นของจริงหรือปลอม ในใจแกเองคงรู้ดี” เฉินเป่ยเอ่ยปากนิ่งๆ แต่ละคำพูดลอยเข้าในหูของเต๋อกุลา ทำให้ภายในใจเขายากจะสงบ
ใช่สิ มือทั้งคู่ของเต๋อกุลากุมมีดหลงหยาไว้ เขารู้อย่างแจ่มแจ้งเสียยิ่งกว่าใครที่ไหนอีก มีดหลงหยาเล่มนี้เป็นของปลอมได้อย่างไรกัน นี่เป็นของแท้แน่นอน เป็นปรมาจารย์ทำอาวุธทั้งในโลกทำอาวุธทั้งต่างประเทศ และมีตำแหน่งบรมครูเพียงหนึ่งเดียว ใช้วัสดุสมบูรณ์แบบชั้นยอดสารพัด สร้างมีดหลงหยาขึ้นด้วยมือตนเอง
มีดหลงหยาของราชาหลง อานุภาพเกรียงไกร ไม่มีสิ่งใดไม่พังทลาย เรียกได้ว่าเป็นอาวุธวิเศษ
แต่ตอนนี้เต๋อกุลาประคองมีดหลงหยาอยู่ในมือ…ด้ามที่อ่อนโยน คมมีดที่หนาวเหน็บเสียดกระดูก…เต๋อกุลาใช้เพียงมือทั้งคู่ประคองมันไว้ สามารถรู้สึกถึงความเย็นเฉียบเสียดกระดูก ราวกับจมลึกสู่จิตวิญญาณ
“มีดหลงหยา…นี่คือมีดหลงหยาในตำนาน!” เต๋อกุลาประคองมีดหลงหยาไว้ สั่นเทาไปทั่วร่าง เขาถืออาวุธลำดับหนึ่งเอาไว้ ทว่าราวกับถือระเบิดสยองขวัญที่กำลังจะระเบิดออกทุกเมื่อ ทำให้เขาอกสั่นขวัญแขวน
ขาทั้งคู่ของเต๋อกุลากำลังสั่นไม่หยุด…ลมหายใจหอบถี่อย่างหาที่เปรียบไม่ได้
ในที่สุดเต๋อกุลาก็มีปฏิกิริยาเข้ามา ผู้ชายที่ยืนอยู่ด้านหน้าตนเองคนนี้ คาดไม่ถึงเป็นราชาหลงในตำนาน
วินาทีที่เต๋อกุลาเจอกับเฉินเป่ย ไม่ได้เห็นเฉินเป่ยอยู่ในสายตาเลย สำหรับเขาแล้ว ผู้ชายที่ธรรมดาเช่นนี้ จะเป็นราชาหลงผู้ยิ่งใหญ่ได้อย่างไรกัน
แต่ตอนนี้ความจริงราวกับเป็นฝ่ามือหนึ่ง ที่ตบลงบนหน้าของเต๋อกุลาอย่างแรง ทำเอาเต๋อกุลาใกล้จะวิงเวียนจนมีดาวโผล่ขึ้นมาแล้ว
เฉินเป่ยเป็นราชาหลงจริงอย่างคาดไม่ถึง ผู้ชายที่ยืนบนยอดในโลกใบนี้ และชายตามองทุกคน
เต๋อกุลาย่อมนึกไม่ถึงเป็นธรรมดา ในความเป็นจริง ผู้คนมากมายต่างคิดไม่ถึงแบบเต๋อกุลา ราชาหลงจะธรรมดาถึงเพียงนี้ และยิ่งยินยอมอยู่หู้ไห่สถานที่คับแคบนี้ มาเป็นผู้ชายแต่งเข้าบ้านผู้หญิงของตระกูลหลี
“ราชาหลง……” มือทั้งคู่ของเต๋อกุลาประคองมีดหลงหยาไว้ ร่างกายที่สั่นเทาค่อยๆ เงยหน้ามองทางเฉินเป่ย ในดวงตามีความหมายซับซ้อนเพิ่มขึ้นมา…ค่อยๆ เข้มข้น
“กล้าแตะต้องผู้หญิงของฉัน แกรู้มั้ยว่าผลลัพธ์คืออะไร?” เฉินเป่ยที่สีหน้าสงบก้าวเท้าออกมา เสียงล้ำลึกเผยความรู้สึกกดดันที่แน่วแน่และแข็งกร้าวเต็มเปี่ยม
เต๋อกุลาร่างกายสั่นเทา ตามมาด้วยเฉินเป่ยที่ก้าวเท้านี้ออกมา เป็นแรงกดดันสยองขวัญดุจเทือกเขา ถล่มไปทางเต๋อกุลาอย่างทะลักทลาย
ถ้าเปลี่ยนเป็นเมื่อก่อน เต๋อกุลาย่อมสามารถรับมือได้อย่างสบาย…แต่เวลานี้เต๋อกุลาจะกล้าจัดการเหรอ?
“ปึง!”
ทันใดนั้น เต๋อกุลารับภาระหนักสุดจะทน เขาที่สีหน้าซีดขาว หัวเข่ากระแทกลงบนพื้นอย่างแรง คุกเข่าลงมาแล้ว
เต๋อกุลา…ชนเผ่าเลือดกลุ่มหนึ่ง ส่วนเฉินเป่ย ราชาหลงในยุคปัจจุบันคุกเข่าลงมาแล้ว
“ผมผิดไปแล้ว ราชาหลง ขอท่านลงโทษผม…….” เต๋อกุลากัดฟันเอ่ยปาก เขาจิตใจสั่นเทา ถึงแม้เขาจะคุกเข่าลงมา แต่ยังคงไม่มีทางยอมรับได้ ผู้ชายด้านหน้าที่ดูสภาพธรรมดาเช่นนี้ กลับครอบครองสถานะน่ากลัวที่ทำให้ทั่วโลกสั่นสะเทือนได้อย่างคาดไม่ถึง
…………
ในโรงแรม ด้านในห้องนอน หลีชิงเยียนยืนอยู่ริมหน้าต่าง ดวงตาจ้องมองฉากหนึ่งด้านนอกโรงแรมแน่น บนสนามหญ้านั้น ประธานนางฟ้าที่เลือดฝาดค่อยๆ ฟื้นตัวกลับมา แต่ยังคงดูซีดเซียวระดับหนึ่ง หายใจลึกๆ ไม่ขาดสาย พยายามสงบอารมณ์ของตนเองอยู่
“ประธานหลี……” ซูเหลยยืนอยู่ด้านข้างหลีชิงเยียน ตอนที่หล่อนมองทางเฉินเป่ยบนสนามหญ้า วางใจขึ้นมากตั้งนานแล้ว
สำหรับหล่อนนั้น เฉินเป่ยลงมือ ผลสุดท้ายของเต๋อกุลา ไม่ต้องให้หล่อนคิดต่อแล้ว น่าจะย่ำแย่มาก
“แค่กๆ…” ทันใดนั้น ซูเหลยส่งเสียงไอขึ้น ตอนที่หล่อนปล่อยมือที่ปิดปากออก พบเข้าทันทีว่าหล่อนได้รับบาดเจ็บจนมีสีแดงที่สะดุดตาเพิ่มขึ้นมา ภายในร่างกายของหล่อนได้รับการกระทบกระเทือนอย่างหนัก หล่อนกำลังไอเป็นเลือด
“เธอบาดเจ็บแล้ว รีบนั่งลง” หลีชิงเยียนได้ยินเสียงไอของซูเหลย จากนั้นถึงได้สติกลับมา ดึงเก้าอี้ตัวหนึ่งเข้ามา ประคองซูเหลยที่อ่อนแอให้นั่งลงมาแล้ว
หลังจากซูเหลยนั่งลง หลีชิงเยียนพิงที่ขอบหน้าต่าง สายตาไม่ได้ย้ายออกจากเฉินเป่ยที่สนามหญ้าเลยตั้งแต่ต้นจนจบ
หลีชิงเยียนจ้องเฉินเป่ยตาไม่กะพริบ เธออยู่บนชั้นที่สูงมาก บวกกับระยะห่างที่ไกลขนาดนี้ เดิมทีหลีชิงเยียนเห็นไม่ชัด เพียงแต่เธอไม่ได้ลืม เป็นผู้ชายคนนี้ที่ช่วยตนเอง
“คนที่ช่วยฉันคนนั้น คงไม่เกิดเรื่องอะไรมั้ง ฉันเป็นห่วงเขามาก…ถ้าเกิดว่า…..” หลีชิงเยียนพูดเสียงเบา
“ไม่หรอกค่ะ” หลีชิงเยียนยังพูดไม่จบก็โดนซูเหลยขัดจังหวะเข้า
หลีชิงเยียนตะลึงนิดหน่อย จากนั้นมองทางซูเหลยด้วยความสงสัย เธอไม่เข้าใจ ทำไมซูเหลยถึงมั่นใจเช่นนี้กัน
จากนั้นซูเหลยถึงสำนึกได้ว่าตนเองพูดอะไรผิดไปแล้ว รีบขยับหัวคิดที่เฉียบแหลมทันที พูดอธิบาย “ประธานหลี เมื่อกี้คุณก็เห็นความสามารถของผู้ชายคนนั้นแล้ว แม้แต่ฉันยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา แต่ผู้ลึกลับคนนั้นสามารถบีบเขาถอยได้หลายครั้ง เห็นได้ชัดมากว่าความสามารถไม่ธรรมดาสักนิดเดียว คนแบบนี้ถ้าก้าวออกมาได้ เดิมคงมีความมั่นใจในความสามารถตัวเองมาก…และด้วยฝีมือของเขา มองจากพวกเราตรงนี้ ยังรับรู้ถึงฝีมือเยี่ยมยอดของเขาได้…ถึงแม้เขาสู้ไม่ได้จริงๆ อย่างน้อยถอยหนีออกไปก็ต้องทำได้แน่” ซูเหลยรีบพูดอธิบาย นี่ถึงทำให้หลีชิงเยียนตอบสนองเข้ามา พยักหน้าแล้ว เห็นด้วยกับคำพูดของซูเหลยมาก ชั่วขณะนั้นสบายใจไปไม่น้อย
ทันใดนั้น หลีชิงเยียนจ้องมองทางเฉินเป่ย เอ่ยปากถามกับซูเหลย “เธอคิดว่าจะเป็นผู้ลึกลับคนก่อนหน้านั้นหรือเปล่า?”
“คนก่อนหน้านั้น?” ซูเหลยย่อมเข้าใจอยู่แล้วว่าหลีชิงเยียนหมายถึงคือผู้ลึกลับที่ช่วยเธอมาสามครั้งคนนั้น…หลังซูเหลยครุ่นคิดแวบหนึ่ง ส่ายหน้าตอบ “ขอโทษค่ะ ประธานหลี ฉันตัดสินไม่ออก”
“คนคนนั้น…ดีมากจริงๆ…ดีกว่าเฉินเป่ยเจ้าคนเลวนั้นมากเหลือเกิน……” หลีชิงเยียนก้มหน้า ในเสียงเผยความผิดหวังที่สับสน
ซูเหลยมองหน้าด้านข้างของหลีชิงเยียน ชั่วขณะนั้นจำใจอยู่บ้าง ทำให้หล่อนไม่รู้จะร้องไห้หรือหัวเราะดี
ผู้ลึกลับคนนั้น ก่อนหน้านี้ซูเหลยไม่รู้ว่าเป็นใคร…แต่ตอนนี้สถานะของคนผู้นั้น ไม่ต้องให้ซูเหลยไปพยายามเดาอีก…สถานะของเขาได้เผยออกมาแจ่มแจ้งแล้ว
ราชาหลง นอกจากราชาหลงแล้ว ยังมีใครที่มีความสามารถนั้น ไปทำเรื่องที่ผู้ลึกลับคนนั้นเคยทำไว้ได้อีก มีเพียงราชาหลง เป็นคนอื่นไปไม่ได้
