สีทองดี แต่ตอนนี้เขาเองก็ยังไม่รู้ว่าชะตากรรมของเขาจะเป็นอย่างไร
สายตาของจางเป่าเฉิงกวาดมองไปที่ที่นั่งของผู้ตัดสิน ในขณะที่ผู้ตัดสินกานก็มองมาที่เขาพอดี
สองตาของทั้งสองสบกันและอุณหภูมิในอากาศก็ลดลงอย่างกะทันหัน
จางเป่าเฉิงรู้สึกสั่นสะท้านในใจ เขารู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าดวงตาที่เพิ่งสบกับเขาของผู้ตัดสินกานเมื่อครู่นี้เต็มไปด้วยความเยาะเย้ยและดูถูก
ในที่สุดเขาก็ตกอยู่ในกำมือของเขาจนได้
ทั้งสองมองหน้ากันสักพัก ในที่สุดเฉินเป่ยที่นั่งอยู่บนที่นั่งผู้ตัดสินก็อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นอย่างเหลือทน “เรื่องส่วนตัวของพวกคุณยังอยู่ภายหลัง สรุปตอนนี้จะเอายังไง?”
ผู้ตัดสินคนอื่นๆ มองไปที่เฉินเป่ยอย่างเย็นชา ในบรรดาผู้ตัดสินเหล่านี้ เกรงว่าจะมีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่แต่งตัวชุดดำทั้งชุดและยังกล้าพูดจาหยิ่งผยองอีกด้วย
เขาไม่มีวุฒิภาวะในการเป็นผู้ตัดสินเลย แต่เขาเหมือนพวกอันธพาลมากกว่า
ผู้ตัดสินกานมองไปที่เฉินเป่ยด้วยสายตาเย็นชา จากนั้นค่อยๆ นั่งลง สายตาของเขาจดจ่อไปที่หินหยาบสามก้อนที่วางอยู่บนโต๊ะของผู้ตัดสินอีกครั้งแล้วพูดว่า “ทุกคนเริ่มการประเมินได้”
ชิ้นส่วนของหินหยาบถูกหมุนเวียนอย่างรวดเร็วในมือของผู้ตัดสิน เหล่าผู้ตัดสินทุกคนสีหน้าเคร่งขรึมขึ้นมาทันที แม้แต่ผู้ตัดสินที่เคยรู้จักจางเป่าเฉิงเมื่อเห็นหินหยาบก้อนที่สามของเขาก็หน้าบึ้งและดูคิดหนักทันที
เมื่อหินหยาบก้อนที่สามตกอยู่ในมือของผู้ตัดสินกาน เขายกหินหยาบขึ้น ทันทีที่เห็นหินหยาบก้อนนี้อย่างใกล้ชิดแล้วเขาก็อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย
หินหยาบก้อนนี้อยู่ในมือของผู้ตัดสินกานอยู่พักใหญ่ แต่เขายังไม่ยอมวางมันลง
จากนั้นสักพัก ผู้ตัดสินกานก็วางหินหยาบลงและพูดเบาๆ ว่า “ผมขอประกาศว่าหินหยาบก้อนนี้ไร้ประโยชน์”
