บทที่ 475 กวาดล้างให้หมด
จางเป่าเฉิงกลัวจนสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว ส่วนซูเหลยหลังจากฟื้นฟูกำลังบ้างแล้ว หันมา เหลือบมองไปที่ประตูห้องนอน แววตาที่เฉียบคมมีความดุเดือด
ซูเหลยสงสัยในตัวของนักฆ่าเหล่านี้ นักฆ่าเหล่านี้ต้องไม่ใช่นักฆ่าธรรมดาทั่วไป จากประสบการณ์ของซูเหลย เห็นได้ชัดว่าพวกเขาเป็นนักฆ่ามืออาชีพ
และนักฆ่าเหล่านี้ ทำไมจู่ ๆถึงโจมตีและตามฆ่าพวกเขา รู้อีกด้วยว่าพวกเขาอยู่ห้องไหน หรือว่าโรงแรมรั่วไหลความลับ
ซูเหลยกำลังไตร่ตรอง และในขณะนี้ นักฆ่าที่อยู่นอกห้องของซูเหลย อยู่ๆก็เงียบไป ไม่ตามเข้ามา
“ผู้ใหญ่ทั้งสองให้พวกเราแค่ดักพวกเขาไว้ พวกคุณทั้งสองเฝ้าหน้าประตูไว้ ฉันจะพาคนไปเสริมกำลัง เป้าหมายมีความแข็งแกร่ง พวกเราเสียงกำลังคนไปไม่น้อยแล้ว” หนึ่งในนักฆ่าออกคำสั่ง
นักฆ่าอีกสองคนพยักหน้าซ้ำๆ หลังจากนั้นแต่คนก็หันกลับ ร่างกายกะพริบ หายไปจากทางเดินอย่างรวดเร็ว……….
ในเวลานี้ ห้องในโรงแรม ยังคงต่อสู้กันอย่างดุเดือด
นักฆ่าหลายคนล้อมเฉินเป่ยไว้ อุณหภูมิในห้องลดลงอย่างรวดเร็ว ถูกครอบงำโดยเจตนาฆ่าที่เย็นชา
ทันใดนั้น นักฆ่าเหล่านั้นเหมือนมีญาณเชื่อมหากัน เคลื่อนไปพร้อมกัน เตะอย่างกะทันหัน พุ่งเข้าหาเฉินเป่ยเหมือนลูกศร
“ฆ่า”
แสงดาบพราวพันกัน สร้างตาข่ายขนาดใหญ่ พุ่งเข้าหาเฉินเป่ย ทำให้เฉินเป่ยไม่มีทางหนี
“ดูซิคราวนี้คุณจะหนีอย่างไร” ทันใดนั้นนักฆ่าคนหนึ่งก็ตะโกนขึ้น แสงดาบฟาดไปทั่วทุกสารทิศ ในพริบตาของในห้องก็ถูกทุบเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
“ฆ่า”
“ฆ่า”
“ฆ่า”
นักฆ่าทั้งหมดชูดาบขึ้นพร้อมกัน ตะโกนเสียงดังสะเทือนฟ้า
ในพริบตา แสงดาบที่น่าสยดสยองแทบจะทำให้ทุกอย่างแตกเป็นเสี่ยง ๆ แม้แต่ความว่างเปล่าก็สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง
“ปัง ปัง ปัง”
โต๊ะแต่ละตัว ทันใดนั้นก็แตกสลายด้วยแสงดาบนับไม่ถ้วน กลายเป็นผง
ส่วนเฉินเป่ย ยืนอยู่ตรงกลางแสงดาบ ดูสบายๆ ดูสงบมาก เขายังคงถือบุหรี่อยู่ สูบตามอำเภอใจโดยไม่เกรงกลัวใคร เพิกเฉยต่อนักฆ่าที่น่ากลัวรอบตัว
“(เสียง) ปะทะ”
แสงดาบเฉือนไปที่เฉินเป่ยอย่างโหดร้าย แต่ไม่กี่วินาทีผ่านไป ร่างเหล่านั้นก็แข็งทื่อ ตกตะลึงทันใด
เฉินเป่ยยืนอยู่ที่เดิม ไม่มีการเคลื่อนย้ายเลยแม้แต่นิด แต่แสงดาบเหล่านั้น ตัดผ่านเฉินเป่ยไป ไม่โดนตัวเฉินเป่ยเลย
“เป็นไปได้อย่างไร” นักฆ่าที่อยู่ในเหตุการณ์หลายคน รู้สึกตกใจมาก และหนึ่งในนั้นที่ใส่หน้ากากแดง ไม่เหมือนคนอื่นๆที่ใส่หน้ากากดำ มีเหงื่อเย็น ๆ ค่อยๆไหลออกมาบนหน้าผาก
นักฆ่าหน้ากากแดง มองไปที่เฉินเป่ย ในดวงตาแสดงความกลัวออกมา
“หรือว่า……มองข้ามไป” นักฆ่าหน้ากากแดงพึมพำ หากเป็นเช่นนั้นจริง คนที่อยู่ตรงหน้า เขายังเป็นมนุษย์อยู่หรือเปล่า สามารถมองข้ามสิ่งนี้ไปได้ เขาก็คงจะเป็นสัตว์ประหลาด
“การแสดงจบลงหรือยัง”
ทันใดนั้น มองดูบุหรี่กำลังจะมอด เฉินเป่ยบีบบุหรี่ดับ มีความลึกฉายในดวงตา ชำเลืองมองไปที่นักฆ่าเหล่านี้ “ให้หัวหน้าของพวกคุณออกมา พวกคุณ ยังไม่สมควรเป็นคู่ต่อสู้ของฉัน”
เฉินเป่ยพูดช้าๆ น้ำเสียงของเขาจริงจังมาก ไม่เหมือนกำลังล้อเล่น ทำให้นักฆ่าเหล่านั้น สีหน้าดูน่าเกลียดทันที
ประโยคนี้ของเฉินเป่ย เหมือนตบหน้า ตบลงหน้าของนักฆ่าอย่างโหดร้าย นี่คือความอัปยศอดสูที่สุด
พวกเขาเป็นนักฆ่ามืออาชีพ ภายใต้ดาบของพวกเขาไม่รู้ว่าดื่มเลือดมามากแค่ไหนแล้ว มีอีกหลายคนที่เกรงกลัวพวกเขา พวกเขามองชีวิตคนเหมือนต้นหญ้าที่ไร้ค่า แต่ตอนนี้ มีชายคนหนึ่ง เยาะเย้ยพวกเขาต่อหน้าอย่างไม่ให้เกียรติ บอกว่าพวกเขาไม่สมควรเป็นคู่ต่อสู้ของเขา
นี่เป็นการเหยียดหยามศักดิ์ศรีของพวกเขาในฐานะนักฆ่าโดยสิ้นเชิง แล้วจะทนได้อย่างไร
“รนหาที่ตาย รวมค่ายกล” นักฆ่าหน้ากากแดง ดูโกรธถึงขีดสุด ทันใดนั้นก็ตะโกนออกมา ด้านหลังของเขา นักฆ่าก้าวออกมาทีละคน ในพริบตาก็ยืนอยู่ตรงหน้าเฉินเป่ย
“ฆ่า”
แสงดาบออกมาทีละภาพ เฉินเป่ยสีหน้าไม่เปลี่ยน สำหรับแสงดาบที่น่ากลัวเหล่านั้น เขาหลบได้อย่างสบาย
นักฆ่าหน้ากากแดงมองดูร่างเฉินเป่ยที่เร็วปานสายฟ้า ใจสั่นอย่างรุนแรง ความเร็วของเฉินเป่ย แม้แต่เขายังคิดว่ามันน่าทึ่งมาก
ไม่น่าแปลกใจที่เขาหยิ่งยโส……..
แต่……นักฆ่าหน้ากากแดงมีการเยาะเย้ยที่มุมปาก ตะโกนไปที่เฉินเป่ยอย่างได้ใจ “คุณคิดว่านี่จบแล้วเหรอ คุณตกหลุมพรางตั้งนานแล้ว ค่ายกลที่จะฆ่าคุณ ได้วางไว้นานแล้ว”
เฉินเป่ยสีหน้านิ่ง นักฆ่าหน้ากากแดงหัวเราะฮ่าๆ ตะโกนว่า “คุณคิดว่าพวกเรากินมังสวิรัติกันเหรอ อย่างคุณ รนหาที่ตายชัดๆ พวกเรามีค่ายกลที่รับมือกับคุณโดยเฉพาะ”
นักฆ่าหน้ากากแดงพูดจบ สีหน้าดูเย็นชาทันที ตะโกนเสียงดังว่า “ค่ายปิดชีพ ฆ่า”
“(เสียง)ปะทะ”
แสงดาบพุ่งเข้ามาจากทิศทางต่างๆและมุมที่แตกต่างกัน แทบจะไม่มีทางตันเหลืออยู่ ทุกมุม เป็นความแปลกที่เทียบไม่ได้ แทบจะไม่มีทางหลบหนีได้
เฉินเป่ยดวงตาหรี่ลง ค่ายกลนี้ สามารถทำให้หนังศีรษะของเขาชา ก็ไม่ธรรมดาเลย
เฉินเป่ยสีหน้านิ่งเล็กน้อย จริงจังขึ้นในที่สุด เผชิญหน้ากับสถานการณ์เช่นนี้ แทบไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้
นักฆ่าหน้ากากแดงมองดูวินาทีที่แสงดาบพุ่งเข้าหาเฉินเป่ย และล้อมเฉินเป่ยไว้ จึงโล่งใจเล็กน้อย หัวเราะต่อเฉินเป่ย สีหน้าเยาะเย้ยที่สุด
“ค่ายกลนี้ แทบจะไม่มีใครสามารถทำลายได้ คุณสามารถตายภายใต้มัน ก็ถือว่าไม่เสียใจแล้ว”
นักฆ่าหน้ากากแดงเพิ่งพูดจบ ในขณะนั้น ก็มีการเปลี่ยนแปลงที่ผิดปกติเกิดขึ้น
ศูนย์กลางที่แสงดาบกวาดออกไป ทันใดนั้น มีแสงดำปรากฏขึ้น ผ่านไปอย่างรวดเร็ว
นักฆ่าหน้ากากแดงมองไปทันที เห็นแค่เฉินเป่ยไม่รู้ถือมีดหลงหยาไว้ในมือตั้งแต่เมื่อไหร่ กล้ามเนื้อแขนขวาชัดเจนมากขึ้น เส้นเลือดเขียวปูด
“เฮอ—“
เฉินเป่ยมือถือแสงดำ ทันใดนั้นเหวี่ยงเข้าหาแสงดาบ
“ ตัง ตัง ตัง (เสียงโลหะกระทบกัน)”
เสียงแหลมแสบหู เฉินเป่ยเหวี่ยงแสงดำ ฟาดฟันไปที่แสงดาบเหล่านั้นอย่างดุเดือด
ประกายไฟกระเซ็น สั่นอย่างว่างเปล่า แสงดำในมือเฉินเป่ย เร็วเหมือนฟ้าแลบ ในความว่างเปล่า เหลือเพียงร่องรอยของแสงดำ
วินาทีต่อมา สีหน้าของนักฆ่าเหล่านั้นเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน ดาบยาวในมือของพวกเขาสั่นอย่างรุนแรง เมื่อพวกเขารู้ตัวอีกที ดาบยาวของพวกเขาก็หักเป็นท่อนๆแล้ว
แต่เฉินเป่ย มือถือแสงดำยืนอยู่ที่เดิม ชำเลืองมองนักฆ่าที่หน้าซีดเซียว พูดเบา ๆ ว่า “ฉันบอกแล้ว จะเป็นคู่ต่อสู้ของฉัน พวกคุณ…..ยังไม่คู่ควร”
“ออกไปเดี๋ยวนี้ ให้หัวหน้าของพวกคุณออกมา” เฉินเป่ยพูด
นักฆ่าหน้ากากแดงจ้องดาบยาวในมือของตัวเอง ในใจมีคลื่นลูกใหญ่ ร่างกายของเขากำลังสั่นอย่างรุนแรง ทันใดนั้น นักฆ่าหน้ากากแดงมองไปที่เฉินเป่ย ตะโกนไปว่า “คุณไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเจ้านายข้างนอกเป็นคนอย่างไร ออกไป ก็ตายเช่นกัน สู้ฆ่าคุณแล้วกลับไปรับรางวัลจะดีกว่า”
นักฆ่าหน้ากากแดงพูดจบ ทันใดนั้น ความว่างเปล่าสั่นสะเทือน สายฟ้าสีดำ ผ่านไปอย่างรวดเร็วในอากาศ นักฆ่าเหล่านั้นก็เห็นไม่ชัดเจน เพราะสายฟ้าสีดำนั้นเร็วเกินไป
“ พู (เป็นเสียงเป่าลมออกจากปาก)”
ส่วนนักฆ่าหน้ากากแดงก็จ้องมอง เขากำลังจะออกคำสั่งว่าฆ่าเฉินเป่ยอย่าได้ถอย มีแสงผ่านหน้าไป สายฟ้าแลบดำวับผ่านไป มีรูเลือดปรากฏบนหน้าผากของตัวเอง
มีดหลงหยาเล่มนั้น หลังจากหมุนหนึ่งรอบในอากาศ ก็บินกลับมาที่มือของเฉินเป่ย
เฉินเป่ยเอามีดหลงหยาที่อยู่ในมือ มองนักฆ่าหน้ากากแดงอย่างนิ่งๆ ไม่มีคลื่นในน้ำเสียงแม้แต่นิด แต่ดูเหมือนว่าจะถากถาง “เสียงดัง……..”
“บูม…….”
นักฆ่าคนอื่นๆมองไปที่นักฆ่าหน้ากากแดงล้มลงกับพื้น แม้เหตุการณ์นั้นจะผ่านไปแล้วแต่ในใจยังคงหวาดผวาอยู่ ใบหน้าของเขาซีดเผือดทันที
“หัวหน้าตายแล้ว…….”
“นี่……..เป็นคนไหม”
นักฆ่าเหล่านี้มีปฏิกิริยา ผู้ชายคนนี้ ไม่ใช่เรื่องของความแข็งแกร่ง แต่อยู่ที่เขาอยากฆ่าพวกเขาหรือไม่
“หนี”
นักฆ่าเหล่านั้นมองหน้ากัน มีความคิดเดียวกันที่ผุดขึ้นในสมอง ก็คือหนี ออกห่างจากผู้ชายคนนี้ ยิ่งไกลยิ่งดี แต่นักฆ่าเหล่านั้นกำลังจะหันหลัง เตรียมจะหนี เฉินเป่ยยกมุมปากขึ้น……… แสดงสีหน้าถากถางและดูหมิ่น
หนี…..มีหลายคนที่ต้องการหลบหนีจากมือของตัวเอง แต่สุดท้ายจะมีสักกี่คนที่สามารถหลบหนีได้
