บทที่ 519 โดนหลอก
“บุก!” ดวงตาของหัวหน้าเต็มไปด้วยเส้นเลือดสีแดงจนทำให้เขาน่ากลัวเป็นอย่างมาก
เหล่าทหารบุกเข้าไปพร้อมอาวุธปืนในมือ พวกมันยังอาศัยรั้วเหล็กที่แข็งแรงเป็นที่ป้องกัน และเล็งปืนไปที่ตัวของเฉินเป่ย
เฉินเป่ยยืนบนรถคันนั้น ขอแค่มีความเคลื่อนไหว เขาก็จะตอบโต้ด้วยพลังที่ไม่สามารถต้านทานได้
ในมือของเฉินเป่ยยังถือท่อนเหล็กอยู่ เขายืนอยู่ตรงนั้นด้วยสีหน้าเย็นชาราวกับปีศาจ
“ราชาหลง นายยังไม่ยอมรับผิดอีกเหรอ ถึงจะขัดขืนยังไงก็ไร้ประโยชน์!” หัวหน้าพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา ตอนนี้ชายที่ยืนอยู่ไม่ห่างจากเขา ได้พลิกความคิดของหัวหน้าไปแล้ว
ตอนนี้เหล่าทหารไม่ใช่คนที่มีฝีมือธรรมดาทั่วไปจะเทียบได้ อาจกล่าวได้ว่าจะกำจัดผลข้างเคียงบางอย่างออกไป พวกเขาคือทหารเอกของกองทหารการป้องกันสงครามเยี่ยนจิง แต่ทว่าตอนนี้ เวลาผ่านไปนานขนาดนี้พวกเขายังไม่สามารถทำอะไรผู้ชายคนนั้นได้!
พวกเขาได้รับบาดเจ็บ แต่ทว่าชายคนนี้กลับไม่เป็นอะไรเลย
“ยอมรับผิด ฉันทำอะไรผิดงั้นเหรอ เอาความผิดที่ไม่มีอยู่จริงมาจับฉัน นี่เป็นวิธีของกองทหารการป้องกันสงครามเยี่ยนจิงเหรอ” เฉินเป่ยแสยะยิ้ม “ฉันอุตส่าห์เห็นแก่มิตรภาพที่มีกับหัวหน้าเก่าของพวกนาย และยอมถอยให้ แต่พวกนายก็ยังรนหาที่ตาย งั้นฉันก็ไม่จำเป็นต้องปรานีพวกนายอีก”
“หัวหน้าเก่า? ราชาหลงนายยังจะพูดหยาบคายอีกนะ ตอนนี้นายมีค่าหัวเป็นอันดับต้นๆ ในหัวเซี่ย จะรู้จักกับหัวหน้าของเราได้ยังไง” หัวหน้าคนนั้นแสยะยิ้มเยาะเย้ย
เฉินเป่ยกวาดตามองเหล่าทหารพวกนั้น ความเศร้าหมองก่อตัวขึ้นในใจของเขา เขาส่ายหน้าแล้วถอนหายใจออกมา ภายในใจของเขามีความรู้สึกเศร้าหมองอย่างประหลาด เขาคิดไม่ถึงว่าร่องรอยที่หลงเหลือเอาไว้ที่เยี่ยนจิง จะถูกกำจัดจนหมดสิ้น ไม่มีใครจำเขาได้แม้แต่คนเดียว!
“ราชาหลง นายก่อเรื่องไว้อย่างใหญ่หลวง ยอมจำนนซะเถอะ!” หัวหน้าแผดเสียงออกมา
“ยอมจำนน?” เฉินเป่ยแสยะยิ้มแล้วพูดว่า “ถ้าฉันเดาไม่ผิด พวกนายกลายเป็นสัตว์ประหลาดที่เกือบจะไม่ใช่คนแล้วไม่ใช่เหรอ พละกำลังมหาศาลที่แลกมาด้วยสิ่งที่ต้องเสียไปอย่างมหาศาล กองทหารการป้องกันสงครามเยี่ยนจิงไม่ได้บอกพวกนายหรือไง”
เมื่อเฉินเป่ยพูดแบบนั้นออกมา หัวหน้าและเหล่าทหารก็มีสีหน้าเปลี่ยนไป คำพูดของเฉินเป่ยพูดถึงจุดสำคัญได้อย่างตรงไปตรงมา
หัวหน้ามองเฉินเป่ยด้วยสีหน้าเคร่งขรึม สีหน้าของเฉินเป่ยยังคงนิ่งเฉย “กองทหารการป้องกันสงครามเยี่ยนจิงดำเนินการเปลี่ยนแปลงพวกนาย ทำให้พวกนายมีพละกำลังที่แข็งแกร่ง แต่เขาคงจะไม่ได้บอกพวกนายสินะว่าชีวิตของพวกนายเหลืออยู่แค่ไม่กี่ปีเท่านั้น”
“แกพูดไร้สาระอะไร แกจะมาเข้าใจสภาพร่างกายของเราได้ยังไง!” หัวหน้าพูดโต้กลับด้วยความไม่พอใจ
“ฉันไม่เข้าใจหรอก แต่ฉันรู้ว่าสารชนิดหนึ่งที่กองทหารการป้องกันสงครามเยี่ยนจิงใช้กับพวกนาย มันมีผลข้างเคียงที่รุนแรงมาก พวกนายมันก็แค่หนูทดลองของกองทหารการป้องกันสงครามเยี่ยนจิง ไม่ได้มีประโยชน์ในการใช้อะไรมากมาย อายุขัยสั้น เขาก็ไม่บอกพวกนายหรอก ไม่งั้นพวกนายจะมีพลังมหาศาลเหรอ” เฉินเป่ยจ้องหัวหน้าด้วยดวงตาลึก ราวกับเขารู้ทุกอย่าง จนทำให้หัวหน้าใจเต้นระรัว
เมื่อเหล่าทหารพวกนั้นได้ยินสิ่งที่เฉินเป่ยพูด คนที่เด็ดเดี่ยวและแน่วแน่อย่างพวกมันพากันหันมองหน้ากัน คำพูดของเฉินเป่ยทำให้คนพวกนั้นไม่สามารถเถียงได้ เพราะคำพูดของเขามันจริงทุกคำ!
“พูดให้คนอื่นเข้าใจผิด พวกเราโจมตีมัน!” สีหน้าของหัวหน้าไม่ค่อยสู้ดี เขายกปืนขึ้นมาด้วยความโมโห จากนั้นก็สาดกระสุนไปทางเฉินเป่ย
“ไอ้เวร” สีหน้าของหัวหน้าโหดเหี้ยมและน่ากลัว ดวงตาของเขาแดงก่ำ และลั่นไกปืนใส่เฉินเป่ยอย่างบ้าระห่ำ
เหล่าทหารที่อยู่ในเหตุการณ์ตั้งสติได้ก็พากันเล็งปืนไปที่เฉินเป่ย วินาทีต่อมา
กระสุนจำนวนมากพุ่งไปที่เฉินเป่ย และล้อมรอบตัวเขาอย่างน่ากลัว
เฉินเป่ยยกยิ้มมุมปาก เขาตวัดมีดหลงหยาในมือ แสงดำพุ่งออกมากฟาดกระสุนนับไม่ถ้วน ร่างของเขากลายเป็นเหมือนภาพลวงตา และจะฝ่าวงล้อมออกไป
“แกหนีไม่พ้นหรอก!” หัวหน้าแผดเสียงออกมา เขายิงใส่เฉินเป่ยอย่างบ้าคลั่ง ประกายลูกกระสุนพุ่งไปในทางเดียวกันอย่างประหลาด ในตอนนี้ราชาแห่งสงครามลงมือด้วยตัวเอง!
“ปัง ปัง ปัง” ประกายลูกกระสุนลอยอยู่ในอากาศและพุ่งไปยังร่างของเฉินเป่ย
มีดหลงหยาในมือเฉินเป่ยเคลื่อนไหวไปมา เพื่อสกัดลูกกระสุนเหล่านั้น
“ฉิ้ง ฉิ้ง ฉิ้ง” เสียงวัตถุแหลมคมดังขึ้นติดต่อกัน ลูกกระสุนถูกเฉินเป่ยฟันจนแยกออกเป็นสองท่อนและหล่นหลงบนพื้น
“ตายซะเถอะ!” หัวหน้าลั่นไกปืนออกไปหลายทิศทาง และมันเป็นตำแหน่งที่เฉินเป่ยหลบ เขาคาดเดาได้อย่างแม่นยำ และล็อกตำแหน่งที่เฉินเป่ยหลบได้ทุกตำแหน่ง!
เฉินเป่ยหลบกระสุนที่สาดมาราวกับสายฝนได้ แต่ทว่าเขาไม่สามารถหลบการคาดเดาที่แม่นยำได้
ลูกกระสุนจำนวนมากพุ่งไปตรงหน้าของเฉินเป่ย ราวกับลูกไฟพุ่งเข้ามาที่ตัวของเฉินเป่ย
เขาเหมือนตกอยู่ในกับดักและไม่มีทางหนีได้อีก
“ล้อมเอาไว้ให้หมด!” หัวหน้าแผดเสียงออกมา เมื่อได้รับคำสั่ง เหล่าทหารจึงพากันแยกตัวล้อมรอบเอาไว้
เฉินเป่ยหรี่ตาลง นี่เป็นยุทธวิธีที่คุ้นเคยอีกแล้ว
โอบล้อมไว้ทั่วทุกทิศ ลูกกระสุนถูกยิงออกมา เขาถูกล้อมเอาไว้ทั้งสี่ทิศทาง!
เฉินเป่ยถอยหลังอย่างน่ากลัว มีดหลงหยาในมือตวัดไปมา เพื่อปัดป้องลูกกระสุนตรงหน้า
หัวหน้ายกปืนขึ้นมาอย่างรวดเร็ว และเล็งไปยังเฉินเป่ย
“ปัง ปัง ปัง” หัวหน้าลั่นไกปืนอย่างต่อเนื่อง กระสุนออกมาจากปลายกระบอกปืนทั้งสี่ทิศ
แววตาของเฉินเป่ยหยุดนิ่ง เขาตวัดมีดหลงหยาในมือ
“ฉิ้ง ฉิ้ง ฉิ้ง” ลูกกระสุนจำนวนมากถูกดาบฟันหล่นลงไปบนพื้น แต่ทว่าลูกกระสุนตรงหน้ามันน่ากลัวมาก ราวกับไม่มีทางให้เขาถอยได้อีก กระสุนปืนทุกลูกต้องการโจมตีพลังป้องกันของเขา
“ฟึ่บ” กระสุนปืนเคลื่อนผ่านมีดหลงหยาไป การป้องกันล้มเหลว
อานุภาพของกระสุนปืนน่ากลัวเป็นอย่างมาก มันพุ่งอยู่ในอากาศและตรงมาที่ลำคอของเฉินเป่ย
“ฟึ่บ” กระสุนเฉี่ยวผ่านลำคอของเฉินเป่ย รอยเลือดจางๆ ปรากฏขึ้น
เลือดไหลออกมา ความแสบแล่นเข้ามาทำให้เฉินเป่ยตั้งสติได้ ความเร็วเพิ่มขึ้นอย่างกะทันหัน!
เขาหลบมันด้วยความหวาดเสียว!
แววตาของเฉินเป่ยนิ่ง ความเย็นยะเยือกพุ่งออกมาจากแววตาของเขา
เฉินเป่ยตวัดมีดหลงหยาในมืออย่างรวดเร็ว มีดหลงหยาเล่มบางฟาดฟันอยู่ในอากาศ เสียงดังจนน่าตื่นเต้น!
ภายในความมืดยามค่ำคืน ใต้แสงจันทร์มีประกายสีเงินปรากฏขึ้น มันส่องแสงสีดำแห่งความกระหายเลือด!
