บทที่ 560 กบฏตระกูลหวัง
นักฆ่าทั้งเก้าคนหันขวับอย่างรวดเร็ว และพุ่งไปข้างหลัง
แววตาของเฉินเป่ยทอดยาว เท้าของเข้าเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วราวกับภาพลวงตา
“สวบบบ” มีดเล่มหนึ่งพุ่งเข้ามากลางหน้าผากของเขา
แต่วินาทีต่อมา ร่างของเขาเคลื่อนตัวรวดเร็วราวกับวิญญาณ มีดเล่มนั้นลอยเฉี่ยวตัวเขาไป
“สวบ สวบ สวบ” มีดนับไม่ถ้วนพุ่งเข้ามาทางเฉินเป่ยอย่างบ้าคลั่ง แต่ทว่าเขากลับหลบมีดเหล่านั้นได้อย่างง่ายดาย
เฉินเป่ยยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม
“นี่คือโอกาสครั้งสุดท้าย” เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ สีหน้าของเฉินเป่ยนิ่งเฉย
“ฉิ้ง!” คำตอบของเขาคือมีดอันแหลมคม
มีดพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วหมายจะแทงไปที่ลำคอของเฉินเป่ยภายในครั้งเดียว
เฉินเป่ยเขย่งเท้าเบาๆ ร่างกายของเขาเหมือนใช้วิชาตัวเบา มันลอยถอยหลังไปในอากาศ
ภายใต้ค่ำคืนอันเย็นยะเยือก นักฆ่าทั้งเก้าคนรีบเข้ามาจู่โจม
พวกเขาคือกลุ่มนักฆ่าอ้านสือ ขึ้นชื่อเรื่องการลอบสังหารไปทั่วทุกสารทิศ ไม่มีใครเทียบได้ ทั้งเขตหวาตง ไม่มีภารกิจใดที่พวกเขาทำไม่สำเร็จ!
เมื่ออ้านสือปรากฏตัวก็เต็มไปด้วยความน่ากลัว!
มีดอันแหลมคมพาดผ่านไปในอากาศ กลิ่นแห่งการสังหารแผ่ซ่านออกมา
จังหวะการเดินของเฉินเป่ยราวกับผี เขาเคลื่อนตัวเบาๆ อยู่บนพื้น ตัวของเขาลอยและหลบไปมา
ราวกับเขารับรู้ถึงการสังหาร เขาหลบมีดอันแหลมคมนับไม่ถ้วน
“ราชาหลงวันนี้แกต้องตาย” นักฆ่าเก้าคนสีหน้าเต็มไปด้วยความอาฆาต ทั้งเก้าคนย่อตัวและพุ่งเข้าไปจู่โจมที่ตัวของเฉินเป่ย
มีดอันแหลมคมหมุนควงอย่างรวดเร็ว มันพุ่งไปเก้าทิศทางและปิดล้อมทิศทางของเฉินเป่ยเอาไว้
ความอาฆาตแผ่ซ่านออกมา จะต้องมีคนตาย!
ขณะนั้นเองก็มีรังสีเย็นยะเยือกและน่ากลัวแผ่ซ่านออกมา
ทันใดนั้นเสียงคำรามดังกึกก้องในอากาศ
นักฆ่าทั้งเก้าคนเบิกตาโต สีหน้าเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว
จู่ๆ ก็มีแสงดำปรากฏขึ้นต่อหน้าพวกเขา แสงดำสว่างวาบอย่างรวดเร็ว
เหล่านักฆ่าหน้าซีดเผือดทันที นี่คือหลงหยาหรือเปล่า
ทันใดนั้นเฉินเป่ยเบิกตาโต แววตาของเขาเต็มไปด้วยเส้นเลือดสีแดง ดวงตาของเขาแดงก่ำ!
ตอนนี้ไม่ใช่เฉินเป่ยคนเดิมอีกต่อไปแล้ว มีดหลงหยาในมือของเขาเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว
สีหน้าของเก้านักฆ่าเคร่งขรึม พวกเขามองหน้ากันไปมา
“ฆ่ามัน!” เก้านักฆ่าแผดเสียงออกมา จากนั้นก็พุ่งเข้าไปหาเฉินเป่ย สถานการณ์เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว พวกเขาต้องฆ่าเป้าหมายให้ตาย เพื่อที่จะถอนรากถอนโคน
มีดเล่มหนึ่งพุ่งไปที่หน้าของเฉินเป่ย “ฉิ้ง” จู่ๆ เฉินเป่ยก็ยื่นมือไปจับมีดเล่มนั้น
ฝ่ามือของเขาโดนมีดเล่มนั้นบาด เลือดสดไหลออกมา แต่ทว่าเขากลับยิ้มมุมปากออกมาอย่างน่ากลัว เฉินเป่ยในตอนนี้ราวกับปีศาจ!
“เคร้ง!” เฉินเป่ยใช้แรงจากมือเปล่าทำให้ดาบเล่มนั้นแตกออกเป็นเสี่ยงๆ
เขากำหมัดแน่น จากนั้นก็เหวี่ยงมันออกไป
“ผัวะ” หมัดนี้เหมือนเสียงคำรามของปีศาจ หมัดนั้นเหวี่ยงไปโดนหน้าผากของนักฆ่า
เลือดสาดกระจายออกมา
เฉินเป่ยค่อยๆ ดึงหมัดกลับมา
หน้าผากของนักฆ่าคนนั้นถูกกระแทกจนแตกออก รอยยุบขนาดใหญ่ปรากฏอยู่บนหน้าผากของเขา
สีหน้าของนักฆ่าแปดคนที่เหลือเปลี่ยนไปในทันที แรงอาฆาตแผ่ซ่านออกมา
“รวมตัว!” เหล่านักฆ่าแผดเสียงออกมา ทั้งแปดคนสลับกันไปมาจนกลายเป็นค่ายกลสังหาร
ค่ายกลสังหาร ลอบสังหารทั้งหมด!
ท่ามกลางม่านฝนยามค่ำคืน ทั้งแปดคนพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว ประกายของความแหลมคมตวัดอยู่ในอากาศ และกำลังพุ่งเข้าไปที่จุดตายทั้งแปดบนร่างของเฉินเป่ย
เฉินเป่ยยังยืนอยู่ที่เดิม ดวงตาแดงก่ำมีรังสีอันน่ากลัวแผ่ซ่านออกมา เขากำลังยิ้ม ยิ้มอย่างน่ากลัว
“ฆ่ามัน!” เฉินเป่ยแผดเสียงออกมา เขายกมือขวาขึ้นมาหมุน
“ฉิ้ง” มีดหลงหยาสั่นเบาๆ ราวกับมันกำลังตอบรับเฉินเป่ย
“พรึบ” เฉินเป่ยเบิกดวงตาอันแดงก่ำ เขากำมีดหลงหยาในมือแน่น เมื่อเขาตวัดมีดก็เกิดเงานับพัน
เงามีดนับพันตวัดอยู่ในความมืด “ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว” เงาของมีดแทงทะลุร่างของนักฆ่าคนหนึ่ง มีดนับพันแทงทะลุหัวใจ
ร่างของนักฆ่าคนนั้นเต็มไปด้วยรูพรุนและกลายเป็นรอยแผลมากมาย นักฆ่าก้มมองร่างของตัวเองอย่างไม่อยากจะเชื่อ วินาทีต่อมาเขาก็ล้มลงไปกับพื้น
นักฆ่าคนหนึ่งยังคงอาฆาตไม่หยุด แต่ในขณะเดียวกัน จู่ๆ ก็มีเงามีดนับพันพุ่งเข้ามาข้างหน้า
“สวบๆๆ” ร่างของนักฆ่าเต็มไปด้วยรอยมีด
ภายในพริบตาเงามีดก็หายไป
เฉินเป่ยถือมีดหลงหยาไว้ในมือและยืนอยู่ท่ามกลางความมืด
แต่ทว่าร่างของนักฆ่าที่อยู่ข้างหลังค่อยๆ แยกออก ชิ้นส่วนของร่างกายร่วงลงสู่พื้น สุดท้ายร่างกายของเขาก็กองอยู่บนพื้น
ท่ามกลางความมืดหลงเหลือเพียงนักฆ่าหกคนที่มีสีหน้าตกตะลึง แววตาของคนพวกนั้นเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
“รวมตัว! ต้องฆ่าให้ตายภายในครั้งเดียว!” นักฆ่าทั้งหกเริ่มสงครามอีกครั้ง วันนี้ไม่ฉันก็แกที่ต้องตาย!
ดวงตาของเฉินเป่ยแดงก่ำ เขาถือมีดหลงหยาเดินไปข้างหน้า
“ฉิ้ง!” มีดหลงหยาฟาดฟันอยู่ในอากาศ
“สวบๆๆ” นักฆ่าคนหนึ่งอยู่กลางอากาศ เขาตั้งตัวไม่ทันและโดนความแหลมคมของมีดทะลุเข้าไปที่ร่างกาย
ร่างของนักฆ่าแตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ และหล่นไปกองอยู่บนพื้น
ประกายความแหลมคมของมีดสว่างวาบอยู่ท่ามกลางความมืด ความกระหายเลือดแผ่ซ่านไปทั่ว นี่มันนรกบนดินชัดๆ!
ทักษะของเฉินเป่ยระเบิดออกมาในความมืด ราวกับเงาดำ
“ตายซะ!” นักฆ่าคนหนึ่งสีหน้าโหดเหี้ยมด้วยความโกรธ เขากระโดดขึ้นและง้างมีดหวังจะฟันลงไปที่หลังของเฉินเป่ย
เฉินเป่ยหันขวับไปอย่างรวดเร็ว ดวงตาของเขาแดงก่ำ ร่างกายของเขาเป็นเงาเหมือนภาพลวงตา
“ผัวะ” เขายื่นฝ่ามือออกไป ฝ่ามือนั่นทะลุไปที่อกซ้ายของนักฆ่าคนนั้น
เฉินเป่ยดึงฝ่ามือกลับมาพร้อมกับหัวใจของนักฆ่าคนนั้น
หัวใจพร้อมเลือดแดงฉานของนักฆ่าคนนั้นอยู่ในมือของเฉินเป่ย หัวใจยังคงเต้นอยู่
นักฆ่าคนนั้นดวงตาสั่นระริก มันน่ากลัวจนไม่อยากจะเชื่อ!
“ลาก่อน” ดวงตาของเฉินเป่ยแดงก่ำ เขาใช้มือบีบหัวใจในมือ มันแตกกระจายภายในพริบตา
ร่างของนักฆ่าคนนั้นล้มลงบนพื้นอย่างแรง
บนพื้นเต็มไปด้วยเลือดสีแดงฉาน ศพนอนกองระเกะระกะอยู่บนพื้น ราวกับการต่อสู้ของปีศาจ
นักฆ่าที่เหลืออีกสี่คนสีหน้าซีดเผือด แววตาของทั้งสี่คนเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
พวกเขาคือกลุ่มนักฆ่าที่แข็งแกร่งที่สุดในอ้านสือ พวกเขาทั้งสิบคนฆ่าไม่มีเหลือ
แต่ทว่าเพียงพริบตาเดียวกลับตายไปแล้วหกคน
พวกเขาตกตะลึงและหวาดกลัวเป็นอย่างมาก ไม่อยากจะเชื่อเลย จู่ๆ พวกเขาก็ตระหนักได้ว่า คนที่อยู่ตรงหน้าถ้าไม่ใช่ราชาหลงก็เป็นปีศาจที่เหี้ยมโหด พวกเขาไม่สามารถรับมือได้แม้แต่น้อย
“ถอย!” สีหน้าของนักฆ่าทั้งสี่ซีดเผือดด้วยความหวาดกลัว จู่ๆ พากันถอยหลัง
นักฆ่าทั้งสี่หนีออกจากที่พักอย่างรวดเร็วท่ามกลางความมืด
เฉินเป่ยยืนดวงตาแดงก่ำอยู่ท่ามกลางความมืด ดวงตาของเขาจ้องไปที่นักฆ่าทั้งสี่ที่กำลังวิ่งหนี
“ความตายไม่มีที่สิ้นสุด คิดจะหนีได้ยังไง ตายซะ!” ภายในพริบตา ตัวของเฉินเป่ยเด้งขึ้นไปบนอากาศ
ทักษะของเขาไวดั่งปีศาจ ระเบิดพลังออกมาท่ามกลางความมืด
“ฉิ้ง” มีดหลงหยาส่งเสียงคำรามออกมา เงามีดนับพันฟาดฟันอยู่ในความมืด
“สวบๆๆ” นักฆ่าคนหนึ่งหนีไม่ทัน โดนเงามีดนับพันแทงทะลุร่างกาย ชิ้นส่วนของร่างกายกระเด็นลงไปกองอยู่บนพื้น
“ชะ..ช่วยฉัน..” แววตาของนักฆ่าคนหนึ่งสั่นระริกด้วยความหวาดกลัว แต่ยังไม่ทันได้พูดจบ แสงดำฟาดฟันไปที่หัวของเขา
แต่เฉินเป่ยยังไม่จบง่ายๆ เงามีดอันแหลมคมตวัดไปมาอย่างบ้าคลั่ง และแทงไปที่หัวของนักฆ่าจนเลือดสาดกระจายออกมา
ดวงตาทั้งสองข้างของเฉินเป่ยแดงก่ำราวกับปีศาจ มีดหลงหยาในมือกำลังฟาดฟันท่ามกลางม่านฝน นี่มันสงครามนองเลือดที่ไม่มีที่สิ้นสุด!
ท่ามกลางม่านฝน หลงเหลือเพียงนักฆ่าคนสุดท้าย เขาถอยกรูดไปข้างหลังอย่างรวดเร็วและวิ่งไปท่ามกลางความมืด
ดวงตาแดงก่ำของเฉินเป่ยฉายแววโหดเหี้ยมอย่างแปลกประหลาด
“ทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกนี้ เมื่อผ่านไปแล้วก็ยากที่จะย้อนกลับได้อีก ตายซะ!” เฉินเป่ยแผดเสียงออกมา
มีดหลงหยาในมือของเฉินเป่ย ระเบิดพลังออกมาภายในพริบตา
“สวบๆๆ” แสงดำคำราม หลงหยาฟาดฟันอยู่ในความมืดและพุ่งไปยังนักฆ่าที่กำลังหนี
นักฆ่าคนนั้นไม่ทันตั้งตัว ‘สวบๆๆๆ’ หลงหยาแทงทะลุร่างของเขา!!
รูเลือดปรากฏอยู่บนร่างกายของเขา แววตาของนักฆ่าคนนั้นตกตะลึง เขาแทบไม่อยากจะเชื่อ ร่างกายของเขาค่อยๆ อ่อนยวบและนอนจมกองเลือดไป
เฉินเป่ยค่อยๆ ลอยตัวลงมาจากท้องฟ้า เขาถือมีดหลงหยาราวกับปีศาจที่มาจากนรก เขายืนอยู่ตรงสี่แยก
นักฆ่ายอดฝีมือทั้งสิบแห่งกลุ่มนักฆ่าอ้านสือ ถูกกำจัดจนหมดสิ้น
ความมืดค่อยๆ ปกคลุม ตรงสี่แยกเต็มไปด้วยเลือด ชิ้นส่วนของศพกระจายไปทั่วพื้น กลื่นเลือดลอยคละคลุ้ง
ทุกสิ่งทุกอย่างราวกับนรก
