แต่บางเรื่องเราก็ไม่มีไฟล์แล้วเหมือนกัน
บทที่ 561 มีพิรุธ
“ฟู่ว…” เฉินเป่ยถอนหายใจออกมาอย่างแรง เขาเพิ่งตระหนักได้ถึงคำพูดของชิงเหนียน ค่าหัวพันล้าน ผู้มีฝีมือทั้งเยี่ยนจิงคงจะมาเพราะได้ยินข่าวนี้
ถึงเขาจะเป็นราชาหลง แต่ก็ไม่สามารถหยุดความโลภของคนพวกนั้นได้
เฉินเป่ยล้วงบุหรี่ออกมา ยังไม่ทันได้จุดบุหรี่ เขาก็ได้ยินเสียงแสบแก้วหูดังขึ้นมาจากข้างหลัง
เฉินเป่ยหันไปดู พบรถบรรทุกขนาดใหญ่กำลังพุ่งเข้ามาหาเขา ทันใดนั้น เฉินเป่ยก็กลิ้งหลบขึ้นไปบนหลังรถยนต์
“ปึง!”
รถยนต์ที่เฉินเป่ยพิงอยู่ กลายเป็นเศษเหล็กในทันที
“ปึง!”
ตาข่ายโลหะขนาดใหญ่คลุมตัวของเฉินเป่ยเอาไว้
“สวบๆๆๆ” คนนับไม่ถ้วนพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว อาวุธสีเงินยาวและมีความหนาและแหลมคมพุ่งไปที่ตัวของเฉินเป่ย มันคือแส้เหล็ก!
“ฟึบฟึบ” แส้เหล็กราวกับมังกรยาวพันขาและแขนของเฉินเป่ยจนแน่น
คนกว่าสิบคนรีบดึงและทำให้แส้เหล็กนั้นแน่นขึ้น จนแส้เหล็กกลายเป็นค่ายกล ตัวของเฉินเป่ยถูกตาข่ายคลุมเอาไว้และโดนแส้พันแน่น ราวกับจะเอาชีวิตของเขา เขาไม่สามารถขยับตัวได้
บรรยากาศเย็นยะเยือกจนน่ากลัว
ตัวของเฉินเป่ยโดนตาข่ายคลุมเอาไว้และโดนแส้พันเอาไว้ด้วย แส้เหล็กอย่างหน้าราวกับมังกรปีศาจร้าย มันพันแน่นอยู่บนร่างกายของเขา มันมัดทุกส่วนที่เขาจะแสดงพละกำลังออกมาได้ เสมือนตาข่ายฟ้าดินที่จองจำเขาไว้
แววตาของเฉินเป่ยสงบนิ่งและเฉยเมย ถึงแม้ว่าร่างกายของเขาจะไม่สามารถขยับได้ แต่เขากลับไม่กลัว และมองไปรอบๆ ด้วยความเย็นชา จากนั้นก็แสยะยิ้มออกมา
“บอกมาเถอะว่าพวกแกเป็นใคร ตระกูลไหนถึงใช้วิธีสกปรกแบบนี้” เฉินเป่ยพูดด้วยน้ำเสียงประชด
“เป็นมนุษย์อย่าโหดเหี้ยมจนเกินไป ต้องหาทางรอดให้ตัวเองบ้าง แกจะได้มีชีวิตอยู่ต่อไป ฉันมาจากตระกูลหวัง นี่ฉันกำลังให้โอกาสแกมีชีวิตรอด”
จู่ๆ ก็มีเสียงคนมีอายุดังขึ้นมา จากนั้นก็มีคนแก่หลังค่อมผมหงอกเดินเข้ามา เขาก้าวช้ามาก แต่ทุกก้าวกลับกลายเป็นเหมือนเงา ก้าวใหญ่ได้ขนาดนี้ถือว่าความเร็วของร่างกายถึงขีดสุดยอด
เฉินเป่ยจ้องตาเฒ่าคนนี้ แววตาของเขาฉายแววการเยาะเย้ย
“โอกาส? หนทางรอดชีวิต?” เฉินเป่ยแสยะยิ้มเหมือนประชด “ฉันเหลือทางรอดให้พวกแกก็ถือว่าบุญแล้ว”
น้ำเสียงของเฉินเป่ยราบเรียบ แต่กลับแฝงไปด้วยความน่ากลัว!
“ฉันคือผู้ดูแลตระกูลหวัง นายรู้ไหมว่าทำไมพวกเราถึงมาหานาย” ตาเฒ่าผมหงอกพูดเสียงยาน
“ก็ค่าหัวพันล้านไงล่ะ ทำไมยังมาทำตัวมีพิรุธ” สีหน้าของเฉินเป่ยสงบนิ่ง เขาไม่ได้สนใจความอันตรายตรงหน้า
“คุณชายของตระกูลเราฝากมาบอกนายว่าตอนนั้นนายทำร้ายคนของตระกูลหวัง ตระกูลของเราไม่สามารถปล่อยนายไปได้” น้ำเสียงของชายชรายืดยาว และแฝงไปด้วยพลังของความน่ากลัว การข่มขู่นี้เอาถึงตาย!
ทันใดนั้นเหมือนบรรยากาศถูกแช่แข็งเอาไว้
แววตาของเฉินเป่ยราบเรียบ เขาแสยะยิ้มประชดออกมาเบาๆ “ฉันล่ะแปลกใจจริงๆ ตระกูลหวังของพวกแกมีไม้เด็ดอะไร ถึงกล้าเหิมเกริมเช่นนี้”
“เหิมเกริม?” ตาเฒ่าหัวหงอกจ้องเขม็ง รังสีแห่งความน่ากลัวแผ่ออกมา “ร้อยกว่าปีมานี้ วันเวลาผ่านมาอย่างยาวนาน ทั้งเยี่ยนจิงจะมีสักกี่คนที่จะมาเทียบกับตระกูลหวัง?”
นี่คือความภาคภูมิใจของตระกูลหวัง ระยะเวลาเนิ่นนาน ไม่เคยมีใครสู้ตระกูลหวังได้ ทั่วหล้าใครกล้ามาเทียบกับตระกูลหวัง
เฉินเป่ยแสยะยิ้ม รอยยิ้มของเขาแฝงไปด้วยการเยาะเย้ย “เหอะ ยโสโอหังจริงๆ กบในกะลา” ทันใดนั้นตาของเขาก็จ้องเขม็ง ความอาฆาตถูกปลดปล่อยออกมา
“ฉิ้งๆๆ” จู่ๆ แส้เหล็กที่พันตัวเขาไว้ก็โดนบิดจนขาดสะบั้น
“ตู้มมม” ร่างของเฉินเป่ยเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วราวกับสายฟ้า ตาข่ายเหล็กที่คลุมตัวเขาอยู่ก็โดนเขาดึงจนขาด
ตอนนี้เหตุการณ์โกลาหลไปหมด
ลูกศิษย์ของตระกูลหวังพุ่งตัวออกมาจากทั่วทุกทิศ โซ่ที่น่ากลัวพุ่งเข้ามาหวังจะมัดตัวเฉินเป่ยเอาไว้!
ในขณะเดียวกัน ตาเฒ่าหัวหงอกสีหน้าเย็นชาเดินขึ้นมาหนึ่งก้าว ร่างกายที่หลังค่อมค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นเงาที่แฝงไปด้วยแรงอาฆาตที่น่ากลัว เขาพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว
แววตาของเฉินเป่ยราบเรียบ เขาบีบโซ่เหล็กนับมันถ้วนที่กำลังพุ่งเข้ามาตรงหน้า เส้นเลือดปูดขึ้นมาบนแขน พละกำลังกำลังปะทุออกมา
“พลั่ก พลั่ก พลั่ก” ลูกศิษย์ที่อยู่รอบๆ สิบคนพุ่งเข้ามาพร้อมโซ่เหล็กในมือ เลือดสาดกระจายกลางอากาศ
ในขณะเดียวกัน ตาเฒ่าหัวหงอกที่อยู่ตรงหน้าก็ยื่นฝ่ามือออกมา ฝ่ามือที่ดูเหี่ยวชรา แต่ทว่ากลับแฝงไปด้วยพละกำลังที่ไม่สิ้นสุด
ทันใดนั้น เฉินเป่ยเหวี่ยงหมัดออกไป เกิดความสั่นสะเทือนขึ้น
“ผัวะ” เสียงดังขึ้นมาอย่างกึกก้อง บรรยากาศโดยรอบหยุดนิ่ง
เหมือนเวลาหยุดนิ่ง
วินาทีต่อมา ร่างสองร่างถูกพละกำลังมหาศาลตอบโต้กลับจนกระเด็นไปข้างหลัง
เฉินเป่ยถอยไปข้างหลังกว่าสิบก้าว เขาเหยียบพื้นปูนจนเป็นรอยยุบและแตกอย่างน่ากลัว
แต่ทว่าตาเฒ่าหัวหงอก ตัวสั่นสะท้าน จากนั้นก็กระเด็นไปยี่สิบกว่าก้าว ถึงจะทรงตัวได้ พื้นใต้เท้าของเขาสั่นสะเทือน ขาทั้งสองข้างกำลังสั่นเบาๆ
ไม่กี่วันก่อน เฉินเป่ยสั่งสอนคนในตระกูลหวัง วันนี้เฉินเป่ยมาสั่งสอนผู้ดูแลอีกครั้ง
สีหน้าของเฉินเป่ยเย็นชาเป็นอย่างมาก เขาค่อยๆ ก้าวเข้ามา ราวกับปีศาจตนหนึ่ง
ลูกศิษย์ของตระกูลหวังที่อยู่รอบๆ พุ่งเข้ามาอีกครั้ง พวกมันพุ่งเข้ามาหวังจะทำร้ายและเต็มไปด้วยแรงอาฆาต
เฉินเป่ยจ้องเขม็ง ขาของเขาเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วราวกับภาพลวงตา
“พลั่กๆๆๆ” ร่างแต่ละร่างถูกถีบกระเด็นออกไปในอากาศ เลือดสดๆ ไหลออกมา
พวกนั้นโดนขาอันน่ากลัวของเฉินเป่ยถีบจนกระเด็น
ไม่มีใครขัดขวางเข้าได้
พลังระเบิดออกมาจากตัวของเฉินเป่ยราวกับอยู่ในดินแดนที่ไร้ผู้คน
สีหน้าของเฉินเป่ยเย็นชา หลงหยาสว่างวาบและปรากฏออกมา
“ฉับ” ลูกศิษย์คนหนึ่งพุ่งเข้ามา เขาโดนหลงหยาฟันจนแยกเป็นสองท่อน
“วันนี้ ใครที่ขัดขวางฉัน ฉันจะฆ่าไม่เว้น!” น้ำเสียงของเฉินเป่ยเย็นชา มันคือความน่ากลัว
สีหน้าของตาเฒ่าหัวหงอกเคร่งขรึม ร่างกายหลังค่อมของเขาปปล่อยพลังอันน่ากลัวออกมา เขายกมือสองข้างขึ้นมาตั้งท่าพร้อมต่อสู้
“สวบๆๆ” แสงดำคำรามออกมา
ร่างของเฉินเป่ยระเบิดพลังออกมา ทุกที่ที่เขาพุ่งเข้าไปจะต้องมีคนตาย
“ฉิ้ง” โซ่เหล็กพุ่งเข้าไปหาเฉินเป่ย
“สวบ” แสงดำคำรามออกมาแล้วพุ่งเข้าไปฟันโซ่เหล็กจนขาด
มีดหลงหยาอยู่ในมือของเฉินเป่ย เขาระเบิดพลังออกมาท่ามกลางผู้คน แสงดำไวราวกับสายฟ้าและส่งเสียงคำรามออกมาไม่หยุด
ร่างล้มไปกองกับพื้นเป็นแถว เลือดเจิ่งนองเต็มพื้น
ภายในระยะเวลาไม่นาน ลูกศิษย์ของตระกูลหวังแตกพ่ายไปหมด
เฉินเป่ยปรากฏตัวราวกับปีศาจ สีหน้าของเขาเย็นชา แรงสังหารอันน่ากลัววนเวียนอยู่รอบตัวเขา ทุกๆ คนที่เข้ามาใกล้เขา จะต้องลงไปนอนกับพื้น
มีดหลงหยาในมือเหมือนกับเขี้ยวอันแหลมคมของปีศาจ มันคำรามและพาดผ่านเลือดสดๆ
“ตระกูลหวัง” แววตาของเขาราวกับปีศาจร้าย เขากวาดตามองไปรอบๆ ตอนนี้เขาเย็นชาจนทำให้สั่นสะท้าน
ลูกศิษย์ของตระกูลหวังคนหนึ่งพุ่งเข้ามาพร้อมโซ่เหล็กในมือ หวังจะฟันเฉินเป่ยให้ขาดเป็นสองท่อน
“สวบ” ทักษะอันน่าตกตะลึงของเฉินเป่ย หลงหยาระเบิดพลังและพุ่งออกไปและฟันลูกศิษย์คนนั้นจนขาดเป็นสองท่อน เลือดสาดกระจายไปทั่ว ราชาหลงปรากฏตัวแล้ว!
เสียงคำรามดังกึกก้อง!
แรงสังหารอันน่ากลัวราวกับเสียงคำรามของมังกรกึกก้องอยู่ในอากาศ แสงสีดำอันน่ากลัวตวัดไปมา มันพุ่งเข้าไปหาศัตรูอย่างบ้าคลั่ง ร่างแต่ละร่างล้มลงไปกองอยู่บนพื้น ทุกที่ที่แสงสีดำพาดผ่านจะต้องนองเลือด ลูกศิษย์ของตระกูลหวังเหมือนกับเป้าซ้อมยิง ล้มลงไปทีละคนทีละคน ราวกับสงครามของปีศาจในโลกมนุษย์!
ที่ที่แสงดำพาดผ่านไป จะต้องนองเลือด ยังคงไม่มีการนองเลือด มีเพียงคนที่ล้มลงไปนอนกองกับพื้น นี่เหมือนกับกำลังถ่ายทำภาพยนตร์อยู่อย่างไรอย่างนั้น บนตัวของพวกลูกศิษย์ตระกูลหวังไม่มีแม้แต่รอยแผล แต่กลับล้มลงไปนอนกองอยู่บนพื้นและกลายเป็นศพในที่สุด
