เปลี่ยนชีวิต พลิกชะตารัก – ตอนที่ 127: ฉันแบกเธอเอง
ตอนที่ 127: ฉันแบกเธอเอง
โดย
Ink Stone_Romance
ทำไมถึงมีความรู้สึกคุ้นเคย? หรือว่าผีผู้หญิงทำให้เขาหลง?
เวยหลายชุนไม่กล้าคิดไปอีก อาศัยแสงดวงจันทร์รีบใส่โซ่ บางทีอาจจะตื่นเต้น อาจจะเป็นเพราะรีบร้อน ยิ่งใส่เขายิ่งใส่ไม่เข้า
“โอ้ย โอ้ย”
เสียงผู้หญิงร้องดังขึ้นมาอีกแล้ว แต่เธอมีแต่เสียงร้องโอ้ย ไม่มีเสียงอื่น
“ใคร ใคร ใครน่ะ ออกมา อย่ามาหลอกกัน ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าข้าไม่เกรงใจนะ”
ครั้งนี้เวยหลายชุนฝืนส่งเสียงออกไป เขาอยากจะรู้ว่าเป็นคนหรือผี
“พี่ชาย อย่าเพิ่งขยับ ฉัน ฉันไม่ได้คนไม่ดี ฉันแค่เดินไม่ระวังขาเลยพลิก ฉันเป็นคนในหมู่บ้านข้างหน้านั่น”
เสียงผู้หญิงพูดขึ้นมาอีก เหมือนกำลังทนกับความเจ็บปวด
เวยหลายชุนค่อยวางใจ ดูแล้วไม่น่าจะเป็นผีผู้หญิง หมู่บ้านข้างหน้า คือหมู่บ้านของเฉินเยี่ยนไม่ใช่หรือ? แล้วเสียงนี้ก็ฟังดูคุ้นหู เขารู้จักคนในหมู่บ้านเฉินเยี่ยนไม่มาก นอกจากเฉินเยี่ยนแล้วยังมีใครได้อีกนะ?
จู่ๆ ในหัวเวยหลายชุนก็มีใบหน้าหนึ่งลอยขึ้นมา ใบหน้าเขินอายนั้น ดวงตาโตสองดวงที่ทำให้หวั่นไหว เป็นเฉินเวยหรือ?
“เธอคือน้องเฉินเวยหรือเปล่า?”
เสียงเวยหลายชุนฟังดูเป็นห่วง
“ฉันคือเฉินเวยค่ะ คุณ คุณคือพี่เวยหรือ?”
เสียงเฉินเวยดังขึ้นมาจากฝั่งนั้น เหมือนคิดไม่ถึงว่าคนนี้จะเป็นเวยหลายชุน
“ฉันเอง ฉันเอง ทำไมเธอมาอยู่ตรงนี้ได้? ต้องการให้ฉันช่วยอะไรไหม?”
ส่วนที่เฉินเวยจำเสียงเขาได้ เวยหลายชุนรู้สึกดีใจมาก ในเมื่อเป็นคนคุ้นเคย ไม่ใช่ผีผู้หญิง เขาก็สบายใจแล้ว
“วันนี้ฉันออกไปข้างนอกมา ตอนกลับมืดแล้ว เดินมาถึงตรงนี้ก็ได้ยินเสียงรถ ฉันกลัวว่าจะไปขวางทางคนอื่น เลยเดินมาทางนี้ คิดไม่ถึงว่าเดินไม่ระวัง ตกลงไปในหลุม ขาเลยแพลง พี่เวยไม่ต้องรีบ ฉันปีนขึ้นไปได้”
เฉินเวยพูดเสียงเบาเล่าให้ฟังว่าทำไมเธอมาอยู่ตรงนี้ได้ ทำไมเธอถึงร้องเจ็บ คำพูดเธอยังเล่าไม่ทันจบ ก็ร้องโอ้ยขึ้นมาอีกรอบ
“เธออย่าเพิ่งขยับ ฉันลงไปช่วยเธอ มืดไม่มีไฟแบบนี้ แล้วเธอขาแพลงอีก ฉันไปพยุงเธอออกมา”
เวยหลายชุนรู้สึกเป็นห่วง เดิมทีถนนดินในหมู่บ้านนี้ก็ไม่ดีอยู่แล้ว ทางแคบ สองฝั่งมีแต่หลุม เลยหลุมไปก็เป็นที่นาและสุสาน ถึงแม้หลุมจะไม่กว้าง แต่ก็เป็นหลุม อีกหน่อยเฉินเวยอาจจะได้เป็นน้องภรรยาตัวเอง ตัวเองเจอจะไม่สนใจไม่ได้ ไม่อย่างนั้นจะตอบเฉินเยี่ยนกับพ่อตาแม่ยายยังไง
เวยหลายชุนอาศัยแสงจันทร์ลงไปในหลุม เห็นเงาสีดำ ตอนที่เข้าไปใกล้ เขาเห็นหน้าตาในเงาตะคุ่มนั่นชัดเจนขึ้น เป็นเฉินเวยจริงด้วย ไม่ใช่วิญญาณอะไร
เวยหลายชุนยื่นมือไปประคองเฉินเวย
“ทำไมเธอถึงกลับบ้านดึกขนาดนี้? ไม่กลัวพี่สาวเป็นห่วงหรือ?”
น้ำเสียงเวยหลายชุนมีแววตำหนิเล็กน้อย เฉินเวยเป็นหญิงสาว เวลานี้ไม่กลับบ้านถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาจะทำยังไง?
“ฉันไปส่งผักให้คนอื่นมา ทางไกล เลยเพิ่งมาถึงเวลานี้ ไม่เป็นไรค่ะ ฉันอยู่ฝั่งทิศตะวันตก พ่อแม่กับพี่สาวพวกเขาไม่รู้หรอก ไม่ต้องเป็นห่วง”
เสียงเฉินเวยเบามาก อาศัยแรงแขนเวยหลายชุนขยับตัวเบาๆ
เวยหลายชุนขมวดคิ้วเล็กน้อย เวลานี้เพิ่งไปส่งผักกลับมา บ้านเฉินไม่เป็นห่วงเฉินเวยผู้หญิงคนเดียวออกจากบ้านจะเกิดเรื่องหรือ?
“ทำไมไม่ให้พี่ชายเธอไปเป็นเพื่อน? ไปคนเดียวอันตรายมาก”
เวยหลายชุนบ่นเฉินเวย
เฉินเวยเงียบ แล้วร้องโอ้ยขึ้นมา เหมือนเจ็บจนยืนไม่ไหว เวยหลายชุนรีบเข้าไปประคอง เฉินเวยล้มไปกับตัวเวยหลายชุน
เวยหลายชุนรีบผลักเฉินเวยออกไป เฉินเวยเซ แล้วร้องโอดครวญขึ้นมาอีกครั้ง เวยหลายชุนถึงคิดขึ้นได้ว่าเฉินเวยข้อเท้าแพลง ยืนไม่ไหว เลยรีบเข้าไปประคองเฉินเวยอีกครั้ง
“ฉันแบกเธอไปดีกว่า ฟ้ามืดแล้ว เธอมองทางไม่ชัด เดี๋ยวขาแพลงขึ้นมาอีก”
เวยหลายชุนคิดว่าเฉินเวยดูจะเดินไม่ไหวแล้ว เขาก็ไม่สามารถทิ้งเฉินเวยไว้ตรงนี้ไม่สนใจไม่ได้
“เดินไหวไหม?”
เฉินเวยดูลังเล
“ไม่เป็นไรค่ะ”
เฉินเวยเป็นน้องสาวเฉินเยี่ยน อีกหน่อยก็จะเป็นน้องสาวตัวเอง ไม่ใช่คนอื่น
เวยหลายชุนคุกเข่าลง เฉินเวยซบลงไปกับแผ่นหลังเวยหลายชุน
เวยหลายชุนไม่ได้คิดมาก แต่นี่เป็นฤดูร้อน แล้วเฉินเวยก็เป็นหญิงสาว หลังเฉินเวยมาซบที่หลังเขา กลิ่นพิเศษเฉพาะตัวของหญิงสาวโชยมาจนรู้สึกได้ว่าลมหายใจของตัวเองไม่คงที่ เขารีบสงบจิตสงบใจ ไม่ให้ตัวเองคิดมาก แล้วแบกเฉินเวยออกมาจากหลุม
“พี่เวย ทำให้พี่ลำบากแย่ ฉันรู้ว่าฉันโง่มาก เดินอยู่ดีๆ ยังตกหลุมได้ แต่ฉัน ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันป่วยแล้ว ทั้งตัวไม่มีแรงเลย ถึงได้ตกลงไปในหลุมนั่น เดิมทีฉันอยากจะไปสถานีอนามัยเอายามา แต่ฉันไม่มีเงิน ดังนั้นฉันเลยต้องไปส่งผักได้เงินมานิดหน่อย พรุ่งนี้จะไปเอายา”
เฉินเวยอธิบายว่าทำไมเธอถึงกลับมืดขนาดนี้ เธออยู่ใกล้เขามาก เหมือนลมหายใจเธออยู่ข้างหูของเวยหลายชุน ความรู้สึกถึงไออุ่นๆ เหมือนจะลวกให้คนบาดเจ็บได้เลย
“ป่วยแล้วยังออกมาส่งผักอะไรอีก! ไม่มีเงินทำไมไม่ขอที่บ้าน?”
เวยหลายชุนไม่เข้าใจ หลายวันนี้เขาเข้าใจแล้วว่าฐานะครอบครัวเฉินไม่ได้แย่ เดือนหนึ่งหาเงินได้ไม่น้อย เฉินเวยป่วยทำไมถึงต้องให้ไปส่งผักมืดค่ำอีก หรือว่าคนบ้านเฉินไม่ให้เงินเธอไปหาหอ?
“พี่ชายกับหู่จื่อแยกบ้านกัน ฉันอยู่กับพี่ชาย พี่ชายกับพี่สะใภ้หย่ากันแล้ว หลังปีใหม่ พี่ชายต้องการให้ฉันรับมือให้ได้ เงินที่พี่สาวหาได้ก็เป็นเงินของพี่สาว”
ในน้ำเสียงเฉินเวยมีแววเจ็บปวด มีแววทำอะไรไม่ได้ และไม่ได้รับความเป็นธรรม แต่เธอพูดชัดเจนมาก พี่สาวไม่ให้เงินเธอ
เวยหลายชุนขมวดคิ้ว ทำไมฟังความหมายของเฉินเวยแล้ว เงินที่เฉินเยี่ยนหาถึงใช้กับแค่ฝั่งนั้น แต่ไม่สนใจเฉินกุ้ยและเฉินเวย ไม่ว่าจะยังไงก็เป็นคนในครอบครัว ทำแบบนี้ได้ยังไง? ถ้าเฉินเยี่ยนเห็นแก่ตัวขนาดนี้ แม้แต่น้องสาวตัวเองยังไม่สนใจ เขายังหวังจะให้เธอดีกับน้องสาวเขาได้หรือ?
ไม่ ไม่น่าจะใช่ เขาคิดว่าเฉินเยี่ยนไม่ใช่คนแบบนั้น
“ยืนไหวไหม?”
เวยหลายชุนแบกเฉินเวยขึ้นมาจากหลุม จากนั้นวางเฉินเวยลงแล้วถาม
“ขอบคุณค่ะพี่เวย ถ้าไม่ได้พี่ วันนี้ วันนี้ฉัน…”
เฉินเวยขยับปลายจมูก เหมือนจะร้องไห้ออกมา
“อย่าเป็นแบบนี้ ใครเจอก็ไม่มีทางไม่สนใจหรอก แบบนี้เธอกลับได้หรือเปล่า?”
เวยหลายชุนไม่รู้จะทำยังไง สาวน้อยน่ารักขนาดนี้ ใครเห็นก็ต้องรู้สึกสงสารอยู่แล้ว
“ได้ค่ะ พี่ต้าชุนรีบกลับไปเถอะ”
เฉินเวยพยักหน้า เผยให้เห็นความเข้มแข็ง จากนั้นเธอโบกมือให้เวยหลายชุน เธอหันหลังเดินไปก่อน
เธอรู้ว่าเวยหลายชุนกำลังมองดูเธออยู่ เธอรู้ว่าเวยหลายชุนต้องไม่วางใจเธอ เธอเข้าใจความคิดผู้ชาย ตอนนี้เธอจะขอร้องให้เวยหลายชุนไปส่งเธอกลับบ้าน ไม่สู้ให้เวยหลายชุนเป็นคนเสนอตัวส่งเธอกลับบ้านเองดีกว่า
เฉินเวยเดินไปสองก้าว เหมือนเธอขาแพลงขึ้นมาอีกแล้วล้มลงไปที่พื้น แต่เธอไม่ได้ส่งเสียงร้อง เหมือนพยายามฝืนอดทน
“เป็นอะไรไป?”
เวยหลายชุนมองดูเฉินเวยอยู่ ใต้แสงจันทร์เงาดำนั้นฝืนเดินไป แล้วอยู่ๆ ก็ล้มลง ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้ยินเสียงเฉินเวยร้องเจ็บ แต่เหมือนเขารู้สึกได้ถึงความเจ็บปวด
ผู้หญิงคนนี้ต้องเจ็บมากแน่ แต่เธอกลัวว่าตัวเองจะเป็นห่วง เลยฝืนทนไว้ แบบนี้เธอยิ่งทำให้คนสงสาร
สองพี่น้องบ้านเฉินนี้ เฉินเยี่ยนแข็งแกร่ง เฉินเวยบอบบาง แต่ภายใต้ความบอบบางนี้เขากลับรู้สึกได้ถึงความเข้มแข็ง
————–
