SC-บทที่ 111 ถูกปิดกั้น
ฟางหยู ถูหน้าผากของตัวเอง เธอรู้สึกราวกับว่าเธอเกือบจะสลบโชคดีที่คอนโซลด้านหน้าของรถยนต์เป็นหนัง แม้ว่าจะได้ยินเสียงเคาะอย่างชัดเจนแต่มันก็ไม่ได้เจ็บปวดมากเท่าไหร่
หลังจากเธอบรรเทาความเจ็บปวดเธอรู้สึกว่าอาหารภายในท้องของเธอเตรียมพร้อมที่จะออกจากปากอีกครั้ง เธอตะโกนใส่ หลินเฉิง ว่า
“นายทําอะไร”
“ขอโทษ”
หลินเฉิง ยักไหล่ขอโทษและเปิดระบบนําทาง จากนั้นเขามองไปยังด้านหน้าแต่ทันใดนั้น เขาก็ต้องขมวดคิ้วจากนั้นลงจากรถและมองไปยังถนนด้านหน้า และหันกลับมาหา ฟางหยูในที่สุด
“ หากคุณต้องการที่จะอาเจียนก็เร็วหน่อยนะ พวกเราอาจต้องเดินไป!”
หลังจากพูดกับหญิงสาว หลินเฉิง ก็ไม่สนใจอีกต่อไป เขาเอามีดออกมาและจัดการกับซอมบี้ที่อยู่ล้อมรอบตัวหญิงสาวจากนั้นเขาหันไปยังทิศทางด้านหน้าซึ่งมองเห็นยานพาหนะที่ถูกทิ้งร้างเอาไว้บนถนนจนแทบไม่เห็นเส้นทาง
แม้ว่าพวกเขาจะพยายามเปิดระบบนําทางเพื่อตรวจสอบเส้นทางอื่น แต่วิธีเดียวที่จะไปยังหมู่บ้านหยุนเจียงได้ คือถนนหยุนหยาง เส้นทางเดียวเท่านั้นมันทําให้พวกเขาเริ่มรู้สึกหดหู่
เมื่อได้ยินคําขอโทษอย่างจริงใจของ หลินเฉิง ฟางหยู กัดฟันของเธอ เธอรู้ว่าชายคนนี้ไม่สามารถหาเรื่องเขาง่ายๆ เธอหายใจเข้าลึกๆเพื่อสงบสติอารมณ์ หลังจากนั้นมองตามสายตาของ หลินเฉิง และพบว่าถนนด้านหน้าถูกปิดกั้นอย่างสมบูรณ์ มีซอมบี้จํานวนมากยังคงติดค้างอยู่ในรถ เธออดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วและถามอย่างเป็นกังวลว่า
“บ้านของปู่อยู่ห่างออกไปเกือบ 10 กิโลเมตร เราจะเดินไปได้อย่างไรมีซอมบี้จํานวนมากอยู่ด้านหน้าของพวกเราเราจะผ่านมันไปได้ยังไง?”
หลินเฉิง เองก็รู้สึกปวดหัวเช่นกัน
“นอกจากถนนสายนี้แล้วเธอรู้ไหมว่า มีเส้นทางไหนที่ไปถึงที่นั่นได้?”
ฟางหยู ส่ายหัวและพูดว่า
“ไม่มี หมู่บ้านหยุนเจียงอยู่เขตชานเมืองและมีเพียงถนนสายเดียวที่จะไปถึงมันไม่ได้อยู่ห่างไกลจากตัวเมืองมากนักตราบใดที่เราออกจากเมืองไปได้ เราจะสามารถหลบเลี่ยงซอมบี้เหล่านี้”
เมื่อได้ยินคําแนะนําของหญิงสาว หลินเฉิง พยักหน้าและมองนาฬิกาพบว่าตอนนี้เป็นเวลา 15:00 น.แล้วจากนั้นเขาพูดว่า
“เอาล่ะ นั่นคือทั้งหมดที่พวกเราทําได้ เธอและโคล่ารอผมอยู่ที่นี่ผมจะเอารถไปซ่อน!”
จากนั้น หลินเฉิง ก็กระโดดขึ้นรถและหมุนพวงมาลัยไปที่ลานจอดรถเมื่อพ้นสายตาของทุกคน เขาก็เก็บรถเข้าไปเป็นแคปซูลจากนั้นวิ่งกลับมาหาเก็บฟางหยูและโคล่า แล้วพูดด้วยเสียงเย็นชา
“เธอควรที่จะติดตามผมอย่างรวดเร็ว ผมจะไม่รอหากเธอช้า!”
หลังจากนั้น หลินเฉิง ก็ควงมีดพุ่งไปหาซอมบี้ที่อยู่ด้านหน้าทันทีเขาเหยียบบนหิมะหนาข้ามรถร้างเหล่านั้นและจัดการกับซอมบี้ที่อยู่ตามเส้นทางทันที!
เมื่อเห็นว่า หลินเฉิง วิ่งไปหาซอมบี้ในพริบตา ฟางหยู รู้สึกตกใจ ผู้ชายคนนี้บ้าอย่างนั้นหรอ? แต่ทันใดนั้น ฟางหยูก็ต้องเห็นฉากที่ทําให้เธอตกใจ!
พวกซอมบี้ที่กําลังกระจัดกระจายอยู่นั้นได้กลิ่นของ หลินเฉิง มันคํารามเสียงต่ำอย่างตื่นเต้น และรีบพุ่งเข้ามาหาอาหารของมันทันที ทันทีที่พวกมันเข้าใกล้ หลินเฉิง หัวของพวกมันกระเด็นออกไปทีละตัวเหลือเพียงร่างที่ไร้ศีรษะหล่นลงกับพื้น ในเวลาเดียวกันตัวที่กําลังพุ่งมาอยู่ในระยะหน้าผากของมันถูกแทงด้วยแท่งน้ำแข็ง เลือดสีดําเหนียวข้นไหล่ชโลมหิมะหนา
เพียงแค่กระพริบตาซอมบี้นับสิบถูกจัดการโดย หลินเฉิง จากนั้นเขาเหยียบย่ำศพที่ตายแล้วเดินไปเรื่อยๆ เพื่อจัดการฆ่าซอมบี้ต่อไปที่เข้ามาในระยะ
“แข็งแกร่งมาก…”
ฟางหยู กลืนน้ำลายด้วยความตกตะลึงจากนั้นเธอถูกโคล่าสะกิต ทันใดนั้นเธอก็จดจําสิ่งที่ หลินเฉิง พูดกับเธอก่อนหน้านี้ เธอไม่กล้าที่จะล่าช้าและรีบเหยียบย่ำซากศพที่อยู่บนพื้นติดตามหลินเฉิงไปอย่างรวดเร็ว!
หลินเฉิง เดินไปด้านหน้าราวกับเครื่องตัดหญ้า เขาฆ่าซอมบี้ทุกตัวที่ผ่านเข้ามาในระยะ มีซากศพทุกหนทุกแห่งที่พวกเขาเดินไป แม้ว่าความเร็วในการฆ่าของเขาจะเร็วแต่พวกซอมบี้เองก็ถูกดึงดูดมาอย่างรวดเร็วเช่นกัน
โชคดีที่จุดนี้อยู่รอบนอกเมือง พวกเขาจึงใช้เวลาในการฆ่าซอมบี้ครึ่งชั่วโมงก่อนที่จะทะลุออกจากตัวเมืองได้ แม้ว่าพวกเขาจะถูกไล่ล่าโดยซอมบี้จํานวนมากที่อยู่ด้านหลัง แต่ซอมบี้ที่อยู่ด้านหน้าเองก็มีจํานวนไม่น้อย ครึ่งชั่วโมงที่ หลินเฉิง วิ่งและสังหารซอมบี้เหล่านี้ หลังจากตัดหัวของซอมบี้ตัวสุดท้าย หลินเฉิง ปักมีดลงไปบนหิมะและอ้าปากหายใจยืนพิงกับรถ
แม้ว่าการฆ่าซอมบี้เหล่านี้ไม่จําเป็นต้องใช้เทคนิคในการฆ่ามากมายหรือแม้กระทั่งการใช้พลัง แต่ซอมบี้เหล่านี้ต่างหลั่งไหลเข้ามาเรื่อยๆ แม้แต่ผู้มีพลังก็ไม่สามารถรับมือได้นาน ซึ่งหากใช้พลังอย่างต่อเนื่องพวกเขาจะต้องมีค่าใช้จ่ายด้วยพลังทางกายภาพ
หลังจากพักอยู่ชั่วครู หลินเฉิง ก็ยืนขึ้นแล้วมองไปด้านหน้า ยังคงมีเสียงคํารามมาจากระยะไกล เขาทําได้เพียงถอนหายใจ
ยานพาหนะเหล่านี้ถูกทิ้งร้างไว้โดยพลเมืองที่กําลังหนี แต่ดูเหมือนว่าพวกเขาจะตาย ในขณะที่หลบหนี เพราะตราบใดที่มีรถคันหนึ่งกว้างเส้นทางเอาไว้จราจรก็จะถูกปิดกั้น
“ แฮ่ก แฮ่ก”
ฟางหยู ที่วิ่งตามมาเธอหอบหายใจแรงและเอนตัวพิงกับซากรถยนต์ เธออ้าปากเพื่อสูดลมหายใจเธอชี้นิ้วมาที่ หลินเฉิง ราวกับว่าต้องการพูดอะไรบางอย่างแต่เธอหมดแรงและพูดไม่ได้
“ หยุดหอบได้แล้ว เธอฆ่าซอมบี้ 3 ตัวในครึ่งวันและดื่มสารเหลวเสริมความแข็งแกร่งไปมากมาย!”
เมื่อเห็นท่าทีของหญิงสาว หลินเฉิง มีรอยยิ้มเย้ยหยันและพูดแตกดันออกมา
เมื่อได้ยินคําเหนีบแนมของ หลินเฉิง ฟางหยู ที่เต็มไปด้วยความเหนื่อยล้าไอออกมาหลายครั้งและรู้สึกโกรธ จากนั้นเธอพยายามกลั้นน้ำลายและตะโกนออกมาว่า
“นาย…นายสมควรตาย!ทําไมต้องวิ่งเร็วแบบนี้นายรู้ไหมฉันเกือบโดนซอมบี้เหล่านั้นจับกินแล้ว!”
หลินเฉิง พูดอย่างขี้เกียจว่า
“ผมได้บอกก่อนหน้านี้แล้วว่าให้ติดตามผมอย่างใกล้ชิด ถ้าเธอไม่สามารถทําได้เธอจะตาย! และเธอก็ไม่สามารถทําได้คุเธอยังมาโทษผมอีกอย่างนั้นหรอ?”
“ฉัน! นายเองก็ไม่สามารถที่จะวิ่งตาม โคล่า ได้เหมือนกัน ถ้าโคล่าไม่ช่วยฉันเอาไว้หลายครั้งฉันคงตายไปแล้ว! ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปถ้านายรับที่จะไปบ้านปู่ก็ไปคนเดียวเถอะ ฉันจะค่อยๆไปอย่างช้าๆ!”
เมื่อเห็นทัศนคติของ หลินเฉิง ฟางหยู กํามือแน่นและต้องการฝากรอยมือของเธอไว้บนใบหน้าที่เป็นชาของชายหนุ่ม
เมื่อเห็นว่า ฟางหยู กําลังสั่นสะท้านไปด้วยความโกรธ หลินเฉิง โบกมือ และขี้เกียจเกินไปที่จะเถียงกับเด็กสาวตัวเล็กๆนี้ เขามองขึ้นไปบนท้องฟ้าและพูดว่า
“อย่างไรก็ตามตอนนี้เราก็พ้นจากตัวเมืองแล้ว เราต้องรีบเดินทางไปยังเขตหมู่บ้านหยุนเจียงก่อนมืด!”
หลังจากพูดจบเขาดึงมีดออกมาจากพื้นหิมะ และมองหาซากรถรอบๆที่ยังสมบูรณ์จากนั้น พยายามเข้าไปสตาร์ทเครื่อง เส้นทางของพวกเขายังเหลืออีกหลายกิโล และเมื่อ ฟางหยู และโคล่าขึ้นรถ หลินเฉิง เหยียบคันเร่งและมุ่งตรงไปยังหมู่บ้านหยุนเจียง
