I have a capsule system at the end of the world – ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก – บทที่ 516 เหล่าเฟิงที่น่าละอายใจ

　　SC:บทที่516 เหล่าเฟิงที่น่าละอายใจ

　　เมื่อคิดถึงเรื่องนี้หลินเฉิงก็เริ่มผ่อนคลายอารมณ์ก่อนจะยืนขึ้นอีกครั้ง ถึงแม้ว่าโดยนิสัยส่วนตัวของเขา แม้อุณหภูมิด้านนอกจะเย็นเท่ากับพลัง ของเขา เขาก็ยังสามารถต้านทานมันได้แต่ถ้าเป็นแบบนี้จริงๆ พวกป้าฉินและครอบครัวคงได้ตกระกำลำบากแน่เพราะพวกเธอไม่มีทั้งความแข็งแกร่งและระบบแคปซูลนี่!

　　ถ้าสภาพอากาศเริ่มที่จะเย็นลงอีกครั้งตามที่เขาคาดการณ์โดยเฉพาะเกาะหนานซือที่สามารถหลบความเย็นจัดระลอกแรกได้ เกิดได้รับผลกระทบขึ้นมาตอนนี้ เขาพอจะจินตนาการได้เลยว่าความโหดร้ายของความเย็นที่จะมาในระลอกสองจะเป็นอย่างไร!

　　 ได้เวลาเริ่มแล้ว! 

　　ยิ่งไปกว่านั้นเวลาที่เร่งด่วนเข้ามาเรื่อยๆนี้ มันทำให้หลินเฉิงไม่กล้าที่จะเสียเวลาไปมากกว่านี้ เขาวางแผนที่จะค่อยๆแก้ปัญหานี้ก่อนที่จะรู้เรื่องนี้ แต่ตอนนี้ถ้ายึดตามสถานการณ์ปัจจุบัน ถ้าเข้าช้าไปมากกว่านี้แม้ 10 หรือแม้เพียงครึ่งวัน บางทีแผ่นดินแม่อาจจะกลายเป็นน้ำแข็งไปแล้วก็ได้ และถ้าถึงเวลานั้นจริงๆ ถ้าหากเขาต้องการที่จะหาใครซักคน มันก็คงไม่ต่างกับงมเข็มในมหาสมุทรเลย!

　　เขามองไปยังรถจักรยานในทันทีหลินเฉิงนั้นรู้สึกกดดันมากๆในเวลานี้ เขาจำเป็นต้องกินข้าวทุกมื้อและทำทุกอย่างด้วยตัวคนเดียว ไอเย็นนั่นคงไม่ได้มาเร็วตามที่คาดการณ์หรอก แต่ถึงแม้มันจะรู้สึกว่ามาเร็ว เขาก็ยังมีอะไรบางอย่างที่ต้องพูดกับตาเฒ่านั่นอยู่

　　*ก๊อกๆ!*

　　เดินเข้าไปยังทางเข้าของสำนักงานทะเบียนเขามองไปยังประตูที่ปิดอยู่ หลินเฉิงขมวดคิ้วช้าๆจากนั้นก็ยกมือขวาขึ้นและเคาะประตูบานนั้นอยู่หลายที　　 นั่นใคร? 

　　หลังจากที่รออยู่ครู่หนึ่งเมื่อหลินเฉิงคิดว่าไม่มีใครอยู่และเตรียมที่จะเดินออกไปแล้ว เขาก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยเอ่ยถาม จากนั้นก็ได้ยินเสียงเอี๊ยดอ๊าดของประตูตรงหน้าก่อนที่มันจะเปิดออก!

　　 หลินเฉิง?ทำไมมาอยู่ที่นี่เนี่ย? 

　　มือถือตาข่ายคลุมผมเฉินฉีมองมายังภาพตรงหน้า และเขาก็พบว่าหลินเฉิงนั้นยืนอยู่ที่หน้าประตูบานนั้น เขาจึงถามด้วยความประหลาดใจ

　　 มาหานายไง! 

　　ได้ยินดังนั้นหลินเฉิงยิ้มและยังไม่ได้เข้าไปในทันที กลับกัน เขายืนฟังอีกฝ่ายอยู่ครู่หนึ่งเลย เมื่อเขาพบว่าไม่มีอะไรเคลื่อนไหวอยู่ภายนอกและภายใน เขาจึงค่อยก้าวเท้าเข้าไปยังสถานที่แห่งนั้น

　　ดูสิ่งที่หลินเฉิงทำเฉินฉีช็อคไปเลย จากนั้นเขาก็เริ่มโต้ตอบด้วยการบ่นทันที  นายคิดอะไรอยู่? ฉันแก่แล้วนะ ไม่มีใครเคยมาเยี่ยมฉันมานานมาแล้ว ยกเว้นนาย! ตัวฉันไม่มีอะไรต้องทำนอกจากนอนอยู่แล้ว… 

　　 งั้นกลางวันนี้นายนอนบนเตียงเฉยๆไม่ได้แล้วล่ะหรือจะไปนอน? 

　　ได้ยินเฉินฉีอธิบายหลินเฉิงก็หมดคำพูดไปเลย  ในเมื่อนายว่าง ทำไมไม่หาอะไรอย่างอื่นมาทำ? อย่างน้อยๆมันก็น่าจะดีกว่านอนนะ 

　　 ดีมาเยี่ยมฉันหรือมาวิพากวิจารณ์ชีวิตฉันกันแน่น่ะ? 

　　เมื่อรู้สึกได้ว่าหลินเฉิงมองเขาด้วยความรังเกียจเฉินฉีก็ไม่ได้ทำอะไรนอกเสียจากหยุดหัวข้อการสนทนานั้นไว้ก่อน  เป็นไงมาไงล่ะ ไม่ใช่ว่านายกำลังพยายามทำอะไรบางอย่างอยู่ด้านนอกหรือไง? ทำไมถึงเอาโอกาสพักผ่อนดีๆนี่มาหาฉันซะล่ะ? 

　　หลินเฉิงส่ายหัวและไม่อยากจะอธิบายอะไรมากเขาเดินเข้าไปในสำนักงานทะเบียนนั้น และพูดไปด้วย  มันจะดีกว่าถ้าทิ้งเรื่องนี้ไว้ให้ผู้เชี่ยวชาญในฐานนี้ ฉันมาที่นี่เพื่อจะเจอนายและเหล่าฟางแล้วก็ชวนพวกนายทั้งสองคนดื่ม! 

　　 โอ้มันจะดีเหรอ? 

　　เฉินฉีนั้นเงยหน้ามองทันทีเลยเมื่อได้ยินก่อนจะส่ายหน้า แต่เหล่าฟ่างไม่รู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นบ้างนี่ แถมฉันเองก็ไม่ได้เห็นเขามาหลายวันแล้วด้วย หรือว่าจะตายคาเอวผู้หญิงไปแล้ว… 

　　เมื่อรู้ว่าเฉินฉิเองก็ไม่ได้เจอเหล่าฟ่างมาหลายวันแล้วหลินเฉิงก็ขมวดคิ้วขึ้นมาเลย แต่เมื่อเขาคิดถึงว่า เหล่าฟ่างเองก็ไม่ได้แข็งแกร่งเท่าเขา การที่ทั้งสองต้องคอยมาจัดการเรื่องต่างๆให้คนในฐานนี้ โดยเฉพาะคนๆนี้ที่ซึ่งเป็นนักอุตสาหกรรมน้ำมันที่อายุเยอะแล้วก็ยิ่งหนักเข้าไปใหญ่ ตราบใดก็ตามที่เขายังไม่ตาย เขาก็ไม่ควรจะพาตัวเองไปเจอกับอะไรที่มันอันตรายๆ

　　คิดถึงเรื่องนี้ได้ไม่นานหลินเฉิงก็หยุดคิด หันหลังกลับและเดินออกจากบ้าน เขาโบกมือให้เฉินฉีและพูด  ไปกันเถอะ ในเมื่อเจ้านั่นหายไปเพราะเหตุผลบางอย่าง เราก็ไปตามหากัน! 

　　 ได้เลย! 

　　เมื่อเห็นหลินเฉิงออกไปตามหาเหล่าฟ่างคนเดียวเฉินฉีก็พยักหน้าและวรีบเดินตามไปอย่างรวดเร็ว แต่ทันใดนั้น เขาก็รู้สึกหนาวเย็นขึ้นมานิดหน่อย และนั่นก็ทำให้เขารับรู้ได้ว่าเขานั้นกำลังโป๊อยู่ เขาทำได้แค่ยิ้มแหยๆให้หลินเฉิงก่อนจะรีบวิ่งกลับเข้าไปในบ้านเพื่ออาบน้ำล้างหน้าล้างตาเลย

　　ไม่นานเกินรอเฉินฉีกลับมาอีกครั้งตรงหน้าหลินเฉิงหลังจากอาบน้ำเสร็จแล้ว จากนั้นพวกเขาก็ไม่ทำตัวไร้สาระกันอีก 1 ในสองคนนั้นหยิบบุหรี่มาจุดสูบและเดินตรงไปยังบ้านของตาเฒ่าฟ่างเลย

　　*ก๊อกๆ*

　　 ตาเฒ่าฟ่าง!ตายหรือยัง? เปิดประตูให้ 2 ปรมาจารย์หน่อย!  กว่า 10 นาทีหลังจากนั้น เสียงคนเดินก็ดังมาจากหลังประตูของบ้านของฟ่าง จากนั้น เขาก็เห็นเฉินฉีนั้นตรงมายังหน้าประตู มือที่กำหมัดแน่นนั้นมีค้อนถืออยู่ด้วย เขาใช้ค้อนนั้นทุบประตูของบ้านอยู่หลายครั้งจนกระทั่งคนที่อยู่ในบ้านรีบตะโกนออกมา

　　 เดี๋ยว!รอก่อน! 

　　เมื่อเห็นว่าเฉินฉีเคาะประตูบ้านเหมือนจะเข้ามากินเลือดเนื้อหลินเฉิงก็ส่ายหน้าช้าๆและถอนหายใจ ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงตาเฒ่าฟ่างพูดขึ้นมาด้วยความหวาดกลัวจากภายในบ้าน!

　　 อุ้ก… 

　　ดูเหมือนว่าเขาจะไม่คาดคิดเลยว่าจะมีใครมาเยี่ยมเขาณ ตอนนี้ ผู้อาวุโสฟ่างผู้ที่ทำอะไรลับๆล่อๆอยู่ในนั้น ตอนนี้เขาเหมือนว่าจะวุ่นวายนิดๆ ด้วยความเร่งรีบ เขาล้มหัวกระแทกโต๊ะก่อนจะร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

　　 หลินเฉิง!  　　สองมือจับหน้าผากที่แดงไว้ก่อนจะเปิดประตูผู้อาวุโสฟ่างที่ดูจะโกรธใครไม่ลงแล้วมองไปยังหลินเฉิงและเฉินฉีด้วยความมั่นใจว่าพวกนี้ไม่ได้มาเพราะเรื่องดีๆแน่ๆ!

　　มองเหงื่อที่ไหลลงมาจากหน้าผากหลินเฉิงก็ยิ้มน้อยๆก่อนจะถาม  ทำไมผู้อาวุโสฟ่างถึงดูยุ่งจนลืมเพื่อนลืมฝูงแบบนี้? 

　　 ไม่มีทาง! 

　　ได้ยินหลินเฉิงล้อเลียนผู้อาวุโสฟ่างก็รู้สึกละอายใจสุดๆ เขาอยากจะอธิบาย แต่พอจะพูดก็ไม่กล้าพูด เขาอ้าปากหุบปากอยู่อย่างนั้นแบบอ้ำอึ้งจนไม่รู้จะเริ่มพูดยังไงดี

　　เมื่อได้เห็นผู้อาวุโสฟ่างกระวนกระวายเกี่ยวกับเรื่องที่หน้าผากนั่นหลินเฉิงก็พูดอะไรไม่ออกและโบกมือให้เขา  โอเคๆ ฉันให้ครึ่งชั่วโมงเคลียร์คนของนายออกไป ดูเหมือนว่าวันนี้จะยุ่งอยู่ล่ะสิ! 

　　 อ่า?นี่… 

　　ใบหน้าแก่ๆนั้นหันกลับไปในบ้านด้วยความละอายใจจากนั้นก็กลับมามองหลินเฉิงอีกรอบและแสดงให้เห็นถึงรอยยิ้มที่สุดแสนจะเขินอายออกมา

　　ด้วยความอยากรู้อยากเห็นหลินเฉิงก็หิ้วเขาขึ้นมาพร้อมกับเดินเข้าไปในบ้านนั้นเพื่อจะดูว่าซ่อนอะไรไว้ เมื่อตาเฒ่าฟ่างไม่สามารถหยุดหลินเฉิงและเฉินฉีที่เดินเข้าบ้านได้ ทั้งสองก็ได้ยินเสียงหญิงสาวดังมาจากภายในห้องนั้น!

　　 นั่นใครน่ะผู้อาวุโสฟ่างเหรอ? 

　　ได้ยินดังนั้นหลินเฉิงก็หันไปมองฟ่างที่กำลังแสดงสีหน้าเสียใจออกมาอยู่ทันทีเลย

　　 ของนายเหรอ?