บทที่ 568 เข้าไปในช่องลม!
SC:บทที่568 เข้าไปในช่องลม!
หลังจากที่เอาแท่งเหล็กพวกนั้นออกไปแล้วหลินเฉิงบอกให้หลินหยงเจี่ยนพาโคล่าที่อยู่ด้านล่างไปหลบ จากนั้นเขาก็จับไปที่เครื่องปรับอากาศนั้นทั้งสองฝั่ง และในเวลาเดียวกัน ด้วยแรงของมือสองข้าง เจ้าเครื่องปรับอากาศหนักๆนั้นก็ดูยกขึ้น!
*ครืน…*
กำแพงที่ถูกเครื่องปรับอากาศติดไว้เป็นเวลานานนั้นเมื่อโดนหลินเฉิงนำเครื่องนั้นออก ตรงจุดนั้นก็เผยให้เห็นฝุ่นที่เกาะเต็มไปหมด หลังจากที่เขาเป่าฝุ่นพวกนั้นออกไปจนมันลอยฟุ้งผ่านหน้าผ่านตาเขาแล้ว หลินเฉิงก็ค่อยๆวางเครื่องนั้นลงช้าๆ
จริงๆแล้วเขาตั้งใจจะโยนมันออกไปเลยด้วยซ้ำแต่พอพิจารณาขนาดของมันที่ซึ่งใหญ่มากๆแล้ว ผนวกกับมันจะทำให้เกิดเสียงดังไม่ว่าจะโยนไปไหนก็ตาม ดังนั้นเขาจึงค่อยๆปล่อยมันลงมาแทน
นั่นอะไรน่ะ!
ก่อนที่หลินเฉิงจะเดินลงบันไดมาหลินหยงเจี่ยนที่มองไปรอบๆจากด้านล่างก็อุทานขึ้นมาพร้อมทั้งชี้ไปยังจุดที่นำเครื่องปรับอากาศออกมา!
หลังจากที่ได้ยินหลินหยงเจี่ยนโวยวายหลินเฉิงก็รีบหันกลับไปมองพร้อมวางเครื่องปรับอากาศในมือลงไปที่พื้นก่อนจะวิ่งกลับขึ้นไปดู
นี่มัน…
เมื่อกลับไปด้านบนอีกครั้งหลินเฉิงก็มองไปยังตาข่ายเหล็กขนาดใหญ่ที่ถูกฝุ่นปกคลุมไว้ตรงหน้าเขา ก่อนที่เขาจะรู้สึกมีความสุขสุดๆ!
ตอนที่เขาตั้งใจมาเอาเจ้าเครื่องปรับอากาศนี้ออกก็เพื่อที่จะได้กลบความผิดพลาดในใจแต่เขาไม่คิดเลยว่าท่อลมนั้นจะถูกติดตั้งไว้ตรงนี้ด้วย มันเป็นอย่างที่หลินหยงเจี่ยนพูดไว้ก่อนหน้า ที่ตรงนี้มันเด่นเอาซะมากๆเลย
แต่ด้วยสถานการณ์ปัจจุบันมันบอกเขาว่าบางสิ่งก็ไม่สามารถยอมรับและปล่อยผ่านได้ นั่นหมายถึง เราไม่สามารถคิดแทนความคิดคนอื่นได้
ไม่คิดเลยว่าตำแหน่งของท่อลมจะอยู่ที่นี่!คนออกแบบก็ช่างใจกล้าซะจริง…
ในตอนนั้นหลินหยงเจี่ยนก็รู้สึกโกรธไปหมดเพราะเขานั้นได้ผ่านงานมากมายมากับพ่อของเขาก่อนที่วันสิ้นโลกจะมาถึง แต่เขายังไม่เคยเห็นการออกแบบเช่นนี้มาก่อน
เอาล่ะในเมื่อตอนนี้หาท่อลมเจอแล้ว ก็เลิกพูดเรื่องไร้สาระได้แล้ว เพราะงั้น…
เขาลองออกแรงกดลงไปบนตาข่ายสแตนเลสนั้นเพื่อให้มั่นใจว่ามันไม่จำเป็นต้องใช้แรงมากในการแยกชิ้นส่วนเจ้านี่จากนั้นหลินเฉิงก็โบกมือให้หลินหยงเจี่ยนวางความรู้สึก ณ ตอนนั้นลงก่อน
นายกับโคล่ารอตรงนี้ก่อนฉันจะเข้าไปคนเดียว เพราะถ้าไปหลายคนมันจะเกิดปัญหาเอาซะง่ายๆ อีกอย่างมันย่องลำบากด้วย
อ๋า?แต่…
หลินหยงเจี่ยนนั้นรู้สึกประหลาดใจที่หลินเฉิงจะลงไปด้วยตัวเอง
ถ้าเขาจะพูดอะไรออกไปเขาต้องคิดให้รอบคอบแบบคิดแล้วคิดอีก แต่ตอนนี้เขารู้ว่า หากที่ย่องเข้าไปจริงๆ ทางที่ดีที่สุดคือ เขาต้องไม่พูดอะไร เพียงแค่พยักหน้าและยอมรับ
เมื่อเห็นว่าหลินหยงเจี่ยนไม่ได้พูดอะไรเพิ่มหลินเฉิงก็อธิบายให้โคล่าฟังนิดๆหน่อยๆก่อนจะให้มันนั่งรอข้างล่าง จากนั้นเขาก็หันกลับไปและเริ่มงัดแงะตาข่ายเหล็กนั้นออก
*แกร๊กคลิ๊ก*
ดูเหมือนว่าจะไม่มีอะไรน่ากลัวตรงบริเวณนี้ตาข่ายพวกนี้ไม่ได้เป็นปัญหามากเกินไป เขาจัดการนำตาข่ายเหล็กออกไปก่อนจะตัดแท่งเหล็กที่อยู่รอบๆทั้งหมดออกด้วยดาบยาว
มองไปยังหลุมมืดตรงหน้าหลินเฉิงดมกลิ่นภายในนั้นช้าๆ และพบว่าอากาศภายในนั้นปกติเหมือนที่เขาคิดเอาไว้ไม่มีผิด เขาพยักหน้าให้หลินหยงเจี่ยนและโคล่าด้านล่างก่อนจะหันกลับและเดินเข้าไปด้านใน
หลังจากเข้ามาภายในท่อลมได้แล้วหลินเฉิงก็หยิบเอาไฟฉายออกมาและฉายภาพตรงหน้า มันทำให้เขาเห็นว่าทางข้างหน้าอีก 2 เมตรนั้นไม่มีทางให้ไปต่อ แต่อย่างไรก็ตาม ด้วยความที่ที่กำบังนั้นตั้งอยู่ภายในสถาบัน ดังนั้นท่อลมเองก็น่าจะเป็นทางลงซะส่วนใหญ่อยู่แล้ว
อย่างที่เขาได้คาดเดากันไว้ล่วงหน้ามาก่อนข้างในท่อนี่กว้างขวางมากๆ เพราะงั้นแล้วฐานใต้ดินนั้นไม่ควรจะเล็ก แต่ในไม่ว่าจะอย่างไร ตอนนี้เขาก็อยู่แค่ท่อลมที่ซึ่งไม่สามารถเข้าไปตรงๆได้ เพราะงั้นสิ่งที่ทำได้คือ เขาต้องค่อยๆขยับลงไปช้าๆเพื่อเลี่ยงไม่ให้เกิดเสียงใดๆ หลายต่อหลายครั้งในขณะที่เขากำลังไต่ลงไปด้านล่างหลินเฉิงยื่นมือไปสัมผัสผิวของท่อด้านล่างเรื่อยๆและก็พบว่าด้านล่างนั้นมีเสียงของไอเย็นกำลังก่อตัวขึ้นมาเรื่อยๆ!
หลังจากที่เรียกโล่น้ำแข็งขึ้นมาในมือแล้วหลินเฉิงก็ไม่ได้รีบที่จะลงไปด้านล่างนัก เสียงนั้นมันทิ่มแทงหูของเขาอยู่และมันทำให้เขาต้องฟังเสียงของการเคลื่อนไหวที่อยู่ด้านล่างนั้นอย่างรอบคอบอยู่พักหนึ่ง หลังจากมั่นใจแล้วว่ามันไม่มีเสียงแล้ว เขาจึงเริ่มที่จะเคลื่อนตัวลงไปด้านล่างต่ออีกครั้ง
ในขณะที่ไต่ลงไปตามท่อลมมันก็ไม่มีเสียงอะไรอย่างอื่นนอกจากเสียงปีนป่ายที่เบาลงเรื่อยๆด้วยความตั้งใจของหลินเฉิง มันเงียบสงบเหมือนสุสาน หากไม่มีไฟจากไฟฉาย ที่นี่นั้นทั้งมืดและแคบมากๆจนสามารถทำให้คนกลัวได้ง่ายๆเลย มันทำให้เขานึกถึงประสบการณ์เมื่อตอนอยู่ในถ้ำภายในภูเขาฟินิกส์ครั้งแรก
หลังจากส่ายหน้าเพื่อสลัดความทรงจำเรื่องนั้นทิ้งแล้วหลินเฉิงก็ค่อยๆเพิ่มความเร็วในการลงไปอีกนิดหน่อย เขาใช้ไฟฉายส่องลงไปด้านล่างหลายครั้งแล้ว แต่ก็ยังไม่พบก้นของมันเสียที ถ้าหากยึดตามความเร็วของเขาในตอนนี้ ต่อให้ข้างนอกนั้นมืดแล้วเขาก็คงจะยึงไม่ถึงก้นมันหรอก
หลังจากที่ไต่ลงมาในท่อลมได้เกือบครึ่งชั่วโมงจู่ๆหลินเฉิงก็ได้ยินเสียง เคร้ง และรู้สึกได้ว่าเท้าเขานั้นเหยียบโดนพื้นที่ที่มั่นคง ดูเหมือนเขาจะมาถึงก้นมันแล้ว
ลึกลงมาที่ก้นของท่อลมหลินเฉิงหยิบไฟฉายและส่องไปรอบๆ และทันใดนั้นเขาก็พบว่าท่อลมนี่ลึกลงมาอย่างน้อยก็ 100 เมตรจากพื้นดินและแยกออกไป 4 ทาง!
อะไรน่ะ?นี่ให้เขาถึงที่หลบภัยใต้ดินง่ายขนาดนี้เลยจริงดิ?
หลินเฉิงบ่นเรื่องนี้ขณะที่แผนในหัวเขามันกระจัดกระจายไปหมดตอนนี้เขาจำเป็นต้องเลือกเส้นทางเพียง 1 เส้นเท่านั้นเพื่อที่จะได้ไปต่อ หลังจากขมวดคิ้วและคิดอยู่ครู่หนึ่งหลินเฉิงก็ถอนหายใจออกมา ในเมื่อเขาเข้ามาได้ถึงจุดนี้แล้ว เขาทำได้แค่เดินต่อไปเท่านั้น ไม่สามารถมาสำรวจทุกๆเส้นทางได้ว่าทางไหนผิดทางไหนถูก
เขาเลือกที่จะเดินไปทางซ้ายเมื่อลงไป หลินเฉิงก็คาบไฟฉายไว้ที่ปาก และไต่ลงไป อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาอยู่ในเขตฐานทัพใต้ดิน การเคลื่อนไหวของเขานั้นต้องเงียบและเบาที่สุด เงียบจนแม้แต่คนที่อยู่ด้านล่างเองก็ยากที่จะได้ยินเสียงใดๆ
ในการที่จะไต่ลงไปด้านล่างเรื่อยๆนั้นหลินเฉิงคอยฟังเสียงการเคลื่อนไหวรอบๆอยู่ตลอด เขาหวังที่จะได้ยินเสียงคนคุยกันบ้างเพื่อจะได้จับตำแหน่งถูก หากแต่เขายังไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยตั้งแต่ที่เขาไต่ลงมาจนถึงตรงนี้
นี่ตายกันหมดแล้วเหรอ?
ความรู้สึกที่เหมือนว่าบางสิ่งบางอย่างมันไม่ถูกต้องนั้นทำให้หลินเฉิงต้องขมวดคิ้วเมื่ออยู่สุดทางและคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อย่างรอบคอบ มันมีเหตุผลที่จะพูดว่า หากนี่เป็นฐานใต้ดิน และยึดตามสิ่งที่ควรจะได้ยิน ถึงจะไม่ชัดเจนแต่เขาควรจะได้ยินเสียงคนคุยกันบ้าง
แต่นี่ไม่มีอะไรที่เหมือนกับที่เขาคิดหรือมีอะไรที่มันคล้ายกันเลยเขาไม่ได้ยินเสียงอะไรทั้งนั้น สถานการณ์แปลกๆนี้ทำให้เขารู้สึกหลงทางไปหมด เขาเริ่มกังวลแล้วว่าจุดจบของเรื่องนี้จะจบลงที่ความว่างเปล่า
![ระบบล็อกอินสู่สวรรค์ [苟在女帝宫我举世无敌]](https://i3.wp.com/novel-fast.net/wp-content/uploads/2023/02/154043.jpg?resize=151,215 "ระบบล็อกอินสู่สวรรค์ [苟在女帝宫我举世无敌]")
