บทที่ 597 เปิดฉาก!
SC:บทที่597 เปิดฉาก!
ในตอนนั้นเหม็งหยี่เตือนหลินเฉิงว่าเธอได้ปิดผนึกอนาคตชื่อของเธอไปแล้ว เธอทิ้งภาระทุกอย่างไปหมดสิ้น เพราะงั้นเมื่อได้ยินเฉินชิงข่มขู่ เธอก็ถอนหายใจและขู่อีกฝ่ายกลับไปในเวลาเดียวกัน ความลับระดับสุดยอดของสถาบันวิจัยอยู่ภายในห้องนี้ คุณตำรวจ ฉันคิดว่านายน่าจะรู้ว่าพวกเรานั้นขัดแย้งกับพวกเบื้องบน ใช่มั้ยล่ะ? นายคิดว่านายจะอยู่ที่นี่ ถ้าคนของนายรู้เรื่องนี้ถูกมั้ย?
ตายซะ!
เมื่อเห็นว่าเหม็งหยี่สามารถคาดเดาตัวตนของเขาได้อย่างรวดเร็วรวมถึงสามารถข่มขู่เขาด้วยเรื่องนี้ได้ด้วย ใบหน้าของเฉินก็ดูโหดเหี้ยมแบบสุดๆ เขาไม่สนใจหลินเฉิงแล้วและตอนนี้เขาก็หันไปทางเหม็งหยี่และเดินตรงไปยังเธอทันทีเลย!
มองเฉินชิงที่เข้ามาใกล้เธอมากขึ้นเรื่อยๆเหม็งหยี่ก็รู้สึกหนาวขึ้นมาจากข้างในลึกๆ แต่ตอนนี้ เธอรู้สึกว่าเธอได้มอบสมบัติล้ำค่าให้หลินเฉิงเรียบร้อยแล้ว เพราะงั้นถ้าเธอไม่ช่วยยืดเวลาไว้ให้ บางทีทั้งสองอาจจะต้องตายก็ได้ เพราะงั้นเธอจึงข่มความกลัวทั้งหมดลงไปและพูดกับเฉินชิงต่อ ถ้าอยากจะเริ่มที่ฉันก็เข้ามาเลย! แต่ฉันบอกไว้ก่อนเลยนะ ต่อให้นายฆ่าฉัน ยังไงซะความลับของสถาบันวิจัยแห่งนี้รวมถึงฐานใหญ่ก็จะต้องถูกเปิดเผยแน่ๆ! ทุกคนจะได้รู้ถึงสิ่งที่เราทำ! สิ่งเลวร้ายที่พวกเราได้ก่อมันขึ้นมาภายใต้ชื่อสถาบันวิจัย! เร็วๆนี้ไม่ก็หลังจากนี้ พวกเรา รวมถึงพวกนายด้วยจะต้องชดใช้สิ่งที่ทำกันมา ฉันก็แค่อยากจะชดใช้บาปก่อนขึ้นหนึ่ง ก่อนจะถึงเวลา…
บาป?
ฟังเหม็งหยี่พูดเฉินชิงก็ยิ้มเย้ยออกมา บางทีอาจจะมีแค่ผู้หญิงโง่ๆอย่างเธอก็ได้ที่รู้สึกว่าทุกอย่างมันผิดพลาดน่ะ! นี่มันผ่านมาครึ่งปีแล้วจากการที่วันสิ้นโลกมาถึง สัตว์ประหลาดพวกนั้นไม่ได้ลดลงเลย แถมมันยังเพิ่มขึ้นอยู่ตลอดเวลาด้วย นักล่าเองก็เพิ่มขึ้นเยอะแยะไปหมด! ภายใต้สถานการณ์ที่สิ้นหวังแบบนี้เธอคิดว่ามันจะยังมีความหวังอะไรอยู่อีกหรือไง? ความพยายามอะไรนั่นไม่ได้ช่วยให้สถานการณ์ในตอนนี้เปลี่ยนไปได้ซักนิด เพราะงั้นช่างไอ้ความถูกผิดนั่นไปเถอะน่า!
บางทีนี่อาจจะเป็นสาเหตุที่ว่าทำไมเหม็งหยี่ถึงฉีกหน้าเขาได้แบบเด็ดขาดก็ได้นั่นเพราะเธอน่ะดื้อดึงและแข็งขันขึ้นเรื่อยๆ ใช่ ฉันยอมรับว่าตัวฉันน่ะก็เป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆและโง่เขลาคนหนึ่ง แต่ในขณะเดียวกัน ฉันเองก็รู้ว่าต่อให้วันสิ้นโลกจะมาถึงแล้ว ผู้คนต่างก็ยังคงมีขีดจำกัดที่อยู่ต่ำที่สุดอยู่! ฉันเลือกที่จะไม่ช่วยคนตายหรือแม้แต่จะปฏิเสธที่จะให้อาหารเด็กที่หิวโหย แต่ฉันไม่ต้องการที่จะฆ่าคนที่น่าสงสารที่อุตส่าห์รอดมาจากหายนะมาได้แล้ว แต่สุดท้ายก็ถูกจับมาทดลองแบบนี้อีกต่อไป! ความโง่เขลาของเธอนั้นดูเหมือนจะรักษาไม่ได้แล้วสินะ!
ยิ่งเห็นเหม็งหยี่ใจเย็นมันก็ยิ่งทำให้เฉินชิงโกรธมากยิ่งขึ้น ฉันคิดไม่ถึงจริงๆว่าพวกผู้มีความสามารถที่ฐานใหญ่อุตส่าห์พิถีพิถันฝึกฝนมากับมือจะเป็นพวกขยะแบบนี้!
จากนั้นเขาก็จ้องไปยังเธอหมายจะควบคุมเหม็งหยี่ด้วยอีกคน
*พลั่ก!*
แต่ก่อนที่เฉินชิงจะทำสำเร็จเสียงของอะไรบางอย่างแตกหักก็ดังขึ้นด้านหลัง จากนั้นความรู้สึกเจ็บปวดก็วิ่งเข้ามาในใจเขา ร่างทั้งร่างเหมือนดิ่งลงเหมือนว่าวที่เสียการควบคุมและพุ่งลงมาปักหลังคาบ้าน!
บ้าเอ้ยนี่ลืมฉันไปจริงดิ?
หลังจากเตะเฉินชิงไปแล้วหลินเฉิงก็ทำหน้าน่าเกลียด ถึงแม้ว่าความสามารถของเฉินชิงนั้นจะเหนือการควบคุมของเขา แต่นั่นก็แค่เพราะเขาเผลอประมาทเกินไปเฉยๆ! เป็นอะไรหรือเปล่า?
เมื่อเห็นว่าเฉินชิงยังไม่กลับมาหลังโดนเขาถีบไปหลินเฉิงก็เข้าไปดูอาการเหม็งหยี่ถามเธอพร้อมกับขมวดคิ้วไปด้วย
ได้ยินดังนั้นเหม็งหยี่ที่เพิ่งจะผ่านพ้นความกลัวที่จะโดนเฉินชิงโจมตีแบบสุดๆมาก็รีบยืนขึ้นและโบกมือก่อนจะพูด ฉันโอเค! แต่ยังไงก็เถอะ ฉันอยากจะบอกนายไว้อีกครั้งว่าเฉินชิงน่ะเป็นหัวหน้าของชุดรักษาความปลอดภัยของสถาบันวิจัยแห่งนี้ ความแข็งแกร่งของเขาน่ะอยู่ในขั้นที่ 4 เป็นอย่างน้อย นายจะทำตัวเรื่อยเปื่อยไม่ได้แล้วนะ!
รู้แล้วน่า
เขาพยักหน้าหลังรู้ว่าเหม็งหยี่ไม่ได้รับบาดเจ็บหลินเฉิงค่อยๆแกะเชือกที่รัดตัวเขาไว้อย่างรวดเร็ว
ถึงแม้ว่านี่จะเป็นการต่อสู้ที่เขาและเหม็งหยี่ต้องเจอแต่ตอนนี้หลินเฉิงรู้ถึงความสามารถของเฉินชิงแล้ว เพราะงั้นเพื่อป้องกันไม่ให้เกิดข้อผิดพลาดอื่นขึ้นอีก เขาตัดสินใจนำชิงหยาที่อยู่ด้านหลังเขาลงก่อน
ซึ่งนี่จะทำให้เขามีสมาธิกับการต่อสู้มากยิ่งขึ้น
ไม่…
หลังจากที่แกะเชือกแล้วเขากำลังจะวางชิงหยาลงไปกับพื้น แต่ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกได้ว่ามือของเธอนั้นกำลังจับแขนเขาไว้แน่นอีกครั้งหลังจากที่ลงมาจากหลังของหลินเฉิงและเหมือนว่าเธอกำลังบ่นอะไรบางอย่างอยู่
หา?!
เมื่อเห็นว่าชิงหยากำลังพูดหลินเฉิงก็ตกใจสุดๆซึ่งทางเหม็งหยี่เองก็ตื่นเต้นมากๆด้วยเมื่อได้ยินหญิงสาวพุด เหมือนกับลูกในไส้ของพวกเขาที่ชุบเลี้ยงมาหลายปีได้ก้าวเข้าสู่รั้วมหาลัยชื่อดังแล้ว
ฉันเอ่อ…พวกเรา…
เพราะความตื่นเต้นเหม็งหยี่นั้นถึงกับพูดไม่ชัดเลยในตอนนั้น เธอพูดซ้ำๆอยู่หลายครั้งจนหลินเฉิงต้องให้เธอใจเย็นก่อน ระงับความสุขไว้ชั่วคราว เมื่อทำได้แล้วเธอก็รีบพูดกับหลินเฉิงด้วยเสียงดัง ไม่ รีบกลับเข้าไปข้างในกันก่อน! เฉินชิงนั้นเป็นคนที่ถูกส่งมาจากฐานใหญ่ เพราะงั้นหมอนั่นจะไม่ยอมให้ใครก็ตามที่ไม่เกี่ยวข้องเขาใกล้ส่วนกลางของสถาบันหรอก เมื่อถึงเวลานั้นแล้วก็จะเหลือแค่หมอนั่นคนเดียวที่เข้ามาได้ แรงกดดันที่เราโดนก็จะลดลงไปมากเลย! และสำคัญที่สุด หมอนั่นไม่สามารถทำร้าย B001 ได้!
เธอกำลังพูดเรื่องอะไรเนี่ย?
ได้ยินเหม็งหยี่วางแผนหลินเฉิงก็กรอกตา เธอคิดว่าเฉินชิงนั่นจะปล่อยเราไปจริงๆงั้นเหรอ? ยิ่งเธอแปรพักต์แบบนี้แล้วด้วย การจะจับเธอน่ะ หมอนั่นต้องห่วงอะไรอย่างอื่นอีกหรือไง?
อ่ะ…นั่นก็ใช่…
หลังจากที่ได้ฟังหลินเฉิงวิเคราะห์แล้วเหม็งหยี่ก็รู้สึกเปลี่ยนไปเล็กน้อย เธอรู้สึกว่าความคิดของเธอนั้นไร้เดียงสาเกินไปในทันทีเลย ฮึ่ม!กระซิบกระซาบกันแบบนี้คิดว่าฉันจะตายแล้วหรือไง? จะให้ฉันชื่นชมเธอยังไงดีนะ แม่คนเก่งหรือแม่คนโง่ดี?
ไม่ทันที่เหม็งหยี่จะพูดอะไรจบเฉินฉิงก็โผล่ออกมาจากสำนักงานอีกครั้ง เขามองไปยังทั้งสองที่อยู่รอบๆตัวชิงหยาซึ่งกำลังพูดอะไรกันอยู่ด้วยเสียงเบา จากนั้นมันก็อดไม่ได้ที่จะเย้ยหยั่น
เธอจะเรียกฉันว่าพ่อก็ได้นะ
ได้ยินคำยั่วยุของเฉินชิงหลินเฉิงก็ลุกขึ้น เขาแกะมือชิงหยาออกเบาๆและดันมือเธอไปด้านหลังเพื่อเป็นสัญญาณให้เหม็งหยี่ดูแลชิงหยาต่อก่อนจะเริ่มยั่วยุอีกฝ่ายกลับไปบ้าง
ไว้จะเรียกตอนฝังกลบให้ละกันนะ!
เมื่อเห็นคนที่ควรจะโดนเขาปราบไปง่ายๆกล้ากลับมาเยาะเย้ยเขาแบบนี้เฉินชิงก็หน้าเสียและเลิกพูดเรื่องไร้สาระทันที นัยน์ตาของเขานั้นจ้องเขม็งมายังหลินเฉิงหมายจะควบคุมหลินเฉิงอีกครั้ง! เลิกทำอะไรจำเจซักทีเถอะน่า
ทันทีที่เห็นการกระทำของเฉินชิงหลินเฉิงก็อดที่จะบ่นไม่ได้ และในขณะเดียวกันเมื่อเขาหลับตาลง ความชื้นในอากาศรอบๆตัวก็เริ่มก่อตัวขึ้นมาจนสามารถเห็นได้ด้วยตาเปล่า และเพียงพริบตาเดียว ตรงหน้าของหลินเฉิงก็มีโล่น้ำแข็งปรากฏขึ้นมาแล้ว
*ซูม*
หลังจากที่เปลี่ยนเป็นโหมดต่อสู้หลินเฉิงก็ลืมตาขึ้นอีกครั้งโดยที่ไม่ได้สบตากับเฉินชิงแม้แต่นิดเดียว จากนั้นเขาก็สร้างปีกน้ำแข็งขึ้นมาที่หลัง เมื่อเห็นว่าเฉินชิงควบคุมเขาไม่สำเร็จ เขาก็รีบพุ่งเข้าหาอีกฝ่ายในทันที!
