บทที่ 613 หัวหน้าเหวิน
เดี๋ยวก่อนนะ——
เมื่อเห็นว่าทั้งสองคนลืมตัวเองไปจนหมด ในที่สุดหลินเฉิงก็ผลักรถพาณิชย์ที่ขวางทางออกไปแล้วรีบตะโกนขึ้น
พี่สาว คุณลืมภารกิจของพวกเราไปแล้วหรือ? บทเรียนครั้งที่แล้วยังไม่พอใช่ไหม?
เมิ่งอี้ได้ยินหลินเฉิงพูดก็ตอบสนองทันที สีหน้าลังเลเล็กน้อย ด้านหนึ่งเธออยากจะคุยกับอาจารย์หวังจริงๆ และอยากจะรู้จากปากเขาถึงความเปลี่ยนแปลงของเมืองเหยียนจิงหลังจากวันโลกาวินาศมาเยือน แต่ในทางกลับกัน เธอไม่กล้าทำให้หลินเฉิงไม่พอใจเพราะเมื่อคํานวณดูแล้ว เธอติดค้างชีวิตอีกฝ่ายแล้ว
นี่… คุณชื่ออะไร?
เมื่อเห็นเมิ่งอี้มีสีหน้าลําบากใจ แม้ในใจของอาจารย์หวังจะยังหวาดกลัวหลินเฉิงอยู่มาก แต่เขาก็ฝืนใจถามหลินเฉิงอย่างตะกุกตะกัก
ถึงแม้ว่าตอนนี้จะยังไม่ทราบความสัมพันธ์ของทั้งสองคน แต่ในเมื่ออาจารย์หวังสามารถอยู่รอดในเมืองเหยียนจิงได้จนถึงทุกวันนี้ อย่างน้อยกฎการเอาตัวรอดก็ควรจะชัดเจน เขาไม่อยากติดต่อกับชายหนุ่มที่มีสีหน้าเย็นชาคนนี้ แต่ในเมื่อเขามากับเมิ่งอี้ ก็ไม่น่าจะลงมือกับเขาจริงๆ นี่จึงเป็นเหตุผลหลักที่เขากล้าคุยกับหลินเฉิง
หลินเฉิงโบกมือและไม่ตอบ เขายกข้อมือขึ้นดูเวลา จากนั้นก็เดินไปหยุดรถออฟโรด แล้วหมุนพวงมาลัยแล้วจอดรถออฟโรดไว้ข้างถนน เดินไปหาเมิ่งอี้แล้วพูดว่า พอถึงเวลาอาหารแล้ว พวกเรามากินข้าวเที่ยงกันที่นี่ แล้วค่อยออกเดินทางต่อ
พูดจบก็กวักมือเรียกโคล่าแล้วผลักประตูร้านที่อยู่ด้านหลังอาจารย์หวังเข้าไป
แม้ว่าหลินเฉิงจะทําตัวเย็นชามาตลอด แต่เมิ่งอี้ก็ยังรู้สึกโล่งใจ เขารู้ว่าหลินเฉิงถือโอกาสกินข้าวกลางวันให้พื้นที่ตัวเอง จึงรีบกวักมือเรียกอาจารย์หวังที่มีสีหน้างุนงง เดินตามหลังหลินเฉิงเข้าไปภายในร้าน
เอ๊ะ? คุณคือ… ?
หลินเฉิงยังไม่ทันได้สังเกตสถานการณ์รอบด้าน ก็ได้ยินเสียงของชายหนุ่มคนหนึ่งดังมาจากบันไดของร้าน
ยังไม่ทันที่หลินเฉิงจะตอบ อาจารย์หวังที่เดินตามมาก็รีบพูดอธิบายให้เขาฟัง นี่คือนักเรียนสองคนที่ฉันเคยรู้จัก เสียงเมื่อครู่เป็นเสียงที่พวกเขาเผลอทําตอนขับรถ
อา!
เมื่อได้ยินอาจารย์หวังอธิบาย ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงบันไดลึกของร้านก็หัวเราะฮ่าๆ
ในวันที่หิมะตกหนักไม่ได้อยู่ในห้อง แต่กล้าขับรถออกไปเดินเล่นอีกหรือ? ฉันไม่รู้จริงๆว่าคุณเป็นคนใจกล้าหรือสมองบวมน้ํา…
คุณ…!
เมื่อได้ยินการเยาะเย้ยของชายหนุ่มสีหน้าของเมิ่งอี้ก็โกรธทันทีขณะที่เธอกําลังจะก้าวไปข้างหน้าแต่ทันใดนั้นเธอก็หยุดลง
หยุดทําไม? ไปสิ!
เมื่อเห็นเมิ่งอี้หยุดกะทันหัน หลินเฉิงก็เลิกคิ้วขึ้น ไม่ต้องกลัว มีฉันอยู่ด้วย!
พอได้ยินคําพูดของหลินเฉิง เมิ่งอี้ก็มองเขาอย่างสงสัย เมื่อครู่เธออดกลั้นความหุนหันพลันแล่นเอาไว้เพราะกลัวว่าตัวเองจะสร้างความเดือดร้อนให้กับหลินเฉิง อย่างไรเสียพวกเขาสองคนยังไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับสถานการณ์ที่นี่ เธอไม่อยากสร้างปัญหาที่ไม่จําเป็นให้กับทั้งสองคนเพราะความหุนหันพลันแล่นของตนเอง
ไม่ อย่า!
เมิ่งอี้ไม่รู้ว่าหลินเฉิงคิดจะทําอะไร แต่เห็นได้ชัดว่าอาจารย์หวังที่คุ้นเคยกับการต่อสู้ระหว่างผู้รอดชีวิตกลับสัมผัสได้ถึงบรรยากาศที่ผิดเพี้ยน เขารีบขวางหน้าเมิ่งอี้ไว้ พยักหน้าและพูดกับชายหนุ่มคนนั้นว่า เอ่อ… คุณซู พวกเราไม่ได้คุยกันนานแล้ว ไม่ได้ขึ้นไปที่ชั้นหนึ่ง จริงๆ! พูดจบก็ดึงหลินเฉิงและเมิ่งอี้ไปที่มุมหนึ่ง
ช่างน่าขัดใจจริงๆ…
เมื่อเห็นว่าอาจารย์หวังต้องการสงบสติเรื่องนี้หลินเฉิงก็ส่ายหัวไม่ได้ เขาตบหัวโคล่าเบาๆ ไปเอาเจ้าโง่นั่นมาให้ฉัน!
โฮ่ง!
เมื่อได้ยินคําสั่งของหลินเฉิง โคล่าก็ร้องโฮ่งออกมา พร้อมกับงอแขนขาและพุ่งเข้าไปหาชายหนุ่มคนนั้น!
เฮ้ย?! คุณนี่… โอ๊ย!!!
ฮือๆๆ!
ช่วย… !!!ช่วยชีวิต อ่า ——!!!
ฮือๆๆ!!!
ขณะที่โคล่าวิ่งไปที่บันได
ชายหนุ่มที่พูดเยาะเย้ยหลินเฉิงอดตะลึงงันไม่ได้ แต่ก่อนที่เขาจะได้ตั้งตัว เขาก็รู้สึกเจ็บปวดที่ต้นขาและถูกโคล่ากัดเข้า!
ดูเหมือนว่าเขาจะรู้สึกว่าเสียงร้องของชายคนนี้ฟังดูไม่น่าฟัง โคล่าที่ลากชายหนุ่มไปครึ่งทางบนพื้นพลันอ้าปากค้าง ขณะที่อีกฝ่ายคิดว่าเจ้าหมาดําตัวใหญ่จะไว้ชีวิตเขา จู่ๆ โคล่าก็อ้าปากกว้างเตรียมจะกัดเข้าที่คอของเขา!
เกิดอะไรขึ้น?!
มีอะไรเหรอ?!
เหมือนเสียงของซูจิ้น!
เกิดเรื่องขึ้นข้างล่าง รีบลงไปดู!
ลูกพี่ ลูกพี่!
เปะ
ขณะที่โค้กกําลังจะกัดคอซูจิ้น หลินเฉิงก็ดีดนิ้วออกมา และโคล่าก็หยุดโจมตีทันทีที่ได้ยินเสียงนี้ ในขณะเดียวกันผู้รอดชีวิตที่อยู่ชั้นบนก็ตอบสนองในที่สุด วิ่งลงมาข้างล่างอย่างรวดเร็ว!
ลูกพี่… หัวหน้าช่วยฉันด้วย! สุนัขสีดําตัวใหญ่น่ากลัวมาก!
ซูจิ้นไม่ได้หยิ่งยโสเหมือนแต่ก่อน เขาลากขาขวาที่เกือบจะพิการของเขาขึ้นไปแล้วกอดขาของชายหนุ่มที่สวมเสื้อทหารและตะโกนอย่างน่าสงสาร
เขาก้มลงมองซูจิ้นที่เปื้อนเลือดชายหนุ่มที่สวมเสื้อทหารขมวดคิ้วเขาไม่ได้ไปดูโคล่าที่กัดลูกน้องของเขาแต่มองไปที่หลินเฉิงที่ดูดบุหรี่และมองออกไปนอกท้องฟ้า
คุณเป็นใคร?
หลังจากสังเกตหลินเฉิงอยู่พักหนึ่ง ชายหนุ่มเสื้อโค้ตก็เอ่ยปากถาม เสียงของเขาฟังดูมีเสน่ห์มาก
หลินเฉิงหรี่ตามองเขาเมื่อได้ยินคําถามของชายหนุ่ม ขณะที่กําลังจะเอ่ยปาก อาจารย์หวังที่อยู่ข้างๆ ก็ตอบไปว่า
เอ่อ… หัวหน้าเหวิน เรื่องมันเป็นแบบนี้ ไม่ใช่ว่าเราได้ยินเสียงข้างล่างแล้วส่งผมลงไปดูหรอกเหรอ? แต่พอผมมองไม่ชัดกลับพบว่าทั้งสองคนนี้เป็นนักเรียนเก่าของผม! คุณก็รู้ว่าการได้เจอคนรู้จักในวันโลกาวินาศไม่ใช่เรื่องง่าย ดังนั้นผมจึงอยากพาพวกเขาเข้ามาหลบหิมะที่ชั้นหนึ่งเพื่อรําลึกถึงเรื่องเก่าๆ แต่นึกไม่ถึงว่า… ที่จริงเรื่องนี้พูดตามตรงก็โทษผม ผมควรบอกพวกเขาล่วงหน้าว่าควรระวังอะไร…
เห็นอาจารย์หวังแบกความผิดนี้ไว้บนหลังตัวเอง สีหน้าของเมิ่งอี้พลันร้อนรุ่ม เธอไม่เข้าใจแต่ก็มองออกว่าคนที่ลงมาจากชั้นสองกลุ่มนี้ไม่เหมือนซูจิ้นที่ไร้ประโยชน์โดยเฉพาะชายหนุ่มที่ถามหลินเฉิงที่อยู่ด้านหน้าสุด อาจารย์หวังอยู่ในกลุ่มนี้ซึ่งล้วนแล้วแต่เป็นอันธพาล ถ้าให้เขาเอาความผิดทั้งหมดไปล่ะก็ ชีวิตที่เหลือของเขาอาจต้องลำบาก!
