บทที่ 615 : แสงสีแดง!
พี่ใหญ่ เป้าหมายของคุณคือฉัน การทําให้คนธรรมดาสองคนนี้ลําบากหมายความว่าอย่างไร?
หลังจากโยนแท่งน้ําแข็งสามอันออกไป หลินเฉิงก็ถอยไปข้างหลัง และเตะประตูที่อยู่ด้านหลังและพูดกับหัวหน้าเหวิน
ความสามารถในการควบคุมน้ําแข็ง?
หัวหน้าเหวินลูบเศษน้ําแข็งที่ยังหลงเหลืออยู่บนใบหน้าด้านข้าง ของเขา หัวใจของเขาจมดิ่งลง เขาเข้าใจดีว่าทําไมชายหนุ่มตรงหน้าถึงไม่กลัวเขา!
เมื่อเห็นหลินเฉิงและหัวหน้าเหวินเผชิญหน้ากัน เมิ่งอี้ก็ออกแรงดึงอาจารย์หวังที่มีสีหน้างุนงง รีบพาเขาวิ่งออกไปจากประตูที่หลินเฉิงถีบเปิดออก
หลังจากที่เมิ่งอี้กับอาจารย์หวังวิ่งออกจากร้านหลินเฉิงก็หยุดที่ทางเข้าประตูแล้วหยิบบุหรี่ออกมาและพ่นหมอกออกมา
ตอนแรกฉันตั้งใจจะเข้ามาหลบลมหิมะและถือโอกาสกินข้าวเที่ยงแต่ไม่คิดว่าลูกกระจ๊อกของนายจะทำให้นายต้องเผชิญหน้ากับฉัน ฉันรู้สึกว่ามันต้องสั่งสอนเขาให้เข้าใจว่าในโลกหายนะนายต้องระมัดระวังคําพูดและการกระทํา…
เมื่อได้ยินคําพูดของหลินเฉิง หัวหน้าเหวินก็พ่นลมออกจมูกอย่างเย็นชา ถ้าอย่างนั้น ฉันยังต้องขอบคุณนายที่ช่วยฉันสั่งสอนตัวเองอีกหรือ?
ขอบคุณฉันไม่ต้องหรอก ยังไงซะฉันก็สอนบทเรียนให้นายอยู่แล้ว ตอนนี้ฉันตั้งใจจะเริ่มทานมื้อเที่ยงแล้ว ถ้านายโกรธจนอยากจะระบายความโกรธให้ตัวเอง ก็เร็วเข้า นะเพื่อน ตอนบ่ายฉันยังมีงานต้องทําอีก
หลินเฉิงกลอกตาอย่างไม่สนใจ เมื่อเห็นพวกฝั่งตรงข้ามเดินเฉื่อยๆ ไม่ยอมลงมือ หลินเฉิงก็กลอกตามองอย่างอดไม่ได้ จึงนั่งลงทันที หยิบกล่องเนื้ออาหารกลางวันออกมาจากกระเป๋าปีนเขาเตรียมจะกิน
เนื้อ?!
แม่งเอ๊ย… ลูกพี่คนนี้มีเนื้อ!
โง่ใช่มั้ย? เขามีแม้กระทั่งบุหรี่แล้ว เนื้อจะนับเป็นอะไรได้?
นี่… หมอนี่นั่งกินเนื้ออยู่ตรงหน้าเราแบบนี้ เขาคิดอะไรอยู่?
บ้าเอ๊ย! แกคิดอย่างไร?
ขณะที่หลินเฉิงค่อยๆ เปิดกล่องเนื้ออาหารกลางวันออก เสียงอุทานดังกึกก้องจากฝั่งตรงข้าม จากนั้นก็ได้ยินเสียงกลืนน้ําลายดังออกมาจากฝูงชน…
ผู้รอดชีวิตที่ยังอยู่มาจนถึงทุกวันนี้ไม่มีคนโง่อยู่ไม่กี่คน แล้วในเมื่อหลินเฉิงกล้าสูบบุหรี่และกินเนื้อต่อหน้าพวกเขา เว้นเสียแต่ว่าสมองของเขาจะบวมน้ําแล้ว เขาย่อมมีความมั่นใจมากพอจึงจะกล้าทําแบบนี้ได้
เมื่อได้ยินเสียงซุบซิบนินทาจากด้านหลัง หัวหน้าเหวินก็รู้สึกปวดหัว อาหารเนื้อสัตว์และบุหรี่เป็นสิ่งที่หายากมาก อย่าว่าแต่ลูกน้องอย่างเขาเลย แม้แต่ตัวเขาเองก็อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ําลายลงคอ แต่เมื่อคิดได้อีกครั้งว่าอีกฝ่ายกลับกินดื่มต่อหน้าเขาอย่างเปิดเผย เขาอดโมโหไม่ได้!
หยุดกินเดี๋ยวนี้!
หัวหน้าเหวินตะโกนด้วยความโกรธ ทันใดนั้นหัวหน้าเหวินก็เดินไปหาหลินเฉิง เขามองไปที่หลินเฉิงที่นั่งกินเนื้ออาหารกลางวันอยู่บนพื้นและพูดว่า
คุณหมายความว่ายังไง? ถอนตัวตอนนี้ยังทัน ลงจากหลังม้าซะ?
ลงจากหลังม้า?แม้จะลงมาแล้วก็ยังมีอำนาจมากกว่าพวกลา!
ได้ยินดังนั้น หลินเฉิงที่เพิ่งกินเนื้อไปคําหนึ่งก็กลอกตาทันที เมื่อกี้ฉันบอกแล้วว่าจะลงมือก็ฉวยโอกาสนี้ฉันมีเวลาไม่มาก กินข้าวเที่ยงเสร็จยังมีงานต้องทําอีกมาก!
เมื่อได้ยินคําพูดของหลินเฉิง ใบหน้าของหัวหน้าเหวินก็ดําคล้ําราวกับก้นหม้อ อีกฝ่ายเปิดเผยโชคลาภต่อหน้าทุกคนอย่างโจ่งแจ้ง เขาต้องโง่แค่ไหนจึงเลือกที่จะสู้กับอีกฝ่ายต่อไป เมื่อวานเขาเสียผู้ช่วยที่มีความสามารถไปแค่สองคน และไม่สามารถทนรับการสูญเสียกําลังคนได้อีกต่อไป เพราะในสถานการณ์แบบนี้ การสูญเสียกําลังคนเป็นสิ่งที่ร้ายแรงที่สุด เพราะเขาไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้พบกับผู้รอดชีวิตสองคนที่ปลุกพลังขึ้นมาอีก!
บ้าเอ๊ย คิดว่าตัวเองเป็นไอรอนแมนจริงๆ เหรอ? นายคิดว่าตัวเองจะสามารถชนะพวกเรา 10 กว่าคนได้หรือ?
ในตอนนั้นเอง ชายร่างผอมสูงคนหนึ่งในฝูงชนก็ทนไม่ได้กับท่าทีของหลินเฉิงอีกต่อไป เขากระโดดออกจากฝูงชนและหยิบมีดสั้นสองเล่มออกมาจากเอวของเขา เขากระทืบเท้าและแทงไปที่คอของหลินเฉิง!
หลินเฉิงไม่ได้มองคนที่พุ่งเข้ามา หลินเฉิงโยนเนื้อเข้าไปในปากของเขา ขณะเดียวกันก็ใช้มือซ้ายดีดนิ้วก็ได้ยินเสียง ตูม กําแพงน้ําแข็งสายหนึ่งปรากฏอยู่ระหว่างเขากับชายร่างผอมสูงคนนั้นทันที!
ปัง!
โอ๊ย!
ไม่คาดคิดว่าชายร่างผอมสูงที่เพิ่มความเร็วสูงสุดจะเบรกไม่ทัน
เขากระแทกเข้ากับกําแพงน้ําแข็งหนาๆ และทันใดนั้นศีรษะของเขาก็แตกเป็นเลือดและกรีดร้องไม่หยุด!
แม่ง เอ๊ย!
ใช่แล้ว ก็แค่ผู้ควบคุมน้ําแข็งหรอกหรือ? มีอะไรที่วิเศษอะไร!
ฉันเดาว่าเจ้านี่คงเป็นเต่าหดหัว นอกจากเล่นกับอินทรีน้ําแข็งแล้ว แกไม่มีความสามารถอื่นแล้ว!
เหล่าจาง เหล่าหลี่พวกนายโจมตีทางด้านซ้าย ฉันจะพาคนไปโจมตีจากด้านขวา!
หลินเฉิงไม่เคยคิดเลยว่าความพ่ายแพ้อย่างน่าอนาถของชายร่างผอมสูงไม่เพียงแต่ไม่ทําให้คนพวกนี้ถอยกลับ แต่กลับกระตุ้นเลือดของพวกเขาด้วย แต่ละคนมองหน้าตัวเองด้วยดวงตาแดงก่ํา ราวกับลืมความระแวดระวังที่เขามีก่อนหน้านี้ไปจนหมดสิ้น!
ได้ ลูกน้องอย่างเจ้าเลือดกล้ากว่าคนที่เป็นลูกพี่เสียอีก!
หลินเฉิงถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ ตอนนี้หลินเฉิงไม่สามารถกินเนื้ออาหารกลางวันได้อีกต่อไป เขาปิดกล่องและยัดมันกลับเข้าไปในกระเป๋าเขา เขามองไปที่ฝูงชนที่โกรธเคือง พวกเขาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะและหยอกล้อหัวหน้าเหวิน
พวกเจ้า… หยุดนะ!
เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของหลินเฉิง หัวหน้าเหวินไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด ในใจของเขาพลันเกิดความรู้สึกไม่ดีขึ้นมา เขารีบเอ่ยปากห้ามลูกน้องที่โจมตีเข้ามา แต่มันสายไปแล้ว!
ระเบิดน้ําแข็ง!
หลินเฉิงตะโกนเสียงต่ํา ความชื้นในอากาศโดยรอบถูกดึงออกมาในทันที หลังจากรวมตัวและจัดระเบียบใหม่ภายในระยะเวลาอันสั้น จู่ๆ ก็เกิดเสียงดัง แกร๊ก ราวกับจุดพลุขนาดใหญ่ ทันใดนั้นทั้งร้านก็นึกถึงเสียงระเบิดน้ําแข็งอย่างต่อเนื่อง!
โอ๊ย!
ซี๊ด นี่มันบ้าอะไรเนี่ย?!
บ้าเอ๊ย ผู้ชายคนนี้เป็นผู้มีความสามารถพิเศษระดับสูง ระวัง!
เหล่าหลี่ นายไม่เปิดโล่รอให้พี่น้องถูกระเบิดเป็นเนื้อบด?
ปัง-อ๊า!!!า
ถอย! ถอยไปชั้นสองก่อนแล้วค่อยว่ากัน!
เมื่อน้ําแข็งระเบิดใส่ร้านค้าชั้นหนึ่ง ทุกคนยกเว้นหลินเฉิงก็ระเบิดขึ้นทันที ผู้มีความสามารถหลายคนยังไม่ทันได้เปิดใช้งานก็ตกใจ จนตอนนี้นอกจากเสียงร้องไห้ถึงพ่อและแม่แล้ว ก็ไม่มีเสียงอื่นอีก! โย? มันค่อนข้างเบาไป!
แต่หลินเฉิงกลับไม่พอใจกับพลังของพายุน้ําแข็งแม้ว่าคนพวกนั้นจะร้องโหยหวนแต่ในความเป็นจริงแล้วกลับไม่ได้ทําร้ายกล้ามเนื้อและกระดูกของพวกเขามากนัก คนส่วนใหญ่ตกใจกับกระบวนท่าที่ไม่คุ้นเคยและน่ากลัวเช่นนี้ พวกเขาไม่ทันได้ตั้งตัว
อีกครั้ง ระเบิดน้ําแข็ง!
เมื่อเห็นว่าฝูงชนเริ่มมีปฏิกิริยาตอบสนองหลินเฉิงก็ส่ายหัวและตะโกนเสียงต่ําเขาเตรียมจะบทเรียนให้กับพวกโง่เง่าที่ไม่รู้ฟ้าสูงแผ่นดินต่ํา!
หึ่งๆๆ
แต่ขณะที่เขากําลังจะลงมืออีกครั้ง แสงสีแดงใสก็กระจายกระจายไปทั่วร้านชั้นหนึ่ง และปกคลุมผู้คนและสิ่งของทั้งหมดภายในห้อง!
