ตอนที่ 480 ส่งลูกสาวให้อยู่ในมือคุณ
“โจวโจว ต่อไปต้องใช่ชีวิตร่วมกันเขาให้ดีนะ” ที่จริงแล้วยังมีคำพูดอีกมากมายที่อยากจะพูดออกมา แต่ลำคอของคุณพ่อถังเหมือนกันมีอะไรมาจุกอยู่จึงพูดออกมาได้แค่ประโยคเดียวเท่านั้น
“พ่อคะ หนูเข้าใจแล้วค่ะ” การที่เธอใช้ชีวิตอย่างมีความสุขก็เป็นสิ่งที่ทำให้คุณแม่ถังคุณพ่อถังและเสิ่นหลานอีวางใจ นอกจากนี้ เธอเชื่อว่า ลั่วเซ่าเชินก็จะยิ่งดีต่อเธอ ไม่มีเหตุผลที่จะทำให้มันแย่ลง ท้ายที่สุดแล้วความรู้สึกของทั้งสองคนก็มีเพิ่มพูนขึ้นอยู่ในระดับหนึ่งแล้ว
คุณพ่อถังให้ถังโจวโจวคล้องแขนของเขา ก้าวเดินไปทีละก้าวทีละก้าว ทั้งสองคนเดินไปข้างหน้าอย่างช้าๆ เด็กน้อยด้านหน้าทั้งสองฝั่งก็โปรยดอกไม้ ด้านหลังก็มีเด็กสองคนที่ช่วยถือชายกระโปรงให้ถังโจวโจว คนหนึ่งคือลั่วอิง อีกคนหนึ่งคงจะเป็นลูกของญาติๆ เธอไม่รู้จัก
ลั่วเซ่าเชินที่เห็นภรรยาของตัวเองและพ่อตาก้าวเดินเข้ามาหาตัวเองทีละก้าวทีละก้าว ใจเขาเต็มไปด้วยความสุข ตั้งแต่ตอนที่คุณพ่อถังพาเธอมาหัวใจเขาก็เต้นไม่เป็นจังหวะแล้ว “พ่อครับ ต่อไปผมจะดูแลโจวโจวเป็นอย่างดีแน่นอนครับ”
ลั่วเซ่าเชินเข้าใจ พ่อแม่ล้วนคิดถึงลูก และสิ่งที่คุณพ่อถังคุณแม่ถังหวังก็คือความสุขของถังโจวโจว
เสิ่นหลานอีที่นั่งอยู่ข้างๆ คุณแม่ถัง พอเห็นคุณพ่อถังกลับมานั่งที่ จู่ๆ น้ำตาเธอก็ไหลออกมา เธอได้เห็นลูกสาวตัวเองแต่งงาน แต่งงานกับผู้ชายที่ดีคนหนึ่ง นี่ทำให้เสิ่นหลานอีรู้สึกวางใจลงไปมาก
บาทหลวงถามลั่วเซ่าเชินและถังโจวโจว หลังจากนั้นก็ให้ทั้งสองคนสวมแหวนให้กัน รอจนถังโจวโจวและลั่วเซ่าเชินจูบกันแล้ว สุดท้ายบาทหลวงจึงได้ประกาศว่าทั้งสองคนได้แต่งงานเป็นสามีภรรยากันแล้ว
มาถึงช่วงเวลาที่ทุกคนต่างรอคอย นั่นคือช่อดอกไม้เจ้าสาว ถังโจวโจวยืนอยู่บนระเบียงสูง ลั่วเซ่าเชินยืนอยู่ข้างๆ และมองอย่างยิ้มแย้ม กลุ่มเพื่อนสนิทต่างมายืนชูไม้ชูมือกันอยู่ รอว่าตัวเองจะได้เป็นคนที่โชคดีในวันนี้หรือไม่
หลินเหยาถูกคนผลักให้ออกมาด้วยเช่นกัน เมื่อเห็นช่อดอกไม้ในมือถังโจวโจว เธอก็สาบานว่าถ้าเธอแย่งช่อดอกไม้วันนี้มาได้ เธอจะต้องทำให้ฟังหยวนขอเธอแต่งงานให้ได้แน่นอน หวังว่าพระเจ้าจะอวยพรเธอ
“สาม สอง หนึ่ง” ถังโจวโจวปิดตาและใช้แรงโยนช่อดอกไม้กลับไปทางด้านหลัง ดอกไม้ที่ถูกโยนตกลงไปในฝูงชนทำให้ผู้คนที่กำลังชมความครึกครื้นอยู่ต่างลุ้นกันว่าสุดท้ายช่อดอกไม้จะตกไปอยู่ในมือของใคร
“โอ๊ะ” เมื่อทุกคนเห็นคนที่คว้าช่อดอกไม้ไปก็รีบตะโกนออกมา “รีบส่งให้หลินเหยา ส่งให้หลินเหยา”
แท้จริงแล้วคนที่คว้าได้คือฟังหยวน ข้อดีของฟังหยวนคือมีรูปร่างที่สูงใหญ่และแข็งแรง ทำให้กลุ่มคนที่อยู่รอบข้างเขาต้องพ่ายแพ้ไป
เดิมทีหลินเหยารู้สึกเสียใจนิดหน่อย เมื่อรู้ว่าดอกไม้ไม่ได้อยู่ในมือเธอ ซึ่งหมายความว่ามันเป็นพระประสงค์ของพระเจ้า ทำให้เธอรอคอยเวลาที่เขาจะขอเธอแต่งงาน นี่ทำให้ใจของหลินเหยาใจตุ้มๆ ต่อมๆ ความกล้าที่รวบรวมมาก่อนหน้านี้ก็ลดลงไปมาก
จนเมื่อฝูงชนโห่ร้อง หลินเหยาก็เขินจนหน้าแดงยืนอยู่ที่เดิม ฟังหยวนจะฟังพวกเขาไหม ในใจหลินเหยารู้สึกสงสัยมาก ใจตอนนี้ก็เต้นเร็วมากเช่นกัน
ฟังหยวนถูกฝูงชนผลักให้ไปยืนตรงหน้าหลินเหยา ในมือเขาถือช่อดอกไม้เจ้าสาวของถังโจวโจวอยู่ เขาคุกเข่าลง เสียงกรีดร้องดังขึ้น “พระเจ้า เขาจะขอแต่งงานจริงๆ มีความสุขจริงๆ”
ถังโจวโจวก็จับจ้องการกระทำของเขาเช่นกัน เธอถูกลั่วเซ่าเชินโอบไว้ “เซ่าเซิน เหยาเหยาเองก็คงจะได้พบความสุขของตัวเองแล้วล่ะนะ”
“ใช่ คุณวางใจได้แล้วนะ”
“คนไม่ดี พอสนใจเพื่อนสนิทหน่อยคุณก็หึง ระดับความขี้หึงของคุณนี่มันเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เลยนะเนี่ย” ถังโจวโจวตีไปที่หน้าอกของลั่วเซ่าเชิน ลั่วเซ่าเชินส่งเสียงฮึ่มฮั่ม แรงเล็กน้อยแค่นี้เขาทนได้อยู่แล้ว
เขารู้ว่าถ้ายังบ่นต่อไป ถังโจวโจวก็ยังคงจะยืนข้างหลินเหยาเหมือนเคย มันจะดีกว่าถ้าไม่บ่นต่อ ตอนนี้พวกเขากำลังชมความสนุกอยู่ ถ้าฟังหยวนของแต่งงานได้สำเร็จ นั่นก็จะถึงเวลาของหลินเหยาแล้ว
ฟังหยวนเงยหน้าขึ้นมองหลินเหยาที่ยืนเงียบ ดวงตาเริ่มแดง เปล่งเสียงออกมาจากลำคอ “เหยาเหยา คุณยินดีจะแต่งงานกับผมไหม”
เพียงแค่ประโยคง่ายๆ หลินเหยากลับรู้สึกว่าตัวเองรอคอยมาเนิ่นนานมาก ตอนนี้ในที่สุดฟังหยวนก็พูดมันออกมา น้ำตาหลินเหยาไหลออกมาไม่หยุด แต่หลินเหยากลับไม่เช็ดออก แม้ว่าจะสามารถมองเห็นฟังหยวนได้อย่างพร่าเลือนเท่านั้นก็ตาม
“เหยาเหยา คุณยินดีจะตอบตกลงไหม ผมรู้ เมื่อก่อนผมไม่ดีเอง แต่ผมเชื่อว่า ขอแค่มีคุณอยู่ข้างๆ ผม ผมจะต้องดีต่อคุณมากขึ้นกว่าเดิมแน่นอน”
ตอนที่ 481 ฟังหยวนขอแต่งงาน
นี่เป็นคำพูดแสดงความรักของฟังหยวนและหลินเหยา คนรอบข้างไปอาจเข้าไปแทรกได้ หลินเหยายังไม่พูดอะไรออกมาเลย แขกในงานก็ต่างลุ้นกัน “ตอบตกลงเลย ตอบเลย ตอบเลย”
หลินเหยาเช็ดน้ำตา ก้มหน้าเล็กน้อย หลังจากเงียบมานานก็พูดออกมาหนึ่งประโยค “ทำไมไม่มีแหวนล่ะ…”
ชั่วแวบเดียวฟังหยวนก็เข้าใจ “ที่รัก เดี๋ยวผมจะชดเชยให้นะ ตอนนี้หัวเข่าผมเจ็บไปหมดแล้ว คุณสงสารผมหน่อยนะ”
“ฉันตกลงค่ะ” หลินเหยาคิดครู่หนึ่งและตอบตกลงออกมา ตอนนี้ถ้าเธอไม่ตอบตกลง รออีกหน่อยถ้าฟังหยวนเปลี่ยนใจเธอจะทำยังไง ใครใช้ให้ตอนนี้เธอรักเขามากล่ะ ไม่สนว่าต่อไปพวกเขาจะเป็นยังไง อย่างน้อยตอนนี้ก็เป็นความสุขของพวกเขา
คุณพ่อถังคุณแม่ถังคิดไม่ถึงว่าวันนี้นอกจากจะเป็นงานแต่งของถังโจวโจวแล้ว ยังมีเรื่องน่ายินดีของหลินเหยาอีกด้วย เพราะรู้จังหลินเหยามานาน คุณพ่อถังคุณแม่ถังรู้สึกว่าเธอเหมือนกับลูกสาวคนหนึ่ง
โชคดีที่ตอนนี้ลูกมีชีวิตของตัวเองแล้วและมีคนรักของตัวเอง งานเลี้ยงกลางของโรงแรมที่ใหญ่โตที่สุดในเมืองเอส ลั่วเซ่าเชินโอบถังโจวโจวขึ้นไปบนรถแต่งงานที่อยู่ด้านหน้าสุด คนอื่นๆ ก็นั่งรถคันอื่นตามเขาไป
ลั่วเซ่าเชินต้องดื่มไวน์อย่างเลี่ยงไม่ได้ โชคดีที่เวลานี้เหล่าคณะเพื่อนเจ้าบ่าวของเขาได้แสดงพลังที่น่าตื่นตาตื่นใจออกมา เพราะฉะนั้นไวน์ส่วนใหญ่จึงตกลงไปอยู่ในท้องพวกเขา ลั่วเซ่าเชินจึงดื่มเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
ถังโจวโจวเข้าไปพักในห้องหอนานแล้ว ห้องหอที่อยู่ในโรงแรมเป็นห้องหลักที่ใหญ่ที่สุด เมื่อได้ยินเสียงประตูเปิดออก เมื่อถังโจวโจวมองไปก็พบว่าลั่วเซ่าเชินก็เดินโซเซเข้ามา อ้อ ไม่ควรเรียกว่าเดินสิ เพราะขาของเขาเดินไม่ตรงแล้ว
“ทำไมคุณดื่มไปเยอะขนาดนี้ล่ะคะ”
“ไม่…ดื่มไม่เยอะ…” ลั่วเซ่าเชินยังคงมีลูกไม้แพรวแพราว ถังโจวโจวจะไม่รู้ได้ยังไงล่ะว่านี่เป็นเพียงคำพูดไร้สาระของคนเมา
คนทั่วไปที่ดื่มเหล้าแล้วเมาคงไม่มีใครยอมรับหรอกว่าตัวเองเมา “อ้อ ฉันรู้แล้วว่าคุณไม่เมา รีบนอนเถอะค่ะ” เธอไม่ควรเถียงกับคนเมา
“ผมไม่ได้เมาจริงๆ คุณต้องเชื่อผมนะ” ลั่วเซ่าเชินเอ่ยออกมา แต่น่าเสียดายที่ทั้งร่างของเขาโงนเงนไปมา แค่ดูก็รู้แล้วว่าไม่เหมือนกับยามปกติ
“ฉันเชื่อค่ะ คุณนอนเถอะ ฉันจะไปเอาผ้ามาให้คุณเช็ดหน้านะ” ผู้ชายคนนี้เมื่อเมาแล้วก็เริ่มพูดมาก ปกติก็ดูเป็นคนนิ่งๆ สุขุมคนหนึ่งแท้ๆ
เมื่อถังโจวโจวดูแลลั่วเซ่าเชินเสร็จแล้ว เธอเองก็เหนื่อยแล้ว ถังโจวโจวนอนลงข้างๆ ลั่วเซ่าเชิน เธอหลับตาลง เหนื่อยมาทั้งวันก็ควรนอนก่อนดีกว่า
ลั่วเซ่าเชินเอามือลูบหน้า เมื่อวานคงจะดื่มเยอะไป ตอนนี้ถึงได้ปวดหัวอย่างนี้ ลั่วเซ่าเชินพยายามพิจารณาอย่างช้าๆ จู่ๆ เขาจึงได้คิดถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมา เมื่อวานในห้องหอของเขาเกิดอะไรขึ้นบ้าง
อะไรกัน ทำไมเมื่อวานเขาถึงไม่ได้สร้างความประทับใจอะไรเลยเล่า ลั่วเซ่าเชินมองไปข้างๆ ก็พบว่าถังโจวโจวกำลังนอนสบายอยู่ใต้ผ้าห่ม
เขาทำให้ค่ำคืนอันแสนหวานพังไปเสียแล้ว ตอนนี้ลั่วเซ่าเชินรู้สึกเสียใจอย่างมาก เป็นอย่างนี้ไปได้ยังไง ลั่วเซ่าเชินอยากย้อนเวลากลับไป เอาเวลาเมื่อคืนกลับมา
ลั่วเซ่าเชินรู้สึกผิดอยู่ทางนี้ ส่วนถังโจวโจวกลับนอนสบายอยู่ทางด้านนั้น ถังโจวโจวเหมือนได้รับรู้ได้ถึงความโศกเศร้าจึงค่อยๆ ลืมตาขึ้น และพบว่าคนที่อยู่ข้างๆ เองก็ตื่นแล้ว “เซ่าเซิน คุณตื่นแล้วเหรอ”
“อืม” ลั่วเซ่าเชินตอบกลับอย่างฉุนเฉียว ตอนนี้เขารู้สึกผิดมาก ไม่รู้ว่าตอนนี้จะทำเรื่องที่ค้างคาอยู่เมื่อคืนได้ไหม
“เซ่าเซิน เสี่ยวอวี่ล่ะ” ไม่ได้เจอลูกเกือบสองวันแล้ว ถังโจวโจวกลับรู้สึกเหมือนว่านานมาก ลั่วเซ่าเชินอยากบอกให้ถังโจวโจวชดเชยเรื่องเมื่อคืน ที่ไหนได้เรื่องลูกก็เข้ามาขัดจังหวะอีก
“เขาเหรอ น่าจะอยู่ห้องคุณแม่น่ะ” ลั่วเซ่าเชินเองก็ไม่แน่ใจ เมื่อวานเขาตื่นเต้นมากจะทันสนใจได้อย่างไรว่าเสี่ยวอวี่อยู่ที่ไหน รู้แค่ว่ามีคนดูแลเขาอยู่
เมื่อถังโจวโจวได้ฟังคำพูดของเขาก็คิดจะลุกขึ้นไปดู แต่ลั่วเซ่าเชินก็กดร่างเธอไว้ “โจวโจว คุณชดเชยให้ผมหน่อยได้ไหม”
น้ำเสียงเขาฟังดูแล้วช่างเศร้าโศก ชวนให้ร่างกายเล็กๆ ของถังโจวโจวสั่นเล็กน้อย “ชดเชยอะไร” สมองเธอเต็มไปด้วยความสงสัย
