ตอนที่ 463 หึงมากจนต้องปล่อยให้ลอยนวลไปก่อน (1)
หนึ่งร้อยล้าน…
เหนียนเสี่ยวมู่ดึงสติกลับมาได้ และก้มหน้ามองนิ้วมือของตัวเองทันที
ถ้าสวมแหวนราคาหนึ่งร้อยล้านบนนิ้วมือ เธอนอนหลับตอนกลางคืนต้องไม่กล้าวางมือไว้ข้างนอกแน่!
บ้ากันไปใหญ่แล้ว!
ผู้ชายสองคนนี้บ้าไปแล้ว!
ฟ่านอวี่ก็คาดไม่ถึงเช่นกัน ว่าอวี๋เยว่หานอยากได้แหวนวงนี้ แถมยังอยากได้มันมากกว่าเขาเสียด้วย
หนึ่งร้อยล้าน ความจริงแล้วเกินกว่าราคาจริงของแหวนวงนี้เสียอีก
จากมุมมองของนักธุรกิจ ขืนประมูลแข่งกันต่อไป ไม่ว่าสุดท้ายแล้วแหวนราชินีจะตกอยู่ในมือของใคร พวกเขาก็ต้องขาดทุนกันทั้งสองฝ่าย!
ถ้าเป็นสิ่งของอย่างอื่น เขาอาจจะปล่อยวางอยู่หรอก
แต่แหวนวงนี้มีความหมายกับเขา
เขาพรากจากลิ่วลิ่วไปแล้ว เพราะอย่างนั้นต้องรักษาสิ่งของที่เธอรักไว้ให้ได้!
“หนึ่งร้อยล้านครั้งที่หนึ่ง!”
“หนึ่งร้อยล้านครั้งที่สอง!”
พิธีกรแกว่งค้อนเคาะลงสองครั้งอย่างรวดเร็ว ฟ่านอวี่ตัดสินใจคว้าป้ายประมูลในมือไว้แน่น ทว่าเพิ่งจะยกป้ายขึ้น อยู่ๆ เหนียนเสี่ยวมู่ที่อยู่ข้างๆ ก็ดึงแขนของเขาไว้
เธอมีสีหน้าตกใจกลัว เมื่อเห็นเขาจะประมูลต่อไปอีก!
หญิงสาวพูดเตือนเขา ด้วยคำพูดที่กล่าวเตือนอวี๋เยว่หานเมื่อครู่ “ขืนประมูลต่อ คุณต้องขาดทุนยับแน่ พูดจริงๆ นะ ฉันไม่ได้หลอกคุณ!”
ฟ่านอวี่ชะงักมือที่ถือป้ายขึ้นมาแล้ว ก่อนจะหันไปมองหญิงสาว
เขามองเห็นประกายความเป็นห่วงในสายตาของเธอ ทำเอาสายตาของเขาอ่อนลงโดยไม่รู้ตัว ความอบอุ่นพลันปรากฏขึ้นในใจ
บางทีเขาอาจจะคิดถึงคนในความทรงจำมากเกินไป ถึงแม้จะยังไม่แน่ใจว่าคนตรงหน้าคือลิ่วลิ่วของเขา ทว่าเมื่อเห็นใบหน้าที่คล้ายคลึงกันมากของเธอแล้ว เขาไม่อยากปฏิเสธความต้องการใดๆ ของเธอทั้งนั้น
แม้กระทั่ง ไม่อกยากเบือนสายตาออกจากใบหน้าของเธอ
ฟ่านอวี่ดึงสติมาได้ ขณะเดียวกันพิธีกรก็โบกค้อนลง “หนึ่งร้อยล้านครั้งที่สาม ขาย!”
ชายหนุ่มพลันขมวดคิ้วมุ่น!
เรือกลายเป็นไม้แล้ว เขาเสียใจภายหลังเอาตอนนี้ก็คงไม่ทัน
เมื่อพิธีกรประกาศว่าแหวนราชินีเป็นของอวี๋เยว่หาน ชายหนุ่มก็ดึงมือของเหนียนเสี่ยวมู่ขึ้น แล้วประทับจูบลงบนหลังมือของเธอ
ท่าทางแสดงความรักของเขา ทำให้คนในงานต้องส่งเสียงร้องตกใจออกมา
เพราะพวกเขาต่างไม่รู้ว่าตัวเองมางานประมูลในวันนี้ เพื่อประมูล หรือเพื่อกินอาหารสุนัข
ยังไม่ทันได้กินอาหารว่างยามดึก ก็มีอาการลมขึ้นเสียแล้ว…
“ผมชนะแล้ว” อวี๋เยว่หานยืนขึ้นอย่างสง่างาม พลางติดกระดุมเสื้อนอก แล้วสาวเท้าไปข้างหน้าฟ่านอวี่
“…” บนใบหน้าหล่อเหลาของฟ่านอวี่ดูซับซ้อนเล็กน้อย
เขามองแหวนราชินีที่แสดงอยู่บนเวที แล้วมองเหนียนเสี่ยวมู่ที่ยืนอยู่ข้างๆ อวี๋เยว่หาน
หรือว่าแหวนวงนี้ เลือกเธอ
ฟ่านอวี่เก็บซ่อนความผิดหวังในสายตา แล้วมองเธออย่างลึกซึ้งครั้งหนึ่ง ก่อนจะหมุนตัวจากไป
เงาหลังอันโดดเดี่ยวของเขา รวมถึงสายตาสุดท้ายก่อนเข้าจะจากไป ทำให้บรรยากาศรอบข้างเหมือนจะมีความกดอากาศลดต่ำลงไปด้วย
เหนียนเสี่ยวมู่มองไปทางที่เขาจากไปอยู่หลายครั้งอย่างอดไม่อยู่
ทันใดนั้น มือใหญ่ข้างหนึ่งก็ดึงศีรษะของเธอกลับมา
“เขาเดินไปไกลแล้ว ยังจะมองอีก?”
เหนียนเสี่ยวมู่ “…” หึงใหญ่แล้ว
ท่าทางเขาจะโกรธ
งานประมูลใกล้จบลงแล้ว
หญิงสาวยังไม่ทันได้มองแหวนวงนั้น อวี๋เยว่หานก็ให้คนนำมันไปแล้ว
เธอมองผู้ช่วยนำแหวนวงนั้นจากไปตาปริบๆ แต่ในใจกลับมีความสุขอย่างมาก
เขาซื้อแหวนที่เป็นสัญลักษณ์ของความรักวงหนึ่ง ตั้งใจจะมอบให้เธอสินะ
เดิมทีเหนียนเสี่ยวมู่อยากถาม แต่พอคิดว่าเขาอยากจะสร้างความประทับใจให้เธอ เธอก็ฝืนใจเอาไว้
ถามไม่ได้
นางฟ้าแสดงออกว่ารังเกียจการแต่งงานไม่ได้!
ถ้าเขาซื้อแหวนวงนั้นเพื่อขอแต่งงานจริง เธอก็ต้องพิจารณาให้ดีแล้ว ว่าจะแต่งด้วยหรือไม่!
เหนียนเสี่ยวมู่กำลังเหม่อ อวี๋เยว่หานจึงอุ้มเธอไปที่รถ ก่อนจะโน้มลงตัวทับเธอเอาไว้
ตอนที่ 464 หึงมากจนต้องปล่อยให้ลอยนวลไปก่อน (2)
ใบหน้าหล่อเหลาล่มเมือง หยุดอยู่ในตำแหน่งที่ห่างจากเธอไปไม่ถึงหนึ่งเซนติเมตร
ลมหายใจร้อนระอุเกี่ยวกระหวัดร่วมกับเธอ
ในสายตาของเธอพลันเกิดความสงสัย
เกิดอะไรขึ้น
เธอยั่วโมโหเขาอีกแล้วเหรอ
แต่เธอยังไม่ได้ทำอะไรเลย…
“เหนียนเสี่ยวมู่ เมื่อกี้คุณเอาเปรียบผมไปแล้ว มีคำอธิบายดีๆ บ้างไหม” อวี๋เยว่หานสบสายตางงงันของเธอ ก่อนจะเอ่ยเตือนด้วยเจตนาดี
เมื่อได้ยินดังนั้น ในหัวของเธอก็มีภาพจูบที่เกิดขึ้นจากอารมณ์ชั่ววูบแวบขึ้นมาทันที
ตอนนั้นเธอสมองตื้อไปหมดจริงๆ จึงควบคุมตัวเองไว้ไม่ได้
และคิดไม่ถึงว่าตัวเองจะจูบเขาต่อหน้าคนมากมายขนาดนั้น แถมตอนนี้เขาจะคิดบัญชีรักกับเธออีก…
“เอาเปรียบอะไรกัน ฉันลืมไปแล้ว!” เหนียนเสี่ยวมู่ขดตัวเข้าหาเบาะที่นั่ง ทำเป็นจำอะไรไม่ได้
นัยน์ตาสีดำของอวี๋เยว่หานพลันหยั่งลึก ก่อนจะปลดเน็กไทตรงหน้าอกอย่างเชื่องช้า และถือโอกาสปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกสองเม็ดด้วย
หน้าอกแกร่งแผ่กระจายความน่าหลงใหลที่ทำให้คนหวั่นไหวออกมา ภายใต้แสงไฟสลัว…
สายตาของเหนียนเสี่ยวมู่จับจ้องไปที่หน้าอกของเขา ตามการเคลื่อนไหวของเขาโดยไม่รู้ตัว
เมื่อเธอรู้ตัวว่ากำลังทำอะไรอยู่ เธอก็รีบกระแอมอย่างเก้ๆ กังๆ สองเสียง พยายามทำให้ตัวเองสงบใจไว้
“อวี๋เยว่หาน คุณนั่งให้ดีเร็ว คุณทำแบบนี้ขวางทางฉันนะ”
หลังจากพูดจบ เธอก็ชำเลืองมองหน้าอกของเขาอีกหลายครั้งอย่างอดไม่ไหว
เธอไม่เห็นผู้ชายคนนี้จะออกกำลังกายเลย แล้วเขารูปร่างดีอย่างนี้ได้อย่างไรกัน
มิน่าล่ะเธอถึงต้านไม่ไหว รูปร่างของเขาดีกว่านายแบบต่างชาติอีก
อวี๋เยว่หานเห็นว่าเธอแอบมอง จึงยกยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปาก “เหนียนเสี่ยวมู่ จะให้ผมหลบไปจริงๆ เหรอ”
หลบไปแล้วเธอก็มองไม่เห็นน่ะสิ จะดีเหรอ
เหนียนเสี่ยวมู่ “…”
หญิงสาวก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เธออยากให้เขาหลบไปแท้ๆ แต่พอได้ยินเขาถามจากใจจริงแบบนี้ อยู่ๆ เธอก็อาลัยอาวรณ์อยู่บ้าง
แฟนหนุ่มแค่จูบและกอด ก็คงได้อยู่มั้ง?
เธอไม่ทำเรื่องไม่ดีจริงๆ หรอก
แค่มองเท่านั้น…
ทันใดนั้น อวี๋เยว่หานก็ยื่นมือไปติดกระดุมเสื้อเชิ้ตของตัวเองอีกครั้ง โดยไม่ให้เธอเสียดายเลย
จากนั้นเขาถึงนั่งลงข้างๆ เธอ
ไม่ได้เอาเปรียบเธอต่างๆ นานาทันทีที่ขึ้นรถ เหมือนก่อนหน้านี้
ไม่อย่างนั้นตอนนี้เขาคงกอดเธอไว้ในอกแล้ว
วันนี้เขากลับหยิบโน๊ตบุ๊คออกมา แล้วเริ่มจัดการงาน
อยู่ๆ เหนียนเสี่ยวมู่ก็รู้สึกว่าตัวเองกลายเป็นหมาหัวเน่า…
ร่างกายที่เพิ่งจงใจขยับออกห่างจากเขา เริ่มขยับเข้าหาเขาอีกครั้งโดยที่ไม่รู้ตัว
แต่เพิ่งสัมผัสถูกไหล่ของเขา อยู่ๆ อวี๋เยว่หานก็ขยับตัวไปทางประตูรถ สร้างระยะห่างระหว่างทั้งสองคนเพิ่มขึ้นอีก
เอ๋
เหนียนเสี่ยวมู่ชำเลืองมองเขาด้วยความผิดหวังครั้งหนึ่ง
ฝ่ายอวี๋เยว่หานไม่ได้มองเธอ เขาเอาแต่ตั้งอกตั้งใจอ่านอีเมลบนโน๊ตบุ๊ค ไม่รู้ว่ากำลังตอบอีเมลใครอยู่
ดูท่าทางเมื่อครู่เขาไม่ได้ตั้งใจหลบเธอ
หญิงสาวกะพริบตามองเขาปริบๆ ก่อนจะรวบรวมความกล้า เพื่อเข้าใกล้เขาจากข้างๆ อีกเล็กน้อย
คราวนี้เธอเข้าใกล้ไหล่ของเขาได้อย่างราบรื่น
แต่เธอยังไม่ทันได้ดีใจ อวี๋เยว่หานพลันปิดหน้าจอโนตบุ๊ค วางมันลงไว้ข้างตัว แล้วเอนหลังพิงเบาะรถ
ศีรษะของเหนียนเสี่ยวมู่เสียการทรงตัวในทันที เกือบจะกระแทกกระจกรถอยู่แล้ว!
ครั้นหันหน้าไปมอง เธอพบว่าอวี๋เยว่หานหลับตางีบพิงบนหน้าต่างแล้ว
ไม่รู้ว่าหลับจริงหรือแกล้งกันแน่!
เหนียนเสี่ยวมู่ถูกมองข้ามซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทำเอาเธอโมโหจนแก้มป่องแล้ว
ได้แต่กลับไปนั่งที่ของตัวเอง
ไม่สนใจก็ไม่สนใจสิ
เธอไม่อยากสนใจเขาอยู่แล้ว!
คืนนี้เขาไม่พูดกับเธอก็ดีเหมือนกัน เธอจะได้นอนหลับเสียที!
หญิงสาวเพิ่งกัดฟันยอมแพ้ ผ่านไปไม่กี่นาที เธอยังคงเห็นชายหนุ่มข้างกายไม่สนใจ เธอจึงอดใจไว้ แต่ก็ลอบมองเขาอีกครั้ง
