ตอนที่ 583 พลาดไปร้อยล้าน!
สายตามทอดมองไปยังตลาดตรงหน้าอีกครั้ง
ให้คนไปสืบหน่อย ว่าแถวนี้มีคนเคยเห็นแหวนวงนั้นหรือเปล่า ที่สำคัญคือไปถามจากคนคุมที่นี่
แหวนราชินีปรากฏที่งานประมูลใต้ดิน ภายในตลาดแห่งนี้
นั่นหมายความว่าคนคุมทั้งตลาดนี้น่าจะเคยได้ยิน
ในเมื่อเป็นอย่างนั้น ก็เป็นไปได้ว่ามีคนเคยเห็นแหวนราชินี!
ไม่นานผู้ช่วยของเขาก็เข้าใจความหมาย ผมจะให้คนนำรูปแหวนราชินีไปสอบถามครับ!
ส่งข่าวไปได้ไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง โทรศัพท์มือถือของผู้ช่วยก็ดังขึ้น
ผู้ช่วยรับโทรศัพท์ หลังจากฟังอยู่พักหนึ่ง เขาก็หันกลับไปมองฟ่านอวี่ด้วยความตกใจ คุณชายฟ่านครับ มีคนบอกว่าเขาเคยเห็นแหวนราชินี เขาหาเบาะแสให้คุณได้ และอยากเจอคุณครับ!
พาเขามาพบผมทันที! ฟ่านอวี่เอ่ยปากอย่างไม่ลังเล
ในคฤหาสน์ส่วนตัว
ฟ่านอวี่ยืนอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ในห้องหนังสือ ในมือถือแก้วไวน์แดง จ้องมองไปที่ดวงจันทร์สว่างจ้าข้างนอกหน้าต่างอยู่ตลอด
ผ่านไปไม่นาน พ่อบ้านก็เคาะประตูห้องหนังสือของเขา
คุณชาย เขามาแล้วครับ
ที่ปรากฏตัวตามพ่อบ้าน เป็นคนท่าทางดุดันอายุประมาณยี่สิบห้าปี หน้าตาดูเจ้าเล่ห์ สวมเสื้อยืดที่มองสีเดิมไม่ออก คู่กับกางเกงยีน
เขาเหมือนเพิ่งเคยเข้ามาในคฤหาสน์หรูหราเป็นครั้งแรก จึงกลอกตาทั้งสองข้างมองซ้ายมองขวา ไม่อาจหยุดมองได้โดยสิ้นเชิง
ครั้นเห็นฟ่านอวี่เดินเข้ามาหา เขาถึงรีบทำตัวตรง แล้วเดินไปข้างหน้าคุณชายฟ่าน
คะ คุณชายฟ่าน ผมเป็นคนที่คุณอยากเจอ ผมเคยเห็นแหวนราชินี! ชายหนุ่มท่าทางเป็นคนไม่ดีเอ่ยปากด้วยความตื่นเต้น
ทว่าพูดออกไปแค่ประโยคเดียว เขาก็หยุด ไม่ได้พูดต่อ เอาแต่มองไปที่ฟ่านอวี่ ในดวงตาปรากฏแววโลภมาก
เจตนาของเจ้าหนุ่มนี่ชัดเจนมาก
ถ้าต้องการข้อมูล ก็ต้องนำเงินมาแลกเปลี่ยน
เมื่อเห็นดังนั้น ฟ่านอวี่ก็เดินไปตรงหน้าโต๊ะหนังสือ ยื่นมือไปลากเก้าอี้มานั่งลง พร้อมยิ้มเยือกเย็น ผมมีเงินอยู่แล้ว ขอแค่ข้อมูลของคุณเป็นความจริง ผมไม่มีทางตอบแทนคุณอย่างไม่เป็นธรรมแน่
หลังจากได้ยินคำพูดของคุณชาย เด็กหนุ่มหน้าตาเจ้าเล่ห์ก็ตาเป็นประกายในพริบตา!
ที่ผมพูดเป็นความจริงอยู่แล้ว ผมรู้จักรุ่นพี่คนหนึ่ง เขาชื่อฟางจื่อ เขาคนนี้ซื้อแหวนจากงานประมูลใต้ดิน! ได้ยินมาว่าหลังจากนั้นแหวนวงนี้ประมูลได้เป็นร้อยล้าน เขามาโม้กับผมอยู่ทุกวัน บอกว่าตัวเองพลาดเงินไปร้อยล้าน!
ฟางจื่อคนนั้นได้แหวนมาได้ยังไง ฟ่านอวี่หรี่ตาลง นัยน์ตาฉายแววของความมืดมน
ชายหนุ่มผุดลุกขึ้นจากที่นั่ง แล้วเดินไปตรงหน้านักเลงหนุ่ม
นักเลงกลัวสายตาของฟ่านอวี่ จึงถอยหลังไปหลายก้าว ผะ ผมไม่รู้ คุณบอกว่าอยากรู้ว่าแหวนราชินีมาได้ยังไง ผมก็บอกที่ผมรู้ให้คุณฟังแล้ว…
งั้นฟางจื่อที่คุณพูดถึง เขาอยู่ที่ไหน คุณรู้ใช่ไหม ดวงตาสีน้ำตาลเข้มของฟ่านอวี่หดตัวในทันใด พลางพูดอย่างเย็นชา
หนุ่มนักเลงรีบพยักหน้า เรื่องนี้ผมรู้ แต่สองสามวันก่อนเกิดเรื่องที่บ้านเกิดของเขา เขาเลยต้องกลับไปที่บ้านเกิด ไม่รู้ว่าตอนนี้เขากลับมาหรือยัง
ที่อยู่บ้านเกิดของเขาล่ะ ฟ่านอวี่ยื่นมือไปดึงกระดาษกับปากกามาจากบนโต๊ะ แล้วส่งไปตรงหน้าของอีกฝ่าย
ผมรู้จักกับเขาทั่วๆ ไป ไม่รู้จริงๆ ว่าบ้านเกิดของเขาอยู่ที่ไหน นักเลงกล่าวด้วยสีหน้าลำบากใจ
งั้นคุณรู้ที่อยู่บ้านเขาสินะ? ฟ่านอวี่เสียงเข้ม กล่าวย้ำอย่างชัดถ้อยชัดคำ
รู้ๆ! เรื่องนี้ผมรู้!
นักเลงหนุ่มยื่นมือไปรับปากกามาเขียนที่อยู่อย่างรวดเร็ว
ตอนที่ 584 รักๆๆ รักคุณที่สุดเลย
หลังจากเขียนเสร็จ นักเลงหนุ่มก็มองฟ่านอวี่ด้วยความหวัง รอคอยที่จะนำเงินจากไป
ฟ่านอวี่เดินมารับที่อยู่ที่อีกฝ่ายเขียน ก่อนจะส่งให้ผู้ช่วยที่อยู่ข้างๆ โดยไม่พูดพร่ำทำเพลง ให้คนไปดูที่อยู่นี้ ว่าจะตามหาคนที่ชื่อฟางจื่อเจอไหม ส่วนคุณ…
สายตาของฟ่านอวี่ทอดมองไปยังนักเลงหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้าตนเอง
เพียงแค่สายตา นักเลงหนุ่มก็ยกสองมือขึ้นสาบานทันที คุณชายฟ่าน ผมรับรองว่าผมบอกทุกอย่างที่รู้แล้ว อย่างอื่นผมไม่รู้หรอก ส่วนเรื่องนี้ก็ไม่มีความเกี่ยวข้องกับผม ฟางจื่อแอบทำอยู่คนเดียวทั้งนั้น!
คุณชายฟ่านไม่สนใจคำพูดของเขา เพียงแต่กำชับกับผู้ช่วย ให้คนจับตาเขาไว้ ก่อนจะเจอฟางจื่อ เขาไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น!
ครับ! ผู้ช่วยพาตัวหนุ่มนักเลงออกไปอย่างรวดเร็ว
ในห้องหนังสือเงียบสงบลง
เหลือเพียงแสงจันทร์สลัว ส่องเข้ามาจากข้างนอกหน้าต่าง
ฟ่านอวี่ยืนอยู่หน้าโต๊ะหนังสือเพียงลำพัง สิ่งที่ผ่านตรงหน้าไป คือภาพที่เขาเจออวี๋เยว่หานลองชุดราตรีกับเหนียนเสี่ยวมู่ในห้าง
เหลือเวลาไม่มากแล้ว
ถ้าเหนียนเสี่ยวมู่เป็นลิ่วลิ่วของเขาจริงๆ เขาต้องตามหาหลักฐานยืนยันสถานะของเธอให้ได้ในทันที
แหวนราชินี เป็นเบาะแสเดียวของเขาในตอนนี้!
ชายหนุ่มกำหมัดแน่นอย่างเงียบๆ ลูกตาอ่อนโยนฉายแววโดษเดี่ยว
คฤหาสน์ตระกูลอวี๋
เหนียนเสี่ยวมู่เปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว เธอกำลังนอนอยู่บนเตียงสบายๆ ทันใดนั้นก็ถูกใครบางคนดึงขึ้นจากเตียง ก่อนจะยื่นมือมาหาเธอ
เหนียนเสี่ยวมู่ เซอร์ไพรส์ของผมล่ะ ใบหน้าได้รูปชัดเจนของอวี๋เยว่หานเชิดขึ้น ริมฝีปากบางขยับเล็กน้อย
หญิงสาวปัดมือของเขาทิ้ง วันนี้ไปเที่ยวทั้งวันแล้ว ฉันเหนื่อย พรุ่งนี้ค่อยให้เซอร์ไพรส์คุณแล้วกัน
ตอนนี้ดึกมาแล้ว ถ้าเธอเปลี่ยนใส่กระโปรงตัวนั้นให้เขาดูจริงๆ เขาคงจะรังแกเธอจนหมดรูปเชียวล่ะ
เห็นแก่ความปล่อยภัย ใส่ให้เขาดูตอนกลางวันดีกว่า
เลือกเวลาที่เขาต้องออกจากบ้านน่าจะดีที่สุด อย่างนี้ปลอดภัยมากขึ้นไปอีก
อย่างไรเสียเซอร์ไพรส์ของเธอ ก็แค่อยากให้เขามองแล้วพอใจเท่านั้น ไม่ได้คิดจะให้ตัวเองไปทำเรื่องอย่างว่า…
เนียนเสี่ยวมู่ตัดสินใจนอนกลับลงไปบนเตียงเสียเลย ก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นมาพันตัวเอง
ขณะที่คิดจะหลับฝันหวานสักตื่น เธอก็ได้ยินชายหนุ่มข้างๆ พลิกตัวลงจากเตียงไป
เขาสาวเท้าไปหน้าตู้เสื้อผ้า ก่อนจะเปิดประตูออก จากนั้นก็กวาดของที่เธอไปซื้อกลับมาออกมาทั้งหมด แล้วหาของขวัญตัวเองทีละชิ้น
เหนียนเสี่ยวมู่ เซอร์ไพรส์ของผมอยู่ที่ไหน อวี๋เยว่หานค้นทุกถุงแล้วรอบหนึ่ง พบว่าเป็นของผู้หญิงกับเด็กทั้งนั้น ใบหน้าหล่อเหลาจึงดำคล้ำขึ้นในทันที
เธอออกไปข้างนอกมาสองรอบ แต่ซื้อแค่ของตัวเองกับเสี่ยวลิ่วลิ่ว
ไม่มีของเขาเลยสักชิ้น!
มองข้ามเขาไม่เป็นไร แต่หลอกเขาว่ามีเซอร์ไพรส์…
อวี๋เยว่หานโยนถุงในมือลง เดินกลับไปที่ข้างเตียง และยื่นมือไปดึงผ้าห่มที่หญิงสาวขลุกตัวอยู่ข้างในออกมา
เหนียนเสี่ยวมู่ คุณไม่รักผมแล้วเหรอ
… เหนียนเสี่ยวมู่ข่มสายตาตื่นเต้น ก่อนจะหรี่ตาเป็นเส้นเล็กๆ ชำเลืองมองเขา
ไม่รู้ว่าเส้นประสาทเส้นไหนของเขาผิดพลาดไป
เธอทำปากจู๋จูบลงบนใบหน้าของเขา รักๆๆ รักคุณที่สุดเลย เด็กดี นอนเร็วหน่อยเถอะนะ
น้ำเสียงของเธอเหมือนกำลังปลอบเสี่ยวลิ่วลิ่ว
ตอนนี้เธอกำลังปลอบเขาเหมือนเด็กสามขวบเลยทีเดียว
อวี๋เยว่หานตะลึงงัน
ทันใดนั้นเขาก็ยื่นมือจับคางของหญิงสาวไว้ ในเมื่อรักผม งั้นเซอร์ไพรส์ของผมล่ะ
…
เหนียนเสี่ยวมู่ซุกเข้าไปในอกของเขา แล้วหาวอย่างไร้เรี่ยวแรง
เห็นเขาคิดถึงเซอร์ไพรส์ เธอก็ชี้ไปทางตู้เสื้อผ้าโดยไม่คิด มีจริงๆ นะ เป็นกระโปรงสีแดง พรุ่งนี้ฉันจะใส่ให้คุณดู
