ตอนที่ 7 ของของท่านเซียว เป็นของเขาตลอดชีวิต
บ้านตระกูลหลงขนาดใหญ่ที่หรูหราอลังการ จู่ๆก็เงียบ ลงในทันที ตามเสียงของหลงเซียว ทั้งสามคนมีปฏิกิริยา ที่แตกต่างกัน
ฉู่ลั่วหานรู้สึกเหมือนว่าถูกหลงเซียวตบเข้ากลางหน้า หนึ่งฉาก การตบในครั้งนี้ ทำให้เธอตื่น
เธอควรรู้ตัวตั้งแต่เมื่อสามปีที่แล้ว ตนเองไม่ใช่ส่วน หนึ่งของตระกูลหลง เพียงแต่บอกกับตนเองอยู่ตลอด ทุกอย่างจะต้องดีขึ้น
ดูจากวันนี้แล้ว ความหวังและการคิดไปเองทั้งหมดนั้น ล้วนไม่จำเป็นแล้ว
หย่า
ความคิดนี้โผล่ขึ้นมาในหัวของเธอ วินาทีนี้ฉู่ลั่วหาน ตัดสินใจแล้ว เธอจะหย่า!
“หนูขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ”
ฉ่ลั่วหานดันเก้าอี้ออกแล้วเดินออกจากโต๊ะอาหาร จน กระทั่งร่างของเธอเดินเลี้ยวเข้าไปยังห้องน้ำ จึงพ่น ความเก็บกดนี้ออกมา
หัวใจ เจ็บปวดเหลือเกิน
เปิดก็อกน้ำ คู่ลั่วหานมองดูใบหน้าที่แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางในกระจก ขณะที่น้ำกำลังไหลผ่านมือไป นั้น ใบหน้าที่สะสวยของหญิงสาว ในเวลานี้เปื้อนไปด้วย ความซีดขาว เส้นเลือดแดงบนดวงตาเห็นชัดเจน ขณะที่ น้ำตากำลังจะไหลออกมานั้น ฉู่ลั่วหานเงยหน้าขึ้นเพื่อให้ ของเหลวไหลกลับไป
ร้องไห้ให้กับหลงเซียว? โง่หรือเปล่า?
แต่กลับไม่รู้เลย การทำตัวเป็นเข้มแข็งของเธอนั้น อยู่ ในสายตาของหลงจื่อทั้งหมด
“พี่สะใภ้ครับ พี่รู้จักการเห็นคุณค่าของทรัพยากรน้ำ หรอครับ?”
ฉู่ลั่วหานนิ่งค้าง เงยหน้าขึ้นอีกครั้ง บนกระจกมีใบหน้า อีกคนเพิ่มเข้ามา ดวงตาทั้งสี่ข้างมองสบตากัน ฉู่ลั่วหา นพึ่งรู้ตัวว่าตนเองมาเข้าห้องน้ำเป็นเวลานานเกินไปแล้ว
ปิดก็อกน้ำ หยิบกระดาษทิชชูขึ้นมาเช็ดหยกน้ำบนมือ “ตระกูลหลงที่มีธุรกิจขนาดใหญ่ สนใจกับน้ำล้างมือแค่ นี้ด้วยหรอ?”
หลงจื่อยืนพิงกำแพง งอขาข้างหนึ่ง งอไหล่มองดูฉู่ลั่ วหาน “พี่สะใภ้ครับ คนยิ่งรวยก็ยิ่งงก เขาว่ากันแบบนี้ ไม่ใช่หรอครับ!
ฉ่ลั่วหานไม่มีอารมณ์มาพูดหยอกล้อกับลูกคนรวย หมุนตัวเดินผ่านหลงจื่อ หัวเข่าของเขาบังทางเดินเอาไว้ พอดิบพอดี ฉู่ลั่วหานไม่สามารถเดินผ่านไปได้ ใส่เดรสเอาไว้จึงไม่สะดวกที่จะยกเท้าขึ้นข้าม ทำได้เพียงมอง บนให้เขา “คนรวยไม่เพียงแต่ขี้งก แต่ยังชอบขวาง ทาง?”
หลงจื่อหรี่ตาลงยิ้มแล้วมองเธอที่กำลังโมโห ยังคง รักษาความกวนประสาทเอาไว้ “พี่สะใภ้ครับ พี่ตลกจัง เลยนะครับ พี่สะใภ้สวยขนาดนี้ และยังเป็นหมอที่มีชื่อ เสียงอีก เกิดมาในครอบครัวที่ดี แต่ทำไมพี่ใหญ่ถึงไม่ ใส่ใจพี่เลย?”
เขาไม่พูดยังดี พอหลงจื่อพูดแบบนี้ ฉู่ลั่วหานก็ยิ่ง อารมณ์ร้อนจนไม่สามารถควบคุมได้ ถลึงตามองดูเขา คุณชายสองหลงคะ ฉันกับพี่ชายคุณจะเป็นยังไงก็เป็น เรื่องของเราสองคนสามีภรรยา ไม่เกี่ยวกับคุณ หลบไป”
หลงจื่อจงใจแกล้ง “พี่สะใภ้ ในเมื่อพื่อยู่กับพี่ใหญ่แล้ว รู้สึกไม่มีความสุข อันที่จริงพี่ก็สามารถคิดเรื่องหย่าได้ ถึงแม้ว่าจะไม่สามารถแบ่งสมบัติครึ่งหนึ่งของพี่ใหญ่ได้ แต่อย่างน้อยก็ได้ค่าเลี้ยงดูไม่ใช่น้อยๆ”
เผชิญหน้ากับคำพูดตรงๆและหยอกเย้าแบบนั้น ฉู่ลั่
วหานหรี่ตาลง กัดฟันขาวสะอาดดังกรอด “ฉันบอกว่า หลบไป! ความโมโหของเธอทำให้หลงจือยิ่งรู้สึกอยากจะแกล้ง ใบหน้าหล่อเหลานั้นยิ้ม แขนผอมเรียวยาวกั้นอยู่ตรง ทางด้าน มือหนากดผนังตรงหน้าเอาไว้ ใช้หัวเข่าและ
แขนของตนกักขัง ทำให้ตัวของฉู่ลั่วหานอยู่ในพันธการด้านใน!
“พี่สะใภ้ครับ พี่ว่า ถ้าพี่ใหญ่เห็นพวกเรากำลังทำแบบนี้ จะรีบหย่าเลยรึเปล่าครับ?”
ดวงตากลมตาของฉู่ลั่วหานเบิกกว้าง กำหมัดแน่น ความโมโหแปรเปลี่ยนเป็นการแสยะยิ้ม แววตาเย็นชา นั้นเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน “น้องสามี ถ้านายถูกพี่ ใหญ่ของนายเห็นว่ากำลังลามปามกับภรรยาของเขา นายว่า เขาจะใช้ปืนเป่าหัวนายทันทีเลยไหม?”
หลงจื้อเบ้ปาก วางแขนลง “เมื่อกี้ยังบอกว่าพี่เป็นคน ตลก ตอนนี้กลับจริงจังขึ้นมา ไม่มีสนุกเลย”
“คุณชายรองอยากจะสนุก ดูท่าว่าจะหาผิดคนแล้วค่ะ” หลงจื่อ ยิ้ม “พี่สะใภ้ พี่คงไม่ได้ยังคงโกรธผมใช่ไหม? เรื่องเมื่อตอนกลางวันผมไม่รู้จริงๆว่าพี่เป็นใคร”
ฉู่ลั่วหานขี้คร้านที่จะสนใจเขา “หี! เรื่องเมื่อตอน กลางวันอะไร? ลืมแล้ว”
“ครับๆๆ พี่สะใภ้เป็นคนสูงส่งจึงมักจะขี้ลืม ดีเหมือนกัน
ดีเหมือนกัน”
คลายมือ หลงจื่อลดเท้าและแขนที่ขวางเอาไว้ ฉู่ลั่วหา นจับเดรสแล้วก้าวเท้าเดินออกไป
หลงจื่อมองจนฉู่ลั่วหานเดินออกไป จากนั้นหันไปมอง ตนเองในกระจก กระตุกมุมปากคลายยิ้มเล็กน้อย น่า สนใจ น่าสนใจมาก !
ดูท่าการกลับประเทศในครั้งนี้ ไม่ได้กลับมาเสียเที่ยว
ในที่สุดการกินเลี้ยงในครอบครัวที่สุดแสนจะ กระอักกระอ่วนก็จบลง
ฉู่ลั่วหานและหลงเซียวเองก็ไม่ได้สวีทหวานเหมือน ตอนที่มา ทั้งสองคนออกไปจากบ้านตระกูลหลง เวลานี้ ด้านนอกหนาวเหมือนน้ำเย็นในยามค่ำคืน ฉู่ ลั่วหาน ยกมือขึ้นกอดตนเอง ลูบแขนหลายครั้งเพื่อเพิ่มความ อบอุ่น
คนขับรถเปิดประตู ฉู่ลั่วหานมองดูหลงเซียว เขาไม่ได้ มีปฏิกิริยาตอบกลับใดๆ ฉู่ลั่วหานหัวเราะแห้ง “ยังไงก็ ไม่ใช่ทางผ่าน คุณไปก่อนเถอะ”
เสียงทุ้มต่ำสุดเซ็กซี่ของหลงเซียวดังขึ้นผ่านสายลม
ยามค่ำคืน “ขึ้นรถ”
ลั่วหานยิ้มเล็กน้อย “กินข้าวเสร็จแล้ว ไม่จำเป็นต้อง แสดงละครหรอกค่ะ ท่านเซียว”
ทุกครั้งที่เธอพูดคำว่าท่านเซียวสองพยางค์นี้ หลง เซียวอยากจะกดเธอเอาไว้ ฉีกเธอจากด้านในมาด้าน นอกเป็นชิ้นๆ ! ผู้หญิงที่ไม่รู้จักดีเลว!
หลงเซียวจ้องมองไปที่เธอ นัยน์ตาสีนิลมองลึกลงไป อย่างเหลืออด
“ขึ้นรถ อย่าให้ผมต้องพูดเป็นรอบที่สาม”
ร่างของทั้งสองคนอยู่ห่างกันเพียงแค่ประตูรถ ร่างสูงของหลงเซียวเหมือนเทพราตรี ฉู่ลั่วหานรู้สึกว่าถ้าเธอยัง คงดึงดันไม่ยอมขึ้นรถนั้น หลงเซียวคงใช้วิธีรุนแรงกับ เธอ ชาตรีไม่ยอมเสียเปรียบ หมอฉู่ไม่ได้โง่ขนาดนั้น
“ค่ะ”
ก้มหัวลง ฉู่ลั่วหานเข้าไปนั่งตรงเบาะหลัง ความอบอุ่น ในรถทำให้ร่างกายที่หนาวเย็นของเธอ ค่อยๆกลับมา อบอุ่น
หลงเซียวเดินไปอีกด้าน และนั่งลงตรงเบาะหลังเช่น เดียวกัน
ระยะห่างของทั้งสองคนใกล้เข้ามานั่งใกล้กันมากกว่า เดิมเมื่อเทียบกับตอนกินข้าว ในความมืด ฉู่ลั่วหานได้ยิน เสียงหัวใจตนเองเต้นแรงอย่างชัดเจน กลิ่นเตกีล่าบนตัว เขาทำให้ฮอร์โมนในร่างกายของฉู่ลั่วหานพลุ่งพล่าน ระยะเวลาสั้นๆเพียงไม่กี่นาทีทำให้ฉู่ลั่วหานเสียการ
ควบคุม
สมควรตาย! ทำไมเธอถึงไม่สามารถห้ามตนเองจาก หลงเซียวได้เลย
“ไปรีสอร์ทหยีจิ่ง”
อะไรนะ?
รีสอร์ทหยีจิ่ง? ไปที่นั่นทำไม?
บ้านหลังหนึ่งในรีสอร์ทหยีจิ่ง เป็นเรือนหอของพวก เขาสองคน แต่ว่าแทบจะไม่ได้อยู่
บ้านว่างมานานเกือบจะสามปีแล้ว เดาว่าคงมีฝุ่นเกาะ เป็นชั้นๆ
ฉู่ลั่วหานพูดขึ้นด้วยความเย็นชา “บ้านตรงรีสอร์ทหยี จิ่งคงขึ้นราแล้วมั้งคะ?? ท่านเซียวอยู่ๆก็คิดอะไรขึ้นมา คะ?”
ขายาวของหลงเซียวไขว่ห้าง นอนพิงอยู่ตรงเบาะ เขา กำลังหลับตาเพื่อพักผ่อนสายตา ท่านเซียวพูดด้วยเสียง ทุ้มต่ำเคล้าความเกียจคร้าน “กลับบ้าน”
สองพยางค์ คล้ายกับฟ้าผ่าลงมาตรงกลางใจของฉู่ลั่ วหาน เมื่อกี้เขาบอกว่ากลับบ้าน? ในใจของหลงเซียว เห็นที่นั่นเป็นบ้านมาโดยตลอด?
ทันใดนั้นเอง ความรู้สึกดีใจก็พลุ่งพล่านขึ้นมา การถูก
ทำให้ขายหน้าที่เกิดขึ้นบนโต๊ะอาหาร ฉู่ลั่วหานรู้สึกตื้น
ตันใจขึ้นมา
หลงเซียวแคร์มากขนาดนี้เลยหรอ?
มือขยับถูกันไปมา ฉู่ลั่วหานลอบมองไปที่ผู้ชายข้างๆ เขาหลับตาเอาไว้ ริมฝีปากปิดเอาไว้ มือสะอาดกำลัง กอดอก แลดูสง่างาม
รถจอดลงตรงหน้าประตูบ้านแห่งหนึ่ง บ้านตอนกลาง คืนเวลาห้าทุ่มนั้นเงียบสงัด พระจันทร์และโคมไฟข้าง ทางทำให้บ้านสไตล์ยุโรปนี้ส่องสว่าง ดอกไม้ใบหญ้าใน สวนโบกพัดเป็นการต้อนรับ ดูไม่เหมือนต้นไม้ใบหญ้าที่ไม่มีคนดูแลแม้แต่น้อย
ทั้งสองคนเดินลงจากรถ ยืนอยู่ตรงหน้าประตู หลง เซียวพูดด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ “ไม่ต้องเสแสร้งแล้ว” ลั่วหานขมวดคิ้ว “ฉันเสแสร้งอะไรคะ? %3.
แปลกจริงๆ
หลงเซียวกดรหัส ใช้สองมือเปิดประตูเหล็กเบาๆ โดยที่เขาไม่หันหน้ากลับมา “ตอนนั้นทำทุกวิธีทางเพื่อที่ จะได้แต่งงานเข้ามาในตระกูลหลง ตอนนี้มาแสร้งทำตัว สูงส่งกับผมทำไม”
ฉู่ลั่วหานใส่รองเท้าส้นสูงทำให้ดูเก้เก้กังกัง อีกทั้งไม่ ได้มาที่นี่นาน บนพื้นเต็มไปด้วยก้อนหินทรงไข่หงส์เล็กๆ ต่อให้เดินเร็วกว่านี้ก็ช้ากว่าหลงเซียวหลายเมตร “คุณ หลงเซียว คุณอย่ามาใส่ร้ายป้ายสีกัน! ฉันอยาก แต่งงานเพื่อที่จะเข้ามาตระกูลหลง? ที่นี้ ฉันอยาก จะ..”
ฉันอยากจะแต่งงานกับคุณก็เท่านั้น! ไม่ได้เกี่ยวข้อง
กับตระกูลหลง!
เพียงแต่แค่แลบลิ้นออกไปนั้น จู่ๆฉู่ลั่วหานก็หยุดพูด
หลงเซียวพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “อยากอะไร? ไม่ได้ แค่อยากเข้ามาในตระกูลหลงใช่ไหม แต่ยังอยากจะ ครองตำแหน่งคุณผู้หญิงใหญ่ของตระกูลหลง อีกทั้งยิ่ง อยากที่จะแบ่งสมบัติด้วย ใช่ไหม?”
คอของฉู่ลั่วหานเกร็ง คุณมันบ้าที่สุด!
“ใช่ค่ะ! สิ่งที่คุณพูดไม่ผิด! ฉันคิดแบบนั้น! ” ในเมื่อ แก้วมันร้าวแล้วก็ปล่อยให้มันแตกไปเลย ยังไงเธอก็ ตัดสินใจจะหย่า จะเป็นคนยังไงต่อหน้าหลงเซียว ก็ช่าง มัน
หลงเซียวกวาดตามองมาที่เธอด้วยสายตาเย็นชา ริม ฝีปากบางของเขาพูดขึ้นด้วยน้ำความเยือกเย็น “ในที่สุด ก็ยอมรับ”
ฉู่ลั่วหานเม้มปากแน่น ปากสีแดงอมส้มถูกเธอเม้มกัด จนขาวซีด ขาดหน้าขึ้น ฉู่ลั่วหานเผชิญหน้ามองไปยัง หลงเซียวอย่างไม่เกรงกลัว “ในเมื่อท่านเซียวรู้ทุกอย่าง แล้ว เราก็มาเปิดอกคุยกันเถอะค่ะ”
หลงเซียวหัวเราะในลำคอ ปากบางขยับขึ้นสามสิบ องศา “เตรียมที่จะเสนอเงื่อนไขแล้วหรอ?”
ฉ่ลั่วหานเดินสาวเท้าไปด้านหน้า ส้นแหลมของรองเท้า ส้นสูงกระทบกับก้อนหินไข่หงส์ “ในเมื่อท่านเซียวอดรน ทนไม่ไหว ฉันจะช่วยสงเคราะห์ให้ค่ะ เรื่องที่เกิดขึ้นใน วันนี้ ฉันเองก็ไม่อยากจะแสดงละครอีกครั้ง พ่อแม่ของ คุณไม่ชอบฉัน รังเกียจที่ฉันไม่สามารถมีลูกให้ตระกูล หลงได้ ก็จริงค่ะ เรื่องแบบนี้ลำพังแค่ฉันเพียงคนเดียว ไม่มีปัญญาทำได้หรอกค่ะ”
เวลาที่ทั้งสองคนอยู่ด้วยกันนับครั้งได้ เธอจะท้องได้ ยังไง? แล้วจะคลอดลูกได้ยังไง?!
พูดไปได้ครึ่งหนึ่ง ฉู่ลั่วหานกระชับเดรสขึ้นเพื่อที่จะ ขึ้นบันได “คุณชอบโม่หรูเฟยใช่ไหมคะ? ฉันจะ ส่งเคราะห์พวกคุณเอง พวกคุณก็คงอยู่ด้วยกันไม่น้อย ครั้งใช่ไหม? แต่โม่หรูเฟยกลับไม่ท้องสักที หีๆ คุมได้ดี เหมือนกันหนิคะ แต่ว่า หลังจากนี้ไม่ต้องแล้วค่ะ พวก คุณอยากจะทำอะไรก็ทำ ท้องได้ก็ยิ่งดีไม่ใช่หรอคะ? เธอจะได้แต่งงานเข้าตระกูลหลงอย่างมีหน้ามีตา”
หลงเซียวเชยคางของฉู่ลั่วหานขึ้น แทบจะหักกระดูก ของเธอ มองลึกเข้าไปในตาของเธอราวกับเทพเจ้าแห่ง ความตาย “คุณพูดว่าอะไรนะ! 11
ผู้หญิงคนนี้กำลังจะขอหย่า? เธอกล้าขนาดนี้? !
ฉ่ลั่วหานรู้สึกเจ็บตรงคาง จึงพูดขึ้น “คุณหลงเซียว คุณเห็นฉันเป็นอะไร? สาวรับใช้ที่สามารถเรียกใช้ไปมา ได้ตามอำเภอใจหรอคะ?”
ปากร้ายเหมือนเสือของหลงเซียว พ่นสุนัขออกมา “คุณคู่ควรที่จะเป็นคนรับใช้ของผมหรอ?”
ฉ่ลั่วหานทนเก็บความเจ็บปวดเอาไว้คลายยิ้ม ด้วย ความเย้ยหยัน “แล้วคุณคู่ควรที่จะเป็นเจ้านายของฉัน หรอคะ?”
หลงเซียวขยับตัวเข้ามาใกล้หน้าของเธอ ลมหายใจ
ของทั้งสอง รินรดกัน “คู่ควรหรือไม่นั้น คุณก็รู้มานาน
แล้วไม่ใช่หรอ?”
คุณหลงเซียว คุณมาคนสารเลว!
“ปล่อยมือฉัน!
“ตั้งแต่วันที่คุณแต่งงานกับผมก็ควรจะรู้ของๆ หลง เซียว ไม่มีวันเปลี่ยนเจ้านายไปชั่วชีวิต! ”
