ตอนที่ 22 พาเมียตัวเองกลับบ้าน ผิดกฎข้อไหนหรอ
“เมื่อกี้….”
ฉู่ลั่วหานกำลังจะอ้าปากโต้แย้ง แต่กลับถูกเขาบีบคอ
แน่น! นัยน์ตาคู่นั้นโกรธจนเหมือนมีไฟเผาไหม้ มือใหญ่อีก
มือกำคีย์การ์ดสีทองไว้แน่น”เธอจะอธิบายยังไง”
คีย์การ์ด! คือซวงซวงใส่เข้าไปรึเปล่า? ก่อนหน้าตอน ที่หล่อนกำลังดีดดิ้น ทำให้กระเป๋าถือตกลงพื้น คีย์การ์ด
เลยแลบออกมา
“แปะ! ”
ในที่สุดคีย์การ์ดถูกหลงเชียวเขวี้ยงลงพื้นด้วยความ โมโห หลังจากพลิกไปมาในมือ
“หึ! ห้องก็เปิดเรียบร้อยแล้ว! เธออยากได้ผู้ชายมาก
ใช่มั้ย หม? ! ”
แค่ก!
ฉ่ลั่วหานถูกเขาบีบจนหายใจไม่ได้ ดวงตาสองข้าง เบิกโตด้วยความหวาดกลัว จ้องเขาตาค้าง เธอหมด อากาศหายใจแล้ว!
หลงเซียวที่เกรี้ยวกราดบีบคางเธอไว้แน่น ถ้าไม่ทรมานเธอสักหน่อย ไม่ทำให้เธอเจ็บปวดจนไม่อยากมี ชีวิตอยู่ เขาก็คงไม่สามารถระบายอารมณ์โกรธออกมา ได้!
“อยากได้ผู้ชายมากใช่มั้ย ฉันจัดให้! ”
มือใหญ่ๆของหลงเซียวกำเสื้อผ้าที่ขาดวิ่นของเธอ แน่น นิ้วมือที่แข็งแรงราวกับเหล็กกล้า “แคว้ก!
เสื้อคลุมเนื้อบางที่ปกคลุมเรือนร่างของเธออยู่ในกำ มือเขา ถูกฉีกจนขาดเป็นชิ้นๆในพริบตา!
“เธอกระหายสักแค่ไหน พิสูจน์ให้ฉันดูสิ!
หลงเซียวผลักร่างบางตรงหน้าที่ไม่เหลือสภาพเดิม ร่างของฉู่ลั่วหานถูกกดลงกับหินกรวดเต็มๆ เจ็บราว ราวกับกระดูกจะแตกเป็นเสี่ยงๆ
“หลงเซียว อย่า….”ไม่ใช่ที่นี่ ไม่ใช่ตอนนี้
“โชว์ต่ำๆน่ะ แสดงให้ใครดู!
ดวงตากระหายเลือดของท่านเซียวจ้องไปที่นัยน์ตา ของเธอตาเขม็ง ภาพที่ติดอยู่ในสมองตอนนี้ ก็คือเส้น เลือกที่ปูดโปนบนขมับของท่านเซียว ที่พร้อมจะระเบิด ทุกเมื่อ!
ผู้หญิงง่ายๆอย่างเธอ จะเอาอะไรอีก!
“หลงเซียว นายปล่อยฉันนะ ปล่อยสิ! “ฉู่ลั่วหานพยา ยามแกะมือใหญ่ๆของเขา เพื่อที่จะหลุดออก แต่พลังความโกรธของผู้ชายตรงหน้าที่มีอยู่อย่างล้นหลาม มาก เกินกว่าที่เธอจะจินตนาการได้
“ในเมื่อเธอมันกินไม่เลือก ฉันจะช่วยเธอเอง!
หินกรวดหยาบๆแต่ละเม็ดค่อยๆที่มแทงเข้าไปในเนื้อ ลั่วหานเจ็บจนขมวดคิ้วเข้มโดยไม่รู้ตัว ใบหน้าเล็ก ค่อยๆบิดเบ้บวดูไม่ได้ มือน้อยๆที่ไร้กระดูกรวบรวมแรง ทั้งหมดที่มีปล่อยกำปั้นออกไป
“อีก!
แต่เดิมทีที่ต้องรับน้ำหนักและความเจ็บที่อยู่ข้างหลัง เนื่องจากน้ำหนักของหลงเซียวที่ทิ้งตัวลงมากยิ่งขึ้น ทำให้เจ็บจนแทบหายใจไม่ออก! พวงแก้มอมชมพูของ ฉ่ลั่วหานในพริบตาเดียวกลับเปียกชื้นไปหมด น้ำเหงื่อ ไหลลงบนหน้าอย่างไม่ขาดสาย
“หลงเซียว ปล่อยฉันนะ! ”
เธอใช้เรี่ยวแรงสุดท้ายที่มี ใช้มือข้างหนึ่งยันหน้าอก ของหลงเซียวไว้กลิ่นหอมดอกไม้ยามราตรีตลบอบอวล ไปทั่วท่ามกลางแสงจันทร์สลัว แจ็คเก็ตกันลมสีดำของ ผู้ชายตรงหน้าปกคลุมเงาของคนทั้งสอง เพื่อไม่ให้น้ำ หนักทั้งหมดกดลงไปที่ตัวของเธอ หลงเซียวใช้มือข้าง หนึ่งยันกับพื้นเอาไว้ ทำให้หินกรวดกดเข้ากับฝ่ามือ ไป จนถึงกระดูก เจ็บไปหมดทั้งร่างกาย
“เธออยากที่จะหาความสุขกับผู้ชายคนอื่น แต่ไม่สามารถเติมเต็มผู้ชายของตัวเองได้ ฉู่ลั่วหาน บอกฉัน มาสิ เธอยังจำได้อยู่รึเปล่าว่าตัวเองคือใคร!
หลงเซียว ที่โกรธจนไม่ลืมหูลืมตา เขาพยายามใช้ ดวงตาค้นหาความจริงในดวงตาที่กำลังหลบซ่อนของ เธอ เขาอยากที่จะหาการสารภาพความผิดที่เธอทำใน ดวงตาคู่นั้น แต่กลับไม่มีเลยแม้แต่น้อย ผู้หญิงที่อยู่ด้าน ล่างหลบสายตาจากการค้นหาของเขาอย่างดื้อดึง หัน หน้าไปอีกฝั่งเงียบๆ
หัวใจของฉู่ลั่วหานในตอนนี้ราวกับมีเลือดหยดออกมา เจ็บปวดไปทุกอณูซะยิ่งกว่าความเจ็บที่หลัง
หาความสุขหรอ หี! ในสายตาของหลงเซียว แต่ไหน แต่ไรเธอก็เป็นคนที่แยกขนาดนี้ สามปีมานี้ ผู้หญิงข้าง กายเขาไม่เคยขาด เธออยู่ที่บ้านคนเดียว เชื่อฟังเขามา โดยตลอด แต่กลับถูกดูถูกเหยียดหยามแบบนี้
พอกันที่ ฉันหมดความอดทนแล้ว ไม่จำเป็นต้องทนเขา อีกต่อไป
“ในเมื่อท่านเซียวก็รู้ว่าฉันเป็นผู้หญิงประเภทไหน ทำไมถึงไม่เลิกราสักทีล่ะ ท่านเซียวมีสาวๆคอยรับใช้อยู่ ข้างกายไม่ขาด ทำไมถึงต้องมาพัวพันกับผู้หญิงที่เอาไม่ เลือกหน้าอย่างฉันล่ะ”เธอตอกกลับอย่างเย็นชา เพื่อ ปกปิดความเจ็บปวดที่มีอยู่เต็มใจ
อยู่ๆหลงเซียวก็แสยะยิ้ม”ฝันไปเถอะ! ทั้งชีวิตนี้เธอ อย่าคิดหนีฉัน ดูไว้ให้ดี ว่าผู้ชายที่เธอเข้าใกล้ จะตายด้วยน้ำมือฉันยังไง มันใช้ส่วนไหนสัมผัสเธอ ฉันก็จะตัด ส่วนนั้นของมันออก!
ฉู่ลั่วหานน้ำตาปริ่มขอบตา มองหลงเซียวด้วยความ ตกใจกลัว”นายจะทำอะไร? ! ”
หลงเซียวส่งเสียงหัวเราะเย็นชา แม่งเอ้ย ท่าทางแบบ นี้ เป็นได้ขนาดนี้เป็นเพราะผู้ชายที่ลวนลามหล่อน พอ นึกถึงแบบนี้ขึ้น หลงเซียวแทบอยากที่จะตัดแขนตัดขา คางเฉิงเจี้ยต่อหน้าต่อตาหล่อนไปเลย ตัดแขนมันสอง ข้าง ควักลูกตามันออกมาด้วย !
“เจ็บใจอย่างงั้นหรอ นี่มันก็แค่เริ่มต้นเท่านั้น”
หลงเซียวหัวเราะเสียงดังขึ้นมาอย่างกะทันหัน เสียง หัวเราะที่น่าสยดสยองราวกับมาจากนรกขุมที่ลึกที่สุดก็ ไม่ปาน ดวงตาสีดำที่ลึกไม่มีที่สิ้นสุดเต็มไปด้วยความ อาฆาตแค้นพยาบาท”ไม่นานหรอก ฉันจะให้เธอได้รับรู้ ว่าการทรยศฉัน จะต้องเจอกับอะไร”
ทันทีที่น้ำเสียงเย็นๆของหลงเซียวเปล่งออกมา เสื้อ แจ็คเก็ตกันลมก็ถูกถลกออก ฉู่ลั่วหานยังไม่ทันได้เรียก สติกลับคืนมา ร่างของเขาก็ถอยห่างออกจากตัวเธอไป แล้ว กล้ามเนื้อที่ถูกจันทร์สาดแสงภายใต้สายลม เป็นที่ ยั่วยวนสายตายิ่งนัก
คิ้วของหลงเซียวขมวดเข้าหากันเข้มจนเป็นเส้นติดกัน ไม่วายตะคอกโดยความโมโห”ลุกขึ้น!
แม่งเอ้ย! ฉู่ลั่วหานเริ่มโกรธขึ้นมาบ้าง!
“เจ็บ ลุกไม่ขึ้น”
เธอเจ็บจริงๆ เจ็บหัวเข่า เจ็บหลัง เจ็บจนเข้ากระดูก
เจ็บเหมือนจะขาดใจ
แต่ส่วนที่เจ็บที่สุดก็คือหัวใจ
ฉู่ลั่วหานคิดไม่ถึง ว่าอยู่ๆหลงเซียวจะมีน้ำใจยื่นมือ ออกมาช่วยดึงเธอขึ้น ตอนที่มือเรียวยาวเต็มไปด้วยพละ กำลังของเขาจับมือเล็กๆของเธอ ฉู่ลั่วหานราวกับเด็ก น้อยที่กำลังจมสู่ห่วงน้ำวนแล้วได้รับการช่วยชีวิต
ราวกับท้องฟ้าที่มืดมิดตรงหน้าสว่างสดใสขึ้นมา แพรวพราวไปด้วยดวงดาวระยิบระยับ
แต่แล้ว เธอก็คิดผิด
หลังจากที่หลงเซียวดึงเธอขึ้นมา เขาก็ปล่อยมือเธอ ออกด้วยความเกลียดชัง พลางก้มมอง เสื้อผ้าที่ขาดรุ่ง ริ่งของฉู่ ลั่วหาน อยู่ๆก็ระเบิดอารมณ์ขึ้นมาอีกครั้ง!
“ทำตัวเองจนไม่เหลือสภาพแบบนี้ ยังจะมีหน้าไปหา ผู้ชายที่ไหนอีก! ”
ฉู่ลั่วหานได้ยินดังนั้นก็รีบดึงเศษเสื้อผ้าที่ขาดวิ่น ปกปิดร่างกายของตัวเอง หน้าเปลี่ยนเป็นสีแดง! แดง ผ่าวราวกับโดนเตารีดแนบหน้าก็ไม่ปาน
แต่เดิมเสื้อผ้าของเธอโดนคางเฉิงเจียจนขาดแทบไม่เหลือสภาพเดิมอยู่แล้ว มาเจอหลงเซี่ยวก่อกวนอีก ชิ้น ส่วนของเสื้อผ้าเหลือเพียงน้อยนิด มีเพียงแต่เศษผ้า ห้อยต่องแต่งอยู่ที่เอว ส่วนท่อนบนนั้น ไม่เหลืออะไรสัก อย่าง!
ยังดีที่ตรงนี้ไม่มีคนผ่านไปผ่านมา ไม่งั้นล่ะก็ฉู่ลั่วหาน คงต้องกลายเป็นประเด็นที่ผู้คนพูดถึงมากที่สุดในเวย์ปั๋ วก็เป็นได้!
หลงเซียวถอดแจ็คเก็ตกันลมของตัวเองออก ใช้ห่อตัว
ฉูลั่วหานอย่างช่วยไม่ได้ ชายเสื้อคลุมปกอยู่ที่หัวเข่า
ของฉู่ ลั่วหาน ดูเหมือนถูกเสื้อกินเข้าไปทั้งตัวก็ไม่ปาน ดู
น่ารักน่าเอ็นดู ไม่น่าเกลียดซะทีเดียว
ราวกับแววตาของหลงเซียวที่มองเธอเปลี่ยนไป แต่ เพียงชั่ววินาที ก็กลับมาเย็นชาเหมือนเดิม “เธออยากจะ ขายหน้าตัวเองยังไงก็ได้ แต่ อย่าทำให้ชื่อเสียงของ ตระกูลหลง ต้องเสื่อมเสียไปด้วย!
ใจของฉ่ลั่วหานทั้งเจ็บปวดทั้งเสียใจ ดังนั้น ในสายตา ของหลงเซียว ตั้งแต่จนจบ มีแต่ชื่อเสียงของตระกูลหลง เท่านั้นที่สำคัญ ชื่อเสียงของหลงเซียวที่สำคัญ ส่วนชีวิต ของเธอกลับไม่มีค่าเลยแม้แต่น้อย
ที่เขาไม่ยอมหย่า ก็เป็นเพราะชื่อเสียงปัญญาอ่อนนี้
สินะ
ฉ่ลั่วหานส่ายหน้าไปมา เธออยากยิ้ม แต่ด้วยน้ำตาที่ ท่วมไปทั่ว เลยได้แต่ดึงแจ็คเก็ตกันลมที่คลุมตัวอยู่ให้กระชับมากยิ่งขึ้น พลางสูดกลิ่นอากาเว่อ่อนๆบนเสื้อผ้า ของเขา เหมือนกับได้อยู่ในอ้อมกอดเขา
ไม่กล้าไปมองดวงตาของหลงเซียวที่อยากจะกลืนกิน เธอทั้งเป็นอีก มือน้อยๆสองข้างของฉู่ลั่วหานดึงแจ็คเก็ ตกันลมไว้แน่น ผมยาวที่ทำทรงไว้เรียบร้อยก่อนออก จากบ้าน ตอนนี้กลับไม่เหลือสภาพเดิม ปอยผมสองข้าง หลุดลุ่ยลงมา ผมนุ่มดุจแพรไหมที่ม้วนไว้คลายออกเป็น ลอนใหญ่ปรกอยู่ที่ไหปลาร้า สีดำสนิทของเส้นผมเงาวับ ขับผิวขาวละเอียดอ่อนให้ดูเปล่งประกายมากขึ้น เป็น ภาพที่ดึงดูดสายตาคนมองได้เป็นอย่างมาก
วินาทีที่ก้าวเท้า กระเป๋าถือสีดำถูกยัดเข้ามาที่มือเธอ พอเงยหน้าอีกที สิ่งที่อยู่ตรงหน้ามีเพียงแต่เบื้องหลัง ของหลงเซียวที่กำลังเดินหายไป
เสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดสะอ้าน ต้านกับลม ผ่านดอกไม้ที่ ส่งกลิ่นหอม ทุกๆที่ที่เขาก้าวผ่าน คงเหลือไว้เพียงแต่ กลิ่นอายความแรงกล้าของจิตใจ
ฉู่ลั่วหานจิกฝ่ามือตัวเองด้วยความเจ็บปวด พลางเร่ง ฝีเท้า เดินตามไปอย่างกะเผลกๆ
ถ้าชักช้าอีกล่ะก็ ไม่รู้ว่าคุณชายคนนี้จะลงโทษเธอยัง ไงอีก
รถโรลส์-รอยซ์ สีดำจอดอยู่ข้างๆถนนใหญ่ หยังเซินรี บสาวเท้ายาวๆวิ่งเข้ามา เห็นหลงเซียว ก็รีบโน้มตัวลง เล็กน้อย ก่อนจะพูด “BOSS คนคนนั้น ผมจัดการเรียบร้อยแล้ว”
ลั่วหานเบิกตาโตเงียบๆ จัดการเรียบร้อยแล้ว หมายความว่ายังไง หรือว่าฆ่าเขาไปแล้ว?
แต่นั่นมันผิดกฎหมายนะ! หลงเซียวบ้าไปแล้วแน่ๆ ฆ่าคนต้องมีค่าตอบแทนนะ!
คางเฉิงเจี้ยเป็นลูกชายคนเดียวของตระกูลคาง ผู้ สืบทอดกิจการเพียงคนเดียวของบริษัทว่านเคอ นี่หลง เซียวบ้าไปแล้วหรือไง? !
ฉ่ลั่วหานเองก็ไม่รู้ว่ารวบรวมความกล้ามาจากไหน ดึง แขนข้างหนึ่งของหลงเซียวไว้”นายทำอะไรกับเขา คาง เฉิงเจียเป็นผู้บริหารของบริษัทว่านเคอนะ นายอย่า หุนหันพลันแล่นอย่างนี้!
ดวงตาเย็นชาของหลงเซียวเหลือบไปเห็นนิ้วมือเล็กๆ กำลังดึงข้อมือของตัวเองอยู่ พลางใช้สายตามองเธอ ด้วยความสมเพช”ก็แค่บริษัทว่านเคอ แค่คุณชายที่มีแค่ เงินแต่ไร้ประโยชน์ ทำให้เธอตื่นเต้นมากขนาดนี้เลย หรอ”
ความยิ่งทระนงที่ไร้ยางอายของเขา ทำให้ฉู่ ลั่วหาน เงียบไปชั่วขณะหนึ่ง พร้อมค่อยๆคลายนิ้วมือออกทีละ นิ้ว
“ฉู่ ลั่วหาน เธอนี่มันน่ารังเกียจยิ่งกว่าที่ฉันคิด! “รอย ยิ้มเล็กๆ ที่มุมปากเรียวบางของเขา เต็มไปด้วยความมืดมิดที่ไม่สามารถประมาณได้
ฉู่ลั่วหานยิ้มเย็นๆ”ในสายตาของท่านเซียว ชีวิตของ คนมันไร้ค่ามากขนาดนี้เลยสินะ”รวมตัวฉันเองด้วย
หลงเซียวตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบเหมือนน้ำ แข็ง”คนที่ไร้เกียรติไร้ศักดิ์ศรี เธอจะมาคาดหวังอะไร จากฉัน”
ไร้เกียรติไร้ศักดิ์ศรีอย่างนั้นหรอ เหอะๆ !
ฉ่ลั่วหานยังไม่ทันได้เริ่ม คำพูดแรงๆที่อยากตอกกลับ เขา ไม่ทันไรก็ถูกกลืนกลับลงไปในคอ
หลงเซียวส่งสัญญาณจากมือให้ หยังเซินเปิดประตูรถ หลงเซียวก้าวขายาวๆขึ้นรถไป ในขณะที่ฉู่ลั่วหานยังคง สับสน จะขึ้นดี หรือไม่ขึ้นดี
“ไม่ขึ้นมาหรอ หรือว่าอยากกลับไป …เล่นเกมเก่าๆ”
น้ำเสียงเสียดสีประชดประชันของหลงเซียวลอยมา จากในรถ ต่อหน้าหยังเซิน เขาไม่ได้พูดตรงๆว่าเธอคบชู้ กับผู้ชายคนอื่น ใช้คำอื่นแทน แต่ก็ยังเต็มไปด้วยแรง อาฆาตแค้นฉู่ลั่วหานเหมือนเดิม
ฉ่ลั่วหานกัดฟันกรอด ขึ้นรถไป ดีที่ว่าเบาะหลังที่นั่ง กว้างพอ ให้คนสองคนนั่งคนละฝั่ง ไม่ต้องไปสัมผัสกับ เขา
แต่นั่งใกล้ๆกันแบบนี้ ทำให้ฉู่ลั่วหานรู้สึกได้ถึงแรง พยาบาทที่ลอยมาไม่ใกล้ไม่ไกล ตั้งแต่หัวจรดเท้าเส้นเลือดฝอยทุกเส้นในร่างกายล้วนถูกกลิ่นอายความ
สยดสยองเลือดเย็นของหลงเซียวค่อยๆกลืนกินที่ละ เล็กทีละน้อย มันเป็นความหดหูที่ทำให้รู้สึกหายใจไม่ออก
“BOSS จะไปไหนดีครับ”
แม้แต่หยังเซินก็รับรู้ได้ถึงบรรยากาศแปลกๆในรถ ถามขึ้นมาอย่างระมัดระวัง จากนั้นก็เตรียมออกรถ เหลือ เพียงแต่รอคำสั่งจากหลงเซียว
“กลับรีสอร์ทหยีจิ่ง ”
“รับทราบ!
เสียงเครื่องยนต์ดังกลมเสียงหายใจของฉู่ ลั่วหาน รีสอร์ทหยีจิ่ง…ฉากต่อไปคงจะเป็นสึนามิที่เต็มไป ด้วยเลือดสินะ
ฉลั่วหานนึกถึงที่หยังเซินพูดว่า”จัดการเรียบร้อยแล้ว” ราวกับหัวใจถูกแทงก็ไม่ปาน จริงๆแล้วเธอกังวลมากกว่า ว่าที่หลงเซียวโกรธในชั่วเคราแต่ทำเรื่องที่ไม่ควรทำลง ไป “คางเฉิงเจียไม่ได้ทำอะไร นายอย่าใจร้ายไปนักเลย ยังไงเขาก็เป็นคุณชายหัวแก้วหัวแหวนของตระกูลคาง ยังไงนายก็ต้องให้หน้าพ่อเขาบ้าง”
สังคมธุรกิจก็เหมือนกับสนามรบ มีเพื่อนเพิ่มมาอีกคน ศัตรูก็ลดไปหนึ่ง
ริมฝีปากที่เรียวบางเหมือนกระจับ คมเหมือนปลายมีดของหลงเซียว กระตุกขึ้นเบาๆ กลิ่นหอมของตัวหญิงสาว ที่อยู่ไม่ไกลแตะเข้าที่ปลายจมูก เป็นกลิ่นดอกพุดซ้อ นอ่อนๆที่ยังคงหอมอบอวลไม่คลาย
สะกิดเข้าที่หัวใจ ทำให้เต้นเร็วขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้
“ปล่อยมันน่ะหรอ งั้นคงต้องดูก่อนว่าเธอจะทำให้ฉัน ระบายอารมณ์ดีรึเปล่า! “
