ตอนที่29 คุณชายสองกลับมาเร็วจริงๆ
“ได้ยินพวกนางพยาบาลพูดว่าโรงพยาบาลเรามีหมอฉู่ คนหนึ่ง ฝีมือขั้นเทพ ไม่ค่อยเข้าสังคมกับใครนัก พูดจา….ตรงไปตรงมา บุคลิกโดดเด่น ผมว่า คงเป็น คุณสินะ”
เผชิญหน้ากับท่าทางที่เย็นชาไม่สนใครของฉู่ลั่วหาน แต่ถังจิ้นเหยียนยังคงสื่อสารพูดจากับเธออย่างสุภาพ อ่อนโยน ความอดทนและอารมณ์ดีแบบนี้ น่าชื่นชมยิ่ง นัก
คนสองคนเดินคู่กันออกไปทางข้างนอก ฉู่ลั่วหานไม่ ได้ชะลอฝีเท้าเลยแม้แต่น้อย ไม่แม้แต่หันหน้ากลับ ไป”ในเมื่อคุณก็รู้นิสัยของฉันดี หมอถังอย่ามาเสียเวลา อันมีค่าของคุณกับฉันเลยค่ะ”
ถังจิ้นเหยียนไม่โกรธสักนิด แต่กลับยิ้ม รีบก้าวยาวๆ เข้าไปหาฉู่ลั่วหานข้างๆ พูดอย่างนอบน้อม “ผมเรียกให้ คุณมาช่วยกะทันหันแบบนี้ รบกวนเวลาเลิกงานตาม ปกติของคุณ ต้องขอโทษด้วยนะครับ”
อยู่ๆฉ่ลั่วหานก็หยุดฝีเท้าลง สีหน้าดูเหนื่อยอ่อน ถึงแม้
ตัวเธอเองที่ใครต่อใครลือกันว่าหนังเหนียวยิงไม่ทะลุ ก็
ยากที่จะปกปิดความเหนื่อยบนใบหน้าไว้ได้ “หมอถังคะ
ต่อไปคุณก็จะพูดว่า ขอรบกวนเวลาฉัน ชวนฉันไปทานข้าวไถ่โทษใช่มั้ยล่ะคะ”
ดวงตาคมสวย เปี่ยมล้นไปด้วยสายน้ำของฤดูใบไม้ ร่วง จ้องมองผู้ชายที่ทั้งสุภาพและหล่อเหลาตรงหน้า
ถังจิ้นเหยียนกลับหัวเราะขึ้นซะงั้น รอยยิ้มของเขาเป็น
รอยยิ้มที่จริงใจ ไม่มีความเจ้าเล่ห์เลยแม้แต่น้อย “หมอฉู่ อยากกินอะไรล่ะ ขอโทษด้วย เย็นวันนี้ผมมีนัดแล้ว เอา อย่างนี้ ไว้คราวหน้าดีมั้ย”
คิดไม่ถึงว่าเขาจะตอบแบบนี้ ฉู่ลั่วหานส่ายหน้าอย่าง โล่งอก”ไม่เป็นไรค่ะ หมอถังไว้เจอกันนะคะ”
ถังจิ้นเหยียนพยักหน้าน้อยๆ “เจอกันพรุ่งนี้ครับ หมอ
ฉู่”
เธอประคองร่างที่ทั้งเหนื่อยทั้งหิวเดินออกจากโรง พยาบาลไป ฉู่ลั่วหานแวะซื้อแซนด์วิชที่ร้านสะดวกซื้อ หน้าโรงพยาบาล เหนื่อยจริงๆ พวกกับมีเรื่องหนักใจ หมอฉู่ที่ไม่ชอบกินอาหารสะดวกซื้อก็จนแล้วจนรอด
ตอนกลับมาถึงคฤหาสน์ ฉู่ลั่วหานเดินเข้าประตู รู้สึก บรรยากาศแปลกๆชอบกล หลงเซียวที่ไม่กลับมาตั้ง หลายวัน เสด็จมาแล้วหรือไงกัน
เหอะ!
ไม่อยู่เป็นเพื่อนโม่หรูเฟย มาทำอะไรที่นี่ คิดแผนอะไร มาทรมานเธออีกล่ะ
ทันทีที่ผลักประตูออก แสงจากโคมไฟคริสทัลสว่างจ้าเข้าตาฉ่ลั่วหานที่ไม่ชินเต็มๆ รีบหยีตาอย่างช่วยไม่ได้ ยังไม่ทันได้เปิดตา น้ำเสียงแข็งกระด้างเยือกเย็นของ หลงเซียวก็ทิ่มทางเขามาที่หูอย่างไม่สบอารมณ์นัก
“ไม่อยากเจอหน้าฉันขนาดนี้เลย”
ลั่วหานวางกุญแจบ้านกับกระเป๋าสะพายลง เงยหน้า มองหลงเซียวในชุดสูทหรู ชุดบนตัวเขาคือชุดเดียวกัน กับภาพที่เธอเห็น ตัวจริงดูดีกว่าในภาพขึ้นมาอีกหน่อย ชุดสูทที่ถูกรีดและเย็บอย่างไร้ที่ติโดยช่างฝีมือ ยิ่งมาอยู่ บนตัวเขาเรียกได้ว่าดูดีซะยิ่งกว่าเดิม
คิดอะไรของเธอน่ะลั่วหาน!
“ฉันมีเคสด่วน ไม่รู้ว่านายกลับมาแล้ว “ฉู่ลั่วหานรายงา นออกไปสองประโยค เธอเหนื่อยมากจริงๆ แค่อยากจะ นอนพัก มีแรงเถียงกับเขาซะที่ไหนกัน
หลงเซียวไขว้ขาอีกข้างขึ้นมาสลับ ดวงตาที่ชั่วร้ายไม่ วายสอดส่อง”เสี่ยวจื้อจะมาพรุ่งนี้ เธอรู้ใช่ไหมว่าต้องทำ ยังไง”
ให้ตายสิ! หลงจื่อหรอ
แค่คิดถึงชื่อนี้ ฉู่ลั่วหานก็ปวดหัวไปหมด อิตาหลงจื่อ จะทำอะไรของเขากัน
“พรุ่งนี้ฉันทำงานทั้งวัน ตอนเย็นๆถึงกลับมา เขาจะมา เมื่อไหร่ล่ะ”
ฉู่ลั่วหานปวดเข่าจะแน่ ยืนมาตั้งหกชั่วโมงเต็มๆ ขาก็ทั้งเจ็บทั้งชา นานแล้วที่ไม่ได้เข้าผ่าตัด มากะทันหันแบบ นี้กินแรงไปเยอะเลย
“พรุ่งนี้วันเสาร์ สายๆก็มา เรื่องโรงพยาบาล เธอจัดการ
เอง”
คำพูดไร้เยื่อใยของเขา ก็สามารถเปลี่ยนตารางชีวิต ของเธอได้อย่างง่ายๆ ทำเอาเธอพูดไม่ออกสักคำ
คู่ลั่วหานส่งเสียงออกมาเบาๆ”หลงเซียว ฉันหวังว่านาย จะจำสถานะของฉันได้ดี ฉันเป็นหมอ มีหน้าที่ของตัวเอง ที่ต้องรับผิดชอบ ไม่สามารถละทิ้งคนไข้เพื่อมาต้อนรับ แขกคนหนึ่งได้ คุณชายสองหลงตอนนี้ก็ยังคงเที่ยวเตะ ฝุ่นไปวันๆสินะ ให้เขาเปลี่ยนเวลามาซะ”
“ฉู่ลั่วหาน!
หลงเซียวหันไปจ้องเธอตาเขม็ง แสงเย็นๆทะลุออกมา จากดวงตาของเขา “สถานะของเธองั้นหรอ ต้องให้ฉัน ช่วยเตือนความจำเธอมั้ยว่าสถานะที่แท้จริงของเธอคือ อะไรกันแน่ เหอะ หมอฉู่อย่าลืมไป สถานะแรกของเธอก็ คือคุณนายของตระกูลหลง เป็นภรรยาของฉันหลงเซียว สิ่งที่เธอต้องภักดีก็คือตระกูลหลง ”
สิ่งที่ทำให้ฉู่ลั่วหานเจ็บใจไม่ใช่เนื้อหาที่เขาพูด ในเมื่อ คำสั่งพวกนี้เธอก็ได้ยินมานัดต่อนัดแล้ว สิ่งที่ทำให้เธอ ใจสลายก็คือน้ำเสียงของหลงเซียวในวินาทีนี้
พยายามฟื้นตัวกลับ ฉู่ลั่วหานหัวเราะขึ้นมา “ท่านเซียวต้องขอโทษจริงๆ ฉันเกือบจะลืมไปแล้วว่าตัวเองเป็น คุณนายของตระกูลหลง ฉันเกือบคิดว่าผู้หญิงที่พาดหัว ข่าวประจำวันนี้เป็นคุณนายตัวจริงซะอีก ยังไงก็ ขอบคุณที่เตือนนะ!
โกรธหรอ ในที่สุดเธอก็โกรธเป็น
ฉู่ ลั่วหาน ต้องทำแบบนี้เธอถึงจะมีความรู้สึกรู้สากับ เขาบ้างใช่ไหม
นิ้วเรียวยาวสะอาดสะอ้านของหลงเซียว เคาะลงบนที่ วางแขนโซฟา”แล้วก็ ต่อไปหรูเฟยต้องไปตรวจดูความ เป็นปกติของแม่และเด็กก่อนคลอดที่โรงพยาบาลกลาง เธอเป็นคนรับผิดชอบดูแลทั้งหมด จำไว้ให้ดี อย่าเล่น ตลกอะไรกับฉัน”
ฉ่ลั่วหานอยากหัวเราะจนท้องขัดท้องแข็ง เธอเชิดหน้า ขึ้นมองหลงเซียว ในตาไม่มีความกลัวเลยแม้แต่น้อย มี เพียงแต่รอยยิ้มเย็นยะเยือก “ท่านเซียว สาขาหลักของ ฉันคือหัวใจ ถ้าคุณโม่หัวใจมีปัญหาอะไรล่ะก็ฉันต้องรับ ผิดชอบอย่างแน่นอน เกี่ยวกับการคลอดลูก เกรงว่านาย จะต้องไปหาผู้ที่เชี่ยวชาญมากกว่า”
หลงเซียวยังไม่ทันได้เปิดปาก ฉู่ลั่วหานที่พิงกับราว บันไดอยู่ก็พูดขึ้นต่อ”ยังดีที่เมื่อกี้ท่านเซียวช่วยเตือนฉัน ไว้ ฉันคือคุณนายของตระกูลหลง โม่หรูเฟยหล่อนมี สิทธิ์อะไรมาสั่งให้ฉันต้องดูแลด้วยตัวเองกัน”
ให้เธอรับผิดชอบโม่หรูเฟยงั้นหรอ เหอะเหอะ!
หยวนชูเฟินออกคำสั่งอย่างเย่อหยิ่งผ่านสายโทรศัพท์ เขาหลงเซียวก็ยังมาข่มขู่ต่อหน้าเธออีก ลูกสะใภ้อย่าง เธอที่ไม่ได้เป็นแม้แต่คนโปรดของใคร หรือแม้แต่จะได้ รับการยอมรับ คิดว่าเธอไม่มีน้ำโหบ้างหรือไงกัน
หลงเซียวกวาดตามองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า พลาง ค่อยๆยิ้มเย็นๆ “นับวันเธอยิ่งกล้ามากขึ้นนะ ดูไปดูมาฉัน คงจะใจดีกับเธอมากเกินไป เธอคิดว่าตัวเองเก่งมาจาก ไหน น้ม”
ฉู่ลั่วหานกำราวบันไดแน่น มองไปทางเขาอย่างสงสัย รอให้เขาพูดต่อ
หลงเซียวค่อยๆลุกขึ้นยืน ปัดๆชุดสูท ขายาวๆก้าวแค่ สองสามก้าวก็มาถึงตรงหน้าเธอ “เธอไม่กลัวอะไรจริงๆ หรอ ไม่ต้องการอะไรแล้วงั้นสิ”
ดวงตาของฉู่ลั่วหานค่อยๆเบิกกว้าง เธอเงยหน้าขึ้น มองใบหน้าหล่อเหลาไร้อุณหภูมิของหลงเซียวอย่างก ล้าๆกลัวๆ “นายอยากจะพูดอะไรกันแน่”
มือข้างหนึ่งของหลงเซียวล้วงอยู่ในกระเป๋ากางเกง ลม หายใจที่น่าสะพรึงกลัวกระทบเข้าที่หน้าของเธอ”ความ เป็นอยู่ของตระกูลฉู่ ขึ้นอยู่กับการทำตัวของเธอ แต่ถ้า เธอไม่สนใจล่ะก็ ฉันก็จะบดมันให้เป็นผุยผง”
“อย่านะ! ”
ลั่วหานราวกับลูกไก่ในกำมือ ดึงสติตัวเองกลับมาความเยอหยิ่งและความทระนงตนเมื่อครู่พังทลายจน หมดสิ้น ไม่ใช่ว่าเธอไม่มีจุดอ่อน ไม่มีจุดตาย
ถ้าหลงเซียวเล่นตระกูลฉู่ขึ้นมาล่ะก็ เท่ากับเธอไม่มี ทางเลือกอะไรทั้งนั้น
คำพูดที่ตื่นตกใจของผู้หญิงคำเดียว ทำให้น้ำนิ่งในใจ เขากระเพื่อมอย่างเบาๆ หลงเซียวจ้องมองไปที่ใบหน้า ของเธอ”เธอจำไว้ให้ขึ้นใจ ความอดทนของฉันมีจำกัด ไม่สามารถเตือนสติเธอทุกครั้งได้”
ฉู่ลั่วหานจำไม่ได้ว่าหลงเชียวไปตั้งแต่เมื่อไหร่ หรือว่า ยังไง จำได้เพียงแต่ตัวเองยังคงยืนอยู่ที่ทางขึ้นบันได ขาชา ไม่สามารถขยับไปไหนได้
ราวกับมีพายุทรายพัดเข้าตา แต่กลับไม่มีน้ำตาหยด
ออกมาจากตาของฉู่ลั่วหานแม้แต่หยดเดียว
หลงเซียวเดินออกมาจากรีสอร์ทหยีจิ่ง จี้ตงหมิงที่นั่ง อยู่ในรถไม่กล้าพูดอะไรสักคำ
ตัวรถขับขึ้นสะพานสูง แต่จี้ตงหมิงไม่รู้จริงๆว่าควรขับ ไปไหนดี ถึงถามออกไปอย่างกล้าๆกลัวๆ “บอส คืน นี้จะไปไหนครับ”
หลงเซียวมองเขาอย่างเย็นชา เพียงแค่บอกออกมา เขาก็พร้อมที่จะหมุนพวงมาลัย อยู่ๆเขาก็ตะคอกขึ้น มา”กลับไป!
จี้ตงหมิงสะดุ้งสุดตัว “บอสครับ…กลับ….กลับไปไหนล่ะครับ”
ครั้งนี้มีเพียงแต่สายตามรณะของหลงเซียวเท่านั้นที่ ตอบกลับเขา จี้ตงหมิงคิดสถานที่นั้นออกเองภายใต้ สถานการณ์เสี่ยงเป็นเสี่ยงตายตรงหน้า
ดูท่าทางท่านเซียวโกรธขนาดนี้คงจะทะเลาะกับ คุณนายมาสินะ คนที่ทำให้ท่านเซียวโกรธได้ขนาดนี้ เห็นทีทั้งโลกคงจะมีแต่คุณนายคนเดียวเท่านั้น
เพราะปกติคนที่กล้ายั่วโมโหท่านเซียว คงต้องลงไป
นอนใต้ดินกันหมดแล้ว
แต่ตอนที่จี้ตงหมิงเสี่ยงตายขับกลับไปที่รีสอร์ทหยีจิ่ง อีกครั้ง สายตาของบอสราวกับมีไฟลุกไหม้ “ใครให้นาย
ขับกลับมา? ! ”
จี้ตงหมิงหัวใจแทบแตกสลาย รีบทำใบหน้าประจบประ แจง ยิ้มแฉ่ง “บอส. .ไม่ได้เป็นคนสั่งให้ผมขับกลับมา หรอกหรอครับ หรือว่าไม่ใช่ที่นี่”
“ไม่อยากทำแล้วใช่มั้ย? ! ”
จี้ตงหมิงกลืนน้ำลายดังเอื้อก “งั้น…. ..บอสอยากไป ไหนล่ะครับ”
นี่ก็สี่ทุ่มกว่าแล้ว ขับรถเล่นก็ไม่ได้ เรื่องที่เกิดขึ้นกับโม่ หรูเฟยเมื่อตอนกลางวันจี้ตงหมิงก็เห็นกับตาตัวเอง ยังไง คืนนี้บอสก็ไม่เข้าไปหาแน่ๆ คฤหาสน์ของตระกูลหลง
ยิ่งแล้วใหญ่
เหลือแต่รีสอร์ทเหาถึงที่เขาอยู่ แต่ถ้าเขาจะไปจริงล่ะ ก็ กลางดึกแบบนี้ก็คงไม่ให้เขาขับมาถึงที่นี่หรอก
ใจของบอสเขายากที่จะเดา ผู้ช่วยอย่างเขานี่สิเหนื่อย
ยิ่งกว่า
หลงเซียวยังไม่วายหายโมโห นั่งเงียบอยู่บนรถได้สัก พัก ไม่ได้ออกคำสั่งให้จี้ตงหมิงทันที แต่กลับมองทะลุ หน้าต่างรถ มองไปยังหน้าต่างที่มีแสงไฟลอดออกมา จากชั้นสอง
หน้าต่างสไตล์ฝรั่งเศสมีม่านกั้นอยู่ ทำให้มองไม่เห็น เงาคนข้างใน แต่กลางคืนที่เงียบสงัด ทุกสิ่งที่อยู่ตรง หน้าราวกับส่งเสียงดังฟังชัดออกมา เสียงลมหายใจ อ่อนๆของเธอ กลินหอมของตัวเธอ ค่อยๆพัดมาตาม
สายลม
ราวกับทุกอย่างอยู่ใกล้แค่เอื้อม แต่จริงๆแล้วไกลสุด
ลูกหูลูกตา
Shit! ท่านเซียวโมโหแล้ว!
เขามีทั้งทรัพย์สมบัติเงินทอง ทั้งอำนาจ ทั้งสถานะ ของตัวเขาเองในปัจจุบัน ผู้หญิงสไตล์แบบไหนที่เขา แตะไม่ได้ เพียงแต่เธอเท่านั้น แค่ผู้หญิงคนเดียว ทำเขา ไม่เป็นอันทำการทำงาน กินข้าวไม่ลง กำไว้ในมือก็เจ็บ มือ ปล่อยไปก็เจ็บใจ
พรึบ
ฉู่ลั่วหานปิดสวิตช์ไฟห้องนอน ดึงผ้าห่มขึ้นคลุมตัว สูด หายใจเข้าลึกก่อนจะผล็อยหลับไปพร้อมกับความมืด ยามราตรี
“ไปเถอะ”
ท่านเซียวยกนิ้วสั่งออกไปสั้นๆ
เช้าวันต่อมา เมฆฝนปกคลุมไปทั่ว ท้องฟ้าส่งเสียง คำรามกึกก้อง
ลมฝนแรกของฤดูใบไม้ร่วง ตกกระทบลงกับน้ำหน้า ส่งเสียงดังเปาะๆเหมือนฉากในหนังสยองขวัญ คฤหาสน์ ที่กว้างขวางตอนนี้ดูมืดมนไปหมด
ฉู่ลั่วหานตื่นนอนเปลี่ยนเสื้อผ้า เตรียมตัวไปโรง พยาบาลเหมือนปกติ อยู่ๆก็ฉุกคิดถึงคำพูดที่หลงเซียว พูดเมื่อคืน มือข้างหนึ่งจิกเข้ากับเสื้อคลุมแน่น
ไม่อยากหย่า จุดประสงค์ก็คืออยากที่จะเปลี่ยนวิธีการ ทรมานเธอไปเรื่อยๆไม่ซ้ำกันสินะ
ไม่ว่ายังไงเธอก็จะหย่า ไม่ว่าจะต้องใช้วิธีอะไรก็ตาม ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไร เธอฉู่ลั่วหานยังไงก็ไม่ยอม ให้ใครมาควบคุมชีวิตตัวเอง!
คิดได้ไม่ทันไร เสียงกริ่งของคฤหาสน์ก็ดังขึ้น
ฉู่ ลั่วหาน เดินลงไปชั้นล่าง เห็นคนอยู่บนหน้าจอ เงย หน้าขึ้นมือก่ายหน้าผาก
หลงจื่อ! ไหนบอกว่าจะมาตอนสายๆไง! นี่มันสาย บ้านไหนกัน! เพิ่งเจ็ดโมงตรงแท้ๆ !
หลงจือยืนถือร่มกันฝนสีดำอยู่ท่ามกลางลมพายุ ข้าง หลังมีรถเฟอร์รารี่สีแดงสะดุดตาจอดอยู่ “พี่ใหญ่ พี่สะใภ้ ตื่นกันยังเนี่ย รีบเปิดประตูเร็ว ฝนตก ข้างนอกหนาว มาก”
ฉู่ลั่วหานโกรธจนกัดฟันกรอด อิตานี่ตั้งใจจะทำอะไร ของเขากันแน่!
มองหลงจื่อที่กำลังอ้าปากพะงาบๆ ฉู่ลั่วหานอยากจะ ใช้ผ้าขี้ริ้วอุดปากเขาจะแย่!
แต่ทันทีที่กำลังจะยื่นมือออกไปเปิดประตู อยู่ๆเธอก็
ชะงัก!
ถ้าเปิดประตูให้หลงจื่อตอนนี้ แล้วรู้ว่าหลงเซียวไม่อยู่ ล่ะก็คงจะ..
พับผ่าสิ!
ลั่วหานเกาหัวแกรกๆ ยกมือถือขึ้นมาโทรหาเบอร์ ของ หลงเซียว
ทางฝั่งนั้น หลงเซียวที่ถูกปลุกตัวเสียงเรียกเข้าของ โทรศัพท์ก้องกังวานแก้วหู รับสายด้วยเสียงเซ็กซี่แหบ พร่า”มีอะไร”
ฉู่ลั่วหานมือข้างหนึ่งยันกำแพงไว้ หลับตาปี่”หลงจื่ออยู่ หน้าคฤหาสน์แล้ว ทำไงดี”
