ตอนที่23 รูปภาพท่านเซียวที่อาบน้ำเสร็จ
แค่ได้ยินคำพูดนั้น คู่ลั่วหานก็อึ้งจนพูดอะไรไม่ออก
ไม่มีใครพูดอะไรอีก อุณหภูมิในรถเริ่มร้อนระอุขึ้นมา จนน่าอึดอัด รถขึ้นไปมอเตอร์เวย์ ฉู่ลั่วหานทำได้แต่หัน ไปมองป้ายตามถนนที่อยู่ด้านหลัง จากใหญ่เปลี่ยนเป็น เล็ก จนไกลสุดสายตา เธอทำได้เพียงแต่อดทนความ เย็นชาและความหนาวเหน็บในรถ ตลอดทางครึ่งชั่วโมง บนรถ ฉู่ลั่วหานได้แต่ภาวนาว่าตัวเองจะไม่ถูกฆ่าหมก ศพอยู่บนรถ
วินาทีที่บรรยากาศในรถกระอักกระอ่วนจนทำให้ใคร ต่อใครหายใจไม่ออก มือถือของหลงเซียวก็มีเสียงเรียก เข้าดังขึ้น
เขาหันไปมองชื่อบนหน้าจอโทรศัพท์แวบหนึ่ง หัวคิ้วก็ ค่อยๆขมวดเข้าหากัน
“คุณชายหลงลูกชายของผมเองที่มันไม่รักดี เฉิงเจีย ไม่รู้เรื่องกฎเกณฑ์อะไรนัก ทำผิดต่อท่านกับ ภรรยา…ได้โปรดเมตตาด้วย ผมจะไปขอโทษท่าน ด้วยตัวเองอย่างแน่นอน! คุณชายหลง….”
เสียงอ้อนวอนร้องขอชีวิตของผู้ชายวัยกลางคนดังขึ้น มาจากลำโพงมือถือ ฉู่ลั่วหานรู้สึกหนาวขึ้นมา คิดในใจ ว่าต้องเป็นพ่อของคางเฉิงเจี๋ยแน่นอน ประธานบริษัท
และผู้ถือครองหุ้นมากที่สุดของบริษัทว่านเคอ
ฉู่รั่วหานพยายามกระดิกหูฟัง ควบคุมความกลัวที่มีอยู่ เต็มอก ถึงจะไม่รู้ว่าสรุปแล้วหลงเซียวทำอะไรกับหมอ นั่นกันแน่ แต่การที่คางเทียนหลินร้อนรนขนาดนั้น จุดจบของคางเฉิงเจี้ยจะต้องน่าสงสารมากแน่ๆ
หลงเซียวลูบหัวคิ้วของตัวเองอย่างหงุดหงิด น้ำเสียงที่ เต็มไปด้วยแรงกดดันค่อยๆพูดอย่างขี้เกียจ”คุณคาง คงจะยุ่งมากๆ ถึงไม่มีเวลาสั่งสอนลูกชาย ผมเข้าใจ ดี… ”
“คุณชายหลง ท่านวางใจได้เลย ผมจะอบรมสั่งสอน มันเอง! ได้โปรดท่านช่วยเมตตาด้วย ให้ลูกชายผม กลับมาก่อน ขอร้องล่ะ…..” หลงเซียวขมวดคิ้วเข้ม สีหน้าเรียบไร้อารมณ์”คุณคาง
ธนูที่ถูกปล่อยออกไปแล้วไม่มีทางกลับมาได้ ในเมื่อผม
ตัดสินใจที่จะช่วยอบรมสั่งสอนลูกชายคุณแบบฟรีๆ ยัง
ไงผมก็จะรับผิดชอบให้ถึงที่สุด”
“คุณชายหลงผม.”
“คุณคาง ถ้าอยากให้ลูกชายคุณกลับไปแบบครบ 32 ล่ะก็ ทางที่ดีคุณอย่าโทรมารบกวนผมอีกก็แล้วกัน”
พูดจบ ไม่ทันให้คางเทียนหลินได้ร้องขออีกครั้ง หลง เซียวก็ตัดสายไปทันที พลางโยนมือถือไปบนเบาะ ตรง กลางระหว่างที่นั่ง
ฉู่ลั่วหานสูดหายใจเข้าลึก ครั้งนี้ เธอไม่กล้าพูดอะไรอีกแล้วจริงๆ
หลงเซียวอยากที่จะกำจัดหนึ่งในสี่จตุรเทพของเมือง หลวงคางเฉิงเจี๋ยกลับง่ายเหมือนเป่าฝุ่นให้กระจาย แล้ว เธอ กับลู่หวู่ซวงล่ะ ไม่ยิ่งง่ายไปกันใหญ่หรือไง
ทางทั้งทาง เงียบราวกับความตายได้ปกคลุมไปทั่ว สองมือของหลงเซียววางอยู่บนหน้าขา นั่งพิงเบาะ หลับตาพักผ่อน แต่บรรยากาศบนรถกลับไม่ได้ผ่อน คลายขึ้นเลยแม้แต่น้อย
เวลานี้ หน้าจอดำๆของมือถือที่วางอยู่ตรงกลาง ระหว่างคนสองคน อยู่ๆก็สว่างจ้าขึ้นมา ทำเอาฉู่ลั่วหาน สะดุ้งตกใจ รีบก้มหน้ามอง ดวงตาหยีเข้าหากันด้วย ความไม่ชอบใจ
บนหน้าจอที่สว่างไสว ปรากฏชื่อของคนที่ทำให้ฉ่ลั่ วหานรู้สึกขยะแขยงพะอืดพะอม
โม่หรูเฟย!
ถึงจะเป็นเสียงเรียกเข้าธรรมดาๆเหมือนเดิม แต่ว่าครั้ง นี้ หลงเซียวกลับไม่แม้แต่มอง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องรับ
สาย
ฉ่ลั่วหานเองก็ทำเป็นไม่ได้เห็นอะไรทั้งนั้น พลางพูด เตือนยิ้มๆ”นายไม่ดูสักหน่อยหรอ”
สิ่งที่ตอบเธอคือ ความเงียบของหลงเซียว แล้วก็ยัง
มี.
ภาพตรงหน้าที่เขาหยิบมือถือคว่ำหน้าจอลงอย่างไม่
ไยดี
มือถือถูกคว่ำลง ทำให้เสียงเรียกเข้ากลายเป็นเสียง สั่นแทน ผ่านไปสักพัก ก็เงียบดับไป
ริมฝีปากอมชมพูของฉู่ลั่วหานแฝงไปด้วยรอยยิ้มได้ ใจเล็กๆโม่หรูเฟยในสายตาของหลงเซียว ก็เป็นได้แค่นี้
สินะ
รถจอดอยู่ที่ด้านนอกอพาร์ทเม้นท์ของรีสอร์ทหยีจิ่ง
หยังเซินเปิดประตูลงจากรถ และไม่ลืมที่จะเปิดประตูให้
หลงเชียวกับฉู่ลั่วหานลงจากรถ
ลั่วหานยืมอยู่ท่ามกลางคืนที่มีลมพัดผ่าน ไม่วาย แอบมองร่างของหลงเซียวที่อยู่ไม่ไกลกันนัก เสื้อเชิ้ตสี ขาวสะอาดสะอ้าน ถูกเก็บชายไว้ในกางเกงสีดำสไตล์ ตะวันตกอย่างเรียบร้อย ขาเรียวยาวที่ดูกำยำแข็งแรง ท่ามกลางแสงราตรี ทำให้เขาดูโดดเด่นยิ่งกว่าอะไร
อย่างไรก็ตาม จะดูดีหรือไม่ดูดีก็เท่านั้น สำหรับเธอ แล้ว หลงเซียวก็เป็นเพียงแค่สามีในนามของเธอก็เท่านั้น
แสดงละครต่อหน้าผู้คนพอแล้ว พอกลับมาบ้านก็ต่าง คนต่างอยู่ กฎเก่าๆ เธอคุ้นเคยกับมันดี
แต่เดิมคิดว่าหลงเซียวจะนั่งรถกลับไปเลย ใครจะไป คิดว่าหลงเชียวกลับพูดกับหยังเซินว่า “พรุ่งนี้มารับฉัน 8 โมง”
“รับทราบครับ BOSS”
ไม่นาน รถก็ทะยานตัวออกไป เหลือเพียงแต่เงาของ คนสองคนที่อยู่ตรงหน้า
เขาจะนอนที่นี่อย่างงั้นหรอ?
เผชิญหน้ากับสายตาของฉู่ ลั่วหาน หลงเซียวพูดด้วย น้ำเสียงดุดันเยือกเย็น “ไม่เข้าบ้านหรือไง รอใคร”
คู่ลั่วหานสะอื้นอยู่ในใจ”ท่านเซียวไม่กลับไปอยู่เป็น เพื่อนแม่ของลูกคุณหรือไง อยู่ที่นี่หมายความว่ายังไง”
ในน้ำเสียง แฝงไปด้วยความหึงเล็กน้อย
ดีมาก อย่างน้อยเธอก็ยังมีปฏิกิริยาตอบสนองฉัน หลงเซียวก้าวเท้ายาวๆเข้ามา เดินนำเข้าประตูไป ไม่ หันไปสนใจผู้หญิงที่ยืนสงสัยอยู่ข้างหลังเลยแม้แต่เล็ก น้อย
ฉู่ลั่วหานยักไหล่เล็กน้อย ก่อนจะรีบเดินตามเขา เข้าไป
ในห้องนั่งเล่นขนาดใหญ่ที่มีโคมไฟคริสทัลส่อง ประกายไปทั่ว หลงเซียวคลายปกเสื้อออกเล็กน้อย ก่อน ที่จะนั่งลงบนโซฟาอย่างสบายๆด้วยท่าทางทระนงตัว สองขาพาดบนโต๊ะกระจกตัวเตี้ย รองเท้าหนังเงาวับเลย พื้นที่โต๊ะออกไปเยอะ ขาของเขา ทั้งเรียวทั้งยาว ความ ยาวของโต๊ะเรียกไว้ว่าถูกเขากินขาด
ลั่วหานถอดรองเท้าออก ตอนที่ก้มลงดูถึงรู้ว่าส้นเท้า เธอได้รับบาดเจ็บ รอยแผลสีแดงเล็กๆที่อยู่บนผิวขาว อมชมพู เป็นที่สะดุดตาไม่น้อย
ความเจ็บที่หัวเข่า ยิ่งชัดเจนซะกว่าอะไร
ที!
ครั้งนี้ แผลเต็มไปหมดจริงๆ
หลังจากดึงแจ๊กเก็ตกันลมที่คลุมตัวอยู่ให้กระชับขึ้น ฉู่ ลั่วหานเตรียมที่จะขึ้นชั้นบนไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
“มานี่”
ในห้องนั่งเล่น อยู่ๆเสียงเนื่อยๆของหลงเซียวก็ดังขึ้น น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยอำนาจ ไม่สามารถต่อต้านได้
“ฉันไปเปลี่ยนชุดก่อน เปลี่ยนเสร็จเดี่ยวลงมา”พูด เสร็จ ฉู่ลั่วหานกำราวบันไดแน่น พร้อมก้าวขึ้นไป
“เธอรู้จักต่อรองตั้งแต่เมื่อไหร่กัน เธอคิดว่าฉันใจดีกับ เธอมากหรือคิดว่าตัวเองมีสิทธิ์ต่อรองกับฉันกัน”
สายตาเย็นเฉียบของหลงเซียว กวาดตาขึ้นลงมองเธอ จ้องราวกับอยากจะให้ร่างเธอทะลุเป็นรูไปต่อหน้าต่อตา ฉ่ลั่วหานทำได้เพียงแต่ก้าวถอยหลัง ก่อนหมุนตัวสาว เท้าเข้าไปหาเขาอย่างช้าๆข้างหน้าโซฟา แจ็คเก็ตกันลม ที่อยู่บนตัวเธอบางราวกับถูกแขวนอยู่บนไม้แขวนก็ไม่
ปาน พลางแกว่งไปแกว่งมา
หลงเสี่ยวค่อยๆเงยหน้าขึ้นมอง แสงสว่างไฟในห้องนั่ง เล่นสาดเข้าที่หน้าของหญิงสาว ปากสีแดงระเรื่อ แก้ม ขาวอมชมพู ละเอียดอ่อนน่ามอง น้อยมากที่เขาจะได้ มองเธอชัดๆขนาดนี้ ไม่ หรือมองเธอด้วยอารมณ์แบบนี้
ภาพที่คางเฉิงเจี๋ยทำรุ่มร่ามกับเธอ ทำให้หลงเซียว เอาแต่คิดอยากจะฆ่าคน!
ผู้หญิงคนนี้ มีความสามารถที่จะปั่นหัวผู้ชาย ถ้าไม่จริง ล่ะก็ ตั้งแต่แรกหล่อนก็คงไม่….
แม่งเอ้ย!
เธอยืนเงียบตามคำสั่งเขา ไม่พูดไม่จาสักคำ ทำให้ หลงเซียวเริ่มมีน้ำโหขึ้นมาอีก ทันทีที่เขาออกปากพูด ด้วยน้ำเสียงเย็นๆ “เรื่องบ้านของเธอ มันเป็นยังไง”
ห้ะ อยู่ๆลั่วหานก็ถูกคำถามที่เขาโยนใส่ชะงักไป
บ้านหรอ บ้านอะไรกัน
เอ้อ! จริงด้วย บ้านที่เธอเช่าเอง หรือว่าหลงเซียวจะ พูดถึงเรื่องที่บ้านถูกงัด
เขารู้ได้ยังไงกัน
สายตาของเขาจับอยู่กับภาพที่หญิงสาวพยายาม ครุ่นคิด เมื่อสักครู่ที่เธอชะงักไป ทำให้ฉู่ลั่วหานที่เฉลียว ฉลาดมีไหวพริบดูสมองทึบไม่น้อย ท่าทางงงๆของเธอ ทำให้คนมองรู้สึกหัวเสียเป็นอย่างมาก
“พูดความจริงมา ไม่ต้องแกล้งทำเป็นไม่รู้กับฉัน ยิ่งไม่ ต้องพูดถึงคิดจะโกหกฉัน”หลงเซียวเบนหน้าไปอีกฝั่ง ไม่ได้หันไปมองฉู่ลั่วหานอีก แถมยังดูห่างเหินซะยิ่งกว่า เดิม
ลั่วหานถึงจะไม่ชอบฉ่ซีหราน แต่เรื่องในครอบครัว ไม่ควรปล่อยให้คนนอกรับรู้ “ก็แค่พวกเด็กวัยรุ่นที่ไม่รู้ ประสา ทำเรื่องสิ้นคิด จัดการเรียบร้อยแล้วล่ะ”
หลงเซียวขยับเปลือกตาเล็กน้อยพลางเลิกคิ้วขึ้น ริม ฝีปากบางยกขึ้นเล็กน้อย “แต่เด็กไม่กี่คนเธอกลับ จัดการไม่ได้ ฉันคงจะประเมินเธอสูงไป”
ลั่วหานเม้มปากเบาๆ “ท่านเซียวยังมีธุระอะไรอีกมั้ย ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน”
หลงเซียวคำรามอย่างเย็นชา “ฉู่ ลั่วหาน เธอเอาความ มั่นอกมั่นใจมาจากไหนกัน
ฉ่ลั่วหานขมวดคิ้วเบาๆ นึกว่าเขาจะพูดอะไรต่อ แต่ ผู้ชายที่อยู่บนโซฟากลับไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับใดๆ
พูดอะไรของเขากันนะ
ก้าวเท้าเตรียมจะขึ้นบันได ไม่ได้ไปยุ่งอะไรกับเขาอีก จนกระทั่งร่างของฉู่ลั่วหานขึ้นชั้นสองไป หายไปจาก หน้าห้องนอน หลงเซียวถึงลืมตาขึ้น”เธอเอาความมั่นใจ มาจากไหนกัน ถึงกล้าทำกับฉันขนาดนี้”
วันที่สอง ฉู่ลั่วหานตื่นนอนตามปกติ ใส่ชุดนอนเดินออกมาจากห้อง ไม่วายกวาดตามองชั้นล่างเล็กน้อย แต่ กลับไม่แม้แต่เงาของหลงเซียว ไม่ได้ให้มารับตอน 8 โมงหรือไง
นี่เพิ่งเจ็ดโมงครึ่ง ไปไหนซะแล้วล่ะ
ไม่อยากเจอเธอ เลยรีบไปงั้นหรอ
หมุนตัวเตรียมกลับเข้าห้อง ขณะที่ฉู่ลั่วหานกำลังจะ ถอดเสื้อผ้า ประตูห้องน้ำก็ถูกผลักออก
หลงเซียวนุ่งผ้าขนหนูสีขาว สวมสลิปเปอร์เดินออกมา รูปร่างสูงใหญ่ แต่กลับมีเพียงผ้าขนหนูหนาๆผืนไม่กว้าง นักปกปิดตรงบริเวณจุดต้องห้าม ท่อนบนที่เต็มไปด้วย กล้ามเนื้อ ทุกส่วนของร่างกายถูกส่องประกายไปด้วย แสงแดดอบอุ่นยามเช้าหยดน้ำใสๆแต่ละหยดค่อยไหล ลงมาอย่างช้าๆ….
ฉู่ลั่วหานกำชุดนอนแน่น ตะลึงงั้นกับภาพตรงหน้า!
ภาพที่ผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาเดินออกมาจากห้องน้ำ ราวกับมีสปอร์ตไลท์ส่องอยู่ตรงกลาง
เดี๋ยวนะ!
เขาเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่! แถมอาบน้ำ สระผม แล้ว
ด้วย!
สายตาเรียบๆของหลงเซียวมองข้ามความประหลาด ใจของเธอไป”ฉันไม่ใช้ยาสีฟันยี่ห้อนี้ วันนี้ก่อนกลับเข้า บ้านซื้ออันใหม่ซะ”
คู่ลั่วหาน
หลงเซียวนุ่งผ้าขนหนูเดินไปยังห้องแต่งตัวอย่างไม่ รีรอ ผลักประตูเปิดออก “แล้วก็ ก่อนออกแปดโมง เตรียม อาหารเช้าให้เรียบร้อย”
ฉู่ลั่วหาน: »
เพื่อที่จะรับมือกับการมาเยือนอย่างไม่ทันให้ตั้งตัวของ หลงจื่อ คู่ลั่วหานซื้อเนื้อผักจำนวนหนึ่งเตรียมไว้ในตู้เย็น เรียบร้อยแล้ว ทำมื้อเช้ามื้อเดียวไม่ได้เป็นเรื่องยากอะไร นัก แต่ว่า….สิ่งที่หลงเซียวกำลังทำอยู่มันหมายความว่า ไง
ด้วยสงสัยเต็มอก ฉู่ลั่วหานลงไปชั้นล่าง จัดการเตรียม มื้อเช้าที่เคยทำตามปกติสำหรับสองคน
น้ำเต้าหูต้มร้อนๆ ทอดไข่สองฟอง ขนมปังปิ้งสองสาม แผ่น ทั้งยังหั่นผลไม้สดที่ล้างไว้เรียบร้อยแล้วอยู่ในจาน
เวลามีจำกัด เธอทำอาหารเช้าแบบปกติไม่ทัน ทำได้ เพียงแต่แบบผสมผสานไปก่อน
อาหารเช้าถูกจัดวางไว้บนโต๊ะ หลงเซียวเปลี่ยนชุด เดินออกมาเรียบร้อยแล้ว กางเกงขากระบอกสไตล์ ตะวันตก เสื้อเชิ้ตสะอาดสะอ้านผมที่ถูกจัดทรง เรียบร้อยไม่ชี้ให้เห็นแม้แต่เส้นเดียว ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า มีแต่แสงออร่าเจิดจรัสออกมา
แต่ลั่วหาน ที่ใส่ชุดนอน ผมยาวพาดไว้ด้านหลังเพียงแค่ล้างหน้าลวกๆ…
เวลาแทบจะไม่ทันแล้ว ฉู่ลั่วหานรีบพูด “อาหารเช้าก็ เรียบร้อยแล้ว งั้นฉัน….รีบไปเตรียมตัวออกไปทำงาน ก่อนล่ะ”
หลงเซียวกวาดตามองอาหารเช้าตรงหน้า พลางขมวด คิ้วเบาๆ “นั่งลง”
“ฟังที่ฉันพูดไม่รู้เรื่องหรือไง” อะไรของเขาอีกเนี่ย! ทนไว้!
ฉ่ลั่วหานนั่งลง หลงเซียวค่อยๆกินอาหารเช้าอย่างไม่ รีบร้อน ส่วนเธอรีบกินจนเกือบสำลัก แค่สามคำก็ เสร็จ!
“ฉันยังกินไม่เสร็จเลย เธอจะรีบร้อนอะไร”
ฉ่ลั่วหาน: แ
อะไรกัน ไม่ยอมให้คนอื่นกินเร็วกว่าตัวเองอีก
นั่งกินไปสักพัก พลางมองสปีดการกินของเขา หลัง จากตัวเองดื่มน้ำเต้าหูไม่กี่อีก ก็หันไปมองเขาต่อฉ่ลั่วหา นแทบอยากจะกินแทนเขาให้มันเสร็จๆไปสักที
ในที่สุด วินาทีที่ฉู่ลั่วหานแทบจะคลั่งตายเพราะรีบ ร้อย หลงเซียวก็กินอิ่มสักที
ฉู่ลั่วหานเลื่อนแก้วไปข้างๆ กระโดดโหยงออกจากที่นั่ง รีบวิ่งขึ้นชั้นบน! สายแล้วๆๆ สายแล้วแน่ๆเลย! ข้าว มื้อนี้หลงเซียวใช้เวลาตั้งครึ่งชั่วโมง!
หลงเซียวมองหลังไวๆของหญิงสาว ราวกับหัวใจถูก สาดไปด้วยแสงอาทิตย์ที่แสนจะอบอุ่นยามเช้า
รถของหยังเซินจอดรออยู่ด้านนอก หลงเซียวเดินผ่าน หน้าต่างสไตล์ฝรั่งเศส เห็นสวนในยามเช้าตรู่ นิ้วมือที่ เห็นข้อกระดูกชัดเจน แตะลงบนแขนเรียวยาวเบาๆ คู่ลั่วหานเปลี่ยนชุดเสร็จก็รีบวิ่งลงบันไดมา ดีจริงๆที่
หลงเซียวยังอยู่!
ใบหน้าไร้เครื่องสำอาง ชุดกระโปรง ผมยาวพาดบ่า เสื้อผ้าที่ดูทะมัดทะแมงเรียบหรู ติดเพียงแต่ ท่าทางการ เดินบวกกับผ้าพันแผลที่มองเห็นได้อย่างชัดเจนบนหัว เข่า
“ขึ้นรถ”
ฉู่ลั่วหาน: “โรงพยาบาลกับบริษัทไม่ใช่ทาง เดียวกัน….ใช่มั้ย? ”
หลงเซียวยกข้อศอกขึ้นเพื่อตรวจดูความ เรียบร้อย”เธอคิดว่าฉันจะไปส่งเธองั้นหรอ ฉันต้องไป ตัดริบบิ้นเปิดงาน ให้เธอติดรถไปด้วยก็เท่านั้นแหละ”
ฉู่ลั่วหานก้าวเท้าขึ้นรถไป มิน่าล่ะ คิดๆไปมายังไงเขา ก็ไม่มีทางไปส่งเธอ
รักข้างเดียวที่ไม่มีผลตอบแทน ฉู่ ลั่วหาน เธอจะโง่ไปถึงเมื่อไหร่กัน
หลังจากลงรถ ฉู่ลั่วหานเข้าไปในโรงพยาบาล รถหรูสี ดำทะยานตัวออกไปไม่ทิ้งฝุ่น
หยังเซินถามอย่างกล้าๆกลัวๆ “BOSS เราจะไปตัด
ริบบิ้นที่ไหนครับ”
เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าวันนี้มีตัดริบบิ้นเปิดงานพิธีอะไร
ด้วย…
สายตาหนาวติดลบสามสิบองศาของเกือบจะแทงหยัง เซินให้ทะเลเป็นผุยผง”กลับบริษัท! ”
