ตอนที่ 27 ตบหน้าดังเพี้ยะ
ทำเรื่องดีๆของเขาพังหรอ
ฉู่ลั่วหานได้แต่สงสัยอยู่ในใจ เธอไปทำเรื่องดีๆของ เขาพังตั้งแต่เมื่อไหร่
ดังนั้น ความหมายของเขาก็คือ เธอไปยั่วให้โม่หรูเฟย โมโห ยัยผู้หญิงคนนั้นเลยไปฟ้อง ทำให้ผู้อาวุโสของ ตระกูลหลงกดดันเขาไปด้วยอย่างนั้นหรอ
ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆล่ะก็ มันจะเกินไปแล้ว
ฉู่ลั่วหานมองตรงไปด้านหน้า แสงไฟจากขอบ ชายทะเลไร้ที่สิ้นสุดดูเหมือนเมืองที่ไม่เคยหลับใหล ส่องสว่างไปทั่วสื่อให้เห็นถึงความเจริญรุ่งเรือง
“ดูๆแล้ว ฉันคงจะทำความผิดที่ไม่สามารถให้อภัยได้ จริงๆสินะ วันนี้โม่หรูเฟยมาหาฉันที่โรงพยาบาล พวกเรา มีปากเสียงกัน ฉันไม่รู้ว่าหล่อนกลับไปฟ้องยังไง แต่ฉัน ไม่เคยคิดที่จะทำร้ายหล่อนเลยสักครั้ง”
น้ำเสียงไม่หนักไม่เบาจนเกินไป ตามสไตล์ของหมอฉู่ แม้แต่จังหวะการพูดก็สามารถทำให้คนที่หัวร้อนอยู่เย็น ลงได้
ร่องรอยความโกรธเล็กน้อยปรากฏขึ้นบนใบหน้าหลง เซียว พูดถึงโม่หรูเฟย ทำไมเธอถึงใจเย็นได้ขนาดนี้กัน “หล่อนไปโรงพยาบาลงั้นหรอ ไปทำอะไร”คนที่จับพวงมาลัยอยู่ ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา
แต่ครั้งนี้กลับทำฉู่ลั่วหานประหลาดใจขึ้นมา”หล่อนมา โรงพยาบาล นายไม่รู้หรอ ผู้หญิงตั้งครรภ์มาตรวจท้อง
นาย.”
“ทำไมฉันต้องรู้ด้วย”
น้ำเสียงของเขายังคงเย็นเฉียบและเรียบเหมือนเดิม ราวกับโม่หรูเฟยไม่ได้เป็นอะไรกับเขาทั้งนั้น นี่มันยังไง กัน หลงเซียวควรที่จะเป็นห่วงหม่ามของลูกเขาสัก หน่อยไม่ใช่หรือไง
“โม่หรูเฟยท้องลูกของนาย นายไม่ควรจะเป็นห่วงสัก หน่อยหรือไง ตอนนี้หล่อนตั้งท้อง ไม่แน่เด็กในท้องอาจ จะเป็นหลานชายคนแรกของ ตระกูลหลงก็ได้ ท่านเซียว ดูท่าทางไม่ห่วงลูกตัวเองเลยนะ”
ริมฝีปากแดงระเรื่อของเธอขยับไปมา ท่าทางหมด ปัญญา พูดเรื่องที่ตัวเองกังวลใจมากที่สุดออกมา แต่จริงๆแล้วในใจ อยากที่จะให้เขาพูดออกมาชัดๆไป
เลยว่าเด็กคนนั้นเป็นลูกของใครกันแน่ แต่ทว่า…..
หลงเซียวกำพวงมาลัยแน่น ขมวดคิ้วเข้ม ยัยผู้หญิงคน นี้นี่! ทำไมถึงกล้าพูดไม่คิดออกมาขนาดนี้
“ลูกของฉัน แน่นอนว่าฉันต้องเป็นห่วง ! ไม่จำเป็นให้ เธอมาสั่งสอน !
ไม่ทันไร น้ำเสียงที่สงบเยือกเย็นก็เดือดพล่านขึ้นมา ฉู่ลั่วหานสะดุ้งตกใจ นิ้วมือที่จับสายเข็มขัดอยู่บีบแน่น เข้าไปอีก
“ถ้าเป็นห่วงจริงล่ะก็ ทำไมท่านเซียวถึงยังมาเสียเวลา กับฉันอีก รอโม่หรูเฟยคลอดทายาทคนสำคัญของ ตระกูลหลง นายต้องไปขอ….”
“ฉู่ลั่วหาน! ”
อยู่ๆเสียงตะคอกของผู้ชายตรงหน้าก็ดังขึ้น กระแทก เข้าที่หน้าของฉู่ลั่วหานเต็มๆ ปากที่กำลังอ้าพะงาบๆรีบ หุบสนิท
ท่านเซียว เริ่มเดือดขึ้นมา
“ชีวิตของฉัน ไม่จำเป็นต้องให้เธอมาชี้นิ้วออกคำสั่ง” หลังจากที่เสียงหายใจออกย่างหงุดหงิดดังขึ้น น้ำ เสียงของเขากลับเย็นชาซะยิ่งกว่าเดิม
ใช่ เธอไม่มีสิทธิ์อะไรไปชี้นิ้วสั่งเขา แล้วที่เขาพาเธอ ขึ้นรถมา มันหมายความว่ายังไงกัน
รถขับอยู่บนถนนที่มีแสงไฟส่องสว่างตลอดทั้งทาง อย่างไม่ช้าไม่เร็ว อากาศในรถถูกกดต่ำจนน่าใจหาย หลายครั้งที่ฉู่ลั่วหานอดไม่ได้ที่จะหันไปมองหลงเซียว สีหน้าจริงจังบนใบหน้าได้รูปของเขา ทำให้เดาไม่ออก เลยสักนิดว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่
เขาไม่พูดอะไร แน่นอนว่าเธอเองก็ไม่อยากทำลาย บรรยากาศความเงียบบนรถ บรรยากาศที่อุดอู้จนหายใจไม่ออก ฉู่ลั่วหานมีแต่อยากที่จะหนีออกไปจาก ตรงนี้ให้เร็วที่สุด
ฉ่ลั่วหานคาดไม่ถึง ว่าในที่สุดรถของหลงเซียวก็จอด ลงที่ข้างนอกห้าง เธอเงยหน้ามองอาคารพาณิชย์เหิง หลงที่สูงตระหง่านตรงหน้า เต็มไปด้วยผู้คนขวักไขว่ ทำให้อดที่จะขมวดคิ้วไม่ได้
“นายพาฉันมาทำอะไรที่นี่”
ชั้นน้ำแข็งในดวงตาหลงเซียวปะทุขึ้นมา กวาดสายตา มองผู้หญิงที่อยู่ข้างๆอย่างเกลียดชัง “ซื้อของ”
แค่สองคำสั้นๆ ราวกับมีค้อนตอกลงมาที่ใจของฉู่ั่ วหาน ตึกๆๆ แต่ยังไงก็ตาม ครั้งนี้ ฉู่ลั่วหานช็อกแล้วช็อก
อีก
ซื้อของหรอ หลงเซียวมาซื้อของที่ห้างจริงๆหรอ! ?
ฉ่ลั่วหานยังไม่ทันได้เรียกสติคืน นิ้วเรียวยาวของหลง เซียวก็ชูบัตรสีทองใบหนึ่งขึ้นมาตรงหน้าของเธอ”เธอ พูดถูก ฉันควรจะห่วงใยลูกของฉันมากกว่านี้ รวมถึงผู้ หญิงของฉันด้วย!
ดวงตากลมโตของฉู่ลั่วหานเบิกกว้าง”นาย..”
“ดังนั้น วันนี้ตอนเย็นฉันจะไปหาหรูเฟย แถมต้องซื้อ ของขวัญไปให้ด้วย ฉันคิดว่าเธอน่าจะเลือกได้ดี”
อะไรนะ? ! ให้เธอมาที่ห้าง ใช้เธอให้ซื้อของขวัญให้
โม่หรูเฟย? !
ลั่วหานสีหน้าเปลี่ยนในชั่วพริบตา ถามเธอว่าเจ็บใจ มั้ย เจ็บ สิ เจ็บมาก แต่ก็ช่างมันเถอะ
“ท่านเซียวอยากจะซื้อของขวัญแบบไหน”ฉู่ลั่วหาน หนีบบัตรเครดิตสีทองในมือแน่น จนเกือบจะหักเป็นสอง ท่อน ข้อนิ้วมือเปลี่ยนเป็นสีขาวซีดเนื่องจากใช้แรงมาก เกินไป
แรงตบที่หน้าเธอครั้งนี้ ควรจะใช้แรงมากแค่ไหน
สายตาของหลงเซียวไม่มองเธอเลยแม้แต่น้อย น้ำ เสียงเย็นชาไร้อารมณ์”ซื้อของให้แม่ของลูกฉัน เธอว่า ยังไงดีล่ะ”
ปากของฉู่ลั่วหานเม้มเข้าหากันเป็นเส้นตรง หัวใจเจ็บ ปวดไปทุกอณู แต่ใบหน้ากลับยิ้มอย่างสดใส “ได้เลย! ฉันรู้แล้ว!
ฉู่ลั่วหานเปิดประตูรถ สับเท้าไปที่ประตูห้าง เดินทะลุ ประตูกระจกใหญ่เข้าไป ในที่สุดถึงค่อยๆถอนหายใจ เอาความอึดอัดข้างในออกมา หลังจากที่ถอนหายใจ ออก เธอถึงเพิ่งรู้ว่าความอดทนที่เธอมีอยู่มันได้ถูก ทำลายไปหมดแล้ว
คำตอบที่เธอต้องการ มันไม่ใช่แบบนี้
หลงเซียวมองตามร่างของหญิงสาวจนสุดสายตา ดวงตาที่เยือกเย็นขมวดเข้าด้วยกันจนเป็นรอยขึ้นมาตร งกลาง กำปั้น”ปิง! “ทุบลงบนพวงมาลัยอย่างแรง!
ยัยบ้าเอ้ย!
เธออยากจะถีบฉันออกไปจากชีวิตเธอมากขนาดนี้ เลย ทนไม่ไหวอยากจะหย่ากับฉันให้รู้แล้วรู้รอดเลยใช่
มั้ย? !
ดี ได้ ฉันจะทำให้เธอเห็นเอง!
คู่ลั่วหานเดินเลือกซื้อของอย่างช้าๆ เหอะ! ซื้อของ ให้โม่หรูเฟยไม่ใช่หรือไง เธอก็ต้องค่อยๆเลือก ค่อยๆซื้อ ดีๆ !
ของทั้งหมดที่ซื้อมีเครื่องสำอางสิบกว่าชิ้น ฉู่ลั่วหาน ถือถุงช็อปปิ้งน้อยใหญ่เดินฉับๆออกไป หลงเซียว คืนนี้ ฉันจะช่วยให้นายดูดีที่สุดต่อหน้าโม่หรูเฟยเอง ขอให้ นายโชคดีก็แล้วกัน!
ตอนกำลังเดินกลับ ฉู่ลั่วหานเห็นหน้าร้านขายของใช้ ทั่วไป ไม่รู้ยังไง เท้าก็ก้าวเข้าไปในร้านซะแล้ว
เหมือนกับเห็นกล่องยาสีฟันชื่อดังของฝรั่งเศสวางอยู่ บนชั้น หลงเซียวบอกว่า เขาไม่ชอบยาสีฟันที่บ้าน ให้ เธอซื้อกลับไป..
แต่ มีสิทธิ์อะไร ! ทำไมเขาถึงต้องไปหาผู้หญิงคนอื่น ถึงบ้าน!
“คุณนายคะ ยาสีฟันยี่ห้อนี้เพิ่งวางขายวันนี้วันแรก คุณนายมาพอดีเลย จะรับกลับไปด้วยมั้ยคะ”
ฉู่ลั่วหานขยับริมฝีปากตอบ”ค่ะ”
แม่งเอ้ย!
หลงเซียวเห็นฉู่ลั่วหานสองมือถือถุงช็อปปิ้งพะรุงพะรัง เดินออกมาจากประตูห้าง ก็ขมวดคิ้วเข้มขึ้นมาอีกครั้ง ยัยผู้หญิงคนนี้ เชื่อเขาเลย!
เอาของขวัญยัดเข้าท้ายรถเสร็จ ฉู่ลั่วหานปัดมือเข้า ด้วยกัน”ในเมื่อต้องไปเจอหล่อน รถฉันก็คงไม่นั่งแล้ว แหละ ท่านเซียว ขอให้คืนนี้มีความสุขนะ!
ดวงตาคมเหมือนตาเหยี่ยวของหลงเซียวจ้องฉู่ลั่วหาน
เหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ ราวกับพายุหิมะในตาอยากที่
จะฉีกหญิงสาวตรงหน้าเป็นชิ้นๆ
“ก็ดี! ”
หลังจากตอบกลับด้วยเสียงดุดัน รถสีดำก็ทะยานตัว
ออกไปไม่ทิ้งฝุ่น!
ฉู่ลั่วหานกลับมาอพาร์ทเม้นท์ สะบัดรองเท้าออก เดิน เท้าเปล่าก้าวขึ้นบนพรม อพาร์ทเม้นท์ที่เงียบเหงาว่าง เปล่า ทำให้ได้ยินแม้แต่เสียงสะท้อนจากลมหายใจ
เงียบเหงาจนน่ากลัว
หลังจากที่เก็บข้าวของเรียบร้อย พรุ่งนี้ต้องไปทำงาน ที่โรงพยาบาลตั้งแต่เช้า ฉู่ลั่วหานเดินขึ้นชั้นบนไป เตรียมเข้านอน ะ
ติดเพียงแค่ หันไปมองกระเป๋าสะพายของตัวเอง นึกถึงยาสีฟันที่ซื้อมา พลางขมวดคิ้ว แกะกล่องออกมาคิดๆดูแล้ว เอาไปไว้ห้องน้ำข้างบนดีกว่า
วางไว้เรียบร้อย อยู่ๆฉู่ลั่วหานก็นึกโมโหขึ้นมา เอาของ อุปกรณ์อาบน้ำทั้งหมดของหลงเซียวย้ายไปห้องน้ำชั้น ล่างให้หมด ไปหาโม่หรูเฟยใช่มั้ย งั้นก็แยกของใครของ มันก็แล้วกัน
จัดการทุกอย่างเรียบร้อย ฉู่ลั่วหานทิ้งตัวลงบนที่นอน นาฬิกาบนมือถือบอกเวลาสี่ทุ่มครึ่ง ข้างนอกเงียบสงบ คืนนี้คงไม่กลับมาแล้วจริงๆสินะ
หลงเซียวกลับมาจากด้านนอก เห็นไฟในอพาร์ทเม้นท์ ปิดหมดเรียบร้อย จอดรถเสร็จก็เดินเข้าบ้าน ก้มหน้า มองเห็นรองเท้าที่ฉู่ลั่วหานใส่เมื่อกลางวันวาง กระจัดกระจายคนละทิศตรงทางเข้า ก็ไม่วายขมวดคิ้ว
โคมไฟคริสทัลส่องประกายไปทั่วห้องนั่งเล่นที่ดูหรู หราไร้ที่ติ ท่านเซียวโยนกุญแจรถไว้บนโต๊ะ ก่อนจะก้าว ขายาวๆขึ้นชั้นบน
ยื่นมือออกไปผลักประตูห้องนอน คิ้วที่ถูกคลายอง
ขมวดแน่นขึ้นมาอีกครั้ง
ยัยผู้หญิงคนนี้ กล้าล็อกประตูหรอ
ท่านเซียวที่ถูกแก้แค้นยืนจ้องประตูอยู่สักพักด้วย ความโมโหจนได้สินะ ยัยนี่ อยากจะมีเรื่องกับเขาให้ได้ เลยใช่มั้ย!
เรื่องที่ทำให้ท่านเซียวโกรธยิ่งกว่าก็คือ อุปกรณ์อาบน้ำของเขาทั้งหมดถูกย้ายไปอยู่ห้องอาบน้ำชั้นล่างจน
หมด!
Shit!
ฉู่ลั่วหาน เธอรนหาที่ตายซะแล้ว!
ท่านเซียวที่อยากจะฆ่าคนจะแย่ คว้าหลอดยาสีฟันขึ้น มา กำลังจะบีบ อยู่ๆก็ชะงักไป ซื้อมาเปลี่ยนเมื่อไหร่กัน
กลายเป็นว่า ฉู่ลั่วหานกับหลงเซียวเข้าสู่สงครามเย็น ตอนเช้าตื่นมา ฉู่ลั่วหานเตรียมอาหารเช้า แต่ตอนกิน ข้าวไม่พูดอะไรออกมาสักเล็กน้อย
ผลที่ตามมาก็คือ ตอนเย็นท่านเซียวไม่ได้กลับมาที่อ พาร์ทเม้นท์อีก ในเวลาเดียวกัน บนหน้าหนังสือพิมพ์ก็ เริ่มตีข่าวความรักสุดหวานซึ้งของเขากับโม่หรูเฟยไม่
หยุด
บอกแล้วใช่มั้ยล่ะ! ใจเขา อยู่กับหล่อนตั้งนานแล้ว หมอฉู่ทิ้งหนังสือพิมพ์ตรงหน้า ปกปิดความเจ็บปวดใน หัวใจด้วยการทุ่มเทตัวเองให้กับงาน
สามวันต่อมา ณ โรงพยาบาลกลาง
“หมอฉู่ คนไข้ที่เพิ่งทำการผ่าตัดทำทางเบี่ยงหลอด เลือดหัวใจวายพาสเสร็จ หัวใจหยุดเต้นกะทันหัน เลยให้ คุณหมอไปโดยเร็วที่สุดค่ะ! ”
พยาบาลตัวเล็กๆวิ่งเข้ามาในห้องทำงานของฉู่ลั่วหานอย่างกะทันหัน กระวนกระวายใจจนลืมรัศมีความน่า
กลัวของฉู่ ลั่วหาน พอได้ยินดังนั้นเธอเองก็รีบคว้าเสื้อกา วน์วิ่งออกไปข้างนอกทันที ฉ่ลั่วหานถือสายหูฟังเสียงหัวใจทาบเข้ากับคอของ
คนไข้ ขยับไปตามจังหวะชีพจร “เป็นยังไงบ้าง”
จ้าวเหมียนเหมียนค่อยๆอ้าปากกว้าง “ไอ้บ้า! พยาบาลของโรงพยาบาลเราคงไม่ได้คิดว่าหมอฉู่แค่ได้ รับป้ายเยินยอขอโทษก็จะเปลี่ยนนิสัยหรอกใช่มั้ย”
จี้ซื้อหยู่เองก็ช็อกไปตามๆกัน”คนไข้ศัลยแพทย์ ต้องการความช่วยเหลือของพวกเราตั้งแต่เมื่อไหร่กัน นี่ หมอฉู่จะต้องเป็นหมอที่เอกทั้งอายุรศาสตร์และ ศัลยศาสตร์เลยใช่มั้ยเนี่ย? ! ”
ฉ่ลั่วหานก้าวเท้ายาวๆวิ่งไปที่ห้องคนไข้ชั้นแปดอย่าง รวดเร็ว ในห้องมีหมอศัลยแพทย์อยู่สามคน หมอที่รับผิด ชอบการผ่าตัดกำลังทำการกระตุ้นหัวใจคนไข้ แต่บน หน้าจอกลับไม่มีอัตราการเต้นของหัวใจขึ้นให้เห็นเลย แม้แต่น้อย
ฉ่ลั่วหานเบียดเข้ามาข้างหน้า ยื่นมือเข้าไปเปิดเปลือก ตาคนไข้ดู “เตรียมกด! เร็ว! ”
หมอผู้ชายที่อยู่ข้างๆทันทีที่ได้รับคำสั่งก็รีบใช้มือสอง
ข้างกดลงบนอกของคนไข้ ฉู่ลั่วหานเห็นสถานการณ์ไม่
ค่อยดีนัก ก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจอย่างเป็นกังวล”อะ
ดรีนาลีน 5 MA ฉีดเข้าเส้นเลือดดำด้านขวา! ”
พยาบาลจับเครื่องควบคุมการให้สารละลายทาง หลอดเลือดมือสั่น คลำหาเส้นเลือดของคนไข้ แต่คลำ ยังไงก็หาไม่เจอ ฉู่ลั่วหานดึงเครื่องออกจากมือหล่อน เล็งเข็มฉีดยาเข้าที่เส้นเลือดคนไข้อย่างแม่นยำ ค่อยๆ กดลงไปอย่างช้าๆ
“คนไข้หัวใจกลับมาเต้นแล้วค่ะ!
“หมอฉู่สุดยอดไปเลย!
ฉู่ลั่วหานถอนหายใจออกอย่างโล่งอก ดวงตาเป็น ประกายจ้องมองไปยังพยาบาลที่กลัวจนแทบจะเป็นลม เมื่อครู่ “มาใหม่หรอ”
พยาบาลน้อยก้มหน้าลง”ดิฉัน…เพิ่งมาฝึกงานที่นี่
ขอ.ขอโทษค่ะ”
ฉู่ลั่วหานไม่ได้พูดอะไรกับหล่อนมากนัก หันไปมอง หมอหวังแทน “พยายามอย่าเอาพยาบาลฝึกหัดมาช่วย งานที่ห้องฉุกเฉินอีก อยู่ดีๆกลัวขึ้นมา จะทำให้หมด อาชีพได้”
หมอหวังปาดเหงื่อที่หน้าผาก”หมอฉู่พูดถูก ผมจะ จัดการโดยเร็วที่สุด”
“ภาวะหัวใจหยุดเต้นของผู้ป่วยเกิดจากความกังวลใจ มากเกินไป ขั้นแรกให้ผู้ป่วยสงบสติอารมณ์เพื่อรักษา เสถียรภาพก่อน หลังจากนั้นสิบชั่วโมง ถ้าทุกอย่างปกติ ดี ก็สามารถย้ายกลับไปห้องผู้ป่วยปกติได้”
“รับทราบ ขอบคุณหมอฉู่มาก”
คู่ลั่วหานผงกหัว ก้าวเท้ายาวๆออกไปจากห้องคนไข้ ร่างบางในชุดกาวน์สีขาวกำลังเดินเท่อยู่บนทางเดิน รองเท้าส้นสูงสีดำกระทบกับพื้นส่งเสียงดังก็อกแก็กๆ เดินไปได้สิบกว่าก้าว อยู่ๆก็มีเสียงดังฟังชัดของผู้ชาย คนหนึ่งดังขึ้นมา
“หมอฉ่”
ลั่วหานชะงักเท้า หันไปมอง ร่างสูงโปร่งในชุดกา วน์สะอาดสะอ้านยืนอกผายไหล่ผึ้ง ชุดกาวน์ธรรมดา กลับดูสง่างามหาที่ติไม่ได้บนตัวของเขา เพียงแค่ยืนนิ่งๆ ก็สามารถทำให้คนที่พบเห็นรู้สึกเย็นสบายราวกับยืนอยู่ ในทุ่งดอกไม้ที่มีลมอ่อนๆพัดผ่าน
สายตาของชายหนุ่มที่แสนอ่อนโยน นิ้วเรียวยาวได้รู้ หนีบแฟ้มประวัติคนไข้ ท่าทางดูได้รับการอบรมศึกษา มาเป็นอย่างดี
แต่ว่า คนคนนี้ฉู่ลั่วหานกลับไม่รู้จักซะอย่างงั้น “คุณ
คือ”
