ตอนที่ 38 เมื่อคืนเธอทำเรื่องอะไรไว้
ถังจิ้นเหยียน?!
พวกเขาอยู่ด้วยกันได้ยังไง?
เมื่อกี้เขาบอกว่าขอขึ้นมาเพราะมีงานค้าง นึ่งานที่เขา พูดถึงนั้นคืองานในแผนกหัวใจ?
แต่ อาหารมื้อดึกสะดุดตาที่วางอยู่บนโต๊ะนั้น มัน หมายความว่ายังไงกัน?
เขาบอกว่ากลางคืนไม่กินมื้อดึก อาหารนั้นต้องเป็น ของที่ฉู่ลั่วหานซื้อมาอย่างไม่น่าสงสัย
อ่านเกมได้ง่ายมาก ฉู่ลั่วหานพยายามจะรั้งเขาไว้ ฉู่ลั่วหาน! ถ้าเป็นอย่างที่หรูเฟยพูดไว้จริงๆละก็ หลง เซียวนั้นแทบไม่แตะเธอ มีเธอไว้ก็แค่เอาไว้ประดับบ้าน ตำแหน่งคุณนายใหญ่ของบ้านตระกูลหลง ก็คือการเฝ้า ตำแหน่งแม่ม่ายนั่นแหละ
ถ้าอย่างนี้ หญิงสาวที่เหงาอย่างเธอ จะต้องหาวิธีอ่อย ผู้ชายอย่างแน่นอน ถังจิ้นเหยียนนั้นเป็นคนที่สมบูรณ์ แบบอย่างไร้ที่ติ แน่นอน จะต้องเป็นการที่ต้องการของ เธอ!
ฉู่ลั่วหานที่สมควรตาย ยัยผู้หญิงที่มีสามีแล้วคนนี้แต่ ยังมาอ่อยถังจิ้นเหยียน!
อยากตายหรือไง!
เกาหยิ่งจือกัดฟันแน่นแล้วควักโทรศัพท์ออกมา หามุม ที่ท่าทางของทั้งสองคนดูกุ๊กกิ๊กกันที่สุด ถ่ายรูปแซะๆ!
ฉลั่วหานจับปากกาไว้ด้ามหนึ่ง สีหน้านิ่งเฉยหันไปถาม ถังจิ้นเหยียน “นี่แปลว่าอะไรหรอ?”
ถังจิ้นเหยียนมือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋าไว้ มืออีกข้างหยิบ หนังสือแพทย์จากโต๊ะของเธอขึ้นมาเล่มหนึ่ง พลิกดู “มื้อ ดึก ฉู่ลั่วหานไม่รู้จัก?”
เธอขมวดคิ้ว “คุณรู้ว่าฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนี้”
ถังจิ้นเหยียนยิ้มอ่อนๆ “คุณหมอฉู่คิดอะไรอยู่เหรอ ครับ? หรือว่ากำลังสงสัยความเป็นห่วงของท่านรองคนนี้ ที่มีต่อลูกน้องของเขา? หรือว่ามื้อดึกที่ผมซื้อมาไม่ ถูกปากคุณเหรอครับ”
ลั่วหานพลิกกระดาษไปหนึ่งหน้า พยักหน้าไม่มอง เขาอีก “ท่านรองคณบดีถังคะ ฉันคิดว่าพวกเรารักษา ระยะห่างกันไว้นั้นน่าจะดีกว่านะคะ”
แววตาของถังจิ้นเหยียนมองไปที่มือของเธอ เธอไม่ได้ สวมแหวนแต่งงานไว้ อีกอย่าง ความจริงของเรื่องที่เธอ แต่งงานแล้วก็ไม่มีใครรู้
เห็นทีว่า คุณหมอฉู่ที่ดูเป็นคนมีความมั่นใจและเฉิด ฉายในสายตาหลายๆคน แต่ชีวิตจริงของตัวเองนั้นก็ไม่ ได้มีความสุข
หัวใจสั่นเบาๆ
เวรกะดึกเหนื่อยที่สุด ทำมาหนึ่งคืน บนหน้าของ ฉู่ลั่ วหานก็กลายเป็นตาหมีแพนด้าอย่างเห็นได้ชัด ตอนที่ไป เปลี่ยนเสื้อที่ห้องเปลี่ยนชุดก็หาวไปหลายรอบ
“ใช่เธอนั้นแหละ เมื่อคืน…
แอบได้ยินพวกพยาบาลกำลังเม้ามอยอะไรกันอยู่ เธอ ได้ยินแค่ครึ่งประโยคแรก ประโยคหลังนั้นพูดเสียงเบา เกินไป เธอไม่ได้ยิน
เดินออกจากห้องเปลี่ยนชุด มีพยาบาลอยู่สองสามคน จ้องมองดูเธอ ที่ปากก็พูดซุบซิบ เธอฟังไม่ชัดกับเรื่องที่ พวกเขาคุยกัน แต่แววตาของพวกพยาบาล เห็นได้ชัดว่า กำลังดูถูกอะไรบางอย่างอยู่
“คุณหมอฉ..”
“คุณหมอฉู่ เพิ่งเลิกกะดึกหรอคะ..”
ผ่านทางเดินตึก ผ่านพวกพยาบาลที่ทักทายอย่างมี มารยาท ฉู่ลั่วหานพยักหน้าตอบ หลังจากนั้นก็ก้าวเท้า เดินต่อไปที่ประตูลิฟต์
“ก็เป็นหมอฉู่ คนเมื่อกี้นี้แหละ คิดไม่ถึงเลยว่าจะมา อ่อยท่านรองคนใหม่ของพวกเรา ช่างหน้าไม่อายเลย จริงๆ..”
วินาทีที่ประตูลิฟต์ปิดลง คำซุบซิบของพวกพยาบาลก็ ลอดเข้ามาตามช่องลมจนถึงหูของฉู่ลั่วหาน
เธอ? ถังจิ้นเหยียน?
เหอะ!
ลากสังขารที่อ่อนล้ากลับไปถึงบ้าน ที่บ้านไม่มีใคร บน โต๊ะอาหารวางกระเป๋าใบใหม่เอี่ยมไว้ เธอเห็นโลโก้ของ แบรนด์ตรงซิป คือHermes
เธอก็แค่เข้าเวรกะดึก เขาถึงกับทนไม่ไหวจนต้องเรียก โม่หรูเฟยมากินมื้อดึกกันถึงที่บ้านเลยเหรอ? หลงเซียว นี่คุณหิวขนาดนั้นเลย!
มองดูเวลา พวกเขาน่าจะไปกันแล้ว
อดกลั้นความเจ็บใจและหงุดหงิดเอาไว้ เธอย่างเท้า เดินขึ้นชั้นบน มือด้นประตูห้องนอน เธอถึงกับอึ้งตะลึง
เตียงในห้องนอน มีหลงเซียวที่นอนขี้เกียจอยู่ใต้ผ้าห่ม แสงอาทิตย์ลอดผ่านมาจากผ้าม่านและสาดไว้บน ใบหน้าหล่อเหลาของเขา คิ้วของเขาขมวดขึ้นมาเมื่อ ได้ยินเสียงเปิดประตู
นิ้วมือและเท้าของเธอแข็งที่อไปทั้งหมด เสียสติและ มองไปที่ผู้ชายบนเตียง ในขณะเดียวกันเส้นเอ็นใน ร่างกายรัดแน่นไปหมด คนที่อยู่ใต้ผ้าห่มนั้นขยับเล็กน้อย สีหน้าหงุดหงิด
เหมือนกับว่าโมโหมากที่เห็นเธอมาปรากฏตัวอยู่ตรงนี้
“ฉู่ ลั่วหาน นี่คุณยิ่งอยู่ที่กล้าแล้วนะ”
ฉู่ลั่วหานเหมือนมีรากงอกที่เท้า อ้าปากพูด “ฉันไม่รู้ว่าคุณอยู่บ้าน”
เขาไม่ใช่ออกไปดูงานหรอกเหรอ? ทำไมถึงกลับมาเร็ว ขนาดนี้หล่ะ?
เธอกำลังจะปิดประตู ผู้ชายที่อยู่บนเตียงก็หัวเราะ “ไม่รู้ว่าผมอยู่บ้าน หรือไม่อยากให้ผมอยู่บ้านกันแน่?”
ฉู่ลั่วหานกัดฟัน “ก็แล้วแต่คุณจะคิด! ฉันเหนื่อยมาก ไม่อยากจะเถียงกับคุณ”
เธอหันหลังกำลังจะเดินออกไป ท่านเซียวใช้แรงสะบัด
ผ้าห่มออก ขาสองข้างที่เรียวยาวก็ไปยืนอยู่ตรงหน้าเธอ ออร่าที่ทรงพลังของเขาที่ไม่อาจจะกดทับไว้ได้
“หรือว่า คุณอยากให้ผู้ชายที่นอนอยู่บนเตียงนั้น ไม่ใช่
ผม!”
หลังจากที่พูดจบ แวว ตา ที่ดูกระหายเลือดของเขา ฝ่ามืออันใหญ่เข้าไปบีบตรงกรามของเธอไว้ บีบแรงขึ้น!
เอื้อก!
คางของเธอเจ็บ เจ็บจนทั้งหน้าขาวซีด
“หลงเซียว คุณเกิดบ้าอะไรขึ้นมาเนี่ย! ปล่อยมือนะ!” “ฉู่ลั้วหาน คุณมันรนหาที่ตาย! คุณอยากตายมากหรือ
ไง!”
คางของเธอเจ็บแสบร้อนไปหมด ไม่รู้เรื่องเลยว่าหลง เซียวเกิดบ้าอะไรขึ้นมา “ปล่อยนะ!”
อกของหลงเซียวมีแต่ความโกรธปะทุอยู่ด้านใน คิ้ว ขมวดอย่างแรงจนแทบจะติดกัน “เมื่อคืน คุณไปทำเรื่อง ดีอะไรไว้!”
ฉ่ลั่วหานใช้แรงสองมือของเธอพยายามแกะมือของ
เขาออกด้วยแรงสุดชีวิต แต่ว่าแรงมันใหญ่เกินไป เธอสู้ ไม่ไหวจนต้องล้มเหลว
“คือกแคะ….แค๊ะแคะ….หลงเซียว…ปล่อย…”
“พูด! เมื่อคืนคุณไปทำอะไรมา?! ฉู่ ลั่วหาน ผมว่าคุณนี่ ไม่ได้สิ่งที่ต้องการนี่จะไม่ตายใจเลยใช่ไหม!”
“พรึบ!”
แรงแขนของเธอสะบัด แล้วโยนไปที่ ร่างของฉู่ลั้วหาน นั้นหมุนติ้วๆไปรอบใหญ่ แล้วก็ล้มลงไปที่เตียงอย่างจังๆ
“ตุบ!” ร่างกายกระแทกไปบนเตียง เธอเจ็บกระดูกไป ทั่วเรือนร่าง เหมือนกับว่าถูกเขาสะบัดจนตัวกระจุยไป
หมด
เธอลุกขึ้นมาครึ่งตัว ตะคอกใส่เขา “หลงเซียว! นี่คุณ ประสาทเสียหรือไง! เมื่อวานฉันเข้าเวรรอบดึก! อยู่ที่โรง พยาบาล ฉันจะไปทำอะไรล่ะ!”
ยังแก้ตัวอีก! ผู้หญิงคนนี้สมควรตาย!
ถ้าหากว่าเธอยอมรับผิดโดยดี บางที่เขาอาจจะมี เมตตากว่านี้ ไม่ทำให้เธอต้องตาย แต่ว่าเธอ ไม่รู้สึกผิด เลย!
หลงเชียวรูปร่างที่สูงใหญ่ หนักเหมือนกับภูเขาทับลง มาที่ตัวเธอ แววตาที่เย็นชาจ้องมองเธอ เหลือช่องว่าง แคบๆ เธอไม่สามารถหนีไปไหนได้เลย
“ขโมยกินผู้ชายจนกินไปถึงที่โรงพยาบาล! กินไป
กระทั่งหัวหน้าแล้ว!”
เจริญ!
วินาทีที่หลงเซียวโยนหน้าจอโทรศัพท์ไปตรงหน้าเธอ สมองของเธอแทบจะระเบิด บนหน้าจอ เป็นรูปคู่ของเธอ กับผู้ชายที่กำลังดูสวีทกันอยู่!
เพราะว่ามุมกล้อง ไม่เห็นหน้าของผู้ชายคนนั้น แต่ว่า เธอ….ท่าทางของเธอเหมือนพยายามจะเข้าใกล้ผู้ชาย คนนั้นและกำลังจะจูบเขา!
เรื่องที่เกิดขึ้นก็คือตอนที่ถังจิ้นเหยียนวางกล่องอาหาร ไว้บนโต๊ะของเธอ ระยะเวลาไม่ถึงหนึ่งนาที! ถังจิ้นเหยีย นก้มหัวบอกกับเธอว่า กล่องข้าวนี้ต้องกินตอนร้อนๆ
แต่ว่ารูปภาพบนหน้าจอนี้ แสดงออกมาว่าเธอเป็นฝ่าย รุกไปอ่อยผู้ชายก่อน
ทำไมเธอถึงถูกคนแอบถ่าย? ไม่สิ รูปภาพนี้ทำไมถึง อยู่ในมือของหลงเซียว?!
ลูกตาของเธอโตขึ้น ในหัวสมองเดาไปหลาย สถานการณ์จนนับไม่ถ้วน สับสนไปหมด!
“ฉู่ ลั่วหาน เธอต่ำต้อยขนาดนั้นเลย!”
สมองของเธอยังไม่ค่อยมีสติ พอถูกเขาพูดด่าไปแรงๆ อย่างนั้นแล้ว ดวงตาของเธอก็มีคลื่นน้ำคลอเบาๆ “ไม่ใช่ อย่างนั้นนะ ฉันกับเขา เราไม่ได้มีอะไรกัน”
หลงเซียวหัวเราะ เขาเข้าไปใกล้หน้าของเธอ พูดน้ำ
เสียงประชด “ฉู่ ลั่วหาน เธอท้าทายขีดจำกัดความอดทน
ของฉัน มาครั้ง สองครั้งแล้วนะ!”
เธอส่ายหัว กำผ้าห่มไว้แน่น “เปล่า!”
เขาโมโหแล้วกำหมัดชกลงไปบนเตียง “ปึง” ทำซะจน เธอสั่นไปทั้งตัว “อยากหย่า? ใช่ไหม?”
แววตาของเธอดูขมขื่น กัดริมฝีปากไว้ “ใช่!” เมื่อเรื่องมาถึงจุดนี้แล้ว ทำไมไม่จบมันหล่ะ!
“ผมจะบอกให้ ฝันไปเถอะ! แล้วยังมีอีก คุณอย่าลืมนะ ว่าผมเคยเตือนคุณแล้ว ผู้ชายที่คุณเข้าไปยุ่งด้วย ผมจะ ให้พวกมันได้ลิ้มรสของผลที่พวกมันทำ” เขาลุกขึ้นมาจากบนร่างเธอ จับโทรศัพท์ “ไปที่โรง
พยาบาลกลางเดี๋ยวนี้ …”
“เพียะ!”
เธอไม่มีเวลาให้คิดมาก รีบเด้งตัวขึ้นมา แล้วเอามือไป ปัดโทรศัพท์ของเขา ไหลตกลงไป กระแทกกับพื้น หน้า จอโทรศัพท์ยังคงสว่างอยู่ หมายเหตุเขียนไว้ว่าชื่อจี๊ตงห
มิ่ง
มือของหลงเซียวยังคงค้างในท่าถือโทรศัพท์ ทำตาหยี หันหลังมาช้าๆ “ฉู่ ลั่วหาน คุณ…
เขายังพูดไม่จบประโยค คู่ลั่วหานลุกขึ้นมาหยิบ โทรศัพท์ ตัดสายทิ้ง
การกระทำที่รวดเร็ว ทำให้เขาปากค้าง
“เรื่องที่มันไม่มีจริง คุณจะไปทำอะไร”
ใจเธอลุกลี้ลุกลน ภาพที่หลงเซียวเคยทำให้คางเฉิง เจี้ยยังคงฉายอยู่นัยน์ตาเธอ เขาจะต้องใช้วิธีเดียวการนี้ มาทำร้ายถังจิ้นเหยียน เขาไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลย เธอ ไม่อยากให้เขาต้องพลอยลำบากไปด้วย
ด้วยวิธีของเธอ เธอก็สามารถห้ามหลงเซียวไว้ได้
แต่เธอไม่รู้ว่าการห้ามของเธอนี้ ทำให้ท่านเซียวยิ่ง โกรธมากขึ้นไปอีก
ครั้งนี้ ความโกรธบนหน้าเขาค่อยๆจางหายไป แต่ว่า มุมปากของเขาก็ยิ้มขึ้นมา “ฉู่ลั่วหาน เธออยากปกป้อง เขามากเลย? ผมอยากรู้จริงๆ ว่าเขาเป็นใครกันแน่”
“เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับเขา หลงเซียว คนที่คุณเกลียด คือฉัน คนที่คุณอยากทำร้ายก็คือฉัน แล้วทำไมต้องเอา คนอื่นเข้ามาเกี่ยวด้วย? คุณอยากทำอะไร ก็มาทำกับ ฉันสิ”
เธอไม่กลัวเขา เงยหน้า ถึงฝ่ามือของเธอจะเต็มไปด้วย เหงื่อ แต่สีหน้าของเธอนั้นไม่เปลี่ยน
“คุณ?” เขาทำปากเยาะเย้ย
“ใช่ ฉัน”
“คุณก็เหมาะงั้นเหรอ?”
ฉู่ลั่วหานถูกเขาพูดจนจุกและพูดไม่ออก โทรศัพท์ที่ อยู่ในกระเป๋าของเธอก็สั่นเข้ามาไม่เป็นเวลา
เธอแน่นอก รู้สึกไม่ค่อยดี
แต่ว่าเธอคิดไม่ถึง คนที่โทรมาจะเป็นโม่หรูเฟย
“ฉู่ลั่วหาน! คนหน้าไม่อาย! พี่เซียวแค่ไปทำงานวัน เดียว เธอก็ทนไม่ได้จนต้องไปอ่อยผู้ชายอื่น ในร่างของ เธอนี่มันเลวขนาดไหนกัน!”
เชีย!
เธอนั้นอยากหัวเราะเลยซะจริงๆ “โม่หรูเฟย เธอมีสิทธิ์ อะไรมาว่าฉัน? เธอยังมีหน้ามาพูดฉันอีกหรอ?!” “ฉู่ ลั่วหาน เธอจะไม่รักนวลสงวนตัว ไม่อาย ไม่กลัว
ขายขี้หน้ามันก็ได้ แต่พี่เซียวไม่ได้ ! ทำเรื่องน่าอับอายใน โรงพยาบาลของตัวเอง นี่เธอไม่กลัวตายหรือไง!” เธอคิ้วขมวดมองไปทางหลงเซียว เขารู้ เธอก็รู้ นี่เรื่องมันบานปลายไปถึงขนาดไหนแล้วเนี่ย?
“โม่หรูเฟย ปากของเธอ พูดให้มันสะอาดหน่อย! ใคร อ่อยผู้ชายก่อนกันแน่? หะ!”
“ฉันกับพี่เซียวนั้นรักกันจริง! เมื่อ3ปีก่อนเธอก็..”
“หรูเฟย!”
คำพูดของโม่หรูเฟยที่น่าเกลียดกว่าก็ถูกท่านเซียวตัด ไป เขาแย่งโทรศัพท์ไป ทันใดนั้นโม่หรูเฟยก็เหมือนว่า ถูกตัดลมหายใจ ที่กำลังเตรียมจะด่าเธอด้วยอารมณ์ โมโห แล้วก็ตะลึงไป
“พี่เซียว ทำไมพี่…ถึงอยู่กับมัน?”
นิ้วมือของโม่หรูเฟยที่กำพู่ของผ้าม่านไว้ ม้วนอยู่ในนิ้ว มือ เหมือนกับว่าจะถูกเธอดึงออกมา
ไม่ใช่บอกว่าไปดูงานหรอ? ทำไมตอนนี้ เกิดอะไรขึ้น?
“คุณดูแลครรภ์ดีๆเถอะ เรื่องนี้ ผมจัดการเอง” เขาคิ้ว ขมวด ไม่ละสายตาไปจากฉู่ ลั่วหาน แววตาที่อาฆาตนั้น ไม่ลดน้อยลงเลย
“พี่เซียว ผู้หญิงที่ทำผิดศีลธรรมอย่างฉู่ ลั่วหาน มันอาจ จะยังอยากจะก่อเรื่องน่าอับอายขึ้นมาอีก? หน้าของบ้าน ตระกูลหลงจะถูกมันขายไปหมดแล้ว พี่เซียว ฉันหนะ เจ็บใจแทนพี่เลย พอได้ยินข่าวนี้ ฉันกับลูกก็..
“พอแล้ว เธอไปพักผ่อนเถอะ”
โยนโทรศัพท์ทิ้งไป เขาพูดต่อ “ฉู่ ลั่วหาน คุณคิดว่าถ้า โม่หรูเฟยเป็นอะไรไป ผมจะปล่อยคุณไว้งั้นหรอ?”
วินาทีนั้น คู่ลั่วหานฟังน้ำเสียงของหลงเซียวนั้นก็รู้สึกหดหูใจ
เธอผิดไปแล้ว หลงเซียวที่ทุกคนกลัวกัน ไม่ใช่ว่าไม่ อบอุ่น แต่ความอบอุ่นของเขา ให้เฉพาะกับคนบางคน เท่านั้น
ในหัวใจของเขา นั้นแคร์โม่หรูเฟย
โง่จริงๆ เธอ!
ช่างไม่รู้อะไรเลย และคิดว่าที่หลงเชียวทำให้โม่หรูเฟ ยก็แค่เป็นการแสดง เหอะเหอะ!
“ฉัน..”
ปากที่พูดก็หยุดชะงัก เสียงออดจากประตูบ้านก็ดังขึ้น
