ตอนที่ 48 เข้ามาดีๆ นางผู้หญิงโง่
ทันใดนั้นโลกก็สงบลง และฉู่ลั่วหานลืมตาด้วยความ หวาดกลัว สิ่งที่เธอเห็นคือถนนที่ราบเรียบและยางสีดำ ขนาดใหญ่ที่เบรกหยุดหน้าเธอ
เธอตะลึงเหมือนตื่นจากฝัน!
ดังนั้น ระหว่างชีวิตกับความตายตอนนี้ เธอรอดพ้นจาก ความหายนะ?!
“จะหนีไปไหน?!”
เธอเพิ่งหนีออกมาจากความตาย และคนที่อยู่ข้างหลังก็ ยังไล่ตามเธออยู่ ฉู่ลั่วหานไม่ไปสนใจความรู้สึกปวดที่หัว เข่าและฝ่ามือลุกขึ้นวิ่งต่อไป!
บางคนที่อยู่ข้างหลังวิจารณ์กันเสียงดัง “ผู้หญิงคนนี้บ้า
ไปแล้วจริงๆ!”
“ไม่กลัวตายเลย! แม่ง!”
ฉู่ลั่วหานไม่สนใจอะไรเลย มองไม่เห็นอะไรด้วย ประสาททั้งหมดมีแค่สัญญาณเดียวคือ วิ่ง!
ในที่สุด เมื่อเธอหมดแรง ร่างเพรียวบางของเธอเดินไปที่ ประตูกระจกหมุนของห้างสรรพสินค้า
มีผู้คนที่อยู่ด้านในเดินไปเดินมา และโคมระย้าที่แขวน อยู่ด้านในเปล่งประกายแสงระยิบระยับ ในวินาทีนั้นเหมือน แยกตัวออกมาจากข้างนอกเหมือนอีกโลกหนึ่ง
ฉ่ลั่วหานทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ด้วยขาที่อ่อนแอ..กด หน้าอกของเธอและหายใจหอบ
ใครที่กำลังไล่เธออยู่? ใครอยากพบเธอ?
ยังไม่ทันปรับอารมณ์ของเธอ โทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋า ของเธอก็สั่นสะเทือนขึ้นมา ฉู่ลั่วหานหลับตาลง คอที่แห้ง ของเธอทำให้เธอไม่สามารถกลืนน้ำลายได้ เธอกดหัวใจที่ เต้นแรงและหยิบโทรศัพท์ออกมา
หน้าจอโทรศัพท์ เผยชื่อของหลงเซียว”อย่าลืมสิ่งที่ผม เคยบอกคุณ คุณมาช้าแล้ว”
ฉู่ลั่วหานพยายามพยุงขาที่อ่อนแรงของเธอ และเสียง ของเธอสั่นคลอนอย่างไม่สามารถควบคุมได้ “ฉัน….ฉันจะ กลับไปเร็ว ๆ นี้”
ภายในวิลล่า หลงเซียวที่นั่งอยู่บนโซฟาหนัง ขมวดคิ้ว “คุณเป็นอะไรไป?”
ฉ่ลั่วหานกลืนลำคอที่เจ็บปวดของเธอสองครั้ง เรื่องนี้ไม่ บอกเขาดีกว่า “ไม่เป็นไร ฉันจะวางสายละ” เธอกลัวว่าเธอ จะเผยความตื่นตระหนกออกมาหากเธอพูดอีกหนึ่งคำ และ วางสายอย่างเร่งรีบ
คิ้วดาบยาวของหลงเซียวนั้นแน่นกระชับ เล่นจนบ้าแล้ว
มั้ง!
หลังจากสูดหายใจเข้าลึก ๆ… ู่ลั่วหานกดหัวเข่าแล้ว ลุกขึ้นยืน จากนั้นเดินไปรอบ ๆ เพื่ออ้อมไปที่ทางออกอีกที่
ของห้าง
ในทางกลับกันเธอทำความสะอาดเลือดในฝ่ามือของเธอ ด้วยกระดาษทิชชู แต่ร่องรอยของรอยขีดข่วนยังคงดูน่า
กลัว เป็นไงละตอนนี้ ทั้งใบหน้า มือและหัวเข่า ล้วนแต่ได้รับ บาดเจ็บ ได้เป็นแพทย์อย่างทางการ
หลังจากลงจากรถ เธอเงยหน้ามองไปที่บ้านพักที่ประดับ ประดาด้วยดวงไฟเหมือนกับในฝัน หลงเซียวอยู่ในนั้นและ เธอไม่รู้ว่าเขาจะคุยเรื่องอะไรกับเธอ
เธอตั้งสติก่อนแล้วเดินเข้า
หลงเซียวนั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น หันหลังให้กับเธอ ด้วยรูปหลังที่สูงเหมือนภูเขาสูงตระหง่านเผยให้เห็นความ สง่างามและความเฉยเมย
ในดวงตามีความร้อนแผดเผา เกือบร้องไห้ออกมา อยาก จะวิ่งเข้าไปกอดเขามากเพียงใด บอกเขาว่าฉันมีประสบกับ อะไรบ้างและพูดคุยเกี่ยวกับความตื่นตระหนกและความ คับข้องใจ แต่แล้ว-
เธอทำไม่ได้
“ฉันกลับมาแล้ว ”
เก็บทุกความคิดทุกอารมณ์ของเธอเสร็จ เธอยังคงนิ่ง เงียบ
นิ้วยาวของหลงเซียวหยุดเล็กน้อย และหยุดไว้ที่เข่า โดยไม่หันหน้ากลับมามองเธอ ใช้น้ำเสียงเย็นชาเหมือน ปกติของเขาว่า “มานี่”
ฉู่ลั่วหานเดินไปนั่งบนโซฟาตรงข้ามเขา “คุณให้ฉันกลับ มา มีเรื่องอะไร? ถ้าเป็นเรื่องหย่า ฉันก็ยินดีรับฟัง”
ลองคิดดู ระหว่างเธอกับเขายังมีสิ่งอื่นๆที่ควรค่าแก่การ ได้นั่งสนทนาอย่างเป็นทางการไหม นอกจากเรื่องหย่าร้าง
ดวงตาของหลงเซียวที่เย็นชาพุ่งเข้าตาเธอ “คุณต้องการ หย่ามากขนาดนั้นเหรอ?”
หลายต่อหลายครั้ง โดยเน้นย้ำไปมากับสิ่งนี้ ในหัวของผู้ หญิงโง่คนนี้ยังมีอะไรอีกไหม!
ฉู่ลั่วหานเพิ่งผ่านความเป็นความตายมา และรู้สึกกล้า หาญขึ้น “ใช่ ฉันพูดไปหลายครั้งแล้ว ว่าฉันต้องการหย่า ร้าง แต่ท่านเซียวไม่ยอมเอง”
“ผมไม่เห็นด้วย! คุณจะถามกี่ครั้งก็ไม่มีประโยชน์ ต้องการหย่า นอกจากฉันเสียชีวิตหรือไม่ก็คุณตาย”
ฉ่ลั่วหานกระชับฝ่ามือของเธอ คิดไม่ถึงว่าท่าทีของเขา จะแข็งแบบนี้ ดูท่าแล้วเหมือนว่าความมุ่งมั่นของเขาที่จะ ทรมานเธอไม่ได้เปลี่ยนเลย
เธอเหนื่อยและเบื่อกับการจัดการกับหัวข้อนี้ “แล้วท่าน เซียวหาฉันทำไม? ”
“คุณ…”
เขาไม่รู้จะพูดอะไรแล้วจริงๆ! แค่หนึ่งคำพูดออกมาอยาก ฆ่าเธอจริงๆ! นี่เธอไม่รู้จริงเหรอ?!
เธอไม่เห็นแสงไฟด้านนอกตอนที่เธอเข้ามาจากประตูตอนนี้เหรอ? ไม่เห็นของขวัญวันเกิดที่เขาเตรียมไว้ให้เธอ เป็นพิเศษหรือ?
ผู้หญิงคนนี้ตาบอดแล้วหรือ!
“รับไปซะ!”
พาราโบลาประกายต่อหน้าเธอ และแอร์เมสสีแดงก็ถูก เหวี่ยงเข้ามาในอ้อมแขนของเธอ
เธอเงยหน้าขึ้นและมองไปที่การแสดงออกอย่างแข็ง กระด้างของเขาด้วยความประหลาดใจ “คุณหมายความว่า อะไร?”
ท่านเซียวโกรธจริง ๆ แล้ว เขาอยากจะแงะหัวของเธอ เปิดออกมาดูว่าข้างในว่างเปล่าใช่ไหม!
“ให้คุณ คุณรับไว้ก็พอแล้ว!”
แข็งแกร่งและหยิ่ง….ไม่แยแส สไตล์หลงเซียว
เธอมองที่กระเป๋าแล้วมองเขา หรือว่าเป็นของขวัญวัน เกิด? แต่วิธีการให้ มันไม่เหมือน “ทำไม?”
หลังของหลงเซี่ยวมั่นคงและตรง การแสดงออกของเขา นั้นทั้งดุทั้งแข็ง “หรูเฟยเลือกแล้วเหลือไว้ คุณคงไม่คิดว่า ผมตั้งใจซื้อให้คุณเป็นพิเศษหรอกมั้ง?”
หือ? เธอเลือกเสร็จแล้วเหลือทิ้งไว้ แล้วค่อยมอบให้เธอ
เหรอ?
เธอเบะปากสีแดงของเธอ หยิบกระเป๋าออกมาแล้ววาง มันลงบนโต๊ะกระจกอีกครั้ง “ในกรณีนี้ ฉันไม่ต้องการมันเช่นกัน”
เห็นเธอเป็นอะไร? คนขอทานที่เก็บเศษเหลือเหรอ? วันนี้ เป็นกระเป๋า พรุ่งนี้เป็นเสื้อผ้า? ในอนาคตแม้แต่ผู้ชายก็คง ใช้เสร็จค่อยให้เธอละสิ
หลงเซียวโมโห “ชูฉู่ ลั่วหาน หยิบมันขึ้นมา….เผมบอกว่า หยิบมันขึ้นมา”
ฉู่ลั่วหานยังคงนั่งลง “คุณชายหลง ท่านสามารถปฏิเสธ การหย่าร้างได้ แต่ท่านใช้วิธีแบบนี้มาทำให้ฉันขายหน้า ฉันขอโทษด้วยนะ ฉันไม่สามารถทำตามที่คุณขอ”หลง เซียวลุกขึ้นยืนตรง มือข้างหนึ่งจะไปบีบคอเธอ แต่เขาก็ หยุดลงครึ่งทาง เห็นได้ชัดว่า เขาไม่ต้องการให้เธอเห็นว่า เขาอารมณ์แปรปรวนเพราะเธอ
“ในอีกสามหรือสามสิบปีข้างหน้า ฉู่ ลั่วหาน คุณไม่มีสิทธิ์ ที่จะปฏิเสธ คุณต้องทำตามผมทุกอย่าง” เขามีเสียงต่ำ เสียงดัง
ฉ่ลั่วหานลุกขึ้น “ดูเหมือนคุณจะไม่มีอะไร ฉันจะขึ้นไป พักผ่อนละ”
เมื่อเธอเดินผ่านเขาไป หลงเซียวจับมือเธอด้วยความ
โกรธ!
“อ๊า-”
เจ็บ!
ฝ่ามือของเขาเหนียว ดวงตาของเขาหรี่ตาไว้ เปิดมือเธอ ออกโดยที่เธอขัดขืนไม่ได้ และเมื่อเขาเปิดนิ้วมือของเธอเห็นฝ่ามือที่ขาวมีเลือด “เกิดอะไรขึ้น? คุณไปทำอะไร?”
เธอต้องการดึงกลับมา แต่ล้มเหลว “ไม่มีอะไร ถึงแม้ว่า ฉันจะทำอะไรคุณก็ไม่จำเป็นต้องรับรู้คุณและฉันแค่แสดง อย่าแสดงจริงจังเกินไป ถ้าคุณจริงจังกับละครที่แสดง ฉัน กลัวว่าคุณจะออกไปไม่ได้”
“คุณหาที่ตายเหรอ!”
เธอหัวเราะว่า”คุณจะจัดการฉันไหมละ?ฉันลืมไป ว่า ตอนนี้คุณไม่มีอารมณ์นั้น ดังนั้นคุณและฉันควรจะรักษา ระยะห่างให้ดีจะดีกว่า”
เธอเคยบอกเมื่อครั้งที่แล้วว่าครั้งนั้นจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ เธอจะยอมให้ตนเองต้อยต่ำ ต่อจากนี้ ไม่ให้เป็นแบบนั้น อีก!
ฉ่ลั่วหานดึงมือเธอกลับอย่างแรง และเดินขึ้นไปชั้นบน เขามองเธอขึ้นไปข้างบนอย่างหงุดหงิด เขาโกรธมากจน เขาอยากจะฆ่าคน บาดแผลในมือของเธอ ต้องเกิดเรื่อง อะไรแน่ๆ
ไม่ยอมพูด ยังเล่นตัวอีกหรือ? ดีมาก!
ท่านเซียวคว้ากระเป๋าสีแดงแล้วโยนมันลงถังขยะในวัน ถัดมา ฉู่ลั่วหานไปทำงานตามปกติ
เมื่อเห็นถังขยะในห้องนั่งเล่น หัวใจกระตุก
ดูเหมือนว่าเธอไม่จำเป็นต้องอยู่ต่อ
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เธอก็กลับไปที่ห้องนอนยัดข้าวของส่วนตัวทั้งหมดไว้ในกระเป๋า แล้วขับรถสีเงินออกจากบ้านพัก
ที่นี่ มันไม่ใช่ที่สำหรับเธอ และมันก็ไม่สมเหตุสมผลเลยที่ จะอยู่ที่นี่ งั้นก็ไปจากที่นี่จะดีกว่า
หลังจากกลับมาที่โรงพยาบาลในวันต่อมา เธอเดินเข้า
ประตู คำกล่าวโทษต่างๆจากคนรอบข้างก็ถล่มเข้ามา
ด่าทอเธอโดยใส่พริกใส่เกลือ เธอยังคงเป็นศูนย์กลางของ
หัวข้อของโรงพยาบาล
หลังจากอ้อมผ่านเคาน์เตอร์บริการในล็อบบี้ที่ชั้นหนึ่ง พยาบาลหลายคนมองเธอและพูดพึมพำด้วยเสียงต่ำ
“ยังมีหน้ากลับมาอีกหรือ?ทำเรื่องแบบนั้นแล้วยังไม่รู้จัก ละอายเหรอ?”
“ใช่ๆ ..ดีที่โม่หรูเฟยไม่ไปถือสาเธอ และรับความรับผิด ชอบทั้งหมดไว้ที่ตนเอง ไม่เช่นนั้นเธอจะเสียชีวิตภายใต้ ไมโครโฟนของนักข่าว”
“อย่างเธอเนี่ยนะ มันตลกมากที่เธอยังพยายามไปไต่ ความสัมพันธ์กับตระกูลหลง น่าตลกจริงๆ!”
ลั่วหานบีบนิ้วมือของเธอในกระเป๋า ที่ทางเข้าลิฟต์มีคน มากมายกำลังต่อแถวอยู่ ทันทีที่เธอปรากฏตัว หลายคน หลีกทางออกราวกับว่าพวกเขาพบโรคระบาด ฉู่ลั่วหานยืน อยู่ตรงกลางด้วยตัวเอง แสดงออกด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์ ความรู้สึก ความเย็นชาบนตัวมากกว่าเดิม ทำให้คนที่อยู่ รอบตัวเธอตกใจ พวกเขาก็ไม่กล้าแอบซุบซิบถึงมัน
หลังจากลงจากลิฟต์ เธอไปที่ห้องแต่งตัวโดยไม่เหลียวมองแล้วได้เปลี่ยนเสื้อคลุมสีขาวของเธอ จ้าวเหมียนเหมี ยนคว้าข้อมือของเธอไว้ “คุณหมอฉู่คุณเป็นไงบ้าง?”
เธอหัวเราะ” โอเค.เยี่ยมมาก”
%3D อืม รู้ว่าคุณแข็งแกร่งมาก นั้นอะไรนะ ถ้าผ่านมรสุม ช่วงนี้ไปก็ดีขึ้นแล้ว ให้พวกเขาเคี้ยวลิ้นนินทาลับหลัง ไม่ ต้องเอามาใส่ใจหรอก”
ฉ่ลั่วหานใส่ปากกาให้เรียบร้อย จัดคอเสื้อให้เรียบร้อย ยิ้มอย่างไม่ลดละว่า “ฉันไม่เอามาใส่ใจหรอก เมื่อวานคุณ ช่วยฉันตรวจคนไข้อีกแล้วใช่ไหม? เดี๋ยวมีเวลาเลี้ยงข้าว คุณนะ”
ปากของจ้าวเหมียนเหมียนกระตุก”…คุณแข็งแกร่ง เหลือเกิน เรื่องแบบนี้ยังไม่เป็นไร?เอิ่ม…. ฉันจะให้คุณดู รอบบันทึกของการตรวจเช็ดนะ แต่โชคดีที่ผู้ป่วยแข็งแรง และไม่มีอะไรผิดปกติ”
แข็งแกร่งหรือ?ไม่แข็งแกร่งแล้วจะทำไงได้ละ?
ในห้องคนป่วย
“ความดันโลหิตคงที่มาก แลบลิ้นออกมาให้ฉันดู…. โอเค ฟื้นตัวได้ดี สามารถออกจากโรงพยาบาลได้หลังจากสอง
วัน”
หลังจากที่ฉ่ลั่วหานตรวจผู้ป่วยเสร็จ หญิงสาวคนใหม่ใน ห้องก็ชี้ไปที่เธอและพูดด้วยความประหลาดใจว่า “คุณเป็น หมอคนนั้นใช่ไหม! ที่วางยาพิษให้ดาราชื่อดัง!”
“จริงเหรอ?วางยาพิษ!”
“พวกคุณไม่รู้ละสิ!เธอวางอะไรลงบนยาของทารกใน
ครรภ์ของ โม่หรูเฟยและเกือบจะทำให้เกิดการแท้งลูก! คุณกล้าที่จะให้เธอมารักษาอีกเหรอ !” “โอ้พระเจ้า! สิ่งนี้มันทำร้ายคนอื่นนะ! ฉันต้องการเปลี่ยน
หมอ! ฉันต้องการเปลี่ยนหมอ!”
“ฉันเห็นในข่าวว่าหมอบางคนตอบโต้ต่อสังคมด้วยการ ฆ่าผู้ป่วย โดยเจตนา พวกเราจะไม่เป็น…”
“ฉันก็ต้องการเปลี่ยนหมอ!”
“ฉู่ ลั่วหาน คุณออกไป!”
ไสหัวออกไป!”
ฉูลั่วหานยืนอยู่ในหอผู้ป่วยที่มีเสียงดัง จับเอกสารข้อมูล ผู้ป่วยอย่างแน่น ข้อกระดูกนิ้วมือเธอเป็นสีขาว
ในขณะนั้น ข่าวแพร่กระจายไปทั่วในห้องคนป่วย และ ชื่อเสียงของฉู่ลั่วหานพังทลายในพริบตา!
หลังจากถูกขับไล่ออกจากห้องคนป่วย พยาบาลคนหนึ่ง ที่ถือเอกสารผู้ป่วยไว้ก็วิ่งเข้ามา แอบดูเธออย่างลับๆและ พูดอย่างระมัดระวังว่า”คุณหมอฉู่ รองผู้อำนวยการให้คุณ
ไปห้องทำงานของท่านหน่อย”
แม้ว่าผู้คนในแผนกอายุรศาสตร์เกลียดฉู่ลั่วหานอย่าง สุดขีด แต่ด้วยรัศมีออร่าของฉู่ลั่วหานทำให้พวกเขากลัวที่ จะยั่วยุเธออย่างเปิดเผยต่อสาธารณะ
เกาหยิ่งจือ? มันถึงหูของเธอเร็วขนาดนี้เหรอ?
ฉู่ลั่วหานจดบันทึกเสร็จ ก็เดินไปที่สำนักงานรองผู้ อำนวยการ และยืนอยู่ข้างนอกประตู เธอเห็น เกาหยิ่งจือ นั่งอยู่บนเก้าอี้พอดี ราวกับว่ากำลังรอเธออยู่
” ทำผิด ไม่กล้าเข้ามาเหรอ? คุณหมอฉู่ชื่อดังของพวก เรา”
น้ำเสียงถากถางและดูถูกอย่างมาก
ฉู่ลั่วหานพยายามปรับอารมณ์ของเธอ และก้าวเข้าประตู “รองผู้อำนวยการเกา คุณมีธุระหรอ”
เกาหยิ่งจือเล่นปากกาในมือของเธอ “เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น ฉันรู้หมดแล้ว คุณหมอฉ…. เป็นเพราะคุณทำให้แผนกผู้ ป่วยที่พักอยู่ในโรงพยาบาลเต็มไปด้วยความวุ่นวาย ฉันใน ฐานะรองผู้อำนวยการ คุณคิดว่าฉันควรทำอย่างไร?”
ฉ่ลั่วหานขมวดคิ้ว เธอคิดจะทับคนตายด้วยอำนาจที่สูง กว่าอีกคน?
โดยไม่รอให้เธออธิบาย เกาหยิ่งจือพูดอย่างเยือกเย็น “ฉันเสียใจที่จะบอกคุณว่า ในแง่ของผลกระทบด้านลบ จากพฤติกรรมที่ไม่ดีของคุณ ต่อผู้ป่วยและโรงพยาบาล ฉันจะแจ้งให้คุณทราบในฐานะรองผู้อำนวยการ ว่าคุณถูก ไล่ออก”
ดวงตาที่บริสุทธิ์ของฉู่ลั่วหานเปื้อนด้วยการเสียดสี งั้น ฉันก็ขอแสดงความเสียใจกับคุณด้วยนะว่า ฉันได้รับเชิญ จากประธานาธิบดีฉินกลับมาจากสหรัฐอเมริกา และคุณ ไม่มีสิทธิ์ขับไล่ฉันออกไป”
เกาหยิ่งจือยกคิ้วขึ้น และยืนขึ้นอย่างช้าๆ รองเท้าส้นสูง สีแดงเหยียบบนพื้นมีเสียงต๊อกแต๊ก เธอเดินอ้อมไปรอบ ๆ…พูดอย่างเย็นชา”คุณหมอฉู่ เหมือนคุณจะลืมไปว่า เมื่อ ฉันได้รับการว่าจ้าง สิทธิ์ที่ฉันได้รับคือการยกเลิกว่าจ้าง เลิกจ้างคุณ ฉันสามารถทำได้โดยไม่เสียงแรงหยาดเหงื่อ สักหยด”
