ตอนที่ 59 หมอฉู่ไม่เสแสร้งอย่างเด็ดขาด
ลงจากเครื่องบินมา ฉู่ลั่วหานและพวกแพทย์ใน แผนกอื่นๆ ของโรงพยาบาลขึ้นรถบัสพร้อมเวชภัณฑ์ รถบัสโคลงเคลงหลายชั่วโมง ตอนที่พวกเขามาถึง เมืองก็สามทุ่มแล้ว
ลงรถ คู่ลั่วหานและแพทย์ที่ร่วมเดินทางก็ตกตะลึง
“นี่มันที่แบบไหนกันเนี่ย?”
“เหมือนสถานที่ที่คุณปู่เหมาสู้รบกับกองโจรเลย อ่ะ!” ข้างใต้เป็นถนนลูกรัง มีไฟสลัวสองดวงที่สี่แยก
ด้านหลังเมือง ไฟสีส้มอ่อนส่องสว่างเป็นวงกลมเล็กๆ บนพื้น แสงไฟอันน่าสงสารยังเอาตัวเองไม่รอด
“เชี่ย ที่นี่คนอาศัยอยู่ได้เหรอ? ที่นี่ยังไม่ได้ปลด ปล่อยให้เป็นอิสระ?”
“ฉันย้อนอดีตมาหรือเปล่า? เดี่ยวจะมีคนญี่ปุ่นเข้า มาในหมู่บ้านหรือเปล่า?”
“ไม่มีคนญี่ปุ่น แต่ภารกิจครั้งนี้ถ้าทำได้ไม่ดี เรา อาจจะกลายเป็นผีจริงๆ ก็ได้”
“เฮ้! เธอรนหาที่ตายเหรอ! ทำฉันตกใจแทบตาย!” ในบรรดาแพทย์เจ็ดแปดคน มีผู้หญิงสามคนเท่านั้น อีกสองคนเป็นอายุรกรรมระบบหายใจและทาง เดินอาหาร เป็นผู้มาใหม่ที่ประสบการณ์น้อยมาก เห็น ได้ชัดว่าโดนส่งมาเป็นเพราะถูกบีบออก
กลุ่มคนเดินสั่นเทามาถึงที่พักที่โรงพยาบาล เตรียมไว้ล่วงหน้าในเมืองมีเพียงอาคารสองชั้นเล็กๆ เท่านั้น มีหลอดไฟฟ้าห้อยลงมาจากประตู หลอด ไฟฟ้าที่ดีที่สุดมีแค่สิบห้าวัตต์ แค่ลมพัดมันก็แกว่งไป มาและอาจจะตกมาได้ทุกเมื่อ
พวกเขามาถึงประตูทางเข้า เลขาธิการหมู่บ้านรีบ ออกมาทักทาย พวกเขาให้เข้ามาพักผ่อนอย่างอบอุ่น ชายวัยกลางคนสวมชุดประจำชาติจีนแบบเก่าแก่ เห็น รูที่ถูกก้นบุหรี่เผาไหม้ที่แขนเสื้อภายใต้แสงไฟถนน
เห็นความยากจนที่นี่อย่างชัดเจน
“พร้อมจะต้อนรับพวกคุณนานแล้ว รอคอยพวก คุณอยู่ล่ะ! รีบเข้ามาเร็วเข้า อาหารเย็นเตรียมพร้อม แล้ว”
ความกระตือรือร้นของเลขาธิการหมู่บ้าน แต่ หลายคนก็เคารพอยู่ห่างๆ คนในหมู่บ้านนี้ ใครจะกล้า
ติดต่อกันล่ะ!
แปดคนเข้ามาในประตู มีชามสีเหลืองใบใหญ่หก ใบวางอยู่บนโต๊ะในห้องรับแขก ข้างในอุดมไปด้วย อาหาร เห็นอาหารเหล่านี้แล้ว และการตกแต่งภายใน ห้อง แพทย์หญิงอย่าเริ่ม เกรงว่าจะอาเจียนออกมา ทน ไม่ไหวที่จะดูเป็นครั้งที่สอง
ฉู่ลั่วหานไม่ได้พูดเกินจริงไปมากนัก แต่เธอ โคลงเคลงมาตลอดทาง ระบบทางเดินอาหารกำลัง พลิก ไม่มีความอยากอาหารเลยสักนิด แพทย์หลายคนพูดพร้อมกัน “เรากินข้าวมาแล้ว” เลขาธิการหมู่บ้านกระอักกระอ่วนนิดหน่อย “คือ….อาหารพวกนี้เราเตรียมเสร็จแล้ว”
นึกถึงความกังวลของพวกเขา เลขาธิการหมู่บ้าน โบกมืออธิบายอย่างซื่อสัตย์ “พวกคุณไม่ต้องเป็นห่วง อาหารพวกนี้ซื้อจากข้างนอกมาให้พวกคุณโดยเฉพาะ คนในหมู่บ้านไม่ได้เห็นมันเลย ฉันเป็นคนทำอาหาร เพียงคนเดียว ฉัน ฉันไม่ได้เป็นโรค”
อธิบายอีกครั้ง แต่ยังไม่มีใครกล้าท้าทาย ยอมหิว ดีกว่าเสี่ยงชีวิต
ฉ่ลั่วหานกัดปาก ยิ้มให้กับเลขาธิการหมู่บ้าน ตาม ขึ้นไปชั้นสอง ตรงมุมบันได ฉู่ลั่วหานก้มศีรษะเห็น เลขาธิการหมู่บ้านถอนหายใจให้กับอาหาร
ในใจมีหลากหลายความรู้สึกปะปน
ที่เรียกว่าเป็นห้องพัก มีแค่เตียงไม้สองหลังภายใน ห้องหนึ่ง ผ้าห่มเป็นของใหม่ แพทย์ตัวน้อยทั้งสองเข้า มาแล้วร้องไห้ “ฉันอยากกลับบ้าน นี่มันเป็นที่โทรม อะไรกันเนี่ย”
“ฉันกลัว ฉันกลัวเป็นโรค ถ้าเป็นโรคขึ้นมา ก็รักษา ไม่หาย ฮือๆ!”
ลั่วหานดึงผ้าห่ม “พวกเธอเป็นหมอ ไม่มีแม้แต่ สามัญสำนึกขั้นพื้นฐานเลยเหรอ? กลัวอะไร ตั้งใจนอน ไป พรุ่งนี้มีงานต้องทำ”
แพทย์สองคนมองฉู่ลั่วหานเหมือนมองสัตว์ ประหลาด “เธอ…..ไม่กลัวจริงๆ เหรอ?”
“กลัวมันมีประโยชน์ไหมล่ะ? ประหยัดพลังงาน และพักผ่อนดีกว่า มุ่งมั่นทำให้เสร็จในวันพรุ่งนี้ จะได้ กลับเร็วๆ”
หนึ่งคืน ฉู่ลั่วหานนอนบนเตียง มองไปที่แสงจันทร์ ในโลกสามมิตินอกหน้าต่าง ในใจก็สบถ แม่ง ชีวิตนี้คุ้ม ค่าจริงๆ
ในขณะนี้ ที่เมืองหลวง
ถนนที่เจริญรุ่งเรืองเหมือนฝันถูกตกแต่งด้วยแสง นีออนเหมือนทะเลดาว มีความรู้สึกหรูหราเต็มตา
ถังจิ้นเหยียนออกจากห้องผ่าตัดเป็นเวลาสามทุ่ม ครึ่ง ลูบไหล่ที่ปวดแสบ มองแสงไฟด้านนอกหน้าต่าง
“รองคณบดี การผ่าตัดราบรื่นไหม?”
เกาหยิ่งจือเปลี่ยนเป็นชุดลำลองแล้ว กระโปรง ยาวถึงเข่า และแจ็คเก็ตตัวสั้นที่มีกลิ่นหอมเล็กน้อย แต่งหน้าอ่อนๆ ผมยาว สง่างามและมีเกียรติ
“ราบรื่นมาก”
“รองคณบดีอยู่ในห้องผ่าตัดนานมาก หิวแล้วสิ?ฉันก็เพิ่งทำงานเสร็จ เราไปกินข้าวด้วยกันไหม”
ถังจิ้นเหยียนถอดถุงมือออกแล้วโยนลงไปถังขยะ “วันอื่นเถอะ ดึกเกินไปแล้ว”
เกาหยิ่งจือยิ้มเบาๆ ริมฝีปากแดงมีความอ่อนโยน
“รองคณบดี กินข้าวเปลี่ยนวันได้ แต่วันเกิดมันเปลี่ยน ได้ที่ไหนล่ะ?”
ถังจิ้นเหยียนขมวดคิ้วสวย “วันเกิดคุณ?”
“รองคณบดีของเรา ไอคิวโดนคนไข้ชิงไปหมด แล้ว วันนี้วันเกิดคุณ เจ้าของวันเกิด ฉันเลี้ยงข้าวคุณ เอง ห้ามเลี่ยงอีกนะคะ”
“หม? แค่วันเกิดเอง ยังไงก็ได้”
“ปีหนึ่งมีหนึ่งครั้ง จะยังไงก็ได้ได้ยังไงคะ ไปกัน เถอะ! วันนี้ถือว่าปลอบขวัญตัวเอง”
เกาหยิ่งจือควงแขนถังจิ้นเหยียนเดินไปข้างหน้า อย่างเปิดเผย คนด้านหลังแกล้งหาโทรศัพท์แล้วละมือ ออกมาเงียบๆ
ในร้านอาหารตะวันตกหรูหรา ทั้งสองนั่งข้างๆ หน้าต่าง เกาหยิ่งจือพยายามดึงดูดความสนใจของถัง จิ้นเหยียนตลอดเวลา เปลี่ยนไปหลายหัวข้อ แต่เขาก็ ไม่สนใจ
“จริงสิ รองคณบดีรู้หรือเปล่าคะ ครั้งนี้โรง พยาบาลเราเป็นอาสาสมัครไปที่หมู่บ้านโรคเอดส์ มี หมอไปทั้งหมดแปดคนล่ะ”
ถังจิ้นเหยียนเคยได้ยินการตัดสินใจครั้งนี้มาก่อน แต่เขายุ่งกับการเตรียมการผ่าตัดและไม่เคยถามอย่าง ละเอียด “เป็นเรื่องที่ดีนะ กุศลโรงพยาบาลจะได้มาก ขึ้นหน่อย ดีมาก”
เกาหยิ่งจือนิ้วเรียวจับมีดและส้อมไว้ พูดขึ้นอย่าง
ไม่เป็นทางการ “ฉันก็คิดว่ามันดีมากค่ะ แพทย์สองสาม
คนที่ไปก็เก่งมาก ฮ่าๆ ไม่คิดว่าแพทย์เชี่ยวชาญแผนก อายุรกรรมของเราจะไปด้วยกัน” มือของถังจิ้นเหยียนนิ่งอยู่กลางอากาศไม่ได้
กระทำขั้นตอนถัดไป “คุณหมายถึงใคร?”
ริมฝีปากแดงของเกาหยิ่งจือเอียงอย่างไม่น่าเชื่อ “ดาราดังของโรงพยาบาลเรา ฉู่ลั่วหาน หมอฉู่ค่ะ”
ทำไมเธอไป?
“ฉันยังมีธุระ ขอตัวก่อน ขอให้รองผู้อำนวยการ เพลิดเพลินกับอาหารค่ำนะครับ”
“รองคณบดี คุณ..
อาหารมื้อนี้ ถังจิ้นเหยียนทานเสร็จอย่างรวดเร็ว
แทบจะเป็นการทำให้มันเสร็จๆไปพอเป็นพิธีก็เท่านั้น สถานที่แบบนั้น ถึงแม้เขารู้ว่าต้องมีคนไป แต่เขาไม่ อยากให้เธอไป! มีหลายเรื่องที่ต้องทำในปลายเดือนนี้ หลงเซียว
ยุ่งอยู่ที่บริษัทจนถึงดึกดื่น ด้านนอกหน้าต่างสูงมีแสง ไฟกะพริบ เขาขมวดคิ้ว ดึกขนาดนี้แล้ว?
เจ้านายยังไม่เลิกงาน จี้ตงหมิงก็ไม่กล้าไป เขา หาวอย่างง่วงๆ ทำได้เพียงดูวิดีโอตลกในโทรศัพท์ ทำให้จิตใจมีชีวิตชีวา
แต่พอกดเปิดหัวข้อยอดนิยมเวย์ปั๋วในเมือง เดียวกัน มือของจี้ตงหมิงก็ชะงัก “โรงพยาบาลกลาง ปักกิ่งไปทำการกุศลอีกครั้ง ส่งแพทย์แปดคนไปจัดตั้ง ทีมแพทย์ที่หมู่บ้านโรคเอดส์”
มือเลื่อนลงมา เป็นรูปถ่ายประจำตัวของแพทย์ แปดคนนั้น คนสุดท้ายคือฉู่ลั่วหานอย่างน่าประหลาด ใจ
จี้ตงหมิงอ้าปาก เกือบเคลื่อนที่ คุณนายใหญ่คน สำคัญของตระกูลหลง คุณฉู่ลั่วหานคุณหนูพันชั่งของ ตระกูลฉู่ ติดตามทีมแพทย์ไปยังสถานที่นั้น!
ถ้าถูกเจ้านายรู้เข้า โรงพยาบาลจะต้องถูกทิ้ง ระเบิด!
จี้ตงหมิงเงยศีรษะขึ้น เห็นหลงเซียวกำลังลุกขึ้น สวมเสื้อโค้ต เขาหัวเราะอย่างระมัดระวัง “เจ้านาย กลับบ้านเหรอครับ?”
หลงเซียวมองเขาอย่างเย็นชา “นายว่าไงล่ะ!”
จี้ตงหมิงรีบพูดไร้สาระทันทีอย่างจริงจัง “เมื่อคืน คุณไม่ได้ไปที่บ้านของคุณนายเหรอครับ?”
โดยทั่วไปแล้ว เป็นการรนหาที่ตาย
แต่ท่านเซียวไม่มีอารมณ์จะสั่งสอนเขา ตอบอย่างเหนื่อยล้า “กลับไปที่คฤหาสน์”
จี้ตงหมิงรอให้เขาออกไปข้างนอกพลางมองแวว ตาเย็นยะเยือกของเขา “เจ้านาย โรงพยาบาลกลางมี เหตุการณ์สำคัญในช่วงนี้ วันนี้มีข่าวอีกครั้ง”
หลงเซียวสีหน้าไร้อารมณ์ ไม่ได้หยุดเขาโดยตรง และไม่ได้ทำหน้าดีๆ ใส่เขา
ลิฟต์ลงมาอย่างรวดเร็ว จี้ตงหมิงหัวเราะฮ่าๆ “เมื่อ ก็้เพิ่งเห็นข่าว โรงพยาบาลกลางส่งแพทย์แปดคนไปที่ หมู่บ้านโรคเอดส์เพื่อสนับสนุน นี่มัน….อันตรายมาก เลย”
สีหน้าท่าทางของท่านเซียว กวาดตามองเขาอย่าง เย็นชาสุดๆ “อาหมิง วันนี้นายพูดมากนะ”
….งั้นผมจะไปหัวข้อเลยนะ คือว่า คุณดูส….”
จี้ตงหมิงสองมือส่งโทรศัพท์ไปให้หลงเซียว เขา หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอย่างหงุดหงิด–
“ให้ตายเถอะ!”
ทำไมฉู่ลั่วหานต้องเข้าร่วมสนุกกับทุกเรื่อง เธอไม่ เคยยอมแพ้ เรื่องแบบนี้ก็ยังเข้าไปยุ่ง ยัยที่ม!
“โครม!”
ท่านเซียวเหวี่ยงแขนอย่างโกรธเคือง โทรศัพท์สี ดำกระแทกเข้ากับลิฟต์ ในตอนนี้ ประตูลิฟต์ก็เปิดออก พอดี ขายาวของหลงเซียวก้าวไปข้างหน้าเกือบหนึ่งเมตร ทิ้งจี้ตงหมิงไว้ไกลๆ
จี้ตงหมิงมองโทรศัพท์บนพื้นที่เจ้านายใหญ่ ทำลายหน้าจอ น้ำตาเอ่อขอบตา กระตุกปาก ทำไมเขา น่าสงสารแบบนี้?
วันต่อมา เสียงร้องของไก่ในถิ่นทุรกันดารก็ปลุก ให้พวกเขาตื่น
ฉ่ลั่วหานยกผ้าห่มขึ้น “เชี่ย–”
เมื่อคืนแค่รู้สึกว่าที่นี่ถูกทิ้งร้าง ตอนนี้เพิ่งรู้ว่า หมู่บ้านนี้ ไม่เพียงแต่ถูกทิ้งร้าง แต่ยังล้อมรอบไปด้วย ภูเขาปิดทุกทิศทาง เป็นเพียงแค่หมู่บ้านเล็กๆ
ภูเขานั้นต่อเนื่อง เชื่อมโยงต้นไม้กว้างใหญ่ ระหว่างสวรรค์และโลกมนุษย์ เหมือนชีพจรของวัย กลางคน เป็นพลังแห่งชีวิต แต่พอหันศีรษะกลับมาก็ เห็นหมู่บ้านร้าง มันน่าเศร้ามาก
“สภาพแวดล้อมในเขตชานเมืองไม่เลวเลย อากาศดีมาก ไม่ไปสูดอากาศหน่อยเหรอ?” ฉู่ลั่วหา นบิดขี้เกียจ สาวน้อยสองคนรอบข้างเหมือนไก่ที่หมด สภาพ งอหลังนวดขาอย่างไม่มีชีวิตชีวา
มีปัญหาในการนอนบนเตียงแข็งคืนหนึ่งหรือไม่?
“หมอฉ่อย่าล้อเล่นแล้วได้ไหม? ตอนนี้จะไปมี อารมณ์ดูวิวทิวทัศน์ที่ไหนกัน”
แพทย์ที่ร่วมเดินทาง สีหน้าไม่ดีเลย อารมณ์ก็หดหู่ และตื่นตระหนกมาก
เมื่อเห็นอาหารเช้า ความรู้สึกนี้ก็ยิ่งลึกซึ้ง
บนโต๊ะไม้ยังคงมีซามใหญ่หกใบของเมื่อคืน ยังคง อุดมไปด้วยอาหารที่จะล้นออกมา ถัดจากอาหารก็คือ ข้าวแปดชาม
เลขาธิการหมู่บ้านยิ้มอย่างจริงใจ “คุณหมอทุก ท่าน ในเมืองไม่มีอะไรที่สร้างความบันเทิง พวกคุณอยู่ ได้ด้วยอาหารง่ายๆ”
แพทย์หญิงที่ร่วมเดินทางถอยหลังไปสองก้าวอย่า งอายๆ “ฉัน….ช่วงนี้ฉันลดน้ำหนัก ไม่หิวค่ะ”
เหล่าแพทย์ชายหิวตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ในใจก็ไม่ อยากทาน แต่ไม่สามารถกลั้นท้องได้ ทำได้เพียงมอง อาหารและกลืนน้ำลาย
ทาน? หรือว่าไม่ทาน?
ครู่หนึ่งสายตาของทุกคนก็มองไปที่ฉู่ลั่วหาน
“หมอฉู่ คุณหิวไหม?”
ฉ่ลั่วหาน:
ทรมานมาเป็นเวลานาน บอกว่าไม่หิวก็โกหกน่ะสิ
อาหารนี้ พวกเธอต้องทาน แค่เพื่อรอยยิ้มจริงใจ ของเลขาธิการหมู่บ้านก็ต้องทาน
กัดปาก ฉู่ลั่วหานยกข้าวขึ้นมา ตักอาหารสองสาม อย่าง “พวกเธอไม่กินเหรอ?”
แพทย์ชายห้าคนเห็นว่าเป็นแบบนี้แล้วก็รีบหยิบชามข้าวขึ้นมาแล้วกินอย่างตะกละตะกลาม อาหาร ง่ายๆ น่ะ! ทานมันอย่างเอร็ดอร่อย
ฉู่ลั่วหานเอาตะเกียบคีบหมูผัดถั่ว “สาวๆ จริงเหรอ?” ไม่กิน
ทั้งสองสาบานไว้แล้ว “เรา …ไม่หิวจริงๆ ฮ่าๆ” ไม่รู้ทำไม เห็นพวกเธอแล้ว ในใจฉู่ลั่วหานก็มีสอง
คำเด้งขึ้นมา เสแสร้ง
เป็นคนนะ ห้ามเสแสร้งจริงๆ นะ การเสแสร้งเป็น พฤติกรรมที่น่ารังเกียจที่สุด
ในที่สุดเลขาธิการหมู่บ้านก็มีสีหน้าผ่อนคลาย “พวกคุณไม่ต้องเป็นห่วงนะ อาหารพวกนี้สะอาดจริงๆ แต่….ฉันทำอาหารไม่ค่อยเป็น ผัดกับข้าวรสชาติไม่ อร่อย”
ฉ่ลั่วหานทานอย่างเอร็ดอร่อยมาก คำแล้วคำเล่า แม้แต่ภาพลักษณ์การกินก็หยาบๆ “คุณฝีมือดีมากค่ะ ต่อไปเปิดร้านอาหารได้เลย เราจะมาอุดหนุนด้วย!” แพทย์ชายห้าคนเกือบพ่นข้าวยังมาอีกเหรอ?
พวกเขาไม่มาแล้ว!
ยังทานอาหารเช้าไม่เสร็จ เด็กอายุเจ็ดแปดขวบก็ โซเซวิ่งเข้ามาจากข้างนอก เข้าประตูมาแล้วล้มลงกับ พื้น ลุกขึ้นแล้ววิ่งต่อ “ลุงหวัง แม่ของผม…เธอเป็นลม อีกแล้ว!”
ฉ่ลั่วหานวางตะเกียบและยืนขึ้นมา “แม่เธอเป็นอะไร? รีบพาเราไปดูเร็วเข้า!”
