ตอนที่ 65 คืนนี้ ฉันจะนอนที่นี่
ตึกใหญ่MBK สำนักงานประธาน
หลงเซียวนั่งอยู่บนเก้าอี้เจ้านาย บนโต๊ะมีแฟ้มเต็ม ไปหมด นิ้วมือสะอาดกำลังถือปากกาเซ็นชื่อ ท่านเซียว เซ็นชื่อตัวเองด้านหลังกระดาษ
มองไปด้านข้าง ใบหน้าหล่อของท่านเซียวหันออก ไปนอกหน้าต่าง วิวมุมกว้างครึ่งหนึ่งของเมือง ที่ทรง อำนาจของเขา ทำให้ร่างกายเขามีสง่าราศี
จี้ตงหมิงเคาะประตู ด้านในมีเสียงทุ้มต่ำของท่าน เซียวพูดขึ้น “เข้ามา”
“เจ้านาย เรียกหาผมเหรอ”
จี้ตงหมิงเข้าประตูไป ยืนมองสำรวจท่านเซียวใน วันนี้ ความเย็นชาไปทั่วทั้งร่างจริงๆ ด้วย อารมณ์ไม่ดี ดูเหมือนท่านเซียวจะโมโหคุณนายอีกแล้ว
หลงเซียวหันกลับมาจากหน้าต่าง มองจี้ตงหมิ งด้วยสายตาเย็นยะเยือก เห็นได้ชัดว่าลังเลอะไรบาง อย่าง ไม่รีบพูดออกมา
ขณะที่เขามองไปจี้ตงหมิงก็เสียวสันหลัง ตกใจ กลัวจนจี้ตงหมิงไม่กล้าพูดอะไร ทำได้เพียงรอให้ท่าน เซียวออกคำสั่งอย่างเงียบๆ
ดวงตาลุ่มลึกของหลงเซียวมองไปที่กระหม่อมเขา พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มใจเย็น “ไม่มีอะไรอยากพูดเหรอ?”
จี้ตงหมิงยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานโดนถามจนอึ้งไป ทั้งๆ ที่นายใหญ่เรียกเขามา ตอนนี้กลับมาถามเขาเนี่ย นะ? เขาจะกล้าพูดอะไรตามอำเภอใจได้ไง
ถ้าพูดอะไรผิดก็จะถูกโยนออกไปนอกหน้าต่าง จี้ ตงหมิงถูมือ บรรยากาศเย็นชาไปหน่อย ความกด อากาศต่ำไปหน่อย ถ้าเขาไม่พูดอะไรบางอย่าง ก็คง ไม่เหมาะสมจริงๆ
ดังนั้น จี้ตงหมิงใจกล้าขึ้นมา “เจ้านาย คือ เมื่อกี้ หลายคนด้านนอกกำลังคุยกันเรื่องบริษัทฉู่ซื่อในครั้ง นี้….ฮ่าๆๆ ฮ่าๆ”
จี้ตงหมิงพูดไปครึ่งหนึ่ง ไม่กล้าพูดต่ออีก ทำได้ เพียงหัวเราะเยาะเพื่อปกปิดความกระอักกระอ่วนของ ตัวเอง แต่ตามความเข้าใจของท่านเซียว แววตาเย็นชา บางอย่างของเจ้านายเมื่อครู่นี้ดูเหมือนจะคล้อยตาม
“นายว่าไง?”
ท่านเซียววางปากกาเซ็นชื่อลง สองมือวางอยู่บน โต๊ะ จ้องมอง จี้ตงหมิง
จี้ตงหมิงไม่คิดว่าเจ้านายจะถามต่อ กลืนน้ำลาย ไม่กล้าทำพลาดอีก ใช้คำอย่างระมัดระวัง “ครั้งนี้ บริษัทฉู่ซื่อเจอกับปัญหาไม่น้อย ถ้ามันกลายเป็นเลว ร้ายขึ้นมา บริษัทฉู่ซื่ออาจจะล้มละลาย บริษัทฉู่ซื่อจริงๆ แล้วแข็งแกร่งแค่ภายนอก แต่เปราะบาง เจ้านาย มีปัญญาเฉียบแหลมก็ต้องรู้แล้วนี่ครับ ฮ่าๆ ฮ่าๆๆๆ”
เห็นได้ชัดว่าเสียงหัวเราะครั้งสุดท้ายเพื่อเบี่ยงเบน ความสนใจ มิฉะนั้นในฐานะผู้ใต้บังคับบัญชา แสดง ความคิดเห็นเกี่ยวกับครอบครัวพ่อของภรรยาเจ้านาย ไม่ได้รนหาที่ตายเหรอ?
สองนิ้วโป้งของหลงเซียววนไปรอบๆ หมอกควัน กำลังก่อตัวในดวงตาลุ่มลึก ถ้าบริษัทฉู่ซื่อล้มละลาย ในคราเดียว ยัยที่มอย่างฉู่ลั่วหานต้องเสียใจตายแน่ๆ
แต่ดูเวลา จะเที่ยงแล้ว ถึงเขาจะขู่ฉู่ลั่วหานให้ ขอร้องด้วยตัวเอง แต่เธอก็ไม่พูดอะไรเลย ท่านเซียวก็ ทนไม่ได้ที่จะเห็นบริษัทฉู่ซื่อล้มละลายเหมือนกัน
ให้ตายเถอะ! ท่านเซียวที่ใจเย็นมาตลอด ตอนนี้ หงุดหงิดมาก
“นายไปแผนกที่เกี่ยวข้อง เพื่อความปลอดภัยของ บริษัทฉู่ซื่อ ให้บริษัทฉู่ซื่อเลี่ยงการมีชีน ดึงเงินที่ ต้องการจากบัญชีส่วนตัวของฉัน”
หลงเซียวพูดเสียงทุ้ม จ้องมองนาฬิกาข้อมือพลาง เอ่ยสั่งอย่างไม่เป็นทางการ
จี้ตงหมิงพอได้ยินว่าท่านเซียวจะยื่นมือไปช่วย ตระกูลฉู่ก็รีบพยักหน้า “ครับ! เจ้านาย!”
หลงเซียวพูดอย่างเย็นชา “รอเดี๋ยว” จี้ตงหมิงหยุดฝีเท้าหันร่างมาทันที ไม่จริงน่า?เปลี่ยนใจเร็วขนาดนี้เชียว?
ท่านเซียวขมวดคิ้ว “เรื่องนี้อย่าเพิ่งให้เธอรู้นะ”
จี้ตงหมิงแอบขำในใจ ใบหน้ายังคงไม่แยแส เหมือนเดิม เงยหน้าขึ้นมาอย่างไร้เดียงสา เอ่ยถาม “เธอที่ท่านเซียวพูดถึง ใครเหรอครับ? คุณโม่เหรอ?”
หลงเซียวหยิบเอกสารฉบับหนึ่งขึ้นมาแล้วโยนใส่ จี้ตงหมิงดัง “โครม!” เจ้านี่ใจกล้ามาก!
“ไม่อยากตายก็พูดให้มันน้อยๆ”
จี้ตงหมิงรีบโน้มตัวหยิบเอกสารขึ้นมาวางบนโต๊ะ เขา “ครับๆๆๆ ผมผิดไปแล้วหัวหน้า ใจเย็นๆ นะ ผมจะ รีบไปจัดการ”
เห็นจี้ตงหมิงออกจากห้องทำงานไปแล้ว ท่านเซียว
ก็พิงเก้าอี้ เวลาบนนาฬิกาข้อมือใกล้จะสิบเอ็ดโมงห้า
สิบแล้ว
ดูเหมือนเธอจะไม่โทรมาขอความช่วยเหลือ
ท่านเซียวถอนหายใจเบาๆ เขาทำอะไร? คนแบบฉู่ ลั่วหาน คุ้มกับการช่วยเหลือของเขาตรงไหน?
เธอคุ้มค่าตรงไหน!
คิดถึงตรงนี้ ท่านเซียวก็ลูบคิ้วอย่างหดหู่
ในขณะนี้ ที่รีสอร์ทหยีจิ่ง
ฉ่ลั่วหานกำโทรศัพท์แน่น เธอเดินกลางแดดไม่ต่ำ กว่าห้าร้อยครั้ง เธอถามทุกคนมาหมดแล้ว ลู่ซวงซวงก็ถามคนรู้จักแล้ว คนที่ติดต่อกันได้ ไม่มีใครกล้ารับ เผือกร้อนอันนี้เลย
บัญชีปลอม เลี่ยงภาษี เป็นประเด็นที่ละเอียดอ่อน มากในตลาด โดนแล้วก็สะบัดไม่หลุด
หรือว่าเหลือแค่หลงเซียวจริงๆ เหรอ? ฉู่ลั่วหานกัด ปากมองวิวทิวทัศน์นอกคฤหาสน์ ทิวทัศน์สวยงามมาก แต่เธอไม่มีอารมณ์จะชื่นชมมัน เมื่อเห็นว่าจะเที่ยงแล้ว ฉู่ลั่วหานตัดสินใจ โทรก็
โทร! อย่างไรแล้วเธอก็ยากจนและว่างเปล่า คนอยู่ใน
มือเขา เขาจะเล่นกลอะไรได้?
เลวร้ายที่สุด…เลวร้ายที่สุดก็นอนกับเขาไม่กี่คืน เขาเป็นสามีเธอ แต่เธอรู้สึกว่าทุกครั้งที่ทั้งคู่อยู่ ด้วยกันเขามักจะใช้วิธีนี้ลงโทษ ในใจรู้สึกหนาวเย็น
จู่ๆ โทรศัพท์บนโต๊ะก็สั่น ท่านเซียวเงยศีรษะขึ้น มาจากกองเอกสาร ในใจรู้สึกตกใจทันที ฉู่ลั่วหานโทร มาจริงๆ เหรอ?
ท่านเซียวทำท่าเดิม มองแสงกะพริบบนหน้าจอ โทรศัพท์ ฉู่ลั่วหานแทบไม่ได้โทรหาเขาเลย ทุกครั้งที่ โทร สิบครั้งมีแปดครั้งบอกขอหย่า อีกสองครั้งเป็น เรื่องของคนอื่น
ดังนั้นเขาจึงอยากให้เธอกังวลสักครั้ง เขาไม่มา เมื่อเธอเรียก หนึ่งนาทีผ่านไปด้วยความวิตกกังวลและความรีบร้อน ฉู่ลั่วหานอึ้ง ไม่มีคนรับโทรศัพท์จริงๆ เหรอ? ไม่ได้ยิน? ยุ่งอยู่? ประชุม? ออกไปข้างนอก? จะเที่ยงแล้ว หลงเซียวคุณเปลี่ยนใจชั่วคราวเห
รอ!
ฉู่ลั่วหานโทรมาอีกครั้ง ครั้งนี้ก็เหมือนเมื่อครูนี้ บอกว่าไม่มีใครตอบรับในขณะนี้ ตอนนี้ฉู่ลั่วหานไม่ได้ รู้สึกลำบากใจในการขอความช่วยเหลือ แต่เป็นความ ไม่สบายใจในการถูกปฏิเสธที่จะรับโทรศัพท์
ถ้าหลงเซียวเปลี่ยนใจจริงๆ เธอก็ไม่มีทางอื่นเลย สักนิด
สุดท้าย โทรครั้งที่สาม โทรติดแล้ว!
“หลงเซียว! รบกวนคุณช่วยบริษัทฉู่ซื่อด้วย!” เพิ่ง โทรติด ฉู่ลั่วหานก็ตะโกนใส่โทรศัพท์อย่างรีบร้อน คราวนี้ลดความหยิ่งผยองลงจริงๆ
ท่านเซียวไม่รีบร้อน กดเสียงทุ้มค่อนข้างขี้เล่นนิด หน่อย “จะใช้เงื่อนไขอะไรมาแลกกับฉัน?”
ฉ่ลั่วหานยื่นมือไปเด็ดดอกคามิเลียสีขาวที่บาน สะพรั่งบนระเบียง “ไม่มี แค่คุณช่วยบริษัทฉู่ซื่อ อยาก ได้อะไร….ถ้าฉันมี ฉันก็ให้คุณได้”
ดีมาก ในที่สุดสิงโตที่โกรธจัดก็วางอุ้งเท้าของมัน ดูเหมือนการอยู่บริษัทฉู่ซื่อที่บริหารครึ่งเป็นครึ่งตาย แบบนี้ก็ไม่ได้แย่อะไร
ท่านเซียวหัวเราะเยาะเบาๆ เข้าไปในหูกลายเป็น ความน่าดึงดูดที่มองไม่เห็น “ดูเหมือนเธอจะรู้ความ สามารถตัวเองดี เธอไม่มีอะไรออกมาแลกฉันได้จริงๆ ตอนนี้คิดเรื่องที่เธอทำ คิดให้ดี เธอมีความกล้าหาญ ตรงไหน”
ลั่วหานตะลึง “หลงเซียว ตอนนี้อย่าเพิ่งคิดบัญชี เก่า เที่ยงแล้ว คุณดูเวลาหน่อย”
“ตอนนี้รู้จักร้อนรนใจแล้วเหรอ? ฉู่ ลั่วหาน ก่อน หน้านี้เธอทำอะไร?”
ตอนนี้ท่านเซียวชื่นชมสติปัญญาของฉู่ ลั่วหาน จริงๆ เธอคิดจริงๆ เหรอว่ามาขอความช่วยเหลือตอน เที่ยง เขาจะช่วยทันไหม? เธอคิดว่าเรื่องใหญ่ขนาดนี้ เขาจะจัดการได้ด้วยประโยคเดียว?
ฉู่ ลั่วหาน เธออยู่โรงพยาบาลจนโง่แล้ว
“ฉัน…ฉันไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณ….
“อืม? ถ้าเป็นแบบนี้ ดูเหมือนฉันไม่จำเป็นต้อง เข้าไปยุ่ง”
เสียงแผ่วเบาทางนั้นเตือนเธอว่า ท่านเซียวกำลัง จะวางสาย
“รอเดี๋ยว! ฉันจะบอกว่า ฉันคิดว่าคุณมีวิธี หลง เซียว ถ้าบริษัทฉ่ซื่อรอดพ้นไปได้ คุณอยากให้ฉันทำ อะไรก็ได้…เธอกัดฟัน!
ทำอะไรก็ได้?
ท่านเซียวขมวดคิ้ว
เธอปฏิเสธที่จะขอความช่วยเหลือ เขาโกรธ ตอน นี้เธอใช้น้ำเสียงขอความเมตตา ยิ่งทำให้เขาโกรธ!
“ดีมาก ดูเหมือนเธอจะเข้าใจสถานการณ์ดี บริษัท
ฉู่ชื่อฉันจะจัดการให้ แต่เธออย่าลืมสิ่งที่เธอพูดเมื่อกี้นี้
นะ ถ้าเธอขัดขืนฉันครั้งเดียว ฉันจะทำลายมันด้วยนิ้ว
เดียว”
ฉู่ลั่วหานกำโทรศัพท์แน่น ตัวโทรศัพท์โดนเธอกำ จนร้อน “ไม่ต้องเป็นห่วง!”
บ่ายสองโมงกว่า ฉู่ลั่วหานเห็นข่าว การทำบัญชี ปลอมและการเลี่ยงภาษี กลายเป็นความประมาทของ พนักงานบัญชีที่คำนวณผิดพลาด ภาษีทั้งหมดที่ต้อง ถูกชำระได้สร้างขึ้นแล้ว บริษัทฉู่ซื่อได้คลี่คลายความ วิกฤตได้อย่างสิ้นเชิง
ฉู่ลั่วหานล้มนั่งโซฟา กุมหน้าอกหายใจหอบ หลง เซียว ทำไมเป็นคนที่ทรงพลังขนาดนี้? คดีที่สร้างความตื่นตระหนกให้กับกระทรวง
ยุติธรรมหลายฝ่าย มันถูกเขาตัดสินได้อย่างง่ายดาย เบื้องหลังเขามีอำนาจมากแค่ไหนกัน?
แต่ต่อไปนี้ ชีวิตของฉู่ลั่วหานจะยากลำบากแล้ว
ตลอดช่วงบ่าย เธอรอหลงเซียวกลับมาอย่างกระ สับกระส่าย เธออยากให้เขากลับ แต่ก็ไม่อยากให้เขา กลับ
หลังจากความขัดแย้งไม่กี่ชั่วโมง รถเบนท์ลีย์สีดำ ก็กลับมาจากนอกคฤหาสน์
คนรับใช้เดินเข้าไปทักทาย ตามมารยาทของ ตระกูลหลง ฉู่ลั้วหานก็ต้องออกไปต้อนรับเช่นกัน ยืน อยู่หน้าประตู เธอเห็นหลงเซียวลงจากรถอย่างโอ่อ่า เดินมาเหมือนสายลม
ยามพระอาทิตย์ตก ใบหน้าหล่อเหลาของเขา ทำให้อบอุ่นหัวใจ
“คุณชาย”
“สวัสดีค่ะคุณชายใหญ่”
เหล่าคนรับใช้โน้มตัวทักทายเขา แต่ท่านเซียวเดิน มาถึงข้างฉู่ ลั่วหาน ฉู่ลั่วหานดิ้นรนอยู่นาน ไม่พูดอะไร ลาสักคำ
ท่านเซียวเร่งจังหวะการเดินอย่างใจร้อน ดื้อรั้น เข้ากระดูกมันเปลี่ยนแปลงไม่ได้สินะ ฉู่ ลั่วหาน ช่วงอาหารค่ำไม่มีการสนทนาระหว่างทั้งคู่เขาไม่
ได้เอ่ยร้องขอเธอก่อน เธองงมาก
หลังอาหารเย็น หลงเซียวเข้าไปในห้องทำงาน ฉู่ลั่ วหานมีคนรับใช้ปรนนิบัติอาบน้ำ เปลี่ยนชุดนอนและ กลับห้องไป
เขายังอยู่ห้องทำงาน ไม่ขยับเลยสักนิด หรือวันนี้ผ่านไปแบบนี้? ท่านเซียวยุ่งจนลืมไป
ผู้ ะแล้ว?
เห็นได้ชัดว่าเธอคิดง่ายเกินไป
ฉ่ลั่วหานนั่งบนเตียง กางหนังสือแพทย์เพื่อค้นหา ข้อมูลทำวิทยานิพนธ์ หลังจากนั้นสักพักคนรับใช้ก็ถือ ชุดนอนตัวยาวของท่านเซียวกองซ้อนกันเดินเข้ามา
วางบนโซฟาโดยไม่พูดอะไรสักคำ
เกิดอะไรขึ้น?
หลังจากนั้นไม่กี่นาที ท่านเซียวก็เข้ามาในห้อง นอน เปลื้องผ้าต่อหน้าฉ่ลั่วหาน
“หลงเซียว คุณทำอะไร?”
ท่านเซียวมองเธอเรียบๆ “มองไม่ออกเหรอ?”
“มองออกถึงถาม ฉันนอนที่นี่ คุณนอนข้างล่าง คุณมาถอดเสื้อผ้าที่นี่ทำไม?”
นิ้วเรียวท่านเซียวปลดกระดุมทีละเม็ด เผยให้เห็น หน้าอกแกร่ง จากนั้นก็โยนเสื้อเชิ้ตขาวทิ้งไปเรียบร้อย “นั่นมันวันก่อน ตั้งแต่คืนนี้เป็นต้นไปฉันจะนอนที่นี่”
ลั่วหานปืนลงจากเตียงอย่างตื่นตระหนก “คุณ หมายถึงให้ฉันไปนอนข้างล่าง? ใช่ไหม”
พูดจบ ฉู่ลั่วหานก็กำลังจะหนีไป เสียงนุ่มนวล เซ็กซี่ของเขาก็พูดขึ้นอย่างไม่คาดคิด “หยุด”
ฉ่ลั่วหานกัดปาก หลับตา หายใจเข้าลึกๆ “ท่าน เซียว นอนแยกห้องมันชินแล้ว ควรจะเป็นแบบนั้น”
ท่านเซียวแสยะยิ้ม “หันมามองฉัน”
เขาถอดจนเหลือบอกเซอร์ตัวเดียว ขายาวมี โครงสร้างชัดเจน วีไลน์โผล่ออกมา เท้าเปล่า ทั้ง
ร่างกายมีฮอร์โมนเพศชายพุ่งออกมา
ฉ่ลั่วหานสายตามองสำรวจเขา “หมายความว่า ไง?”
“แน่นอนว่าให้เธอเห็นชัดๆ ไงว่าคืนนี้ผู้ชายที่จะ นอนเตียงเดียวกับเธอ คือใคร!”
