ตอนที่ 58 เธอมีเสน่ห์เหมือนดอกป๊อปปี้
เธอแสยะยิ้มเย่อหยิ่ง มีความรักใคร่หลากหลาย ชนิดอย่างคาดไม่ถึง
ท่านเซี่ยวรู้สึกหงุดหงิดและปวดศีรษะในเวลา เดียวกัน สามปี เธอไม่เพียงแต่เพิ่มทักษะและความ กล้าหาญ แต่เธอเพิ่มหนามด้วย
ถ้าอย่างนั้นก็ดีมาก ท่านเซียวจะค่อยๆ ดึงหนาม บนร่างกายเธอออกทีละชิ้น
เธอใช้การยั่วยุและเหน็บแนม เพื่อช่วยตัวเองออก จากความทุกข์ทรมาน ท่านเซียวอาบน้ำก่อนแล้วห่อ ผ้าห่มเข้าไปในห้องนอน ไม่สนใจเธออีกแม้แต่นิดเดียว
สติปัญญาของเธอใกล้จะหมดไป ถ้าเธอสู้ต่อไป อีก เธอจะต้องอยู่ในสถานการณ์ที่ยากจนข้นแค้น ไม่ใช่แค่นอนบนโซฟาเหรอ? เธอไม่ได้ไร้เหตุผล
ขนาดนั้น
แต่ตอนนอนบนโซฟาเธอกลับไม่มีอาการง่วงนอน หยิบแหวนแต่งงานที่ตัวเองแบกหน้าไปเก็บขึ้นมา ฉู่ลั่ วหานทำมุมปากให้แบน ของมีค่าแบบนี้ต้องเก็บอยู่แล้ว ตอนหย่าจะเป็นอาวุธที่ดีมาก
แต่พอคำว่าหย่าร้างสองคำปรากฏขึ้น คิ้วของฉู่ลั่ วหานก็ไม่ได้ คลายอีก
นึกถึงค็อกเทลที่ซื้อมา เธอก็ลุกขึ้นทันที เปิดตู้เย็น และนำค็อกเทลสีสันสดใสมาสองขวด ดื่มในขวดอยู่ หลายอีก
เหอะๆ
ดื่มไปดื่มมา เธอหัวเราะกับตัวเอง หัวใจเหรอ?
เธอมีหัวใจอยู่แล้ว หัวใจเธอดวงนี้อยู่ที่เขาทั้งหมด ตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เจอจนถึงเมื่อครู่นี้ ทุกครั้งที่หัวใจ เธอเต้นมันโห่ร้องเรียกความรักของเขา
คนที่ไม่มีหัวใจก็คือเขา!
ฉู่ลั่วหานนิ้วมือล้อมรอบขวดเหล้า มีของเหลว เปื้อนริมฝีปาก มีเสน่ห์เหมือนดอกป๊อปปี้
หลงเซียว เรามาเล่นเกมกันเถอะ ฉันไม่เชื่อว่าฉัน จะไม่ได้หัวใจคุณ ถึงจะหย่าร้าง ฉันก็จะเอาหัวใจคุณ ไปด้วย
สามปีนี้ ไม่สิ ถ้านับแล้วทั้งหมดก็เป็นเวลาห้าปี เธอ ขุดหัวใจและปอดออกมา เพื่อแลกกับคำพูดบรรยาย ของเขาสองคำ “ชั้นต่ำ”
ถ้าอย่างนั้น เธอก็ให้เขาได้รับในสิ่งที่ต้องการ ให้ เขาดูว่าเขาจะล้มอยู่ใต้กระโปรงคนชั้นต่ำอย่างเธอคน นี้อย่างไร
วางเหล้าลง ใบหน้าเปื้อนด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ ความเข้มข้นต่ำกลายเป็นผงดอกซากุระ กอดหมอนไว้ ลั่วหานเข้าสู่การนอนหลับสนิท
แน่นอนว่าเธอไม่รู้ชายที่เดินออกจากห้องนอน ตอนเที่ยงคืน หยุดอยู่ข้างโซฟา เห็นใบหน้าแดงก่ำเธอ ด้วยแสงจันทร์ เป็นการแสดงสีหน้าแบบไหน
และไม่รู้ว่าเธอเตะผ้าห่มด้วยท่าทางไม่เหมาะสม แล้วมันกลับไปบนตัวเธออีกครั้งอย่างไร
เช้าวันรุ่งขึ้น ฉู่ลั่วหานตื่นเช้ามาก ศีรษะหนักอึ้งไป หน่อย เธอเป็นหวัดจริงๆ แล้ว
เสื้อผ้าบนระเบียงแห้งแล้ว เธอกลับไปที่ห้องน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว ใช้ยางมัดผมรัดไปด้าน หลังอย่างเป็นธรรมชาติ
อาหารเช้าปรุงเองที่เรียบง่าย เธอทำได้ดีมาก อาหารจีนที่สะดวกสบายและมีสารบำรุง น้ำเต้าหู้สด ไข่ดาวเหลืองส้ม เธอจัดอาหารเช้าบนโต๊ะอย่างหรูหรา สง่างาม
กล่องแปรงสีฟันถูกโยนลงถังขยะ ดูเหมือนเขาจะ พบแปรงสีฟันสำรองที่บ้านเมื่อคืนนี้ ฉู่ลั่วหานยกมุม ปากขึ้น ดื่มน้ำเต้าหู้ทีละนิด
หลงเซียวสุดยอดยังไง ก็เป็นบุคคลคนหนึ่งเท่านั้น ที่ต้องการสิ่งพื้นฐานในชีวิต
เอาความเยอหยิ่งในร่างกายออก เขาก็ยังป่วยและ หิวเป็นไหมนะ?
ให้คุณได้เย่อหยิ่ง เก่งกาจจริงก็อย่าทานข้าว ทานอาหารเช้าเสร็จแล้ว ฉู่ลั่วหานหยิบกุญแจสำรองแล้วออกจากห้องไป
หลังจากท่านเซียวตื่นมา ในบ้านไม่มีร่างของฉู่ลั่ วหานแล้ว มีเพียงอาหารเช้าที่ส่งกลิ่นหอมไปทั่วห้อง รับแขกเล็ก
สถานการณ์แบบนี้มันทำให้ท่านเซียวขมวดคิ้ว
ทิ้งอาหารเช้าไว้แล้วออกไป?
“อาหมิง รีบมา”
ฉู่ลั่วหานเอาความกล้ามาจากไหน กล้าท้าทาย
อำนาจของเขา!
มาถึงโรงพยาบาล คู่ลั่วหานเปลี่ยนเป็นเสื้อคลุม ขาวใหม่เอี่ยม สวมรองเท้าส้นสูงแล้วเดินต๊อกแต๊กบ นทางเดิน ดูเหมือนสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อไม่กี่วันก่อนไม่ได้ทิ้ง ร่องรอยไว้บนหน้าเธอเลยสักนิด เธอกลับมาอยู่ใน สภาวะแพทย์ฉู่ เย็นชาจนคนแปลกหน้าไม่เข้าใกล้
“หมอฉ่”
เธอเพิ่งทำการเดินดูคนไข้เสร็จ กำลังสื่อสาร แผนการรักษากับผู้ป่วย ถังจิ้นเหยียนก็ออกมาจาก ลิฟต์ เรียกเธอไว้
ลั่วหานศีรษะหันมายิ้มให้เขาอย่างเป็นธรรมชาติ “รองคณบดี มีอะไรเหรอคะ?”
ผู้ช่วยและแพทย์อีกหลายคนทักทายถังจิ้นเหยีย นทีละคน เขาพยักหน้าเป็นสัญลักษณ์ แต่สายตายังคงมองร่างฉู่ลั่วหานอยู่ “การผ่าตัดของฟางเสี่ยวเหม่ย สำเร็จแล้ว คุณอยากไปดูเธอไหม?”
“จริงเหรอคะ?”
ลั่วหานไม่สามารถซ่อนความดีใจได้ด้วย สัญชาตญาณ น้ำในตาเปล่งแสงแวววาวจางๆ
“จริงสิ ผู้ป่วยปลอดภัยแล้วฉันถึงมาหาคุณ ไปกัน เถอะ ไปดูด้วยกัน”
การเชิญชวนของถังจิ้นเหยียนเป็นธรรมชาติมาก ถึงแม้ไม่อาจบรรยายความสนิทสนมได้ แต่ผู้ สังเกตการณ์รอบข้างมองความกำกวมของทั้งสองไม่
ออกเลยสักนิด แค่อิจฉาฉู่ลั่วหาน ที่มีความสัมพันธ์ที่ดี
กับรองคณบดีได้เร็วขนาดนี้
หน่วยรักษาพยาบาลผู้ป่วยหนัก
ฟางเสี่ยวเหม่ยนอนอย่างสงบ สามีและคุณแม่เธอ เฝ้าอยู่ข้างๆ ขอบคุณถังจิ้นเหยียนกับลั่วหานอีกครั้ง และอีกครั้ง ภาพลักษณ์ของฉู่ลั่วหานที่ถูกเหยียบย่ำ ลงในโคลนดีขึ้นเรื่อยๆ
แต่ว่า–
ฉูลั่วหานถามเสี่ยงทุ้ม “รองคณบดี คุณ….สัญญา กับคนครอบครัวจริงๆ เหรอว่าจะปกป้องคุณแม่?”
เพราะท้องใหญ่ของฟางเสี่ยวเหม่ยหายไปแล้ว ด้านล่างเรียบแบน หัวใจเจ็บปวดตาม นั่นคือเด็กที่เป็น รูปร่างแล้ว
ถังจิ้นเหยียนเห็นสีหน้าเธอประหม่าก็ยิ้มขึ้นมา ร่องรอยความงามตื้นๆ ของคางเธอ เขายิ้มอย่างอ่อน โยน “ฉันสัญญากับคุณว่าจะช่วยชีวิตแม่และเด็ก จะ ผิดสัญญาได้ยังไง?”
“…..เด็กล่ะคะ?”
“คุณตามฉันมา”
หลังจากนั้นไม่กี่นาที ฉู่ลั่วหานเห็นทารกตัวน้อยใน ต้อบ เด็กน้อยอายุเพิ่งเจ็ดเดือนดูเหมือนสามารถดึง ออกมาด้วยมือเดียว ตัวเล็กจนทำให้คนมองใจละลาย ไปทุกที่
ลั่วหานเข้าไปใกล้ตู้อบ มองดูชีวิตตัวน้อยด้านใน มือเล็กของเขาสั่นเบาๆ เหมือนยังนอนอยู่ในท้องของ คุณแม่ กำปั้นสีชมพูกำแน่น ชีวิตสีชมพูตัวน้อยที่อ่อน โยน เหมือนน้ำพุที่ไหลผ่านหัวใจที่แห้งแล้งของฉู่ลั่วหา น สัมผัสหัวใจที่อ่อนโยนที่สุดของเธอ
เด็กน้อย….ชีวิตน้อยที่มหัศจรรย์ ก็คือเด็กน้อย ฉูลั่วหานอดไม่ได้ที่จะวางมือบนกระจก ห่อนิ้วของ ทารกไว้ผ่านกระจกกั้น “เด็กน้อย สบายดีไหม?”
ร่างสูงและอบอุ่นของถังจิ้นเหยียนยืนอยู่ด้านหลัง เธอ สัมผัสได้ถึงความรักอันลึกซึ้งของเธอที่มีต่อเด็ก จึงยิ้มนิดๆ ทันที “เขาสบายดีมาก แค่เกิดก่อนกำหนด ถ้าอยู่ที่นี่ครึ่งเดือนคุณก็อุ้มเขาได้แล้ว”
“อัศจรรย์มาก คุณรู้สึกไหมว่าชีวิตมันน่าอัศจรรย์มากจริงๆ ตั้งแต่เด็กขนาดนี้ เติบโตเป็นผู้ใหญ่อย่าง ช้าๆ น่าอัศจรรย์มากจริงๆ”
แววตาเธอมีความรักและความชอบที่มีต่อเด็ก หวัง อย่างมากว่าตัวเองจะมีลูกได้ ลูกของเธอกับหลงเซียว
ทำไมต้องคิดถึงเขาอีกแล้ว!
ความรักที่มีต่อเด็กของฉู่ลั่วหานส่งผลกระทบต่อ ถังจิ้นเหยียนอย่างลึกซึ้ง “คุณชอบเด็กมาก ในอนาคต ต้องเป็นแม่ที่ดีแน่ๆ”
“ถ้าฉันมีลูกของตัวเอง ฉันจะต้องรักเธอมากอย่าง แน่นอน” สายตาฉ่ลั่วหานยังคงจ้องมองทารกน้อย เหมือนว่าเด็กคนนี้เป็นลูกของตัวเอง
“ฉันก็ชอบเด็กเหมือนกัน ถ้ามีลูกเป็นของตัวเอง แล้ว คอยดูเขาเติบโตทุกๆ วัน เป็นความสุขอันยิ่งใหญ่ ที่สุดของพ่อแม่ ฉันปรารถนาวันแบบนี้มาโดยตลอด”
ลั่วหานพยักหน้าอย่างเต็มที่ “ฉันก็เหมือนกันค่ะ” พูดจบ เธอก็มีสติกลับมาทันที สิ่งที่พูดเมื่อครู่นี้ เหมือนจะพูดเกินจริงไป ฉู่ลั่วหานรีบปรับสภาวะทันที ปกปิดความกระอักกระอ่วนเมื่อครู่นี้ “ฉันยังมีธุระ ขอตัวก่อนนะคะ
คู่ลั่วหานขมวดคิ้ว ทำไมถึงแสดงความรู้สึกที่แท้ จริงโดยไม่ได้เตรียมการล่วงหน้าต่อหน้าถังจิ้นเหยีย นอยู่ตลอดเลยนะ?
เธอคงไม่ได้ชอบเขาหรอกนะ?
เป็นไปไม่ได้! ไร้สาระ!
เธอก้าวเท้ายาวออกมา ไม่รอให้ผู้ชายด้านหลังพูด ร่างขาวบางก็หายไปอยู่นอกประตู
ถังจิ้นเหยียนอดไม่ได้จริงๆ ยิ้มที่มกับประตูว่าง เปล่า ฉู่ลั่วหานเอ๊ยฉู่ ลั่วหาน คุณน่ารักขนาดนี้ ฉันควร จะทำอย่างไร?
ฉู่ลั่วหานกลับมาที่ห้องทำงาน จ้าวเหมียนเหมียน จี้ ซื้อหยู่และจางได้จุนต่างก็มองไปที่เธอ สีหน้าท่าทาง สามคนนี้แปลกๆ ในใจสงสัย “เป็นอะไร?”
จ้าวเหมียนเหมียนชี้ไปที่ตำแหน่งเธอด้านใน แล้ว ขยับไปอีกทิศทางหนึ่ง ด้านบนมีผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่ ชายหนุ่มร่างสูงผอม แต่งกายลำลอง ทรงผมสบายๆ เป็นกันเอง นั่งไม่ค่อยสุภาพนัก สองขาห้อยต่องแต่ง
“นายมาทำไมอีก?”
โปรดสังเกตคำนี้อีกครั้ง
หรงจื่อหันเก้าอี้มาอยู่ฝั่งตรงข้ามฉู่ลั่วหานพอดี นิ้ว เขาหมุนพวงกุญแจไปรอบๆ สายตาเรียวยิ้มร้ายกาจ “หมอฉู่ ไม่เจอกันนาน ฉันป่วยอีกแล้ว”
กุญแจในมือของเขา เป็นของเธอ
ก็คือ สิ่งของของเธออยู่ในมือเขาทั้งหมด
“ว่ามาเถอะ ครั้งนี้ไม่สบายตรงไหนล่ะ?” ฉู่ลั่วหาน หยิบปากกาออกมาจากกระเป๋า เตรียมทำการจด”หัวใจ ตับ ม้าม กระเพาะอาหารและไต หลอดเลือดใน
สมอง ต้องตรวจร่างกายเต็มรูปแบบให้นายหรือเปล่า” หลงจื่อ “…หมอฉู่ต้องโหดขนาดนี้เลยเหรอ?” ฉ่ลั่วหานโยนปากกาและกระดาษออกไป พูดเสียง ทุ้มต่ำ “เอาของมาให้ฉัน แล้วนายก็ไปได้”
หลงจื๋อเลิกคิ้วตัวเอง ไม่พอใจแล้ว “เมื่อคืนฉันช่วย เก็บกวาดให้คุณและพี่ใหญ่ ยุ่งจนถึงเที่ยงคืน แล้วเอา ของมาให้คุณด้วยตัวเองอีก คุณควรพูดแบบนี้ไหม?”
ลั่วหานสองมือล้วงกระเป๋าอีกครั้ง ขมวดคิ้วและ ยิ้ม “ฉันแสดงถึงความเห็นอกเห็นใจ”
“คุณ….คุณผู้หญิงคนนี้ไร้เหตุผลจริงๆ”
“งั้นก็ดีมาก ฉันก็ไม่อยากคุยกับนาย เอาของมาให้ ฉัน อีกอย่าง ถ้าพี่ชายใหญ่นายรู้ว่านายมาโรง พยาบาลบ่อยๆ นายคิดว่าผลลัพธ์จะเป็นยังไง?”
หลงจื่อตะโกนร้องในใจ ความโกรธบนใบหน้า เกือบทำลายใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา “คุณ ตอบแทนด้วยความแค้น ไม่น่ารักจริงๆ เลย พี่สะใภ้ คุณแข็งกร้าวขนาดนี้ ไม่แปลกใจที่พี่ใหญ่จะหลงโม่หรู
เฟย”
สามคนข้างๆ มองสองคนแล้วเอ่ยพึมพำ ดวงตา โค้งมน การเกี้ยวพาราสีที่ยิ่งพ่ายแพ้ก็ยิ่งกล้าหาญของ ไอดอลวัยรุ่นนี่น่านับถือจริงๆ
ฉูล้วหานแย่งกุญแจมาจากมือเขา “โทรศัพท์ฉันล่ะ?”
หลงจื้อมองไปรอบๆ ห้องทำงานรอพบหมอที่มี ชีวิตชีวา หัวเราะคิกคัก “พี่สะใภ้ ถ้าฉันให้สิ่งของกับพี่ ต่อหน้าพวกเขา มันจะเกิดการเข้าใจผิดได้ เราออกไป ข้างนอกดีกว่าไหม?”
หลงจื้อแม่งเอ้ย
“เอาของวางไว้บนโต๊ะ คุณชายหลง ฉันให้เวลา นายแค่หนึ่งนาที อย่าท้าทายขีดจำกัดของฉัน”
ทันใดนั้นหลงจื้อก็กุมท้องแล้วตะโกน “หมอฉู่ ฉัน เหมือนถูกวางยาพิษ กินแอปเปิลพิษโดยไม่ได้ตั้งใจ”
ลั่วหานกัดฟัน “หมอจ้าว! พาเขาไปล้างกระเพาะ อาหาร สวนทวารหนัก ผู้ป่วยอาหารเป็นพิษ!”
หลงจื๋อ : “! ! ! ”
ไล่หลงจื่อออกไปแล้ว ฉู่ลั่วหานหยิบโทรศัพท์ขึ้น มา ลู่หวู่ซวงส่งข้อความเสียงในวีแชทมาสิบกว่า ข้อความ ถามเธอเกี่ยวกับงานเลี้ยงเมื่อคืน
“สุดยอดเลยใช่ไหม? ดีไหม?”
“สุดยอดค่ะ ดีค่ะ จากรูปลักษณ์ภายนอกและ ร่างกาย จากราคาถึงเทคโนโลยี ล้วนเป็นเกรด A ลู่หวู่ซวงร้องว้าว “คราวหน้ามีข่าวดีก็พาฉันไปด้วย
สิ! มัวฟ! แล้วการต่อสู้เธอเป็นไงบ้าง?”
ฉ่ลั่วหานนวดคิ้ว ตอบกลับ “ลี่หงจางต่อสู้ แพ้ทุกครั้งก็รบไม่ถอย”
“เชี่ย! แล้วเทพธิดาเสียชีวิตอีกครั้ง?”
“วิญญาณของเทพธิดายังอยู่ตลอดไป เรายังมี เวลาอีกนาน แต่ว่าคุณคะ สร้อยคอของคุณกับโม่หรู เฟยเหมือนกันเลย”
“….เข้!”
ลั่วหานวางโทรศัพท์ลง ภายในห้องมีคนเพิ่มหนึ่ง คน ร่างกายสูงผอม กลิ่นน้ำหอมจีวองชี่ไม่สามารถ ปกปิดได้ด้วยน้ำยาฆ่าเชื้อ นั่นก็คือเกาหยิ่งจือ
เธอมา คงไม่ใช่เรื่องที่ดี
ตามที่คาดการณ์ไว้ เกาหยิ่งจือมาหาเธอ
“หมอฉู่ ดูเหมือนเธอจะว่างมาก”
“ตรงข้ามเลยค่ะ ฉันยุ่งมาก”
ริมฝีปากแดงของเกาหยิ่งจือทำเสียงเหอะอย่าง เย็นชา “เหอะ ฉันไม่สนว่าเธอกำลังยุ่งอะไรอยู่ วางงาน ของเธอชั่วคราว มีภารกิจ เธอเข้าร่วมทันทีเลย?”
“ภารกิจอะไร?”
“ทีมแพทย์ช่วยเหลือที่หมู่บ้านโรคเอดส์ ขาดหมอ เชี่ยวชาญโรคหัวใจ หมอฉู่ผู้เชี่ยวชาญของเรา ก็ต้อง เป็นตัวเลือกแรกอยู่แล้ว!”
พระเจ้า!
เกาหยิ่งจือมอบหมายให้ฉู่ลั่วหานไปเป็นอาสา สมัครทีมแพทย์ช่วยเหลือที่หมู่บ้านโรคเอดส์จริงเหรอ? สถานที่แบบนั้น….พูดให้ดีก็คือเป็นนางฟ้าในชุดขาว แต่ใครจะไม่รู้ว่าช่วยพวกเขารักษามันเสี่ยงอันตราย มากแค่ไหน อาจจะ..
จ้าวเหมียนเหมียนและจี้ซือหยู่ไม่กล้าพูด จางได้ จุนพูดอย่างลองเชิง “รองผู้อำนวยการเกา หมอฉู่เป็นก ระดูกสันหลังของแผนกอายุรกรรม เธอไปมันเหมาะสม เหรอ?”
“ทำไม? คุณอยากไป?”
คู่ลั่วหานยิ้มนิดๆ “ในเมื่อผู้อำนวยการเกาเชื่อใจ ฉันมากขนาดนี้ แน่นอนว่ามันเป็นหน้าที่ของฉัน ออก เดินทางเมื่อไรคะ?”
“ในเมื่อเป็นหน้าที่ งั้นก็รีบเตรียมตัว ออกเดินทาง บ่ายสามโมง”
จ้าวเหมียนเหมียนอดไม่ได้ที่จะกรีดร้องออกมา “ตอนนี้มันจะเที่ยงแล้วอ่ะ!”
