ตอนที่ 74 ถ้าเธอต้องการ ฉันให้เธอหมดเลย เสียงเธอดูประหม่าเล็กน้อย ประหม่าจนพูดติดๆ
ขัดๆ
หลงเซียวปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวออกด้วย ใบหน้าไร้อารมณ์ ทันใดนั้นก็ขยับไหล่ เสื้อเชิ้ตขาว บริสุทธิ์ถูกเขาโยนลงบนกระเบื้อง
“ห้องน้ำนี้มันใหญ่พอสำหรับเธอและฉัน ฉันไม่ได้ รังเกียจเธอ ทางที่ดีเธอเงียบให้ฉันซะ”
เฮอะ!
ฉู่ลั่วหานมุดตัวลงในน้ำ เผยให้เห็นแค่คอและ ใบหน้า โชคดีที่เมื่อครู่นี้เพิ่งใส่ฟอง ไม่อย่างนั้นเธอ ต้องอายมากแน่ๆ!
“ขอโทษที ฉันไม่ชอบอาบน้ำห้องเดียวกับคนอื่น คุณขึ้นไปอาบชั้นบน สี ห้องน้ำชั้นสองมันไม่พอสำหรับ คุณหรือไง?”
“หรูเฟยกำลังพักผ่อนอยู่ คุณภาพการนอนของ คนท้องสำคัญมาก เธออยากให้ฉันไปรบกวนการนอน ของเธอหรือไง?” ท่านเซียวตีสองหน้า
ฉู่ลั่วหานเสียใจ ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง
“น่าประทับใจจริงๆ ในเมื่อเป็นแบบนี้ ให้เวลาฉันหนึ่งนาที ฉันจะออกไป”
ท่านเซียวเม้มปากบางด้วยความโกรธ “รู้จักวางตัว หน่อย นอนลงไปดีๆ ไม่งั้นฉันจะไม่ให้เธอออกไป ง่ายๆ”
ไม่รู้จริงๆ ว่าในใจเขาคิดอะไรอยู่!
ลั่วหานลำคอแน่น เขาคงไม่ระเบิดความหื่น กระหายที่นี่หรอกใช่ไหม?
เธอกัดฟัน “เดี่ยวฉันต้องไปทำงาน ดังนั้น…..คุณ อาบน้ำฝักบัวที่นั่นไปก็แล้วกัน เดี่ยวฉันจะเสร็จแล้ว”
มุมปากท่านเซียวเต็มไปด้วยการเยาะเย้ย “กลัว
ฉันนอนลงไปเหรอ?” ห้องน้ำเปิดเกือบหมด ถึงด้านนอกจะมองไม่เห็น
ด้านใน แต่นอกกระจกนั้นเป็นฟ้าสดใสแล้ว สภาพชาย
9
หล่ออาบน้ำ ฉูลั่วหานไม่กล้ามองจริงๆ!
กัดฟัน เธอเอียงศีรษะไปข้างๆ คุณอยากอาบ อย่างไรก็ตามใจ เธอไม่มอง!
ท่านเซียวทำเสียงฮึดฮัดเบาๆ การหลบหลีกของผู้ หญิงคนนี้กระทบความนุ่มนวลในใจเขาอย่างลับๆ
“มองฉัน”
บ้าอะไรเนี่ย!
“ขอโทษนะ ฉันไม่สนใจ” เธอกัดฟัน แม่ง แช่อยู่ใน น้ำยังปากแห้งอีก!
ดีมาก!
น้ำระดับเดิมอยู่ต่ำกว่าขอบ พอผู้ชายตัวใหญ่ ขนาดนี้เข้ามา–
โครกก!
น้ำไหลทุกทิศทางในพริบตาเดียว อ่างอาบน้ำใหญ่ มาก ฉู่ลั่วหานอยู่เพียงมุมเดียว จู่ๆ หลงเซียวเข้ามา พื้นที่ก็พลันแคบลง มันคับแคบมาก!
ดูเหมือนว่าอ่างอาบน้ำทั้งหมดจะถูกเขาครอบ ครอง!
งอขาสองข้าง ไม่ให้ตัวเองสัมผัสโดนเขา ในขณะ เดียวกันฉู่ลั่วหานก็เตรียมตัวหยิบผ้าขนหนูมาห่อตัวเอง
ให้ตายเถอะ! ผ้าขนหนูอยู่บนราว ไม่เดินออกไปก็ หยิบไม่ได้
หลงเซียวเหยียดขายาว “โครก” น้ำล้นออกมาอีก!
“หลงเซียว คุณเป็นบ้าอะไร ฉันแค่อาบน้ำคุณจะสู้ เพื่ออะไร? ถ้าคุณอยากอาบน้ำฉันจะให้อ่างอาบน้ำ คุณ” ฉู่ลั่วหานกัดฟัน วิธีการที่ทำให้คนอับอายของ หลงเซียวยิ่งวิปริตขึ้นเรื่อยๆ!
“หุบปาก นอนดีๆ”
เฮอะ! สมองฉ่ลั่วหานจะระเบิดแล้ว!
เขารักความสะอาดไม่ใช่เหรอ? เกลียดการสัมผัส คนมากไม่ใช่เหรอ? เพื่อทำให้เธออับอายวันนี้เลยไม่สนใจเรื่องพวกนี้แล้วสินะ!
กัดฟันอย่างโหดเหี้ยม เธอยืนขึ้นจากนั้นดัง “โค รกก” เหยียบกระเบื้องด้วยเท้าเปล่าด้วยความเร็วดุจ สายฟ้าเอื้อมไปหยิบผ้าขนหนูผืนใหญ่
ท่านเซียวใช้เวลานานมากในการมองหุ่นเธอ เอว เรียวมีความอบอุ่นท่ามกลางแสงแดด สวยเกินไปแล้ว
“ฉีบ!”
“พรึ่บ!”
ฉลั่วหานแย่แล้ว!
ฝ่าเท้ามีความลื่นอยู่แล้ว มีน้ำบนพื้นกระเบื้องอีก หนึ่งชั้น ก็ลื่นมาก
พอโดนแบบนี้ ร่างเรียวเธอจึงล้มโครมในห้องน้ำ
“อ่า–” ฉู่ลั่วหานคำรามเสียงทุ้มด้วยความเจ็บ ปวด ส่วนที่สัมผัสโดนพื้นกระเบื้องนั้นเจ็บปวดแทบ ขาดใจ
อยากตายจริงๆ!
ขายาวท่านเซียวก้าวออกมาจากอ่างอาบน้ำ โน้ม ตัวอุ้มหญิงสาวที่นอนบนพื้นแนบเข้าอ้อมแขนตน ทั้งคู่ สะดุ้งพร้อมกัน!
เวลาของทั้งคู่หยุดนิ่ง มันยาวนานและว่างเปล่า อย่างสับสนวุ่นวาย
ลั่วหานกลืนน้ำลาย มองดวงตาลุ่มลึกเขาในชั่วพริบตา หัวใจก็เหมือนจะบินออกมา
เธอกังวลใจ ดิ้นรนอย่างสิ้นหวังในอ้อมแขนลื่นๆ ของเขา “ปล่อยฉัน! ฉันอาบน้ำเสร็จแล้ว ให้ฉันออก ไป”
ลมหายใจเขาลดใบหน้าเธอ “เธอคิดว่าทันไหม?”
“พี่เซียว พี่อยู่ไหน?”
ทันใดนั้นเสียงของโม่หรูเฟยก็ดังมาจากทางห้อง รับแขก เสียงทุ้มนุ่มหวานเลี่ยน
ฉู่ลั่วหานมุมปากยกยิ้ม “ท่านเซียว ผู้หญิงของคุณ กำลังเรียกคุณอยู่ ยังไม่ไปอีก?”
ท่านเซียวขมวดคิ้ว “ผู้หญิง? เธอลืมสถานะของ เธอไปแล้วเหรอ! เธอคือคุณนายของตระกูลหลงนะ”
ฉ่ลั่วหานกัดฟันเหยียบพื้นเพื่อลุกขึ้น หัวเราะเยาะ พูดขึ้น “ท่านเซียว นี่มันไม่ใช่เวลาที่เน้นว่าฉันคือใคร ออกไปเถอะ อย่าให้เธอต้องรอจนกังวล ผู้หญิงท้องน่ะ ห้ามให้วิตกกังวลใจ”
นิ้วยาวของหลงเซียวจับคางเธอ “เธอ….” เธอ สนใจสถานะของตัวเองบ้างหรือเปล่า?
แต่เขาถามไม่ออก
“ฉันทำไม? ฉันจะออกไป ไม่งั้นให้เธอเห็นเราแบบ นี้ไหมล่ะ ถึงจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่มันก็น่าคิดไกล อย่างเลี่ยงไม่ได้”
เธอยืนขึ้นด้วยมือข้างหนึ่ง หันหลังให้เขา ทิ้งภาพ สมบูรณ์แบบของน้ำไหลและเขาเขียวเอาไว้ จากนั้น เธอก็ดึงผ้าขนหนูออกมาพันรอบตัว ผูกปมที่หน้าอก ผมเปียกหยดน้ำ เธอยิ้มด้วยใบหน้าไร้เดียงสามี
เสน่ห์และไม่อยากยุ่งด้วย “เรื่องเมื่อกี้ฉันจะทำเป็นไม่มี
อะไรเกิดขึ้น ท่านเซียวไม่ต้องกังวล”
ท่านเซียวโกรธจัด ทำไมทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น! ยัยบ้าน เธอไม่มีปฏิกิริยาอะไรกับเขาเลยสักนิดเหรอ?
กายเปลือยของท่านเซียวยืนขึ้นตรงหน้าเธอ หัน หน้าไปทางเธอ เหมือนจงใจ หางตาฉู่ลั่วหานเห็นโดย ไม่ได้ตั้งใจ กัดปากอย่างเผลอตัว
ถ้าบอกไม่มีปฏิกิริยาเลย นั่นไม่จริง
“เธอหลบไม่พ้นหรอก ฉู่ลั่วหาน”
เขาเยาะเย้ยเธอตามอำเภอใจ จากนั้นก็ค่อยๆ เอา ผ้าขนหนูพันรอบเอว ก้าวขายาวเดินออกจากห้องน้ำไป ไม่นานด้านนอกก็มีเสียงออดอ้อนของโม่หรูเฟย
ดังเข้ามา “ท่านเซียว ทำไมพี่มาอาบน้ำที่นี่ล่ะ? ห้องน้ำ
ข้างบนสบายกว่านี้อีก ถ้าพี่อยากอาบน้ำ ฉันช่วยพี่เติม
น้ำได้นะ”
“เห็นเธอหลับอยู่” เสียงเขาเย็นชานิดหน่อย หาง ตาไม่มองด้านหลังอีก เดินขึ้นไปชั้นสองทันที
“พี่เซียวดีกับฉันจัง แต่คราวหน้าไปอาบน้ำชั้นบน เถอะ ฉันกับลูกไม่เป็นอะไร ฉันก็ตื่นมาสักพักแล้วด้วย”
เสียงนั้นค่อยๆ ไกลออกไป ฉู่ลั่วหานถอนหายใจ อย่างโล่งอก แต่ในใจหนักอึ้งและหายใจไม่ออก
กลับห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าก็เป็นเวลาเจ็ดโมงกว่าแล้ว เธอต้องรีบกลับไปที่โรงพยาบาล
ออกจากประตูไป โม่หรูเฟยก็เดินมาจากหน้า บันได “ฉู่ ลั่วหาน เฮ้ ไปทำงานเหรอ พี่เซียวอาบน้ำอยู่ ข้างบน เขานี่จริงๆ เลยนะ ตื่นเช้าขึ้นมาก็อยาก…ฮ่าๆ ตอนนี้กำลังทำความสะอาดอยู่ ฉันปวดเอวนิดหน่อย ไม่รู้ว่าจะกระทบกับเด็กหรือเปล่า”
ฉู่ลั่วหานใช้นิ้วจับกระเป๋าแน่น ดังนั้น เมื่อครู่นี้ หลังจากที่เขาออกไปก็คือไปเสพสังวาสกับโม่หรูเฟย ข้างบนเหรอ?
“ทารกในครรภ์ยังไม่มั่งคงสามเดือน พยายาม หลีกเลี่ยงหน่อย” ฉู่ลั่วหานกัดฟัน ขมับมีเส้นเลือดปูด ทันที
โม่หรูเฟยแสร้งทำเป็นยิ้มขวยเขิน “ก็จริง แต่เขา ไม่อยู่บ้านหลายวันเราไม่ได้อยู่ด้วยกัน ผู้ชายนะนะมี ไฟมากไปหน่อย เมื่อคืนบวกกับเมื่อเช้านี้ทำเกินไป หน่อย ฮ่าๆ คราวหน้าฉันจะเตือนเขาให้เบาลงหน่อย แล้วกัน”
ลั่วหานกลั้นความโกรธและความเศร้าไว้ในช่อง ท้อง หันตัวไปที่ห้องโถงเพื่อเปลี่ยนรองเท้า
“ปัง!” ปิดประตูคฤหาสน์ ฉู่ลั่วหานออกจากประตูไปสีหน้าก็เกร็งไม่ไหวอีกแล้ว หลับตาลงอย่างใจสลาย พยายามปรับลมหายใจ
ก่อนหน้านี้ยั่วเย้ากับเธอในห้องน้ำ ภายหลังก็ไป รักใคร่กับเธอ ในใจหลงเซียวสนใจเธอสักนิดไหม? ถ้า สักนิดเดียวคงไม่ทำเรื่องแบบนี้!
หายใจเข้าลึกๆ ฉู่ลั่วหานแทบวิ่งไปที่โรงจอดรถ ขับรถpoloคันเล็กของเธอออกไป
โม่หรูเฟยเห็นประตูที่ถูกปิดอย่างแรง ก็ยกยิ้ม
อย่างภาคภูมิใจ “ทำให้เร็วๆ หน่อย เดี๋ยวคุณชายจะลง
มา เตรียมอาหารเช้าให้พร้อม!”
เธอไม่อยู่บ้านทานอาหาร ดีจริงๆ เลย!
หลงเซียวเปลี่ยนเป็นเสื้อเชิ้ตกางเกงสูทตัวสะอาด หรูเฟยเดินเข้ามาควงแขนเขา พี่เซียว ทานอาหาร เช้าได้แล้ว
ท่านเซียวตรวจสอบห้องรับแขก ห้องอาหารและ ทางเดิน ไม่เห็นเงาฉู่ลั่วหาน
ป้าเฉินหยิบชามและตะเกียบสามชุด เพิ่งวางได้ สองชุด โม่หรูเฟยก็ยิ้มพูด “ป้าเฉิน …เธอไม่อยู่บ้าน กินข้าวเช้า เตรียมแค่สองชุดก็พอ ทำต่อสิ”
ท่านเซียวแกะมือเธอออกอย่างไม่แยแส ใบหน้าที่ ไม่มีความสั่นไหวไม่ปรากฏอารมณ์ใดๆ เลยสักนิด “ชุด เดียวก็พอ ฉันต้องรีบไปประชุมที่บริษัท”
สีหน้าโม่หรูเฟยไม่พอใจทันที “กินข้าวเช้าก่อนไหม? ธุระในบริษัทสำคัญกว่าสุขภาพที่ไหนกัน? ฉันให้ ครัวเตรียมของโปรดพี่ด้วยนะ ชิมหน่อยสิ”
โม่หรูเฟยพยายามเต็มที่เพื่อเอาชนะหัวใจหลง เซียว เธอโหยหาความสนใจและความสงสารของหลง เซียว และยิ่งกระตือรือร้นที่จะได้รับความรักจากเขา เธอพยายามจับแขนเขาเพื่อแนบเข้าลำตัวเขาอีกครั้ง
หลงเซียวไม่มองอาหารเลย รังเกียจโม่หรูเฟยมาก ขึ้นเรื่อยๆ แกะมือเธอออกและก้าวเท้ายาวออกไปจาก โต๊ะอาหาร “ไม่ต้องหรอก เธอกินไปเถอะ”
หลงเซียวนั่งเบาะรถโรลส์รอยซ์ จับพวงมาลัยสอง มือ ต่อยลงไปอย่างโกรธเคือง
เธออยากทำอะไรกันแน่?
แต่งงานกับเขา ก็อยากได้ทรัพย์สินของเขา ต้องการพึ่งพาอำนาจตระกูลหลงไม่ใช่หรอ แต่ทำไม ตอนนี้เขาไม่แน่ใจเลยสักนิด
ลั่วหาน เธอต้องการอะไรกันแน่? สิ่งที่เธอ ต้องการ ถ้าฉันมี ฉันก็ให้เธอได้หมด
แต่อย่างเดียวที่ฉันให้เธอไม่ได้คือใบหย่า
