ตอนที่ 68 เรียกชื่อเขาในความฝัน
โม่หรูเฟยจับมือของฉู่ลั่วหานไว้ เอาเครื่องปั้นคริ สทัลยัดในมือเธอ จากนั้นก็ “เพลง!” คริสทัลแตกลงที่ พื้น!
โม่หรูเฟยร้องไห้เสียงดัง เดินไปหน้าบันไดแล้วเริ่ม ร้องไห้ “พี่เซียว ในที่สุดพี่ก็กลับมา ฉู่ลั่วหานเธอ….ฉัน แค่มาเยี่ยมพี่เอง เธอโกรธฉันใหญ่เลย ฮือๆ …พี่
เซียว….”
ตามคาด โม่หรูเฟยโยนความผิดเรื่องทำเครื่องปั้น คริสทัลแตกให้กับฉู่ลั่วหาน และย้ำอย่างสุ่มสี่สุ่มห้าว่า ฉ่ลั่วหานต้องการทำร้ายเธอและลูก
อะไรซ้ำๆ ซากๆ แบบนี้ ฉู่ลั่วหานขี้เกียจอธิบาย
หลงเซียวเห็นโม่หรูเฟยร้องไห้หนัก เป็นห่วงลูกใน ท้องเธอ “เอาล่ะ เดี๋ยวฉันให้คนไปซื้อให้เธอใหม่” | ฉู่ล้วหานมองหลงเซียวด้วยสายตาประหลาดใจ เธอคิดว่าอย่างน้อยเขาต้องถามเธอว่าทำไมจู่ๆ มาอยู่ที่
นี่
แต่เขาไม่ได้ถาม
เมียน้อยคนหนึ่งมาปรากฏตัวขึ้นที่บ้านเมียหลวง อย่างเป็นเกียรติ ถ้าคนนอกรู้เข้า เธอจะเอาหน้าไปไว้ ที่ไหน?
“มันไม่เกี่ยวกับสิ่งของหรอกค่ะ ฉู่ลั่วหานเธอทน ฉันไม่ไหว นับประสาอะไรกับลูก พี่เซียว คุณป้าให้ฉัน มาอยู่ที่นี่กับพี่ ศึกษาก่อนคลอดลูกต้องอยู่กับพ่อ แต่ ฉันไม่คิดว่าเธอจะอยู่ที่นี่ด้วย”
ไม่รู้เหรอ?
ท่านเซียวนึกถึงบทสนทนาทางโทรศัพท์เมื่อคืนนี้
โม่หรูเฟยกำลังโกหก แต่ฉ่ลั่วหานไม่ได้อธิบาย ลั่วหานทนความเสียใจและความน้อยใจไม่ไหว ยิ้มพูดขึ้น “คุณโม่ ที่นี่มันบ้านฉัน ฉันไม่อยู่ที่นี่แล้วต้อง อยู่ที่ไหนล่ะ?”
“ภูมิใจอะไร?! อย่าคิดว่าชื่อเธออยู่ในทะเบียน สมรสพี่เซียวแล้วจะเป็นคุณนายของตระกูลหลงจริงๆ ตอนนี้ยังไม่มีใครยอมรับเธอ”
หลงเซียวขมวดคิ้วเล็กน้อย “พอแล้ว หยุดพูด” นี่ถือเป็นการปกป้องอย่างหนึ่งไหม?
“เธอก็อย่าพูดแล้ว” เขาพูดกับโม่หรูเฟยจบก็เสริม เธออีกหนึ่งประโยค
ที่แท้ก็แบบนี้เอง
หลังจากทะเลาะกัน ฉู่ลั่วหานก็ขอลงไปอยู่ห้อง สำหรับแขกด้านล่างเอง เธอไม่ค่อยทะเลาะกับโม่หรู เฟยและหลงเซียว ในทางตรงข้ามเธอรู้จักหลงเซียวดี ยิ่งทะเลาะเขาก็ยิ่งอารมณ์เสีย
เธอเลยทำตรงข้ามซะ
“เลี้ยงดูทารกในครรภ์สำคัญมาก หลงเซียว คุณ ต้องดูแลเธอให้ดี”
เธอออกจากห้องนอนไปอย่างใจกว้าง กลับมาที่ ห้องทำงานแล้วใช้มือเดียวเคาะแป้นพิมพ์ต่อ การหย่า ร้างเป็นเรื่องของเวลา เธอพยายามจะช่วยอะไร?
แต่ทำไมเจ็บหัวใจแบบนี้? เห็นโม่หรูเฟยอยู่ในอ้อม แขนเขา เธอเจ็บจนหายใจไม่ออก
เธอยุ่งอยู่หลายชั่วโมง ตอนกลางวันคนใช้เรียกไป กินข้าว เธอบอกว่ายุ่งเลยกินไปไม่กี่คำ แน่นอนว่าไม่ อยากเห็นโม่หรูเฟยตักอาหาร ป้อนอาหารให้หลงเซียว อย่างโอเวอร์บนโต๊ะอาหาร
ยิ่งน่ารำคาญก็คือ หลงเซียวไม่ปฏิเสธเลย
ตอนกลางคืนเกือบสี่ทุ่ม ฉู่ลั่วหานลูบคอที่เจ็บเบาๆ แก้วชาหมดแล้ว เธอลุกขึ้นรินน้ำด้วยตัวเอง เพิ่งเดิน ออกไปจากห้องทำงาน ได้ยินเสียงหัวเราะของโม่หรู เฟยดังมาจากห้องนอนใหญ่
“พี่เซียว พี่แย่จัง….ฮ่าๆๆ .
“ลูกยังเล็กอยู่นะ? จะจับได้ไง?”
“โอ๊ย จักจี้มาก จั๊กจี้มาก….ฮ่าๆ จักจี้ พี่เซียว….”
หัวเราะสนิทสนมดังขึ้นอย่างตั้งใจ แทบจะนึกภาพ ออกเลย ช่างเป็นภาพที่น่ารัก พ่อแม่คู่หนึ่งที่รอคอยการเกิดของลูก มีความสุขกับการสื่อสารกับชีวิตใน ครรภ์
ฉู่ลั่วหานรู้สึกปวดตา น้ำตาแทบไหลออกมา เงย ศีรษะขึ้นเก็บน้ำตาไว้ไม่อยู่ หยดลงบนแก้ม เธอเช็ดมัน อย่างรวดเร็ว รินน้ำและปิดประตูห้องทำงาน
แต่ถึงจะปิดประตูไปแล้วหูก็ยังได้ยินเสียงหัวเราะ ของโม่หรูเฟย ฉู่ลั่วหานกำแก้วน้ำแน่น น้ำตาไหลลง แป้นพิมพ์
ปวดใจอยากหนีแต่ไม่มีที่ให้หนี
เธอเปิดช่องที่หน้าต่าง ลมเย็นค่ำคืนก็พัดเข้ามาที่ ร่างกายจนรู้สึกเย็นไปหน่อย หัวสมองปลอดโปร่ง คืน ที่มืดมิดว่างเปล่าอ้างว้าง
ลั่วหานตรวจสอบข้อมูลถึงห้าทุ่มกว่า ง่วงมาก เกินไปจริงๆ ฟุบหลับอยู่หน้าคอม
หลงเซียวเดินออกมาจากห้องนอน ไฟในห้อง ทำงานชั้นสองยังสว่างอยู่
ดึกขนาดนี้แล้ว เธอยังอยู่ข้างใน?
หลงเซียวเดินไปหน้าประตู ลังเลสักพักหนึ่ง เปิด ประตูออกมา ภายใต้โคมไฟ ฉู่ลั่วหานนอนบนโต๊ะด้วย มือข้างหนึ่งหลับปุ๋ย
เขาเดินไปด้านหลังเธอ เธอมีได้ตอบสนองใดๆ หน้าจอคอมพิวเตอร์ยังสว่างอยู่ ในนั้นมีวิทยานิพนธ์ที่ เธอเขียน หลงเซียวขมวดคิ้ว ยัยที่ม อยู่กับเขาทำตัวเป็นภรรยาที่มีเกียรติและร่ำรวยไม่ดีหรือไง?
ดันดื้อรั้นขนาดนี้
นิ้วยาวกดบันทึกให้เธอแล้วปิดคอมพิวเตอร์ไป
ท่านเซียวอุ้มฉู่ลั่วหานเบาๆ หญิงสาวร่างบางไม่มี น้ำหนักอะไรในอ้อมแขนเขา เดินลงบันไดทีละขั้น ท่านเซียวอุ้มฉู่ลั่วหานไปที่ห้องนอนที่ชั้นหนึ่ง
บู่ลั่วหานซุกในอ้อมแขนเขา ปากพีมพำอะไรบาง อย่าง ท่านเซียวฟังไม่ชัด
ผ่านไปสักพัก เธอก็พึมพำอีกครั้ง “หลง…. เซียว….”
ฝีเท้าท่านเซียวหยุดชะงักทันที เขาหยุดอยู่ที่ห้อง รับแขกเหมือนโดนไฟฟ้าช็อต ตั้งใจฟังเสียงของเธอ ผู้ หญิงคนนี้กำลังเรียกชื่อเขาในความฝัน!
“หลงเซียว…..คุณมันน่า….รำคาญจริงๆ ….” เธอพึมพำอย่างคลุมเครือ อาจจะเป็นเพราะพึมพำ ในความฝัน เสียวฉู่ลั่วหานนุ่มนวล แตกต่างจากตอน ปกติมาก นุ่มนวลและอบอุ่น
หลงเซียวมองเธอ ใบหน้าเล็กที่เงียบสงบในความ ฝันดูปลอดภัยมาก แต่สิ่งที่พูดออกมาน่าโกรธจริงๆ! ไม่ง่ายเลยที่จะได้ยินเธอเรียกเขา แต่พูดว่าเขาน่า
รำคาญ
ความสุขที่เพิ่งก่อตัวของท่านเซียวหายไปแล้ว วางเธอลงบนเตียง ท่านเซียวจะเอามือออก แต่เธอดึงมือ เขาไว้ “หลงเซียว คุณมันน่ารำคาญมาก….ฉันชอบ อะไร….หลงเซียว….จริงๆ แล้วฉัน….รู้จักคุณตั้งนาน แล้ว ….
พูดจบเธอก็ปล่อยมือ พลิกตัวและหลับไป
หลงเซียวรอให้เธอพูดจบอย่างใจเย็น แต่ฉู่ลั่วหาน หลับไปแล้ว เม้มปาก ใบหน้าที่หลับใหลดูเหมือนเด็ก
ท่านเซียวพยุงขอบเตียงด้วยมือข้างเดียว มอง ท่าทางหลับปุ๋ยของเธอ โน้มร่างกายส่วนบนลงไป ริม ฝีปากเกือบแนบริมฝีปากเธอ “ฉู่ลั่วหาน ฉันอยากถาม ตัวเองเหมือนกัน เธอทำกับฉันแบบนั้น ฉันชอบอะไร เกี่ยวกับตัวเธอ?”
ปิดไฟ ท่านเซียวออกไปแล้ว
แต่ห้องนอนชั้นสอง เขาไม่อยากกลับไปเช่นกัน ท่านเซียวไปที่ห้องทำงาน คืนนี้เขารู้สึกซับซ้อน
มาก
วันรุ่งขึ้น พอฉู่ลั่วหานตื่นขึ้นก็พบว่าตัวเองนอนบน เตียง เกาศีรษะ ลงมาได้อย่างไร? เดินละเมอเหรอ? คนรับใช้อุ้มเธอลงมาเหรอ?
ป้าเฉินยิ้มพร้อมเดินมาคอยรับใช้เธอล้างหน้า แปรงฟัน “คุณนาย เมื่อคืนคุณหลับที่ห้องทำงาน คุณชายอุ้มคุณลงมา ตอนคุณชายอุ้มคุณระมัดระวัง
มากเลยค่ะ”
ฉู่ ลั่วหาน “…เขาจริงๆ เหรอ?”
ป้าเฉินพยักหน้า “แน่นอนสิคะ? แถมยังให้ฉันเบาๆ อย่าทำคุณตื่นด้วยล่ะ”
ทันใดนั้นเธอก็อบอุ่นในใจ ถ้าเป็นหลงเซียวเธอก็ ดีใจมาก
และโม่หรูเฟยตื่นแล้ว หลงเซียวไม่อยู่ข้างกายเธอ หมอนข้างๆ ก็ยังเป็นเหมือนเมื่อวาน “เมื่อคืนเขาไม่ได้ นอนที่นี่เหรอ? ฉู่ลั่วหานมันเรียกไป?”
ยัยชั้นต่ำ!
ท่านอาหารเช้าเสร็จแล้ว หลงเซียวก็ไปทำงาน โม่ หรูเฟยรีบเดินอ้อมฉู่ลั่วหานไปที่ตัวเขา พูดขึ้นอย่าง อ่อนหวานและอ่อนโยน “พี่เซียว เดินทางระมัดระวังนะ คะ ฉันกับลูกรอพี่กลับมา”
“อืม” การตอบสนองที่เรียบมาก แต่ไม่ได้เฉยเมย เธอเปลี่ยนรองเท้าแล้ว พอก้มศีรษะลงน้ำตาก็ แทบไหลออกมา ลุกขึ้น มองดูพวกเขาแสดงความรัก กันอย่างสงบเยือกเย็น
โม่หรูเฟยไปที่ห้องรับแขกทานผลไม้โดยมีคนรับ ใช้คอยปรนนิบัติ ฉู่ลั่วหานคว้ากระเป๋าแล้วเดินตามไป หลงเซียวหันศีรษะมามองเธอ “ฉันไปทำงาน เธอ ตามมาทำไม?”
ลั่วหานยิ้ม “ไปด้วยสิ มือฉันขับรถไม่ได้ เดี๋ยวให้หยังเซินปล่อยฉันลงที่สี่แยกก็ได้ ฉันค่อยโบกรถไป โรงพยาบาล”
หลงเซียวขมวดคิ้วเล็กน้อย “เธอจะไปทำงานเห รอ? ด้วยสภาพนี้?”
“ไม่ได้ไปทำงาน วิทยานิพนธ์น่ะ บทร่างแรกเขียน เสร็จแล้ว แต่มันต้องแก้ไข จะไปหาคนตรวจให้”
เธอบอกหลงเซียวไม่ได้ว่าคนที่ช่วยเธอตรวจคือ ถังจิ้นเหยียน
ท่านเซียวไม่ได้พูดอะไรอีก เธอเดินตามหลังตัว เองมาแล้วขึ้นรถไป
หยังเซินหันศีรษะมายิ้มเล็กน้อยพร้อมถามขึ้น “เจ้านาย เรา…”
“ไปโรงพยาบาลก่อน”
“ครับ!”
“ไม่ต้องๆ นายจอดฉันลงที่สี่แยกก็ได้ โรง พยาบาลกับบริษัทไม่ได้ไปทางเดียวกัน”
เธอไม่ค่อยอยากรบกวนเขา ไม่อยากทำให้เขา เสียเวลาด้วย คนรวยน่ะ เวลามีค่ามาก และเขาก็ ทำงานหนักเกินไป
“นั่งดีๆ ไม่ต้องพูดมาก”
บรรยากาศในรถดูแปลกๆ หลงเซียวนั่งข้างเธอ ไม่มีอารมณ์ที่เห็นได้ชัด ฉู่ลั่วหานกระชับเข็มขัดนิรภัย”เมื่อคืน ขอบคุณนะคะ”
“วิทยานิพนธ์อะไร?”
ตอบไม่ตรงคำถาม
ฉ่ลั่วหานมองเขา ใบหน้าเขาสู้แสง ดูดีอย่างบอก ไม่ถูก “การประเมินตำแหน่งงาน มันอยู่ในUSB ไม่งั้น ให้คุณดูได้”
“ทำไมไม่ปริ้นออกมา?”
น้ำเสียงยังคงปกติมาก เหมือนทั้งคู่เป็นสามีภรรยา ทั่วๆ ไป การเดาที่ไม่จริงแบบนี้ มันอบอุ่นและดูห่างเหิน
“ฉันเคยลองแล้ว แต่เครื่องปริ้นท่านเซียวมันดีเกิน ไป ทำไม่สำเร็จ” เธอยักไหล่ ทำตั้งนานก็ยังทำไม่เสร็จ แล้ว พูดขึ้นโดยที่ไม่ต้องลงรายละเอียด
มาถึงโรงพยาบาล ฉู่ลั่วหานไปที่แผนกโรคหัวใจ ก่อน จ้าวเหมียนเหมียนและจี้ซือหยู่เห็นเธอกลับมาก็ รีบเข้ามาหา “ฮีโร่ผู้ยิ่งใหญ่ มาแล้วสินะ! ตอนนี้เธอ กลายเป็นคนดังในโรงพยาบาลแล้ว! โดนแทงเพราะ ช่วยคน แถมยังมีเฮลิคอปเตอร์…..
“หมอจี้.. ”
จ้าวเหมียนเหมียนเอ่ยเตือนหยุดเธอไว้
รู้สึกมีอะไรบางอย่างรางๆ
ลั่วหานหันศีรษะกลับไป บนโต๊ะทำไมมีกระถาง ดอกกล้วยไม้เอื้อง?
“นี่คือ? ใครให้มา?”
“โอ้! ไม่รู้สิ จู่ๆ ก็มี อาจจะเป็นบางคนที่แอบชอบ มั้ง”
กล้วยไม้?
อาจจะเป็นถังจิ้นเหยียน?
ฉลูรั่วหานไปหาถังจิ้นเหยียนให้ดูวิทยานิพนธ์ให้ ถังจิ้นเหยียนอยู่พอดี
“รองคณบดี ฉันมาให้คุณช่วยดูบทร่างแรก มีบาง ที่ต้องการให้คุณช่วยแก้ให้ตรงจุด”
เห็นฉู่ลั่วหานปรากฏตัวขึ้น ถังจิ้นเหยียนก็ยิ้มอย่าง สุภาพอ่อนโยน “เข้ามาถึงก็เข้าประเด็นเลยนะ สมกับ เป็นสไตล์เธอจริงๆ”
ฉู่ลั่วหานยิ้ม “เรื่องวิชาการและการทำงานต้อง จริงจังนิดหนึ่งค่ะ”
ถังจิ้นเหยียนรับUSBแล้วปรินท์ออกมา จากนั้นก็ เปิดทีละหน้า อ่านจบแล้วก็หยิบปากกาขึ้นมา มือ ศัลยแพทย์มีข้อต่อชัดเจน เรียวยาวและสะอาดสะอ้าน มาก “ตรงนี้ ตัวอย่างยังไม่รัดกุมพอ เธอหยิบเรื่องที่เกิด
ขึ้นในอเมริกาเมื่อเดือนที่แล้วได้…ตรงนี้ .” เขาแนะนำตั้งแต่ต้นจนจบ แนวความคิดแจ่มชัด ขึ้น
เธอเหมือนได้แรงบันดาลใจ “จริงด้วย ตรงนี้ฉันคิดไม่ออกมาตลอด สมแล้วที่เป็นผู้เชี่ยวชาญ รอง คณบดีเก่งมาก”
ถังจิ้นเหยียนจัดการวิทยานิพนธ์เสร็จแล้วก็ส่งให้ เธอ “ฉันจะแก้ไขให้เธอตามนี้แล้วจะส่งอีเมลให้ มือเธอ ไม่สะดวก อย่าพิมพ์งานเลย”
เธอใจเต้น รักษาระยะห่างกับเขาอย่างเผลอตัว “งั้นช่วยรบกวนด้วยค่ะ”
“ทำไม? สีหน้าไม่ดีเลย? เกิดอะไรขึ้น? หรือเขา…. ทำให้เธอลำบากใจ?”
ลั่วหานปฏิเสธ “เปล่าค่ะ คนบ้างานไม่ได้ทำงาน นานๆ ก็เลยคันมือ”
“อย่าปิดบังต่อหน้าฉัน ฉันเคยบอกแล้วว่าเธอคุย กับฉันได้ทุกเรื่อง บอกฉันมาว่าเป็นอะไร?”
การล่อลวงที่โน้มน้าวใจของเขาทำให้กำแพง ป้องกันในใจเธอพังทลาย “ที่บ้านมีแขกมา สถานะ ค่อนข้างพิเศษ สถานการณ์น่าอึดอัดนิดหน่อย”
ถังจิ้นเหยียนขมวดคิ้ว “โม่หรูเฟย?”
แน่นอนว่าโดนเขามองออกอีกแล้ว
ฉ่ลั่วหานยิ้มเยาะตัวเอง “มันน่าขำมากใช่ไหมคะ? ฉันก็รู้สึกแบบนี้เหมือนกัน”
ถังจิ้นเหยียนสงสารเธอมาก ทำไมถึงเป็นแบบนี้
ต่อหน้าเขา?
“เธอจะทำยังไง? ไล่เธอไป? หรือว่าออกมาเอง?”
