ตอนที่ 90 ผ้าห่มหนึ่งผืนกับคนสองคน
หลงเชียวมองฉู่ลั่วหานก่อนจะตอบกลับ เขาอยากเห็น อารมณ์ที่แปรปรวนบนใบหน้าของเธอแม้เพียงเล็กน้อย แต่ผู้ หญิงคนนี้กับไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลย เธอทำเพียงแค่เอนหลัง ลงอย่างเกียจคร้านท่าทางเตรียมพร้อมที่จะนอน
นิ้วเรียวยาวของท่านเซียวถือโทรศัพท์ “เรื่องนี้ไว้ค่อยคุย”
เขาเบื่อที่ต้องจัดการเรื่องเล็กน้อยในบ้าน โดยเฉพาะเรื่อง ระหว่างโม่หรูเฟยและฉู่ลั่วหาน
โม่หรูเฟย เพียงแค่ให้เธอใช้อย่างเพียงพอ กระเป๋าใบ ใหม่และความอ่อนโยนเพียงเล็กน้อย เธอก็สามารถอยู่เป็น ป้ายให้ตระกูลหลงได้อีกหลายปี
แต่ฉู่ลั่วหานเธออิสระ และไม่ต้องการให้เขาเป็นห่วงตั้งแต่ แรก
ถ้าเป็นห่วงเธอ ก็ต้องเอาหัวใจทั้งดวง ไม่ หัวใจทั้งดวงก็ ยังไม่พอ
“อะไรคือไว้ค่อยคุย! แกวันนี้ให้กลับมาบ้านใหญ่ โม่หรู เฟยท้องอยู่อารมณ์แปรปรวนจะส่งผลต่อเด็กในท้อง แกเป็น พ่อเด็กต้องมีความรับผิดชอบ!”
ลูก ลูกอีกแล้ว
เธอคิดไม่ออกว่าถ้าโม่หรูเฟยไม่มีลูก ก็คงไร้ค่าในสายตา ของหยวนซูเฟินเช่นกัน?
“ผมมีธุระ คืนนี้ไม่กลับ” ท่านเซียวตอบอย่างเหนื่อยล้า
“ฉันไม่สนว่าแกจะมีธุระอะไร กลับมาที่บ้านใหญ่เดี๋ยวนี้ เชียวเอ่อ โม่หรูเฟยคือลูกสะใภ้ที่ฉันเลือก พวกแกอยู่ด้วยกัน มาก็หลายปีแล้ว โม่หรูเฟยตอนนี้ก็ทุกข์ใจเรื่องท้องมาก พอแล้ว แกยังจะทำให้เธอทุกข์ใจเพิ่ม? ฉันไม่ยอม! ฉันจะ ประกาศว่าโม่หรูเฟยคือคุณหญิงของตระกูลหลง!”
คู่สังหารได้ยินทุกประโยคอย่างชัดเจน ที่หยวนซูเฟินก็ทำ
จริงๆ
หยวนซูเฟินเก่งกาจขนาดไหน ยี่สิบปีที่แล้วก็สะเทือนคน ไปทั่วทุกแห่ง เรื่องอื้อฉาวของตระกูลหลงนั้นถูกเธอจัดการ ทั้งหมด
หลงเซียวขมวดคิ้ว “ผมอยู่ต่างเมือง กลับไม่ได้ ตามนี้
แหละ”
พูดจบหลงเซียวก็ตัดสายทันที
คู่ลั่วหานลืมตาขึ้นเห็นท่าทางลำบากใจและไม่สบายใจ ของเขา “คุณกลับไปเถอะ แม่คุณดูโกรธมาก”
“เธอก็เป็นแม่คุณ คุณคือคุณหญิงของตระกูลหลง เรื่องนี้ มันเปลี่ยนกันไม่ได้” เขาย้ำสถานะของเธอไม่ให้เธอมีโอกาสหลีกหนี
ฉู่ลั่วหานอยากหัวเราะ “เมื่อกี้ที่คุณคุยโทรศัพท์ฉันได้ยิน หมดแล้ว เธอยอมรับโม่หรูเฟยเป็นภรรยาคุณ เพราะงั้นหลง
เชียวพวกเรา..”
หย่ากันเถอะ
แต่เขาไม่ให้โอกาสเธอได้พูดออกมา “ผมบอกพวกเขาไป แล้วว่าพวกเราไม่ได้อยู่ในเมืองหลวง เพราะงั้นวันนี้จะกลับ ไม่ได้ กลับวิลล่าก็ไม่ได้ ดูแล้วคงกลับไม่ได้สักสองสามวัน”
คู่สังหารกำผ้าห่มแน่น “งั้นคุณ…”
“ถึงห้องพักผู้ป่วยที่นี่จะธรรมดา แต่เหมือนว่าเตียงจะใหญ่ พอ คืนนี้นอนที่นี่ก็แล้วกัน”
“..คุณจะค้างที่โรงพยาบาล?”
“ทำไม? คุณนายหลงไม่ยินยอมให้สามีนอนเฝ้าไข้? หรือ คุณรอรองคณบดีถังกลับมาอยู่?” หลงเชียวคำพูดร้ายกาจ
เธอหมายถึงแบบนั้นซะเมื่อไหร่? เธออยากบอกเขาว่าโรง พยาบาลสภาพแวดล้อมไม่ค่อยดี เขาที่ใช้ชีวิตสุดหรูสุข สบายมาตลอดคงไม่ค่อยเหมาะกับที่นี่
“ที่นี่ไม่มีอุปกรณ์อาบน้ำ” เธอกลั้นอารมณ์เอาไว้แล้วเอ่ย ถึงเรื่องจำเป็นแทน
“ช่างมัน” เขาตอบอย่างขอไปที่
ก็ได้ ในเมื่อเขาไม่สนใจเธอเองก็ไม่จำเป็นต้องไปยุ่ง วุ่นวาย
บอกว่าช่างมัน แต่เขากลับบอกให้จี้ตงหมิงเอาของใช้ จำเป็นมาส่งให้
คู่ลั่วหานมองไปที่ประตูห้องพักวีไอพี หลงเชียวกำลังอาบ น้ำ เธอทั้งโกรธทั้งตลก เมื่อนาทีก่อนยังทะเลาะกันอยู่เลย วิ ต่อมากลับจะนอนร่วมห้อง แต่ก็ช่างมันเถอะมาถึงขนาดนี้ แล้ว
คู่ลั่วหานเปิดเปลือกตาอยู่ใต้ผ้าห่มสู้ความง่วงงุน
อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว หลงเชียวเลิกผ้าห่มขึ้นแล้ว ทิ้งตัวลงบนเตียง
ฉู่ลั่วหานตกใจไออุ่นจากร่างกายคนข้างๆ หลังตรงเครียด ซึ่งทันที ลมหายใจอุ่นราวกับจะแผดเผาโอบรอบตัวเธอ แขน ยาวและแข็งแรงของหลงเชียวสวมกอดเธอจากทางด้านหลัง
อู่ลั่วหานตกใจจนแทบจะผุดลุกขึ้นมา แต่ติดที่เขารู้ทันกด เธอไว้ได้ก่อน
“คุณ คุณท่าอะไร?” เสียงของเธอสั่นเล็กน้อย เขาทำแบบนี้ก็บ่อย เธอไม่ชินสักที
หลงเซียวอดนั้นตั้งแต่เมื่อคืนก่อนจนถึงวันนี้เพราะมัวแต่ ช่วยคน ไหนจะไปจัดการเรื่องตระกูลคางอีก เขาไม่ได้พักเป็น เวลาหนึ่งวันหนึ่งคืนแล้ว ทั้งเขายังกังวลตลอดเวลา ใช้แรง กายมากเกินทั้งยังไม่ค่อยได้ทานข้าว เพราะงั้นไม่ว่าจะ
แข็งแกร่งแค่ไหนก็ฝืนไม่ไหว
เพราะท่านเซียวเหนื่อยแล้ว
“วางใจเถอะ ผมไม่มีอารมณ์กับคนป่วย” แม้ปากจะพูด แบบนั้นแต่การกระทำกลับอ่อนโยนจนน่ากลัว
อบอุ่นเกินไป อบอุ่นราวกับไม่รู้จัก
ฉู่ลั่วหานใจอ่อนเพราะท่าทีอ่อนโยนของเขา น้ำเสียงก็นุ่ม ลงไม่น้อย “ของใช้ในโรงพยาบาลกลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อจะแรง หน่อย แต่ตมไปดมมาเดี๋ยวก็ชิน”
เขาครางคำรับหนึ่ง กอดเธอจากด้านหลังแน่เหมือนเด็กที่ ต้องการอ้อมกอด เขาซุกหน้าลงในซอกคอของเธอทำให้ไม่ ได้กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อแต่ได้กลิ่นแชมพูอ่อนๆ แทน
เธอหายใจถี่ขึ้นเอ่ยถามเบาๆ “คุณหนาวมากไหม?”
ผู้ชายข้างเธอกอดแน่นไม่พอไอร้อนจากร่างกายเขายัง ร้อนกว่าปกติ หรือว่าเป็นไข้?
เป็นไข้เชี้ยอะไรกัน นี้เป็นไฟราคะ
ท่านเขียวเอื้อมมือมากอดเอวเธอแล้วพลิกตัวเธอกลับมาหันหลังให้เขาไม่ชอบ
เมื่อโดนบังคับให้เผชิญหน้า คู่ลั่วหานใจเต้นแรงขึ้นเธอได้ แต่มองผู้ชายที่ใช้หมอนเดียวกัน กัดริมฝีปากไม่กล้าพูตอะไร
หลงเชียวมองเธอ แขนกอดรัดเธอไว้ “มีเรื่องหนึ่งที่ผม
เสียใจ”
คู่ลั่วหานกะพริบตา “เรื่องอะไร?”
หลงเชียวสูดลมหายใจเข้าลึก “ผมน่าจะปล่อยให้เรื่องที่ คุณถูกลักพาตัวข่าวใหญ่มากกว่านี้”
ดีที่สุดคือคนทั้งเมืองทุกคนรู้ กลายเป็นหัวข้อข่าวประเด็น
ร้อน
ไม่ใช่ว่ารู้กันเพียงแค่สองคน
คู่ลั่วหานสำลักคำพูดของเขา
เธอยังไม่ได้ถาม เขาก็พูดต่อ “ถ้าเป็นเรื่องใหญ่ เรื่องที่คุณ คือคุณหญิงของตระกูลหลงทุกคนก็จะรู้ข่าวลือจะสู้ข่าวที่ ประกาศเองได้อย่างไร คุณจะยักคิ้วหลิ่วตากันกับคนแซ่ถัง อีกต่อไป”
ประโยคแรกยังพอซาบซึ้ง แต่ประโยคหลังมันอะไรกัน?
ไม่รู้ควรพูดอย่างไร ท่านเซียวโหมดอ่อนโยนหายากเธอก็ ไม่อยากขัดอะไร คนสองคนภายใต้ผ้าห่มหนึ่งผืน หันหน้าเข้าหากัน ลมหายใจเดียวกัน “วันนี้ ขอบคุณนะ ไม่ว่าจุด ประสงค์คุณคืออะไร คุณก็ช่วยฉันไว้อยู่ดี ฉันควรขอบคุณ”
หลงเชียวโอบกอดเธอ มือใหญ่กว่าครึ่งแผ่นหลังทาบวาง บนหลังเธอ อบอุ่น อ่อนโยน
“ถ้าอย่างนั้นคุณคิดจะขอบคุณผมอย่างไร?”
หม? ถือโอกาสเอาเปรียบเธอ?
“คุณอยากให้ฉันทำอะไร?”
หลงเซียวเลิกคิ้ว “จูบผม”
คำขอของเขาไม่ได้มากเกินไป อีกทั้งยังอยู่ใต้ผ้าห่ม เพียง แต่มันเกินคาดเกินไปสำหรับพวกเธอที่กำลังจะหย่า เหมือน กลายเป็นคู่ข้าวใหม่ปลามัน
ไม่ได้หรอกไม่ได้ เธอคิดมากไปเอง
มือเรียวของเธอจับต้นแขนของเขาแล้วเลื่อนใบหน้าขึ้นไป ที่ริมฝีปากบาง
จูบเบาๆ
จูบนี้มาช้าไม่พอยังไปเร็วอีก ราวกับกบกินน้ำเขายังไม่ทัน ได้ลิ้มรสชาติอะไรเลย
ไม่พอ
ท่านเซียวใช้มือใหญ่ของตัวเองกดเธอไว้กับตัวเขาแน่น แล้วบดจูบอย่างล้ำลึกร้อนแรง ไล้ซิมทั่วทุกมุม….
ท่านเซียวบดริมฝีปากเธออย่างไม่ลดละ อยากจะสอดลิ้น เข้าไปแต่นึกถึงแผลที่ลิ้นเธอขึ้นมาได้ข่มความอยากตัวเอง เอาไว้อย่างน่าเสียดาย
เขารุกล้ำรุนแรงเธอเองก็ซินแล้วและยังชอบรสชาติของ เขามาก
ท่านเขียวกอดเธอไว้ “หลับเถอะ ผมตอนนี้หิวมาก เกรงว่า จะกินไม่เลือก”
คู่สังหาร “. “.” รีบหลับตาลงทันที
ในความมืด ท่านเซียวลอบยิ้ม คิดอะไรอยู่? เขาหมายถึง หิวจริงๆ เมื่อกี้น่าจะกินขนมปังสักก้อน
ในอ้อมกอดของเขา คืนนี้หลับลึกทั้งคู่
วันต่อมาหลงเซียวตื่นแต่เช้า ความสัมพันธ์ของพวกเขายัง ไม่ได้ประกาศชัดเจน เขาไม่อยากให้เธอถูกต่อว่าเป็นมือที่
สาม
พอฉู่ลั่วหานลืมตาตื่นมาที่นอนข้างๆ ก็ว่างเปล่าแล้ว ของใช้ในห้องน้ำก็ไม่มีเช่นกัน ราวกับว่าเมื่อวานหลงเชียว ไม่ได้มาค้างที่นี่ ราวกับว่าเธอฝันหวานไปเอง
หลังจากใช้เวลาในโรงพยาบาลทั้งวัน ร่างกายของคู่สั่ วหานเกือบจะฟื้นตัวแล้ว
ข้ามถังจิ้นเหยียนไป ฉู่ลั่วหานก็ทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลให้ตนเอง
ตอนบ่าย ตึกใหญ่บริษัทMBK
หลงเชียวนั่งอยู่ที่โต๊ะตำแหน่งประธาน จอภาพด้านหน้า ฉายวิดีโอใบหน้าอันหล่อเหลาของ กู้เยนเซิน
“สืบถึงไหนแล้ว? อย่ามาแต่หัวเราะฮาฮา”
กู้เยนเซินเกาหัว “อย่ารีบ เรื่องมันหลายปีมาแล้ว จะถาม ตรงๆ ก็ไม่ได้อีก ฉันก็ไม่ได้มาจากแผนกบุคคลของโรง พยาบาล ถ้าไม่ระวังก็ถูกจับได้นะสิ? นี่ไม่ใช่ว่ากำลังหา โอกาส?”
“แกเมื่อก่อนทำอะไรรวดเร็วออก ทำไม? ไม่ได้รับอิทธิพล จากฉันเลยต้อยลง? รีบไสหัวกลับมา ฉันจะสอนแกเอง”
มุมปากหลงเซียวเอียงขึ้นอย่างหยอกล้อ
คุณชายกู้ทำปากขมุบขมิบ “คิดหาทางได้แล้ว ฉันว่า ถ้า แกชอบเธอจริงแล้วแคร์เธอมากขนาดนั้น ไม่ว่าตอนนั้นจะ เกิดอะไรขึ้นกับเธอ ไม่ว่าเธอจะใช้วิธีไหน ยังไงตอนนี้ก็อยู่ ด้วยกันแล้ว ไม่ดีแล้วเหรอ?”
“ไม่ได้ ฉันไม่สามารถอยู่กับเธออย่างสับสนได้ หากเรื่องที่ เกิดขึ้นตอนนั้นไม่ใช่ความผิดเธอ ฉันต้องรับผิดชอบทุก อย่างในสามปีมานี้”
“ถ้าเป็นเรื่องจริงล่ะ?”
หลงเชียวเงียบไป “แกสืบดูก่อน ถ้าได้เรื่องยังไงบอกฉัน
ด้วย”
“ได้ จะว่าไปแกกับโม่หรูเฟยเป็นอย่างไรบ้าง? ฉันเห็น
โปสเตอร์ในอเมริกาเหมือนว่า โม่หรูเฟยมาจะมาโปรโมท หนังที่นิวยอร์ค
ไม่หรูเฟยไปนิวยอร์ค?
หลงเชียวกลับรู้สึกผ่อนคลายอย่างน่าละอายใจ
“ไม่รู้ ไม่อยากรู้”
“หา แกไม่สนใจเธอเลยเหรอ”
“สถานะของเธอตอนนี้ค่อนข้างพิเศษ จะทำอะไรก็ทำเลย ไม่ได้ นายจัดการเรื่องนี้ ให้เสร็จก่อน”
“เออเออ ฉันวิ่งเต้นให้แกเอง”
หลงเชียวเคาะปลายนิ้วลงบนโต๊ะ หาโอกาสที่พลาดไป มี วิธีไหนประกาศความสัมพันธ์ของฉันกับเธอได้บ้าง? ที่มันจะ
ไม่กระทบต่อชื่อเสียงและชีวิตเธอ”
กู้เยนเซินเกือบอ้วกออกมา “แกอยากประกาศมีเมีย? เชี้ย สมที่เป็นหลงเชียว ผู้หญิงที่อยู่ข้างล้วนย่อมเป็นที่สนใจ อย่า พูดถึงภรรยาตัวจริงอีก ฉู่ลั่วหานต้องถูกสื่อรุมที้งอย่าง แน่นอน อีกอย่างการใช้ชีวิตอย่างง่ายๆคงไม่สามารถสงบ
อีกต่อไป เรื่องนี้แกควรคิดให้ดี”
หลงเซียวขมวดคิ้ว “ฉันก็กังวลเรื่องนี้”
“โอ้ย คุณรักเธอแล้วจริงๆ คุณชายหลงของพวกเราจริงใจ กับคนอื่นเป็นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? ฉันแนะนำว่าให้แกคุยกับ เธอ ให้เธอได้เตรียมใจรับการออกไปข้างนอกแล้วถูก สัมภาษณ์ หรือถูกถ่ายภาพขณะซ้อปปิ้ง”
ให้ตายเถอะนี่เป็นครั้งแรกที่หลงเชียวรู้สึกรำคาญสถานะ
ของตัวเอง
“อีกอย่าง…” ท่านเซียวจิ้มนิ้วนวดหางคิ้วของเขา “มีวิธี ง่ายๆ ที่ตรวจเช็กได้ว่าในใจเธอมีฉันอยู่ไหม?”
กู้เยนเซินจะอ้วกจริงแล้ว “คุณชายหลง แกแน่ใจนะว่าแก คือผู้ชายที่แต่งงานมาสามปีแล้ว ถามเหมือนเด็กที่พึ่งเคยมี ความรัก? แก..หลงเธอเข้าแล้ว!”
“อย่ามั่ว! พูด!”
“วิธีแรก เข้าใกล้เธอ ใช้ความหน้าด้านทั้งหมดเข้าหาเธอ
และทำตัวติดกับเธอ..
“วิธีที่สอง!” นี่มันวิธีบ้าอะไรกัน!
“ฮาฮา วิธีที่สองคืออ่อนโยนกับโม่หรูเฟยให้เธอหึง ถ้าเธอ ถึงแปลว่าเธอรู้สึกกับแก แต่ถ้าไม่มีปฏิกิริยาอะไรก็แปลว่า แกอกหักแล้วไง”
หลงเชียวเคาะนิ้วลงบนหัวเข่า ดูเหมือนว่าวิธีแรกจะเข้าท่ากว่า
“ไสหัวไปหาข้อมูล!”
“แล้วแกจะใช้วิธีไหน?”
“ฉันจะตัดสินใจเอง”
