ตอนที่ 81 ชีวิตก็ให้ได้
ตอนที่ถังจิ้นเหยียนมาถึงห้องฉุกเฉินฉู่ลั่วหานพวกเธอยัง มาไม่ถึง เขาไม่สนใจความประหลาดใจและคำทักทายของ หมอและวิ่งออกไปนอกอาคารผู้ป่วยนอก กดโทรออกหาฉู่ล
หวาน
“อยู่ที่ไหน?”
“จะถึงแล้ว จะถึง….”
“บอกเลขทะเบียนรถให้ฉัน!”
ลู่ซวงซวงตัวสั่นและอ่านเลขทะเบียนรถ สองนาทีผ่านไป รถแท็กซี่เพิ่งจอด ร่างสูงไวเหมือนบินมายืนนอกประตูรถ
“ลั่วลั่ว! ลั่วลั่วเธอตื่นส….หมอถัง เธอสลบแล้ว!”
“เปิดประตู!”
ถังจิ้นเหยียนอุ้มฉู่ลั่วหานและเดินไปทางห้องฉุกเฉินอย่าง เร็ว ขณะที่เขาวิ่งรองเท้าแตะข้างหนึ่งบนเท้าเขา “พรี่บ” บิน แล้ว!
เดิมที่ลู่ซวงซวงตกใจเพราะฉู่ ลั่วหาน ตอนนี้ตกตะลึงกับ ท่าทางเมื่อกี้ที่ถังจิ้นเหยียนอุ้มหล่อนแล้ววิ่ง..
บ้าจริง คนเมื่อกี้นี้เป็นซูเปอร์แมนเหรอ? แม่งเอ๊ย ด้านหลัง หล่อเท่ขนาดนี้ได้อย่างไร?
คนบ้าผู้ชายแบบลู่ซวงซวงหน้าสิ่วหน้าขวานแล้วยังไม่ลืม แสดงความคิดเห็นถังจิ้นเหยียน หล่อและเก่งจริงๆ!
แม้ว่าเธอแทบจะไม่เห็นหน้าของถังจิ้นเหยียน เพราะแผ่น หลังนี้ทำให้เธอขีดฆ่าผู้ชายที่เธอรู้จักมาเก้าสิบเก้าเปอร์เซ็นต์
ส่วนหนึ่งเปอร์เซ็นต์นั้น….
“ลั่วลั่ว”
ลู่ซวงซวงที่เหม่ออยู่ได้สติทันที บ้าจริง คนล่ะ!
ถังจิ้นเหยียนอุ้มฉู่ลั่วหานไว้ ดวงตาสองข้างเหมือน สามารถพ่นไฟออกมาได้ “เปล! เตรียมช่วยเหลือ!”
“หมู่ ตื่นสิ!”
ถังจิ้นเหยียนตบหน้าเธอแรงๆ แต่ว่าฉู่ลั่วหานไม่มีการตอบ สนองใดๆ
เดาจากสีหน้าและสีปาก เธอถูกวางยาพิษ และเป็นพิษที่
รุนแรง
ลู่ซวงซวงวิ่งมาถึงหน้าห้องฉุกเฉิน ประตูของห้องฉุกเฉิน “ตึง” ถูกปิดลงแล้ว
เธอจ้องไปที่ประตูที่ถูกปิดด้วยท่าทางมีนงง นั่งปวกเปียก กับพื้น ร้องไห้จนเครื่องสำอางจางหายไปครึ่งหน้าแล้ว อายไล เนอร์สีดำ อายแชโดว์ยึดติดกับดวงตาและแก้ม ใบหน้าดู เหมือนจานสี
“ลั่วลั่ว….เธอห้ามเกิดเรื่องนะ….ฮือๆ ….ฉันขอโทษ ฉัน จะไม่ให้เธอออกไปดื่มเหล้าอีก….ขอโทษ….
ลู่ซวงซวงพิงกำแพง ดวงตาทั้งสองมองไปที่ประตูห้อง ฉุกเฉินไม่กะพริบตา ถ้าฉู่ลั่วหานเกิดอะไรขึ้น เธอก็ไม่อยากมี ชีวิตอีกต่อไปแล้ว
ในห้องฉุกเฉิน
“ท่านรองคณบดี เหมือนว่าหมอชู…
“หุบปาก! ล้างท้อง!”
“ครับ!..ครับ!”
ฉู่ลั่วหานหายใจอ่อน การเต้นของหัวใจอ่อนแอลงเรื่อย ๆ ถังจิ้นเหยียนกดหัวใจของเธออย่างหนัก “หมอฉู่ ตื่นขึ้นมาสิ!
ห้ามนอน! ตื่นขึ้นมา!”
“แหวะ!”
สิ่งสกปรกอ้วกออกมาจากปากของฉู่ลั่วหาน กระเพาะนี้ ปั่นป่วนไปหมด แต่ว่าเธอไม่ได้สติแล้ว น้ำตาไหลออกมา
“ฉีดยา! แก้พิษ!”
“ท่านรองคณบดีพิษนี้เป็นอันตรายมาก คุณสวมถุงมือ
เถอะ..
“ฉีดยา!”
“ครับ ครับ!”
มือสองข้างของถังจิ้นเหยียนจับฉู่ลั่วหานที่ใบหน้า ซีดเซียวราวกับหิมะ บนมือยังมีสิ่งที่เธออ้วกออกมาเมื่อกี้ “ตื่น สิเธอเป็นผู้หญิงที่เข้มแข็งมาตลอด คุณเป็นผู้หญิงที่ต่อสู้กับ ความตาย เธอห้ามล้มลง ได้ยินไหม? ตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้!”
หมอฉุกเฉินที่ยืนข้างๆ เห็นท่าทางของถังจิ้นเหยียน ไม่ กล้าพูดอีก
ข่าวลือ ความสัมพันธ์ระหว่างรองคณบดีถังและหมอฉู่ไม่ ธรรมดา ข่าวลือว่าหมอจู่อ่อยรองคณบดีถัง…แต่วันนี้สิ่งที่ พวกเขาเห็นกลับเป็นอีกเรื่องหนึ่ง
ความสัมพันธ์ที่รองคณบดีมีให้หมอนั้นจริงมาก! ลึกซึ้ง มาก! ไม่เหมือนว่าหมอฉู่อ่อยเขาสักนิด….
และเมื่อกี้รองคณบดีเครียดขนาดนั้น เหมือนว่าถ้าไม่มี หมอฉู่ เขาจะตายได้
“ท่านรองคณบดี พิษบนตัวของหมอฉู่ได้เข้าไปในกระแส เลือดแล้ว การยาแก้พิษต้องทำงานในร่างกายเป็นเวลาหลาย ชั่วโมงเพื่อล้างพิษ….ตอนนี้เธอยังไม่ตื่นครับ”
ถังจิ้นเหยียนที่ท่าทางเหม่อลอยพยักหน้า ค่อยๆ ปล่อยฉ่ ลั่วหาน
เวลาสามชั่วโมงเต็ม เขาจำไม่ได้ว่าตัวเองผ่านมาได้ อย่างไร ทุกครั้งที่เธออ้วก ทุกครั้งที่อัตราการเต้นของหัวใจ ลดลง เหมือนจะตกลงมาจากขอบหน้าผา เขาอยากจับมือเธอ และดึงมือเธอขึ้นมา!
“โชคดีที่ช่วยได้ทันเวลา มิฉะนั้นผลที่ตามมาไม่กล้าแม้แต่ จะคิด….ทำไมหมอถึงอาหารเป็นพิษได้…”
หมอสองคนผลักประตูห้องฉุกเฉินออก ลู่ซวงซวงวิ่ง เข้าไปเหมือนผีผู้หญิง จับชุดกาวน์ของพวกเขาแน่น “ที่รักฉัน ล่ะ! คนอยู่ไหน!”
“ที่ ที่รัก?”
หมอหนุ่มประจำห้องฉุกเฉินคนหนึ่งที่มัวแต่ยืนที่งเรี่ยวแรง ของลู่ซวงซวงจึงไม่ได้จับใจความที่เธอพูด
ทำเอาลู่ซวงซวงโมโหขึ้นหน้า
“คุณพูดถึงหมอนี่?”
“ไร้สาระ! นอกจากเธอแล้วยังจะเป็นใครได้อีก? เธอเป็น ยังไงบ้าง? ดีขึ้นหรือยัง?”
หมออีกคนมองใบหน้าของลู่ซวงซวงแล้วแอบกลืนน้ำลายเงียบๆ ปกติแล้วพวกหมอมักจะมีนิสัยรักความสะอาด แต่ สภาพของลู่ซวงซวงนั้นทำเอาเขาต้องเปลี่ยนความคิด “ฤทธิ์ยาในร่างกายของหมอฉู่ยังระบายออกไม่หมด แต่
ว่า…”
“ยังระบายออกไม่หมด? บ้าเอ๊ย! พวกคุณมันหมอปลอม หรือเปล่า ตั้งกี่ชั่วโมงแล้วคุณยังจะบอกว่าระบายฤทธิ์ยาออก จากตัวเธอไม่หมด?”
หมอโดนเธอด่าไม่ไว้หน้าฟังจนเวียนหัวไปหมด “นี่คุณผู้ หญิง พวกเราก็ทำเต็มที่แล้วแต่ว่าชนิดยาฤทธิ์มันแรงมาก ก็
เลย…”
“ให้ตายสิ นี่คุณอย่าบอกนะ…ว่าที่รักฉันเธอไม่ไหวแล้วงั้น
เหรอ”
ร่างเพรียวของลู่ซวงซวงถลาเข้าไปคว้าคอเสื้อสองแพทย์ หนุ่มแน่น ก่อนที่เธอจะทันได้ทำอะไรต่อ
หมอหนุ่มทั้งสองคนหันมองหน้ากัน “คุณผู้หญิง พวกเรา ไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น คุณฟังพวกเราพูดให้จบก่อน เมื่อ รองคณบดีของพวกเราได้ทำการช่วยเหลือเธอด้วยตนเอง คุณวางใจได้เลยรองคณบดีเป็นห่วงหมอฉู่มากกว่าคุณอีก ตอนนี้กำลังระบายฤทธิ์ยาออกจากร่างกายซึ่งต้องใช้เวลา คุณเข้าใจหรือยัง?”
ในที่สุดลู่ซวงซวงก็ยอมคลายมือออกจากคอเสื้อ เมื่อกี้ เธอโมโหมากเกินไปหน่อยเสื้อคลุมสีขาวนั้นจึงถูกเธอกระชาก จนกระดุมหลุดลุ่ยแขวนอยู่บริเวณปกเสื้อของเขา
“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ ละก็ฉันจะระเบิดโรงพยาบาลของพวกคุณซะ!”
เห็นท่าดังนั้นสองแพทย์หนุ่มจึงรีบปลีกตัวออกไปทันที
ผู้หญิงที่ส่วนสูงไม่ถึงหนึ่งเมตรหก โมโหได้น่ากลัวเกินไป แล้ว ท่าทางเธอเมื่อสักครู่ไม่ต่างอะไรจากคิงคองในร่างบาร์บี้
สักพักต่อมา ฉู่ลั่วหานถูกเข็นออกมาจากด้านใน ถังจิ้นเห ยียนติดตามมาไม่ห่าง ดวงตาสีแดงก่ำนั้นทำให้รู้ว่าเมื่อกี้เขา พึ่งร้องไห้มา
ลู่ซวงซวงเช็ดน้ำตาและคราบดำบนใบหน้าอย่างขอไปที เธอเงยขึ้นมาเห็นถังจิ้นเหยียนพอดี หลังจากวุ่นวายไปหนึ่งคืน ใบหน้าของเขานั้นยากที่จะซ่อนความอ่อนล้าเอาไว้ได้ ผมเผ้า ชี้ไปมาไม่เป็นทรง แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้ส่งผลกระทบอะไร ต่อรูปลักษณ์ที่ไม่ธรรมดาของเขาเลยแม้แต่น้อย
คู่ซวงซวงมองแล้วมองอีกอดไม่ได้ที่จะเอ่ยทัก “โอ้ะ…ถัง จิ้นเหยียน คุณคือถังจิ้นเหยียน?”
ถังจิ้นเหยียนที่ตอนนี้ใจพะวงอยู่แต่กับฉู่ลั่วหานตั้งใจจะ ไม่สนทนากับเธอจึงครามรับอย่างขอไปที่
ลู่ซวงซวงกลืนน้ำลายลงคอหลายอีกก่อนจะพูดต่อ “คุณ….ชอบลั่วลั่ว ใช่ไหม?”
ถังจิ้นเหยียนที่ถูกถามใบหน้าพลันเห่อร้อนขึ้นมาทันที เขาถึงหันกลับมามองลู่ซวงซวง “แล้วไม่ได้เหรอ?”
สู่ซวงซวงดีใจจนเกือบลืมไปแล้วว่าฉู่ลั่วหานยังอยู่บนเส้น
ความเป็นความตายอยู่ละล่ำละลัก “ได้สิ ต้องได้อยู่แล้ว ระ..รบกวนหมอถึงแล้ว รบกวนแล้ว” สีหน้าและน้ำเสียงนี้ เปลี่ยนได้เร็วเกินไปแล้ว?
ลู่ซวงซวงที่กำลังอยู่เป็นเพื่อนฉู่ลั่วหานสังเกตอาการ ได้ แต่แอบมองถังจิ้นเหยียนตลอดทาง เคยแต่ได้ยินฉู่ลั่วหานพูศ ถึงเขา เธอนึกว่ารองคณบดีจะหน้าตาเป็นอย่างไรก็ล้วนแต่ เป็นวัยกลางคนกันหมดแล้ว ทั้งยังสบประมาทไว้ว่าเป็นตาลุง หัวงูที่ชอบมาหลีสาวๆ มันบ้าไปแล้ว
แต่ใครจะคิดว่าที่จริงแล้วถังจิ้นเหยียนนั้นยังหนุ่ม แถมยัง ทั้งมีเสน่ห์ทั้งหล่อเหลา!
ลั่วลั่ว เธอโง่หรือเปล่า? ที่ไม่คว้าเอาผู้ชายที่มีคุณสมบัติ ดีๆ แบบนี้ ไปคิดถึงแต่คนเลือดเย็นไร้อารมณ์แถมหลายใจ อย่างหลงเซียวนั่นทำไม!
แม้ว่า..แบบหลงเซียวนั้นก็หาได้ยากก็เถอะ….
เมื่อไปถึงห้องพักผู้ป่วยถังจิ้นเหยียนรีบรุดไปอยู่ข้างๆ เตียงคู่ลั่วหาน ผู้หญิงห้าวแบบลู่ซวงซวงยังมองออกเลยว่า สายตาที่ถังจิ้นเหยียนใช้มองฉู่ลั่วหานนั้นล้ำลึกราวมหาสมุทร นุ่มนวลราวกับฟองน้ำ
ถังจิ้นเหยียนไม่ได้ยกมือของฉู่ลั่วหานขึ้นมากุมไว้เพื่อ รักษามารยาท แค่สายตาที่เขาใช้มองก็แทบจะเหมือนโอบ กอดเธอไว้อยู่แล้ว
ผู้หญิงร่างเล็กที่ใบหน้าซีดเซียวนอนหายใจอย่างสงบบน เตียง ลู่ซวงซวงไล้มือตามกรอบหน้าเธออย่างเบามือ พลาง เอ่ย “คนโง่ เธอมันโง่”
ถังจิ้นเหยียนแม้ไม่เข้าใจที่เธอพูด แต่เขาก็ไม่ชอบให้ใคร พูดกับฉ่ลั่วหานไม่ดีต่อหน้าเขา “ทำไมคุณถึงว่าเธอโง่?”
คู่ชงงชวงก้มลงมองจู่ลั่วหานมุมปากขยับยกขึ้นเป็นรอย ยิ้มบางเบา
วางผ้าขนหนูในมือลง ลู่ซวงซวงมองถังจิ้นเหยียนอย่าง จริงจัง พอดูแบบนี้แล้วเขาก็หล่อมากจริงๆ แม้ชุดนอนที่สวม อยู่ไม่ค่อยเหมาะสมแต่ถังจิ้นเหยียนสวมเสื้อคลุมสีขาวทับไว้ ทำให้มองไม่เห็นเสื้อผ้าด้านใน ถ้าไม่มองเท้าแล้วละก็เขา ช่าง….ดูงดงามสะอาดสะอ้านซะจริง
“ฉันพูดว่า ลั่วลั่วคนโง่ เรื่องของเธอ คุณทราบไหม? ฉัน
แค่.”
“เรื่องที่แต่งงานแล้ว?”
เขาตอบกลับอย่างเป็นธรรมชาติ ถ้าอย่างนั้นพวกเราคง เป็นคนกันเอง
ลู่ซวงซวงเบิกตากว้าง “แม่ง…อืม เปล่าๆ ฉันหมายถึงว่า คุณรู้เรื่องที่เธอแต่งงานแล้ว? แล้วคุณรู้ไหมว่าสามีเธอคือ ใคร?” ถังจิ้นเหยียนพยักหน้า
ลู่ซวงซวงกัดฟัน เธอจะไม่อ้อมค้อมอีกต่อไปแล้ว ต่อให้ ตอนแรกเธอก็ไม่ได้อ้อมอะไรนักก็เถอะ “หมอถัง ในเมื่อคุณรู้ เรื่องทั้งหมดอยู่แล้ว ฉันก็จะไม่ปิดบังอะไรแล้ว ฉันรู้จักกับ ลั่วลั่วมานานหลายปี ชีวิตเธอ…ไม่ง่ายเลย”
พอนึกถึงครอบครัวของเธอ พ่อแม่ของเธอ แม่เลี้ยงแล้ว ยังมีน้องสาวต่างแม่นั่นอีก นึกถึงชีวิตแต่งงานสามปีตลอดของ เธอ สู่ซวงซวงก็น้ำตาไหลอีกครั้ง
สู่ซวงซวงสูดน้ำมูกก่อนจะเอ่ยต่อ “ชีวิตลั่วลั่วนั้นไม่ง่าย เลย เธอทนลำบากมามาก การแต่งงานของเธอกับไอ้นั่นมันไม่ ต่างจากอะไรกับคุก ราวกับเป็นนักโทษคนหนึ่ง คุก ทรมาน เทพธิดาตัวน้อยของฉันไม่ต่างจากอะไรจากสาวใช้ เพราะ ฉะนั้นฉัน …ฉันขอร้องคุณได้หรือไม่ ในคุณเมื่อชอบเธอแล้วก็ขอให้คุณชอบเธอไปเรื่อยๆ”
“ลั่วลั่วเธอเป็นคนฉลาด แต่เพราะความรักบังตา ดังนั้น คุณต้องอดทนให้มากๆ ฉันดูออกว่าคุณแคร์เธอมาก ถ้าเป็น ไปได้คุณช่วยเธอหน่อย พาเธอออกมาจากวังวนนั้นที่ได้ ไหม?”
ลู่ซวงซวงเหมือนกับผู้ปกครองฝากฝังให้คนอื่นดูแลลูก ด้วยความจริงใจและเป็นห่วงไม่มีผิด เธอหวังจากใจจริงอยาก ให้ฉ่ลั่วหานมีความสุข ต้องไปจากหลงเชียวเท่านั้นเธอถึงจะมี ความสุขได้
ถังจิ้นเหยียนฟังเธอพูดจนจบอย่างใจเย็น พยักหน้ารับ อย่างสุขุม “คุณวางใจเถอะ ผมทำแน่”
ลู่ซวงซวงเช็ดน้ำตาที่นองหน้า “จริงเหรอ? งั้นฉันขอให้ พวกคุณมีความสุข!”
ถังจิ้นเหยียนอดที่จะหลุดยิ้มไม่ได้ หูแดงราวกับเด็กชาย เขินอาย “ขอบคุณ”
กัมลงมองอู่ลั่วหานในใจของถังจิ้นเหยียนยิ่งสับสนมาก ขึ้น ถ้าเป็นอย่างที่ลู่ซวงซวงพูด ชีวิตของฉู่ลั่วหาน เกรงว่าคง ไม่ได้ลำบากแค่เรื่องที่แต่งงานกับหลงเชียวเพียงเรื่องเดียว
แต่ไม่เป็นไร เขาไม่สามารถไปแก้ไขอดีตอันวุ่นวายของ เธอได้ก็จริง ถ้าอย่างนั้นแค่ทำให้ในอนาคตเธอสดใสก็พอ
“คุณลู่ คุณไปล้างหน้าเถอะ ผมจะอยู่ตรงนี้เอง”
คู่ซวงซวงกระวีกระวาดรับคำ “ค่ะ ค่ะ งั้นฉันไปก่อนนะ” เธอรีบจ้ำอ้าวก้าวเข้าห้องน้ำไป เมื่อลู่ซวงซวงเงยหน้าขึ้น เห็นเงาสะท้อนของตัวเองในกระจกแล้วก็ต้องสะอีก…อะไรเนีย! เมื่อกี้เธอพยายามโฆษณาฝากฝังฉู่ลั่วหานด้วยใบหน้าที่ เลอะเทอะน่ากลัวนี้อย่างนั้นเหรอ? ขายหน้าขายไปถึงหน้าบ้านบรรพบุรุษเลยทีเดียว
ถังจิ้นเหยียนนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆ หน้าต่าง หยิบผ้าขนหนู
ที่ลู่ซวงซวงวางไว้เช็ดตามใบหน้าและลำคอของฉู่ลั่วหาน “คุณวางใจเถอะ ผมจะไม่ยอมแพ้ ไม่ว่าคุณจะปฏิเสธหรือคอธ หลบหน้าแค่ไหน ผมเลือกคุณแล้วผมไม่ยอมแพ้หรอก” ท้องฟ้าข้างนอกค่อยๆ สว่าง ถังจิ้นเหยียนไม่ได้หลับต ลอดทั้งคืน เขาคอยอยู่ข้างๆ ฉู่ลั่วหานทุกวินาที ในใจของเขา
คิดถึงแต่เธอคนเดียว คู่ซวงซวงที่สุดท้ายทนง่วงไม่ไหวปืนขึ้นไปหลับบนโซฟา
ถังจิ้นเหยียนหันไปมองร่างที่นอนบนโซฟาจึงหลุดยิ้มออกมา ฉู่ลั่วหานถือว่ายังโชคดีที่ยังมีเพื่อนสนิทแบบลู่ซวงซวง
ฉู่ลั่วหานที่นอนไม่ได้สติทั้งคืนในที่สุดก็ได้ตื่นมา สิ่งแรกที่ เห็นหลังจากลืมตาตื่นขึ้นมาคือถังจิ้นเหยียนที่สีหน้าทั้งกังวล ปนโล่งใจโล่งใจ เขามอบยิ้มราวกับแสงในฤดูร้อนให้เธอ
“คุณฟื้นแล้ว”
น้ำเสียงอบอุ่นราวกับเมื่อคืนไม่ได้เกิดเรื่องวุ่นวายอะไรขึ้น “รองคณบดี? คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง? ฉัน…ทำไมถึงมาอยู่ ที่นี่?”
ถังจิ้นเหยียนหัวเราะ เพื่อนคุณพาคุณมาส่ง เมื่อวานคุณ โดนวางยาแต่ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้วล่ะ”
“ชวงซวงล่ะ เธอเป็นยังไงบ้าง?”
ฉ่ลั่วหานขยับตัวพยายามจะลุกกลับถูกถังจิ้นเหยียนกดลงไปนอนบนเตียงตามเดิม “เธอไม่เป็นไร ตอนนี้หลับอยู่”
พูดพลางชี้ไปทางร่างที่นอนขดตัวอยู่โซฟา ฉู่ลั่วหานถอน หายใจพร้อมกับยิ้ม “ตกใจหมดเลย”
คุณต่างหาก ทำผะ….พวกเราตกใจหมดเลย” เขายิ้มอย่างอบอุ่นและดูผ่อนคลายขึ้นมาก
“คุณคงไม่ได้อยู่เฝ้าฉันทั้งคืนหรอกใช่ไหม?” ดูจากสภาพ เขาแล้วเหมือนคนไม่ได้นอนมาทั้งคืน
ถังจิ้นเหยียนสอดมือข้างหนึ่งเซ็กดูหลอดให้กลูโคสใน กระเป๋าเสื้อ “นั่นไม่สำคัญหรอก คุณฟื้นก็ดีแล้ว แต่ยังต้อง ระบายฤทธิ์ยาออกอยู่ ผมทำเรื่องนอนโรงพยาบาลไว้ให้ เรียบร้อยแล้ว คุณพักผ่อนเถอะ”
เธอพยักหน้าอย่างรู้สึกผิด ก่อนหน้านี้เธอคอยแต่ปฏิเสธ เขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า เย็นชาไม่สนใจจนถึงทำตัวไม่มีมารยาท ไม่ คิดเลยว่าเขาจะยังอ่อนโยนกับเธอ ตอนนี้เธอไม่รู้แล้วจริงๆ ว่า ควรวางตัวอย่างไร
“ขอบคุณนะคะ รองคณบดี”
“คุณล้างท้องมาตอนนี้ยังทานอะไรไม่ได้ ในน้ำเกลือมีสาร อาหารอยู่แล้ว แต่ถ้าหิวจริงๆ ค่อยฉีดกลูโคสให้คุณ รู้สึกไม่ สบายตรงไหนให้บอกผมทันทีเข้าใจไหม?”
ลั่วหานพยักหน้าตอบ “ค่ะ”
หลังจากที่ถังจิ้นเหยียนออกไปแล้ว ลู่ก็ตื่น ทั้งที่ จริงแล้วเธอตื่นตั้งแต่ตอนที่ทั้งสองคนกำลังคุยกัน
ปากหนักทั้งคู่! มีความรู้สึกให้กันแท้ๆ ยังจะไว้ท่า
“ที่รัก เธอตื่นแล้วเหรอ เธอทำหมอถังตกใจแทบแย่แหนะ
คู่ลั่วหานยิ้มอย่างอ่อนใจ “ฉันว่าเธอดูตกใจยิ่งกว่า”
“แน่ละสิ! ฉันเตรียมตัวจะตายตามเธอไปแล้ว แต่เธอฟื้น แล้วก็แล้วดี เท่ากับว่ารักษาชีวิตน้อยๆ ของฉันไว้ได้”
ฉู่ลั่วหานทำปากขมุบขมิบ “พูดอะไรไร้สาระ!”
ลู่ซวงซวงฟุ่บลงข้างเตียงก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ลั่วลั่ว ถ้าหมอถังมาสารภาพรักกับเธอ หรือขอเธอแต่งงาน เธอตอบตกลงไปนะ ฉันว่าชีวิตนี้เธอคงไม่ได้เจอผู้ชายที่ดีกับ เธอขนาดนี้อีกแล้ว”
“หม?”
อู่ซวงซวงเมื่อวานไม่ว่าเรื่องเล็กเรื่องใหญ่เธอล้วนเก็บมา คิดไม่ว่าเป็นติดต่อขอความช่วยเหลืออย่างไร สภาพถังจิ้นเห ยียนที่สวมรองเท้าแตะรีบตะบึงออกมา พยายามอย่างสุดชีวิต ที่ห้องฉุกเฉินเพื่อช่วยฉู่ ลั่วหาน รวมทั้งอยู่เฝ้าเธอตลอดทั้งคืน
“เธอเป็นคนพูดเองนะว่าไม่ควรทำร้ายความรู้สึกดีๆ ที่คน อื่นเขามีให้? ทั้งชีวิตของผู้หญิงสำคัญที่สุดคือแต่งงานกับใคร สักคนที่รักเรา คนที่ปกป้องเราได้ หลงเซียวแม้ว่าจะเป็นแบบ ที่ผู้หญิงชื่นชอบเยอะ บ้านรวย แต่เขาให้กับอะไรเธอ? แต่ถัง จิ้นเหยียนคนนั้นแม้แต่ชีวิตก็ให้เธอได้”
ชีวิตก็ให้ได้.
คำพูดที่หนักแน่นนั้นทำให้มวลคลื่นมากมายเกิดขึ้นในใจ ของฉู่ ลั่วหาน
หรือเพราะเธอให้ใจกับหลงเซียวไปหมดแล้ว ถึงได้มอง ข้ามผู้ชายดีๆ ข้างกายไป
สิ่งที่เต้นอยู่ระหว่างอกเจ็บแปลบทันทีที่นึกถึงหลงเซียวขึ้นมา
หลงเซียว…
เธอควรทำอย่างไรดี?
