ตอนที่ 95 พวกเราต้องพัวพันซึ่งกันและกัน
ในระหว่างที่สายตาทั้งสองคู่ประสานเข้าหากัน บรรยากาศก็ ราวกับจะลุกไหม้ขึ้นมายังไงอย่างงั้น ถึงขั้นสามารถได้ยิน เสียงของอะไรกำลังเผาไหม้ อากาศที่หยุดชะงักไร้การ เคลื่อนไหว
ความเยือกเย็นที่น่ากลัวบนร่างกายของหลงเชียว ลม หายใจที่อ่อนโยนบนร่างกายของถังจิ้นเหยียน ชั่วพริบตา จู่ ลั่วหานสอดอยู่ระหว่างกลาง รอยยิ้มที่อยู่บนใบหน้าแข็งที่อ
“หลงเชี่ยว”
ภายในช่องว่างที่เงียบกริบและมีพลังแห่งจิตสังหาร ท่วมท้นนั้น ฉู่ลั่วหานเรียกชื่อของเขาออกมาคำหนึ่ง จากนั้น ส่งสัญญาณให้กับถังจิ้นเหยียนเล็กน้อย เดินเข้าไปทางเขา
หลงเชียวมองดูถังจิ้นเหยียนแวบหนึ่งด้วยสีหน้าที่นิ่งเฉย ยื่นมือออกไปเปิดประตูรถฝั่งที่นั่งข้างคนขับ ฉู่ลั่วหานกัม ศีรษะก้าวเข้าไปในรถ ตอนที่หลงเชียวยึดตัวขึ้นมามองไป ทางถังจิ้นเหยียนอีกครั้ง ประกายไฟวิ่งว่อนอย่างกำเริบเสิบ สานระหว่างทั้งสองคน
ถังจิ้นเหยียนยิ้มบางๆ อยู่ตลอด ไม่มีความรู้สึกผิดขาด ความมั่นใจเลยแม้แต่น้อย
แต่เขาได้สังเกตเห็นแล้วว่า พฤติกรรมที่หลงเชียวมีต่อคู่ลั วหานมีความเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้น
ดังนั้นหมอถังก็จะสู้เช่นเดียวกัน
เขาพยักหน้าเล็กน้อยให้กับคนที่อยู่ในรถ สายตาสื่อให้ เธอเดินทางปลอดภัย บนใบหน้าที่เย็นยะเยือกของท่านเชียว ไม่ยอมแสดงสีหน้าอย่างอื่นอีกอย่างใจแคบ ขึ้นมาบนรถ เดินเครื่อง หมุนพวงมาลัยออกไปจากโรงจอดรถ ในทันที
สายตาส่งรถหรูออกจากที่นี่ไป ถังจิ้นเหยียนยังคงยืนอยู่ ในที่ไกลๆ เพียงแต่หัวคิ้วขมวดเข้าหากันแน่น
ในเวลานี้ โทรศัพท์มือถือของถังจิ้นเหยียนก็ดังขึ้น มองเห็นเบอร์โทรศัพท์ ถังจิ้นเหยียนก็ขมวดคิ้วรับสาย
“จิ้นเหยียน ช่วงนี้ยุ่งหรือเปล่า? ช่วงนี้ฉันจะไปคุยธุระที่ ประเทศจีน มีเวลามากินข้าวด้วยกัน”
“ช่วงนี้ยุ่งมากครับ กินข้าวล่ะก็ รอผมกลับบ้านค่อยว่ากัน แล้วกัน”
“กลับบ้าน? ตัวแกอยู่ที่จีน รอแกกลับบ้านมากินข้าว ฉัน ไม่ใช่ว่าต้องหิวตายหรอกหรอ? แกนะแก เผ่นไปที่จีนก็ พอแล้ว ยังไปเป็นหมออะไรอีก…”
“พ่อครับ นี่เป็นเรื่องที่ผ่านการเห็นด้วยจากพ่อ ฉะนั้นก็ไม่ จำเป็นต้องพูดอีกแล้วล่ะมั้ง?” “ก็ได้ๆๆ แต่ว่า แกก็โตไม่ใช่เด็กๆ ควรจะหาแฟนสักคน
แล้วใช่หรือเปล่า? เรื่องนี้แกจะขอไปที่อีกต่อไปไม่ได้แล้วนะ”
แฟนหรอ?
ถังจิ้นเหยียนเงยศีรษะขึ้นมาอีกครั้ง มองไปที่ทางออกผ่าน หน้าต่างกระจกรถยนต์ “ยังอยู่ระหว่างทาง ผมจะรีบให้เร็ว ที่สุด หากราบรื่นล่ะก็ อีกไม่นานพ่อก็จะได้เห็น”
“จริงหรอ? งั้นก็ดีเลย รีบหาแฟนแต่งงานมีลูก เด็กผู้หญิง เรียบง่ายสะอาดก็พอ”
สายโทรศัพท์จบลงในบทสนทนาในชีวิตประจำวัน ถังจิ้น เหยียนปวดศีรษะเล็กน้อย
ความปรารถนาของคุณพ่อกับคุณแม่นั้นง่ายมาก ภรรยา ในอนาคตของเขา จะต้องเรียบง่าย สะอาด พื้นฐาน ครอบครัวยิ่งขาวสะอาดยิ่งดี
ขอโทษนะครับ คราวนี้เขาต้องขัดคำสั่งของพ่อแม่แล้ว
โรลส์รอยซ์บรรทุกอารมณ์โกรธของท่านเชียววิ่งอย่าง รวดเร็วอยู่บนท้องถนน หลังจากที่นิ่งเงียบไปหลายนาที ท่าน เชียวหัวเราะออกมาอย่างประชดประชันด้วยความเคร่งขรึม และเยือกเย็น “เรื่องเมื่อครู่นี้ ไม่คิดจะอธิบายกับผมหน่อย หรอ?”
“เมื่อครู่นี้ทำไมคะ? โดยสารลิฟต์กับเพื่อนร่วมงานมีอะไร น่าอธิบายกัน? งั้นวันหนึ่งอาหารสามมื้อฉันทานอะไรบ้างก็ ต้องรายงานกับท่านเซียวด้วยใช่หรือเปล่า?”
อคติที่หลงเชียวมีต่อถังจิ้นเหยียนนั้นใหญ่มาก เธอจะต้อง คิดหาวิธีแยกถังจิ้นเหยียนออกไป
นิ้วมือที่เรียวยาวของท่านเชียวกำพวงมาลัยรถเอาไว้ ใบหน้าด้านข้างมีความเย็นที่น่ากลัว แสงและเงา จากไฟถนนของทั้งสองข้างซ้อนทับกัน ส่องใบหน้าที่งดงาม ของชายหนุ่มจนเดี๋ยวมีดเดี่ยวสว่าง มีออร่าแพรวพราวเปล่ง
ประกาย
“ดีมาก พูดมาสิ”
ยังจะรับจริงๆ?
ไฟแดงแล้ว รถหยุดลงอย่างกะทันหัน เพราะว่าเบรกรถเร็ว เกินไป คู่ลั่วหานทะยานไปด้านหน้าด้วยกฎการเคลื่อนที่ จาก นั้นก็ถูกดีดกลับมาอีกครั้ง หลังชนไปบนพนักเบาะที่นั่ง
“ในหนึ่งวันมีเรื่องละเอียดยิบย่อยมากมาย พูดแล้วยาว ค่ะ”
“ตอนนี้ผมมีเวลาพอดี ยาวแค่ไหนก็พอให้คุณพูดจบ”
นิ้วมือที่เรียวยาวของหลงเชียวพาดลงบนพวงมาลัย รถยนต์ ตัวเลขที่อยู่บนไฟแดงกำลังกระพริบ สายตาของท่าน เชียวยาวไกลล้ำลึกมองอะไรอยู่ เดาไม่ออกว่าเขา หมายความว่ายังไงกันแน่
ยอมฟัง งั้นก็พูด “อาหารเช้าทานกับคุณ ทานอะไรคุณ
ทราบ..”
” ทำไมยังพัวพันกับเขาไม่เลิก? ท่านเซียวขมวดคิ้วขึ้น ขัดจังหวะเธอ ให้เธอพูด คิดไม่ถึงว่าเธอจะพูดขึ้นมาจริงๆ ! ไม่ทำให้คนโมโหตายไม่ยอมเลิกรา
คู่ลั่วหานกัดไปที่ริมฝีปากสีชมพูเล็กน้อย “พวกเราไม่ได้ พัวพันกันไม่เลิก ความสัมพันธ์ก็แค่เพื่อนร่วมงานง่ายๆ อย่างที่คุณเห็น”
อย่างที่เขาเห็น งั้นก็ไม่ง่ายแล้ว!
ไฟแดงสิ้นสุดลง ไฟเขียวกะพริบขึ้นมา ท่านเชียวกลับไม่มี ท่าทีที่จะออกรถ เวลาสั้นๆ สองวินาที รถที่อยู่ด้านหลังก็เริ่ม บีบแตร “ออกรถสิด้านหน้า! ”
ท่านเขียวเคาะไปบนพวงมาลัยรถยนต์อย่างสบายๆ “พูด ความจริง”
เธอไม่อธิบายชัดเจน เขาจะไม่ออกรถ ให้คันที่อยู่ด้านหลัง รอไปเถอะ!
ฉู่ลั่วหานมองไปยังหางยาวที่อยู่ด้านหลัง “หลงเชียวคุณ บ้าไปแล้วใช่หรือเปล่า ออกรถค่ะ ตอนนี้ไฟเขียว คุณกำลัง ส่งผลกระทบต่อการจราจร”
“คือคุณที่ส่งผลกระทบต่ออารมณ์ในการขับรถของผม ก่อน อารมณ์ไม่ดีที่ส่งผลกระทบไม่ใช่การจราจรอีกต่อไป แล้ว แต่จะเป็นชนวนทำให้เกิดอุบัติเหตุการจราจร”
ฉูลั่วหานโมโหจนกัดฟันกระทืบเท้า ตัวเลขบนไฟเขียวลด น้อยลงอย่างต่อเนื่อง คนที่อยู่ด้านหลังเริ่มต่า
“เขาจะเลี้ยงข้าวฉันแต่ฉันได้รับข้อความของคุณล่วงหน้า ก็เลยปฏิเสธไป จากนั้นลงลิฟต์มาด้วยกันถูกคุณเห็น! ก็แค่ นี้! พอใจหรือยังคะ! ”
เธอลนลานจนแม้กระทั่งลมหายใจก็ไม่ยอมหอบนำเรื่อง ราวอธิบายออกมารวดเดียวจบ
ท่านเซียวไม่พูดอะไร เพียงแต่เริ่มออกรถอย่างไม่รีบร้อน รถผ่านสี่แยกไป หญิงสาวที่อยู่ด้านข้างหายใจติดต่อกันด้วย ความโมโหหน้าอกกระเพื่อมขึ้นลงระดับรุนแรงมาก ตอนที่ เธอโกรธแก้มกระพุ้งขึ้นมา ทำเอาใบหน้าบวมกลมไปหมด น่ารักเป็นอย่างยิ่ง
“ดังนั้น ความหมายของคุณก็คือ หากผมไม่ติดต่อคุณ เย็น นี้คุณก็จะตอบรับคำเชิญของเขา ไปทานอาหารเย็นด้วยกัน?”
เหี้ย ทำไมยังมีภาคต่อ!
“ไม่ทราบค่ะ!
เธอย้อนกลับไปด้วยน้ำเสียงที่ไม่ดีนัก
ดีมาก “ไม่ทราบ พูดแบบนี้ก็คือมีความเป็นไปได้อย่าง มากที่จะไป”
“เอ๊ย หลงเชียวนี่คุณจะไปที่ไหน? ฉันจะกลับบ้านของ
ฉัน! ”
ท่านเซียวหมุนพวงมาลัยอย่างกะทันหัน เส้นทางเปลี่ยน
“ช่วงนี้คุณค่อนข้างอาศัยการได้รับความโปรดปรานจน วางท่าที่หยิ่งผยอง ดูเหมือนมีความจำเป็นจะต้องบอกใบ้คุณ สักหน่อย”
รีสอร์ทหยีจิ่ง แสงไฟสว่างจ้า บนรั้วล้อมรอบที่อยู่ด้านนอก อาคารใหญ่หลังเดี่ยวมีไฟนีออนเล็กๆ กะพริบอยู่ เธอจำได้ ว่าเมื่อก่อนไม่มี แต่ว่าโม่หรูเฟยซอบเอฟเฟกต์แสงที่มีสีสัน แบบนี้ คงจะเป็นผลงานชิ้นเอกของเธอ
ทำตัวเป็นเจ้าของจริงๆ
“ท่านเชียว คุณพาฉันมาที่นี่ ไม่กลัวเลยหรอคะว่าฉันกับ คุณโม่ของคุณจะลงไม้ลงมือกัน? คู่ลั่วหานลงจากรถ ร่างที่ ผอมบางยืนอยู่ที่หน้าคฤหาสน์ พอเงยศีรษะขึ้นก็คือความ เจริญรุ่งเรืองที่ละลานตา
หลังจากที่เธออาศัยเข้ามาอยู่ โลกทั้งใบก็เปลี่ยนไป มี ความสามารถมากจริงๆ !
หลงเชียวปิดประตูรถลง ร่างกายที่สูงใหญ่ยืนอยู่ห่างออก ไปจากด้านข้างของเธอสิบกว่าเซนติเมตร ดวงตาล้ำลึกที่เหิน ห่างค่อยๆ เอ่อล้นการดูถูกออกมา “ผมกลัวว่าคุณยังไม่ ลงมือก็ล่าถอยออกไปทั้งแถว”
เป็นการเย้ยหยันที่ประชดประชันมาก แต่การเย้ยหยัน แบบนี้ในความเป็นจริงแล้วก็คือหลงเชียวกำลังบอกฉู่ลั่วหา นว่าทางที่ดีที่สุดคุณคุ้มครองตำแหน่งเอาไว้ให้มั่นคง อย่า ทำเรื่องโง่ๆ อย่างพอใกล้จะถึงเวลาทำสงครามก็หาย
ท่อนแขนที่เรียวเล็กของฉู่ลั่วหานประสานเข้าหากันไว้ที่ ด้านหน้า สายตาราวกับดวงดาวที่เล็กน้อยกระจัดกระจายค่อยๆ สูญเสียแสงสว่างไปทีละจุด ใช้เพียงแค่แสงอาทิตย์ตกที่เหลืออยู่พยายามดึงสีหน้าให้ กลับมา “ไม่ทำให้ท่านเซียวต้องเป็นห่วงค่ะ!
“พี่เขียว! พี่กลับมาแล้ว!
โม่หรูเฟยเห็นรถของหลงเชียวขับเข้ามา ก็รีบก้าวขาขึ้นวิ่ง ออกมาต้อนรับในทันที เห็นหลงเชียว เธอไม่สนใจการมีอยู่ ของฉู่ลั่วหานที่อยู่ด้านข้าง ยื่นมือออกมาคล้องแขนของเขา เอาไว้ในทันที
ดวงตาที่สวยงามโค้งเป็นรอยยิ้มที่อ่อนโยนสนิทสนม “ทำไมถึงไม่บอกล่วงหน้าสักหน่อยล่ะคะ? จะต้องยังไม่ได้ ทานข้าวมาแน่ๆ เลย? ห้องครัวทำอาหารที่พี่ชอบเอาไว้ไม่ แน่ใจว่าพี่จะกลับมาหรือเปล่า ทุกครั้งก็เลยสั่งให้พวกเขาทำ อาหารที่พี่ชอบทาน”
คู่ลั่วหานมองดูพวกเขาแสดงความรักกันราวกับคนนอกก็ ไม่ปาน หัวคิ้วเชื่อมต่อกับหัวใจ ขมวดเข้าหากันเบาๆ
ไม่พูดไม่ได้ โม่หรูเฟยคืนคนรักที่ไม่เลวจริงๆ เธอสวย เมื่อ ครู่นี้ตอนที่ออกมาราวกับผีเสื้อตัวหนึ่งก็ไม่ปาน เธออ่อนโยน อย่างน้อยก็นำตัวเองที่ อ่อนโยนที่สุดมอบให้กับเขา เธอเชื่อฟังว่านอนสอนง่ายปรับ ตามใจผู้อื่น ผู้ขายต่างก็ชอบแบบนี้กันทั้งนั้น
ดังนั้น พวกเขาอยู่ด้วยกัน หลงเชียวจะต้องมีความสุขมาก แน่ๆ
หลงเชียวกลับไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่สายตาที่เหลือ บริเวณหางตาได้นำการตอบสนองของหญิงสาวบรรจุเข้าไป ด้านใน ชั่วพริบตา ในสายตาของเธอคือความนิ่งเฉยไม่ แยแส
“ดี เข้าบ้านเถอะ คราวหน้าอย่ารีบร้อนขนาดนี้ คุณกำลัง
ตั้งครรภ์”
ไม่มีความอบอุ่นที่มากไปกว่านี้ แต่กลับเอาใจใส่มากพอ
พวกเขาเกิดมาคู่กันจริงๆ
แต่เธอ ความแกร่งกล้าไปทั้งตัว เขาไม่ชอบ
พวกเขาเดินนำไปก่อนหนึ่งก้าว เธอตามอยู่ทางด้านหลัง พยายามวางฝีเท้าให้ช้ามากที่สุด
“พี่เซียว ทานอันนี้ค่ะ ตุ้นนานมากเลยนะ เกำกี่ก็ต้มจนเละ
แล้วค่ะ”
โม่หรูเฟยตักซุปกระดูกหมูให้กับเขาราวกับด้านข้างไม่มี ใครอยู่ น้ำซุปเข้มข้นอร่อย เต็มไปด้วยความหอม ภายใต้ ควันหมอกชายหนุ่มรูปงามเพลิดเพลินกับการปรนนิบัติของ หญิงสาวอย่างสงบสุข เลิกคิ้วขึ้นเบาๆ อย่างแทบจะมองไม่ เห็น
เป็นภาพที่มีความสุขมาก เธอแทบจะอิจฉาอยู่แล้ว “ฉันทานอิ่มแล้ว พวกคุณทานต่อ” เธอวางตะเกียบลง ลุก
ขึ้นจากที่นั่ง
“นั่งลง”
ชายหนุ่มฝั่งตรงข้ามศีรษะไม่ได้เงยขึ้นมาเลยสักนิด สอง
คำที่เยือกเย็นราวกับปลายมีดแหลมที่มไปบนความหยิ่งใน ศักดิ์ศรีของเธออย่างรุนแรง ต่อหน้าโม่หรูเฟยมือที่สามคนนี้ ท่านเซียวเท่ากับตบหน้าเธอไปหนึ่งที่ หยวนซูเฟินออกคำสั่งด้วยคำพูดที่รุนแรงผ่านสาย
โทรศัพท์ หลายวันมานี้หลงเชียวพัวพันและทรมานเธออย่าง ไม่หยุดหย่อน ภาพที่โม่หรูเฟยค้ำเด็กที่อยู่ในท้องสนิทสนม พลอดรักกับเขา
ปวดใจมาก แต่จะสูญเสียการควบคุมไม่ได้อีกต่อไปแล้ว
ลู่ลั่วหานรักษาท่ายืนตรงเอาไว้มองดูความได้ใจที่เต็ม ใบหน้าของโม่หรูเฟย รอยยิ้มที่แสร้งทำเป็น โล่งอกโล่งใจ “ทั้งสองท่านค่อยๆ เพลิดเพลิน ฉันไม่รบกวนแล้ว ทานให้ อร่อยค่ะ”
เธออู่ลั่วหานต่อให้จิตใจเยือกเย็นอีกสักแค่ไหนก็นำเอา ความหวังเบิกใช้ไปหมดแล้ว ความชอบและรังเกียจต่างก็ เป็นความรู้สึกที่ไม่อาจจะปิดบังได้ หลงเชียวไม่ชอบเธอ เธอ จะด้านอยู่ที่นี่หาความอับอายเพื่ออะไรกันอีก?
ตะเกียบที่อยู่ในมือของหลงเซียว “เพล้ง” ตกลงบนจาน กระเบื้อง “คุณคิดจะทำอะไร? กลับมา”
โม่หรูเฟยยิ้มขึ้นอย่างอ่อนโยน ปกปิดความได้ใจนำแขน ของหลงเชียวคล้องมาไว้ที่ด้านหน้าหน้าอกของตนเอง “พี่ เชียว คนเขาพูดขนาดนี้แล้ว พวกเรามีความจำเป็นอะไรจะ ต้องรั้งเอาไว้อีกล่ะคะ? พี่เซียวไม่กลัวมองดูใบหน้าที่คับแค้น ใจแล้วอาหารไม่ย่อยหรอ? มาค่ะ พี่เซียวชิมอาหารจานนี้ หน่อย ฉันมองดูห้องครัวทำด้วยตัวเอง ต่อไปฉันทำให้พี่ทาน ดีไหมคะ?”
น้ำเสียงที่ไพเราะอ่อนโยน การปรนนิบัติที่สนิทสนมไร้ช่อง
ว่าง
ความไม่แยแสที่เยือกเย็นที่มแทงมือ การต่อต้านอย่างไม่
ไว้หน้า
ผู้ชายคนไหนต่างก็รู้ว่าควรจะทำการเลือกอย่างไร
หาก…ไม่มีความรักล่ะก็
ปล่อยให้ฉู่ลั่วหานเดินออกไป มุมริมฝีปากของโม่หรูเฟย ยิ้มขึ้นเล็กน้อย
“ปัง! ” ห้องที่อยู่ริมสุดระเบียงทางเดินถูกปิดลงอย่าง
รุนแรง
โม่หรูเฟยนำอาหารยื่นไปยังข้างริมฝีปากของหลงเชียว “พี่เซียว ทานคาหนึ่งค่ะ”
หลงเชียวเหลือบมองเธอด้วยสายตาที่เยือกเย็นอย่าง
รำคาญ “วางลง”
โม่หรูเฟยตกใจ เมื่อครู่นี้ไม่ใช่ว่ายังดีๆ อยู่ ทำไมพอเธอ ไปท่าทีของเขาก็เปลี่ยน
หลงเชียวนำเก้าอี้เคลื่อนออกอย่างหยาบคาย ใช้แรงที่ดุ เดือดเกินไป เสียงเก้าอี้ดัง “ปิ้ง” ล้มลงไปบนพื้น โม่หรูเฟย ตกใจจนไม่กล้าหายใจแรง
หลงเชียวโมโหจนหายใจไม่ออก ก้าวขายาวๆ ขึ้นไปที่ ห้องหนังสือบนชั้นสองในทันที
โม่หรูเฟยวางซ้อนตักซุปที่อยู่ในมืออย่างหมดแรง รอบ ดวงตาแดงขึ้นอย่างแสบร้อน
ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นระหว่างหลงเชียวกับคู่ลั่วหานเมื่อ สักครู่นี้ ไม่ใช่พวกเขากำลังเอาชนะ แต่ทั้งสองคนต่างก็กำลัง ตบลงบนใบหน้าของเธออย่างรุนแรง
โม่หรูเฟยกัดริมฝีปากเล็กน้อย เดินขึ้นไปที่ชั้นบน
“พี่เชียว” เธอยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องหนังสือ ยื่นมือออกไป ปิดประตูลง “มีคำถามหนึ่ง ฉันอยากจะถามพี่ค่ะ..
หลงเชียวสีหน้านิ่งเฉย ไม่มีใครดูออกว่าความมืดมนดุดัน ภายในดวงตาของเขาในเวลานี้มีความหมายว่าอย่างไรกัน แน่
“อะไร?”
ไม่หรูเฟยหยุดลมหายใจ ช่วงร่างกายที่โค้งเว้ามีเสน่ห์ มองมุมไหนก็ไม่มีช่องว่างให้โจมตีได้
“หากในท้องของฉันไม่ได้มีเด็กคนนี้ พี่ก็จะ…แม้แต่มองก็ ไม่ยอมมองฉันสักนิดเลยใช่หรือเปล่าคะ?”
