ตอนที่ 92 มา อาบน้ำนอน
กินแค่ปลารู้สึกเหมือนตลอดการกินต่างก็กำลังให้เขาเกี่ยว คู่ลั่วหานจะอาหารไม่ย่อยอยู่แล้ว ต่อจากนี้ไป เกรงว่าเธอจะ ไม่กล้ากินปลาไปอีกนาน
ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าน้ำเสียงของเขาบอกเป็นนัยใด้ คลุมเครือเหลือเกินหรือว่าเธอคิดมากเกินไปกันแน่ การ หยอกล้อทั้งในและนอกคำพูด แทบจะทำให้เธอระเบิด กระจายอยู่แล้ว
ทานข้าวเสร็จ เธอไปล้างจานที่ห้องครัว
ตอนที่ออกมาท่านเซียวยังคงนั่งอยู่บนโซฟาในห้อง รับแขก แต่คราวนี้ที่เขาอ่านไม่ใช่เอกสารทางการแพทย์ เหล่านั้นของเธอ แต่เป็นหนังสือเก่าเล่มหนึ่งที่อยู่บนชั้นวาง หนังสือ
เธอพิงไปบนขอบประตูของห้องครัวมองดูใบหน้าด้านข้าง ของชายหนุ่ม เขาพิงไปบนโซฟาอย่างเป็นธรรมชาติ ขาที่ เรียวยาวไขว้เข้าหากัน แม้ว่าจะเป็นเพียงแต่การพลิกดู หนังสือง่ายๆ ก็ยังสง่างามดูแพงราวกับเจ้าชายอังกฤษก็ไม่
ปาน
หน้ากระดาษที่ถูกนิ้วมือเรียวยาวขาวสะอาดพาดผ่าน ต่าง ก็ปนเปื้อนไปด้วยความสง่างามสูงส่งของชายหนุ่ม
เขาเป็นผู้ชายคนหนึ่งที่สามารถทำให้คนเสพติดได้ มีพิษ ราวกับฝั่น
“ชอบแอบมองขนาดนี้เลย?”
เขาไม่ได้เงยศีรษะขึ้นมา แต่ความแน่นอนที่อยู่ภายในน้ำ เสียงของเขาทำให้เธอจะปัดก็ปัดไม่หลุด
“ฉันแอบมองเมื่อไรกันคะ?” ในความร้อนรนเธอคว้าเอา ผ้าขนหนูมาเช็ดน้ำที่อยู่บนมือ
“อูไม่ใช่แอบมอง และก็ไม่ใช่การมองอย่างโจ่งแจ้ง มานี้ ลิ” นิ้วยาวของเขาจับกระดาษหน้าหนึ่งเอาไว้ จากนั้นพลิกไป อีกด้าน
การเชื้อเชิญซองเขามักจะช่ำซองขนาดนั้นเสมอ หากเธอมี ท่าที่เหนียมอายไม่อยากจะเข้าไปกลับยิ่งจะทำให้ตัวเองดูมี เลศนัยเสียด้วยซ้ำ
เธอเคลื่อนที่ไปยังข้างโซฟาอย่างอืดอาดยืดยาด โซฟา สำหรับสองคนขนาดเล็ก เขานั่งลงก็ยึดครองพื้นที่ไปเศษสอง ส่วนสามแล้ว แต่เศษหนึ่งส่วนสามก็มากพอให้เธอได้ใช้
คิดอยู่เล็กน้อย จากนั้นนั่งลงไปในทันที ระยะห่างระหว่าง ทั้งสองคนมีเพียงแค่สองสามเซนติเมตรเท่านั้น เธอแค่ขยับก็ สามารถกระทบไปโดนแขนหรือว่าขาของเขา การเสียดสีกัน โดยที่ไม่ได้ตั้งใจ กระตุ้นอุณหภูมิร่างกายของทั้งสองคน ละเอียดและแม่นย่ำเป็นอย่างมาก กลายเป็นความคลุมเครือ ไปหมด
คู่ลั่วหานขมวดคิ้วขึ้น นี่มันอะไรกับอะไรกัน? ทำไมข้อมูล คนไข้ของแผนกศัลยกรรมประสาทก็มาอยู่ที่นี่ ? ยังมีคนไข้อีก สองสามคนที่ไม่จำเป็นจะต้องทำการผ่าตัดเลยแม้แต่น้อย กลับถูกวินิจฉัยมายังแผนกผ่าตัดหัวใจ
“ตูบ! ” พอฉู่ลั่วหานโมโหก็ลืมชายหนุ่มที่อยู่ด้านข้างไป เสียสนิท โยนเอกสารลงบนพื้น
นิ่ง
ท่านเซียวเอ่ยถามขึ้นอย่างไม่ได้ใส่ใจนัก “เป็นอะไรไป?”
คู่ลั่วหานขยับมุมริมฝีปากขึ้นอย่างไม่เป็นธรรมชาตินัก “เรื่องงานค่ะ”
ท่านเซียวเหลือบตามองเอกสารที่อยู่บนมือของเธอ “ผู้ ป่วยถูกจัดสรรผิดแผนก เป็นความผิดพลาดที่เห็นชัดมาก ก็ สมควรให้โมโหจริงๆ”
เขารู้ได้ยังไงกัน?
“ไม่มีอะไรน่าตกใจ ผมดูเอกสารทั้งหมดแล้ว ตอนที่คุณ
กำลังทำอาหาร”
คู่ลั่วหาน “..”
ท่านเชียวค่อยๆ เหลือบสายตาขึ้น ดวงตาที่ล้ำลึกนิ่งสงบ จนไม่อาจจะคาดเดาได้สะท้อนความฉลาดที่ไม่มีใครเปรียบ “ช่วยรินน้ำให้ผมแก้วหนึ่ง”
ไม่เห็นหรอว่าเธอกำลังโมโหมาก คิดไม่ถึงว่ายังจะให้เธอ รินน้ำ? ฝันไปเถอะ!
คู่ลั่วหานไปรินน้ำจริงๆ แต่เพียงแค่แก้วเดียว อีกทั้งเธอยัง ดื่มไปคำหนึ่งแล้ววางไว้ที่ด้านหน้าของตนเอง “ไปเองค่ะ”
ท่านเซียวดูหนังสือต่อ คู่ลั่วหานดูเอกสารต่อไป มือข้าง หนึ่งของท่านเซียวถือหนังสือเอาไว้ อีกข้างพาดไปบนพนัก โซฟาที่อยู่ด้านหลังของเธอ นิ้วมือที่เรียวยาวห้อยตกลงมา
แยกออกจากกันทีละนิ้วๆ งอแขนเล็กน้อย ราวกับโอบเธอเอาไว้ข้าง
ในข้อพับแขน
ผ่านไปสักพัก เขาก็ดึงมีอกลับมาพลิกหน้าหนังสือ ทุกครั้ง ที่ไปมาเช่นนี้ต่างก็ต้องกระทบมาโดนเส้นผมของเธอ บาง ครั้งยังกระทบมาโดนใบหูของเธอ
ทุกครั้งที่ผิวสัมผัสกัน ต่างก็กระตุ้นบรรยากาศที่คลุมเครือ กลิ่นหอมหลงเหลืออ่อนๆ ที่ล่องลอยอยู่ในอากาศมีอากาเว่ ของเขา การ์ดิเนียของเธอ
ภายใต้โคมไฟตั้งพื้นโทนสีอบอุ่น ฉู่ลั่วหานไม่ได้ตั้งใจก็ สามารถมองเห็นใบหน้าด้านข้างของเขา เขาก้มศีรษะลงเล็ก น้อย ผมที่อยู่ด้านหน้าปิดบังไปครึ่งหน้าผาก หลงเหลือเงาไว้ บนใบหน้า ทำให้เค้าโครงใบหน้ายิ่งเด่นชัดมากขึ้นไปอีก
มองไปมองมา มือของหลงเชียวก็ยื่นมาที่ด้านหน้าของเธอ หยิบแก้วน้ำจากไป ขอบแก้วแนบไปที่ข้างริมฝีปากของเขา สายตาของท่านเชียวไม่ได้ขยับเลยแม้แต่น้อย ก็นำน้ำใน แก้วดื่มเข้าไปคำหนึ่งในทันที จุดที่ริมฝีปากสัมผัสนั้นเป็น ตำแหน่งที่เธอดื่มน้ำเมื่อสักครู่นี้พอดี
นิ้วมือที่เรียวยาวขาวสะอาดกับแก้วกระจกเติมเต็มซึ่งกัน และกันทำให้จุดเด่นของทั้งสองฝ่ายเด่นชัดขึ้น สวยงามจน ราวกับผลงานศิลปะ
“อันนี้ ฉันดื่มไปแล้วค่ะ”
จูบ.ทางอ้อม
ชายหนุ่มไม่ได้มีปฏิกิริยาตอบสนอง แก้วยังคงอยู่ที่ข้างริม ฝีปาก ดูท่าทางแล้วเหมือนยังจะดื่มเข้าไปอีกค่า
“แก้วใบนี้ ฉันใช้ไปแล้ว ริมฝีปากสัมผัสไปแล้ว ไม่ถูก สุขลักษณะค่ะ”
ที่พูดสิ่งเหล่านี้ ก็แค่อยากจะกระตุ้นโรครักความสะอาด จนเกินเหตุของท่านเซียวผู้ยิ่งใหญ่สักหน่อย คู่ลั่วหานรอ ปฏิกิริยาตอบสนองของเขาอย่างเงียบๆ
“อืม” สายตาของท่านเซียวต่างก็ไม่ได้ละออกจากหนังสือ ตอบรับมาคำหนึ่ง แทบจะไม่ได้ใส่ใจเลยแม้แต่น้อย
จู่ลั่วหานกลัดกลุ่มเองแล้ว!
คิดไม่ถึงว่าเขาจะยอมรับความไม่ถูกสุขลักษณะที่เธอพูดไปโดยปริยาย?
เขาสลัดคนอื่นทิ้งด้วยค่าว่าอึมคาเดียวได้ยังไงกัน? ช่าง ไม่ให้ความเคารพผู้อื่นเอาเสียเลย!
“ที่จริงแล้ว ก็ยังดี เพียงแค่ริมฝีปากสัมผัสโดน ไม่ได้กลืน แก้วเข้าไป”
เหี้ย เธอกำลังอธิบายบ้าอะไรอยู่!
“ปากของฉันไม่มีลิปสติก ไม่ได้ทำให้แก้วสกปรก”
คิดไม่ถึงว่าเธอยังจะเสริมเข้าไปอีกประโยค สมองมี ปัญหาแล้วจริงๆ
หลงเชียวในที่สุดก็ละสายตาออกจากหนังสือ มองเธอ ด้วยความหมายที่ลึกซึ้ง ริมฝีปากก็จิบน้ำเปล่าที่อยู่ในแก้ว ไปอีกหนึ่งคำ ยังคงเป็นตำแหน่งเดียวกับเมื่อสักครู่นี้ ดวงตา เปล่งประกายแสงสว่างที่ไม่อาจจะคาดเดาได้ “ดังนั้นล่ะ?”
ดังนั้นล่ะ?
อธิบายก็อธิบายไปแล้ว ยังจะดังนั้นบ้าอะไรอีก?
เดี๋ยวก่อน เมื่อครู่นี้เธอเห็นอยู่ตลอดว่าปากของตนเอง สะอาดมาก ไม่ได้ทาลิปสติก ฟังดูแล้วเหมือนกับกำลังขอให้ เขาจูบเลย
“ดังนั้น.ค่อยๆ ดื่ม ดื่มหมดแล้วยังมีอีกค่ะ” เธอพูดเรื่อย เปื่อยไปประโยคหนึ่ง จากนั้นดูเอกสารอย่างจริงจังต่อไป
ดูไปดูมา อยู่ๆ เสียงกริ่งที่หน้าประตูก็ดังขึ้น
ตึกขนาดนี้แล้วยังมีคนมากดกริ่ง?
หลงเชียวกับฉู่ลั่วหานสบตากันอย่างง่ายๆ หนึ่งวินาที คู่ลั่วหานเคลือบแคลงสงสัย เดี๋ยวก่อน วันนี้วันที่เท่าไร?
ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าส่วนกลาง ค่าเช่า?
หลังจากที่คิดไปหนึ่งรอบ “ฉันไปเปิดประตู”
เปิดประตูบ้าน ด้านนอกคือผู้หญิงวัยกลางคนที่ไม่รู้จักคน
หนึ่ง
“โอ้ย หนูอยู่บ้านจริงๆ ด้วย บ้านฉันเมื่อคืนนี้ถูกขโมยขึ้น ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมัวทำอะไร กันอยู่…ฉันรู้ว่าหนูเป็นเด็กผู้หญิงพักอยู่คนเดียว ดังนั้นจึงมา เตือนหนู ตกดึกจะต้องระวังความปลอดภัยนะ! ตอนนี้คนชั่ว เยอะมากเลย เลือกลงมือกับเด็กผู้หญิงโสดโดยเฉพาะล่ะ! ”
คือเพื่อนบ้าน หนึ่งในสี่บ้านที่ใช้ลิฟต์ร่วมกัน
ผู้หญิงคนนั้นยังคงกำลังเอะอะเสียงดังอธิบาย เสียงที่นุ่ม ลึกภายในห้องรับแขกก็ดังสะท้อนเข้ามาอย่างช้าๆ “มีเรื่อง อะไร?”
พอชายหนุ่มเอ่ยปากพูด ด้านนอกก็เงียบลงในทันที!
ผู้หญิงคนนั้นมองชายหนุ่มที่ดูแพงไปทั่วทั้งตัวภายในบ้าน อย่างกับกลืนแมลงวันดิบเข้าไป ตกใจจนปากอ้ากว้างออก ไปหลายเท่า!
“ที่ที่แท้หนูไม่ใช่ตัวคนเดียวหรอกหรอ?” น้ำเสียงนั้นดู
เหมือนกำลังพูดว่า ทำไมอยู่ๆ ถึงมีผู้ชายเพิ่มเข้ามา? คู่ลั่วหานยังไม่ทันจะอธิบาย ท่านเขียวก็ได้ลุกขึ้น ขาที่ เรียวยาวเดินมาถึงที่หน้าประตู “ผมอยู่บ้าน จะไม่มีเรื่องอะไร เกิดขึ้น”
คราวนี้ผู้หญิงคนนั้นถูกทำให้ตกใจจนนิ่งอึ้งไปจริงๆ ผู้ชาย คนนี้ช่างดูดีเหลือเกิน! เธอไม่เคยเห็นผู้ชายที่หล่อดูดีขนาด นี้มาก่อน “คุณ…คุณคือ?”
มือใหญ่ของหลงเขียวก็ได้พาดเอาไว้ที่หัวไหล่ของฉู่ลั่วหา นเช่นนี้ บนใบหน้าที่หล่อเหลาอย่างหาใดเปรียบเปล่ง ประกายออร่าออกมา “สามีของเธอ”
ผู้หญิงคนนั้นเดินจากไปด้วยความตกตะลึง ในปากยังคง กำลังคำนึงถึง ช่างเป็นชายหนุ่มที่ไม่เลวจริงๆ เลย!
วันนี้เขาพูดเมียสามีพูดจนเสพติดไปแล้วจริงๆ
คู่ลั่วหานสะบัดมือของเขาออก “คุณไม่ต้องอธิบายขนาดนี้ ตอนที่พวกเราแต่งงานกันคุณเคยบอกเอาไว้ว่า ความ สัมพันธ์ของเราจะไม่บอกให้ใครรู้ ตอนนี้คุณหมายความว่า ยังไงกันคะ?”
ดวงตาที่ล้ำลึกเจ้าเล่ห์ของชายหนุ่มส่องประกายความแบ ตออกมา แขนยาวผ่านเลยเหนือศีรษะของเธอไปปิดประตู “วันนี้กับวันนั้นไม่เหมือนกัน อีกทั้ง ผมทำอะไรดูอารมณ์มา โดยตลอด”
อะไรที่เรียกว่าทำอะไรดูอารมณ์? งั้นวันหลังอารมณ์ เปลี่ยนเนื้อหาที่พูดก็ต้องเปลี่ยนไปด้วยใช่หรือเปล่า?
ช่างไม่มีเหตุผลจริงๆ
“ดึกมากแล้ว ไปอาบน้ำนอน” หลงเชียววางหนังสือลง ลุก
ยืนขึ้น
“คุณไปอาบน้ำเถอะค่ะ ฉันยังมีงานต้องทำ” เธอยังคง กำลังวิจัยเอกสารปีกนั้น
แม่เจ้า พรุ่งนี้ทำงานต้องใช้ คิดไม่ถึงว่าจะมากมายขนาด นั้น นี่ไม่ใช่ว่าจะฆ่าเธอให้ตายหรอกหรอ?
มือใหญ่ของหลงเชียวหยิบเอาเอกสารที่อยู่ในมือของเธอ ออก “หมอฉู่? คุณหมอไพ่ใบเอกแห่งแผนกอายุรกรรม หัวใจ? รองศาสตราจารย์ที่อายุยังน้อย?” การเรียกแบบ ประชดประชันแปลกๆ ที่มาเป็นชุดอย่างกะทันหันเช่นนี้ หมายความว่ายังไงกัน?
เป็นไปอย่างที่คิดเอาไว้จริงๆ .
“ถือยศมากมายขนาดนี้ ประสิทธิภาพในการทำงานกลับ เป็นเช่นนี้? คุณยังมีเซอร์ไพรส์อีกเท่าไรรอผมอยู่?”
แหม่!
คู่ลั่วหานลุกยืนขึ้นในทันที “ท่านเชียว ฉันก็เป็นเพียงแค่ คนธรรมดาทั่วไปจริงๆ สำหรับชื่อเสียงจอมปลอมที่วงการ มอบให้กับฉันนั้น แค่ฟังๆ ก็พอ เหตุใดจะต้องคิดเป็นจริง เป็นจังคะ?”
ร่างกายของหลงเซียวที่สูงกว่าเธอมากบดบังแสงไฟของ โคมไฟตั้งพื้น นำเธอซ่อนเอาไว้ในความมืดสลัว “ดังนั้น วางแผนที่จะโต้รุ่งทำงานขยันชดเชยความโง่?”
ใบหน้าที่ประณีตของเธอแหงนขึ้น “ไม่ได้เหรอ?”
“ไม่ได้ โต้รุ่งทำให้สมองโง่ลง ผลที่ได้ตรงข้ามกับความ คาดหมาย วิธีที่บำรุงสมองที่ดีที่สุดก็คือรับประกันเวลานอน หลับให้เพียงพอ” ท่านเขียวพูดอย่างเผด็จการจบก็ดึงข้อมือ ของเธอขึ้นมา “ไปอาบน้ำ ตอนนี้”
เคยเห็นแบบนี้หรือเปล่า!
คู่ลั่วหานที่ถูกเขาดันเข้าไปในห้องอาบน้ำ เริ่มอาบน้ำด้วย ความโมโห
หลงเชียวที่อยู่ด้านนอกประตูเอามือกอดอก เพิ่งจะออก
จากโรงพยาบาลก็ทำงาน โต้รุ่ง เธอไม่เอาชีวิตน้อยๆ นี่แล้ว เธอเข้าประตูไป โทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโซฟาก็ดังขึ้น
โม่หรูเฟยโทรศัพท์หาเธอ
ท่านเซียวรับดูหน่อยอย่างไม่สนใจ
เขาเลื่อนเปิดปุ่มรับสาย
“มีเรื่องอะไรอยากจะพูดกับเธอ บอกกับผมก็ได้”
โม่หรูเฟยที่อยู่ในวิลล่าสั่นไปทั่วทั้งตัว “พี่เซียว…ทำไมพี่
ถึง?”
“ดูเหมือน คุณไม่มีอะไรจะพูด”
น้ำเสียงเริ่มที่จะหงุดหงิด
นิ้วมือของโม่หรูเฟยออกแรงจิกไปที่หมอนข้าง “พี่เชียว ฉันเพียงแค่อยากจะถามเธอสักหน่อยว่า ปวดเอวในระหว่าง การตั้งครรภ์มีวิธีบรรเทาบ้างหรือเปล่า ตอนนี้ปวดเอวง่ายมาก…”
เดิมที่อยากจะจับฉู่ลั่วหานมาทะเลาะกันสักยก แต่พอหลง เชียวเอ่ยปากเธอก็ไม่กล้าพูดอะไรแล้ว หาเหตุผลมั่วๆ ออก
ไป
ท่านเซียวสายตาเยือกเย็นคิ้วขมวดเข้าหากันเล็กน้อย “ต่อไปเรื่องพวกนี้ถามหมอจ้าว”
เขาจะไม่เป็นห่วงสักหน่อยเลยหรอ?
โม่หรูเฟยนั่งอยู่ที่ห้องโถงใหญ่ของวิลล่าที่ว่างเปล่าคน เดียว โกรธแค้นไร้ที่ระบาย ดันอยู่ต่อหน้าของหลงเชียว ทำได้เพียงอดทนเอาไว้ “ฉันรู้แล้วค่ะ พี่เซียว…ฉันอยู่ที่บ้าน รอพี่กลับมา”
“ไม่ต้องแล้ว คืนนี้ผมไม่กลับไป”
โม่หรูเฟยอยู่ๆ คิดถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ “พี่เซียว พี่ไม่ได้ บอกว่าช่วงนี้ไม่อยู่ที่เมืองหลวงหรอกหรอคะ? กลับมาตั้งแต่ เมื่อไรกัน?”
หลงเชียวไม่แยแสที่จะอธิบาย “หรูเฟย คุณดูเหมือนลืม สถานะของตัวเองไปแล้ว เรื่องบางเรื่อง คุณยังไม่มี สิทธิ์พอที่ จะมายุ่ง”
เขาวางสายโทรศัพท์ลง คู่ลั่วหานออกมาจากห้องอาบน้ำ
หญิงสาวที่ผอมบางสวมชุดนอนฤดูร้อนที่หลวมสบาย รูป แบบที่มิดชิดเรียบร้อย แต่สามารถมองเห็นเค้าโครงที่มี เสน่ห์น่าดึงดูดได้รางๆ ผมที่เปียกขึ้นถูกผ้าขนหนูห่อเอาไว้ที่ บนศีรษะ ใบหน้าที่ละอองน้ำปกคลุมแดงระเรื่อขึ้นมาเล็ก น้อย
บางส่วนบนร่างกายของชายหนุ่มกำลังเตรียมตัวที่จะ โจมตี
เห็น โทรศัพท์ที่อยู่บนมือของเขา ฉู่ลั่วหานขมวดคิ้วขึ้นเล็ก น้อย “คุณถือโทรศัพท์มือถือของฉันเอาไว้ทำไมคะ?”
หลงเชียวเดินเข้าไปทีละก้าวๆ แขนยาวค้ำไปบนประตู ห้องน้ำ นำตัวเธอติดอยู่ระหว่างประตูห้องน้ำกับแผ่นอกของ ตนเอง เงาร่างที่สูงใหญ่ของชายหนุ่มโน้มลงมา ดึงระยะห่าง ระหว่างทั้งสองคนให้เข้ามาใกล้ จุดติดความร้อนระอุภายใน
อากาศ
“คุณทำอะไรคะ?”
ลมหายใจที่อุ่นร้อนรดลงบนใบหน้าของเธอ “บนโต๊ะอาหารผมบอกคุณเอาไว้แล้วว่า กิน..ต้องกินที่กระตุ้น
อารมณ์หน่อย”
