ตอนที่ 96 ความรักมีเหตุผลด้วยหรอ
หอบความคาดหวังเส้นสุดท้ายเอาไว้ โม่หรูเฟยตั้งตารอคอย
คำตอบจากเขา
หลงเชียวมองเธออย่างนิ่งเฉยแวบหนึ่ง ความรู้สึกระหว่าง ดวงตาทั้งสองข้างไม่มีเลยแม้แต่น้อย ดังนั้นไม่มีทางรู้ความ ปีติยินดีของเขา
แต่ความเย็นชาภายในดวงตาและใบหน้าของเขา กำลัง พร้อมที่จะออกมา
“ใช่”
ตรงไปตรงมาไม่อ้อมค้อม ตัวอักษรเดี่ยวที่ไม่มีการประดับ ประดาตกแต่งเลยแม้แต่น้อย จุดยืนของเขาหนักแน่นจน ทำให้เธอสีหน้าเปลี่ยนไปอย่างมากในชั่วขณะ
จริงๆ ก็คือ นอกจากลูกสำหรับเธอก็ไม่มีความอาลัย อาวรณ์สักนิดเลยหรอ?
ไอความร้อนที่รอบดวงตาของโม่หรูเฟยแข็งตัวกลายเป็น หยดน้ำตา ร่วงหล่นลงมาตามใบหน้าอย่างไม่ขาดสาย บน ใบหน้าที่ละเอียดอ่อนของเธอเป็นเพราะว่าปวดใจจึงเต็มไป ด้วยเส้นเลือดฝอยสีแดงสด เธอกัดฟันเอาไว้แน่น “ดังนั้น ที่พี่ให้ฉันอยู่ที่นี่ใน ตอนนี้ เป็นเพียงเพราะพี่ใส่ใจเด็กคนนี้?”
พอโม่หรูเฟยปิดตาลง น้ำตาก็เปียกชุ่มใบหน้าที่ประณีต สีหน้าซีดเผือด อายไลเนอร์จางหาย หัวคิ้วของหลงเซียวไม่ได้ขมวดเข้าหากันสักนิด แต่เขาไม่ รีบร้อนตอบ รอจนกระทั่งโม่หรูเฟยลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง เขา
ถึงค่อยๆ ถามย้อนกลับเธอว่า “คุณคิดว่า ผมแคร์เด็กคนนี้
มากหรอ?”
น้ำเสียงของท่านเซียวเยือกเย็นมาก ไม่เหมือนกำลังพูด กับหญิงสาวที่กำลังตั้งครรภ์ลูกของตนเองเลยแม้แต่น้อย
แผ่นหลังของโม่หรูเฟยหดเกร็ง นิ้วมือที่ละเอียดอ่อนกำ เป็นหมัด “พี่เซียว…พี่หมายความว่ายังไง?”
หลงเชียวนำเอกสารที่อยู่ในมือโยนทิ้งลงบนพื้นดังปิ้ง โม่ หรูเฟยตกใจจนฝีเท้าลื่น
“หมายความว่ายังไง? เวลาที่คุณกับผมอยู่ด้วยกันมีเท่าไร ผมจะไม่รู้?”
หัวคิ้วของหลงเชียวขมวดเข้าหากันอย่างรุนแรง!
“พี่เซียวเรื่องแบบนี้จะให้ฉันพูดออกมาได้ยังไงกัน? พี่ อยู่บนตัวฉันคิดไม่ถึงว่าจะเรียกชื่อของเธอ! แต่ว่าเด็กคนนี้ เป็นของพี่จริงๆ คืนนั้นพี่ท่าหลายครั้งมาก ต่อมา…”
หมัดของหลงเชียวกำเข้าหากัน “ต่อมาเป็นยังไง?”
หลอดเลือดดำที่อยู่บนแผ่นหลังของชายหนุ่มกระตุกขึ้น!
“ต่อมา…ฉันทนไม่ไหวจริงๆ เป็นลมสลบไป ตอนที่ฉันตื่น ขึ้นมาพี่ยังคงนอนหลับ ฉันเป็นเพราะว่าประกาศเร่งด่วนก็ เลยออกไปจากโรงแรม พี่…พี่จำไม่ได้สักนิดเลยหรอคะ?”
เมาเหล้า? โรงแรม? หนึ่งคืนหลายครั้ง?
ทำไมท่านเซียวถึงไม่มีความทรงจำเลยแม้แต่น้อย? เขาจำ ได้เพียงแค่มีคืนหนึ่งโม่หรูเฟยโทรศัพท์มาหลายต่อหลาย ครั้งให้เขาไปอยู่เป็นเพื่อนเธอสักหน่อย แต่เขาก็ไม่ได้ดื่ม หนัก จะเมาจนไม่ได้สติได้จากที่ไหนกัน?
“พี่เซียว ต่อให้…ต่อให้ไม่มีเด็กคนนี้ ถึงอย่างไรห้าปีก่อน ฉันก็…ฉันก็ช่วยชีวิตพี่เอาไว้ พี่ทำกับฉันขนาดนี้ได้ยังไงกัน?”
คิดไม่ถึงว่าเธอจะมีความกล้าเอ่ยถึงเรื่องเมื่อห้าปีก่อนขึ้น มาใหม่อีกครั้ง ช่างหาที่ตายจริงๆ !
“โม่หรูเฟย! คุณรู้ไหมว่าคุณกำลังพูดอะไรอยู่! ท่าน
เชียวกดเสียงลงต่ำคำรามออกมาอย่างกะทันหัน
คราวนี้ โม่หรูเฟยสะกิดต่อมความโกรธของเขาเข้าให้ แล้ว ต่อมความโกรธของท่านเชียว ก็คือเรื่องเก่าเมื่อห้าปี ก่อนที่ไม่มีใครกล้าเอ่ยถึงขึ้นมาใหม่อีกครั้ง!
ห้าปีก่อน เขาประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ที่อเมริกา เรื่องนี้ ไม่ให้ใครรู้มาโดยตลอด แม้แต่คนของบ้านตระกูลหลงก็ไม่รู้
ที่บังเอิญก็คือ ตอนนั้นโม่หรูเฟยที่ไม่ได้มีชื่อเสียงกำลัง เที่ยวพักผ่อนอยู่ที่อเมริกา ช่วยชีวิตเขาเอาไว้พอดี นำเขาส่ง ไปที่โรงพยาบาล เขาสลบไปสามวันสามคืน ตอนที่ฟื้นขึ้นมา เธอนั่งอยู่ที่หน้าเตียง มองดูตนเองด้วยน้ำตา
“ฉันรู้ดีแน่นอนว่าฉันกำลังพูดอะไรอยู่ พี่เซียว หลายปีมานี้ พี่เย็นชากับฉันมาโดยตลอดฉันดูออก พี่กำลังใช้ฉันทำให้ฉู่ ลั่วหานโกรธฉันก็ดูออก แต่ฉันเต็มใจถูกพี่หลอกใช้ เพราะว่า ฉันรักพี่!
น้ำตาทำให้อายไลเนอร์เปียก ไหลเหนียวเคลือบตำบน ใบหน้าที่สวยงามของเธอ
“เวลาห้าปี พี่ต้องการฉันตอนไหน ฉันก็จะปรากฏออกมา พี่โกรธ พี่มีความสุข พี่ต้องการ พี่ไม่ต้องการ ฉันไม่เคยมีคำ พูดตำหนิต่อว่าแม้แต่น้อยมาก่อน พี่เซียว ทำไมสุดท้ายคนที่ พี่เลือกไม่ใช่ฉัน?”
หัวคิ้วของหลงเชียวได้ขมวดเข้าหากันจนกลายเป็นรอย ลึกตรงกลางระหว่างคิ้ว
ไม่หรูเฟยมีบุญคุณต่อเขา ดังนั้นหลังจากนั้นเขาจึงออกค่า ใช้จ่าย ปูทางช่วยเธอขึ้นไปบนบัลลังก์ราชินีที่ได้รับการรับ ชมมากที่สุดในวงการบันเทิงทีละก้าวๆ
แต่เขาหลงเชียวไม่มีทางเกิดความรู้สึกต่อผู้หญิงคนหนึ่ง เพราะเรื่องแบบนี้
หลังจากนั้น เขาถึงขั้นไม่เคยติดต่อเธออีก ที่เกี่ยวข้องกัน เพียงอย่างเดียวก็มีเพียงแค่การไปมาหาสู่กันเล็กน้อยในการ ทำงานเท่านั้น คำขอบคุณของเธอ เขาพยักหน้าง่ายๆ ไม่เคย ตอบกลับมาก่อน
การเชื้อเชิญและประจบเอาใจของเธอ เขาไม่เคยสนใจ
หากเป็นเพราะอยู่เป็นเพื่อนเขาหน้าเตียงผู้ป่วยแค่ไม่กี่วัน เขาก็หวั่นไหวถึงขั้นสู่ขอเธอเข้ามาล่ะก็ ที่ ตลกมากเกินไป แล้ว !
แต่โม่หรูเฟยดูเหมือนจะคิดถึงเรื่องนี้อยู่เสมอ ถึงขั้นคิดจะ ใช้เรื่องนี้จับเขาเอาไว้ ให้เขารู้สึกละอายใจอย่างงั้นหรอ?
ที!
“คุณคิดว่า คุณช่วยชีวิตผม ผมก็ควรจะขอคุณแต่งงาน ให้ คุณกลายเป็นสะใภ้ใหญ่ของบ้านตระกูลหลง?” เขาเอ่ยถาม อย่างไม่แยแส แต่จะว่ายังไง ห้าปีมานี้ ความดีที่โม่หรูเฟยมี ต่อเขาก็ลบทิ้งไปไม่ได้
โม่หรูเฟยปล่อยให้น้ำตาไหลลงมา เดินไปยังด้านหน้า ของเขาทีละก้าวๆ ย่อตัวลงไปที่ข้างปลายเท้าของเขา สองมือกอดขาของเขาเอาไว้เบาๆ “หรือว่า ยังไม่พอหรอคะ? ฉันช่วยชีวิตพี่ อยู่เป็นเพื่อนพี่สามวันสาม คืน รักพี่มาห้าปี เธอล่ะ? เธอเคยให้อะไรกับพี่?”
เธอเคยให้อะไรกับเขา?
มองเพียงแค่แวบเดียวในตอนที่พบกันครั้งแรก เขาก็รู้ว่า
ตนเองหวั่นไหวแล้ว
ความรักนี้มีเหตุผลด้วยหรอ?
“ผมไม่ได้รักคุณ”
เสียงของเขาเบาลงมาเผชิญหน้ากับความรักของโม่หรู เฟย เขาทำได้เพียงแค่นี้ ไม่รัก ก็คือไม่รัก
โม่หรูเฟยเช็ดน้ำตาให้ตัวเองมองใบหน้าของเขาชัดเจน “พี่ยอมไม่เอาฉัน เพื่อที่จะเลือกผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่ได้รักพี่เลย แม้แต่น้อย? ดันไปเลือกผู้หญิงตามช่องโสเภณ! ”
“เพี้ยะ!
พี่เซียวยกมือฟาดไปบนใบหน้าของเธอ “ใครให้ความ กล้ากับคุณ!
โม่หรูเฟยกุมใบหน้าเอาไว้ยิ้มขึ้นอย่างขมขื่น “พี่เชียว พี่น่าสงสารเหมือนกันกับฉัน ฉันรักพี่ พี่ไม่รัก ฉัน พี่รักเธอ เธอไม่รักพี่ ฉันไม่ได้หัวใจของพี่ พี่ก็ไม่ได้หัวใจ ของเธอเช่นเดียวกัน”
ในขณะที่พูด เธอก็หัวเราะออกมาทั้งน้ำตา “ฮ่าๆๆ พี่เชียว ห้าปีแล้ว ฉันเอาช่วงวัยรุ่นที่ดีที่สุดมอบให้กับพี่ทั้งหมด พี่จะ ทำแบบนี้กับฉันจริงๆ หรอ? หากพี่สามารถใจร้ายตัดขาด เยื่อใยขนาดนี้ได้จริงๆ ฉันเอาลูกออกได้ ต่อจากนี้ไปไม่ รบกวนพี่อีก”
โม่หรูเฟยล้มลุกคลุกคลานขึ้นมาจากพื้น ออกจากห้อง หนังสือไปโดยที่ไม่หันกลับมามอง
หลงเซียวนวดขมับด้วยความปวดหัว จนกระทั่งประตูห้อง หนังสือปิดลงก็ยังคงรักษาท่าทางนี้เอาไว้
บ้าจริง!
หากความรักสิ่งสิ่งนี้สามารถใช้ใครดีต่อใครมารับเอาไป ได้จริงๆ เธอจู่ลั่วหานหนึ่งร้อยคนก็มาแทน โม่หรูเฟยคน เดียวไม่ได้
แต่เขารักเธอ เงื่อนไขข้อนี้ก็เอ่ยถึงจุดสิ้นสุดของโม่หรูเฟย
ไปได้ตลอดกาล
ท่านเชียวก็เป็นคนที่มีหัวใจ เผชิญหน้ากับโม่หรูเฟย เขา จะไม่มีความเห็นใจสงสารแม้แต่น้อยได้ยังไงกัน
เธอถึงขั้นเสี่ยงตายพูดเรื่องเมื่อห้าปีก่อนออกมา เห็นได้ว่า
เธออดทนจนมาถึงขีดสุด
ภายในห้องนอน
โม่หรูเฟยเช็ดน้ำตาและสิ่งสกปรกบนใบหน้าออกอย่าง ละเอียด หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา
“พี่คะ ฉันทำตามวิธีการพูดของพี่แล้ว มีหรือไม่มี ประโยชน์กันแน่ เรื่องเมื่อห้าปีก่อนเป็นเขตต้องห้ามของเขา หากวันนี้ฉันไม่ประสบความสำเร็จ เขาจะต้องเตะฉันออกจาก บ้านตระกูลหลงไปตลอดกาลอย่างแน่นอน ฉันกลัวมาก…”
“กลัวอะไร? เธอทำตามที่ฉันพูดไม่พลาดอย่างแน่นอน หลงเชียวคนประเภทนี้ปล่อยเธออาละวาดตามอำเภอใจ ก็ แสดงให้เห็นว่าเขาไม่ใช่คนที่ไร้ความรู้สึก เธอเอาบุญคุณที่ ช่วยชีวิตกับชีวิตของลูกมาพนัน เขายังไม่ประทับใจ? คืนนี้ เธอก็รอเขาเข้าประตูมาหาเธอก็แล้วกัน”
“ขอบคุณค่ะพี่! พี่มีวิธีจริงๆ ดีที่ฉันเอาเรื่องเมื่อห้าปีก่อน บอกกับพี่แล้ว”
“แต่ว่าโม่หรูเฟย ทำไมเขาต้องปิดบังเรื่องเมื่อห้าปีก่อน แม้แต่ในบ้านก็ยังไม่รู้?”
“อันนี้ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่ว่าตอนนั้นเขาบาดเจ็บ หนักมากจริงๆ เกือบจะตายบนเตียงผ่าตัด ที่เขาบาดเจ็บเป็น ถึงหัวใจ…”
“ได้ งั้นก็ไม่ถาม จำไว้เรื่องนี้พูดได้แค่ครั้งเดียว ต่อไปจะ เอ่ยถึงไม่ได้อีก เธอต้องยิ่งทำดีกับเขาต่อไป ให้เขาซาบซึ้ง แยกจากเธอไม่ได้ ขอเพียงแค่เธอขึ้นไปบนตำแหน่งสะใภ้ ใหญ่ของบ้านตระกูลหลง ต่อให้ต่อไปหย่าขาด มูลค่าตัวเธอ ก็เพิ่มสูงขึ้นเป็นร้อยเท่า รู้หรือเปล่า?”
ในเวลานี้ ประตูห้องนอนก็ถูกเคาะเบาๆ ทีหนึ่ง!
“พี่คะ เขามาแล้ว! ฉันไม่พูดแล้ว! ”
วางสายโทรศัพท์ลง โม่หรูเฟยรีบปรับสีหน้าให้เป็นโหมด เศร้าในทันที เปิดประตูอย่างเชื่องช้า “พี่เซียว…”
“อืม” เป็นการตอบกลับที่นิ่งมาก
“พี่
“ต่อไปห้ามเอาเรื่องลูกมาล้อเล่น”
บนใบหน้าของโม่หรูเฟยปรากฏความดีใจเป็นอย่างยิ่ง “อ๋อ ฉันเชื่อฟังพี่เขียวค่ะ พี่เขียว…เดียงหลังนี้ใหญ่มาก ฉัน นอนด้านเดียวก็พอแล้ว ไม่อย่างงั้นพี่นอนที่นี่สิคะ? ฉันจะไม่ รบกวนพี่ๆ
สายตาที่เหม่อลอย การเหนี่ยวรั้งที่พัวพันลึกซึ้ง
เขามองไปที่เตียงใหญ่แวบหนึ่ง ตำแหน่งที่เธอนอนใน ตอนนี้ เคยเป็นของจู่ลั่วหาน บนก่อนหน้านี้วางหนังสือ ทางการแพทย์เอาไว้สองสามเล่ม แต่ตอนนี้ที่วางคือรูปภาพ
ของเธอ
“อืม”
ในเวลานี้ ณ ห้องหนังสือ
คู่ลั่วหานวิจัยเครื่องปริ้นไปมาต่อ บ้าจริง เครื่องปริ้นนี้ใช้
ยังไงกันแน่นะ?
“หลิงหลิง คุณชายล่ะ?”
เอกสารสำคัญมาก เธออยากปริ้นออกมาสะดวกในการ จดบันทึก กลับไม่เห็นเงาของหลงเซียว
หลิงหลิงกัดริมฝีปากเล็กน้อย”คุณชาย…เมื่อสักครู่นี้ไปห้องนอนของชั้นสองค่ะ”
คู่ลั่วหานมองไปทางห้องนอนของชั้นสอง แฟลชไดรฟ์ที่ถูก ในมือแทบจะถูกเธอหักออก
เธอสูดหายใจเข้าเต็มปอด แล้วพยักศีรษะ “อึม”
ที่เธอคิดไม่ผิด หลงเชียวผู้ชายแบบนี้ก็พ่ายแพ้ให้กับหญิง สาววัยละอ่อนอย่างไม่หรูเฟยได้เช่นเดียวกัน
วันถัดมา
หลังจากที่ฉู่ลั่วหานลุกขึ้นจากเตียง อยู่ในห้องโถงใหญ่ก็ มองเห็นหลงเชียวลงมาจากชั้นสอง เขาสวมกางเกงลำลอง ขายาวสีครีม ด้านบนสวมเสื้อเชิ้ตลำลองสีควันบุหรี่ แขนเสื้อ ดึงขึ้นมาจนถึงบริเวณข้อพับแขน ความสูงสง่ามีราคาที่อยู่ทั่ว ทั้งร่างกายโชติช่วงชัชวาล
เธอยืนอยู่ที่ชั้นล่าง ก็ต้องเงยศีรษะมองเขาเป็นธรรมดา การปรากฏตัวของผู้ชายคนนี้ ราวกับน้ำท่วมที่ม้วนกลิ้งเข้า มา กวาดความอ่อนนุ่มที่อยู่เต็มหัวใจของเธอไป
ช่างมีออร่า ช่างมีรสชาติ เธอละสายตาไปไม่ได้
เธอร้อนรนเคลื่อนย้ายฝึก้าว
“คุณชาย อาหารเช้าเตรียมเสร็จแล้ว รับประทานตอนนี้ หรือเปล่าคะ?”
สายตาที่เหลือของเขามองเห็นฉู่ ลั่วหาน “รอคุณโม่ลงมา”
“ค่ะ คุณชาย”
คู่ลั่วหานหยิบกระเป๋าขึ้นมาเตรียมออกจากบ้าน “หลิงหลิง ฉันไม่ทานข้าวที่บ้านแล้ว”
“วันนี้คือสุดสัปดาห์ รีบร้อนออกจากบ้านขนาดนี้ คุณจะ
ทำอะไร?”
สุดสัปดาห์?
เธอลืมเลย!
“โอทีค่ะ”
“ปฏิเสธออกไป ต่อไปทุกการทำโอทีในช่วงสุดสัปดาห์ ปฏิเสธออกไปให้หมด”
คู่ลั่วหานบิดฝีเท้าหันมาทางเขา “นี่คืองานของฉัน”
“จุดประสงค์ในการทำงานของคุณคืออะไร? เอาการช่วย ชีวิตคนใกล้ตายช่วยเหลือผู้บาดเจ็บมาขอไปที่กับผมน้อยๆ หน่อย ทำงานไม่ใช่ว่าเพื่อหาเงิน? แต่งเข้าบ้านตระกูลหลง ผมต้องการให้คุณปรากฏตัวในวง สังคมหาเงินเล็กๆ น้อยๆ นี่?”
ปรากฏตัวในวงสังคม? !
ท่านเซียวยังโกรธไม่หาย ความโกรธที่เมื่อวานเห็นเธอกับ ถังจิ้นเหยียนอยู่ด้วยกันยั่วยุออกมา!
“คุณชายใหญ่หลง คุณกำลังจะเปลี่ยนกลายเป็นลูกเขย ของคนอื่นแล้ว มีความจำเป็นอะไรจะต้องข่มเพื่อแสดงว่าตน เหนือกว่าขนาดนี้อีก?”
ขายาวของเขาก้าวผ่านแจกันใหญ่ สามก้าวมาถึงด้าน หน้าของเธอ โน้มตัวลง ขมวดคิ้วขึ้น “ผมเคยบอกแล้วว่า ผู้ หญิงที่อยู่บนทะเบียนสมรสของผมหลงเชียว สามารถเป็นได้ แค่คุณเท่านั้น”
เจ็บจนราวกับตบหน้าจริงๆ เธอ?
ลงจากบนตัวของเธอ ค่อยปืนขึ้นไปบนเตียงของเธอ?
“หากไม่ใช่เพราะรัก หนังสือรับรองใบนี้ ไม่เอาก็ดีเหมือน
กัน”
“คุณรู้ได้ยังไงว่าไม่ใช่?”
เพราะว่ารักหรอ? ทำไมเธอถึงดูไม่ออก?
“คนที่อยู่ด้านบนท่านนั้น คุณจะจัดการยังไงล่ะคะ? ท่าน เซียวคงจะไม่ได้ค่ำคืนแห่งความรักเมื่อคืนเพิ่งจะผ่านไป ถือ กางเกงขึ้นมาก็ตีหน้าไม่รู้จักแล้วหรอกมั้งคะ?”
