ตอนที่ 91 ครั้งแรกที่เขาเรียกเธอว่าเมีย
คู่ลั่วหานวางแผนเอาไว้ว่าพรุ่งนี้จะเข้าทำงานตามปกติ ดัง นั้นจัดการเรื่องออกจากโรงพยาบาลเสร็จก็รีบร้อนไปที่ห้อง ทำงาน เป็นเพราะเธอบอกออกไปว่าตนเองอาหารเป็นพิษ จึง ไม่ได้ดึงดูดความสนใจมากเท่าไรนัก
แต่ความสัมพันธ์ที่คลุมเครือระหว่างเธอกับถังจิ้นเหยียน ไม่รู้ว่าถูกแพร่กระจายกลายเป็นเวอร์ชั่นที่โอเวอร์ต่างๆ นาๆ ได้ยังไงกัน
“หมอ คุณกับรองคณบดีถังรู้จักกันตั้งแต่สมัยเรียน มหาวิทยาลัยแล้วหรอคะ?”
“หมอฉู่ ที่แท้คุณกับรองคณบดีถังเป็นคนรักกันมาตั้งนาน แล้ว ดูไม่ออกจริงๆ ถ่อมตัวขนาดนี้”
“เฮ้ภรรยาท่านรองคณบดี ฮิๆ ทำตัวนอบน้อมขนาดนั้น ท่าไมกัน โรงพยาบาลของเราก็ไม่ได้คิดเล็กคิดน้อยเรื่องการ คบหากันในที่ทำงานสักหน่อย”
คู่ลั่วหานแทบจะจุกไปใน ทันที นี่แพร่กระจายออกมาจากที่ไหนกัน? เธอประหลาดใจจริงๆ !
จ้าวเหมียนเหมียนหัวเราะคิกคักพร้อมกับประชิดเข้ามา “หมอจู่ เรื่องที่รองคณบดีถังช่วยชีวิตคุณอย่างไม่เสียดาย ชีวิตตอนนี้แทบจะกลายเป็นเรื่องราวดีๆ ที่ร่ำลือกันในโรง พยาบาลของพวกเราแล้ว จะๆ สร้างแรงบันดาลใจ โรแมนติก ร้อนแรงขนาดไหนกันนะ ตอนนี้เหล่าหมอผู้ชายต่างก็ดีกมาก ตั้งตารอที่จะได้มีโอกาสแสดงเสน่ห์ของตนเอง”
น่าเบื่อจริงๆ
“ระหว่างฉันกับรองคณบดีถังไม่ได้มีอะไร ข่าวลือซุบซิบ ผ่านไปสักพักก็ไม่มีใครพูดถึงแล้ว เอาบันทึกการตรวจห้องผู้ ป่วยโรคหลอดเลือดหัวใจในคราวก่อนมาให้ฉัน หากคนไข้ ไม่ไหวจริงๆ เกรงว่าจะต้องทำการผ่าตัดแล้ว”
“อยู่ดีดีๆ ก็พูดถึงคนไข้ท่าไม”
แฟ้มที่อยู่ในมือของหมอฉู่เคาะไปบนศีรษะของจ้าวเหมียน เหมียนเบาๆ “หน้าที่ของหมอเปลี่ยนไปเป็นซุบซิบนินทา ตั้งแต่เมื่อไรกัน? ผู้ป่วยกลับกลายเป็นอาชีพเสริม?”
“โอ๊ยๆ ฉันพูดสู้คุณไม่ไหว นี่ แฟ้มของผู้ป่วย ยังมีพวกนี้ พวกนี้ เป็นของคุณทั้งหมด อ๋อ ใช่แล้ว อันนี้ คือตอนที่คุณไม่อยู่รองผู้อำนวยการเกาส่งมา”
เหี้ย งานเยอะขนาดนี้ได้ยังไงกัน! เธอเพิ่งจะไม่ได้ทำงาน วันเดียวก็เท่านั้นเอง! อย่างกับผ่านไปครึ่งค่อนปี “คนมีความสามารถก็ต้องเหนื่อยมากหน่อย หมอจู่ๆ สู้ๆ
นะคะ”
จ้าวเหมียนเหมียนหัวเราะคิกคักพร้อมกับเดินจากไป
เหอะๆ หัวหน้าระดับสูงกดทับลูกน้องให้ตาย ตอนนี้เกา หยิ่งจือก็ยังมาได้ยินข่าวลือของเธอกับถังจิ้นเหยียนอีก ก็ ต้องเปลี่ยนเป็นทรมานเธอหนักยิ่งกว่าเดิมเป็นธรรมดา
ได้ อยากจะเล่นก็เข้ามาสิ
หอบงานกองใหญ่เดินออกจากโรงพยาบาล คิดไม่ถึงว่า จะหกโมงกว่าแล้ว
เธอโบกรถกลับไปยังคอนโดของตนเองในทันที
นำกองเอกสารวางไว้บนโซฟา ฉู่ลั่วหานตัดสินใจทำ อาหารให้ตัวเองทาน
ในตอนที่เธอสวมผ้ากันเปื้อนนั้นเสียงโทรศัพท์ก็ตังขึ้น
เบอร์โทรศัพท์คิดไม่ถึงว่าจะเป็นหลงเชียว? !
เกิดอะไรขึ้นอีก?
“อยู่ที่ไหน?” เป็นการสอบสวนที่ง่ายและใจเย็นมาก
คู่ลั่วหานกัดฟัน “บ้านค่ะ”
หลงเชียวยกข้อมือขึ้นมาดูเวลา จากนั้นมีอหนึ่งถือ โทรศัพท์อีกมือหนึ่งหยิบกุญแจรถขึ้นมาเดินไปถึงหน้าประตู ลิฟต์ “บ้านไหน?”
เธอไม่เคยนำบ้านที่รีสอร์ทหยีจิ่งพูดว่าเป็นบ้านมาก่อน ต่อให้พูดก็เป็นการพูดแบบไม่เต็มใจนัก คราวนี้พูดได้อย่าง เป็นธรรมชาติขนาดนี้ จะต้องไม่ใช่ที่วิลล่าอย่างแน่นอน
“อยู่ที่.คอนโดของฉันเอง”
โกหกไม่ได้ผล ก็ได้แต่สารภาพอย่างตรงไปตรงมา
ดีมาก เธอไม่ได้ไปที่วิลล่า
พูดตามตรงแล้ว เขาก็ไม่อยากไปเช่นเดียวกัน
“ทานข้าวหรือยัง?” ท่านเชียวถามอย่างเป็นธรรมชาติ ขนาดนี้เกิดอะไรขึ้น?
“ยังค่ะ กำลังเตรียมตัวทำ” เธอตอบกลับอย่างเป็น ธรรมชาติขนาดนี้เกิดอะไรขึ้นอีก?
ท่านเซียวบิดกุญแจสตาร์ทรถ เสียงแกร็กดังขึ้น โรลส์รอย ซ์สีดำก็เริ่มทำงานขึ้นตามการบิดของกุญแจ “ที่บ้านมีกับข้าว อะไรบ้าง?”
คู่สังหารยืนอยู่ที่หน้าประตูตู้เย็น กับข้าว…
เธอเศร้าเลย ในตู้เย็นมีเพียงแค่ค็อกเทลที่เหลือเอาไว้ไม่ ได้มีกับข้าวอะไร
คิ้วงามของหลงเซียวขมวดเข้าหากัน “ตอนนี้ลงมา รอผม ที่หน้าประตูห้าง ผมประมาณสิบนาทีถึง”
หมายความว่ายังไง?
” ฮัลโหล? ฮัลโหล! ”
สายโทรศัพท์ตัดไปแล้ว!
คู่ลั่วหานถอดผ้ากันเปื้อนออกอย่างงงงวย เปลี่ยนรองเท้า ออกจากบ้าน เดินไปยังห้างสรรพสินค้า เวลาก็ประมาณสิบกว่านาที เธอยังเดินไปไม่ถึงหน้า ประตูห้างก็เห็นโรลส์รอยซ์เปิดประทุนคันหนึ่งจอดอยู่ ท่ามกลางรถยนต์ธรรมตากองใหญ่อย่างไม่กลมกลืนเป็น อย่างมาก บริเวณรอบๆ หลายเมตรต่างก็ไม่มีใครกล้าจอด รถ
ช่วงพื้นที่นี่ไม่ค่อยจะดีนัก การจับจ่ายใช้สอยระดับปาน กลาง รถนะนะ ที่หรูหรายิ่งน้อย พอคนรวยปรากฏออกมา ทุกคนต่างก็หลบแทบจะไม่ทัน หากกระทบไปโดนชนไปโดน ค่าซ่อมแซมแพงกว่ารถทั้งคันของพวกเขาเสียอีก
เงาร่างสูงใหญ่ร่างหนึ่งเดินออกมาจากภายในตัวรถ ชุด สูทเวอร์ชาเซสีดำ ใบหน้าหล่อเหลาที่เค้าโครงชัดเจน
บุคลิกลักษณะมีความเป็นผู้ใหญ่ ตูแพง ในความเย็นชา แสดงให้เห็นถึงการเข้าหาได้ยาก นั่นก็คือหลงเซียว
“หมายความว่ายังไงคะ?” เธอเดินเข้าไปพร้อมกับเอ่ย
ถาม
หลงเชียวมองดูอาคารห้างสรรพสินค้า ซูเปอร์มาร์เก็ตอยู่
ชั้นใต้ดิน?”
“ใช่ค่ะ ทำไมหรอ?”
ดีมาก
เธอยังไม่มีการตอบสนองกลับคืนมา คิดไม่ถึงว่าเขาจะยก ขายาวๆ ที่ห่อหุ้มด้วยกางเกงสูทเดินไปแล้ว!
เธอนิ่งอึ้ง เขาหันหน้ากลับมา เอ่ยขึ้นอย่างรำคาญเล็กน้อย
“ไม่ตามมา?”
เอ่อ…ตามไปๆ
แต่ว่า เดินห้างหมายความว่ายังไงกัน? อีกทั้ง…มือของ เขายังเป็นรถเข็นช้อปปิ้ง? พระเจ้า!
ไม่เห็นสายตาของชายหญิงบริเวณโดยรอบที่มองเขาแทบ จะกินเขาไปแทบทั้งตัวแล้วหรอกหรอ? ผู้ชายที่สูงสง่าโดด เด่นเช่นนี้ เดินไปที่ไหนก็เป็นเหมือนประภาคารหลังหนึ่ง พูด ง่ายๆ ก็คือการมีอยู่ของเทพก็ไม่ปาน!
คู่ลั่วหานอยากจะรักษาระยะห่างกับเขาเป็นอย่างมาก..
“หลบไปไกลขนาดนั้นทำไม? มานี่”
เธอเคลื่อนไหวทีละนิดๆ …ผ่านไปนานก็ยังคงรักษาระยะ ห่างเอาไว้หนึ่งก้าว
เขาขมวดคิ้วขึ้น มือใหญ่รั้งช่วงเอวของเธอเอาไว้ใน
ทันที!
เกร็งไปหมดทั้งตัว! ลมหายใจถี่! เซลล์สมองกำลังลุก
ไหม้!
จู่ลั่วหานถูกเผาจนไหม้ไปหมดแล้ว
เผชิญหน้ากับสายตาขบเขี้ยวเคี้ยวฟันของทุกคน คู่ลั่วหาน ยิ้มเจื่อนออกมาโดยที่ไม่รู้เนื้อรู้ตัว “ท่านเชียว นี่คุณกำลังทำ อะไรคะ?”
หลงเชียวใบหน้าไม่เปลี่ยนสี เข็นรถเข็นช้อปปิ้งเดินช้าๆ อยู่ในโซนอาหารสด “ซื้อกับข้าว”
ฉู่ ลั่วหาน “..”
“ยืนอยู่ตรงนั้นทำไม? ทำอะไรเป็นก็หยิบ ผมหิวแล้ว” เธอเงยศีรษะขึ้นมองเขา กลืนน้ำลายเล็กน้อย “..”
ดวงตาของเขาตำขลับราวกับหมึก ดูค่อนข้างใจดำ ค่อน ข้างแบด ค่อนข้างกำปั้นทุบดิน “ดูพอหรือยัง? ดูพอแล้วก็เริ่ม ซื้อกับข้าว”
ซื้อ…ซื้อกับข้าว?
โลกสั่นตามไปหมดแล้ว
คู่ลั่วหานเลือกกับข้าวที่ทำง่ายสองสามอย่าง เน้นผักเป็น หลัก เนื้อเป็นรอง เนื้อปลาเป็นอันดับสุดท้าย
“เสร็จแล้วค่ะ”
ในรถเข็นมีของแค่ไม่เท่าไร ท่านเซียวขมวดคิ้วขึ้น “แค่
นี้ว”
ฉู่ลั่วหานพยักหน้า “อาหารมื้อเดียวใช้กับข้าวแค่ไม่เท่าไร
ค่ะ”
ท่านเซียวคลายคิ้วที่ขมวดเข้าหากันเล็กน้อย หากไม่ใช่ มื้อเดียวล่ะ?
ช่างเถอะไม่พูดจะดีกว่า
โซนชำระเงินมีคนจำนวนไม่น้อยกำลังต่อแถว ฉู่ลั่วหาน เห็นหลงเชียวท่าทางเช่นนี้ ก็กลัวว่าข้างหน้าจะดีฆ้องเปิดทาง ให้กับเขา จึงคิดดันรถเข็นจากมือของเขาเข้ามา “ฉันไปชำระ เงิน คุณออกไปก่อนเถอะค่ะ”
แต่ใครจะรู้ว่า มือของเธอเพิ่งจะกระทบเข้ากับด้ามจับรถ เข็น มือใหญ่ของเขาก็ทับลงมาเบาๆ ธรรมชาติขนาดนั้น เผด็จการขนาดนั้น..
“ไปด้วยกัน”
ก็คือทำให้เธอเกรงใจที่จะปฏิเสธ
“ขอโทษนะคะเงินสดหรือว่ารูดบัตรคะ?” แคชเชียร์มอง หลงเชียวอย่างบ้าผู้ชาย ดวงตาทั้งสองข้างค้างเติ่ง..
ในใจของฉู่ลั่วหานไม่สบอารมณ์นัก แนบไปด้วยอารมณ์ Inss “Alipay!”
รีบร้อนออกจากบ้าน พกมาแค่โทรศัพท์มือถือ ได้ แต่Alipay
หลงเซียวหยิบเอากระเป๋าสตางค์ออกมา วางใส่ในมือ ของเธอ หยิบโทรศัพท์มือถือของเธอมาไว้ที่มือของตนเอง
“เงินสด”
ฉู่ลัวหาน “..”
คนประเภทนี้ออกจากบ้านคิดไม่ถึงว่ายังจะพกเงินสด? ช่าง…อยู่นอกเหนือความคาดหมายจริงๆ
“ค่ะๆ คุณผู้ชาย”
แคชเชียร์จะหยิบเอาแบงค์ร้อยจากมือของฉู่ลั่วหานที่เพิ่ง จะควักออกมาจากข้างในกระเป๋าสตางค์ แต่นิ้วมือของฉู่ลั่ วหานบีบแน่นไม่ยอมปล่อย ทั้งสองคนทำสงครามกันอยู่ หลายวินาที..
“เมียครับ จ่ายเงินแล้ว”
ตู้ม!
ระเบิดปรมาณูในสมองของฉู่ลั่วหานแตกกระจาย!
เธอคลายมือออกอย่างตกตะลึง เงินถูกหยิบออกไป ระดับ สติปัญญาของเธอก็ถูกหยิบเอาไปด้วยเช่นเดียวกัน ! เมื่อครู่ นี้หลงเชียวเรียกเธอว่าอะไรนะ?
จะสี่ปีแล้ว ตั้งแต่แต่งงานจนมาถึงตอนนี้ เธอไม่เคย ไม่ เคยได้ยินคำว่าเมียคำคำนี้ออกมาจากในปากของเขามา ก่อน ไม่เคย!
เธอเปลี่ยนสายตาที่ตกตะลึงกลายเป็นนิ่งอึ้งขึ้นมา ดวงตา สีน้ำตาลเข้มเลื่อนลอย โลกทั้งใบเหลือเพียงแค่ใบหน้าของ หลงเซียว
ใบหน้านั้นปนเปื้อนไปด้วยเสน่ห์อย่างที่ไม่มีใครเสมอ เหมือน ดวงตาที่ล้ำลึกนิ่งสงบยิ่งเพิ่มความลึกซึ้งและกว้าง ใหญ่ น่าออร่าและความสูงศักดิ์ทั้งหมดปิดผนึกเอาไว้ในนั้น ไม่สามารถที่จะวัดระดับได้
“เฮ้ย! ข้างหน้าจะไปหรือไม่ไปกันแน่! พวกเรารีบจะ
ชำระเงินนะ!
มือใหญ่ของหลงเชียวโอบไหล่ของเธอเอาไว้ พาหญิงสาว ที่กำลังนึ่งอึ้งเดินออกไป
“ทอนเงินให้คุณค่ะ…”
คนสองคนที่ประคองกันจากไปดูเหมือนจะไม่ได้ยิน
ขึ้นมาบนรถ แนวโค้งการตอบสนองที่ยาวเกินมาตรฐาน ของฉู่ลั่วหานในที่สุดก็ดีดกลับคืนมา “เมื่อครู่นี้ คุณ..หมายความว่ายังไงกันแน่คะ?”
หลงเชียวเคลื่อนรถออก เอ่ยขึ้นอย่างดูตายเป็นอย่างมาก “ไม่ได้หมายความว่ายังไง”
เรียกเมียของตัวเอง ต้องการความหมายอะไรกัน?
แต่…เมื่อครู่ตอนที่เขาเรียกเธอว่าเมียค่าคานี้ ทำไมถึงได้ สบายสดชื่นขนาดนั้น?
ขึ้นมาชั้นบน เดินเข้าประตู ฉู่ลั่วหานเตรียมตัวทำกับข้าว
หลังจากที่สวมผ้ากันเปื้อน ท่าทางของสาวน้อยที่อยู่บ้านดู น่ารักอ่อนโยนเป็นอย่างมากความดุเดือดในเวลากลางวันในที่สุดก็ถูกทำให้เรียบลงแล้ว ท่านเขียวพอใจมาก
“คุณจะทานนึ่งหรือว่าต้มคะ?”
เธอพูดถึงปลา
เขานั่งอยู่บนโซฟาในห้องรับแขก ขาทั้งสองข้างไขว้เข้า หากันอย่างเป็นธรรมชาติ ภายในมือยังคงกำลังพลิกดู เอกสารข้อมูลของเธอ “คุณอย่างไหนสบาย ผมทานอย่าง นั้น”
ที่เขาพูด คือคน
ใบหน้าของคู่ลั่วหานร้อนระอุขึ้น แม่ง! กินแค่ปลาก็ยังไม่ ลืมที่จะเกี่ยวเธอ!
ผัดซอสแดงให้กับเขา ใส่พริกเยอะๆ ! ให้เขาเผ็ดตายไป
เลย!
อาหารมื้อหนึ่งทำเสร็จ กับข้าวสื่อย่างน้ำแกงอีกหนึ่งอุดม สมบูรณ์เป็นอย่างมาก อาหารบ้าน ๆ ทำขึ้นมาแล้วยิ่งไม่ต้อง กล่าวถึง
“ทานได้แล้วค่ะ” เธอวางถ้วยกับตะเกียบเสร็จก็เรียกหลง
เซียว
ร่างกายที่สูงใหญ่ของหลงเชียวแสดงให้เห็นถึงความน่า เกรงขาม ลมหายใจที่อยู่บนร่างกายแผ่กระจายรังสีออกมา ห้องรับแขกที่เล็กและแคบถูกเขาคน เดียวยึดครองจนเต็มพื้นที่ไปหมด
เขาตรงไปนั่งลงบนเก้าอี้รับประทานอาหาร ยื่นมือออกไป
จะหยิบตะเกียบ
“ฉันว่า…คุณล้างมือหรือยังคะ?”
เป็นคำถามที่ธรรมชาติมาก
ท่านเชียวน่ามือยื่นออกมา “สะอาดมาก”
หมอจู่แทบจะซ้ำในไปในทันที “เมื่อครู่นี้คุณหยิบเอกสาร สิ่งนั้นถูกคนจับไปเท่าไร ไม่สกปรกก็มีแบคทีเรีย ล้างมือก่อน
ค่อยทานค่ะ”
เธอเก็บตะเกียบกลับไปในทันที ไม่ให้เขา
ท่านเซียวขมวดคิ้วอย่างอารมณ์ดี “ครับ”
เสียงน้ำไหลช้าๆ กลิ่นฮอร์โมนที่ทระนงองอาจแพร่ กระจายจากห้องน้ำทางนั้นมาถึงที่ปลายจมูกของเธอ ทุกลม หายใจที่ออกมาต่างก็เป็นสิ่งเย้ายวนที่อันตรายของชายหนุ่ม
เขาล้างมือเสร็จก็มาแบออกให้เธอดู “ตอนนี้ล่ะ?”
ลมหายใจของเธอติดขัดเล็กน้อย “..ได้แล้วค่ะ”
ทั้งสองคนนั่งลง สายตาของท่านเชียวถูกปลาที่มีสีแดงสด ตัวนั้นดึงดูดความสนใจเข้าให้แล้ว นี่ใส่พริกไปเท่าไรกัน?
เธอร้องทักเขาด้วยรอยยิ้มจนตาหยี “อาหารบ้านๆ ท่าน เชียวถูๆ ไถๆ ทานไปก่อนนะคะ นี่ค่ะ ปลาตัวนี้ตั้งใจทำให้กับ คุณเป็นพิเศษ คุณทานเยอะหน่อย”
รู้ว่าเขาไม่ชอบกินเผ็ด ยังบอกว่าตั้งใจทำให้กับเขาเป็น พิเศษ ให้เขาทานเยอะหน่อย?
ผู้หญิงคนนี้ กำลังรนหาที่ตาย
“ได้”
เขาใช้ปลายตะเกียบแผ่พริกและพริกไทยเสฉวนที่อยู่ด้าน บนออก ในที่สุดก็เผยให้เห็นเนื้อปลาที่ขาวนุ่ม “ที่แท้นี่ก็คือ แบบที่คุณสบาย?”
ยิ้ม? เธออย่างไหนสบาย เขาทานอย่างนั้น..
คู่ลั่วหานที่ในปากมีถั่วแขกอยู่ แทบจะถูกทำให้สำลักตาย “คุณจะทานไหมคะ?”
คำพูดไร้สาระเยอะจริงๆ
เขาคีบเนื้อปลาชิ้นหนึ่ง หัวคิ้วไม่ได้ขมวดเข้าหากันเลยสักนิด “ทาน คุณรู้สึกสบาย ใส่ยาพิษผมก็จะ
ทาน”
ปัจจัยความคลุมเครือกำลังขึ้นสูง…อากาศเปลี่ยนเป็นร้อน ระอุ…หมอฉู่หน้าแดงแล้ว
“เอ๊ย!”
เนื้ออยู่ที่ข้างริมฝีปากของเขา คู่ลั่วหานไม่แข็งใจ “อันนี้ ค่อนข้างเผ็ด คุณเปลี่ยนอีกอันดีกว่าค่ะ”
นัยน์ตาของหลงเซียวสะท้อนความเจ้าเล่ห์ขึ้นมาแวบหนึ่ง เอ่ยขึ้นอย่างลอยๆ ว่า “เผ็ด ทานขึ้นมาถึงได้มีรสชาติ ถลก หนังด้านนอกทิ้งไปก่อน เนื้อที่ละเอียดนุ่ม เข้าไปละลายใน ปาก เผ็ด มีรสชาติที่ยังติดลิ้นอยู่ กระตุ้นอารมณ์”
กินแค่เนื้อปลา ทำไมอย่างกับเสื้อผ้าทั่วทั้งร่างกายถูกเขา เลิกออกจากกันยังไงอย่างงั้น!
ไฟที่อยู่ในปากของท่านเชียวกำลังเผาไหม้ ผู้หญิงคนนี้
ทำใจได้จริงๆ !
คู่ลั่วทานคีบชิ้นใหญ่ชิ้นหนึ่งวางใส่ในถ้วยของเขาอย่างเชิงรุกมาก “ท่านเซียวทานปลาได้ เชี่ยวชาญขนาดนี้ งั้นทานเยอะหน่อยนะคะ”
ไม่เชื่อหรอกว่าจะทำให้คุณเผ็ดไม่ได้!
ท่านเชียวนิ่งสงบ “ความต้องการมากขนาดนี้ ดูเหมือน ครั้งเดียวจะทำให้พอใจไม่ไหว งั้นกี่ครั้งถึงจะเหมาะสม? ผม จะให้ความร่วมมือ ร้อนในก็ไม่เป็นอะไร”
