แต่บางเรื่องเราก็ไม่มีไฟล์แล้วเหมือนกัน
ตอนที่ 98 ขาใหญ่เป็นเก้าอี้ สบายไหม
คฤหาสน์กุยหลาย
“หญิงชายคู่กันทำงานไม่เหนื่อยจริงๆ ด้วย ฮิๆๆ หมอถัง ผลเก็บเกี่ยวของวันนี้ไม่เลวจริงๆ นะคะ ปลาเยอะขนาดนี้ พวกเรากินไม่หมดแน่! ”
ถังจิ้นเหยียนยิ้มขึ้นอย่างอ่อนโยน น้ำเสียงใสสะอาด “กิน ไม่หมดก็สามารถปล่อยกลับไปได้ ให้ปลาก็มีความสุขกับ การรอดชีวิต จะต้องเป็นเรื่องที่ดีอย่างแน่นอน”
“นี่คือตรรกะอะไรกันคะ หากอยากจะให้ปลามีชีวิตอยู่ อย่างเป็นอิสระจริงๆ ก็ไม่ควรตกพวกมันขึ้นมาสิ?” ฉู่ลั่วหา นมองดูปลาสิบกว่าตัวที่อยู่ในถังน้ำ ไม่พูดไม่ได้ เขาเป็นยอด ฝีมือในการตกปลาจริงๆ
ตกปลา? ยอดฝีมือ?
ทำไมพอไม่ระวังก็คิดถึงเรื่องนางเงือกคำพูดส่วนี้ขึ้นมา? ถังจิ้นเหยียนยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง “อยู่ในสภาพแวดล้อมที่สุข สบายเป็นเวลานาน ก็จะสูญเสียความรู้สึกรับรู้ที่มีต่อความสุขไปได้ง่ายมาก ไม่ผ่าน ความยากลำบาก ความสุขก็จะดูราคาถูก ความสุข คือสิ่งที่
ต้องการการถูกเตือน”
เขาพูดได้อย่างมีเหตุผลมาก เธอพูดไม่ออก แต่ทำไมมัก จะรู้สึกว่าเขากำลังบอกใบ้อะไรอยู่ล่ะ?
ใช้ชีวิตอยู่ในความสุขเป็นเวลานานก็จะไม่รู้สึกมีความสุข ใช้ชีวิตอยู่ในความทุกข์เป็นเวลานาน ก็จะลืมความทุกข์? ชิน กับความทุกข์ใช่หรือเปล่า?
น่าหงุดหงิด ทำไมเธอถึงชอบจับอะไรมาโยงกัน
ลู่ซวงซวงเห็นทั้งสองคนพูดคุยอย่างถูกคอขนาดนี้ ก็ กะพริบตาปริบอย่างเจ้าเล่ห์ “โอ๊ยๆ พูดคุยกันอย่างถูกคอ ฉันต้องหาสถานที่หลบแล้วใช่หรือเปล่า? อิๆๆๆ ”
ฉู่ลั่วหานดึงข้อมือของเธอเอาไว้ในทันที กดเสียงลงต่ำ ข่มขู่เธอ “เธอน่ะแม่สื่อนี่ทำเกินไปหรือเปล่า?”
สู่ชวงชวงยิ้มขึ้นอย่างหน้าหนา “บุคคลที่อยู่ในเหตุการณ์ ดูเหมือนจะชอบมากนะ ได้ผลประโยชน์แล้วยังแสร้งทำเป็น ขาดทุนอีก!ซีซี!
เหี้ย คิดไม่ถึงว่าจะถูกมองออกแล้ว
พูดตามความเป็นจริง อยู่ด้วยกันกับถังจิ้นเหยียน ฉู่ลั่วหา นรู้สึกค่อนข้างสบาย เขาอ่อนโยนมาก ทั้งสองคนไม่มีวันที่จะ ทะเลาะกัน ไม่มีทางเกิดความขัดแย้ง เขาคลี่คลาย สถานการณ์ที่น่าอึดอัดเก่งมาก เอาใจใส่มาก…พูดง่ายๆ ก็ คือแบบอย่างของแฟนหนุ่มเลยก็ว่าได้
“แต่ว่า ฉันตอนนี้.”
“แต่ว่าบ้านเธอสิแต่ว่า ผู้ชายดีๆ ไม่ใช่มีทุกวัน ยิ่งไปกว่า นั้นเขาน่ะไม่ใช่ดีธรรมดา! ปล่อยหลงเซียวปลาฉลามยักษ์ นั่นไป โอบกอดโลมาของเธอเถอะ!
การเปรียบเปรยนี้ กลับเห็นภาพจริงๆ หลงเชียวคือปลา ฉลามที่เผด็จการเลือดเย็นไร้ความรู้สึก
ถังจิ้นเหยียนคือปลาโลมาที่อ่อนโยน
“หิวน้ำไหมครับ? ดื่มน้ำหน่อย” ถังจิ้นเหยียนน่าขวดน้ำ เปล่าที่หมุนฝาออกแล้วส่งให้กับเธอ
“ทั้งสองท่าน ปลานี่ พวกเธอคิดจะกินยังไงล่ะ?นึ่ง? ผัดซอสแดง? หรือว่าต้มดีล่ะ? ไซส์นี้….เหมาะสมที่จะทำ ยังไงนะ?”
“พรวด! ! 44
น้ำที่เข้าไปในปากของฉู่ลั่วหานพุ่งออกมาจนหมด!
สู่ชวงชวงกับถังจิ้นเหยียนหันหน้ามามองคู่ลั่วหานภายใน เวลาเดียวกัน “เธอเป็นอะไรไป?”
“แค่กๆๆ ! ” ลำคอของเธอถูกน้ำทำให้สำลัก มือกุม หน้าอกเอาไว้ไอออกมาเป็นชุด “ไม่เป็นไร….ไม่เป็นไร”
กินปลา? เมื่อครู่นี้อยู่ๆ เธอก็คิดถึงเรื่องที่กินปลากับหลง
เชียว ในสมองเต็มไปด้วยใบหน้าที่ชั่วร้ายนั่นของเขา
ถังจิ้นเหยียนตบแผ่นหลังของเธอเบาๆ “ยังไงก็ใช้แก้วดื่ม เถอะ ดื่มน้ำทางขวดสำลักได้ง่าย”
“ไม่ใช่ๆ ไม่เป็นไรค่ะ”
ลู่ซวงชวงมองดูคนนี้ มองดูคนนั้น ๆ เป็นคู่ที่สมบูรณ์ แบบ! พวกเขาสองคนอยู่ด้วยกันถึงจะเป็นคู่ที่เหมาะสม ที่สุด!
“พวกเธอต่อ ฉันเอาปลาส่งไปที่ห้องครัว ฮิฮิ”
สู่ชวงชวงแม่สื่อคนนี้ ทำได้ถึงขั้นจริงๆ
หมอถังแสดงถึงความพอใจมาก หลังจากที่เรื่องสำเร็จเขา
จะตั้งใจตอบแทนเธอ
จู่ลั่วหานคลึงไปที่ตรงกลางระหว่างคิ้ว อู่ซวงซวงยัยเด็ก บ้า ตุ่นเพื่อนตุ้นจนเสพติดแล้ว กลับไปดูว่าเธอจะจัดการเธอ
ยังไง!
“เมื่อครู่นี้ตกปลาเหนื่อยแล้วหรือเปล่า? นั่งลงพักสัก
หน่อย”
“อืม ค่ะ”
ภายในศาลาพักร้อน โซฟาสองตัวที่หันหน้าเข้าหากัน ตรงกลางวางโต๊ะเล็กๆ ที่ทำจากไม้แท้เอาไว้ตัวหนึ่ง ด้านบน มีผลไม้กับกระดานหมากล้อมวางเอาไว้
ทั้งสี่ด้านต่างก็เป็นพืชสีเขียวที่เจริญงอกงาม ระหว่างพืชสี เขียวยังมีตอกไม้สีแดงสีเหลืองสลับกัน ลมพัดมา ผ้าชีฟองสี ขาวที่แขวนเอาไว้ทั้งสี่ด้านของศาลาพักร้อนก็แกว่งไกวพรลิ้ว ใสว ภายในสายลมนำพากลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกไม้แทรก เข้ามา ยังมีความชุ่มชื้นเล็กน้อยจากน้ำในทะเลสาบใน บริเวณที่ไม่ไกล
ทิวทัศน์ที่สบายเช่นนี้ หัวใจผ่อนคลายไปหมดแล้ว
“ชอบที่นี่หรือเปล่า?” ขาทั้งสองข้างของถังจิ้นเหยียนไขว่ เข้าหากันอย่างเป็นธรรมชาติ รอยยิ้มบางๆ ที่บริสุทธิ์บน ใบหน้าที่หล่อเหลาอย่างไร้ใครเปรียบ
คู่ลั่วหานกลัวจริงๆ ว่าตัวเองจะตกลงไปในวังวนความ อ่อนโยนของเขา
“ที่นี่สวยมาก ฉันคิดว่าไม่มีใครที่จะไม่ชอบ และก็หาเหตุ ผลที่จะไม่ชอบไม่เจอล่ะมั้งคะ?”
ทิวทัศน์เช่นนี้ คนก็เช่นนี้ เป็นเพราะหาเหตุผลที่จะไม่ชอบ ไม่เจอจริงๆ ก็เลยทำได้แค่เพียงชอบ
“คุณชอบก็ดี ผมคิดว่า คุณคงจะไม่ชอบKTVสถานที่แบบ นั้นในคราวก่อน ก็ยังคงเป็นที่นี่ที่เหมาะสมกับคุณมากกว่า ที่ นี่ระยะห่างจากใจกลางเมืองไม่ถือว่าไกล ต่อไปคุณอยากมา ก็มาได้ตลอด”
ตลอด?
“นี่เกรงว่าจะไม่เหมาะสมล่ะมั้งคะ? ที่นี่ดูก็รู้ว่าเป็น คฤหาสน์ส่วนบุคคล คฤหาสน์ส่วนบุคคลไม่ใช่เปิดให้ คนนอกเข้าได้ทุกวัน”
เป็นคฤหาสน์ส่วนบุคคลจริงๆ ฉลาดเหมือนกับเธอดูออก แต่ว่าเจ้าของของคฤหาสน์นี้น่ะ..
เขายิ้มขึ้นบางๆ “ไม่ใช่เปิดให้คนนอกเข้าได้ทุกวันจริงๆ แต่ว่าคุณมา ส่วนใหญ่ก็จะเปิดให้คุณตลอดเจ้าของคฤหาสน์ แห่งนี้ผมรู้จัก ดังนั้นคุณไม่จำเป็นจะต้องเกรงใจเลยแม้แต่ น้อย เห็นเป็นสถานที่ของตัวเองก็พอ”
เอ่อ…ระยะห่างนี้ดังมาไวมาก เธอต่อต้านไม่ไหว
“ยังไงก็…ช่างเถอะค่ะ”
เขายังอยากจะพูดอีก โทรศัพท์ของจู่ลั่วหานก็ดังขึ้น
มองเห็นชื่อที่เด้งขึ้นมา หัวใจของฉู่ลั่วหานก็กระตุกขึ้น เธอ เม้มริมฝีปากเล็กน้อย “ฮัลโหล”
“อยู่ที่ไหน?”
โรลส์รอยซ์สีดำจอดอยู่ด้านในประตูคฤหาสน์กุยหลาย เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยไม่สามารถรั้งคนเอาไว้ได้ “ฉันอยู่ที่….” ลู่ลั่วหานไม่รู้ว่าควรจะพูดความจริงหรือเปล่า
“พูด อยู่ที่ไหน ! ” ท่านเซียวโมโหแล้ว
“ฉันกับซวงซวงอยู่ที่คฤหาสน์แห่งนึงค่ะ… ถือว่าพูดความ จริงแล้วล่ะมั้ง? และในเวลานี้เอง โทรศัพท์ของถังจิ้นเหยียนก็ดังขึ้นเช่น
เดียวกัน
เขาเห็นเบอร์โทรศัพท์ ก็เคลื่อนฝีเท้าเดินออกไปยังด้าน
นอกศาลาพักร้อน
“มีอะไร?”
“คุณถัง เมื่อครู่นี้มีคนพยายามบุกเข้าไปในคฤหาสน์โดย ไม่ได้รับอนุญาต พวกเราไม่กล้าขัดขวาง ตอนนี้เขาได้เข้าไป แล้วครับ”
อ๋อ?
“ใคร?”
“คือ…ประธานของMBK คุณหลง”
หลงเชียว? เขาหามาถึงที่นี่แล้ว? ช่างมีวิธีการจริงๆ
“ได้ ปล่อยเขามา”
ท่านเซียวลงจากรถ ภูเขาเทียมลูกหนึ่งที่อยู่ด้านหน้า บริเวณไม่ไกล ด้านล่างภูเขามีพีซสีเขียว ยังมีศาลาพักร้อน หลังหนึ่ง เขาเดินขึ้นไปทีละก้าวๆ ตามขั้นบันได “ฉู่ลั่วหาน ความกล้าของคุณนับวันยิ่งมีมากขึ้นจริงๆ”
“ฉันไม่เข้าใจความหมายของท่านเชียว ฉันออกมาเที่ยว กับเพื่อน ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้ยั่วยุอารมณ์คุณอีก?”
ฮี! ผู้หญิงคนนี้ ต่อให้ทำให้เขาโมโหตาย เกรงว่าก็คงจะ
ไม่รู้สึกตัวสักนิด!
“ผมจะบอกกับคุณด้วยตัวเอง”
วางสายโทรศัพท์ลง ฉู่ลั่วหานมึนงงไปทั้งใบหน้า
ถังจิ้นเหยียนก็วางสายโทรศัพท์ลงเช่นเดียวกัน กลับมานั่ง ลงบนโซฟาใหม่อีกครั้ง “ทานผลไม้ไหมครับ? ผมปอกส้มให้
คุณ”
นิ้วมือที่เรียวยาวสะอาดสะอ้านของเขาหยิบส้มขึ้นมาปอกเปลือก ดึงเส้นใยสีขาวที่อยู่ด้านบนออกอย่าง ละเอียด ส้มกลีบหนึ่งถูกเขาปอกจนสะอาดหมดจด ชายหนุ่ม ที่สูงใหญ่โน้มร่างกายผ่านโต๊ะ ทำมือยื่นเข้ามาที่ด้านหน้า ของเธอ “อ้าปาก ลองซิมสันจากเวียดนามนี่รสชาติเป็นยัง ไง?”
คู่ลั่วหานตกตะลึง นี่…ปอนอาหารเรื่องแบบนี้ คลุมเครือ เกินไปแล้วหรือเปล่า?
“เป็นอะไรไป? กลัวผมวางยาพิษใส่คุณ? หรือว่ารังเกียจ ว่าผมปอกไม่สะอาด?”
“หา? ไม่ใช่ๆ ค่ะ”
“ในเมื่อต่างก็ไม่ใช่ ก็คือคิดจะลงโทษผม ให้ผมรักษา ท่าทางนี้ไว้จนเหนื่อย?”
เขายิ้มอย่างสดชื่นบริสุทธิ์ขนาดนั้น เธอรู้สึกว่าหากตัวเอง คิดเชื่อมโยงกันแบบมั่วๆ ก็คือกำลังป้ายมลทินให้กับเขา ทำการตัดสินใจ ปากอ้าออก “ขอบคุณค่ะ”
ดีมาก! ดีที่อยู่กับลู่ซวงซวง! ดีที่ออกมาเที่ยวกับเพื่อน!
“คุณถัง ดูเหมือนการช่วยผมดูแลเมียในเรื่องนี้ คุณจะชอบมากจนไม่รู้สึกเหนื่อย”
เสียงที่ทุ้มต่ำอยู่ๆ ก็ดังสะท้อนขึ้นมาจากด้านหลัง! ราวกับเหล้าดีกรีสูงก็ไม่ปาน เติมอารมณ์โกรธของใครบาง คนลงไปอย่างเห็นได้ชัด
ร่างกายที่บอบบางของฉู่ลั่วหานสั่นขึ้นเล็กน้อย ลุกพรวด ยืนขึ้นจากบนโซฟา ภายในมากมีส้มอยู่ ลืมที่จะเคี้ยวให้ ละเอียด มองชายหนุ่มที่สวมกางเกงขายาวสีดำ เสื้อเชิ้ตสี ขาว เยือกเย็นหล่อเหลาจนดูไม่เหมือนความจริงอย่างตก ตะลึง
“หลงเชียว คุณ…คุณอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ?”
ท่านเซียวก้าวขาขึ้นบันไดขั้นสุดท้ายอย่างสงบเยือกเย็น ร่างกายที่สูงใหญ่ตั้งตรงยืนอยู่ด้านนอกศาลาพักร้อน มือ ข้างหนึ่งสอดเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ไม่พูดไม่จาก็ได้มีเสียง เศษน้ำแข็งกรอบแกรบดังขึ้นแล้ว
“คุณเองให้ผมมาที่นี่ ลืมแล้วหรอ?” หลงเชียวใบหน้าไม่ เปลี่ยนสี ดวงตาที่ปิดบังความรู้สึกไว้อย่างมิดชิดแอบเต็มไป ด้วยความอดกลั้นภายในก่อนที่ลมพายุจะเข้า
เธอพูดเมื่อไรกัน!
ถังจิ้นเหยียนยิ้มขึ้นอย่างสง่างาม “คุณหลง ยินดีต้อนรับ
ครับ”
หลงเชียวมองเขาอย่างนิ่งเฉยแวบหนึ่ง จากนั้นก็เดินไปยัง หน้าโซฟาที่ฉู่ลั่วหานนั่งเมื่อสักครู่นี้ ในศาลาพักร้อนมีเพียง แค่โซฟาเดี่ยวสองตัว นี.
ถังจิ้นเหยียนเตรียมให้คนส่งเก้าอี้เข้ามาอีกตัว ใครจะรู้ว่า หลงเชียวนั่งลงไปในทันที นี่ยังไม่นับ มือใหญ่ของเขารั้งเอว บางของคู่ลั่วหานเอาไว้ “ไม่ต้องยืนแล้ว นั่งลง”
นั่ง? นั่งบนพื้นหรอ? เก้าอี้ยังไม่มีนั่งบ้าอะไร?
“เมียครับ นั่งตรงนี้”
ตู้ม!
ฉู่ลั่วหานเบิกตาโพลง คิดไม่ถึงว่าหลงเชียวจะให้เธอนั่งลง
บนขาของเขา!
ถังจิ้นเหยียนกุมขมับอย่างหงุดหงิด “ผมให้คนส่งเก้าอี้เข้า
มาอีกตัว”
“ไม่รบกวนคุณถังครับ แบบนี้ ดีมาก”
คนบางคนล็อกตัวหญิงสาวร่างบางให้นั่งลงบนขาของเขาอย่างใช้กำลังบังคับ ไม่ให้โอกาสเธอได้ขัดขืน เลยแม้แต่น้อย ฉู่ลั่วหานผอมมาก นั่งลงบนขาของเขา แผ่น หลังแนบชิดไปบนแผ่นอกของเขา ถูกกั้นด้วยเนื้อผ้าที่บาง แบบสุดๆ จังหวะการเต้นหัวใจของชายหนุ่มก็อยู่ที่ด้านหลัง ตึกตักๆ มีพลังชีวิต!
ใบหน้าของคู่ลั่วหานได้แดงจนกลายเป็นกระทะร้อน ถังจิ้นเหยียนดื่มน้ำเข้าไปค่าใหญ่อย่างปากคอแห้งเหือด หลงเชียวคนคนนี้นะ!
ท่านเชียวโน้มสายตาลงต่ำมองเห็นกระดานหมากล้อมที่ อยู่บนโต๊ะ นำส้มที่ถังจิ้นเหยียนปอกเมื่อสักครู่นี้ปัดทิ้งไป อย่างสงบเยือกเย็น ส้มตกลงบนพื้น
“คุณถัง กระดานต่อมา เป็นไง?”
เขม่าควันที่ไร้ซุ่มเสียง สำลักจนฉู่ลั่วหานแทบจะไม่ สามารถหายใจได้!
เธอนั่งอยู่บนขาของหลงเซียว ไม่สะดวกที่จะขยับอีก…จะ ให้อึดอัดแค่ไหนก็อึดอัดใจเท่านั้น!
เกมที่สอง ยังคงเป็นถังจิ้นเหยียนแพ้
คู่ลั่วหานทนดูต่อไปไม่ไหวแล้ว หากสามเกมแพ้หมด จะ ต้องเสียหน้าเป็นอย่างมาก “ก็เท่านี้แล้วกันค่ะ? พวกเราไป ลองดูที่อื่นกัน พวกคุณเดินหมาก ฉันดูก็เบื่อ”
หลงเซียวจัดเส้นผมที่พริ้วอยู่ด้านหลังของเธออย่างสนิท สนม เสียงที่ทุ่มต่ำเช็กซี่มีเสน่ห์ที่น่าหลงใหลมาโดยตลอด “เชื่อคุณครับ”
ถังจิ้นเหยียนวางหมากลง “คุณอยากจะดูทิวทัศน์อะไร? ผมนำทางให้”
หลงเชียวนะหญิงสาวร่างบางวางลง ลุกยืนขึ้น ปัดฝุ่นที่ไม่
ได้มีอยู่บนเสื้อผ้าเลยแม้แต่น้อย “การผ่อนคลาย ที่อาศัยก็
คือการเดินเล่นในสวนที่ใหญ่อย่างสบายๆ นำทางก็ไม่ต้อง หรอกครับ รบกวนคุณถังนำหมากเก็บกวาดให้เรียบร้อย” กฎที่ได้รับการยอมรับเนื่องจากปฏิบัติกันมาอย่าง ยาวนานของการเดินหมากก็คือ ฝ่ายที่แพ้ต้องรับผิดชอบใน
การเก็บกวาดหมาก หมากสองแบบดำขาววางกลับเข้าไปใน
กล่องสองกล่องใหม่อีกครั้ง
ทิ้งให้ถังจิ้นเหยียนเก็บกวาดหมาก ท่านเซียวถึงมือของู่ ลั่วหานขึ้นก้าวเท้ายาวๆ เดินลงบันไดไป
หลังจากที่ลงบันไดไป หลงเชียวล็อกข้อมือของหญิงสาว เอาไว้อย่างแรง ความโกรธในดวงตาที่มีดมนก็ทนไม่ไหวอีก ต่อไป “คู่ลั่วหาน คุณดูเหมือนสำหรับการมีชู้เรื่องนี้ คุณจะ ขอบมากจนไม่รู้สึกเหนื่อย!
