ตอนที่ 102 ไม่รอแล้ว ท่านเซียวจะไปสารภาพรัก
“เอ่อ….” คนปลายสายกู้เยนเซินอั้มอึ้ง
เสมือนว่าสติของหลงเชียวค่อยหดโฟกัสเพ่งไปยังทิศทาง เดียว เขา คำตอบ แต่เกรงว่าหากรู้คำตอบจะได้รับ การกระทบจิตใจอีกครั้ง
“เป็นอะไร?”
กู้เยนเซินเอ่ย “เรื่องนี้ กระทั่งตัวเธอเองก็คงยังไม่รู้ เพราะ เขาคนนั้นไม่ได้ทิ้งร่องรอยใดๆ ไว้เลย สืบไม่ได้แล้วล่ะ”
“จะสืบหาไม่ได้ได้อย่างไร? คนเป็นๆ ทั้งคน ต้องทิ้งอะไร ไว้บ้างสิ”
“ไร้หนทางจริงๆ ฉันลองมาหลายวิธีแล้ว ไม่ได้ผลเลย แต่ ว่านะคุณชายใหญ่หลง สิ่งสำคัญตอนนี้ไม่ใช่เขาคนนั้นเป็น ใครไม่ใช่หรือ? สิ่งที่นายควรให้ความสำคัญคือ เมียของ นาย เธอไม่ใช่คนธรรมดาเลยนะ ฉันว่าทำไมนายถึงแต่งงาน กับเธอได้นะ แท้ที่จริงแล้วเพื่อสิ่งนี้หรือ!”
หลงเชียวขมวดคิ้ว เขาไม่รู้เรื่องมาก่อน
เรื่องราวของฉู่ลั่วหาน เขาไม่เคยสืบประวัติเธอมาก่อน เธอเล่าแค่ไหน เขารู้เพียงเท่านั้น
ทีแรกเขาหวังรับรู้เรื่องราวเหล่านี้จากปากเธอเอง หลัง จากนั้น เกิดเรื่องราวเหล่านั้นขึ้น ท่านเขียวไม่อยากรับรู้เรื่อง ราวเกี่ยวกับเธออีกเลย
“ยังมีอะไรอื่นอีกไหม?”
กมือขึ้นบีบสันดั้ง “อันที่จริงแล้ว เสียเวลาไปตั้ง นานเพิ่งสืบหาได้เพนแถมยังไร้ประโยชน์อีก ฉันเริ่มสงสัย ในความสามารถตัวเองแล้วล่ะ”
หลงเชียวกลับหลังหันเดินไปมุมสุดของห้อง “อาจจะใช่ หรืออาจจะ…”
เพราะเธอเสแสร้งเก่งจนเกินไป ทำลายหลักฐานเกี่ยวกับ อดีตของตนเองจนสิ้น คนอื่นไม่สามารถสืบหาสิ่งใดได้
“หรืออาจจะอะไร?”
“ไม่ได้อาจจะอะไรทั้งนั้น บางทีสมองของนายคงใช้ไม่
ใต้การ”
“บ้าเอ้ย! นายพูดดีๆ สักประโยคจะตายหรือไง?”
“ฉันไม่ใช่นักทำนายตามมุมสะพาน ประโยคที่นายอยาก ฟังฉันพูดไม่เป็นหลอกนะ”
โถ่!
“ยังมีอีกอย่าง บางที่นายอาจสนใจ เมียของนายเมื่อสมัยเรียนเธอแอบชอบใครบางคน แต่หลังจากนั้นคนคนนั้นไม่ได้ อยู่ที่อเมริกาแล้ว แอบรักของเมียนายว่างเปล่า”
อะไรนะ! เขาไม่สนใจ!
“ฉันไม่อยากรอแล้ว”
เขาหสุด.
หลออกมา อย่างแปลกประหลาด
กู้เยนเซ็นนิ่งค้างสักครู่ “นายจะทำอะไร?”
“สารภาพรักเธอ”
กู้เยนเซิน “.นี่ฉันไม่ได้ฟังผิดไปใช่ไหม? สารภาพรัก!
กับคู่ลั่วหานนี่นะ?”
“ที่หลัง สุภาพกับเธอหน่อย”
กู้เยนเซิน .” …
เขามั่นใจแล้ว เขาจะไม่ปิดบังอีกต่อไป ไม่ว่าเธอจะคิด อย่างไร เขาจะบอกเธอ
เขารักเธอ!
เช้าวันต่อมา คู่ลั่วหานลืมตาตื่นขึ้น เดินตรงมาทาง หน้าต่างพลางบิดขี้เกียจ กลับพบดอกพุดที่เบ่งบานในพุ่ม
หญ้า
ดอกพุดสีขาวสะอาดตาเบ่งบานอย่างสวยงาม
ไม่สิ เธอมั่นใจวันก่อนตรงนี้ไม่มีนี่นา ทำไมถึงโตเร็วเช่นนี้
หละ?
เธอโน้มตัวออกนอกหน้าต่างสูดกลิ่นหอมของดอกพุด กลิ่นหอมจางๆ ให้ความรู้สึกสดชื่น หอมจังเลย
ย ๆ ทั้งสามร่วมโต๊ะด้วยกันแต่กลับไร้เสียงใตๆ
เล็ดลอดออกมา เทยิน
หลงเชียวคืบบรอกโคลีจากจานชิ้นหนึ่งให้กับฉู่ลั่วหาน
เธอนิ่งอึ้ง โม่หรูเฟยนิ่งอึ้ง
“ขอบคุณ”
“ขอนมสดฉันหน่อย”
แก้วนมสดอยู่ระหว่างกลางแท้ๆ เขากลับไม่ยอมยกหยิบ เอง? อยากจะให้เธอบริการให้ได้เลย?
ก็ได้
เธอยื่นแก้วนมสดให้กับเขา หลังจากหลงเชียวรับแก้วกลับ ไม่ยอมปล่อยมือ เพราะมือใหญ่ของเขากุมทับบนมือของฉู่ลั่ วหาน อุณหภูมิไหลผ่านชั่วขณะ คลุมเครือย่างไม่คาดคิด
โม่หรูเฟยส่งยิ้มหวาน “พี่เซียว อาหารที่พี่ชอบทั้งนั้นเลย
กินสิ”
เธอคืบผักให้กับเขา หรี่ตาอมยิ้ม
“วันนี้กลับดึกไหม?”
เขายกนมสดในมือขึ้นดื่ม เอ่ยถามอย่างใส่ใจ
คู่ลั่วหานรู้สึกว่าวันนี้เขาผิดปกติ “ไม่น่าจะ มีอะไรหรือ?”
ไม่เอ่ยตอบใดๆ ไม่ดีกก็ดีแล้ว
ระหว่างงาน ผู้ านตรวจคนไข้เสร็จเสียงโทรศัพท์พลัน
ดั้งขึ้น
“คู่ลั่วหาน เที่ยงนี้มีเวลาใช่ไหม ฉันอยากพบเธอ”
หยวนชูเฟิร์นนี่เอง!
ปวดฉัน ปวดจี๊ดเลย
“ค่ะ แม่”
การเผชิญหน้าเที่ยงนี้ …ู่ลั่วหานไม่สบายใจทั้งเช้า หยวนชูเฟินมาหาเธอเรื่องอะไรกันแน่? ต่าทอ? แทงใจดำ?
เที่ยงวัน คู่ลั่วหานเลิกงาน เปลี่ยนเสื้อผ้า ไปตามสถานที่
นัดพบ
ภายในร้านอาหาร ชุดกี่เพ้างดงามอวดโฉมร่าง มีราคา สง่าราศียิ่ง มองจากที่ไกลๆ ก็รู้เธอไม่ใช่คนธรรมดา
“นั่งสิ”
เธอเย็นชา ไม่อ้อมค้อม เสมือนว่าไร้ความอดทนอะไรบางอย่างต่อเธอ
อู่ลั่วหานพยักหน้ารับ เลื่อนเก้าอี้นั่งลง “คุณแม่มีเรื่องอะไร
คะ?”
หยวนซูเฟินวางแก้วกาแฟในมือลง เปิดกระเป๋า ถือ (ดอก หยิบบัตรเครดิตออกมาใบหนึ่ง ยื่นให้กับ
เธอ
“นี่อะไร?”
หยวนชูเฟินราวทำการกุศล “นี่คือเหตุผลที่เธอแต่งเข้า บ้านตระกูลหลง แน่นอน เทียบกับความทะเยอทะยานของ เธอแล้วแค่นี้ยังถือว่าน้อยไปนัก แต่เธอควรเจียมตัวชะบ้าง ฉันไม่มีวันยอมให้เธออยู่กับเซียวเอ๋อแน่นอน เธออย่าได้คิด ว่าจะได้เหยียบประตูบ้านตระกูลหลง!”
ไม่ได้ตระหนกอะไรมากนัก ทุกอย่างเป็นไปตามคาด กลับ รู้สึกสบายใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
บัตรเครดิตธนาคารที่ไหนสักที่ การสมัครบัตรนี้อย่างน้อย ต้องมีจำนวนเงินหลายร้อยล้าน ในนี้อย่างน้อยต้องมีหลาย ร้อยล้าน สำหรับหมอตัวเล็กๆ แบบเธอเป็นตัวเลขมหาศาล
“คุณแม่ต้องการใช้เงินก้อนนี้ บังคับให้ฉันหย่ากับหลง เซียวหรือ?”
“เธอฉลาดมาก ใช่แล้ว ฉันไม่อยากรออีกต่อไป ฉันให้เวลาเธอหนึ่งสัปดาห์ จัดการเอกสารหย่ากับเซียวเอ๋อให้ เรียบร้อย เชียวเอ๋อไม่ยอมหย่า เหตุผลฉันไม่รู้ แต่ฉันอยาก ให้เธอรู้เอาไว้ ฉันกับเธอ เซียวเอ๋อเลือกได้เพียงคนเดียว เท่านั้น! หากเธอต้องการให้เขาสูญเสียแม่บังเกิดเกล้า ก็อยู่ แต่ต่อไป ไม่เช่นนั้น สิ่งที่รอเขาอยู่คือข่าวแม่ลูกแตกหัก
กัน!”
หยวนซูเฟนเป็นคนเด็ดขาด เอาจริงเอาจังเสมอ ความ ร้ายกาจของเธอ หากเอาจริงขึ้นมาแล้วละก็ต้องได้เสมอ
หนึ่งอาทิตย์….
เธอเตือนเธอเป็นครั้งสุดท้าย!
บังคับให้เธอหย่า อย่างน้อยต้องให้เหตุผลเธอสิ
“ทำไมท่านถึงบังคับให้เราหย่า?” ฉู่ลั่วหานจ้องหยวนชู เฟินนิ่งๆ เธอไม่ค่อยยุ่งวุ่นวายกับทั้งสอง แต่ในวันนี้ครั้ง เดียวกลับทิ้งไพ่ใหญ่!
“เหตุผล? ง่ายมาก เซียวเอ๋อไม่รักเธอ ฉันก็ด้วย อีกอย่าง ชาติกำเนิดของเธอไม่คู่ควรกับเซียวเอ๋อเลยสักนิด เพียงแค่ บริษัทจู่ชื่อที่โอนเอนจะล้มแหล่ มีสิทธิ์อะไรมาเกี่ยวข้องกับ ตระกูลหลง?”
ร้ายกาจทุกค่าพูด
“ลูกสะใภ้ที่ตระกูลหลงเลือกคือ โม่หรูเฟย พวกเขารู้จักกันก่อนหน้านี้หลายปี การปรากฏตัวของเธอเป็นมือที่สามของ พวกเขา! ตอนนี้เธอควรออกไป ให้พวกเขามีความสุข อย่า
รบกวนพวกเขาอีกเลย!”
หัวใจ ต่ำดิ่งสู่ห้วงทะเลลึก!
แล้ว เธอไม่คู่ควรกับตระกูลหลง?
แท้ที่จริงแล้ว เป็นเธอที่กีดขวางพวกเขาทั้งคู่
แท้ที่จริงแล้ว เธอควรถอยออกมา
คู่ลั่วหานดวงตาร้อนผ่าว อดกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลริน เธอ หัวเราะ “ฉันไม่ทำให้เขาลำบากใจ ฉันจะหย่าให้”
“ดีมาก”
ขณะที่หญิงสูงศักดิ์เตรียมเดินออกไปนั้น เขารั้งเธอไว้ยื่น บัตรเครดิตคืนให้กับเธอ “ฉันหย่าแน่ แต่เงินก้อนนี้ฉันรับไว้ ไม่ได้ คุณเอากลับไปเถอะ”
หยวนชูเฟินหัวเราะแห้ง “เธอคิดว่าจะได้อะไรจากการหย่า กับลูกชายฉันมากกว่านี้หรือ?”
ฉู่ลั่วหานเจ็บปวดใจ “ฉันอยู่กับเขา ไม่ใช่เพราะเงิน ฉันรัก
เขา”
“พอได้แล้ว! รับไว้ซะ เธอสบายใจ ฉันเองก็สบายใจ” หากรับเงิน เธอจะถอยไม่ได้อีกแล้ว เธอเองก็ไม่ต้องกังวล
คู่ลั่วหานกำบัตรเครดิตแน่น ไม่ได้ส่งกลับคืน
ฉู่ลั่วหานเดินออกจากร้านกาแฟ รอบดวงตาไม่ทันได้แห้ง สนิทดี พลันเห็นเบอร์หลงเชียวโทรเข้ามา เจ็บปวดใจจน แทบเป็นลมล้มพับชะตรงนั้น
“เย็นนี้เลิกงานแล้วเจอกันหน่อยสิ”
“มีอะไรไหม”
“ฉันนัดเธอ จำเป็นจะต้องมีอะไรด้วยหรือ?”
เธอนิ่งไปสักพัก “ได้”
เพิ่งจบศึกกับหยวนชูเฟินหมาดๆ หลงเชียวตามมาติดๆ วันนี้หนีไม่พ้นแล้วสินะ?
เธอเรียกสติตนเองกลับคืนมา ฉู่ลั่วหานไม่ได้แสดงอาการ ตระหนกหวั่นต่อหน้าเขามากนัก เพียงเอ่ยรับคำเสียงแผ่ว “อยู่ที่ไหน?”
“ภัตตาคารEarlเป็นไง?” หลงเซียวจำได้ ฉู่ลั่วหานชอบ ทานสเต๊กเนื้อสันนอก สเต๊กที่ภัตตาคารEarlอร่อยสดใหม่ ชุ่มคอนัก
“ไม่ต้องหลอก คุณมาที่อพาร์ทเม้นของฉันแล้วกัน คุณรู้ ที่ไหน”
หลงเชียวประหลาดใจ เธอเชื้อเชิญเขาไปที่พักอาศัยส่วน ตัวเช่นนี้ หรือเธอต้องการคืนดีกับเขาเช่นกัน?
บริษัทMBK ห้องทำงานประธาน
หลงเชียวคลายมือออก โทรศัพท์ไถลไปกับโต๊ะ ต่างเห็น
ประม ณ์ดี
กให้ความสัมพันธ์ทั้งคู่กลับคืนดีกัน เธออ้าแขน เขาอยากไ ตอบรับอ้อมอกของเขา รู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก หลงเชียว เคยเผยให้เห็นรอยยิ้ม โดยไม่รู้ตัว
จี้ตงหมิงเดินเข้ามายังห้องทำงาน สังเกตเห็นเจ้านายตน ยืนจ้องมองออกไปยังนอกหน้าต่าง “เจ้านาย ท่านเรียกหา
ผม?”
หลงเชียวลูบไล้ขอบโต๊ะแผ่วเบา “ยกเลิกรายการในคืนนี้ ทั้งหมด ฉันมีที่ๆ จะต้องไป”
จี้ตงหมิงไล่ถาม “คืนนี้เจ้านายมีนัดหรือครับ?”
“ใช่”
จี้ตงหมิงนิ่งงันราวสามวินาที เจ้านายมีนัดอย่างนั้นหรือ? เขาไม่เห็นมีนัดกับใครในตารางนี่นา หรือเขาพลาดเรื่องราว ตรงไหนไป? เรื่องสำคัญอะไรกัน?
“นายช่วยไปออฟฟิศเค่ยรุ่ยที ให้เธอช่วยเลือกของขวัญ สำหรับผู้หญิงมา” หลงเชียวเอ่ยอย่างนิ่งเฉย
จี้ตงหมิงนึ่งราวถูกแช่แข็ง ของขวัญ? เจ้านายจะให้ของ ขวัญผู้หญิงคนไหนกัน? คงไม่ใช่โม่หรูเฟยหลอก อยู่กับเจ้า นายมาตั้งนาน ไม่เคยเห็นเจ้านายให้ของขวัญอะไรกับโม่หรู เฟยเลยสักครั้ง ปกติแล้วเธออยากได้อะไร จะหยิบเองเลย
องดีๆ แล้ว คงไม่เกี่ยวข้องอะไรกับโม่หรูเฟย เป็น
เธอเองที่เกาะ ชายอยู่ฝ่ายเดียว
“ได้ครับเจ้านาย ผมไปที่ออฟฟิศเค่ยรุ่ยก่อน แล้วจะกลับ มารับเจ้านาย” ของขวัญนี้เจ้านายคงมอบให้แก่ลู่ลั่วหานเป็น
แน่
อดรู้สึกสนุกไม่ได้
