ตอนที่ 106 จากนี้ไป ฉันเป็นสามีที่แท้จริงของเธอ
หลงเชียวเดินลงมายังชั้นล่าง คู่ลั่วหานยังไม่ออกไป
“เธอรอเดี๋ยว”
ความอ่อนโยนของท่านเซียวที่มีต่อหมอเทียบกับความ เย็นชาดุดันแต่เก่าก่อนราวกับคนละคน
เขาเก็บบัตรยัดใส่กระเป๋าเงาร่างชายหนุ่มยืนประทับ บดบังหน้าหญิงสาว เขาไม่ต้องการให้ความกดดันใดๆ กับ เธอ ไม่แม้แต่น้อย
คู่ลั่วหานยึดมั่นฝีเท้า เธอต้องรีบไปทำงาน ตอนนี้เธอสาย มากแล้ว
“ตอนนี้ฉันรีบ…เป็นไปได้ไหม… เธอผ่อนน้ำเสียงลง “ครู่เดียวเท่านั้น ใช้เวลาเธอไม่มากหลอก หรือว่า ฉันขับ
รถไปส่งไหม” ท่านเซียวเน้นการปฏิบัติ เขาเอ่ยพลางเอื้อม
มือหยิบกุญแจ
“ไม่ต้องหลอก คุณต้องทำงานเหมือนกัน มีอะไรพูดตรงนี้ แหละ”
ไร้ปากเสียง หากแต่มารยาท ให้ความเคารพต่อกันกลับ ลากระยะห่างของทั้งคู่ไกลกันมากขึ้น
ท่านเขียวขมวดคิ้ว “คุณแม่มาหาเธอใช่ไหม?”
คู่ลั่วหานตื่นตระหนก เรื่องแบบนี้หยวนซูเฟินไม่มีเหตุผลที่
จะบอกเขานี่นา?
“เรื่องจริงใช่ไหม?”
เธอยังคงลังเล เขาเอ่ยถามขึ้นอีกครั้ง
ไม่ว่าอย่างไรเรื่องของหยวนชูเฟินจะให้เขารู้ไม่ได้ พูดออก ไปขายขี้หน้านัก “มาหาฉันจริงๆ นั่นแหละ แต่ไม่มีเรื่องใหญ่ อะไร”
นั่นไง!
เธอกล่าวอย่างนิ่งเฉย ลับหลังต้องเป็นแผนการของคุณแม่ ที่ใช้วิธีบีบบังคับเธอแหงๆ ฝีมือคุณแม่ เขารู้แก่ใจดี “เธอ ทำให้เธอลำบากใจใช่ไหม? ใช่หรือเปล่า?”
คู่ลั่วหานยิ้มพลางส่ายหน้า “ไม่ว่ายังไงเธอก็เป็นแม่ยาย ฉัน จะสร้างความลำบากให้ฉันได้อย่างไร? หากธุระคุณเป็น เรื่องนี้ ฉันไม่มีอะไรจะพูด ฉันไปทำงานก่อน”
ท่านเชียวสาวเท้าไล่ตามเธอไป คว้าแขนเธอเอาไว้อย่าง ตั้งใจ “ไม่ว่าคุณแม่พูดอะไรกับเธอ หรือแม้แต่….อย่าให้ ใครหน้าไหนเรื่องอะไรทำให้เธอหวั่นไหว ปัญหาทุกอย่าง ปล่อยให้ฉันจัดการ จากนี้ไป ลองเรียนรู้ มองฉันเป็นสามี ของเธอจริงๆ”
ฉู่ลั่วหานซาบซึ้งใจ เมื่อคืนถึงวันนี้ ความอ่อนโยนของเขา ถึงขีดสุดจริงๆ เขาเคยเป็นแบบนี้ซะที่ไหนกัน? เขาคือหลง เชียวนะ!
เธอลังเลสับสนมากกว่าเมื่อก่อน
“คุณเซ็นหรือยัง? ใบหย่า” ฉู่ลั่วหานทำลายบรรยากาศ ตรงหน้า ช่วงเวลานี้ไม่เหมาะแก่พวกเขานัก
ท่านเซียวสายหน้าอย่างมั่นคง “ยัง ฉีกทิ้งไปแล้ว หลังจาก นี้เธอให้ฉันก็ครั้ง ฉันฉีกกี่ครั้ง ฉันบอกแล้วไม่เซ็นก็คือไม่ เซ็น”
“คุณทำแบบนี้ได้อย่างไร!”
ฉู่ลั่วหานหัวเสียแทบบ้า!
ท่าทีน้ำเสียงราวเด็กน้อยนั้น เขาจะทำอะไรกันแน่!
“เลิกคิดได้แล้ว ต่อจากนี้วิธีของเธอ ชนะฉันไม่ได้ ไม่ว่า เธอจะทำยังไง ฉันก็ไม่มีทางหย่า” เขาประกาศลั่นด้วย ประโยคเอาแต่ใจ
ไม่เซ็นก็ไม่เซ็นสิ เธอยังมีเวลาคิดอีกหลายวัน
จู่ลั่วหานสลัดมือหนาออก “ฉันไปทำงานก่อน”
หลงเชียวนึกอะไรบางอย่างได้ “เดี๋ยวสิ”
เดี๋ยวอีกแล้ว เขาจะทำอะไรกันแน่
หลงเซียวหยิบบัตรสีทองออกมาจากกระเป๋าสตางค์ Hermes นี่เป็นบัตรสำรองของเขา บัตรใบนี้รูดได้ตาม อำเภอใจ ไม่จำกัดวงเงิน
“เธอเอาอันนี้ไป รูดได้ตามใจชอบเลย” ท่านเชียวกลัวเธอ ไม่รับ จึงถือวิสาสะยัดใส่มือเธอ “เธอต้องการหย่าไม่ใช่หรือ ก่อนหย่าไม่คิดหลอกใช้ฉันหน่อยหรือ? ฉันไม่มีอะไร สิ่ง เดียวที่มีคือเงิน เพราะงั้นเธอไม่ต้องเกรงใจ”
หากไม่ใช่เพราะความสัมพันธ์ของทั้งคู่อยู่ในจุดที่น่า อึดอัดใจ ฉู่ลั่วหานอาจหลุดหัวเราะดังลั่นออกมา หลง เซียว..หลงเชียวในวินาทีนี้ ช่างอ่อนโยนน่ารักเหลือเกิน
“คุณยอมหย่าแล้ว?” นี่ต่างหากเป็นประเด็นสำคัญ
“ขึ้นอยู่กับพฤติกรรมของเธอ”
ก็ได้ ช่วงนี้มีแต่ผู้คนให้เงินกับเธอ ราวฟ้าเปิด ฉู่ลั่วหานกำ ลังมีวาสนา
เก็บบัตรเข้ากระเป๋า คู่ลั่วหานเตรียมไปทำงาน
กลับถูกมือหนาของหลงเชียวดึงรั้งเอาไว้ ในขณะที่ฉู่ลั่วหา นเหนื่อยหน่าย..
“เธอเอาไอ้นี่ไป รถเพิ่งซื้อ ชื่อเจ้าของรถคือเธอ ทีหลังมัน จะเป็นของเธอ ในเมื่อจะหย่ากันแล้ว จากนี้ไปดีกับตัวเอง หน่อย สถานะของเธอเป็นตัวตัดสินชายในอนาคตของเธอ”
ท่านเซียวไม่รับรู้ถึงความผิดปกตินี้หรือ? คู่ลั่วหานจ้องมองไปยังสัญลักษณ์บนกุญแจ ไมบัค!
รถหรูราคาแพงเช่นนี้ คุณหมออย่างเธอขับ ต้องถูกครหา เป็นแน่!
“ไม่เป็นไร รถของฉันก็ดีอยู่แล้ว” ฉู่ลั่วหานรับไว้ไม่ได้เป็น
อันขาด
ท่านเชียวขมวดคิ้ว “ดีงั้นหรือ? เธอออกไปดูเองสิ เมื่อครู่ ตอนฉันถอยรถฉันไม่ระวังชนเข้าที่ท้ายรถเธอ โทษฉันที่ ซุ่มซ่ามไปหน่อย รถพังไปหมดแล้ว”
คู่ลั่วหาน “.!”
ก็ได้! งั้นฉันจะรับเอาไว้! ขอเพียงแค่เขายอมหย่า!
รับเงินและรถมาไว้ คู่ลั่วหานกลายเป็นมาตามผู้แสน ร่ำรวยขึ้นมาทันที
เขาจับจ้องเธอเดินจากไป สองมือล้วงกระเป๋าถอนหายใจ เฮือก ให้เงินที่มากพอกับเธอ เธอถึงไม่ถูกเงินทองล่อลวง
ให้สิ่งของภายนอกที่มากพอ คนธรรมดาทั่วไปจึงมิอาจ
เอื้อมละลานเธอ
อัพเกรดสถานะของเธอ เพื่อให้เธอก้าวข้ามผ่านดอกไม้ริมแผนการเช่นนี้ เธอจะรู้ได้อย่างไร
ควัก โทรศัพท์ ท่านเซียวยกหูจ่อถามแม่บังเกิดเกล้า แต่ หากตรงเกินไป เธอต้องคิดว่าฉู่ลั่วหานฟ้องเขาเป็นแน่ คิดได้ ดังนั้น เขาเลื่อนจอโทรศัพท์ กดหาเบอร์หลงซื้อ
ฉู่ลั่วหานใช้เวลาคุ้นชินกับรถหรูสักครู่ก่อนขับเคลื่อนออก
แม้รถดี แต่เธอยังคงสายไปกว่าสิบนาที
ไป
ในห้องทำงานหมอจู่ รองเท้าส้นสูงที่กระทบกับพื้น นักศึกษาแพทย์คนหนึ่งวิ่งปรี่เข้ามา
ยื่นผลการตรวจให้กับฉู่ลั่วหาน “สวัสดีค่ะ ผลการตรวจ ของคนไขตั้งแต่เช้าตรู่ ช่วยตรวจดูหน่อยสิคะ”
คนไข้ตั้งแต่เช้าตรู่?
เธอไม่เห็นมีการตรวจคนไข้ตั้งแต่เช้านี้นา “ผลตรวจเป็น ยังไงบ้าง?”
นักศึกษาแพทย์ไม่มีความชำนาญอย่างเห็นได้ชัด พลาง อๆ อึ้งๆ “เอ่อ….ปัสสาวะพบว่ามีลิ่มเลือด ส่องกล้องพบว่า เม็ดเลือดขาวมีเพียงสองสาม.”
จู่ลั่วหานพลางเดินพลางรับฟังผลการตรวจ ตรวจ ปัสสาวะ? ตรวจเลือด? นี่ไม่ใช่คนใช้ของเธอนี่นา ความผิด
พลาดของเธออย่างๆ เจน
เธอไม่ขัดห้าม “แล้วยังไงต่อ?”
นักศึกษาแพทย์สาธยายต่อ “เม็ดเลือดและจังหวะหัวใจ ปกติดี เพียงแต่น้ำหนักลดรวดเร็วผิดปกติ เลือดออกทางเดิน ปัสสาวะ จากการสอบถามคนไข้ไม่รู้สึกเจ็บปวดใดๆ”
ฉู่ลั่วหานหยุดฝีเท้าลง จ้องมองไปยังหญิงสาวที่หยาด เหงื่อผุดเต็มใบหน้า เลื่อนสายตาเพ่งพินิจไปยังชื่อที่ปักตรง หน้าอก
มะเร็งวิทยา “หวังเยันใช่ไหม? แพทย์ไม่ได้มีหน้าที่ รายงานข้อมูลและการทำงาน คนไข้เป็นอย่างไรบ้าง ผลลัพธ์ เป็นอย่างไร?รู้ไหม?”
หวังเย็นพีมพำ “น่า….น่าจะเป็นโรคมะเร็ง”
อู่ลั่วหานพยักหน้า ให้เธอต่อ
“มะเร็งไต มะเร็งกระเพาะเพาะปัสสาวะ มะเร็งต่อมลูก หมาก มีความเป็นไปได้ทั้งหมด”
ฉู่ลั่วหานพยักหน้าอีกครั้ง “ไช่แล้ว คนไข้มีความเป็นไปได้ สูงที่จะเป็นมะเร็ง ฉะนั้นไปหาแพทย์ประจำรายงาน สถานการณ์ให้ละเอียด”
หวังเย็นนึ่งอึ้ง “คุณ คุณไม่ใช่หรอ?”
ผู้ลั่วหานหมุนตัว ชี้ให้เห็นป้ายชื่อของเธอ “ว่าไงหละ?
“ขอโทษค่ะขอโทษค่ะ ฉันจำคนผิด คนทางนั้นบอกว่า แพทย์หญิงสาวๆ สวยๆ ดิฉันว่าคุณเหมือนเลย”
นักศึกษาแพทย์ลนลาน คู่ลั่วหานส่งยิ้มให้กับเธอ
“แพทย์หญิงสาวๆ สวยๆ เหมาะกับเธอนะ”
ถังจิ้นเหยียนที่ไม่รู้มาจากไหน เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด
พลางยกยิ้มสาวเท้าเข้าไป
“รองคณบดี มาได้ยังไงคะ?”
“มาประชุมที่แผนกอายุรศาสตร์ ไม่คิดว่าหมอจู่รอบรู้ทาง ด้านมะเร็งด้วย”
ไม่คาดคิดไปกว่านั้นหมอจู่คุยกับนักศึกษาแพทย์เท่ระเบิด ตอนนี้เขากลับสามารถสนทนากับเธอได้ปกติธรรมชาติ
ราวไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฉู่ลั่วหานอึดอัดใจไม่น้อย
“แค่ผิวเผิน” ฉู่ลั่วหานเตรียมเดินหนีอีกครั้ง
เธอไม่กลัวการวินิจฉัยโรคประหลาด แต่กับเรื่องความ สัมพันธ์ผู้คนเธอกลัวยิ่งนัก
“รองคณบดี ห้องประชุมอยู่นี่!”
ผู้อำนวยการอายุรศาสตร์ข้างหน้าผายมือออก ถังจิ้นเหยี ยนพลันเร่งฝีเท้าไปสู่
จู่ลั่วหานจ้องมองแผ่นหลังที่ไกลออกไป ภาพตรงหน้าพม่ามัวสักครู่ ในหัวเต็มไปด้วยเงาร่างของหลงเชียว เกือบจำเขา ผิดเป็นหลงเชียว
ถึงโต๊ะท่างาน จ้าวเหมียนเหมียนเผยให้เห็นรอยยิ้มชั่ว ร้ายเมื่อเห็นฉู่ลั่วหาน “หมอฉู่ พรุ่งนี้คณะตรวจสอบมาเยือน คุณกับรองคณบดีต้องออกโรงเล่นบทสามีภรรยาอีกแล้ว สินะ”
“อะไรนะ?” จู่ลั่วหานเปิดคอมพิวเตอร์ตรวจดูข้อมูลคนไข้ พลางอุทานขึ้น
“เรื่องจดทะเบียนมหาลัยโรงพยาบาลแพทย์หรือ? คุณกับ คณบดีถังดูแลตรวจสอบเครื่องมือ คงไม่ลืมหลอกนะ?”
ลืมจริงๆ ด้วย ช่วงนี้ยุ่งนิดหน่อย
จางได้จุนก้มหน้าไม่หลุดปากเอ่ยใดๆ กำปากกาในมือ แน่น จนแทบหักเป็นสองท่อน จี้ซื้อหยู่ยิ้มตาหยีขัดขึ้น “หมอฉู่ รองคณบดีขอแต่งเมื่อ
ไหร่? พวกเรารอคู่สามีภรรยาร่วมมือกันอยู่นะ”
“ฉันกับรองคณบดีเพียงแค่ร่วมงานกันเท่านั้น ไม่มีความ เกี่ยวข้องอื่นใด พวกเธอทั้งสองเลิกล้อเล่นได้แล้ว”
“ใครพูดเล่นกัน มีคนเห็นเธอขับไมบัคคันใหม่มา ไม่ใช่ รองคณบดีซื้อให้จะมีใครที่ไหนอีก? ถึงขั้นซื้อรถให้กันแล้ว
ขั้นตอนต่อไปคงเป็นให้แหวนอยู่แล้วสิ”
“ปัก!”
ปากกาในมือจางได้จุน ถูกเขาหักเป็นสองท่อน! จู่ลั่วหานขมวดคิ้ว “รถไม่ใช่เขาเป็นคนซื้อ”
“แล้วใครซื้อให้กัน? ไมบัครุ่นประธานเช่นนั้น รถหรูหลาย ร้อยล้าน เธอซื้อเองอย่างนั้นหรือ?!”
ฉู่ลั่วหานขมวดคิ้วเป็นปม “ขับของเพื่อน”
“ไม่เอาหน่า! เรื่องแบบนี้ สถานะหมอจู่ตอนนี้กลายเป็น
มาดามพันล้านไปแล้ว ฉันละอายใจจริงๆ!”
ไม่สนใจคำติฉินของพวกหล่อน คู่ลั่วหานยุ่งอยู่กับงานต่อ
ไป
จ้องมองตารางเวร คืนนี้เธอเข้าเวรค่ำ
ตอนเย็นหลังเลิกงาน เธอรับประทานอาหารง่ายๆ เสียง
โทรศัพท์พลันดังขึ้น
ประหลาดนัก จางไต้จุนนี่เอง
“หมอ คุณขึ้นมาบนชั้นบนสุดสักครู่ได้ไหม? ผมมีเรื่อง
อยากถามคุณ
คู่ลั่วหานไม่คิดมาก “โอเค”
คู่สั่งหารตรงไปยังชั้นบนสุด จางได้จุนยืนอยู่ข้างราว หัน
หน้าออกไปยังด้านนอก
ยามหกโมงเย็น ท้องฟ้ายังมีดไม่สนิทดี ตะวันแขวนอยู่
ทางทิศตะวันตกขั้นบนสุด
ชั้นบนลมโบกพัดแรง เหน็บหนาวเล็กน้อยเมื่อสายลม
กระทบกาย
“หมอจาง คุณมีอะไรจะถามฉัน?”
จางได้จุนหมุนตัวกลับ ร่างบางในชุดขาวใต้แสงไฟสลัว เธอสวยขนาดนี้ ราวนางฟ้านางสวรรค์ปานห่างเหิน!
“หมอจู่!”
จางได้จุนวิ่งปรี่เข้าใส่ กอดรัดลั่วหานอย่างแน่นหนา!
“หมอจาง! นี่คุณทำอะไร! ปล่อยฉัน!”
คู่ลั่วหานหวาดหวั่นหัวใจเต้นตุ้มๆ ต่อมๆ ใบหน้าแดงกำ ขัดขืนสุดแรง!
จางใต้จุนกลับกอดรัดเธอแน่นไม่ยอมปล่อย หายใจรัวแรง พูดไม่ได้ศัพท์ “หมอฉู่….ผมชอบคุณ..ผมชอบคุณมาก จริงๆ!”
อะไรนะ!
คู่สังหารเบิกตากว้าง “หมอจาง คุณใจเย็นๆ ปล่อยมือได้
ใหม?”
ไม่ ผมไม่ปล่อย ผมซอบคุณมานานสามปี ผมชอบคุณตั้งแต่แรกพบที่คุณมาที่โรงพยาบาล แต่คุณเก่งเกินไป….ผม พยายามอยากจีบคุณมาตลอด คุณกลับยิ่งเดินยิ่งใกล ยิ่งปืน ยิ่งสูง ผมทำได้เพียงแอบชอบคุณเท่านั้น!”
“ตอนนี้ คุณอยู่กับรองคณบดีแล้ว ผมไม่ยอม! ผมไม่
ยอม !”
ฉู่ลั่วหานหน้ามืด นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน!
“หมอจาง นี่มันดาดฟ้า คุณระวังหน่อย!”
“ผมลองคิดดูแล้ว ผมไม่มีโอกาสได้อยู่กับคุณอีกแล้ว เพราะงั้น….เพราะงั้น พวกเราไปตายด้วยกันเถอะ! กระโดด ลงไปอยู่ด้วยกันตลอดไป!”
