ตอนที่ 114 พวกเรามาใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ อย่างมีความ
สุขเถอะ
ตอนที่ 114 พวกเราใช้ชีวิตที่เหลืออย่างมีความสุขเถอะ คู่ลั่วหานคิดไม่ถึงเลยว่าเมื่อหลงเซียวง่เง่าขึ้นมาจะ
แข็งแกร่งขนาดนี้
หลังจากกลับไปถึงวิลล่าพร้อมเขา เธอยังไม่ทันได้ลงจาก รถ หลงเชียวก็ใช้มือข้างที่ไม่บาดเจ็บดึงเธอไว้ก่อนแล้ว เอาแต่ใจจนไม่เหลือโอกาสให้เธอได้ขัดขึ้นเลยแม้แต่น้อย
“คุณเป็นภรรยาของผม ตั้งแต่ตอนนี้ จนถึงอนาคตข้าง หน้า จำสถานะของคุณเอาไว้ ดังนั้นอยู่ข้างๆ ผมคุณไม่ต้อง กลัวอะไรทั้งนั้น และไม่จำเป็นต้องสนใจสายตาของคนอื่น”
เขาจูงมือเธอให้เดินตามเข้าไปในห้องโถงใหญ่ของวิลล่า พลางพูดกับเธออย่างจริงจัง และใจเย็น
ความหมายชัดเจนมาก ให้เธอไม่ต้องกังวลเรื่องของโม่หรู
เฟยที่ยังไม่ออกไปจากในบ้าน
เมื่อเห็นพวกเขาเข้ามาอย่างรักใคร่ลึกซึ้งหวีงาช้างบนมือของโม่หรูเฟยก็ตกลงบนพื้น ส่งเสียงดังที่คม ชัดออกมา เธอรีบลุกขึ้นจากโต๊ะเครื่องแป้ง และลงไปชั้นล่าง ทันที สิ่งที่เห็นตรงหน้าคือหลงเชียว และคู่สั่วหานที่ทนไม่ได้ที่ จะแยกมือออกจากกันเลยแม่แต่วินาทีเดียว
“พี่เชียว กลับมาแล้วเหรอ คงจะยังไม่ได้กินข้าวใช่ไหม? ป้าหวังไปเตรียมอาหารให้พร้อมไป”
ริมฝีปากบางของหลงเซียวกระตุกเล็กน้อย ความเบื่อ หน่ายที่เขามีต่อโไม่หรูเฟยเพิ่มขึ้นทุกวัน ตั้งแต่เกิดเรื่องนี้ขึ้น มันก็ได้ดำเนินมาจนถึงจุดสิ้นสุดแล้ว เขาไม่สนใจเธอเลย ด้วยซ้ำ แต่กลับลดศีรษะลงพูดขึ้นเสียงเบา “ไปที่ห้องของ คุณเถอะ”
คู่ลั่วหานกวาดสายตามองโม่หรูเฟยเล็กน้อย “อื้อ”
ถ้าให้พูดท้ายที่สุดแล้วการทำแผลก็เป็นเรื่องส่วนตัวอย่าง หนึ่ง ที่ห้องรับแขกคงไม่เหมาะสม ห้องนอนบนชั้นสอง เธอก็ ไม่ยอมไปเห็นได้ชัดว่าหลงเซียวเองก็ไม่ยอมเหมือนกัน
ต่อหน้าโม่หรูเฟย หลงเชียวจูงมือของคู่ลั่วหาน สาวเท้า เดินตามทางเดินไปยังห้องนอนที่อยู่ด้านในสุด ตามด้วยเสียงปิดประตู ไม่หรูเฟยรู้สึกราวกับ ถูกตบ!
เธอจะแพ้ไม่ได้! แพ้ไม่ได้เด็ดขาด!
หลังจากเดินเข้าประตูแล้ว คู่ลั่วหานหมุนตัวเพื่อจะไปหยิบ กล่องปฐมพยาบาล หลงเชียวคว้ามือเธอไว้ทันที ร่างกาย หมุนกลับอย่างยืดหยุ่น ผู้หญิงตัวเล็กถูกเขากอดไว้ภายใน อ้อมกอดเรียบร้อย
ราวกับคู่รักที่ไม่ได้เจอกันมานาน เขามองใบหน้าของเธอ อย่างโง่เขลา ดวงตาที่ลึกล้ำเต็มไปด้วยความอ่อนโยน ให้ ผมกอดอีกสักพัก”
แผ่นหลังของคู่ลั่วหานแข็งขึ้น พยักหน้าทันที “ทว่า เดี๋ยว จะต้องทำแผลให้คุณ”
เขาพยักหน้าด้วยความรัก “ได้”
แขนทั้งสองข้างกอดเธอไว้ในอก แย่งชิงความอบอุ่นจาก ร่างของเธออย่าง โลภมาก “ลั่วหาน อย่าจากผมไปอีกเลย ได้ ไหม?”
คู่ลั่วหานไม่ได้พูดออกไป ขอโทษนะ ฉันไม่อาจสัญญากับ คุณได้
เขาวางคางลงบนศีรษะของเธออย่างอ่อนโยน เพิ่มพลังแห่งความอ่อนโยนมากขึ้น “ผมเต็มใจที่จะใช้ทุกอย่างที่ ผมมี ชดเชยในสิ่งที่ผมติดค้างคุณในช่วงสามปีที่ผ่านมา หวังว่าคุณจะให้โอกาสผมอีกครั้ง”
คู่ลั่วหานไม่ได้พูดออกไป ขอโทษนะหากสิ่งที่ติดค้าง สามารถชดเชยใต้ กระจกที่แตกก็คงกลับมาเรียบเหมือนเดิม แล้ว แต่ว่าแผลเป็นนั้นไม่อาจรักษาให้หายได้ คุณเข้าใจ
ไหม?
เขาถอนหายใจ สมเพชตัวเองเล็กน้อย “ลั่วหานอยู่ในอ้อม กอดของผมเป็นครั้งแรก หรือว่า EQ ของผมจะมีปัญหา ไม่ การมองเห็นของผมก็มีปัญหา ผมไม่เคยสังเกตเห็นเลยว่า
คุณ.”
พอแล้ว เธอไม่อยากฟังอีก “หลงเชียว ฉันจะไปเอากล่อง ปฐมพยาบาล แผลของคุณมีเลือดออก”
เธอผลักเขาออกไปอย่างเร่งรีบ และไปหยิบกล่อง
ปฐมพยาบาลเอง
แขนของหลงเชียวว่างเปล่า มีความรู้สึกสูญเสียบางอย่าง เกาะกุมหัวใจของเขา ในขณะนี้ เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้น มาโทรออกไปที่หมายเลขของจี้ตงหมิง “ทำไมโม่หรูเฟยยัง อยู่ที่วิลล่า?
จี้ตงหมิงชะงักไปครู่หนึ่ง “เจ้านาย ครั้งก่อนคุณโมเธอเกิด อาการแท้งคุกคามครับ หรือคุณหมายถึง ยังอยากจะให้เธอ ออกไปจากวิลล่าอยู่อีก”
“คำสั่งที่เหมือนเดิม นายจะต้องการให้ฉันพูดอีกกี่ครั้ง?” จี้ตงหมิงพยักหน้าอย่างสั่นเทา “ครับ พรุ่งนี้ผมจะส่งคนไป
ช่วยเธอย้ายบ้าน”
หลังจากวางสายไป ฉู่ลั่วหานก็เดินเข้ามาพร้อมกับกล่อง ปฐมพยาบาล แน่นอนว่าเธอไม่มีทางบอกหลงเชียวว่า เมื่อกี้ นี้ตอนที่ออกไปโม่หรูเฟยได้ถากถางยังไงอีก?
เทคนิคในด้านการพันแผลผ่าตัด ของฉู่ลั่วหานนั้น ล้ำเลิศ และคล่องแคล่วมาก ภายในเวลาไม่ถึง 5 นาที แขนของหลง เชียวก็ได้ถูกพันผ้าพันแผลใหม่อีกครั้ง
เพียงแต่ว่า –
เสื้อโค้ทบนร่างของหลงเซียว เสื้อทุกตัวถูกถอดออกจน หมด ตอนนี้ร่างกายท่อนบนของเขาเปลือยเปล่า และนั่งอยู่ บนเตียงของเธอ ลมหายใจของความเป็นผู้ชายที่แข็งแกร่ง ไม่จำเป็นต้องซ่อนเร้น ก็มากพอแล้วที่จะทำให้เธอหน้าแตง
คู่ลั่วหานรีบเก็บกล่องปฐมพยาบาล เธอกลืนน้ำลายอย่าง ยากล่าบาก พยายามไม่ให้ชายหนุ่มมองเห็นความตื่น ตระหนกของตัวเอง
ริมฝีปากบางของหลงเซียวเผยให้เห็นรอยยิ้มที่สบายๆ ออกมา เขาก้มลงมองเธอ น้ำเสียงค่อนข้างคลุมเครือเล็ก น้อย “คุณกำลังกลัวอะไรอยู่? กลัวผมกินคุณ?”
คู่ลั่วหานชะงักใบหน้าที่แดงกำนั้นไว้ “คุณเป็นผู้ป่วย และ ผู้ป่วยก็ไม่สามารถใช้กำลังได้”
บ้าที่สุด! นี่คือคำอธิบายอะไร เมื่อพูดออกไปแบบนี้ บรรยากาศก็ยิ่งอึดอัดเข้าไปใหญ่!
ท่านเซียวหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดี “ไม่เป็นไร ผมใช้ แขนแค่ข้างเดียวก็พอ”
เมื่อสิ้นเสียงพูดของเขา ฉู่ลั่วหานก็รู้สึกราวกับว่าหัวของ เธอถูกห่อหุ้มด้วยพลังบางอย่าง ร่างกายส่วนบนได้ถูกฝ่าย ซายควบคุมไว้ เท้าเธอลื่นล้ม คนทั้งคนล้มลงไปนอนอยู่บน เตียงเรียบร้อย!
ทันใดนั้น ร่างกายที่สูงใหญ่ของฝ่ายชายก็คร่อมลงมา
หลงเชียวยันมือข้างหนึ่งลงบนเตียง ร่างกายครึ่งหนึ่งทับ อยู่บนร่างของเธอ มองดูใบหน้าด้านข้างที่บอบบางของเธอ อยู่นาน “เป็นยังไง?”
อะไรเป็นยังไงไม่เป็นยังไงกัน?
เธอแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจอย่าเริ่ม “ลุกขึ้นมา คุณ อย่า..หุนหันพลันแล่น อาจจะกระทบกระเทือนบาดแผล ได้”
ท่านเซียวพอใจกับคำตอบของเธอ “กลัวอะไร คุณเป็น หมอนะ ถ้าแผลเปิดก็สามารถทำใหม่ได้”
ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาขยับเข้าหาใบหน้าของเธอ เรื่อยๆ อยากจะกลืนกินเธออย่างตะกละตะกลาม อยากจะ ขย้ำและยัดเธอเข้าไปในร่างกายของตัวเองอย่างรุนแรง!
ริมฝีปาก และฟันสัมผัสกัน หอมหวานทุกอณู เขาบิดริม ฝีปากไปมา ชอบรสชาติของเธอราวกับเสพติด หอมหวาน กลมกล่อม กินเท่าไหร่ก็ไม่พอได้เท่าไหร่ก็ไม่พอ
คู่ลั่วหานเคยอยู่ในอ้อมกอดที่อบอุ่นของเขา เพลิดเพลินไปกับความหวานอันโหดร้ายที่เขามอบให้ ทันใดนั้นร่างกายก็ผ่อนคลายอย่างน่าประหลาดใจ สนุกและ เพลิดเพลิน!
ปฏิกิริยาโดยสัญชาตญาณมีชัยเหนือเหตุผล ในที่สุดเธอก็ ยอมจำนนอย่างสมบูรณ์ในอ้อมแขนของเขา
เป็นเวลานาน เขาปล่อยริมฝีปากของเธอออกอย่างไม่ เต็มใจ ขบขันเธอ “คุณเหมือนกับผม อยากได้มากกว่านี้ ทว่า คุณพูดถูก ก่อนที่บาดแผลของผมจะหายตีคงจะทำอะไร มากกว่านี้ไม่ได้”
เขายิ้ม “ไม่เป็นไร ถ้าผมหายดีแล้วเรายังมีเวลาอีกนาน ผมจะพักฟื้นเป็นอย่างดี”
คู่ลั่วหานกัดริมฝีปากแน่น ดิ้นรนที่จะยืนขึ้น “ช่วงนี้คุณ อย่าขับรถอีกเลย ให้หยังเซินมารับคุณแทน แล้วก็อย่าดื่ม แอลกอฮอล์ หรือสัมผัสน้ำ”
หลงเชียวตึงแขนเธอไว้ แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “รถไม่ขับก็ได้ แต่ไม่ให้ผมสัมผัสน้ำ? แล้วผมจะอาบน้ำยังไง? ถ้างั้น คุณก็ ช่วยผมเป็นไง?”
เสียงดังตู้มระเบิดอยู่ภายในหัว จู่ลั่วหาน
ถูกเขาแกล้งจนหน้าแดงก่ำ กัดฟันพูดกับเขา “งั้นก็ไม่ต้อง อาบ กลิ่นหอมๆ ของแป้งผู้หญิงบนตัวของท่่านเซียวมีเยอะ แยะมากมายล้างออกไปก็เสียดาย”
เธอหึงจริงๆ ด้วย ท่านเซียวไม่รีบร้อนที่จะอธิบาย แต่จับ ไหล่ของเธอให้หมุนแล้วมองออกไปนอกหน้าต่าง ต้น การ์ดีเนียที่ปลูกให้คุณ มองเห็นหรือยัง?”
ดวงตาแวววาวของฉู่ลั่วหานมองไปที่เขาอย่างเหลือเชื่อ “คุณปลูกเองเหรอ?”
ตูเหมือนว่าจะมองเห็นแล้ว หลงเชียวพยักหน้า “เมื่อก่อน ตรงนี้มีหนึ่งต้น แต่ไม่รู้ว่าหายไปไหนแล้ว ผมจึงซื้อมาอีก หนึ่งต้น ปลูกต้นไม้ครั้งแรก หวังว่ามันจะมีชีวิตอยู่ได้นาน”
พระเจ้า หลงเชียวลงมือปลูกต้นไม้ด้วยตัวเอง? อารมณ์ของคู่ลั่วหานซับซ้อนมากขึ้น!
“ขอบคุณค่ะ ทว่าอีกหน่อยเรื่องพวกนี้ ปล่อยให้พวกเขา ทำเถอะ ท่านเซียวเป็นคุณชายใหญ่ของตระกูลหลง ไม่ เหมาะสมที่จะทำงานพวกนี้”
เขา โอบไหล่เธอไว้ ให้เธอได้ชื่นชม และขอบคุณผลงานของเขา “เพื่อคุณแล้ว อีกหน่อยผมสามารถลองทำ หลายๆ อย่างที่ไม่เคยทำมาก่อนได้ และยังจะทำอีกหลายๆ อย่างที่ไม่เคยทำกับคุณด้วยลั่วหานพวกเรามาใช้ชีวิตที่ เหลืออยู่ อย่างมีความสุขเถอะ”
คู่ลั่วหานชะงักไปทั่วทั้งร่างในอ้อมกอดของเขา เส้นเอ็น ทุกเส้นเจ็บราวกับจะถูกดึงขาด!
ชีวิตครึ่งหลังที่เหลืออยู่ ยาวไกลจนไม่อาจวัดได้ เธอจะเอา ความกล้าที่ไหนไปเข้าร่วมด้วย?
“หลงเชียว การเปลี่ยนแปลงก่อนและหลังของคุณมัน กะทันหันมาก ให้เวลาฉันหน่อยนะ”
เธอผละออกจากอ้อมกอดของเขา โดยไม่คำนึงถึงความ รู้สึกของเขา หยิบเสื้อผ้าเปื้อนเลือดที่เขาถอดออกขึ้นมา
“เปื้อนเลือดจนสกปรกแล้ว โยนทิ้งไปก็พอ” เขาพูดขึ้น
เสียงเข้ม
เขารักความสะอาดมาก เสื้อผ้าที่สกปรกแล้วจะไม่เอามา สวมใส่อีก
“ค่ะ”
ม้วนผ้าเสร็จแล้วหยิบออกไปจากห้อง โยนทิ้งลงในถังขยะ
เพียงแต่ว่าเธอคิดไม่ถึงเลย การกระทำเล็กๆ น้อยๆ พวกนี้ กลับทำให้เกิดความวิบัติขึ้น
วันรุ่งขึ้น หลงเซียวไปทำงาน เธอพักผ่อนอยู่ที่บ้านเพราะ ได้หยุดพัก ตอนที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องรับแขก กริ่งประตู ก็ดังขึ้น
เธอคิดจะไปเปิดประตู แต่ยังไม่ทันได้ทำ โม่หรูเฟยก็วิ่งไป ก่อนแล้ว “คุณป้า มาแล้วเหรอคะ”
หยวนซูเฟิน?!
คู่ลั่วหานรีบวางหนังสือลง ลุกขึ้นกล่าวทักทาย “แม่คะ”
หยวนซูเฟินเหลือบมองเธออย่างเกียจคร้าน รับกาแฟที่ป้า หวังส่งมาให้ นั่งลงบนโซฟาราวกับเป็นภรรยาของหัวหน้า ใหญ่ ยื่นมือออกไปดึงโม่หรูเฟยไว้ “หรูเฟย มานั่งข้างๆ ป้าน่ มา”
ใบหน้าของโม่หรูเฟยเต็มไปด้วยความสุข ดูหมิ่นฉู่ลั่วหาน แล้วจึงนั่งลง
คู่ลั่วหานยืนอยู่ข้างโซฟา ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น หยวนชูเฟินเอ่ยปากพูดขึ้น “ยังจะยืนอยู่ตรงนี้อีกทำไม? ฉันเคยให้เส้นตายกับเธอแล้ว ู่ลั่วหาน เธออย่า
ไม่รู้ผิดชอบชั่วดี”
ลั่วหานพยักหน้า “ฉันรู้ค่ะ”
“ถ้ารู้ก็รีบไสหัวออกไป! อย่าให้ฉันเจอเธอในพื้นที่ของ ตระกูลหลงอีก! ยังคิดว่าข่าวยังไม่น่าเกลียดพอใช่ไหม? ฮาฮา สามปีก่อนไม่ว่าจะใช้วิธีไหนก็ตามที่ทำให้เซียวเอ๋อ และหรูเฟย เลิกกัน ตอนนี้เรื่องอื้อฉาวได้ถูกเปิดเผยยังไม่รู้ เธอมันไร้ยางอาย เซียวเอ๋อจะเสียคนแบบนี้ไม่ได้!”
คู่ลั่วหานกำหมัดแน่น “ฉันจะหย่าแน่นอน คุณวางใจเถอะ”
“โพละ!”
กาแฟที่ยังไม่เคยถูกดื่มในมือของหยวนชูเฟินสาดไปที่ ใบหน้าของฉู่ลั่วหาน โดยไม่เหลือเลยสักหยดเดียว!
ใบหน้าของฉู่ลั่วหานทั้งเจ็บทั้งร้อนเพราะถูกกาแฟร้อนๆ สาดใส่หน้า หัวใจแตกสลายดังเพลง!
“ฉันไม่ไว้ใจ! นี่คืออะไร! เธอยังอยากจะให้เซียวเอ๋อช่วยเธอแบกรับอีกมากแค่ไหน? ชีวิตของเธอมันไร้ ค่า แต่ว่าเขียวเอ่อเป็นใคร สมควรแล้วเหรอที่จะให้เขามา เสี่ยงเพื่อคนอย่างเธอ!”
ฉู่ลั่วหานตกใจ!
ในมือของเธอมีเสื้อผ้าเปื้อนเลือดของหลงเชียวอยู่ได้
อย่างไร!
เมื่อมองเห็นโม่หรูเฟย เธอก็เข้าใจแล้วว่าข้างใน และข้าง นอกนั้นกลับเชื่อมต่อกับหัวใจ
“ฉันจะไม่ปล่อยให้เซียวเอ๋อมีความสัมพันธ์กับผู้หญิงดวง ซวยอย่างเธออีกแน่นอน ฉันบอกให้เธอใสหัวออกไปจาก ตระกูลหลง ฉันจะไม่อดทนรออีกต่อไป ไม่อย่างนั้น ฉันก็ไม่ รังเกียจที่จะใช้วิธีของตัวฉันเองทำให้เธอไม่อาจเห็นเขาได้ อีกตลอดไป”
โม่หรูเฟยสะดุ้งอย่างตกใจก่อน จากนั้นก็เข้าไปลูบ หน้าอกของหยวนซูเฟิน “คุณป้า อย่าโกรธเลย เธอก็บอก แล้วไม่ใช่เหรอว่าจะหย่าแน่นอน? คุณอย่าเพิ่งกังวลไป”
คู่ลั่วหานปล่อยให้หยดกาแฟไหลลงไปตามแก้ม พูดขึ้น ช้าๆ และหนักแน่นทุกคำ “ไม่ใช่ว่าฉันไม่หย่า แต่ลูกชายของ คุณไม่เต็มใจที่จะเซ็นชื่อเอง ขอเพียงแค่เขาเซ็นชื่อ ฉันจะออกไปจากตระกูลหลง
ทันที” ศักดิ์ศรีเส้นสุดท้าย เธอไม่อาจรั้งเอาไว้ได้อีก
เห็นได้ชัดว่าหยวนชูเฟินไม่พอใจ “ฉันเคยให้เวลาเธอแล้ว ส่วนจะทำให้เขาเซ็นชื่อได้ยังไงนั้น เธอก็ไปคิดหาทางเอาเอง ถ้าอีกสามวันเธอยังอยู่ในตระกูลหลงอีก สิ่งที่รอเธออยู่ก็คือ ข่าวการล้มละลายของ บริษัทฉู่ชื่อ แล้วก็ข่าวการตัดสัมพันธ์ แม่ลูกระหว่างฉันและลูกชายของเซียวเอ๋อ ฉัน พูดจริงทำ จริง”
โม่หรูเฟยกระตุกริมฝีปากแดง ลูบหน้าอกให้หยวนซูเฟิน และมองคู่ลั่วหานด้วยรอยยิ้ม “จะนิ่งอยู่อีกทำไม? ยังไม่รีบ ใสหัวไปอีก?”
คู่ลั่วหานยกมือขึ้นเช็ดน้ำกาแฟบนหน้า มองคนทั้งสอง โดยไม่เปลี่ยนสีหน้า “ฉันไปแน่นอนอยู่แล้ว แต่ว่ายังมีเวลา อีกสองวันก่อนเวลาที่คุณให้ฉันจะหมดลง ในช่วงสองวันนี้ ไม่ว่าฉันจะทำอะไร หวังว่าคุณจะไม่เข้ามายุ่ง ถึงตอนนั้น ฉัน จะออกไปด้วยตัวฉันเอง”
