ตอนที่ 125 ผู้ชายทำกับข้าวเป็นช่างมีเสน่ห์
ในวันต่อมา ฉู่ลั่วหานตื่นขึ้นเวลาเจ็ดโมงสี่สิบ
เนื่องจากเธอมีใช้เมื่อคืนจึงไม่สามารถออกแรงลืมตาขึ้นมาได้ ทันที เมื่อลืมตาขึ้นดวงอาทิตย์ก็สาดส่องไปทั่วหน้าต่าง เธอยื่น มือออกไปเพื่อปิดม่าน แล้วหายใจเข้าลึก ๆ สองสามครั้ง
ลู่ซวงซวงไปไหนแล้ว?
“ลู่ซวงซวง? ”
คงไม่ได้ถูกเธอเตะตกเตียงไปเมื่อคืนหรอกนะ! ?
ฉู่ลั่วหานลุกจากที่นอน เมื่อมองมาที่พื้นพบว่าไม่มีใคร ก็จริง อยู่…เธอบ้าไปแล้วหรือไงกัน ใครจะไปนอนอยู่ที่พื้นกันล่ะ
เมื่อเดินออกมาจากห้องนอน กลิ่นอาหารหอมยั่วยวนลอยออก มาจากห้องครัว ฉู่ ลั่วหาน ขมวดคิ้ว ใครเป็นคนทำอาหารกัน?
ลู่ซวงซวง ที่เอาแต่ใจและไม่แตะต้องงานบ้านของเธอคนนี้ เปลี่ยนไปในชั่วข้ามคืนงั้นหรือ?
“ว้าวๆๆๆ ที่รักตื่นแล้วเหรอ โอ้โหเธอช่างโชคดีจริงๆ ตื่นมาก็ มีอาหารเช้าอร่อยๆกิน และยังเป็นฝีมือของเชฟระดับเทพด้วย แท่นแทนแท้น! อาหารจานแรก ผัดบรอกโคลี!
ลู่ซวงซวงเดินถือจานออกมาจากห้องครัว ใบหน้าที่สดใสเช่น นี้ราวกับได้พบเทพบุตรเข้าอย่างนั้นแหละ
แต่ว่า ในครัวยังมีเสียงอยู่ นี่มันเกิดอะไรขึ้น? ลู่ซวงซวงวาง อาหารลงแล้วปล่อยให้ฉู่ลั่วหานไปในห้องครัวด้วยตัวเอง ฉู่ั่ วหาน ไปที่ประตูเมื่อเธอเงยหน้าขึ้นและเห็น ถังจิ้นเหยียน ที่ กำลังจดจ่อกับการทำอาหารโดยหันหลังให้เธอ
เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวและผ้ากันเปื้อนสีฟ้าอ่อน ในมือถือ
ตะหลิวไม้อีกข้างหนึ่งจับกระทะ แผ่นหลังของเขากว้างขวาง ภาย ใต้กลิ่นควันอาหารเขายังคงสะอาดสะอ้านน่ามอง
ฉู่ลั่วหานรู้สึกผิดเล็กน้อยเธอรู้สึกตื้นตันและประหลาดใจมาก ขึ้น ” ท่านรองคะทำไมคุณ … มาอยู่ที่นี่ได้?”
เมื่อถังจิ้นเหยียนได้ยินเสียงจึงหันหน้าไป ” เหลือจานสุดท้าย ก็กินได้แล้ว เดี๋ยวคุณไปล้างหน้ารอเลยนะครับ”
น้ำเสียงที่เป็นธรรมชาตินั้น หากเป็นสามีภรรยาที่แต่งงานกัน มาหลายปี คงไม่รู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติ
ฉู่ลั่วหานยืนงง
ลู่ซวงซวง พี่มพำข้างหูของเธอ “ที่รักคุณโชคดีมาก ท่านรอง มาที่นี่ตั้งแต่ 6 โมงเช้าและยุ่งอยู่ในครัว เขาบอกว่าตอนนี้เธอไม่ ที่นิติ สบายและต้องการใครสักคนที่จะมาดูแล และเขาไม่ให้ฉันเข้าไป ช่วยเลย ผู้ชายที่ทำอาหารเป็นนี่หล่อจัง!”
มาตั้งแต่6โมง?
ฉู่ลั่วหานรวบผมที่ไม่ได้จัดทรงให้เป็นระเบียบ”ฉันขอตัวไป ล้างหน้าแปรงฟันก่อนนะ”
ลู่ซวงซวงเบ้ปาก “ต่อให้เธอไม่ล้างหน้าแปรงฟันสักชาติหนึ่ง ท่านรองก็ไม่รังเกียจเธอหรอก เห้อ เป็นผู้ชายที่ดีจริงๆ”
ลู่ซวงซวงยังพูดพึมพำไม่หยุดปาก ฉู่ลั่วหานแปรงฟันโดยไม่ สนใจเธอ จากนั้นบ้วนฟองยาสีฟันออกมา “นี่คุณลู่ซวงซวงคะ ช่วยออกไปก่อนได้ไหม ฉันจะเข้าห้องน้ำ”
“ฉู่ลั่วหานฉันพูดจริงๆนะ คุณหมอถังเป็นผู้ชายที่ดีมากๆ ๆๆๆๆๆ เธอต้องรักษาเค้าไว้ให้ดีนะ! ” คู่ลั่วหานปิดประตูดังปีง เรื่องที่หลงเชียวเป็นคนดีนั้นเธอรู้มา
โดยตลอด เขาทำเพื่อเธอมานักต่อนักและเธอเองก็ซาบซึ้งใน น้ำใจ แต่ระหว่างพวกเขานั้นมันเหมือนขาดอะไรบางอย่าง”
ไม่ว่าเขาจะดีเพียงใดก็ไม่สามารถทำให้เธอใจสั่นได้
เมื่อออกมาจากห้องน้ำ บนโต๊ะมีอาหารสื่อย่างและซุป 1 อย่าง บร็อคโคลี มะเขือ ปลา ซี่โครง ซุปไก่ดำโกจิเบอร์รี่ ทุกอย่างเป็น ของที่เธอชอบ
ถังจิ้นเหยียนสวมเสื้อผ้าสีขาวสะอาดและกางเกงขายาวสีดำ นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารร่างกายเขาสะอาดสะอ้านน้ำฆ่าเชื้อใดๆ ติดตัว มองแล้วช่างสบายตา
ลู่ซวงซวงหยิบตะเกียบขึ้นมา แล้ววางลง “เอ่อนี่ พวกคุณทั้ง สองคะ ฉันนึกได้ว่ามีธุระต้องจัดการขอตัวกลับก่อนนะ แล้วจะ มากินข้าวด้วยวันหลัง”
เป็นข้ออ้างที่ฟังไม่ขึ้นเลยจริงๆ!
ฉู่ลั่วหานคว้าตัวเธอไว้ “แต่คุณหมอถังอุตส่าห์ทำอาหาร สำหรับสามคนแล้ว นั่งลงแล้วกินซะ”
ถังจิ้นเหยียนยิ้มเบา ๆ ” คุณลู่กินข้าวด้วยกันเถอะครับ เป็น กับข้าวง่ายๆที่ทำกินเองที่บ้าน ลองชิมดูว่าชอบหรือไม่”
เมื่อเขาพูดจบเขาก็ใช้ตะเกียบหยิบซี่โครงเปรี้ยวหวานชิ้นหนึ่ง ให้ ฉู่ลั่วหาน “ไม่ได้ทำกับข้าวนานแล้ว ฝีมืออาจตกไปบ้างนะ ครับ”
นี่เรียกว่าไม่ได้ทำนานแล้วงั้นเหรอ ฝีมือตกงั้นเหรอ แค่ดูจาก
สีสันทักษะการทำอาหารก็น่าทึ่งมากแล้ว
” ท่านรองฯถ่อมตัวเกินไปแล้วค่ะ อร่อยมาก ขอบคุณจริงๆ”
ลู่ซวงซวงยิ้มแล้วตักอาหารใส่ปาก “โอ้โห! อร่อยมากจริงๆ ด้วย! คุณหมอถังถ้าใครได้ไปเป็นสามีนี่คงโชคดีมากๆเลยนะ คะเนี่ย!
ตึง!
ฉู่ลั่วหานเหยียบเข้าที่เท้าของเธอ ลู่ซวงซวงเจ็บจนหุบปาก ฉู่ลั่ วหานยัยจอมวายร้ายใช้กำลัง!
หลังกินอาหารเช้า ถังจิ้นเหยียนกำลังจะล้างชามแต่ฉู่ลั่วหานบ อกให้เขาหยุด “ฉันทำเองค่ะ คุณไปทำงานเถอะฉันดีขึ้นมากแล้ว อยู่อย่างนี้ฉันก็รู้สึกไม่ดี ในตอนบ่ายฉันจะกลับไปทำงานที่โรง พยาบาลค่ะ”
ถังจิ้นเหยียนถูกแขนเสื้อของเขาขึ้นเผยให้เห็นแขนที่สะอาดเอื้อมมือไปหยิบจานและล้างมัน “เช้านี้นมทักผ่อน ตอนบ่ายผม จะกลับไปที่ทำงานพร้อม คุณ และคุณหมอผูอย่าปฏฏิเสธผมนะ
ครับ”
เขาพูดอย่างหนักแน่นจนเธอไม่รู้จะปฏิเสธอย่างไร
เธอกัดฟันแล้วหยิบจานออกมาล้างช้าๆ พูดว่า “ท่านรองคะ ที่ จริง ไม่ต้องทำแบบนี้กับฉันก็ได้”
“ผมรู้ว่าผมกำลังทำอะไรอยู่ อย่ากังวลใจไปเลย ตอนนี้เขาไม่ ได้อยู่ในประเทศและคุณไม่มีญาติคนอื่น ๆ ผมจะดูแสคุณอย่าง เต็มที่ เมื่อเขากลับมาผมจะจากไปทันที ”
“ท่านรอง… 1 1/
“ดูคุณสิล้างจานยังไงเปียกไปหมดแล้วไปนั่งพักผ่อนและ ครับ เดี๋ยวผมล้างเอง”
ความอ่อนโยนที่ฝังเข้าไป ในกระดูก ทำให้เธอรู้สึกว่าช่างโซค
ดีจริงๆ
ลู่ชวงชวงจากไป โดยไม่ได้บอกกล่าว ในห้องเหลือเพียงพวก เขาสองคน ทำให้ฉู่ลั่วหานรู้สึกเขินเล็กน้อย
“ท่านรองคะมือถือฉันพังแล้ว คงต้องเอาไปซ่อม
“ผมไปเป็นเพื่อนร่างกายคุณตอนนี้ไม่ควรขับรถ อีกอย่างคุณ ออกไปเองตอนนี้ไม่กลัว
เขายิ้มแล้วยื่นมือไป เป้าของเธอมาถึอไว้
เจ้าหน้าที่ซ่อมมือถือบอกว่ามีปัญหาจากภายใน และจะใช้ เวลาสามวันในการซ่อม
สามวัน!
ถังจิ้นเหยียนบอกว่า “เอาซิมออกมาก่อนครับ” ผ่านไป 5นาที ในมือของเธอถือโทรศัพท์เครื่องใหม่อยู่
เธอไม่ได้พูดอะไรออกมา
ถังจิ้นเหยียนยัดเยียดมือถือให้เธอ “ไม่กี่พันเท่านั้นเอง คุณ อย่ามองผมด้วยสายตาแบบนั้นสิครับ ผมใส่ซิม ให้แล้วลองใช้ดู สิ ส่วนข้อมูลในเครื่องเก่าเมื่อซ่อมเสร็จแล้วค่อยย้ายมา”
ฉู่ลั่วหานอ้าปากค้าง “เดี๋ยวฉัน โอนเงินให้นะคะ ถ้าคุณไม่เอา ฉันก็ไม่เอา”
ถังจิ้นเหยียนหัวเราะ “ครับๆ คุณหมอฉู่พูดมีเหตุผล”
เมื่อเปิดเครื่อง ข้อความต่างก็เด้งขึ้นมามากมาย!
มีข้อความยี่สิบกว่าข้อความจากหลงเซียว
ฉู่ลั่วหานปลีกตัวออกมาจากถังจิ้นเหยียนเพื่อดูข้อความของ หลงเซียว เขากลับมาแล้วถามว่าเธออยู่ที่ไหน ทำไมไม่เปิด เครื่อง เธอเป็นอะไรหรือเปล่า
เธอรับรู้ได้ถึงความอบอุ่นจากเขาที่ส่งผ่านหน้าจอมือถือนี้ แต่เมื่อเลื่อนลงมา เป็นข้อความของหยวนชูเฟิน
“จู่ลั่วหาน เวลาที่ให้คุณหมดแล้ว ตระกูลฉู่ทำเรื่องอับอาย พวกเราไม่สามารถรับได้อีกต่อไป รีบยุติการแต่งงานกับลูกชาย ฉันเสีย ไม่อย่างนั้นเราจะได้เห็นดีกัน! ”
“อีกอย่างเธอคิดว่าไม่รับสายฉันก็สามารถหลบหนีความเป็น
จริงนี้ได้เหรอ! ห์นึ หลงเชียวไม่อยู่ในประเทศ แต่ว่าฉันยัง
อยู่! รีบเก็บข้าวของของเธอแล้วออกไปซะก่อนที่หลงเซียวจะ กลับมา แล้วไปหาที่ที่ควรอยู่ อย่าให้เราหาเธอพบอีก” การคุกคามและการถากถางอันเยือกเย็นนั้นเจ็บปวดพอ ๆ กับ
การตบหน้าเธอ
ความหมายคือให้เธอจากไปก่อนที่หลงเชียวจะกลับมา แต่น่า
เสียดายที่เธอไม่เห็นข้อความและตอนนี้เขากลับมาแล้ว “ท่านรองคะ ฉันเกรงว่าจะไปโรงพยาบาลเป็นเพื่อนคุณไม่ได้
แล้ว ต้องขอโทษด้วยนะคะ”
เธอพูดด้วยความลังเลใจ เขาเข้าใจได้ทันที “เขากลับมาแล้ว ใช่ไหม ผมจะรักษาสัญญาที่ให้ไว้ ให้ผมไปส่งไหมครับ?”
“ไม่เป็นไรค่ะ คุณไปโรงพยาบาลก่อนเลย ฉันจะเข้างานให้ ตรงเวลา”
ทำไมเธอจึงรีบปลีกตัวจากถังจินเหยียน เพราะอยากพบหลง เชียวเร็ว ๆงั้นหรือ?
เธอยืนอยู่ข้างถนนเป็นเวลานานโดยไม่ได้ทำอะไร เธอเพียง แค่ต้องการรักษาระยะห่างของเธอไว้ กลัวว่าเธอจะปล่อยให้หัวใจของเธอเปลี่ยนไปก่อนที่จะยุติการแต่งงาน
เมื่อโทรศัพท์สายแรกดังขึ้น เป็นสายจากหลงเซียว เธอมองดูชื่อของผู้ที่โทรมาอยู่นานกว่าจะรับสาย
“ฉู่ ลั่วหาน ในที่สุดคุณก็รับสายผมเสียที คุณอยู่ที่ไหนผมจะไป หาคุณเดี๋ยวนี้ อย่าหลบหน้าผม บอกผมมาว่าคุณอยู่ที่ไหน? ”
เสียงของเขาชัดเจนและไพเราะก้องในหู เหมือนไวน์แดงรส เข้มข้น เวลาผ่านไปเพียงสามวัน แต่เหมือนนานถึงสามปีสำหรับ
เธอ
เธอระงับความตื่นเต้นแล้วตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆว่า “ฉันอยู่
ข้างนอก”
เมื่อได้ยินเสียงของเธอเขาก็โล่งใจ การติดต่อเธอได้ถือเป็น ข่าวดีที่สุดในเวลานี้!
“บอกตำแหน่งผมมา ผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้”
ทันทีของเขาคือทันที่จริงๆ เพียงสิบนาทีหลังจากที่เธอวางสาย Rolls-Royceคันหนึ่งจอดอยู่ตรงหน้าเธอ คู่ลั่วหาน นั่งบนม้านั่ง มองเห็นรองเท้าหนังเงาคู่หนึ่งเดินก้าวออกจากรถ จากนั้นก็ ปรากฏใบหน้าอันอบอุ่นที่เธอไม่ได้พบเป็นเวลานานของหลง เซียว
เขาเดินตรงเข้ามาแล้วอดไม่ได้ที่จะนั่งยองๆตรงหน้าเธอ จับ มือของเธอไว้ในฝ่ามือของเขาราวกับขุมทรัพย์พูดว่า “ผมกลับมา แล้ว”เขาพูดว่า กลับมาแล้วด้วยน้ำเสียงไพเราะอบอุ่นน่าหลงใหล ฉู่ลั่วหานยิ้มด้วยความเหนื่อยอ่อน “ยินดีต้อนรับนะคะ” หลงเชียวขมวดคิ้วถามว่า “เป็นอะไรไปครับ? ”
คู่ลั่วหานพูดไม่ออก เรื่องที่หยวนชูเฟินบังคับเธอนั้นแทงอยู่ใน ใจเธอ แต่ผู้ชายตรงหน้านี้เป็นเหมือนดวงใจของเธอ
ไม่ว่าจะอยู่หรือไป ก็เจ็บปวดหัวใจ
“ไม่มีอะไรค่ะ คุณจัดการธุระเรียบร้อยแล้วเหรอคะ? ” เธอคิด ไปคิดมาสุดท้ายตัดสินใจเปลี่ยนหัวข้อสนทนา
หลงเชียวได้ยินเธอพูดดังนั้นก็ตอบว่า “จัดการเรียบร้อยแล้ว ครับ แต่สำหรับเรื่องบริษัทจู่ชื่อนั้น ผมเสียใจด้วยจริงๆ ตอนที่ ผมรู้เรื่องทุกอย่างมันสายไปเสียแล้ว”
บุคคลนิรนามนั้นไม่ใช่เขา…เธอผิดหวังเล็กน้อย หวังว่า จะเป็นเขา
“เรื่อง มันผ่านไปแล้ว ต่อให้บริษัทฉู่ชื่อต้องสลายไป บางทีก็ อาจจะเป็นเรื่องดีก็ได้ค่ะ” เธอจงใจพูดกับเขา
หลงเชียวหัวเราะ เขายิ้มและจับมือเธอมาวางไว้ ” แม้ว่าบริษัท ฉู่ชื่อจะยังอยู่ในมือของฟางหลิงหยู้แต่ผมจะไม่บังคับให้คุณทำ อะไรแน่นอน ผมจะแสดงความจริงใจให้คุณเห็น”
ฉู่ลั่วหานจะดึงมือกลับมา แต่สู้แรงเขาไม่ได้
เขาเปิดประตูรถด้วยมือข้างเดียว หลงเชียวมองไปที่เธออย่างลึกซึ้งราวกับว่าเขากำลังจะห่อหุ้มเธอไว้ในเกลียวคลื่นที่ไม่มีที่สิ้น สุด เขาบอกเธออย่างนุ่มนวลว่า “ที่รักครับ พวกเรากลับบ้านกัน
นะ
