ตอนที่ 138 ล่องเรือสำราญส่วนตัว ดินเนอร์ใต้แสง
เทียน
นาฬิกาเรือนนี้มีชื่อด้วยหรือ?
“ชื่ออะไร?”
คุณชายคงตั้งชื่อขึ้นสดๆสินะ?
หลงเชียวยกแขนเธอขึ้นพิจารณาไปมา เขาพอใจกับ นาฬิกาที่ประดับบนข้อแขนเธออย่างมาก ผู้หญิงของเธอต้อง เสวยสุขกับการสั่งทำขึ้นหนึ่งเดียวในโลกถึงเหมาะสมกับ สถานะของเธอ ไม่อย่างนั้นคงเป็นความผิดพลาดของผู้เป็น
สามีอย่างเขา
“มันชื่อไม่ถึงกับตาย”
น้ำเสียงหนักแน่นแน่วแน่ราวหินก้อนใหญ่ที่ถูกโยนลง ทะเลสาบ ที่สร้างประกายคลื่นยักษ์ขึ้น ปฏิกิริยาบนใบหน้า ของฉู่ลั่วหานเพราะความประหลาดใจสุดขีดใบหน้าแน่นึ่งไร้ ปฏิกิริยาใดเหลือเพียงความสับสนที่ฉาบบนใบหน้า
เมื่อเห็นปฏิกิริยาของเธอ หลงเชียวหัวเราะเบาๆ นิ้วมือ เรียวยาวแตะลงบนพวงแก้ม ประคองแก้มนวลเอาไว้ พลาง เอ่ยอย่างได้ใจ “ดูท่าของขวัญชิ้นนี้เลือกถูกแล้วหละ”
เธอไม่ได้ตกใจในของขวัญ แต่เป็นชื่อของขวัญชิ้นนี้ต่างหาก ลึกซึ้ง หนักอึ้งเหลือเกิน หนักจนเธอแบกรับเอาไว้ไม่ไหว
คู่ลั่วหานใช้เวลาหลายนาทีกว่าจะเรียกสติกลับคืนมาได้ “ขอบคุณค่ะ สำหรับของขวัญสุดหรู เพียงแต่ ฉันไม่มีของ ขวัญตอบกลับคุณ”
หลงเชียวลูบไล้นวลแก้มของเธอเบาๆ นัยน์ตาดำขลับมี ความเอ็นดูที่ไม่คุ้นเคยซ่อนอยู่ “เธอมี เพียงแต่ตัวเธอเอง
ไม่รู้”
มีหรือ? ต่อให้พลิกหาทั่วบ้าน ก็คงหาของขวัญที่งดงามได้
ไม่เท่า
อย่างน้อยที่สุดหมอจู่คิดว่าเป็นเช่นนั้น
“โอเค ทานอาหารเถอะ ทานเสร็จแล้วไปที่ๆนึงกับผม”
หลงเชียวยึดตัวขึ้น กลับไปยังที่นั่งของตน นาฬิกาวาววับ เรื่องรองบนข้อมือของเธอ ยังคงรู้สึกราวสิ่งเหล่านี้เป็นเพียง ความฝัน
หลงเชียวเปลี่ยนไปแล้วจริงหรือ? ถูกอะไรกระทบ
กระเทือนกันแน่?
“ช่วงบ่ายเธอไม่ต้องทำงานแล้วใช่ไหม? หากฉันเดาไม่ ผิด ตอนนี้ทางบริษัทคงสร้างแรงกดดันให้คุณไม่น้อย คุณจะ กลับไปจัดการก่อนไหม?”
เธอนึกขึ้นได้ตอนนี้สายไปหรือเปล่านะ?ก็ได้ สองวันมานี้ไอคิวอันน้อยนิดของหมองูไม่พอใช้
หลงเชียวหยิบมืดช่อมขึ้น อาหารบนจนถูกย่อยสลายไป กว่าครึ่ง ต่อมรับรสของท่านเซียวในวันนี้ดีเป็นพิเศษ “การ งานไม่ราบรื่น ความรักราบรื่น ข้อแลกเปลี่ยนเช่นนี้คุ้มค่า”
เสมือนว่าคำตอบไม่ตรงคำถาม แต่ฉู่ลั่วหานเข้าใจใน ความหมายนี้ดี
หลังอาหาร หลงเชียวขับรถด้วยตัวเอง คู่ลั่วหานจ้องมอง ยังดอกไม้ใบหญ้าริมทางที่ถดถอยไปเรื่อยๆ หนทางที่ไปสู่ กลับไม่คุ้นเคย รถยนต์แล่นออกนอกเขตเมือง เส้นทางข้าง หน้าเป็นเส้นทางออกจากตัวเมืองไปสู่ชนบท
“คุณจะไปไหน?”
หลงเชียวหัวเราะอย่างได้ใจ รอยยิ้มที่ไม่ธรรมดาพลอย เผยสถานะอันสูงส่งของเขา ที่ถูกดูดกลืนอย่างถอนตัวไม่ได้ เพียงแค่จ้องมอง
“ไกลนิดหน่อย เหนื่อยก็นอนพักซะสิ ถึงแล้วฉันจะเรียก เธอ” หลงเชียวพินิจทางเข้าข้างหน้า ป้ายบอกทางชี้ให้เห็น ว่าเขากำลังขึ้นทางด่วน
คู่ลั่วหานตั้งหน้าตั้งตา “คุณไม่ได้จะขายฉันหลอกนะ?”
“ฮ่าฮ่า!” เขาหัวเราะอย่างสบายใจ เสียงทุ้มบนรถอันคับ แคบสะท้อนกึกก้องอยู่ภายใน ราวบนโลกนี้มีเพียงจิตวิญญาณของเขาเท่านั้น “ใช่แล้ว ฉันจะขายเธอ เพื่อราคาที่ สูงขึ้น จึงต้องรับประกันความสดชื่น ทางที่ดีหมอฉู่นอนจีบสัก พักจะดีที่สุด ถึงที่แล้วดูไร้เรี่ยวแรง แบบนั้นไม่ได้นะ
“ท่านเขียวสมกับเป็นนักลงทุน ทำธุรกิจแม้กระทั่งกับฉัน
“หาผลประโยชน์จากท้องถิ่น ใช้ทรัพยากรที่มีอยู่อย่างคุ้ม
ค่า”
ปากคอเราะราย!
“นอนได้แล้ว หนทางยังอีกยาวไกล” รอยยิ้มบนใบหน้า ของเขายังไม่ทันจางหาย รอยยิ้มนี้ดึงดูดมากไปกว่าเก่าเสีย
อีก
คู่ลั่วหานทั้งตื่นตระหนกและไม่สบายใจ ในสามปีมานี้เธอ ไม่เคยได้รับการใส่ใจ เขาจะทดแทนสิ่งเหล่านั้นในช่วงเวลา สุดท้ายอย่างนั้นจริงหรือ?
มากเกินไปหรือเปล่า?
ภายในรถเงียบสงัด หลงเชียวบังคับรถอย่างตั้งใจ ทางด่วนสายนี้รถรางค่อนข้างมาก เขาต้องรับประกันความ ปลอดภัย
ครู่หนึ่ง หญิงสาวข้างกายทิ้งไว้เพียงเสียงลมหายใจแผ่ว เส้นผมประปรายโยกไปย้ายไปในขณะที่เธอหลับสนิท จู่ล่ วทานหลับนอนไม่สง่าแต่ไหนแต่ไร
หลงเชียวเผยรอยยิ้มอันทรงเสน่ห์ พลางสังเกตเห็นหัวของ คู่ลั่วหานเอียงตก เขาค่อยๆเอื้อมมือ ประคองหัวของเธอเอา ไว้
หัวของหญิงสาวแนบหนุนกับฝ่ามือใหญ่ ที่สุดเข้าสู่ห้วง
นิทราอันแสนหวาน
ท่านเชียวบังคับรถด้วยมือเดียว เป็นหมอนหนุนให้เธอ สามชั่วโมงเต็ม เครื่องยนต์หยุดลงที่หมาย เธอยังคงหลับลึก
ในห้วงนิทรา
ยัยบ้าน ไม่ได้นอนมาครึ่งปีหรือไง?
รถหรูโรลส์รอยซ์จอดสนิทในลานคฤหัสถ์ริมทะเล หลง เชียวประคองร่างหญิงสาว อุ้มเธอลงจากรถ พลางจับจ้อง หญิงสาวในอ้อมกอดอย่างรักใคร่ พร้อมเอ่ยเสียงแผ่ว “ั่ หวาน เราถึงกันแล้ว
ฉู่ลั่วหานไม่รู้สึกตัว เพียงแค่ขยับตัว ซุกหัวเข้ากับอกแกร่ง หลับลึกกว่าเดิม
ท่านเชียวสายหน้า เดินเท้าเปล่าเข้าสู่คฤหัสถ์ภายใต้คลื่น ทะเลระลอกใหญ่
ณ บริษัทMBK
“แกว่าไงนะ ติดต่อไม่ได้ กลับไม่รู้เจ้านายตัวเองไปไหน หรือ ฉันว่าแกไม่อยากทำต่อแล้วใช่ไหม!”
หลงถึงขี้หน้าตำทอจีตงหมิง จิงหมิงไม่กล้ามีปากเสียง ใดๆ เพียงยืนก้มหน้าในห้องทำงานประธานใหญ่
เหลียงจังขุนทำลายบรรยากาศ “ท่านครับ บางที่ท่าน ประธานอาจมีเรื่องเร่งด่วน ไม่ทันได้แจ้งเอาไว้ ท่านอย่า โมโหไปเลยครับ”
หลงถึงหัวเราะแห้ง “เพิ่งก่อเรื่องขึ้น พริบตาเดียวกลับไม่ พบแม้เงา ช่างกล้าจริงๆ! ประธาน? ฉันว่ามันไม่อยากอยู่ แล้ว หาให้เจอเดี๋ยวนี้ ต้องหาให้พบก่อนประชุม หากหาไม่ เจอ แกก็ไม่ต้องกลับมาแล้ว!”
จี้ดงหมิงก้ม หน้า ครับ ท่านประธานใหญ่”
“ยืนนิ่งอะไรอยู่? ไสหัวออกไป”
จี้ตงหมิงถูกต่าทอและตักเตือนพลางออกจากห้องทำงาน ระหว่างทางจี้ตงหมิงมีนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น เขาลองใช้วิธี ทั้งหมดที่คิดได้แต่ก็ยังติดต่อไม่ได้เหมือนเคย ราวเจ้านาย
ของตนหายสาบสูญ
เจ้านาย อย่าเอาแต่ใจในเวลาแบบนี้จะได้ไหมครับ?
จี้ตงหมิงร่ำให้โดยไร้น้ำตา เดินกลับห้องทำงานประธาน ด้วยความรู้สึกหนักอึ้งกว่างานศพเสียอีก
เหลือเวลาราวหนึ่งชั่วโมงกว่าจะถึงเวลาประชุม เขาจะไป หาคนจากที่ไหนกัน?
“ประธานขับรถที่เขาขับมาทำงานวันนี้ออกไป โดยที่ไม่ได้ บอกอะไรไว้เลย” แอนดี้เอ่ย
จี้ตงหมิงรู้แค่ว่าเขาขับรถกลับคฤหัสถ์ แต่ตอนนี้คฤหัสถ์ ไม่มีใครอยู่เลย
ปวดหัว
“ฮ่าฮ่า” จี้ตงหมิงหัวเราะออกมา เผยให้เห็นฟันขาวเรียง
เป็นระเบียบ
แอนดี้กระตุกมุมปาก “ผู้ช่วย จี้ คุณไม่เป็นไรใช่ใหม?”
“ไม่เป็นไร พวกคุณทำงานต่อไปเถอะ ผมจะไปแผนกการ
ตลาด”
“คุณไม่ตามหาประธานแล้วหรือ?”
“ประธานจะกลับมาเอง หากหาเจอขึ้นมา ผมอาจไม่มีชีวิต
รอด”
หมายความว่าอย่างไร?
หมายความว่าอย่างไร หลังความสัมพันธ์ทั้งสองดีต่อกัน ได้เห็นการกระทำของท่านประธานแล้วนั้น จี้ตงหมิงเข้าใจถึง ทิศทางที่เจ้านายตนไปสู่ทันที
เพื่อหลบเลี่ยงการงาน โลกของคนสองคน ที่สุดท่าน
ประธานก็มีความรักกับเขาสักที
“ประธานขับรถที่เขาขับมาทำงานวันนี้ออกไป โดยที่ไม่ได้ บอกอะไรไว้เลย” แอนดี้เอ่ย
จี้ตงหมิงรู้แค่ว่าเขาขับรถกลับคฤหัสถ์ แต่ตอนนี้คฤหัสถ์ ไม่มีใครอยู่เลย
ปวดหัว
“ฮ่าฮ่า” จี้ตงหมิงหัวเราะออกมา เผยให้เห็นฟันขาวเรียง
เป็นระเบียบ
แอนดี้กระตุกมุมปาก “ผู้ช่วย จี้ คุณไม่เป็นไรใช่ใหม?”
“ไม่เป็นไร พวกคุณทำงานต่อไปเถอะ ผมจะไปแผนกการ
ตลาด”
“คุณไม่ตามหาประธานแล้วหรือ?”
“ประธานจะกลับมาเอง หากหาเจอขึ้นมา ผมอาจไม่มีชีวิต
รอด”
หมายความว่าอย่างไร?
หมายความว่าอย่างไร หลังความสัมพันธ์ทั้งสองดีต่อกัน ได้เห็นการกระทำของท่านประธานแล้วนั้น จี้ตงหมิงเข้าใจถึง ทิศทางที่เจ้านายตนไปสู่ทันที
เพื่อหลบเลี่ยงการงาน โลกของคนสองคน ที่สุดท่าน
ประธานก็มีความรักกับเขาสักที
คู่ลั่วหานสลัดผ้าคลุมออก หน้าต่างสูงใหญ่ ถูกแสงอร่ามสี ทองสาดย้อมจนเกิดกุหลาบสีทองขึ้นประทับบนผิวน้ำ
คลื่นแสงเป็นระลอก แลดูสวยงาม
ลมทะเลพัดพลิ้วผ้าม่าน ราวความฝันที่สั่นสะเทือนไปทั่ว หัวใจ ที่นี่ สวยจังเลย!
หลังจัดการล้างหน้าเรียบร้อย เธอสวมใส่ชุดกระโปรง ลูกไม้สีม่วงที่เขาเตรียมไว้ให้ ราวเทพธิดาที่ปรากฏกายต่อ หน้าเขา ผิวขาวนวลใสจนเกิดราศี เส้นผมราวสายลมที่พลิ้ว ไหว
หลงเชียวต้องมนต์สะกดของหญิงสาวตรงหน้า จนเสียการ
ควบคุม
มือใหญ่กุมมือเล็กเอาไว้อย่างอดไม่ได้ เขาชมเธอไม่ขาด สาย “สวยมาก เสื้อผ้าชุดนี้มีราคาขึ้นมาเลย”
เขาเบิกบานใจ
“ขอบคุณ ท่านเซียวซื้อเสื้อผ้าให้ผู้หญิง รสนิยมดีทีเดียว”
“คุณนายหลงพูดแบบนี้ ชมจริงหรือเปล่า?”
“แล้วแต่คุณหลงจะเข้าใจ” เธอเหล่ตามองเขา ด้วยรอย ยิ้มที่น่ารักสดใส
ทั้งคู่จูงมือกันจนถึงริมทะเล เรือสำราญส่วนตัวจอดเทียบริมทะเล เรือสำราญที่ยาว40กว่าเมตร คันสีขาว เพียงแค่รูป ลักษณ์ความหรูหราภายนอกก็รู้แล้วว่าเป็นเรือส่วนตัว ยิ่งไม่ ต้องพูดถึงด้านใน….ที่อลังการงานสร้าง!
“เชิญขึ้นเรือครับ”
ชายหนุ่มประคองตัว เผยรอยยิ้มอย่างสง่า นิ้วมือเรียวยาว ลูบไล้ส่วนโค้ง
หลังขึ้นเรือ กลิ่นหอมของดอกกุหลาบอ่อนรอยเข้ามา “วัน นี้ไม่ใช่วันพิเศษอะไรใช่ไหม?” คนอย่างท่านเชียว ไม่จำเป็น หลอก เธอผ่านช่วงวัยหนุ่มสาวรักหวานแหววมาแล้ว
หลงเชียวขึ้นเรือ ชายหนุ่มในชุดสูทสีขาว ก้าวเท้าหยุดอยู่ ตรงหน้าเธอ”ออกมารับประทานอาหารกับภรรยา ใคร กำหนดกันว่าต้องเป็นวันสำคัญเท่านั้น? วันนี้เธอมีหน้าที่ เสวยสุขกับวิวทะเล ไม่ต้องคิดอะไรทั้งนั้น”
คู่ลั่วหานเต็มไปด้วยรอยเส้นสีดำบนหน้าผาก “หลงเชียว คุณไม่ต้องทำแบบนี้ ฉันรู้ว่าคุณอยากชดเชยให้กับเวลาสาม ปีที่ผ่านมา แต่ไม่ต้องหลอกนะ แล้วเราก็ทานกันมาแล้วด้วย เมื่อเที่ยง”
ท่านหลงปิดปากเธอ “ท่าทาง ฉันปิดปากเธอด้วยอาหาร จะดีกว่า ไม่เช่นนั้นภรรยาของฉันชอบทำให้ฉันไร้คำพูดอยู่ เสมอ ฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน”
อิม?
คู่ลั่วหานกระพริบตาปริบ จับจ้องชายหนุ่มที่ท่าจริงจัง เขา พูดจริงใช่ไหม?
ก็ได้ เธอยอมรับเธอชอบจี้ใจดำเขา แล้วทำไมหละ? ยิ่ง เธอจี้ใจดำเขา เธอยิ่งรู้สึกมีความสุขได้ใจ
เห็นสายตาที่กลอกไปมา เขายิ้มออกมา “เธอสัญญาก่อน
จะไม่ขัดฉัน ฉันถึงปล่อยมือ”
เขาราวกำลังง้องอนเด็กเล็ก
ให้ตาย!
ฉู่ลั่วหานตัดสินใจออกจากพันธนาการก่อนแล้วค่อยแทง ข้างหลัง พลางกระพริบตา เป็นการตกลง
ดีมาก
เขาปล่อยมือออกมาริมฝีปากเธอ วางเธอลงบนเก้าอี้บา ร็อค ในชุดกระโปรงที่สง่างาม ความสวยสดของเธอใน ค่ำคืนนี้เป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียวเท่านั้น
โต๊ะอาหารทรงยาว ประดับประดาด้วยกุหลาบ4ด้าน ตรง กลางประดับด้วยเทียนยาว ด้านบนเป็นเทียนที่ถูกจุดนับสิบ เล่ม
ทั้งสองนั่งประจันหน้ากัน หน้าต่างถูกเปิดออก หรูหรางดงามทั้งในและนอก
หลงเชียวยกแก้วไวน์แดงขึ้น ซูไปยังหน้าหญิงสาว “ขอ ต้อนรับเธอสู่การเป็นผู้หญิงของฉันอย่างแท้จริง คุณจู่”
น้ำเสียงของเขาเสมือนไวน์แดงในแก้ว ไหลเวียนภายใต้ แสงเทียนสลัว พลอยทำให้คนหลงใหลมัวมีน
อู่ลั่วหานนิ้วมือขาวซีด แขนเรียวหนักอึ้งจนแทบยกแก้วไม่ ขึ้น หากเธอไม่ได้ป่วย คืนนี้คงเป็นการเปิดตัวที่ดีงามที่สุด
ความเจ็บปวดกรีดแทงลึกสุดขั้วหัวใจ!
เจ็บปวดในใจเธอหัวเราะทั้งน้ำตา จับจ้องเขาจากที่ไกล “หลงเชียว คุณเป็นนักธุรกิจ นักธุรกิจจะไม่ทำธุรกิจที่ขาดทุน อยู่กับฉัน คุณมีแต่จะเสีย ….มากกว่าได้ เลิกทำแบบนี้ เถอะ?”
