ตอนที่ 133 เพื่อเธอ เขายอมต่อต้านฟ้าดิน
แสงไฟที่แทงที่มกะทันหันจับดึงทุกสายตาได้อยู่หมัด ดาว เด่นที่ยืนบนเวทีสูญเสียจุดศูนย์กลาง ยืนนิ่งอึ้งอย่างอึดอัด
ใครกันช่างกล้า กล้าแย่งซีนเด่นในงานวันเกิดโม่ล่างคุน! ตั้งใจทำให้ขายขี้หน้ากันชัดๆ? ไม่เพียงแค่ขายขี้หน้านี้
มันตบหน้าตระกูลโม่ชัดๆ
หากแต่ หลังจากนั้นหลายวินาที รถลีมูซีนปรากฏขึ้น อุด ปากทุกคนในงานได้สนิท!
รถของหลงเชียว
ทุกคนในงานไม่เข้าใจ หลงเชียวทำแบบนี้เพื่ออะไรกัน?
อย่าว่าแต่คนอื่น แม้ตัวฉู่ลั่วหานเองยังคลังแคลงใจต่อ
การกระทำของเขา
ภายใต้สายตาสงสัยตกตะลึงของผู้คนในงาน ลีมูซีนคัน ดำเคลื่อนตัวสู่ส่วนใหญ่ ตัวรถที่หรูหราอลังการกลับเป็น เครื่องมือที่ใช้แสดงฐานะและอำนาจเจ้าของ ก่อเกิดคำ วิพากษ์วิจารณ์และความอิจฉาของเหล่าบรรดาผู้คน
จี้ตงหมิงนำรถจอดลง พอดีกับตรงแสงไฟแทงทิ่ม แสงไฟ สีรุ้งสาดส่องไปที่รถหรูอร่ามตา ดึงดูดให้ผู้คนไม่สามารถละสายตาไปได้เลย
โม่ล่างคุนและครอบครัวทั้งสามคนต่างจ้องหน้ากัน หยวน ซูเฟินหันมองหลงถึงที่เรียบเฉยอย่างกังวล สลับกับหลงเชียว ที่ยืนท่ามกลางฝูงชน
คืนนี้จะทำอะไรกันแน่?
ไม่รอให้ผู้ชมหารือให้เสียเวลา หลังรถลีมูซีนถูกบังคับให้ เปิดออกด้วยรีโมท กระโปรงเหล็กรถหรูค่อยๆเลื่อนสูงขึ้น แสงไฟสว่างวาบสาดส่องดอกกุหลาบและดอกพุดที่ขดเรียง กันเป็นระเบียบ!
เหล่าแขกผู้หญิงต่างยกมือขึ้นปิดปากด้วยความตะลึง ดอกไม้รถหรู เป็นความฝันที่สวยงามที่สุดของสาวๆ!
แต่…คืนนี้เป็นงานวันเกิดของโม่ล่างคุน
คู่ลั่วหานเงยหน้าขึ้นหันมองไปยังหลงเชียว สายตาที่คม ลึกของเขาไร้ความผิดปกติแต่อย่างใด ก่อนที่เขาจะเผยสีห น้าใดๆออกมาไม่มีใครรู้แน่ชัดเขาจะทำอะไรกัน
กู้เยนเซินพิงขนาบโต๊ะหยกขาวแกะสลัก เขย่าแก้วไวน์ แดงในมือไปมา มืออีกข้างวางลงบนไหล่ของหญิงสาวข้างๆ อย่างเป็นถือวิสาสะ ริมฝีปากบางยกขึ้นอย่างชั่วร้าย เขาเม้ม ปากจิบไวน์แดง
ผู้คนทั้งงานนิ่งแข็งไปสามสิบวินาที โม่ล่างคุนหัวเราะกู้สถานการณ์ “หลงเชียว ลุงไม่เข้าใจ”
ร่างสูงกำยาเคลื่อนยืนในที่แสงไฟสาดส่อง ปลดปล่อย ความเกรงขามราวราชสีห์เว้นระยะห่างหลายสิบเมตร ทั้ง สองประจันหน้าสู้กลางอากาศไร้เสียงใดเล็ดลอดให้ได้ยิน
หลงเชียวย่นคิ้วทั้งสองข้างเข้าหากัน ราวคิดขึ้นได้ว่าตน ทำผิดไปจริงๆ “ลุงโม่ เป็นความผิดพลาดของลูกน้องผม ที่ ทำลายบรรยากาศที่ทุกคนอวยพรลุง”
เหล่าผู้คนเพ่งพินิจอย่างพิจารณาหลงเชียว น้ำเสียงเกรง อกเกรงใจ แต่ไม่มีความอ่อนน้อมปะปน ไร้ความรู้สึกผิดสัก
นิต
ริมฝีปากอมชมพูของโม่หรูเฟยอ้าค้าง เธอเอ่ยเสียงแผ่ว อ่อนโยน พี่เซียว ของขวัญที่พี่ให้กับคุณพ่อ พิเศษมาก ฉัน ขอบคุณแทนคุณพ่อนะคะ”
คู่ลั่วหานยืนมองเหตุการณ์โดยไม่เปล่งเสียงใดๆ หลง เชียวรวบรวมกุหลาบกว่าพันตอกในงานวันเกิดของโม่ล่าง คุน นึกคิดอย่างไรก็ไม่เหมือนกับว่าให้เขา ประโยคโม่หร เฟยที่ยึดแย่งความเป็นเจ้าของนั้น กลับชี้ให้ผู้คนคิดไปใน ทางเดียวกัน
ความสัมพันธ์ของหลงเชียวและโม่หรูเฟยอบอุ่นชิดเชื้อ เสียไม่มี ในงานวันเกิด โม่ล่างคุนแสร้งตีสนิท ต้องชนะเป็น
ดาวเด่นของงานสถานการณ์ “หลงเชียว ลุงไม่เข้าใจ”
ร่างสูงกำยาเคลื่อนยืนในที่แสงไฟสาดส่อง ปลดปล่อย ความเกรงขามราวราชสีห์เว้นระยะห่างหลายสิบเมตร ทั้ง สองประจันหน้าสู้กลางอากาศไร้เสียงใดเล็ดลอดให้ได้ยิน
หลงเชียวย่นคิ้วทั้งสองข้างเข้าหากัน ราวคิดขึ้นได้ว่าตน ทำผิดไปจริงๆ “ลุงโม่ เป็นความผิดพลาดของลูกน้องผม ที่ ทำลายบรรยากาศที่ทุกคนอวยพรลุง”
เหล่าผู้คนเพ่งพินิจอย่างพิจารณาหลงเชียว น้ำเสียงเกรง อกเกรงใจ แต่ไม่มีความอ่อนน้อมปะปน ไร้ความรู้สึกผิดสัก
นิต
ริมฝีปากอมชมพูของโม่หรูเฟยอ้าค้าง เธอเอ่ยเสียงแผ่ว อ่อนโยน พี่เซียว ของขวัญที่พี่ให้กับคุณพ่อ พิเศษมาก ฉัน ขอบคุณแทนคุณพ่อนะคะ”
คู่ลั่วหานยืนมองเหตุการณ์โดยไม่เปล่งเสียงใดๆ หลง เชียวรวบรวมกุหลาบกว่าพันตอกในงานวันเกิดของโม่ล่าง คุน นึกคิดอย่างไรก็ไม่เหมือนกับว่าให้เขา ประโยคโม่หร เฟยที่ยึดแย่งความเป็นเจ้าของนั้น กลับชี้ให้ผู้คนคิดไปใน ทางเดียวกัน
ความสัมพันธ์ของหลงเชียวและโม่หรูเฟยอบอุ่นชิดเชื้อ เสียไม่มี ในงานวันเกิด โม่ล่างคุนแสร้งตีสนิท ต้องชนะเป็น
ดาวเด่นของงาน
คู่ลั่วหานนึกถึงตรงนี้ พลางกระดกดื่มไวน์แตงในแก้วจน หมดสิ้น แอลกอฮอล์รสแสบร้อนบันดาลสู่ช่องปาก เธอถูก ที่มแทงจนแทบน้ำตาไหล
คู่สังหารหมุนตัวอย่างเงียบเชียบ ฝ่าออกจากฝูงชน
สู่ชวงซวงจับมือเธอแน่น “ลั่วลั่ว นายหลงเชียวนี้ ต้องคิด ไม่ซื่อเป็นแน่ เธออย่าเสียใจไปเลย ยังไงก็ต้องกลายเป็น อดีตสามีอยู่แล้ว”
จบประโยคโม่หรูเฟย คนข้างล่างเริ่มก้มหน้าวิพากษ์ วิจารณ์ คืนนี้หลงเชียวคงพุ่งเป้าไปที่โม่หรูเฟยเป็นแน่ วิธี การบ้าคลั่งเสียจริง เข้ากับสไตล์หลงเชียวดี!
ก็แน่สิ ในตอนแรกเขาจัดกุหลาบหมื่นดอกที่หน้าโรง พยาบาล
หลงจื้อกลับหัวเราะอย่างขบขันเบาๆ พี่ใหญ่ของเขา ไม่ทำ เรื่องไร้สมองปานนั้นหลอก โม่หรูเฟยกับพี่สะใภ้ที่น่ารักของ เขา ต่างกันราวฟ้าดิน
พี่ใหญ่เป็นคนแบบไหนกัน?
เสียงลือของผู้คนค่อยๆแผ่วลง หลงเชียวจึงเอ่ยขึ้น “ดอกไม้พวกนี้ ไม่ได้ให้คุณพ่อคุณ”
หรือว่า ให้โม่หรูเฟยจริงๆหรือ?
โม่หรูเฟยเม้มริมฝีปากแน่น กระซิบพีมพำอย่างมีเสน่ห์ “พี่เซียว..”
คู่ลั่วหานหลับตาลงเธอเจ็บจี๊ดกลางอก! ให้เธอมาที่นี่ เพื่อ เล่นละครให้เธอดูอย่างนั้นหรือ!
หลงเชียว คุณโหดร้ายจริงๆ
หลงเชียวฝ่าฝูงชน ก้าวไปข้างหน้าช้าๆ ผู้คนต่างขยับให้ เขาโดยอัตโนมัติ จับจ้องไปที่ชายร่างสูงอย่างตกตะลึง
ที่สุด เขาหยุดลงบริเวณที่รถจอด ยืนบนแสงไฟส่อง แสงสี เงินสาดไปทั่วตัว เคียงคู่ตอกไม้ ช่างตึงดูดเสียจริง
“คืนนี้ สำหรับผมแล้วเป็นวันพิเศษเช่นกัน ลุงโม่ หากไม่ ถืออะไรผมขอยืมที่ของคุณนะครับ?” หลงเซียวฉาบไปด้วย สีหน้าที่ยากจะคาดเดา
โม่ล่างคุนพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “ได้สิ ได้อยู่แล้ว!”
ฟูเหวินฟางตบบ่าของลูกสาวเบาๆ “เฟยเฟย แม่ว่าแล้วไง
หลงเชียวไม่ใช่ไอ้โง่ เขารู้ว่าควรเลือกอะไร ฉู่ลั่วหานที่ล้ม
ละลายอย่างอนาถ จะสู้ลูกสาวแม่ได้อย่างไร?” โม่หรูเฟยแอ่นอกแน่น แขนประคองไว้ที่เอว เตรียม
ต้อนรับความโรแมนติกของตน
หลงเชียวยืนบนแสงที่สว่างจ้า เธอซ่อนตัวอยู่ด้านหลังฝูง
ชน ราวหลบหนี
เขาชมวดคิ้วแน่น ยัยบ้า ความมั่นใจเมื่อครูไปใหนหมด?
“เธอยังจำได้ไหม ตอนที่เราพบกันครั้งแรก เป็นฤดูในไม้
ผลิเช่นกัน”
เขาพูดกับใคร?
ฤดูร้อน?
โม่หรูเฟยยิ้มร่าอย่างได้ใจ ใช่แล้ว ในตอนที่เขาช่วยหลง เชียว เป็นฤดูใบไม้ผลิ
สู่ชวงชวงจับแขนเธอแน่น “ใช่เธอไหม? ใช่ไหม?”
น้ำเสียงทุ้มต่ำเซ็กซี่ราวไวน์แดงที่เพิ่งตื่นตัว หมุนสับไหล เวียนในแก้วใส ทิ่มแทงหัวใจอย่างง่ายดาย
“วันนั้น เธอบอกว่า หัวใจฉันเต้นรัวเร็วผิดจังหวะ ไม่ใช่ เป็นโจรทำผิดอะไรมา ก็ตกหลุมรักหญิงสาวเข้าให้”
อะไรนะ!
โม่หรูเฟยไม่เข้าใจ! แต่ฉู่ลั่วหานกลับเงยหน้าขึ้น เธอจับ จ้องหลงเชียวด้วยความตะลึง ริมฝีปากแดงสดอ้าค้างอยู่ครู่ หนึ่ง
หลงเชียวยกยิ้มมุมปาก เธอพูดถูก ตอนนั้นที่ฉันพบเธอ เป็นครั้งแรก ฉันตกหลุมรัก ตกหลุมรักเธอ”
อะ.อะไรนะ!
วันนั้น เป็นวันที่เธอกลับประเทศวันแรก เธอเรียกรถกลับ บ้านหลังลงจากเครื่อง ระหว่างทางเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ เข้า หลงเชียวถูกชนท้าย เธอลงจากรถกลางถนนเพื่อดู เหตุการณ์
เขาไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ เมื่อเธอโน้มตัวฟังเสียงหัวใจ ของเขากลับเต้นรัวและเร็ว
แต่ยังไงเธอก็ไม่กล้าคิด เวลาผ่านไปสี่ปี เขากลับสารภาพ ต่อเธอเช่นนี้
หลงเชียวหยิบดอกพุดที่ห้อมล้อมด้วยกุหลาบที่ท้ายรถ ต่อ หน้าสายตาผู้คน ราวกับว่าข้างกายเขากลับไร้เงาผู้อื่น เขาไล่ ตามอดีต สาวเท้าก้าวใหญ่มุ่งไปที่เธอ….
คู่ลั่วหานสลัดมือลู่ซวงซวงให้หลุดออก สายหน้าสุดชีวิต ไม่! เป็นไปไม่ได้หลงเชียว คุณทำแบบนี้ พลอยนำพาปัญหา ชัดๆ ตระกูลโม่ไม่ปล่อยคุณไว้แน่ ตระกูลหลงก็ไม่มีทาง ปล่อยคุณไป!
คุณจะอุดทางเดินของตัวเอง!
หลงเชียวเข้าใจดี หากไม่ใช้วิธีนี้ปฏิเสธตระกูลโม่ ชีวิต ของเขาต้องเกี่ยวโยงนำพาเสมอ ไร้จุดสิ้นสุด
ฝีมือของหลงถึงและหยวนชูเฟินเขารู้ดี คนตระกูลหลงโหด
ร้ายไร้ความปรานี เขารู้ดีที่สุด
แต่ก่อนเก่าเขาเป็นหนึ่งในนั้น เย็นชาเช่นกัน ตัวเองเป็น ใหญ่ ตอนนี้ เขาอยากทำเพื่อใครสักคน ต่อต้านทั้งหมด
เมื่อไตร่ตรองอย่างละเอียด เขาต่อต้านตระกูลแต่งงานกับ สู่ลั่วหาน ศึกในครั้งนี้ได้เริ่มต้นขึ้นตั้งแต่ตอนนั้น
“ลั่วหาน ขอโทษกับระยะเวลาสามปีมานี้ที่ทำให้เธอทุกข์ ทรมาน จากนี้จะไม่มีอีกแล้ว”
จู่ลั่วหานเงยหน้าขึ้น ดวงตาที่เปียกชุ่มจ้องมองที่เขา “หลง เชียว คุณบีบบังคับฉันไปในทางตัน”
นิ้วมือเรียวยาวหักกิ่งก้านทิ้ง เขาปักดอกพุดที่เหลือเพียง ตอกเช้าที่ผมของเธอ ดอกไม้สีขาวเข้ากับใบหน้าขาวนวล งามสง่าเจิดจ้าจรัสภายใต้แสงไฟสลัว
การกระทำของหลงเชียวปิดปากผู้คนให้กลืนค่าพูดกลับ ไปยังลำคอ โลกหยุดหมุน เหลือเพียงลมหายใจของเธอและ เขา
“คุณหญิงหลง เธอหนีไม่พ้นแล้ว ต่อให้เป็นเส้นทางมรณะ เธอก็ต้องไปกับฉัน”
เขาจับไหล่เธอเอาไว้ทั้งสองข้าง แนบชิดกับใบหูเธอ “ลั่ หวาน ฉันรักเธอ”
คู่ลั่วหานถูกโอบไว้ในอ้อมแขนของเขา ใบหน้าซบลงกับ อกแกร่ง น้ำตาอันร้อนระอุราวกรดกำมะถันที่แปะป้ายดวงตาเธอเอาไว้
แต่ว่า ขอโทษ หลงเชียว ขอโทษจริงๆ
นักข่าวกดรัวชัตเตอร์อย่างบ้าคลั่ง แสงแฟลชเรืองรองราว ดอกไม้พร่างพราวบีบบังคับให้จนหนทาง
หลงเชียวผู้เพอร์เฟคสารภาพรักภรรยาในงานเลี้ยงวัน เกิด ไม่ล่างคุน ระงับข่าวลือแตกหัก ไม่ให้โอกาสโม่หรูเฟย เข้าแทรกแซงพลิกสถานการณ์
และหลงถึงกับหยวนชูเฟินต่างอยู่ในเหตุการณ์ทั้งคู่!
หลงเชียวปล่อยมือจากไหล่เธอให้เป็นอิสระ ฉุดรั้งแขน หญิงสาว ดูดกลืนเธออย่างลึกซึ้งราวมหาสมุทร “ตอนนี้ เผชิญหน้ากับความตายไปพร้อมกับผม”
ชายหนุ่มดึงหญิงสาวที่ไม่รู้อีโหน่อีเหนมาไว้ในอ้อมกอด โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าตนก่อเรื่องใหญ่ขนาดใหน เขาเดินขึ้นไป ยังเวที พิจารณาสมาชิกตระกูลโม่ที่โมโหอยู่ “ขอบคุณลุงโม่ ที่ใจดีเปิดโอกาสให้ หรูเฟย อย่างที่เธอเห็น นี่เป็นการตัดสิน ใจของฉัน”
เขากล่าวกับเธออย่างมีวาทศิลป์ ฉะนั้นไม่จำเป็นต้องตาม ซื้ออีก สำหรับเด็ก เธออยากจัดการยังไงเชิญตามสบาย” ต้องการให้เขาแต่งงานด้วย นั่นคืองมเข็มในมหาสมุทร
ดวงตาบวมแดงของโม่หรูเฟยทั้งโกรธและเกลียด “พี่เซียว แม้แต่ลูกตัวเองพี่ก็ไม่เอาแล้วงั้นหรือ ไม่กลัวคนอื่นต่า ว่าเนรคุณบ้างหรือ?”
ฉู่ลั่วหานหลับตาลงอย่างเจ็บปวด การกระทำของหลง เชียว สุดโต่งเกินไป เขาไม่ไตร่ตรองถึงผลที่ตามมาเลยสัก นิด!
เพื่อปิดปากเธอ! หลงเชียวถึงกับประกาศในงานเลี้ยง สำคัญระหว่างตระกูลหลง และตระกูลโม่ปรปักษ์กันอย่าง
เป็นทางการ เขาจะต่อต้านฟ้าดิน! “หรูเฟย เธอรู้ตัวหรือไม่ว่าตัวเองทำผิดตรงไหน? เรื่องที่ดู
ออกได้ภายในวันเดียว เธอใช้เวลาห้าปียังคล้ำไม่ถูก”
โม่หรูเฟยเดินลงจากเวทีโดยที่ไม่สนใจภาพลักษณ์แต่ อย่างใด แขนทั้งสองข้างโอบหลงเชียวไว้แน่น “ไม่! ฉันไม่ เอา ฉันรักคุณ พี่เซียว ฉันรักคุณ ฉันอยู่โดยไม่มีพี่ไม่ได้! เด็ก ในท้องฉันเป็นลูกของเรา พี่จะไม่เอาลูกไม่ได้!”
หลงเชียวผูกคิ้วเป็นปมแน่น น้ำเสียงเย็นยะเยือกสูญเสีย ความอดทน “ปล่อยมือ ก่อนที่ฉันจะลงมือ ปล่อยซะ”
“ฉันไม่! ฉันไม่เอา! ฉันรักพี่! ฉันรักพี่มา5ปี เรื่องอะไรที่เขา จะแต่งกับพี่ ตอนนั้นเขาวางแผนขึ้นเตียงกับพี่! เธอมีสิทธิ์ อะไร!”
โม่หรูเฟยล้ำเส้นของหลงเชียว
มือใหญ่ดึงฉุดร่างบางอย่างแรง! โม่หรูเฟยถูกเหวี่ยงไป ใกลครึ่งเมตร หากไม่ใช่เพราะโม่ล่างคุนที่รับเธอไว้ใต้ทัน ท่วงที เธอล้มลงไปกองกับพื้นแล้ว
โม่หรูเฟยร้องไห้อย่างบ้าคลั่ง ดาทอด้วยความอับอาย ที่ เชียว พี่จะทำแบบนี้กับฉันไม่ได้! ฉู่ลั่วหานนังแพศยา มันไม่ คู่ควร มันไม่คู่ควร!”
ขณะที่ร้องตะโกนด้วยความเจ็บปวด โม่หรูเฟยหวังเอื้อม มือฉีกฉู่ลั่วหานเป็นชิ้นๆ
คู่ลั่วหานกลับยืนนิ่งข้างหลงเชียว ดอกพุดที่ปักบนหัวเบ่ง
บานเผยให้เห็นกลีบดอกสวยงาม
ฟูเหวินฟางขบกรามแน่น “หลงเชียว เธอรู้ไหมการกระทำ ของเธอในวันนี้ส่งผลกระทบอย่างไร! ตระกูลโม่และตระกูล หลงต่อจากนี้ต้องตายกันไปข้าง!”
หยวนชูเฟินหลับตาลงอย่างเจ็บปวด ลื่นล้ม หลังกระทบ กับเสาโรมัน
ลูกชายขุดหลุมให้ตนเอง เขาจะฝังตนเองให้ตายทั้งเป็น
หลงเชียวประสานมือกับฉู่ลั่วหานแน่น เขาไม่ตอบโต้กับ ความโกรธจัดของหยวนชูเฟิน ไม่สนใจโม่ล่างคุนที่เปิดศึก อย่างเป็นทางการกับเขา
เขาหันมองฉู่ลั่วหานอย่างหนักแน่น ริมฝีปากอันเซ็กซี่ฉีกยิ้มออก เขาเผยให้เห็นความจริงใจในสถานการณ์ที่แตกหัก ปรักพัง เอ่ยถาม “ลั่วหาน ไม่ได้เสวยสุขไปด้วยกัน ถ้าอย่าง นั้นเผชิญหน้ากับเรื่องวุ่นนี้ไปพร้อมกับผม เธอ ยอมใหม?
