ตอนที่ 146 กระโดดข้ามกำแพงผ่านหน้าต่างก็
ต้องตามหาเธอให้พบ
หลงถึงใช้อัตลักษณ์ของตัวเองบังคับลูกชายของเขาขึ้นลิฟต์ และเดินตรงไปที่ชั้นที่โม่หรูเฟยอยู่ เมื่อลิฟต์ยังไม่เปิดหลง เชียวพูดอย่างตรงไปตรงมาว่า “พ่อ ผมจะไม่มีวันแต่งงานกับ หรูเฟยแน่นอน แม้ว่าคุณจะลักพาตัวผมไปก็ไร้ประโยชน์”
หลงถึงเย้ยหยัน “มีประโยชน์หรือเปล่า? คุณจะรู้เอง”
เชี่ย!
ก่อนที่ท่านเซียวจะเข้าไปในห้องผู้ป่วยของโม่หรูเฟย บอดี้ การ์ดทั้งสี่คนของหลงถึงควบคุมแขนของเขาไว้ และพาตัวไป
โดยตรง
ถ้าท่านเซียวไม่โมโหก็แปลกแล้ว!
เข้าไปในประตู มีการทักทายอย่างสุภาพ และไม่ต้องเอ่ย ถึงคำพูดของผู้อาวุโสทั้งหลายนั้นสายสัมพันธ์กันมากนัก
โม่หรูเฟยมองไปที่หลงเชียวอย่างอ่อนโยน และครุ่นคิด “พี่เชียว คุณมาแล้วเหรอ ฉันรอคุณอยู่นานแล้ว”
มีไฟในใจของหลงเชียว ไม่มีความรู้สึกใดๆบนใบหน้า ของเขา และเขาตอบว่า “อืม” ด้วยเสียงจางๆ
หยวนชูเฟินเห็นช่อดอกลิลลี่ที่อยู่ในมือของจี้ตงหมิงและ สั่งว่า “ผู้ช่วย จี้ คุณยังไม่มอบดอกไม้ให้กับคุณโม่หรือ?”
จี้ตงหมิงมองไปที่ใบหน้าของเจ้านาย เดินไป และยื่น ดอกไม้ให้กับไม่หรูเฟย ผู้ซึ่งถือดอกไม้อย่างดีใจ “ขอบคุณพี่ เชียว ฉันชอบมันมาก”
ขอบตาของจี้ตงหมิงแคบลง และใบหน้าของหลงเชียวก็ ไม่มีการแสดงออกใดๆ
สำหรับช่อดอกพุดนั้น หลงถึงเดาว่าเขาจะมอบให้กับฉู่ลั วหาน ในขณะที่ควบคุมตัวหลงเซียว เขาได้โยนช่อดอกไม้ที่ รอคอยการเบิกปางนั้นลงถังขยะด้วยมือตัวเองแล้ว!
หลังจากทิ้งตอกไม้แล้ว หลงถึงก็มองไปที่ลูกชายของเขา และค่อยๆพูดอย่างถากถาง “ช่างเป็นอะไรที่ยอดเยี่ยมจริงๆ ทันทีที่มีข่าวออกมา ราคาของดอกพุดก็เพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า ตัว!
ไม่ผิด ตอกพุดที่หลงเชียวหนีบใส่ที่ข้างหูของลั่วหาน เป็นการส่วนตัวนั้น ถูกคนดังและสาวงามในเมืองหลวงแย่ง กันซื่ออย่างบ้าคลั่ง และมูลค่าของตอกพุดก็พุ่งสูงขึ้นในชั่ว ข้ามคืน และอุปทานก็เกินความต้องการ
เพียงแต่หลงเชียวไม่ได้มีอารมณ์ที่จะสนใจกับสิ่งเหล่านี้
ยืนอยู่ในห้องผู้ป่วย สีหน้าของหลงเชียวเย็นชามากจน สามารถใช้เป็นตู้เย็นเนื้อสดได้ เขาเกร็งคอและพูดว่า “ที่ บริษัท ของผมยังมีอะไรต้องทำ ที่นี่มีพวกคุณอยู่ก็พอแล้ว”
หลังจากพูดจบเขากำลังจะจากไป จี้ตงหมิงเดินตามเขาไป อย่างใกล้ชิด และกำลังจะยกขาของเขาเพื่อออกไป
เสียงของหลงถึงที่นั่งอยู่บนโซฟาไม่ดังไม่เล็ก ไม่หงุดหงิด ไม่ใจร้อน แต่มีความสง่างามที่ทำให้ผู้คนรู้สึกหนาวสั่น งานของ บริษัท จะมีคนจัดการเอง และคุณอยู่ดูแลหรูเฟย”
หลงเซียวกำหมัด “พ่อ ไม่มีใครทำโครงการนี้ได้ นอกจาก
“ไม่มีใครทำได้ก็ไม่ทำ อยู่!”
ฟูเหวินฟางยิ้มและหัวเราะ “พวกเราคนแก่อย่าอยู่ก็ดขวาง คนหนุ่มสาวเขา ชูเฟิน หลงถึง เรากลับไปก่อน ฉันเชื่อว่าหลง เชียวจะดูแลเฟยเฟยให้ดีแน่นอน”
จากนั้น กลุ่มก็ออกจากห้องผู้ป่วยไปหมด
จี้ตงหมิงยืนอยู่ข้างหลังหลงเชียว กำลังคิดหาวิธีที่จะพา คนออกไป ใครจะรู้ว่าหลงถึงออกคำสั่งโดยตรง “ผู้ช่วยจี้ คุณก็ออกมาด้วย”
หลงเชียวหัวเราะเยาะ “นี่พ่อกำลังจะทำอะไร?”
“คุณดูแลหรูเฟยอยู่ที่นี่ หรือว่าข้าจะต้องส่งคนดูแลคุณอีก ผู้ช่วยจี้ ออกมา!”
จี้ตงหมิงรู้ลำบากใจ และสับสน แต่สุดท้ายเขาก็ต้องเชื่อ
ฟัง
ทันทีที่เขาออกไป หลงถึงก็พยักหน้าให้กับบอดี้การ์ดใน ชุดดำ ชายในชุดดำรับทราบ หยิบกุญแจออกมาและล็อค ประตูของห้องผู้ป่วยวีไอพีโดยตรง!
จี้ตงหมิงตะลึง!
“ท่านประธานกรรมการ กลัวว่านี่คงจะไม่เหมาะสมหรือ ไม่? ท่านประธานยังมีเรื่องต้องจัดการอีกมากมาย ดังนั้น..แ.”
“ผู้ช่วย จี้ ที่นี่ไม่มีอะไรให้คุณทำแล้ว เลิกงานไปเถอะ!”
หลงถึงออกคำสั่ง ชายชุดด่าผลักจี้ตงหมิงออกไปจาก ประตูห่างออกไปหนึ่งเมตร ร่างกายของเขาไม่สู้ดีนัก นี่เป็น พ่อแบบไหนกันนะ?
มีคนทำอะไรแบบนี้กับลูกชายตัวเองไหม?
เป็นลูกชายที่แท้จริงหรือไม่ เชี่ย!
หลังจากคิดอยู่ในใจไม่นาน จี้ตงหมิงก็ตัดสินใจ หาทาง ช่วยเหลือคนให้ออกมา
หลงถึงออกคำสั่งให้กับบอดี้การ์ดทั้งสี่ว่า “เฝ้าดูไว้ยี่สิบสี่ ชั่วโมง ห้ามให้ใครเข้าไปนอกจากหมอหรือพยาบาลเท่านั้น หากคุณชายใหญ่หนีไป ข้าจะหาเรื่องของพวกคุณ!”
ฟูเหวินฟางจับแขนของหยวนซูเฟิน และทั้งสองพูดด้วย รอยยิ้ม “ยังไงพ่อก็มีหนทางมากกว่า”
ผู้อาวุโสทั้งสี่และผู้ช่วยและเลขาของพวกเขาออกจากทาง เดินอย่างลมๆแรงๆ เหลือเพียงจี้ตงหมิงที่อยู่ในจุดนั้น เขา ก้าวไปข้างหน้า และชายในชุดดำก็ก้าวเข้ามาใกล้ และ บังคับให้เขาถอยหลังโดยตรง
ผิดต่อฟ้าดินจริงๆ !
ในห้องผู้ป่วย บรรยากาศตึงเครียดมาก
อากาศเย็นของหลงเซียวรวมตัวเป็นตะกรันน้ำแข็ง และ ดวงตาที่ลึกและไร้กันของเขามองไปที่โม่หรูเฟยอย่างดุร้าย ราวกับจะฉีกเธอออกเป็นชิ้นๆ “คุณพอใจหรือยัง?”
การประชดที่เย็นมาก ท่านเซียวยังรู้สึกโกรธอยู่!
โม่หรูเฟยรู้สึกเสียใจและอยากจะร้องไห้ และท่าทางที่น่า สมเพชของเขาทำให้รู้สึกสงสาร “พี่เซียว คุณไม่ใช่สงสัยว่า ฉันขอให้คุณลุงทำสิ่งนี้เหรอ? ฉันไม่คาดคิดว่าลุงจะทำเช่นนี้ พี่เซียว คุณอย่าโกรธนะ หรือว่า.. คุณ โทรหาคุณลุง แล้ว ฉันจะพูดกับเขาให้?”
โทร? เช่า! โทรศัพท์มือถือของเขาถูกค้นไปแล้วเมื่อกี้นี้! เห็นได้ชัดว่าโทรศัพท์ในห้องผู้ป่วยในโรงพยาบาลก็ถูก ตัดแล้วเช่นกัน
หลงเชียวนั่งอยู่บนโซฟา โดยมีอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์เพียงชิ้นเดียวในร่างกายคือนาฬิกา ตอนนี้
เป็นเวลาทุ่มกว่าแล้ว และไม่รู้ว่าจู่สั่วหานตื่นแล้วหรือยัง เขาพบกับวิกฤตที่ยากลำบากเมื่อเขากลับมาที่ บริษัท จาก โรงพยาบาล เขายุ่งเกือบทั้งวัน ไม่มีเวลาและไม่มีโอกาส
ติดต่อกับจู่ลั่วหานเลย
อีกอย่าง เขาตั้งใจที่จะไปเยี่ยมเธอโดยตรง หลังจากงาน เสร็จสิ้นแล้ว
ให้ตายเถอะ!
“พี่เชียว คุณอย่าโกรธนะเดี๋ยวฉันจะหาโอกาสให้ลุง ปล่อยคุณออกไป”
ดูเหมือนมีน้ำใจและใจกว้าง แต่น่าเสียดาย ที่เขาเบื่อ หน่ายแล้ว และก็ไม่มีวันเชื่ออีกต่อไปแล้ว
หลงเชียวมองไปที่โม่หรูเฟยด้วยดวงตาที่แหลมคมราวกับ ใบมีด ตอนนี้เธอซีดเซียวมากไม่ผิด ที่เธอโดนรังแกและ ตกใจมากก็เป็นเรื่องจริง แต่ท่านเซียวไม่สามารถรู้สึกห่วงใย กับเธอได้
ไม่มีความรู้สึกห่วงใยเลย แม้แต่นิดเดียว
“หรูเฟย ระหว่างคุณกับผมจะไม่มีผลลัพธ์ ไม่ว่าคุณจะใช้ วิธีใดในการพัวพันกับผม ผมก็จะไม่แต่งงานกับคุณ คุณยัง ไม่เข้าใจหรือ?
น้ำตาจากมุมตาของโม่หรูเฟยร่วงลง และร้องให้อย่างน่า สงสาร พี่เชียว คุณไม่จำเป็นต้องเน้นย้ำอีกครั้งหรอก ฉัน เข้าใจทั้งหมด แต่ฉันอดไม่ได้ที่จะรักคุณ ฉันรักคุณ และฉัน เต็มใจที่จะตายเพื่อคุณ คุณรู้ไหม?”
“พอแล้ว!”
เขาขัดจังหวะเธออย่างไร้ความปราณีและรุนแรง แม้ว่ามัน จะเป็นคำสารภาพก็ตาม ท่านเซียวก็ไม่เต็มใจที่จะฟัง
โม่หรูเฟยพยายามเปิดผ้าห่มออก เดินลงจากเตียง พยุง ตัวขึ้นแล้วค่อยๆเคลื่อนตัวไปที่ข้างๆของหลงเซียว คุกเข่า บนพรมด้วยสายตาเย็นชา และจับมือเขาทั้งสอง “พี่เชียว แม้ว่าคุณจะเห็นฉันเป็นเพียงผู้หญิงที่มีไม่มีก็ได้ฉันก็ยอมโดย ไม่มีข้อติใดๆ ฉันจะดูแลตัวเองและเลี้ยงลูกของเราให้ดีๆ เหมือนกับ. .เหมือนกับแม่ของหลงจื้อ จริงๆ ..”
“พอแล้ว! ผมบอกว่า พอแล้ว!”
ปัด!
หลงเชียวจับมือของโม่หรูเฟยออกไป และโยนเธอลงบน พรมโดยไม่คำนึงถึงความอ่อนแอของเธอเงาร่างยาวของ เขาเดินไปที่หน้าต่างพลางหายใจเข้าลึกๆ
ไม่หรูเฟยเช็ดน้ำตาของเธอ จ้องมองไปที่ดอกลิลลี่ที่ บอบบาง ซึ่งอยู่ที่ที่หลงเชียวมองไม่เห็น และมุมปากของเธอ ก็ค่อยๆเผยออกมาว่าเธอมุ่งมั่นที่จะชนะมัน
“อีกอย่าง หรูเฟย คุณเคยช่วยชีวิตฉันไว้เมื่อห้าปีก่อน วัน นี้ ฉันช่วยคุณไว้ ระหว่างคุณกับฉันไม่ได้เป็นหนี้กันอีกต่อไป แล้ว คุณไม่ต้องใช้เรื่องของเมื่อห้าปีก่อนมาเตือนฉันอีกแล้ว”
ที่คีบเหล็กของหลงเชียวถูกมัดไว้ในกระเป๋ากางเกงอย่าง แน่นหนา เรื่องของเมื่อห้าปีก่อน ในที่สุดเขาก็ปล่อยวางโล่ง ใจได้แล้ว โดยไม่ต้องกังวลใดๆอีกต่อไป
โม่หรูเฟยเงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจ และมองไปที่ เงาร่างของชายคนนั้นด้วยสายตาอย่างไม่น่าเชื่อ รอยยิ้ม ทั้งหมดของเมื่อกี้นี้ยังคงตรึงอยู่บนใบหน้าของเธอ
“ไม่เสียชื่อที่เป็นดาราแถวหน้าจริงๆ การเข้ารับการรักษา ในโรงพยาบาลก็เป็นเรื่องที่น่าเอิกเกริกมาก ไม่ต้องพูดถึง การเข้าพักในห้องผู้ป่วยวีไอพีเลย ยังมีบอดี้การ์ดสี่คนเฝ้า ประตูด้วย ซึ่งทำให้คนรู้สึกตกใจมาก”
“ไม่เพียงเท่านี้ ฉันได้ยินจากพยาบาลผู้ดูแลของโม่หรูเฟย พูดว่า หลงเชียวยังอยู่ข้างในด้วย และมีเพียงเขาสองคนอยู่ ในห้องผู้ป่วย ชายผู้โดดเดี่ยวและหญิงโดดเดี่ยวอยู่ด้วย กัน…..”
“ไม่ใช่มั้ง? หลงเชียวไม่ใช่ได้ประกาศในลักษณะที่มีชื่อ เสียงว่าภรรยาของเขาคือฉู่ลั่วหานแล้วเหรอ? คุณหมอฉู่ก็ลา ออกแล้ว ดูเหมือนว่าจะได้เป็นท่านผู้หญิงของตระกูลที่ร่ำรวย อย่างเต็มที่แล้ว”
“คุณรู้อะไร? คนรวยเหล่านี้ท่านผู้หญิงของพวกเขานั้น เป็นการหลอกลวงทั้งหมดเป็นเพียงการบังหน้าเท่านั้น คนที่ อยู่ในใจจริงๆคือซูเปอร์สตาร์โม่หรูเฟย ภรรยาตัวจริงไม่ได้ ดีเท่าเมียน้อย!
“อ่า งั้นก็ไม่แปลกใจเลย ที่หมองูก็อยู่ในโรงพยาบาล เหมือนกัน และดูเหมือนว่าจะไม่มีใครดูแลเลย น่าสงสาร
หนังสือที่อยู่ในมือของจู่ลั่วหานลื่นลง หล่นอยู่บนผ้าห่ม เสียงการพูดคุยของพยาบาลที่อยู่ด้านนอกประตู เธอก็ได้ยิน อยู่ในหูอย่างชัดเจนทั้งหมด
หัวใจถูกทิ่มแทงด้วยเครื่องมือที่แหลมคม และความเจ็บ ปวดทำให้เลือดจะไหลออกมาได้แล้ว
เขาอยู่ในห้องของโม่หรูเฟย จริงๆ ..
ทันทีที่หลับตาลง น้ำตาสองแถวก็ไหลลงมา ฉู่ลั่วหานก็บีบ มุมผ้าห่มด้วยนิ้วของเธอ เจ็บจนแทบเป็นตะคริว
“จู่ลั่วหาน ฮวงจุ้ยนั้นหันกลับไปมา”
เธอกำลังหลับตาลงด้วยความทุกข์ใจ และมีเสียงที่รุนแรง ดังเข้ามาจากนอกประตู และคนที่เข้ามาก็คือเกาหยิ่งจือ
ฉู่ลั่วหานหยิบหนังสือขึ้นมา เช็ดน้ำตาออกจากมุมตาของ เธอ และมองไปที่เธออย่างไม่แยแส “เกาหยิ่งจือ คุณมาทำ อะไรที่นี่?”
เกาหยิ่งจือสอดมือของเธอเข้าไปในกระเป๋าเสื้อคลุมสีขาว ของเธอ “สามีของตัวเองอยู่กับผู้หญิงคนอื่น แต่คุณต้องอยู่ กับห้องที่ว่างเปล่าคนเดียว เหงาใช่ไหมหล่ะ?”
การแสดงออกบนใบหน้าของฉู่ลั่วหานกับ น้ำค้างแข็งที่เบ่งบานท่ามกลางหิมะ “ออกไป”
คำสองคำนี้ อยากจะให้เปลี่ยนเป็นลูกศรที่ยิงปากของเกา หยิ่งจือ
เกาหยิ่งจือเดินไปที่หน้าต่างของเธอ แต่การแต่งหน้าที่
สวยงามของเธอแสดงให้เห็นถึงความโหดร้ายและไร้ความ
รู้สึกของผู้หญิงคนนั้น “อู่ลั่วหาน คุณรู้ไหมว่ามีคนกี่คนที่คาด
หวังให้คุณตายไป? มันไม่มีประโยชน์อะไรที่คุณจะมีชีวิตอยู่ แต่ถ้าคุณตายไป ก็จะมีค่ามากมาย” ถังจิ้นเหยียนอยู่ระหว่างการผ่าตัดอยู่ และไม่สามารถดูแล เธอได้ในช่วงเวลาสั้นๆ ตอนนี้เป็นเหมือนแมวที่ป่วย อยู่ที่ใครๆก็สามารถรังแกได้
ลั่วหานกำหมัดแน่น และสบตากับเกาหยิ่งจือ “ฮ่าฮ่า เกาหยิ่งจือ ถ้าถังจิ้นเหยียนรู้ว่าคุณเป็นคนแบบ ไหน เขาจะไม่มีวันชอบคุณไปตลอดชีวิต ออกไปเตี๋ยวนี้ ฉัน ไม่อยากได้เห็นใบหน้าคุณ”
เกาหยิ่งจือลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ “จู่ลั่วหาน หลงเชียวและโม่ หรูเฟยกำลังจะนอนหลับฝันดีด้วยกันในโรงพยาบาลในคืนนี้ ฉันขอให้คุณมีชีวิตอยู่จนถึงในวันพรุ่งนี้ และดูด้วยตาของ คุณเอง ว่าเขากอดกับโม่หรูเฟยอย่างไรบ้าง”
“พัฟ! ”
มือของคู่ลั่วหานตบตีไปที่เกาหยิ่งจือ ขอบแข็งและมุมเข้า
ที่แขนของเธอพอดี “ออกไป!”
เกาหยิ่งจือหยิบกระดาษพับสองสามใบออกมาจาก กระเป๋าของเธอ แล้วยัดใส่ในมือของคู่ลั่วหาน “นี่คือผล ตรวจเลือดที่ฉันทำให้คุณตอนที่คุณอยู่ในอาการโคม่า ไวรัส ในร่างกายของคุณเริ่มที่จะทำร้ายกลับแล้ว จิ้นเหยียน ปกป้องความเป็นส่วนตัวของคุณ ฉันก็ไม่อยากให้โรง
พยาบาลมีข่าวร้ายออกมา”
อะ..ไรนะ?
คู่ลั่วหานเปิดแผ่นทดสอบ แล้วก็รู้สึกสลัว!
ในเวลากลางคืน ฟ้าเริ่มมีตลง และในโรงพยาบาลก็เงียบ
ผิดปกติ
โม่หรูเฟยและหลงเชียวนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นของห้องผู้ป่วย มีอาหารค่ำแสนอร่อยวางอยู่บนโต๊ะ หลงเชียวไม่ถือตะเกียบ
เลย ดวงตาของเขาเย็นชาและไม่มีสี
โม่หรูเฟยพยายามอย่างเต็มที่ หลงเชียวก็ไม่พูดอะไรด้วย เลย ตั้งแต่หัวค่ำจนถึงตอนนี้ หลงเชียวไม่ได้พูดกับ โม่หรูเฟย แม้แต่คำเดียวเลย
“ดึกมากแล้ว ไปนอนเถอะ”
นี่เป็นคำแรกที่หลงเชียวพูดกับโม่หรูเฟย หลังจากเงียบไป นานกว่าหนึ่งชั่วโมง
โม่หรูเฟยเม้มริมฝีปากของเธอ “คุณจะอยู่เป็นเพื่อนฉันที่นี่ ใหม?”
หลงเชียวไม่พูด และในคืนที่เงียบสงัดก็เปิดม่านขึ้น โม่หรู เฟยนอนลง และมองไปที่หลงเชียว “พี่เชียว ขอบคุณมากที่ อยู่เป็นเพื่อนฉัน”
หลงเซียวหันสายตาไปทางอื่นอย่างหงุดหงิด
หลังจากนั้นผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง แน่ใจว่าโม่หรูเฟย หลับสนิทแล้ว
“ทรูเฟย?”
ไม่มีคนตอบสนอง
หลงเชียวเปิดประตูกระจกของระเบียงห้องผู้ป่วย ที่อยู่ติด กับห้องผู้ป่วย หน้าต่างเชื่อมต่อกัน พี่เซียวหันตัวและปืนออก ไปนอกหน้าต่าง ขายาวของเขาข้ามระเบียงที่อยู่ข้างๆ เงา ร่างของเขากระพริบ และเขาก็มาถึงห้องถัดไปอย่างรวดเร็ว โดยไม่สนใจว่าคนในห้องจะเป็นใคร ท่านเชียวคลายเกลียว ลูกบิดประตู ก้มศีรษะและเดินออกจากทางเดินอย่างรวดเร็ว
ลั่วหาน รอผมนะ
หลงเชียววิ่งจากชั้น 20 ไปชั้น 19 ในเวลา 10 วินาที ยืน อยู่ที่ประตูของห้องผู้ป่วย 1903 เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ความ รู้สึกผิดและโทษตัวเองทำให้เขาเสียใจมากทันที
หลังจากใช้ความคิดแล้ว เขาก็ไม่ได้กดกริ่งประตู บีบ ลูกบิดประตูแล้ว หมุนด้วยแรงเบาๆ ประตูก็เปิดออก
ในห้องมืดมนเป็นสีดำสนิท หน้าต่างถูกปิดอย่างแน่นหนา และมีการปิดผ้าม่านไว้อย่างแน่นหนาด้วย ไม่สามารถมอง เห็นเครื่องเรือนในห้องหรือคนที่นอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล มีเพียงโครงร่างที่ คลุมเครือ หลงเชียวถอนหายใจด้วยความโล่งอก และเดินไปยืนที่
หน้าเตียงของโรงพยาบาล ด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา “ล้่วหาน
ผมขอโทษ ที่ผมมาสายไป”
“เพราะมีเรื่องบางเรื่องเกิดขึ้น ผมไม่สามารถอยู่เคียงข้าง คุณได้ ผมผิดเอง จากนี้ไปผมจะอยู่กับคุณ และจะไม่จากไป ไหนอีกแล้ว”
