ตอนที่ 143 คนที่เขาได้ช่วยเหลือนั้นคือหรูเฟย
“โม่หรูเฟยบ้า ทำไมคุณถึงโดนจับด้วย?
และลู่หันกลับมาในเวลาเดียวกัน สิ่งที่ พวกเขาเห็นคือหรูเฟยที่เสื้อผ้าไม่เรียบร้อย และมีรอย เลือดอยู่บนร่างกาย เธอก็ถูกจับด้วย!
แม่ง! เกิดอะไรขึ้น? หรือว่าการคาดเดาของเธอในเมื่อ
นี้ผิดเหรอ?
เป็นไปไม่ได้
โม่หรูเฟยถูกคนมัดตัวและโยนลงบนโซฟาตรงข้ามที่วหาน ใบหน้าของเธอซีด และเธอดูน่าสงสารมากจริงๆ
ตาของลู่ซวงแทบจะบินออกมา มองไปที่โม่หรูเฟย ราวกับจะกลืนแมลงวัน “โม่หรูเฟยเกิดอะไรขึ้นกับคุณ? คุณก็มาหาที่ตายเหมือนกันเหรอ?”
โม่หรูเฟยจ้องไปที่ลู่ซวงซวง ตัวสั่นไปหมดด้วยความกลัว ทำไมพวกคุณถึงอยู่ที่นี่ ? พวกเขาบอกว่าพวกเขา กำลังจะฆ่าฉัน”
พูดถึงน้ำตาก็กลิ้งลง ราวกับว่าได้มาฟรีๆ สมองของยุ่งเหยิง และไม่มีเหตุผลที่จะลักพาตัวโม่หรูเฟยเลย เฉียวซีต้องการที่จะคุกเข่าและเลียโม่ หรูเฟยด้วยซ้ำเพื่อให้ได้ตำแหน่งสูงสุด เธอจะลักพาตัวเธอ ได้อย่างไร!
พฤติกรรมนี้ไม่มีคำอธิบาย
ไม่หรูเฟยร้องไห้น้ำตาไหลดั่งสายฝนสาลี่ ราวกับดอกบัว สีขาวอันบริสุทธิ์ที่ไม่เคยเห็นคนเลวมาก่อน “ลั่วหาน เราจะ ตายหรือไม่? ฉันไม่อยากตาย ฉันยังมีลูกของพี่เซียวอยู่ใน ท้องของฉัน ฉันอยากจะให้กำเนิดลูกออกมา”
เมื่อเธอร้องให้ปากของลู่ซวงซวงก็กระตุกด้วยคน
ทำไมตอนที่เห็น โม่หรูเฟยร้องไห้ ถึงมีความรู้สึกที่น่า
ขยะแขยงเสมอ?
“ใกล้จะถึงเวลาแล้ว พวกเราคงต้องตายอยู่ที่นี่” คู่ลั่วหาน ไม่ได้อยากจะแกล้งให้เธอตกใจ เมื่อดูจากสถานการณ์ ปัจจุบันของพวกเขาแล้ว โชคร้ายมากกว่าดี
“อิ้มๆ.อิ้มๆ! พี่เชียว คุณอยู่ที่ไหน? ลูกกับฉันต้องการ
คุณ.คุณอยู่ไหน?”
แม่ง! ไม่ชอบเสียงผู้หญิงร้องให้ด้วยสำเนียงแบบนี้มาก เลย ร้องไห้และตะโกนไปด้วย มันก็น่าขยะแขยงจริงๆ
ลู่ชวงซวงโค้งริมฝีปาก “ฉันว่าโม่หรูเฟย คุณหนูโม่โต อย่าร้องไห้แล้วคุณท่าน ร้องให้จนฉันกินอาหารมื้อสุดท้ายไม่เวลาแบบนี้ถึงทนดูไม่ได้ที่จะปล่อยให้โม่หรูเฟยตาย
อาจจะเป็นเพราะตัวเองกำลังจะตายแล้ว ก็เลยรู้สึกว่าการ มีชีวิตอยู่นั้นเป็นพรอันยิ่งใหญ่มากมายแล้วใช่ใหม?
จู่ลั่วหานเช็ดน้ำตาออกจากมุมตาของเธอ ” โม่หรูเฟย ถ้า วันนี้คุณไม่ได้ตาย จงหันกลับมาดูแลหลงเชียวให้ดีๆ ฉันขอ ให้พวกคุณรักกันนานๆจนแก่เฒ่า”
ลู่ซวงซวงรู้สึกโมโห “คุณกำลังพูดอะไร! จะตายก็ต้องตาย พร้อมกัน ไม่ตายก็อยู่ด้วยกัน อีกอย่าง หลงเชียวได้ปฏิเสธ โม่หรูเฟยไปแล้ว ทั้งสองคนไม่มีวันคบกันแน่นอน! หลงเชียว เป็นของคุณ และสถานะของคุณนายหญิงตระกูลหลงคือของ คุณ! ”
ให้ตายเถอะ ลู่ซวงชวงไม่รู้ว่าตัวเองกำลังพูดอะไรอยู่ ใน ใจเธออยากให้เทพธิดาคบกับใคร? ถังจิ้นเหยียนไม่เลว
แต่…*
โม่หรูเฟยถามฉู่ลั่วหานอย่างน่าสงสาร “คุณเต็มใจที่จะ ยอมปล่อยพี่เชียวจริงๆหรือ? ปล่อยให้เราคบกันอย่าง สมบูรณ์แบบ?”
“ออกไปได้อย่างมีชีวิตค่อยว่ากัน!” ฉู่ลั่วหานหลุดคำพูด อย่างเย็นชาออกมา และมองไปที่เวลา
“หนึ่งชั่วโมงที่จะถึงยังเหลือเวลาอีกยี่สิบนาที หลังจากนั้นอีกยี่สิบนาทีทุกคนก็จะตายแล้ว โม่หรูเฟย คุณไม่ควร ขอโทษฉันก่อนตายหรือ?”
“ทำไมฉันถึงต้องขอโทษคุณ?”
“ทำไมเหรอ? แย่งผู้ชายของฉัน ใส่ร้ายชื่อเสียงของฉัน แตะต้องเส้นขีดจำกัดของฉันหลายต่อหลายครั้ง คุณไม่ ขอโทษ? คุณไม่กลัวว่าคุณจะไม่สามารถกลับชาติมาเกิดได้ หรือ?”
“ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด ฉันรักพี่เซียว รักใครสักคนผิด ที่ไหน? สำหรับเขา ฉันเต็มใจที่จะตาย ฉันสามารถไม่เอา อะไรเลยก็ได้ จู่ลั่วหาน เก็บหน้าแม่ใจดีของคุณไปเถอะ คุณ ก็เป็นเพียงของไม่มีค่าเท่านั้น!”
ดวงตาของลู่ซวงซวงหันไปจากที่นี่ “เอาหล่ะ! หยุดด่าได้ แล้ว! กำลังจะตายแล้วยังจะด่าเพื่ออะไร!”
รอเดี๋ยว—–
—
ความรู้สึกที่กระตือรือร้นของจู่ลั่วหานได้กลิ่นที่แปลก ประหลาด “ดูเหมือนว่ามีบางอย่างกำลังลุกไหม้อยู่”
เมื่อพูดถึงการเผาไหม้ ลิ้นไฟยาวเต็มเมตรออกมาจาก ด้านนอกวิลล่า และเข้ามาในห้องโถงของวิลล่าพร้อมกับ เสียง “ปัง”!
“พวกเขาจะจุดไฟเผาพวกเรา!”
สันไฟสีแดงเพลิงลุกไชน และพุ่งเข้ามาจากประตูด้วยพลัง ทำลายล้าง ไฟแลเควันกอื่นยากาศอย่างรวดเร็ว และใตกเป็น จุนที่ทำให้คนอายที่เสียงดัง
สู่ชวงชวงตกใจมาก “นิ้วล้ว จะท่าอย่างไรดี?” ใช้วิธีจุดไฟเผาพวกเขาให้ตายหรือ? ได้สัตว์นรกพวกนี้
ชายในชุดดำหายไปหมดแล้ว มีผู้หญิงเพียงสามคนที่ เหลืออยู่ในวิลล่าว่างเปล่า ติดอยู่ในกองไฟ ควันหนาแน่น เต็มบ้านทั้งหลังอย่างรวดเร็ว และกลิ่นควันก็โชยมาทุกลม หายใจ
“ฉันจะไปหาน้ำ มาปิดปากและจมูก เดี๋ยวจะสำลักจนเป็น ลมไป อย่าร้องไห้! การร้องไห้จะสูดควันเข้าไปอีกจำนวน มาก และอาจจะตายได้! “คู่ลั่วหานวิเคราะห์อย่างมีสติ และ ตัดสินอย่างรวดเร็ว และผู้หญิงทั้งสองคนที่นั่งอยู่บนโซฟางง ไปหมดแล้ว!
“ลงมา! โซฟาเป็นสิ่งไวไฟ พวกคุณอยากจะตายเร็วๆ ใช่ ใหม?”
เมื่อเธอตะโกน สู่ชวงซวงและโม่หรูเฟยก็กลิ้งลงจาก โซฟา ไฟก็ลุกลามอย่างรวดเร็ว ประตูถูกปิดกั้นด้วยไฟ พวกเขาไม่ สามารถออกไปได้!
“โปที่มุมกำแพง! ท่าตามคำสั่งของฉันถ้าไม่อยากตาย!
คู่ตะโกน และทันใดนั้นก็ตระหนักได้ว่าไม่หรูเฟย ยังคงถูกมัดมือและเท้าอยู่ และคุกเข่าลงบนพื้น หรูเฟย ขอมือฉันหน่อย!”
ลั่วหานใช้มือปลดเชือกในมือของเธอ เชือกนั้นแน่นเกิน กว่าจะแก้ได้ คุณรอแปบ!”
หยิบท่อนไม้ที่ถูกไฟเผาไม้ไปครึ่งท่อนขึ้นมา หลับ! ฉันจะเผาเชือกให้ขาด!”
โม่หรูเฟยตกใจมาก “คุณอยากจะเผาฉันให้ตายเหรอ!”
“หุบปากเถอะ ถ้าฉันอยากให้คุณตาย ฉันก็ผลักคุณเข้าไป ในตอนนี้แล้ว!”
โม่หรูเฟยหลับตาลง ลั่วหานกำท่อนไม้แน่น และจุดไฟ โดยตรง มันจะทำให้มือของเธอไหม้ได้อย่างแน่นอน จึง ทำได้แค่ต้องจุดที่ปมเชือกอย่างระมัดระวัง ส่วนต่อประสานก็ หลวมลง และฉู่ลั่วหานก็เอื้อมมือไปไข
“โอ้ย”
หลังจากเส้นใยถูกไฟไหม้ความร้อนก็แผดเผา มือของคู่วหานถูกลวกเป็นแผลพุพองขนาดใหญ่สองแผล แต่ยังดีที่มือ ของโม่หรูเฟยได้รับการปลดปล่อยแล้ว
“ปลดเชือกที่ขาด้วยตัวเอง แล้วหมอบเข้ามุมกำแพง!” หลังจากที่ฉู่ลั่วหานตะโกน ก็หาแหล่งน้ำด้วยตัวเอง เงาร่างของคู่ลั่วหานก็สั่นคลอนเมื่อเทียบกับแสงที่รุนแรง และ เปลวไฟที่ลุกโซนอย่างไรก็ตามเป็นคนที่กำลังจะตายอยู่แล้ว ถ้าสามารถช่วยสองชีวิตได้ก่อนที่จะตาย อาจจะได้รับการ ปฏิบัติอย่างดีในนรก?
ก่อนที่รถของหลงเชียวจะเข้าใกล้วิลล่า เขาก็เห็นไฟลุก โซนนั้น!
รถดังเอี้ยดจนหยุดลง และหลงเชียวก็กรีดร้องอย่างบ้า คลั่ง “ลั่วหาน!” ฉู่ลั่วหานทรุดตัวลงกับพื้นอย่างอ่อนแรง เธอไม่สามารถ
ขยับตัวได้อีกแล้ว จมูกและช่องอกของเธอเต็มไปด้วยฝุ่น
ควัน และการหายใจของเธอก็ค่อยๆอ่อนแอลง กำลังจะตายแล้วใช่ไหม? ไม่งั้นจะได้ยินเสียงของเขาได้
อย่างไร?
รถของถังจิ้นเหยียนก็มาถึงนอกวิลล่า ท้องฟ้าเต็มไปด้วย เปลวไฟ ผู้ชายทั้งสองคนบุกเข้าไปในคลื่นความร้อนที่ไม่มีที่ สิ้นสุดด้วยมือเปล่า!
“ลั่วหาน!”
“ลั่วหาน!”
ตะโกนเรียกชื่อผู้หญิงคนเดียวโดยพร้อมเพรียงกัน
ความวิตกกังวลในใจนั้นเกี่ยวพันกับไฟที่ลุกไหม้ และ ความโกรธที่พ่นไฟเข้ามาแทนที่สติในตอนนี้ และทั้งสองก็บ้า ไปแล้ว
โคมไฟขนาดใหญ่บนเพดานโคง “กระแทก” หล่นลงมา และเพดานโคงก็ถูกลิ้นไฟเจาะทะลุ และตกลงมาด้วย ความเร็วที่รุนแรง!
“ลั่วหาน! ลั่วหาน!”
“ลั่วหาน! คุณได้ยินหรือไม่? คุณอยู่ที่ไหน?”
แม่งเอ๋ย มันคือแสงสว่างที่แสดงก่อนตายในตำนานหรือ ไม่? ทำไมมันเหมือนจริงเช่นนี้? เสียงของหลงเชียว และยัง
มี..เสียงของถังจิ้นเหยียน?
พระเจ้าดีต่อเธอมาก ก่อนตายยังทำให้เธอได้ยินเสียงของ ชายสองคนที่มีความหมายต่อเธอมาก
หลงเชียวบังเอิญพบโม่หรูเฟย ติดอยู่ที่มุมกำแพง! ทำไมเธอถึงอยู่ที่นี่! ? เป็นไปได้ยังไง!
“หรูเฟย!”
หลงเชียวก้าวข้ามโซฟาที่ลุกเป็นไฟ และชั้นเก็บของ และ เงาร่างสูงก็วิ่งไปหาโม่หรูเฟยราวกับลมกระโชก คนอยู่ใน อาการโคม่า และบนใบหน้าก็ถูกเผาไหม้หลายจุดด้วยไฟ ถ่าน
“พรูเฟย! ตื่น! ตื่น!”
ไม่หรูเฟยไม่มีการตอบสนองใดๆ
สู่ขวงชวงยื่นศีรษะออกจากมุมกำแพง ใออย่างรุนแรง หลงเชียวมองไปที่โม่หรูเฟยที่หมดสติ แข็งใจ และพูดว่า
“หลงเชียว .ช่วย…สั่งแล้วด้วย”
“คุณลู่ ลุกขึ้น ตามผมมา!”
ให้ตายเถอะ ถ้าเธอลุกขึ้นได้ เธอคงลุกไปนานแล้ว
“ช่วย..ลั่วลั่ว”
ลู่ชวงซวงยื่นมือที่เป็นสีดาออก และขอความช่วยเหลืออีก
ครั้ง
“มีคนช่วยเธออยู่ คุณไม่ต้องกังวล”
วางใจพ่อมึงสิ เธอไม่วางใจ…เธอจะต้องได้เห็นฉู่ลั่ วหานถูกช่วยออกไปแล้ว ถึงจะวางใจได้
ลู่ชวงชวงเฝ้าดูหลงเชียวที่อุ้มตัวโม่หรูเฟยและจากไป โดยทิ้งเงาร่างที่เบลอขึ้นเรื่อยๆ
คู่ลั่วหานนอนขดตัวอยู่ใต้ชั้นโลหะ สายตาของเธอมืดลง เรื่อยๆ ก่อนที่เธอจะเป็นลม เธอเห็นเงาร่างที่กำลังจะจากไป และสองคำสุดท้ายของหลงเชียวก็ดังก้องอยู่ในหูของ
หรูเฟย ชื่อที่เขาเรียกสองคำสุดท้าย คือ…หรูเฟย
คนที่เขาช่วย คือโม่หรูเฟย
เขาไม่ได้มาช่วยเธอ. สายตามืดลง คู่ลั่วหานก็เป็น
ลมไป
“ลั่วหาน! ลั่วหาน!”
ถังจิ้นเหยียนนำไม้ที่กดทับบนร่างกายของฉู่ลั่วหานออก แล้วก้มตัวลงอุ้มฉู่ลั่วหานไว้ในอ้อมแขน “ลั่วหาน! ห้ามนอน หลับ ผมจะพาคุณออกไป”
ฉู่ลั่วหานเห็นใบหน้าเลือนรางขอบ และมุมที่เลือนรางจน แยกไม่ออก “หลงเซียว…คุณมาแล้วเหรอ?”
หลังของถังจิ้นเหยียนแข็งที่อ และเห็นน้ำตาไหลออกมา จากมุมตาของฉู่ลั่วหาน น้ำตาตัวเองก็ไหลออกมาจากดวงตา
เขาหยุดพูด อุ้มผู้หญิงขึ้นมาในอ้อมแขน แล้วรีบวิ่งออก จากกองไฟเต็มท้องฟ้า
สู่ซวงซวงนอนอยู่ในอ้อมแขนของตำรวจ กระพริบตาของ เธอหลายครั้ง “ฉันตายแล้วเหรอ?”
ตำรวจหนุ่มในเครื่องแบบสายหัว “คุณยังไม่ตาย” เมื่อได้ยินว่ายังไม่ตาย ลู่ซวงซวงก็เป็นลมไปอย่างวางใจ “ตู้ม!”
โคมทั้งหลังของวิลลำร่วงลงมา ปกคลุมห้องนั่งเล่นขนาด ไทเป แสงไฟทำให้ท้องฟ้าเป็นสีแดงเลือด และควันโขมง และยังคงเผาไหม้อย่างไม่ต้บ
โรงพยาบาลกลาง ในห้องฉุกเฉิน
“เร็ว! นี่เป็นคนท้อง!”
ไม่ว่าจะเป็นเหยื่อหรือผู้ช่วยชีวิต ทุกคนก็ถูกควันตละคลุ้ง และมองไม่ออกรูปลักษณ์ตั้งเติม ไม่มีใครรู้ว่าคนที่เข้ามาคือ ไม่หรูเฟยหรือ จู่ลั่วหาน
และไม่มีใครสนใจที่จะแยกแยะหลงเชียวและถังจิ้นเหยียน
ผู้สื่อข่าวรีบไปที่ประตูโรงพยาบาล และถูกหยุดชะงัก พวก เขารายงานได้เพียงสั้นๆ เกี่ยวกับเหตุการณ์ไฟไหม้ในครั้งนี้ อยู่ด้านนอก
หลงเชียวและถังจิ้นเหยียนนั่งอยู่ข้างนอกห้องฉุกเฉิน ร่าง สูงทั้งสองเสื้อผ้าชำรุด ทรงผมยุ่งๆ ดูโทรมมากในเวลานี้
ถังจิ้นเหยียนเช็ดฝุ่นบนใบหน้าออก “ดูเหมือนว่า คุณ ไม่ใช่ว่าจะไม่มีความรู้สึกใดๆกับคุณ โม่เลย”
หลงเชียวมองเขาอย่างเฉื่อยชา “คุณต้องการจะพูด
อะไร?ๆ
ถังขึ้นเหยียนไออย่างรุนแรง และฝุ่นควันที่สูดเข้าไปใน ปอดของเขาก็เริ่มส่งผล “คุณช่วยคุณโม่ไป แต่ไม่ใช่เลอ”
