ตอนที่ 155 แท้งเด็กไม่สามารถรักษาเอาไว้ได้
โรงพยาบาล ห้องผู้ป่วยของหลงเชียว
“เธอพูดว่าอะไรนะ? เธอไม่ได้ดูผิดใช่หรือเปล่า? นี่ไม่ใช่ เรื่องเล็กๆ เลยนะ พูดผิดประโยคเดียว ระวังหัวของเธอด้วย”
โม่หรูเฟยได้รับโทรศัพท์สายหนึ่ง สายตาแสร้างทำเป็น ตื่นตระหนกขึ้นมา ระวังเป็นอย่างมากไม่ให้ถูกหยวนซูเฟิน เห็น ทั้งยังจงใจที่จะถูกเธอเห็น
รายละเอียดที่อยู่ข้างใน มีแต่เธอเท่านั้นที่ชัดเจนที่สุด
“ได้ ฉันรู้แล้ว ฉันจะไปเดี๋ยวนี้”
วางโทรศัพท์ลง โม่หรูเฟยกำโทรศัพท์มือถือเอาไว้อย่าง ไม่เป็นสุข เดินไปถึงด้านหน้าของหยวนซูเฟิน กดเสียงให้เบา จนสุด เอ่ยขึ้นโดยใช้เสียงที่มีแค่สองคนเท่านั้นที่จะสามารถ ได้ยินได้ “คุณป้า หนูต้องออกไปสักรอบ มีธุระนิดหน่อย ดู เหมือนจะยุ่งยากมากค่ะ”หยวนชูเฟินขมวดคิ้วขึ้นอย่างไม่พอใจนัก “เรื่องอะไร? ให้ คนอื่นไปจัดการ หนูกำลังท้องจะวิ่งไปมาอะไร? ไม่กลัวส่ง ผลกระทบต่อลูก?”
หลงถึงนั่งอยู่บนโซฟาที่ห้องรับแขก ในมือถือเอกสารฉบับ นึ่งกำลังดูอยู่ สายตาที่เหลือที่เฉียบคมมองมาทางภรรยา ของตัวเองและโม่หรูเฟย “เรื่องอะไร พูด”
โม่หรูเฟยมองไปทางหลงเชียวที่กำลังหลับตาบำรุงสติ อย่างระมัดระวัง กัดริมฝีปากเอาไว้ ส่งสายตาให้กับทั้งสอง คน ความหมายนั้นก็คือกาลังบอกกับพวกเขาว่า เรื่องนี้ไม่ สะดวกที่จะถูกหลงเชียวรับรู้
หยวนชูเฟินพอจะเดาออกแล้ว จะต้องเป็นฉู่ลั่วหานอย่าง แน่นอน
พยุงโซฟาเอาไว้แล้วลุกยืนขึ้น หยวนชูเฟินเอ่ย “ฉันไปกับ หรูเฟย คุณอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนเซียวเอ๋อ”
หลงถึงไม่พูดอะไรออกมา ก้มศีรษะดูเอกสารต่อไป
“พูดเถอะ คือู่ลั่วหานที่ก่อเรื่องอะไรอีกแล้วใช่หรือ
เปล่า?”
เห็นตกนเทป ๆ พยานเพนทุนเป็นที่รู้ที่ ทาตอน wwldasanbidoniou shullnudomise w อย่างถึงที่สุด
ไม่หรูเฟยคล้องแขนของเผอมาโร ปปิตให้กับผู้คน ย่างใจกว้างรู้เรื่องรู้จาว “หนูก็ไม่ทราบเหมือนกันต่อว่าทิง หรือเท็จ เมื่อครู่นี้มีคนโทรศัพท์มาหาหนู บอกว่าเห็นผู้ด้วตา นอยู่ในห้องพักผ่อนชั่นบนสุด อีกทั้ง ห้องพักผ่อนนั้นเป็น ของ…ถังจิ้นเหยียนค่ะ”
“อะไรนะ! หยวนชูเฟินเบิกตาโพลงขึ้นมาในทันที
ภาพที่ฉู่ลั่วหานโอบกอดกับชายหนุ่มแปลกหน้าเพิ่งจะถูก สื่อเปิดเผย คิดไม่ถึงว่าจะยังไปมาหาสู่กับผู้ชายอย่างไร้ ยางอาย ช่างหน้าด้านจนถึงขีดสุดจริงๆ!
“ชั้นบนสุด ใช่หรือเปล่า! ไปกับฉัน! ” หยวนซูเฟินกระ จนยับยั้งอารมณ์เอาไว้ไม่อยู่ในชั่วขณะ ความอัปยศอดสูทิง ลั่วหานนำมาให้กับตระกูลหลงเธอไม่สามารถทนต่อไปได้อีก เธอจะต้องจับนังแพศยาให้ได้ด้วยมือของเธอเอง แล้วกาจัด ออกไปจากบ้านตระกูลหลงโดยสมบูรณ์แบบ!
จำเป็นต้อง!
ไม่หรูเฟยถอยไปข้างหลังหนึ่งก้าวอย่างขี่หลาด “คุณปา หนูไม่กล้าไป จู่ส่วนเธอริษยาหนู เกลียดที่หนูท้องลูกของ หลงเชียว หากหนูไป เธอจะต้องติดอยากจะฆ่าหนูอย่าง แน่นอน”
“ฉันอยู่ที่นี่ หนูกลัวอะไร? มันกล้าแตะต้องแม้เพียงนิ้วมือ เดียวของหนู ฉันจะเอาชีวิตมัน! ”
มุมริมฝีปากของโม่หรูเฟยยกขึ้นอย่างเงียบๆ ในช่วงวินาที ที่ก้มศีรษะลงไป โอบแขนของเธอเอาไว้อย่างอ่อนแอเชื่อฟัง คำสั่ง ยิ้มขึ้นอย่างอ่อนโยนน่าสงสาร “ขอบคุณค่ะคุณป้า”
ลิฟต์ตรงมาถึงชั้นบนสุด หยวนชูเฟินเดินออกจากลิฟต์ก็ มุ่งตรงไปยังห้องพักผ่อนของถังจิ้นเหยียน
“อู่ลั่วหาน เปิดประตู!
หยวนชูเฟินเว้นการเคลื่อนไหวในการกดกริ่ง ยกมือขึ้น เคาะประตูอย่างรุนแรง เสียงดังสนั่นหวั่นไหวสะเทือนไปทั่ว ทั้งชั้น
ไม่หรูเฟยหลบอยู่ที่ข้างกายของเธอออดอ้อนเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนว่า “คุณป้าคะ ถึงอย่างไรนี่ก็ ไม่ใช่เรื่องที่มีหน้ามีตาอะไร คุณป้ายังไงก็..”
“ไม่มีหน้ามีตา! มันกล้าท่า ก็ควรจะถูกคนรับรู้หน้าตา ของตระกูลหลงของเราต่างก็ถูกนังหญิงสารเลวคนนี้ทำให้ เสียไปหมดแล้ว หรือว่ายังจะให้ฉันเอามันเป็นย่าทวดบูชาอยู่ อีก! ”
คู่ลั่วหานได้ยินเสียงเคาะประตูที่ดังสนั่นฟ้า นวดคลึงไป บนขมับแล้วลืมตาขึ้น ด้านนอกหน้าต่างได้เป็นเวลาค่ำคืนที่ ดาวกระจายเต็มท้องฟ้าแล้ว
นอนคราวนี้ระยะเวลาในการหลับของเธอนานมาก นอน จนทั่วทั้งร่างกายรู้สึกอ่อนเพลียไปหมดแล้ว
หรือว่านี่จะเป็นความรู้สึกที่คิดไปเอง? เธอนอนจนโง่ไป แล้ว? ไม่เช่นนั้นทำไมถึงได้ยินว่ามีคนเรียกเธออยู่ อีกทั้ง เสียงดูเหมือนยังค่อนข้างที่จะคุ้นหูอีก
“ลั่วหาน! เธอออกมาเดี๋ยวนี้! ”
เสียงเคาะประตูชัดเจนมากยิ่งขึ้นเรื่อยๆ คู่สั่วหานสรุปได้ ว่าไม่ใช่ตัวเองที่นอนจนโง่ มีคนเคาะประตูจริงๆ
อีกทั้งเสียงของหยวนชูเฟิน!
เธอมาที่นี่ได้ยังไงกัน?
ความรู้สึกไม่เป็นสุขแผ่ขยายไปทั่วทั้งร่างกาย คู่สั่วหาน เลิกผ้าห่มออกแล้วลงจากเดียง ออกแรงสะบัดศีรษะอยู่หลาย ที่ถึงสามารถทำให้สายตาโฟกัสได้
หมุนลูกบิดประตู เธอยังไม่ทันมองให้ชัดเจนว่าผู้ที่มานั้น เป็นใคร บนใบหน้าก็นำมาซึ่งฝ่ามือที่เต็มแรงของหยวนซู เฟิน!
“เพี้ยะ!
ฝ่ามือนี้รุนแรงโหดเหี้ยม บนใบหน้าของเธอแต่เดิมก็มี รอยที่ถูกเธอตบจนได้รับบาดเจ็บ รอยบากทางยาวแถวนั้น ยังไม่หาย ฝ่ามือนี้ลงไป ไม่ใช่แค่เจ็บจนแทบจะเป็นลมหมด สติ รอยบากที่อยู่บนใบหน้าแตกออกจากกันอีกครั้ง เลือด ทะลักออกมาจากในรอยบาก บนใบหน้าที่ซีดเผือดสีของ เลือดยิ่งน่าสยดสยอง
คู่ลั่วหานเงยศีรษะขึ้นมาจากความตกตะลึง โม่หรูเฟยต่าง ก็ตกใจไปเสียยกใหญ่
“แม่ นี่แม่ทำอะไรคะ?” ไม่ทันทีจะกุมใบหน้าที่เต็มไปด้วย รอยแผล สีหน้าของอู่ลั่วหานปกคลุมไปด้วยเกล็ดน้ำแข็ง ความเย็นเชื่อมโยงไปถึงหัวใจ เจ็บจนแทบจะพังทลายลงมา
ฝ่ามือที่หยวนซูเฟินโบกวันนี้ไม่น้อยเลยจริงๆ!
“คู่ลั่วหาน เธอหน้าไม่อายจนมาถึงขั้นนี้แล้ว ทำให้ฉันขยี้ ตามองใหม่จริงๆ สามีของตัวเองนอนอยู่ที่ห้องผู้ป่วย เธอ กลับหลบอยู่ในรังรักที่อบอุ่นของผู้ชาย! ผู้ชายที่อยู่ในข่าว คือถังจิ้นเหยียนใช่หรือเปล่า! เธอกับถังจิ้นเหยียนคบหาอยู่ ด้วยกันตั้งแต่เมื่อไร! 8
ทุกตัวอักษรทุกประโยคของหยวนชูเฟินต่างก็แอบซ่อนไป ด้วยความประชดประชัน ราวกับปลายมีดแหลมคมก็ไม่ปาน ที่มแทงมาบนหัวใจของคู่ลั่วหานอย่างแรง ไม่ต้องพูดถึง หน้าตา เธอตอนนี้ต่างก็แทบจะฉีกหัวใจของเธอ
ฉู่ลั่วหานเงยศีรษะ รอบดวงตาสีแดงสดแห้งผากอย่างสุด จะทน แต่อยู่ต่อหน้าของหยวนชูเฟินเธอร้องให้ไม่ออก “หนู กับถังจิ้นเหยียนไม่มีอะไรเลยค่ะ หนูเป็นไข้เขาให้หนูพักผ่อน อยู่ที่นี่ ที่นี่มีเพียงแค่หนูคนเดียว”
หยวนชูเฟินอุทานออกมาอย่างประชดประชัน “ฉู่ลั่วหาน คำพูดเหล่านี้ ตัวเธอเองเชื่อไหม? ตอนที่ออเซาะฉอเลาะกับ ผู้ชาย ก็ไม่เคยคิดว่าวันหนึ่งจะถูกคนพบเข้า! ฉันไม่อยาก พูดจาไร้สาระกับเธอ ู่ลั่วหาน เรื่องในคืนนี้ ฉันจะบอกกับ ลูกชายของฉันให้หมด ให้เขามองเห็นชัดเจนว่าเธอเป็นคน ยังไง! หลอกเขามาสามปี เธอมันนังโสเภณีที่ใครต่างก็เอา มาเป็นสามีได้! ”
อะไรนะ?
คำพูดนี้พูดออกมาจากปากของหยวนชูเฟิน? หยวนชูเฟิน ที่เป็นตัวแทนของคุณนายแห่งตระกูลที่ร่ำรวย สูงส่งสง่างาม มาโดยตลอด เพื่อที่จะมอบความอัปยศอดสูให้กับเธอ แม้ กระทั่งคำพูดแบบนี้ก็พูดออกมาได้? !
ฉู่ลั่วหานกำหมัดอย่างตื่นตะลึง กระดูกเป็นท่อนๆนูนขึ้นมา บนหลังฝ่ามือที่ผอมจนหนังห่อกระดูก “แม่คะ คิดไม่ถึงว่าแม่ จะมอบความอัปยศอดสูให้หนูขนาดนี้? แม่ก็แค่อยากไล่หนู ออกจากตระกูลหลงไม่ใช่หรอคะ? มีความจำเป็นอะไรจะต้อง โยนความผิดที่ไม่น่าฟังขนาดนี้ให้กับหนู! ”
เธอพยายามคำรามอย่างเต็มที่ด้วยความโมโหราวกับบนร่างกายถูกสิ่งโสโครกอะไรสาดสกปรกใส่ตะโกน กลับไปราวกับจะเป็นบ้าก็ไม่ปาน
หยวนชูเฟินคิดไม่ถึงว่าคู่ลั่วหานจะกล้าต่อปาก ก็ยิ่งโมโห มากขึ้นเรื่อยๆ ยื่นมือออกไปจะตบเธออีกครั้ง!
คู่สั่วหานซูมือขึ้น กระชากข้อมือของหยวนซูเฟินเอาไว้แน่น “แม่อยากให้หนูไปจากหลงเชียว ไปจากตระกูลหลง ถึงแม้ หนูกับถังจิ้นเหยียนจะไม่มีอะไรกันเลย แม่ก็จะไม่ยอมรามีอ ง่ายๆ หนูพูดถูกไหมคะ?”
เปิดออกให้เห็นความจริงอย่างตรงไปตรงมา ฉู่สั่วหานพู ดอย่างกระจ่าง เธอไปจากตระกูลหลงได้ แต่ไม่มีทางทำให้ ชื่อเสียงของตัวเองกลายเป็นเช่นนี้ก่อนที่จะจากไปโดยเด็ด ขาด
หยวนซูเฟินอุทานอย่างประชดประชันลอดไรฟันออกมา ดู เหมือนมีความเยือกเย็นพ่นออกมาจากดวงตาและจมูกของ เธอ เยือกเย็นจนน่าตกตะลึง ที่มแทงกระดูกทะลุไปถึงหัวใจ
“ถูกแล้ว! ”
เหอะๆ!
ฉู่ลั่วหานหัวเราะขึ้นมาอย่างกะทันหัน สายตามองไปทาง ไม่หรูเฟย “ดีมากค่ะ ตรงไปตรงมาหน่อยดีแค่ไหนกัน ไม่ต้องคิดแผนการอะไรมากมายชนาดนั้น ทุก คนจบกันอย่างสวยงามหน่อย โม่หรูเฟย เยอไม่ใช่ว่าอยาก จะแต่งงานกับหลงเขียวหรอกหรอ? พอใจแล้วสินะ?”
ใช่สิ เธอไปคนเดียว ตระกูลโม่กับตระกูลหลงต่างก็ดีใจ กันหมดแล้ว
โม่หรูเฟยก้าวขามาข้างหน้าหนึ่งก้าว “ฉันรักพี่เซียว ไม่ เหมือนเธอ หลังจากที่แต่งงานกับเขาก็พัวพันกับผู้ชายไม่เลิก ยู่ใกล้ตัวพี่เซียวยังทำตัวเสเพล! ”
“เธอหุบปาก! โม่หรูเฟย ยังไม่ถึงตาที่เธอจะเข้ามาตำหนิ ฉัน”
ใครต่างก็อยากซ้ำเติมตบเธออีกซักฉาด เห็นเธอคู่ลั่วหาน
เป็นอะไรกัน?
หยวนซูเฟินออกแรงกระชากข้อมือของตัวเอง จะทำยังไงู่ ลั่วหานใช้แรงทั้งหมดเธอสะบัดไม่หลุด “ฉู่ลั่วหาน การ แต่งงานของเธอกับลูกชายฉัน จบแน่! ”
ใช่สิ จบแน่ เธอรู้
โม่หรูเฟยก้าวเท้าใหญ่ๆเดินเข้ามา สองมือรวมกันไปแกะมือของฉู่ลั่วหานออก “เธอปล่อยคุณป้า! ปล่อย คุณป้า! ”
คู่ลั่วหานแทบจะหัวเราะออกมาจริงๆ “ไม่หรูเฟย แสดง ละครต้องระวังขนาดและขอบเขต ทำมากเกินไปก็เหมือนกับ ไม่ได้ทำ”
โม่หรูเฟยไม่ฟังคำประชดประชันของเธอ ใช้แรงแกะออก ต่อไป เธอต้องดำเนินแผนการของตัวเอง จะต้องมีปาฏิหาริย์ เกิดขึ้น!
“ออกไป! นี่คือเรื่องของฉันกับตระกูลหลง ยังไม่ถึงตาให้ เธอมาแทรกปาก! ”
โม่หรูเฟยขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน “ฉันรักพี่เซียว! และไม่มีทาง ให้เธอทำร้ายคุณป้าโดยเด็ดขาด! ”
“หรูเฟย หนูออกไปก่อน ระวังลูกที่อยู่ในท้อง”
“คุณป้า ฉู่ลั่วหานไม่เคารพคุณป้า หนูไม่มีทางให้เธอมา ก่อเรื่อง! ”
ฉู่ลั่วหานแหงนศีรษะหัวเราะขึ้นอย่างประชดประชัน เป็น ภาพที่น่าซาบซึ้งใจจริงๆ เธอแทบจะถูกทักษะการแสดงของ โม่หรูเฟยทำให้ร้องไห้ออกมาอย่างโง่ๆอยู่แล้ว
“จู่ลั่วหาน เธอปล่อย ปล่อยคุณป้า! 1 %23
ได้ เธอปล่อย
พอจู่ลั่วหานคลายมือ หยวนซูเฟินก็เซไปทางด้านหลังก้าว
ใหญ่ๆ
โม่หรูเฟยยืมแรงในการส่งแรง ร่างกายล้มลงไปที่ด้าน
หลังอย่างรุนแรง!
“ปิ้ง! ”
เสียงชนกระทบที่หนักอึ้งทำลายความเงียบภายในห้องลง อย่างกะทันหัน โม่หรูเฟยล้มลงไปบนพื้น สองมือกางออก เก้าอี้ตัวหนึ่งทับลงมาที่ช่วงท้องพอดี !
“โอ๊ย! ” เสียงกรีดร้องที่แทบจะขาดใจของโม่หรูเฟยดัง
ขึ้น
“หรูเฟย! หรูเฟยหนูเป็นยังไงบ้าง?! ”
โม่หรูเฟยนิ่งอยู่บนพื้น สีหน้าซีดเผือดลงทันที ลมหายใจ อ่อนระทวย ดวงตาทั้งสองข้างพร่ามัว “คุณป้า…ท้องของ
หยวนซูเฟนราวกับถูกสายฟ้าฟาด เบิกตาโพลงมองเห็นท้องน้อยของเธอ เลือดไหลเป็นทางออกมาจาก ร่างกายช่วงล่างไม่หยุด.
“หรูเฟย! หรูเฟย! ส่งคนมา! หมอ! รีบช่วยชีวิตคน ด้วย! ”
คู่ลั่วหานยืนอยู่กับที่ ความรู้สึกที่อยู่บนใบหน้าหายไปใน ชั่วขณะ อารมณ์ทั้งหมดถูกแช่แข็ง ร่างกายแข็งตัวไปในที่สุด
“โม่หรูเฟย เธอ…”
เมื่อครู่นี้เธอไม่ได้ทำอะไรเลย ตอนที่เธอปล่อยมือของ หยวนชูเฟินออก ก็ไม่ได้ใช้แรงอะไรอย่างอื่น โม่หรูเฟยจะล้ม ลงไปอย่างประหลาดได้ยังไงกัน? ยังถูกเก้าอี้ตกทับพอดีอีก?
โม่หรูเฟยกัดริมฝีปากเอาไว้อย่างไร้เรี่ยวแรง “คู่ลั่วหา น.เธอเกลียดฉัน…ก็พุ่งเป้ามาที่ฉัน….ท่าไม….ทำร้ายลูกของ
ฉัน.”
หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง
ด้านนอกประตูห้องฉุกเฉินแผนกสูติ-นรีเวช
“เฟยเฟยเป็นยังไงบ้าง? เฟยเฟย! ” ฟูเหวินฟางกับโม่
ล่างคนรีบมาที่โรงพยาบาลด้วยความร้อนรนอย่างถึงที่สุด สิ่งที่ต้อนรับพวกเขาก็คือประตูใหญ่ห้องฉุกเฉินที่ปิดสนิท
ยังมีหยวนชูเฟินกับฉู่ลั่วหานที่ด้านนอกประตู หยวนชูเฟินหลับตาเอาไว้ไม่พูดอะไรออกมา
ฟูเหวินฟางคว้าแขนของหยวนซูเฟินเอาไว้ คำรามด้วย เสียงที่แหบพร่า “ลูกสาวของฉันเป็นอะไรไปกันแน่? เธอพูดสิ ซูเฟิน! ”
ฉู่ลั่วหานนั่งอยู่บนเก้าอี้ สองมือเต็มไปด้วยเลือด ไม่พูด อะไรออกมา
หยวนซูเฟินเอ่ยขึ้นเบาๆ “หรูเฟยเกิดอุบัติเหตุ สถานการณ์ยังไม่แน่ชัด”
“จะเกิดอุบัติเหตุได้ยังไงกัน! ”
หยวนชูเฟินเบิกตาขึ้น กวาดตามองคู่ลั่วหาน แม้ว่าจะไม่ พูดอะไร แต่ความหมายมากพอที่จะชัดเจนได้
ขอบมุมที่แข็งแรงของกระเป๋าถือหนังจระเข้ที่อยู่ในมือของ ฟูเหวินฟางถูกเขวี่ยงออกไปทางจู่ลั่วหาน!
“คู่สั่วหาน! หรูเฟยมีเรื่องที่ไม่คาดฝันใดๆ เกิดขึ้น ฉันจะ ให้เธอเป็นของที่ฝังไปพร้อมกับคนตาย4
ลั่วหานเจ็บจนรู้สึกอึดอัดที่บริเวณหน้าอกในทันที แทบ จะไม่สามารถหายใจเข้าไปได้
เธอยังไม่ทันได้เอ่ยปากอธิบายไปแม้แต่ค่าเดียว ประตู ห้องผ่าตัดก็ถูกผลักออก
โม่ล่างคุนคว้าแขนของหมอเอาไว้บีบเอาคำตอบด้วย ความร้อนรน “ลูกสาวของผม.เป็นยังไงบ้าง?”
หมอถอดหน้ากากอนามัยออก สีหน้าหนักแน่นและจริงจัง “คุณโม่ ลูกสาวของคุณได้พ้นขีดอันตรายแล้วค่ะ… อยากจะ พูดแต่ก็หยุดลงไม่พูดออกมา เห็นได้ชัดว่ายังมีประโยคหลัง ต่อ
หยวนชูเฟินรู้สึกได้ถึงความไม่เป็นสุข
สองมือของฟูเหวินฟางขย่าไปบนชุดกาวน์ที่เปื้อนคราบ เลือดของหมอ “เด็กล่ะคะ? เด็กที่อยู่ในท้องลูกสาวของฉันล่ะ คะ?”
หมอก้มศีรษะลงด้วยความหดหู “ขอโทษค่ะ พวกเรา พยายามอย่างสุดความสามารถแล้ว แต่ว่า…ไม่สามารถ รักษาเด็กเอาไว้ได้”
