ตอนที่ 164 ไม่มีเชื้อ
“คิดว่าตัวเองฉลาดอย่างนั้นเหรอ? เป็นยังไงล่ะ? ตอนนี้ยัง คิดว่าเป็นแบบนั้นหรือเปล่า? ” เสียงอันเยือกเย็นของผู้เป็น พ่อดังขึ้น
หลงเชียวยิ้มอย่างไม่พอใจแล้วพูดว่า “ฝีมือคุณงั้นเห
รอ?
ดวงใจของเขา คล้ายกับถูกมีดกรีดลงกลางใจ เม็ดเหงื่อ ไหลซึมออกมา แผลผ่าตัดที่ยังไม่สนิทดีตอนนี้ถูกฉีกออกอีก ครั้ง ความเจ็บปวดจากภายนอกและภายในประดังกันเข้ามา จนเขาแทบจะขาดใจ
“ออกไป”หลงเชียวขมวดคิ้วและกัดฟันอดทนต่อความเจ็บ ปวด เขากำรูปภาพนั้นไว้แน่น!
หลงถึงยืนอยู่ข้างหน้ามองดูลูกชายของเขา “แกลองดูชะ ว่าสภาพตัวเองตอนนี้เป็นยังไง! แกเป็นแบบนี้เพียงเพราะผู้ หญิงคนเดียว! ”
หลงเชียวเงยหน้าขึ้นมองผู้ที่พูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นเมื่อ ครู่ มุมปากของเขาเผยอขึ้นแล้วหัวเราะด้วยอารมณ์เยาะเย้ย แววตาสงบนิ่งแฝงไปด้วยความผิดหวัง “ผมเป็นคนที่มีหัวใจ แต่คุณ ไม่มี! ”
หลงถึงสีหน้านิ่งดังเดิม เขามองดูเด็กน้อยที่กำลังโมโห แล้วใช้เท้าข้างหนึ่งเหยียบลงไปบนรูปภาพของค่ลั่วหาน หัวเราะเยาะว่า “ผู้หญิงแบบนี้ ในสายเลือดของเธอมีแต่ ความน่ารังเกียจ แกได้สติเสียที แบบนั้นคงจะดีกับตัวแก เอง”
หลงเชียวหัวเราะ “เหอะๆ! ออกไปได้แล้ว! ”
หลงถึงยื่นมือออกไปตบที่บ่าของหลงเชียวคล้ายปลอบใจ แล้วพูดว่า “คนที่ถูกผู้หญิงทำร้ายจนไม่เป็นท่าแบบนี้ ฉันคงไม่มอบบริษัทให้แน่ๆ”
เมื่อพูดจบเขาก็หันหลังกลับ ขยี่เท้าลงบนรูปภาพนั้นอย่าง
แรงแล้วเดินจากไป
หลงเชียวเอามือปิดหน้าแล้วหลับตาลง
ทันใดนั้นมือถือของหลงเชียวก็ดังขึ้น แต่หลงเชียวไม่ได้ สนใจกับเสียงนั้น เขายังคงหลับตาลงนั่งอยู่ที่โซฟา
มือถือดังอยู่เนิ่นนานจนกระทั่งดับไป
หยวนชูเฟินเดินขึ้นไปชั้นบนพร้อมกับถ้วยอาหาร เธอยืน อยู่นอกประตูมองเห็นด้านหลังลูกชายของเธอเช่นนั้น มีอกำ ถาดไว้แน่น และหายใจลึกพูดว่า “เซียวเอ๋..”
“ออกไป” เสียงเขาฟังไม่เป็นมิตรและเย็นชา
หยวนชูเฟินเดินมาข้างหน้าเขาอย่างระมัดระวัง สายตา เธอเหลือบไปเห็นรูปภาพที่ตกอยู่บนพื้นจากนั้นมองไปที่หลง เชียว “กินข้าวกินปลาก่อนลูก ไม่ได้กินอะไรมาวันหนึ่งแล้ว เป็นแบบนี้ต่อไปร่างกายจะรับไหวได้ยังไงกัน แผล ผ่าตัด..”
“ออกไป! เอาของออกไปด้วย! ”
ครั้งนี้เขาเก็บความโมโหไว้ไม่ได้จริงๆ ร่างกายเขาไม่ได้ ขยับไปไหน แต่กลับสั่นสะท้าน
“เอาละ แม่จะออกไป ข้าวเย็นวางไว้ตรงนี้นะ ลูกต้องกิน
บ้างเข้าใจไหม”
ประตูถูกปิดลง
มือถือเจ้ากรรมก็ตั้งขึ้นอีกครั้ง
หลงเชียวหยิบมันขึ้นมาแล้วปาไปที่กำแพงเข้าอย่างจัง!
เมื่อมือถือตกลงสู่พื้น ทุกอย่างก็เงียบสงบลง
โม่หรูเฟยมองดูมือถือที่ถูกตัดสายลง เธอนั่งอยู่บนเตียง สไตล์บาร็อคที่แสนหรูหรา และบ่นออกมาอย่างเสียใจว่า “พี่ คะ หลงเชียวเขาไม่รับสายฉัน”
เกาหยิ่งจือลูบไหล่เธอเบาๆ “ตอนนี้เขายังไม่ตัดใจ”
“ยังไม่ตัดใจเหรอ? เมื่อกี้หยวนชูเฟินก็บอกเองไม่ใช่เห รอว่ามีคนถ่ายรูปฉู่ลั่วหานกับถังจิ้นเหยียนอยู่ด้วยกันเอาไว้ ได้ เขายังต้องลังเลอะไรอีก? ”
เกาหยิ่งจือใช้เล็บคริสตัลอันสวยงามไร้ที่ดิของเธอลาก ยาวไปบนหน้าจอมือถือ พูดด้วยเสียงแผ่วเบาว่า ” ถ้าคนเรา ไม่ตาย หัวใจของเราก็ไม่ตาย เข้าใจไหม?”
ใบหน้าสีชมพูที่ไม่ได้มาจากการแต่งหน้าของโม่หรูเฟย ทำให้เห็นได้ชัดเจนว่า “การอยู่เดือนนี้ไม่ได้งดงามเท่าไร นัก ร่างกายเธอถูกกดดันทำให้เจ็บมากขึ้น
หลงถึงตอบกลับอย่างไม่ไยดีว่า “สำคัญหรือ? ผู้หญิงที่ แกเลือกเองก็รับผิดชอบเองสิ”
เหอะๆ!
หลงถึงก้มตัวลงไปเก็บรูปภาพขึ้นมาใบหนึ่ง คู่ลั่วหานอยู่ ท่ามกลางทะเลทราย ใบหน้าเธอช่างยิ้มแย้มแจ่มใส เธอไม่ เคยยิ้มสดใสแบบนี้กับเขาเลยสินะ?
ไม่เคยเลย
ในใจเธอนั้นใครกันแน่เป็นคนที่เธอรัก? หลงเชียวไม่รู้ เขาเตาไม่ออกและบอกไม่ถูก
หลายต่อหลายครั้งที่เขาตัดสินใจเชื่อเธอโดยไม่มีเหตุผล เธอต้องการไป เขาก็ไม่รั้งเอาไว้ อีกทั้งยังให้สัญญาว่าจะรอ เธออยู่ตรงที่เดิม แต่ตอนนี้ล่ะ? เธอกลับไปอยู่ในอ้อมอก ของผู้ชายคนอื่น
“คนไม่ตาย? พี่หมายความว่ายังไง? ”
.
เกาหยิ่งจือนำมือมาจับแก้มของโม่หรูเฟยแล้วยิ้มว่า “สิ่งที่ ฉันต้องการและสิ่งที่เธอต้องการถูกขัดขวางเหมือนกัน แต่สิ่ง ที่ต่างกันคือ เธอใช้เวลาในการกำจัดสิ่งกีดขวางอยู่ถึงสามปี แต่ไม่เป็นผล แต่ฉันไม่มีความอดทนขนาดนั้นหรอกนะ”
แอฟริกา, เคนยา
คู่ลั่วหานกำมือไว้แน่น เธอรอผลการตรวจอย่างตื่นเต้น เสียจนหัวใจแทบทะลุออกมา!
“เป็นยังไงบ้างคะ? ผลตรวจออกมาหรือยัง? เป็นยังไง
บ้าง….? ”
คู่ลั่วหานกุมมือถังจิ้นเหยียนไว้แน่น สายตาเขาจ้องเขม็ง มายังเธอ “คุณอย่ามองฉันแบบนี้สิคะ คุณ..พูดอะไรบ้างสิ คะ”
ผลการตรวจเลือดที่อยู่ในมือถังจิ้นเหยียนนั้นถูกเขาใช้ แรงฉีกเป็นสองส่วน ขอบตาแดงซึ่งเกิดจากความตื่นเต้นหรือ หวาดกลัว เธอเองก็เดาไม่ออก “ลั่วหาน…”
ดวงตาเธอเบิกกว้าง หัวใจแทบจะหยุดเต้น !
ถังจิ้นเหยียนโผเข้ามากอดเธอไว้แน่น เขาใช้แรงทั้งหมดที่ มีกอดผู้หญิงคนนี้ไว้ใน อ้อมอก โอบเอาหน้าของเธอแนบชิด กับอกของเขา น้ำตาจากความดีใจเอ่อล้นออกมา
“ลั่วหาน มันจบแล้ว! ไม่ต้องกลัว! คุณไม่ต้องกลัวอะไร อีกต่อไปแล้ว! ”
เธอที่อยู่ในอ้อมกอดของเขาตกตะลึงในสิ่งที่ได้ยิน เธอ สับสนมากในขณะนี้ “ถังจิ้นเหยียน คุณไม่เป็นไรใช่มั้ย? คุณตกใจจนเป็นบ้าไปแล้วหรือเปล่า? ฉันมีเวลาอีกไม่นาน แล้วใช่ไหม? ”
“ไม่ใช่! เด็กโง่ คุณมันโง่จริงๆด้วย ผมก็โง่! ผมโง่กว่า คุณด้วยซ้ำ! ฮ่าๆๆๆ! ”
เขาทั้งหัวเราะและร้องไห้ คู่ลั่วหานรู้สึกงุนงงกับเหตุการณ์ ตรงหน้า ผู้ชายคนนี้เป็นอะไรไป?
“คุณไม่ได้ติดเชื้อHIV!
คุณไม่มีเชื้อ! ได้ยินไหม!
มือทั้งสองของเขาจับไปที่หน้าของเธอ ร่างสูงใหญ่โอบ เธอไว้ราวกับร่มที่ปิดกั้นแสงแดดอันร้อนแรงให้เธอ และ ความสุขในดวงตาของเขาราวกับกระแสน้ำที่โอบล้อมเธอไว้
คู่ลั่วหานทำอะไรไม่ถูก เธอจ้องมองเขาอยู่นาน โดยไม่ละ สายตา สุดท้ายเธอพูดออกมาว่า “ถังจิ้นเหยียน คุณมันเล่น มุกไม่เป็น ไม่รู้วิธีทำให้ผู้หญิงดีใจเอาซะเลยจริงๆ ”
การล้อเล่นแบบนี้ มันไม่เกินความเป็นจริงไปหน่อยเห
รอ?
“เด็กโง่ ผมไม่ได้ล้อคุณเล่น นี่เป็นความจริง! ตอนแรกผมเองก็ไม่เชื่อ แต่ผมทำการทดลองอีกครั้งทั้งคืน ครั้งที่สอง ใช้เลือดของคุณ ผมมั่นใจได้ว่าในเลือดของคุณไม่มีเชื้อHIV แม้แต่เชื้อหวัดก็ยังไม่มี| ”
อู่ลั่วหานน้ำตาเอ่อล้นออกมา มือทั้งสองข้างดึงคอเสื้อของ ถังจิ้นเหยียนไว้ “คุณ….พูดเรื่องจริงเหรอคะ? ”
“จริง! จริงร้อยเปอร์เซ็นต์เลย! ”
จู่ลั่วหานปล่อยมือจากเขา เธอพีมพำว่า “ฉันจะกลับ ประเทศ! ฉันจะกลับจีน! ”
เธอจะกลับไปหาหลงเชียว เธอไม่สามารถรอได้อีกแม้แต่ นาทีเดียว!
ถังจิ้นเหยียนเองก็ปล่อยมือ ผลตรวจเลือดนั้นปลิวไปกับ
สายลม
ฉู่สั่วหานตั้งสติได้เธอรู้สึกผิดจึงพูดว่า “ฉันขอโทษ..ฉัน ฉันหมายความว่าฉันต้องการกลับไปทวงความยุติธรรมคืน มาว่าฉันไม่ได้ติดเชื้อ ฉันไม่ได้มีเจตนาอื่น.”
ถังจิ้นเหยียนยิ้มอย่างฝันไม่ได้ เขาปวดใจไหม? ปวดสี ปวดมากเสียด้วย
เขารู้ดีว่าเมื่อบอกสิ่งนี้แก่เธอไปแล้ว สุดท้ายเขาคงรั้งเธอ ไว้ไม่อยู่ แต่เขาก็ทนมองดูเธอหดหูแบบนี้ไม่ได้ เขาไม่อยาก เห็นเธอนั่งซึมเศร้าแบบนี้
“ไม่ว่าคุณจะหมายความว่ายังไงผมก็จะสนับสนุนคุณนะ เพียงแต่สถานะของคุณตอนนี้คือถูกขับไล่ออกจากประเทศ ถ้าหากไม่มีใบอนุญาตจากสถานทูต คุณจะไม่สามารถกลับ ไปได้”
คู่ลั่วหานพยักหน้ารับรู้เธอได้สติกลับคืนมาแล้ว
“ฉันจะไปถามที่สถานทูต… เมื่อพูดไม่ทันจบเธอก็หยุด ลง หลงถึงสามารถใช้อำนาจส่วนตัวขับไล่เธอออกจาก ประเทศได้ แน่นอนว่าจะไม่ให้เธอกลับไปอย่างง่ายๆแน่นอน เธอจะทำอย่างไรดี?
“อย่าเพิ่งรีบร้อนไป อย่างน้อยๆตอนนี้คุณก็แข็งแรงดียังมี โอกาสอีกมาก ผมจะช่วยคุณหาวิธีเองและให้คุณได้กลับไป ยังอ้อมอกของประเทศจีนในเร็ววัน”
ฉู่ลั่วหานพยักหน้า “ค่ะ ! ขอบคุณมาก! พูดจบเธอก็ดึง ชายเสื้อของเขาพูดว่า “ขอโทษนะคะ..”
“คุณหมอ นอกจากค่ำว่าขอบคุณกับขอโทษแล้ว คุณไม่ คิดจะพูดอย่างอื่นกับผมบ้างเหรอครับ? ผมฟังจนหูจะชา หมดแล้วละ
“ค่ะๆๆ ถ้างั้น คุณหิวมั้ย? ”
“หิว! ”
คู่ลั่วหานกัดฟันแน่น ผลการตรวจสุขภาพเป็นของปลอมใบที่เกาหยิ่งจือเอามาให้เธอดูต้องถูกปลอมแปลงแน่ๆ
ดังนั้นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดเกาหยิ่งจ๊อคงเป็นผู้ กระทำ จุดประสงค์ก็เพื่อขับไล่เธอออกจากบ้านตระกูลหลง
ผู้หญิงคนนี้มีอุบายที่น่ากลัวกว่าที่ไว้จริงๆ ! บนเนินเขา พยาบาลในชุดขาวคนหนึ่งยืนคุยโทรศัพท์อยู่
“รองคณบดีเกา เธอรู้ความจริงทั้งหมดแล้ว ท่ายังไงต่อไป
ดี? ”
รู้แล้วงั้นเหรอ? เร็วขนาดนี้เชียว!
เกาหยิ่งจือปิดประตูห้องทำงานลงจากนั้นพูดด้วยเสียงอัน เบาว่า “แล้วมีการเคลื่อนไหวอะไรอีก? ”
“เธอกำลังกินข้าวอยู่กับรองคณบดีถัง ทั้งสองคนดูมีความ
สุขดี”
มีความสุขดี? เหอะๆๆ!
“จัดการเรื่องนี้เรียบร้อยและกลับมาจากเคนยาเมื่อไหร่ ตำแหน่งหัวหน้าพยาบาลเป็นของเธอแน่นอน”
“วางใจได้ค่ะ! ”
“ดีมาก ฟังนะ..
พยาบาลผู้นั้นรับฟังเสียงของฝั่งตรงข้าม ทันใดนั้น ร่างกายเธอก็สั่นขึ้น!
“แผ่นดินไหว! แผ่นดินไหว! ”
“เร็วเข้า! รีบวิ่งเร็ว! หนีลงมาจากเนินเขา! หลบหนี
จากอาคาร! เร็ว”
“หะ! ! ”
“โครม! ! ! ! ! ”
เสียงกรีดร้องดังลั่น! เสียงอาคารต่างๆถล่มล้มลงมา! แผ่นดินกว้างใหญ่สั่นสะเทือน พื้นดินฉีกออกเป็นช่องกว้าง หนึ่งเมตรได้! สัตว์เลี้ยงต่างๆตกลงไปในหุบเขาลึกตามรอย
แตก!
“กรด! ! ช่วยด้วย! ”
แวิ่ง! เร็ว! อย่าหันกลับมา! ! ”
เท้าของทุกคนราวกับติดจรวด วิ่งคล้ายกับนักวิ่งชนะเลิศ หนึ่งร้อยเมตร บางคนวิ่งไปกรีดร้องไป บางคนวิ่งไปตะโกน
ไป
“เวชภัณฑ์! ถังจิ้นเหยียน เราต้องเอาของพวกนั้นออกไป
ด้วย!! คอ
หลังจากแผ่นดินไหวจะมีผู้คนได้รับบาดเจ็บจำนวน มากมาย ถ้าไม่มีเครื่องมือช่วยเหลือพวกเขาคงต้องมีการสูญ เสียเกิดขึ้น
“โอเค! ”
เงาของสองคนวิ่งเข้าไปในห้องเก็บอุปกรณ์การแพทย์ ผล จากแผ่นดินไหวเมื่อครู่ทำให้สิ่งของในห้องตกหล่น กระจัดกระจาย จู่ลั่วหานรีบเข็นรถคันหนึ่งออกมาแล้วโยน ของไส่ลงไป
“เรียบร้อย! รีบออกไปเร็วเข้า! บ้านจะถล่มแล้ว! ”
“เพนิซิลลิน! เพนิซิลลินสำคัญมาก! ”
ฉู่ลั่วหานกระโดดไปที่ชั้นวางยา กล่องขนาดใหญ่มหึมา
ตกลงมา! ”
“ตุ๊บ! ”
ถังจิ้นเหยียนเอาร่างกายของเขาเข้ามาขวางเธอเอาไว้ กล่องนั่นหล่นลงมาใส่หลังเขาเต็มๆ!
“ถังจิ้นเหยียน! ”
รีบออกไป! ”
“ไปด้วยกัน ! ”
“ไปด้วยกัน ! ”
ถังจิ้นเหยียนผลักรถเข็นออกไปทางประตู จากนั้นอุ้มฉู่ลั่
วหานแล้วกระโดดออกไป!
“โครม! ! ! ”
ห้องเก็บของถล่มลงมา
ทั้งสองนอนกองอยู่ที่พื้นแล้วยิ้ม เหตุการณ์น่ากลัวขนาดนี้ ยังยิ้มได้ โลกนี้คงมีเพียงคู่ลั่วหานคนโง่คนนี้เท่านั้นซินะ
ทั้งสองคนรีบตะเกียกตะกายขึ้นมาจากพื้น แล้วเข็นรถเข็น วิ่งไปในลานโล่ง!
ลมกระโชกไปบนใบหน้าของเธออย่างรุนแรงและผ้าคลุม หน้าของฉู่ลั่วหานก็ถูกพัดจนฉีกขาดขาด!
“ลั่วหาน! เร็ว! ”
ถังจิ้นเหยียนกุมมือฉู่ลั่วหานไว้อย่างแน่นหนา เขาใช้ ร่างกายตัวเองบังเธอเอาไว้ “มากับผม! ”
ชาวบ้านรีบไปยังที่โล่งกว้าง มองดูบ้านของพวกเขาทลาย
ไปต่อหน้าต่อตา!
ถนนพัง การสื่อสารถูกตัดขาด หมู่บ้านของพวกอีกทั้งรัศมี หลายร้อยกิโลกลายเป็นเมืองที่ขาดการติดต่อจากภายนอก ในพริบตา
ในที่สุดการสั่นไหวกว่าหนึ่งชั่วโมงก็ผ่านไป การสั่น สะเทือนระลอกแรกก็หยุดลงชั่วคราว
คู่ลั่วหานนั่งทรุดตัวลงกับพื้น เธอเงยหน้าขึ้นมองดูความ เสียหายที่เกิดขึ้นกับทุกๆบ้าน ที่อยู่ของพวกเขาก็ถูกทำลาย ลงในพริบตา
ที่ชีวิตกันนะที่ถูกกลืนกินไป
“คุณหมอจู่! พระเจ้า! คุณหมอคู่อยู่ที่นี่ได้ยังไง! ? ๆ
“ไม่น่า! เป็นคุณหมอจู่จริงๆงั้นเหรอ? ผู้หญิงคนที่ให้ เลือดผู้ป่วยแล้วหลอกว่ามีเชื้อHIV ก็คือคุณ?
“คุณหมอ คุณมีกรุ๊ปเลือดพิเศษได้ยังไงกัน! ”
เมื่อไม่มีผ้าปิดหน้า จู่ลั่วหานจึงได้รู้ว่าตัวเธอนั้นมีชื่อเสียง ในโรงพยาบาลไม่น้อย บรรดาพยาบาลพวกนี้เห็นเธอเป็นไอ ดอลไปแล้ว
“เมื่อวันก่อนฉัน.”
เธอยังพูดไม่ทันขาดคำ ปรากฏคนหนึ่งวิ่งมากรีดร้อง อย่างสุดใจ” คุณหมอ! ส่วน! ศูนย์กลางมีผู้บาดเจ็บหนัก!”
เมืองในโรบี ? จุดศูนย์กลางแผ่นดินไหวอยู่ที่เมืองไนโรบี
ทิศตะวันตกเฉียงเหนือ!
