ตอนที่ 169 สองปีต่อมา การเปลี่ยนแปลงที่งดงาม
เดือนเมษายน
ณมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ดที่แห่งนี้ได้รวบรวมเทคโนโลยีชั้น นำของโลก การแพทย์ การเงินและอุตสาหกรรมอื่น ๆ อีกทั้ง มหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ดในวันนี้ครึกครื้นเป็นพิเศษเพราะมี บุคคลหนึ่งปรากฏตัวขึ้น
บนจอแสดงผลอิเล็กทรอนิกส์ขนาดใหญ่เขียนทั้งภาษาจีน และภาษาอังกฤษว่า “การบรรยายครั้งแรกของแอนน่า ศาสตราจารย์ด้านการผ่าตัดหัวใจชั้นนำ จัดขึ้น ในบ่ายวันนี้”
ตัวอักษรขอบทองมีรอยเปื้อนเหมือนหมึก และบน หน้าจอที่คมชัดปรากฏขึ้นบนหน้าจอ
ผู้หญิงในภาพสวมเสื้อคลุมสีขาว เอามือเข้าไปในกระเป๋า กางเกงและกำลังเดินเข้าไปโดยไม่มีสีหน้าใดๆ ใบหน้าของ เธอบาง สง่างาม และหยิ่งผยอง
เพียงเห็นแค่ด้านข้าง ผู้เข้าชมก็ได้เห็นคางและคอของเธอ เป็นเส้นที่สวยงาม แต่ไม่ทราบลักษณะใบหน้าของเธอ
ไม่นานต่อมา รถBugattiสีดำคันหนึ่งขับเข้ามาในสายตา ผู้สื่อข่าวทั้งจีนและต่างประเทศ พวกเขาหลายร้อยคนยก กล้องขึ้นเพื่อจับภาพที่รอคอย
แต่รถBugattiคันนั้นดูเหมือนไม่ได้ตั้งใจที่จะหยุดลงและ ยังคงขับเคลื่อนต่อไปเพื่อต่อต้านฝูงชนโดยไม่สนใจที่จะ หลีกทางให้ใคร
ผู้สื่อข่าวบางคนยึดแขนของพวกเขาออกมาเพื่อปิดกั้น ด้านหน้ารถและพยายามบังคับให้รถหยุด แต่ไม่เป็นผล
รถBugatti ขับตรงไปที่ประตูของสตูดิโอ เจ้าหน้าที่รักษา ความปลอดภัยได้ตั้งกำแพงรูปมนุษย์ในระยะความกว้าง สองเมตรรอบรถ เพื่อปิดกั้นผู้สื่อข่าวทั้งหมดที่อยู่ด้านนอก
เมื่อประตูหลังของรถเปิดออกและปรากฏรองเท้าส้นสูงสี ดำคู่หนึ่งค่อยๆก้าวลงมา ขาเรียวงามของผู้หญิงคนนั้น ปรากฏขึ้นมา เธอคนสวมกางเกงขายาวสีขาว ม่รัดรูป ส่วนบนเป็นเสื้อแขนยาวผ้าสีดำทับใน เผยให้เห็นเอวบาง เสื้อคอวีก็เผยให้เห็นผิวขาวราวกับหิมะ ซึ่งทำให้ผู้พบเห็น ต้องอ้าปากค้าง
มองขึ้นไปที่คออันและสง่างามของเธอ เธอสวมสร้อยคอ แฮนด์เมดของแบรนด์ที่ไม่รู้จัก และจี้เพชรเม็ดเล็กด้วย
ใครก็ตามที่รู้จักสินค้านี้จะเห็นว่าสิ่งเล็กๆน้อยๆนี้คือ “ความฝันเมฆ” ที่ซาอุดีอาระเบียเพิ่งเจียระไนเมื่อต้นฤดู ใบไม้ผลิของปีนี้ มีข่าวลือว่าเพชรเม็ดนี้เป็นของรอยัล ซาอุดิอาระเบียและไม่ได้มีไว้สำหรับผู้คนทั่วไป
แต่เมื่อไม่นานมานี้เธอได้ช่วยชีวิตอันโรยแรงของเจ้าชายอาหรับที่กำลังจะตาย และได้รับของขวัญจากกษัตริย์และ กลายเป็นเจ้าของเพชรความฝันของเมฆนี้
เพชรเม็ดนี้เมื่อเทียบกับพรสวรรค์และทักษะทางการ แพทย์ของเธอ ช่างห่างไกลกันมากมายนัก แต่ในขณะนี้ดู เหมือนว่าไม่มีสิ่งของใดแทนค่าของเธอได้เลย
แน่นอนว่าสิ่งเหล่านี้ถูกเผยแพร่ในโลกภายนอก ส่วนแท้จริงแล้วเธอเป็นคนอย่างไร ไม่มีใครรู้
เธอไม่ได้อยู่ในสังกัดของโรงพยาบาลใดๆ เธอตกลง ทำงานให้แก่ตระกูลที่มีชื่อเสียงและมั่งคั่ง
ดังนั้นจึงได้รับสมญานามว่า “แพทย์รอยัล”
ส่วนความจริงเป็นเช่นไร ในวันนี้ทุกคนจะได้ไขข้อข้องใจ ทั้งหมด
นักข่าวทั้งหลายเบียดเสียดกันเพื่อต้องการถ่ายรูปเธอ แต่ น่าเสียดายที่ไม่มีใครรู้จักใบหน้าของเธอเลย
เธอใส่แว่นตาดำสวมหมวกใบใหญ่ปกปิดใบหน้าที่แท้ จริง คางเรียวเล็กและริมฝีปากเรียวบาง ดึงดูดสายตาไห้ อยากมองต่อ
เมื่อเธอลงจากรถเธอยืนอยู่บนรองเท้าส้นสูงแปด เซนติเมตร รูปร่างของสูงสง่างาม เธอเดินไปที่ห้องโถงใหญ่ ตามด้วยเจ้าหน้าที่สองคนชายและหญิงทั้งในเสื้อเชิ้ตและกางเกงขายาว
นิ้วเรียวเกี่ยวแว่นกันแดดข้างหนึ่งออกเบา ๆ แล้วส่งให้
คนข้างๆ
เมื่อถอดแว่นออก ปรากฏใบหน้าให้ทุกคนเห็น
ใบหน้าเรียวงามรูปไข่ ดวงตาอันทรงความรู้ คิ้วสีดำเข้ม ตามสไตล์ตะวันตก แต่เต็มไปด้วยความงดงามในแบบตะวัน ออก
แววตาคู่นั่นคมลึก ยากที่จะหยั่งถึง แต่ไม่มีใครกล้าจ้อง มอง
คนที่เห็นแอนน่าต่างพากันตกใจเนื่องจากคาดไม่ถึงว่า เธอจะมีหน้าตางดงามเช่นนี้
อธิการบดีของมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ดและศิษย์เก่า ก่อน หน้านี้ได้รออยู่ที่ล็อบบี้อยู่แล้ว เมื่อเห็นเธอเดินเข้ามาชายวัย กลางคนจึงเริ่มก้าวไปข้างหน้าด้วยความกระตือรือร้น ชาย อเมริกันผมบลอนด์เอื้อมมือไปจับมือเธอ พูดภาษาอังกฤษ ในสำเนียงอเมริกัน “แอนน่ายินดีต้อนรับ!”
“ขอบคุณค่ะ” เสียงตอบรับเบาๆ สง่างาม ไม่ดูใกล้ชิดหรือ
ห่างเหินจนเกินไป
เมื่อทักทายเรียบร้อยแล้วเธอจึงเลือกที่จะเดินหลีกทาง ผู้คน มีเพียงอธิการบดีและผู้ช่วยเดินตามหลังไป
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยส่งเธอขึ้นลิฟต์VIP ตอน นี้ ห่างจากเวลาบรรยาย20นาที เธอไม่ชอบมาสายเช่นนี้เสมอ
เมื่อมองดูรอบๆตัวแล้ว
“Lisa ฉันจะขึ้นไปพักหน่อยนะ คุณช่วยไปดูสถานที่ บรรยายที่”
ผู้ช่วยสาวที่ถูกเรียกว่าLisaพยักหน้า “ได้ค่ะ”
อธิการบดีKaneสื่อสารกับเธอสั้นเกี่ยวกับการบรรยาย และการเตรียมการในช่วงเย็น แอนน่าพยักหน้าเบา ๆ และ พูดเป็นภาษาอังกฤษอย่างเชี่ยวชาญว่า “ฉันจะออกไปหลัง จากจบการบรรยาย ดังนั้นการจัดเตรียมอาหารเย็นจึงไม่ จำเป็น”
เธอไม่ชอบสถานที่ผู้คนมากมายเช่นนี้ ยิ่งไม่ชอบการดื่ม สังสรรค์หรืองานเลี้ยง
Kaneหัวเราะ “คุณ งานเลี้ยงนี้ตั้งใจจัดให้คุณโดยเฉพาะ” แอนน่าสีหน้าไร้ความรู้สึกใดๆ “ถ้าเช่นนั้นฉันขอมอบมัน ให้ทุกคน”
ประโยคง่ายๆ แต่เด็ดเดี่ยว
“อีกอย่าง อย่าลืมนะคะว่าเนื้อหาการบรรยายของฉันไม่ อนุญาตให้เผยแพร่และรูปภาพวิดีโอด้วย ขอให้ลบในทันที”
“ครับวางใจได้ กล้องทุกตัวถูกปิดเรียบร้อยแล้ว”
แม้เป็นการบรรยายครั้งแรก นอกจากนี้ได้พบกับความ สามารถด้านเทคโนโลยีชั้นนำของมหาวิทยาลัยชั้น นำ แต่แอ นน่าสงบนิ่ง ราวกับว่าไม่มีเรื่องใดๆเกิดขึ้น เธอเป็นคนตรง ไปตรงมาและมุ่งเน้นไปที่การผ่าตัดหัวใจเมื่อจบการบรรยาย ถึงเวลาถามคำถาม
แอนน่ายืนอยู่ภายใต้แสงไฟ ใบหน้าเธอไม่ปรากฏรอยยิ้ม แต่กลับงดงามอย่างบอกไม่ถูก
ผู้หญิงต้องอิจฉา ผู้ชายต้องเงยหน้ามอง
นิ้วมือของแอนน่าจับอยู่ที่ไมโครโฟน “ตอนนี้ถึงเวลาถาม คำถามอิสระ ฉันคาดว่าคำถามจะเกี่ยวข้องกับหัวข้อในวันนี้ คำถามส่วนตัวกรุณาอย่านำมาถาม”
ประโยคง่ายๆแต่ทำเอาหลายคนผิดหวัง
ดังนั้นการถามคำถามจึงดำเนินไปอย่างเรียบง่าย เต็มไป ด้วยเนื้อหาทางวิชาการต่างๆนานา
หลังจากยี่สิบนาทีผ่านไป อธิการบดียกมือขึ้น แอนน่าเดิน
ตรงไปหาเขา
“ท่านอธิการบุดี มีอะไรหรือเปล่าคะ? ”
Kaneยิ้มเหมือนเด็กวัยชนและนัยน์ตาสีฟ้าของเขาแฝงไป ด้วยมุกตลกแปลกๆ ของชาวยุโรปและชาวอเมริกัน “แอนน่าเด็กๆเหล่านี้มักจะกังวลในการเรียนมากในห้องเรียน ผู้ เชี่ยวชาญล้วนเป็นคนวัยกลางคนและวัยสูงอายุ นานๆ ที ศาสตราจารย์หญิงสาวมาบรรยายที่นี่ ดังนั้นบรรยากาศไม่
ควรดึงเครียดใช่มั้ย?
แอนน่าขมวดคิ้ว “งั้นหรือ? ”
Kaneกำมือแน่น “ขอร้องคุณแอนน่า ขอผิดกติกาสัก
หน่อย”
เมื่อทนต่อการร้องขอของอธิการยดีไม่ได้ “โอเคค่ะ แต่เรา มีเวลาเพียงสิบนาทีเท่านั้น”
“โอเค สิบนาที ไม่เกินแน่นอน”
Kaneพูดจบ คำถามต่างๆนานาถูกถามออกมามากมาย
สร้างความตื่นเต้นกับผู้ชมมากมาย
นักศึกษาคนหนึ่งพูดขึ้นว่า “แอนน่าคะคุณมีแฟนไหม คุณ สวยมากขนาดนี้คงจะมีคนมาจีบเยอะมาก! ”
แอนน่าไม่มีสีหน้าใดๆ “ไม่มีค่ะ”
ว้าว! หนุ่มโสตทั้งหลายตื่นเต้น! ผู้เชี่ยวชาญและนัก
วิชาการบางคนที่มีความสามารถมากก็ตื่นเต้นเช่นกัน ซึ่ง หมายความว่าพวกเขามีโอกาสนั้นเท่าเทียมกัน
แต่อีกประโยคต่อท้ายว่า “ฉันมีคู่หมั้น”
หะ! ประโยคนี้ ทาให้ใจของเขาสลาย
“คุณแอนน่าคุณเป็นคนจีน แต่นิสัยของคุณเป็นแบบยุโรป และอเมริกามาก คุณอาศัยอยู่ในสหรัฐอเมริกามาหลายปี แล้วใช่ไหม? ”
“ฉันไม่รู้ว่านานแค่ไหน แต่ในความทรงจำของฉัน ฉันอยู่ที่ อเมริกาตั้งแต่แรกเริ่ม” นั่นหมายความว่าเกิดที่อเมริกางั้นเหรอ?
แต่แอนน่าพูดว่า “เนื่องจากเกิดเรื่องราวบางอย่างขึ้น ความทรงจำของฉันจึงไม่ได้นับจากเริ่มแรก”
???
การที่เธอพูดเช่นนี้ สร้างความลึกลับให้กับตนเองไม่น้อย
ความกระตือรือร้นในการถามคำถามเริ่มพุ่งสูงขึ้นเรื่อยๆ เวลาและบรรยากาศไม่อยู่ภายใต้การควบคุมอีกต่อไป นักเรียนชายคนหนึ่งคว้าไมโครโฟนและยืนบนเก้าอี้ที่ถือ ไมโครโฟนแล้วถามว่า “มิสแอนน่าผมได้ยินมาว่าคุณให้การ รักษาเฉพาะคนที่ร่ำรวยและมีอำนาจเท่านั้น แต่คนจีนบอกว่า ทุกคนเท่าเทียมกันต่อหน้าหมอ คุณจะอธิบายยังไง ? ”
หือ? มีคนถามออกไปแล้วซินะ
แอนน่ามองไปที่เขา “ในเมื่อทุกคนเท่าเทียมกัน แล้วทำไม ถึงมีค่าว่าผู้มั่งคั่งมีอำนาจออกมาจากปากของคุณ?
เขาอึ้งตอบไม่ถูก
“มิสแอนน่า ผมเองก็เป็นคนจีน ตั้งใจว่าจะกลับประเทศ เพื่อพัฒนาหลังศึกษาจบ เพื่อตอบแทนบุญคุณของประเทศ คุณเคยคิดแบบนี้บ้างไหม? มีแผนการกลับจีนบ้างหรือ เปล่า? ”
ผู้หญิงคนนหนึ่งถามขึ้น กว่าเธอจะแย่งไมโครโฟนมาได้ ไม่ง่ายเลย จึงอดไม่ได้ที่จะถาม
แอนน่าชะงักไปชั่วครู่ ประเทศจีน?
ประเทศจีนในความทรงจำของเธอเป็นเพียงสถานที่แห่ง หนึ่งที่เธอไม่เคยเหยียบเข้าไป
“ถ้าเป็นไปได้ ฉันเองไม่อยากกลับไปที่นั่นอีก” เธอตอบ อย่างไร้ความรู้สึกใดๆ
“เอ่อ….ทำไม? ” เด็กสาวกำไมโครโฟนไว้จนแทบจะ
ร้องไห้
แอนน่าพูดอย่างช้าๆว่า “ฉันช่วยเหลือเฉพาะผู้ที่ใกล้จะ สิ้นใจและหมดหวัง ฉันหวังว่าประเทศจีนจะไม่จำเป็นต้องรอ
ให้ฉันเข้าไปช่วยเหลือ”
“แปะๆๆๆๆๆ”
เมื่อเธอพูดจบ ผู้คนจากประเทศจีนและเอเชียต่่างปรบมือ ชื่นชมเธอ อีกทั้งนักศึกษาตะวันตกเองด้วย
เมื่อจบการบรรยาย แอนน่าจากไปท่ามกลางเสียงตบมือ
เพื่อหลีกเลี่ยงฝูงชน แอนน่าเลือกเส้นทางที่จะออกไปด้าน ประตูเล็กของฮาร์วาร์ดต้นหญ้าสีเขียวและกลิ่นหอมของ ดอกไม้ แม้ว่าเดือนเมษายนในประเทศจีนเป็นอย่างไร แต่ เมษายนในสหรัฐอเมริกาก็มีความงดงามเช่นกัน
เธอเดินชมดอกไม้ที่บานออกมาหลากสี กระทั่งไม่รู้ตัวว่า เดินมาถึงหน้าห้องทดลอง
แอนน่าผลักประตูเข้าไป ปรากฏคนผู้หนึ่งรูปร่างสูงใหญ่
ขึ้น
ชายผู้นั้นไม่ทันได้ตั้งตัวจึงทำให้ของที่อยู่ในมือตกลงสู่พื้น
“sorry, are you ok? ”
ชายผู้นั้นไม่ได้ตอบกลับ เขาตกตะลึงเล็กน้อยมองดูแอน
น่า
แอนน่าขมวดคิ้วและก้มลงช่วยเขาเก็บเอกสาร ชายผู้นั้น ก้มลงเก็บเอกสารเช่นกัน มือของทั้งสองแตะกันเข้าโดย
บังเอิญ
