ตอนที่ 167 นี่คือพลังแห่งรัก
ร่างเธอร่วงลงไปคล้ายกับผีเสื้อกำลังโบยบินดิ่ง สู่หุบเขา
ด้วยความเร็วสูง!
หลงเชียว..ฉันรอคุณไม่ได้..
ฉันรอพบคุณไม่ได้แล้ว…
เสียงร้องในใจของเธอค่อยๆถูกปิดกั้นด้วยแรงกดดัน มหาศาล เสื้อคลุมสีขาวของฉู่ลั่วหานถูกกิ่งไม้ที่หน้าผาชีด ข่วน ร่างกายของเธอถูกบาดลึกเป็นแผลแตกต่างกัน
แต่เธอไม่สามารถรับรู้ได้อีกต่อไป
โลกทั้งใบกำลังมีดลง มืดยิ่งกว่าเวลาพายุพัดมา มีดเสีย จนไม่มีแม้แต่วี่แววของแสงสว่าง ทุกอย่างดูห่างไกลไม่ สามารถเอื้อมมือไปคว้าไว้ได้
เครื่องบินของหลงเชี่ยวมาถึงลานจอดเครื่องบิน ด้านนอก ยังมีฝนตกหนักด้าน ไม่มีใครอยู่บนลานจอดเครื่องบินแม้แต่ คนเดียว แสงไฟของเครื่องบินส่องสว่างไปทั่วทั้งลานจอด ส่องให้เห็นเม็ดฝนที่ตกหนักและภูเขาทุกด้านทอดยาวอย่าง ไม่มีที่สิ้นสุด พายุฝนในครั้งนี้คล้ายกับนำฝนทุกเม็ดที่จะ ตกในทวีปแอฟริกามารวมกัน ในที่นี้
จี้ตงหมิงกางร่มออก “เจ้านายครับ”
หลงเขียวก้าวลงมาจากเครื่องบิน เขาถือร่มในมืออยู่คัน หนึ่งยืนอยู่ท่ามกลางลมฝนหยาดฝนซึมแทรกผ่านเข้าไปด้าน ในทำให้สูทและมือของเขาเปียกปอน
หลงจื้อขมวดคิ้ว “ฝนตกหลังจากแผ่นดินไหว เอเชียและ แอฟริกาก็เหมือนกันหมด”
เขาพยายามจะผ่อนคลายบรรยากาศที่ตึงเครียดลง เพราะ ท่าทีของพี่ชายเขานั้นเย็นชามาก แต่เหมือนไม่มีใครสนใจ ในคำพูดของเขา หลงจื่อเอ๋อยักไหล่
“ไปที่ค่ายของทีมแพทย์”
เสียงของหลงเซียวไม่เยือกเย็นอีกต่อไป ท่ามกลางสายฝน อันหนาวเหน็บนี้ คล้ายกับได้ยินเสียงแห่งความอบอุ่น
จี้ตงหมิงงงเล็กน้อย ทุกครั้งที่เกี่ยวกับคุณหญิง เจ้านาย ของเขามักจะมีท่าทีแบบนี้เสมอ?
ใช่แล้ว นี่คือพลังแห่งความรัก ต้องใช่แน่ๆ
จี้ตงหมิงเข้าใจถึงเหตุผลแต่ก็ไม่แสดงออกมา ตอบเพียง
ว่า “ครับ! ”
เนื่องจากหลงเซียวเพิ่งทำการผ่าตัดหัวใจมาจึงทำให้เขา เดินได้ช้าลง ตอนนี้ที่เขาทำอยู่ถือว่าเป็นการทำร้ายหัวใจ มากเกินพอแล้ว หากเขายังพยายามฝืนต่อไปกลัวว่าจะเป็น แบบที่หมอพูดคือฆ่าตัวเอง
แม้ว่าเขาจะเดินช้าลงเล็กน้อย แม้ว่าใบหน้าของเขา ซีดเชียวไปบ้าง แต่ร่างกายของเขาก็ยังเต็มไปด้วยเสน่ห์ ศักดิ์ศรี อำนาจและอื่น ๆ ส่องประกายไม่ได้ลดตามลงไป
โดยเฉพาะอย่างยิ่งภายใต้แสงไฟจากเครื่องบินที่ส่องมา ทำให้แผ่นหลังท่ามกลางสายฝนของเขาดูมีพลังมากยิ่งขึ้น ไม่ลดลงแม้แต่น้อย
คุณชายหลง หลงจื้อ จี้ตงหมิง นอกจากนี้ยังมีแพทย์ส่วน ตัวของตระกูลหลง แต่ละคนถือร่มสีดำก้าวออกมาจากที่ลง จอด แสงไฟของเครื่องบินก่อให้เกิดภาพที่เป็นเอกลักษณ์ ท่ามกลางฝนตกหนัก
ถนนเสียหายไม่สามารถขับรถได้ แต่โชคดีที่ระยะทางไม่ ไกลนัก หลังจากเดินไปประมาณยี่สิบนาที่พวกเขาก็เห็นแสง ไฟ เครื่องกำเนิดไฟฟ้าชั่วคราวทำงานอย่างหนักเพื่อผลิต กระแสไฟฟ้า ซึ่งสร้างเสียงรบกวนที่ไม่พึงปรารถนาในคืนอัน มีตมิดเช่นนี้
ทีมพยาบาลและแพทย์สองสามคนเห็นว่าหลงเชียวกำลัง เดินมาภายใต้ฝนที่ตกหนัก ตัวเขาสูงตรงภายใต้แสงไฟ คล้ายกับเทพเจ้า
ช่างสูงส่งและไม่อาจเอื้อมได้ เขาหล่อเหลาและเยือกเย็น สามารถจับหัวใจของผู้หญิงได้อย่างง่ายดาย
ถังจิ้นเหยียนเมื่อมองเห็นหลงเชียวและหลงจื่ออีกทั้งผู้ที่ติดตามมาแต่กลับไม่เห็นจู่ลั่วหาน เกิดอะไรขึ้น?
คู่สั่วหานละ?
เขายังไม่ทันได้พูดอะไรออกไป หลงเชียวโก็รีบถามว่า “ล หวานล่ะ? ”
เขาฝ่าลมฝ่าฝนข้ามน้ำข้ามทะเลและอดทนกับความเจ็บ ปวดของร่างกายมาเพื่อพบผู้หญิงคนนี้ ดังนั้นเขาจึงได้เอ่ย ถามถึงแต่เธอ
ว้าว! ฉากนี้น่าประทับใจจริงๆ เขาขับเครื่องบินส่วนตัว มารับเธอถึงที่นี่! สมแล้วที่เป็นหลงเชียว เปรียบเทียบกับ ตอนที่ให้ดอกไม้แก่โม่หรูเฟยที่โรงพยาบาลนั้นช่างเทียบกัน ไม่ติดเสียเลย!
เท่ห์สุดๆ !
! !
หลงเชียวเป็นผู้ชายที่อยู่คนละโลกกับพวกเธอจริงๆ! เป็น คนที่เพอร์เฟคที่สุดในโลก! !
แต่เมื่อเขาพูดออกมาดังนั้น ทำให้ถังจิ้นเหยียนสับสนมาก เขาตกตะลึงทำอะไรไม่ถูก คิ้วขมวดขึ้นด้วยความตกใจ ความรู้สึกเจ็บปวดและผิดหวังเมื่อครู่ยังไม่ทันจางหายไป เขากลับมาถามว่าเธอไปไหน?
“เธอไปรอคุณอยู่ที่ลานจอดเครื่องบินตั้งนานแล้ว คุณอย่า บอกนะว่าคุณไม่เห็นเธอ? คุณหลงไม่ทราบว่าคุณกำลังล้อผมเล่นอยู่เหรอ? ”
เธออยู่ที่ลานจอด? เขาไม่เห็นจริงๆ
เขาขมวดคิ้วขึ้น อาจเป็นเพราะเมื่อครู่เขารีบเดินจนเกินไป ทำให้สีหน้าของเขาไม่ดีนัก ริมฝีปากซีดเผือด
“ท่านรองอธิการบดีถัง พวกเราเดินทางมารับคนของเรา กลับไปด้วยตัวเองแล้ว คุณเลิกแสดงละครตบตาซะทีเถอะพี่ สะใภ้ผมอยู่ไหน ส่งเธอออกมาดีๆ ”
หลงจื้อไม่ได้แกล้งเขาเล่นเท่านั้น น้ำเสียงของเขาเอาจริง และต้องการพาพี่สะไภ้ออกไปจากลานขยะแห่งนี้ เขาไม่ สนใจการช่วยเหลือผู้ประสบภัยใดๆ พี่สะใภ้ของเขามีหน้าที่ เป็นคุณหญิงบ้านตระกูลหลงอย่างเดียวเท่านั้น!
เกาหยิ่งจือก้าวออกมาด้วยรอยยิ้ม “คุณชายรองหลง คุณ หมายถึงอะไรคะ? คุณคิดว่าพวกเราซ่อนคนไว้เหรอ? พี่ สะใภ้ของคุณรู้ว่าพี่ชายคุณกำลังมาเธอก็รีบไปที่ลานจอด เครื่องบินตั้งนานแล้วแต่พวกคุณไม่เห็น แต่ในทางกลับกัน คุณมาตามหากับเรา หรือเราต้องไปหาพี่สะใภ้ของคุณคน ไหนมาให้เหรอ? หรือคุณเห็นว่าคนไหนเหมาะสมก็เอาตัว ไปได้เลย ”
เกาหยิ่งจือ ผู้หญิงคนนี้มองแล้วจะอ้วกจริงๆ
“นี่พี่สาว ผู้หญิงพูดมากปากจะเหม็นนะ ต่อไปไม่มีใครกล้าจูบคุณหรอก อ้อแต่ก็นะ คุณเป็นแบบนี้ก็ไม่มีกล้าจูบคุณ
หรอก”
“คุณชายรองหลงเองก็ช่วยเก็บปากเอาไว้ให้ดีด้วยนะ
คะ ! ”
“ทำไม? จะจูบผมเหรอ? ขอโทษทีนะผมไม่ชอบผู้หญิง
แก่! ”
“แก! ”
ทันใดนั้นหลงเชียวรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดสังเกตขึ้นมา เขา จำได้ว่าที่ตรงนั้นมีร่มวางอยู่ แต่ไม่มีคน
“กลับไปที่ลานจอด! ”
สิ้นเสียงคำสั่งของหลงเซียว ทุกคนพากันหันหลังกลับ ถัง จิ้นเหยียนรีบเดินตามมา “ผมมั่นใจว่าเธอไปที่นั่น ! ”
หลงเชียวมองเขาด้วยสายตาเย็นชา ความหมายว่าเขา
พูดมากเกินไปแล้ว
เมื่อมาถึงลานจอดก็พบว่ามีร่มคันหนึ่งตกอยู่และถูกน้ำฝน ท่วมไปกว่าครึ่งแล้ว รอบๆไม่มีร่องรอยใดๆ
ร่มอยู่ที่นี่ แต่กลับไม่มีคน!
“นี่เป็นร่มที่เธอเดินถือออกมา! ”
หลงเชียวมองดูร่มและมองไปยังแผงกั้นที่ถูกแผ่นดินไหวทำลายจนไม่เป็นท่า มองออกไปก็รู้ว่าข้างล่างนี้คือหุบเขา
เขากัดฟันและออกค่าสั่งว่า “ออกค้นหา! จากแคมป์ จนถึงลานจอด ค้นให้ทั่วทุกมุมไม่มีข้อยกเว้น! ”
“รับทราบ! ”
ถังจิ้นเหยียนเองก็ตกใจกลัวเช่นกัน ในเวลานี้!
“เร็วเข้า ค้นหา ต้องหาคุณหมอให้เจอ!
เวลาใกล้จะตีสี่แล้ว ท้องฟ้ามืดสนิท ฝนยังไม่มีที่ทำจะหยุด ตก สถานการณ์เลวร้ายที่สุด
อีกทั้งตอนนี้ยังมีอาฟเตอร์ชื่อกตามมาเป็นระยะๆ
“คุณหมอฉู่!
“ลั่วหาน! ”
“ลั่วหาน!
เสียงของหลงเซียวและถังจิ้นเหยียนเรียกชื่อของเธอออก มาพร้อมกัน คนที่อยู่รอบๆพากันงง
หลงเชียวส่งสายตาไม่เป็นมิตรไปที่เขา แล้วหันหน้าหนีไป
มือหนึ่งถือร่ม อีกมือหนึ่งกำหน้าอกไว้!
แผลผ่าตัด!
เจ็บ!
“คุณชายใหญ่ครับ! คุณจะฝืนต่อไปไม่ได้แล้ว ที่นี่ปล่อย ให้เป็นหน้าที่ของพวกเรา ถ้าคุณยังฝืนอยู่จะไม่ดีแน่ๆ คุณชายใหญ่! ”
“พี่ครับ ฟังคำพูดหมอนะ ที่นี่ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของพวก เรา ผมจะพาพี่สะใภ้กลับมาให้ได้! ” เสียงตะโกนปะทะกับเสียงฝน ทำให้เสียงที่ได้ยินฟังดูเบา
ลง
เสื้อเชิ้ตสีขาวของหลงเซียวถูกเลือดสีแดงสดไหลซึมออก มาเป็นรอยกว้าง
“คุณชายใหญ่! คุณต้องหยุดเดี๋ยวนี้! ”
เมื่อทีมแพทย์เห็นว่าหลงเชียวกำลังฝืนชีวิตตัวเองก็เริ่ม กังวลใจ รีบดึงจี้ตงหมิงเข้ามาแล้วบอกว่า “รีบพาเขาไปที่ เครื่องบิน! ”
ร่มในมือของหลงเซียวหล่นลงสู่พื้น ค้นหาต่อไป! ”
“เจ้านาย เข้าไปข้างในก่อน! ”
“ผมไม่เป็นไร! ”
แต่ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไปคงจบแน่ๆ !
ทำไมถึงดื้อดันแบบนี้นะ!
ทีมแพทย์รีบขึ้นไปเตรียมพื้นที่บนเครื่องบิน และหยิบยากล่อมประสาทมาแทงเข้าที่แขนของหลงเชียว “คุณชายไหญ่
ขอโทษนะครับ! ”
“แก! ปล่อยเดี๋ยวนี้”หลงเชียวพยายามต่อสู้ พวกเขา ช่วยกันจับแขนไว้จึงทำให้ฉีดยาได้สำเร็จ
กำลังคนหลายสิบคนออกค้นหาในพื้นที่ทุกตารางนิ้วบน พื้นหญ้า สถานที่ต่ำ หลังโซดหิน ป่าไม้ และภูเขาที่เกิดจาก แผ่นดินไหว เรียกได้ว่าพลิกแผ่นดินหา
แต่กลับไม่มีแม้แต่ร่องรอย
แสงไฟฉายส่องไปทั่วสารทิศ เสียงเรียกหาไม่เคยหยุดลง
พวกเขาออกตามหาตั้งแต่ตีสี่กระทั่งเจ็ตโมงเช้า แน่ใจว่า
ในระยะสิบกิโลเมตรไม่พบร่องรอย
ท้องฟ้าเริ่มเปิด ฝนหยุดตกแล้ว ถังจิ้นเหยียนและทีม ค้นหาเหนื่อยล้า
“ตอนนี้มีอีกเพียงอย่างเดียวที่น่าจะเป็นไปได้คือเธอตกลง ไปในหุบเขา พวกเราควรลงไปค้นหา เพราะร่มของเธอตก อยู่บริเวณนั้น”
หลงจื้อเอามือยกขึ้นปาดหน้า ไม่รู้ว่าเม็ดฝนหรือเม็ดเหงื่อ ที่ไหลลงมา ด้านหลังของเขาเปียกโชก “เป็นความคิดที่ดี เดี๋ยวผมจะลงไปจากตรงนี้ พวกคุณรออยู่ที่นี่ !
“ผมไปด้วย”
ถังจิ้นเหยียนตบบ่าเขาแล้วลุกขึ้น “เตรียมเชือก ผมและ คุณชายรองหลงจะลงไปข้างล่างๆ
“ท่านรองอธิการบดี นี่มันเสี่ยงเกินไปหุบเขานี้สูงกว่าหนึ่ง พันเมตร.ถ้าหาก…เกาหยิ่งจือดึงเสื้อเขาไว้แต่ถูกเขา ปัดมือออก
เขาไม่ได้เห็นเธอในสายตาด้วยซ้ำ หันหลังกลับและพูดว่า “ผู้บาดเจ็บยังต้องการพวกคุณ กลับไปช่วยพวกเขา”
เมื่อนำเชือกผูกที่รอบเอวเรียบร้อย พวกเขาทั้งสองจับหิน ด้วยมือเปล่าและค่อยๆทิ้งตัวลงไป “ถังจิ้นเหยียน ถ้าผมพบ พี่สะใภ้ ผมจะขอบคุณมากแน่นอน”
ถังจิ้นเหยียนตอบว่า “ไม่ต้อง ถ้าจะขอบคุณก็ให้เธอพูด
กับผมเอง” “ได้! พี่สะใภ้ต้องไม่เป็นอะไรแน่! พี่ชายผมก็เช่นกัน! ”
เชือกที่ถูกส่งลงไปยาวขึ้นเรื่อยๆ ทั้งสองลงไปได้ประมาณ สี่ร้อยเมตรแต่ยังไม่พบร่องรอยใดๆ
หลงจื่อชี้ไปที่ของชิ้นหนึ่งแล้วตะโกนว่า “เสื้อ ! เสื้อ!
เสื้อสีขาวที่ถูกแขวนเกี่ยวอยู่ตรงกิ่งไม้ คล้ายกับถุงไบ
ใหญ่
“ไปดู
“ผมไปเอง! ”
ร่างที่แข็งแกร่งของหลงจื้อปืนไปในแนวนอน เขาปัดกิ่งไม้ ออกและถือผ้าสีขาวที่ขาดรุ่งริ่งไว้ในมือของเขาเพื่อดูอย่าง ระมัดระวัง ” ถังจิ้นเหยียน เสื้อผ้าของพี่สะไภ้! เสื้อคลุมสี ขาวของเธอแน่ๆ! เธอน่าจะตกลงไปข้างล่าง!”
บนเสื้อสีขาวที่เปียกชุ่มนั้นมีรอยเลือดอยู่ คาดว่าเธอได้รับ
บาดเจ็บ
แม่งเอ๊ย!
ถ้าพี่สะใภ้เขาเป็นอะไรไป เขาคงต้องตายแน่ ๆ !
รีบลงไปกันเร็ว! ”
ห่างออกไปหลายสิบเมตรมีเศษเสื้อห้องแล็บสีขาวขาดวิ่น อยู่หลายชิ้นกระจัดกระจาย ทั้งสองคนวิตกกังวลและมีความ ตกใจทวีความรุนแรงมากขึ้น
เธอตกลงมาจากที่สูงขนาดนั้น เสื้อผ้ายังถูกฉีกขาดแบบนี้
เธอจะอยู่ดีหรือ?
หลงจื้อสะบัดหัว ไม่! เป็นไปไม่ได้ พี่สะใภ้เขาต้องไม่เป็น อะไรแน่นอน!
“รองเท้า ! รองเท้าของเธอ! ”
รองเท้าข้างหนึ่งของฉู่ลั่วหานตกลงบนหินที่ยื่นออกมาและรองเท้าบูตก็มีรอยขีดข่วนเป็นรอยยาวมีคราบเลือด
ถังจิ้นเหยียนถือรองเท้าขึ้นมาดู ดวงตาเขาร้อนผ่าว “เธอ
น่าจะ….”
“หุบปากไปเลยนะ! เธอไม่เป็นอะไร! พี่สะใภ้ผมเธอ แข็งแกร่งและเป็นคนดีขนาดนั้น เธอต้องปลอดภัยดี! ” หลง จื่อแย่งเอารองเท้าไปและผูกเข้ากับตัวเขา
“หาต่อไป! ๒
“พี่ครับ! พี่ครับ! ”
ถังจิ้นเหยียนปาดน้ำตาที่ไหลล้นออกมาคอของเขาแห้ง สนิท แต่ก็พยายามออกเสียงร้องเรียกเธอ “ลั่วหาน! คู่สั่วหา
น!
“พี่ครับ! พี่อยู่ที่ไหน!
“ฉู่ลั่วหาน! ได้ยินผมมั้ย!
“เธอน่าจะสลบอยู่ ผมคิดว่าเธอคงได้รับบาดเจ็บมาก! ”
หลงจื้อกระวนกระวายใจมาก แต่เขาก็ไม่อาจยอมรับได้ว่า
เธอจะตาย เขายอมที่จะเชื่อว่าเธอคงอยู่ที่ไหนสักแห่ง หลงจื้อปาดน้ำตาแล้วค้นหาต่อไป บนพื้นพบของบาง
อย่างส่องประกาย “นั่นอะไร? ! ”
สายตาถังจิ้นเหยียนมองไปตามที่เขา “กุญแจ กุญแจของพี่สะใภ้คุณ”
“ผมจะไปเอามาเอง!
