ตอนที่174 คุณมีคุณสมบัติ ส่วนผมมีทุนทรัพย์
ด้วยความเคารพอย่างสูงคนที่มาเชิญเธอก็มีมากใช่ย่อย อยู่เหมือนกัน และคนที่เอาแก้วแหวนเงินทองเช็คเงินสดมา เรียกความสนใจจากเธอยิ่งมากขึ้นไปอีก คนที่มาคุกเข่า ขอร้องก็มีไม่น้อย แต่ผู้ชายใส่สูทที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าเธอ คนนี้พอเปิดประเด็นมาก็ใช้คนป่วยมาบีบเธอ คนแบบนี้เธอ ยังไม่เคยพบเคยเห็นมาก่อนเลย
แอนน่าค่อยๆ ยิ้มออกมา รอยยิ้มของเธอดูไม่ใช่การยิ้มที่ ให้เกียรติแต่มันคือการยิ้มที่เหยียดหยาม
Lisaพูดพร้อมรอยยิ้ม “คุณคะ ไม่ว่าจะใช้เงินเยอะเท่าไหร่ ไม่ว่าคุณจะอ้างว่าคนที่ป่วยอยู่ในฐานะอะไร แอนน่าก็ไม่มี ทางออกไปทำการรักษานอกสถานที่แน่นอนค่ะ ไม่ว่าคุณจะ พูดอะไรก็ไม่มีความหมาย คุณกลับไปเถอะค่ะ
นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ออกมาทำงานให้ท่านเชียว แล้วไม่เป็นที่ต้อนรับแบบนี้ ถ้าเป็นเมื่อก่อน อย่าว่าแต่ใช้ชื่อของท่านเขียวเลย แต่ขีตงหมิง คนนี้ไปยืนอยู่ตรงไหนก็เสมือนคุณชายหลงไปอยู่ตรงนั้นด้วย คุณชายที่เลื่องลือของเมืองหลงจากเมืองหลง
ไม่นึกเลยว่าจะมาถูกปฏิเสธแบบนี้
“คุณแอนน่าครับ ผมคิดว่ายังไงวันนี้คุณก็คงต้องไปกับผม สักรอบแล้วหล่ะครับ”
Curretรีบใช้เดินขึ้นมายืนบังแอนน่าเอาไว้ เขากางแขน ออกแล้วพูดสวนกลับไปด้วยภาษาที่ไม่ค่อยแข็งแรงนัก “นี่ คุณคิดจะทำอะไร?”
จี้ดงหมิงยิ้มออกมา “คุณผู้ชายครับ เจ้านายของผมแค่ อยากเชิญคุณแอนน่าไปเป็นแขกก็เท่านั้น ไม่ได้มีเจตนาอื่น เลยครับ ผมขอให้คุณหลบไปด้วยถ้าไม่อย่างนั้น….”
พูดจบ จี้ตงหมิงก็หันไปพยักหน้าให้บอดี้การ์ดหลายคนที่ กำลังยืนรออยู่ข้างนอก กลุ่มชายชุดดำเดินเข้ามาแล้วช่วย กันใช้กำลังลากตัวCurretออกไป
Lisaตกใจจนสีหน้าเปลี่ยนไปในทันที เดิมทีเธอก็เป็นคน ผิวขาวอยู่แล้ว แต่ตอนนี้หน้าเธอขาวซีดเผือดจนดูไม่ได้เลย ไม่คิดเลยว่าในประเทศจีนจะมีเรื่องอย่างนี้อยู่ด้วย
ที่นี่เป็นประเทศที่สงบสุขหรอกเหรอ?
เมื่อแอนน่าเห็นว่าผู้ช่วยของตัวเองกำลังถูกคนใช้กำลัง กดชื่อยู่ เธอกลัวว่าพวกเขาจะได้รับอันตราย จึงได้พูดไป อย่างหงุดหงิดว่า “ปล่อยพวกเขาไป ฉันจะไปกับพวกคุณ เอง”
“NO! แอนน่า นี่มันอันตรายเกินไปคุณจะไปกับพวกเขาไม่ ได้นะคะ!”
แอนน่าพยักหน้าเพื่อเป็นการบอกกับLisa “ฉันไม่เป็นไร พวกเธอกลับไปเก็บสัมภาระที่โรงแรมกันก่อนเลย เดี๋ยวฉันก็ กลับมาแล้ว”
จี้ตงหมิงยิ้มออกมา “คุณแอนน่าครับ ไม่ต้องเก็บของก็ได้ ครับ ผู้ช่วยของคุณผมจะดูแลให้เป็นอย่างดีเลยครับ คุณไม่ ต้องเป็นห่วง”
แอนน่าจ้องเขม็งมาที่เขา “ถ้าคุณกล้าทำอะไรพวกเขาละก็ ฉันจะไม่มีทางรักษาให้คนที่อยู่เบื้องหลังคุณแน่นอน”
“คุณสบายใจได้เลย ผมชอบเพื่อนชาวต่างชาติจะตาย ครับ”
พูดจบ ชายชุดดำสี่คนก็พาตัวLisaกับCurretขึ้นรถตู้คันหนึ่งไป แล้วรถคันนั้นก็ขับออก ไปในทันที
จีตงหมิงผายมือแล้วเปิดประตูรถเบนท์ลีย์ออก จากนั้นก็ เชิญแอนน่าขึ้นไป “คุณแอนน่าเชิญครับ”
รถเก๋งสีดำวิ่งตามถนนเส้นหลักไป ด้วยความเร็วที่ไม่เร็ว จนเกินไป แอนน่าก็นั่งมองออกไปนอกกระจก ถนนที่ไม่รู้จัก ผู้คนที่แปลกหน้า ต้นไม้ที่ไม่เคยพบเจอ ประเทศที่ไม่เคยมา เยือนและทุกสิ่งรอบตัวที่แปลกตาไปหมด
ไม่มีเวลาได้ทำความรู้จักกับสิ่งเหล่านั้นเลย
คนขับก็เอาแต่ขับรถ สายตาไม่ว่อกแว่ก ไม่พูดไม่จาเลย สักคำ
จี้ตงหมิงนั่งอยู่ตรงที่นั่งข้างคนขับ เนื่องจากบรรยากาศใน รถค่อนข้างอึดอัต เขาจึงพูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้มอย่างสุภาพ กับบุคลิกแบบคนที่ได้รับอ่านาจมาอย่างเต็มมือว่า” คุณแอน น่า วิลล่าของนายท่านอยู่ชานเมือง ระยะทางค่อนข้างไกล คุณสามารถนอนพักผ่อนก่อนได้นะครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ” ค่าตอบที่สุดแสนจะเย็นชา ไม่มีการปรุง แต่งใดๆ ทั้งสิ้น
จี้ตงหมิงจึงเริ่มแนะนำเจ้านายของตัวเอง “ความจริง นายท่านของผมยังมีวิลล่าอีกหลายที่ ที่อยู่ในเมือง ระยะทาง ไม่ได้ไกลมาก ถ้าคุณต้องการเข้าพักนายท่านต้องอนุญาต ให้คุณไปแน่ครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ” ยังคงเป็นคำตอบที่แสนเย็นชาเหมือนเดิม
จี้ตงหมิงรู้สึกเหนื่อยใจ เป็นคนที่เอาใจยากจริงๆ เป็นคน หัวรั้นมาก
“ผมพูดจากใจจริงเลยนะครับ เดี๋ยวผมจะเอารูปของวิลล่า เหล่านั้นให้คุณดู คุณก็เลือกเอาหลังที่ชอบเองแล้วกันนะ ครับ”
เริ่มเอาของมาล่อแล้วสินะ?
มันไม่จำเป็นจริงๆ
“คุณคะ คุณไม่จำเป็นต้องมาเปิดเผยความเจ้าเล่ห์ของ บอสคุณให้ฉันรู้ก็ได้ ฉันไม่ได้สนใจมันเลยสักนิต
อะ.อะไรกับครับเนี่ย? เขาแค่อยากจะพูดให้เธอได้รู้ว่าเจ้านายของตัวเองนั้นมีทรัพย์สินมากมาขนาดใหน แต่กลับถูกเข้าใจว่าเขาเจ้าเล่ห์ซะได้เหรอเนี่ย?
ก็ได้ เขาเงียบไป หลังผ่านการเจรจาอยู่นาน จตงหมิงก็ได้ เข้าใจเลยว่าตัวเองไม่ใช่คู่แข่งของเธอคนนี้
ยังดีที่รถได้หยุดลงแล้ว มันจอดลงตรงหน้าวิลล่าหลังใหญ่
ที่หรูหราหลังหนึ่งที่อยู่ตรงชานเมือง ด้านนอกวิลล่าเป็นลาน กว้างขนาดใหญ่ ดูแล้วเนื้อที่น่าจะราวๆ หนึ่งพันตารางเมตร ถึงจะบอกว่าเป็นวิลล่า แต่นี่มันเหมือนกับเป็นที่พักตาก อากาศที่อยู่ในสวนดอกไม้ส่วนตัวเลยนะเนี่ย
องค์ประกอบของที่นี่ค่อนข้างครบเครื่อง ทั้งสวนดอกไม้ สนามหญ้า ทางเดินที่คดเคี้ยว ศาลา สระน้ำ….ทุกอย่างมัน ได้ถูกเอามาจัดไว้เป็นองค์ประกอบของวิลล่าแห่งนี้แล้ว
ประตูรถถูกเปิดออก จี้ตงหมิงพาแอนน่าเดินผ่านกลาง สวนดอกไม้ไป เดินอ้อมรั้วดอกไม้ แล้ววิลล่าสีน้ำข้าวก็ได้ ปรากฏอยู่ตรงหน้า มันเป็นวิลล่าสามชั้นที่เป็นสไตล์ยุโรป ร่วมสมัย ด้านนอกมีโคมไฟสไตล์ยุโรปประดับอยู่ ดูจากภายนอกแล้ว รสนิยมถือว่าใช้ได้
สองข้างของประตูเรียงรายไปด้วยดอกพุดซ้อนจำนวน มาก นี่ยังไม่ใช่ช่วงที่ดอกไม้บาน แต่ว่ากิ่งไม้ถูกตัดแต่งไว้ เป็นอย่างดี ดีกว่าตอกไม้แบบอื่นๆ เสียอีก
“คุณแอนน่า เชิญครับ”
เธอชมวดคิ้ว ประตูที่ทำจากไม้จริงเปิดออกโดยอัตโนมัติ ข้างในเป็นห้องโถงที่กว้างประมาณสองสามร้อยตารางเมตร การตกแต่งสไตล์เมดิเตอร์เรเนียน คลุมโทนด้วยสีขาวฟ้า
เป็นหลัก สงบ เรียบง่าย สวยงาม สบาย
ช่างเป็นสถานที่ ที่น่ามาพักผ่อนจริงๆ
ของตกแต่งสไตล์เมดิเตอร์เรเนียนที่ถูกคัดเลือกมาอย่าง ตั้งใจ ดูดีมีระดับ หรูหรา โรแมนติก ไม่มีอะไรดูขัดแย้งเลย
เป็นการแสดงความมีระดับแล้วร่ำรวยได้เป็นอย่างดี
แอนน่าเดินมาหยุดอยู่ใต้โคมไฟขนาดใหญ่ที่อยู่ระหว่าง บันไดวนที่อยู่สองข้าง ทางซ้ายมีผู้ชายคนหนึ่งกำลังเดินลง มา เสียงพูดดังขึ้นก่อนที่จะได้เห็นหน้าเขา
“ได้ยินมาว่าคุณเชิญตัวยากเลยทีเดียวนี่ครับ”
มันไม่ใช่คำถาม แต่เป็นการบอกเล่า
แต่…ทำไมเสียงเขาฟังดูคุ้นจัง?
แอนน่าเงยหน้าขึ้นไปมองมือขาวๆ ที่กำลังจับราวบันได เพื่อจินตนาการรูปลักษณ์ของผู้ชายคนนี้ “ได้ยินมาว่าคุณเอง ก็ป่วยหนักเหมือนกัน”
เธอตอบกลับไปได้ตรงกว่าเขา แสดงออกอย่างชัดเจนว่า เธอกำลังรู้สึกไม่พอใจ
กล้าลักพาตัวเธอมารักษาให้เขาคือคนแรกเลยหล่ะ!
ริมฝีปากของท่านเซียวขยับเล็กน้อย เขาไม่ได้ยิ้ม แต่
เหมือนเขาเพิ่งจะยิ้มไปเมื่อกี้
ทันใดนั้น ใบหน้าของชายหนุ่มก็ปรากฏอยู่ตรงหน้าของ แอนน่า เขายืนอยู่ตรงบันไดขั้นที่สาม มองมาที่เธอด้วย สายตาที่หยิ่งยโส
ท่านเซียวถอดเสื้อสูทออก ภายนอกเสื้อเชิ้ตสีพื้นคือเสื้อ สูทสีเงินที่ถูกตัดเย็บมาอย่างดีทิ้งตัวอย่างสวยงาม ทำให้คนที่สวมใส่ดูดีมีราศีขึ้นมามาก เลยทีเดียว
เมื่อใบหน้าของชายหนุ่มค่อยๆ เผยออกมา นอกจาก ความหลงใหลแอนน่ากลับรู้สึกแปลกใจมากกว่า
“ทำไมถึงเป็นคุณ!”
ชายชั่ว!
หลงเชียวเดินลงบันไดขั้นสุดท้ายมา เดินอย่างสง่าผ่าเผย ไปที่โซฟา แล้วนั่งลงบนโซฟาตัวกลาง ขาทั้งสองข้างไขว่ ห้างขึ้นมาอย่างเป็นธรรมชาติ เขาดูหยิ่งและดูดีไปในเวลา เดียวกัน
“ผมเองก็คิดไม่ถึงเหมือนกันว่าจะเป็นคุณ”
น้ำเสียงดูเหมือนจะไม่ค่อยพอใจ
ฮีซี! แอนน่าขำอยู่ในลำคอ
เธอเดินมาอยู่ตรงหน้าเขา แต่เขาก็ไม่เชิญเธอนั่ง “ดังนั้น คุณก็คือคนที่เรียกให้ฉันมารักษาให้ใช่ไหม?”
วันนั้นตอนที่ๆได้จับมือเขาเธอได้รู้สึกแล้วว่าหัวใจของเขา
กำลังมีปัญหา ไม่นึกเลยว่ามันจะเป็นอย่างนั้นจริงๆ
หลงเชียวเอามือไขว้กันแล้ววางไว้บนตัก แล้วเอนตัวลง ที่โซฟา “คุณแอนน่าเป็นคนฉลาดจริงๆ ครับ”
แอนน่านี่มันเห็นๆ กันอยู่ จำเป็นต้องด้วยเหรอ?
แต่ว่า ฉันขอปฏิเสธ ฉันจะไม่รักษาให้ทุกคน และจะไม่ รักษาให้ทุกโรคด้วย” น้ำเสียงที่แน่วแน่โดยไม่เปิดโอกาส ให้ต่อรอง
ชายชั่วคนนี้ ต่อให้เขามีทรัพย์สินที่มากมายเพียงใดแต่ก็ เป็นได้แค่เศรษฐีบ้านนอกที่ไร้มารยาทเท่านั้นเอง เธอเคย ได้ยินมาแล้ว
ท่านเซียวไม่ได้ร้อนใจเลย เขายังนั่งอยู่อย่างนั้น ห้องโถง เงียบกริบ มีเพียงเขาสองคนเท่านั้น
วิลล่าที่ใหญ่ขนาดนี้ ไม่มีคนรับใช้ ไม่มีพ่อบ้าน ไม่มีคน ทำความสะอาด มันน่าแปลกจริงๆ
ท่านเซียวมองเธอด้วยสายตาที่เรียบเฉย ภายในห้องโถง ที่เงียบสงบ เสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงยาวสีดำของเธอก็เหมาะ กับบรรยากาศในนี้ดี แต่การแสดงออกนี่สิ เย็นชาเกินไป
แอนน่าถูกเขามองจนอึดอัด “นี่คุณกำลังมองอะไรอยู่? คุณต้องการอะไรกันแน่?”
ท่านเขียวรินชาลงไปในแก้วชาสีขาว สีของน้ำชาออกมาดี
แถมยังหอมอีกด้วย
“ผมมีข้อเสนอที่จะทำให้คุณปฏิเสธผมไม่ลงอยู่ด้วยนะ ครับ” เขายกชาขึ้นมาจิบ ชาหลงจึงที่ชงมาไหลลงไปตามคอ
แอนน่าบ่งบอกเลยว่ากำลังหัวเราะเยาะเขาอยู่ ผู้ชายคนนี้
เอาความมั่นใจมาจากไหนหนักหนา!
เธอจึงอยากรู้ว่าเขาเอาอะไรมาเสนอให้เธอ “ไหนลองพูด ข้อเสนอของคุณมาให้ฟังหน่อยสิ”
ทำนเซียวถือแก้วชาไว้ในมือ นิ้วมือที่เรียวยาว เล็บมือที่ กลมๆ องค์ประกอบทุกอย่างช่างดูดีเหลือเกิน “คุณมีความ สามารถส่วนผมมีคุณทรัพย์”
เขาพูดออกมาอย่างเชื่องช้า
แอนน่าข่าออกมา “พอดีเลย ฉันไม่ได้ล่าบากเรื่องเงิน” อยากใช้เงินมาตบหัวเธออย่างนั้นเหรอ? รู้จักเธอน้อยไป ซะแล้ว
ท่านเซียวหมุนแก้วชาเล่น น้ำชาหมุนวนอยู่ในแก้ว เผยให้ เห็นแววตาที่ยากจะอ่านออกของชายหนุ่ม “ผมเกรงว่า.. คุณจะไม่มีโอกาสได้ใช้มันน่ะสิ”
แอนน่าจ้องเขม็งมาที่เขาด้วยสายตาที่กวนๆ “คุณ หมายความว่ายังไง?”
ท่านเซียวเอานิ้วกดลงบนรีโมทที่วางอยู่บนโต๊ะ จอขนาด ใหญ่ปรากฏออกมาตรงกำแพง LisaกับCurretกำลังถูกขัง อยู่ในห้องๆ หนึ่ง รอบๆ มีกลุ่มชายชุดดำของเขายืนเฝ้าอยู่
ไอ้ชั่ว! หมาลอบกัด!
“นี่คุณกำลังข่มขู่ฉันเหรอ? นี่ไม่ใช่วิธีที่คนดีๆ ใช้กันนะ!” แอนน่ากระเด้งตัวขึ้นมาด้วยความโมโหในตัวหลงเชียว
ท่านเซียวปิดจอนั้นลง “ถ้าอยากให้คนของคุณอยู่รอด ปลอดภัยละก็ ผมว่าคุณแอนน่าควรตัดสินใจดีๆ นะครับ เพราะไม่อย่างนั้น….”
“รอเดี๋ยว!”
แอนน่าหลับตาลง บ้าเอ๊ย! เธอรู้ว่าชายคนนี้คือคนชั่ว คน ชั่วแบบนี้มีอะไรที่เขาทำไม่ลงบ้าง จะใช้ไม้แข็งกับเขาไม่ได้
ทำนเขียวยักคิ้ว “ทำไมหล่ะครับ?”
น้ำเสียงเกียจคร้านแต่แฝงด้วยความอาฆาต
หลังสุดหายใจเข้าลึกๆ แอนน่าก็นั่งลงอีกครั้ง เธอรู้สึก คอแห้ง จึงหยิบกาน้ำชามารินชาให้ตัวเองดื่ม “ฉันว่า เราสา มารถค่อยๆ คุยกันได้นะคะ”
เขาสลับขาที่กำลังไขว่ห้างอยู่ “ดีมากครับ คุณลองพูดข้อ เสนอของคุณมาก่อนเลยครับ”
บ้าเอ๊ย! ทำไมเธอถึงกลายเป็นคนที่ต้องยอมทำตามด้วย
นะ!
“ฉันสามารถรักษาให้คุณได้ แต่คุณจำเป็นต้องปล่อยคน ของฉันก่อน เพราะในขั้นตอนการรักษาฉันจำเป็นต้องให้ พวกเขาช่วย
“ตกลงครับ”
“อีกอย่างฉันไม่ชอบให้เป็นที่สนใจ ดังนั้นโปรดเก็บเรื่องนี้
ให้เป็นความลับด้วยค่ะ”
“ตกลงครับ”
“และสุดท้าย ครั้งนี้ที่ฉันมาที่ประเทศจีนไม่ได้กะว่าจะมาอยู่นาน ดังนั้นฉันจึงไม่กล้ารับประกันว่าจะ สามารถ.”
“คุณแอนน่าครับ ปัญหาเรื่องนี้ ทุกอย่างอาจไม่เป็นไป ตามที่เราคิดเพราะสถานการณ์สามารถเปลี่ยนไปได้ตลอด”
ได้เลย! ยังไงเขาก็ไม่ยอมปล่อยให้เธอมีทางเลือกหลาย ทางอยู่แล้วหนินะ
“คุณแอนน่ายังมีข้อเสนออะไรอีกไหมครับ?”
เธอพยายามนึกอีก แต่ก็ไม่มีแล้ว “แค่นี้แหละค่ะ” เธอยัก ไหล่
ท่านเซียวพยักหน้าตอบ “ดีมากครับ ต่อไปจะเป็นข้อเสนอ ของทางผมบ้านนะครับ”
ฮี! เป็นแค่คนไข้ยังจะมีข้อเสนออะไรอีก? เป็นคนที่พิลึก จริงๆ
ท่านเซียวไม่ได้สนใจท่าทางที่เธอแสดงออกมา “ก่อนอื่น เลย ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปคุณคือหมอส่วนตัวของผม นอกจาก ผมคุณห้ามไปรักษาให้คนอื่นเด็ดขาด”
“ฉันเข้าใจแล้วค่ะ”
“เยี่ยมครับ ต่อไป เพื่อให้คุณสามารถทำการรักษาในกรณีที่เกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดได้ทัน ตั้งแต่วันนี้ไป คุณต้องเข้ามาพักอยู่ในที่ของผม พร้อมบริการให้ผมตลอด เวลา”
“อะไรนะ?” เธอดีดตัวขึ้นมา!
“มีปัญหาอะไรเหรอครับ?”
สายตา
เธอกัดฟันแน่น!
“ไม่มีค่ะ!”
“เยี่ยม และสุดท้าย คุณเป็นแค่หมอส่วนตัวของผม ห้าม มายุ่งวุ่นวายกับเรื่องของผมเด็ดขาด แต่ถ้ามีเรื่องอะไรที่ผม มอบหมายให้คุณก็ต้องไปจัดการให้ผมด้วย”
นี่มันข้อเสนอบ้าบออะไรกัน!
“ยกตัวอย่างเช่น?” เธอถามไปด้วยความอยากรู้
“ไม่มีตัวอย่าง ต้องดูสถานการณ์เอาครับ” แอนน่าเงย หน้าขึ้นไปมองเพดาน แล้วพูดขึ้นมาด้วยความเซ็งว่า “ฉัน เป็นหมอนะไม่ใช่ขี้ข้าของคุณ”
ท่านเซียวเอามือเคาะๆ ที่เข่า “ผมเป็นเจ้านายแต่ไม่ใช่ คนไข้ของคุณครับ”เซีย!
