ตอนที่ 184 ฉันไม่จีบคุณ ฟ้าดินคงไม่อาจอภัย
สโมสรส่วนตัวเหาเจี้ย
สโมสรส่วนตัวระดับไฮเอ็นต์ภายใต้การบริหารของบริษัท อื่นเตอ รูปลักษณ์ภายนอกที่เฉิดฉายเหลืองอร่ามแวววาว ประดับประดาอย่างโอ่อ่าด้วยแสงไฟที่ส่องประกายระยิบ ระยับ สไตล์คนรวยที่ใช้เงินเต็มที่อย่างไม่คิด
รถเข้ามาจอด แอนน่ากวาดสายตาไปที่รถบริเวณรอบๆ อย่างคร้าวๆ เหอะ! Lincoln Bentley Ferrari Aston Martin และอื่นๆ จอดเรียงตรงที่จอดรถเต็มไปหมด
Rolls Royceคันสีดำของท่านเชียวไม่ได้หรูหราที่สุดแต่รถ ของเขาเพียงแค่เปิดประตูเข้ามา คนโดยรอบทั้งหมดต่างก็ จ้องมองกันเป็นแถว
คนรับใช้ด้านหน้าเปิดประตูรถของท่านเซียว เข้าใกล้ อย่างเคารพนอบน้อม “สวัสดีคุณหลง”
หลงเซียวพยักหน้าอย่างหยิ่งยโส โบกมือให้กับคนรับใช้
แอนน่าสวมรองเท้า เลิกคิ้วมองเขา คุณหลง?
ท่านเขียวชำเลืองมองแอนน่าใกล้ “ผู้ชายเลวๆ? คืนนี้ฉัน จะทำให้คุณได้เห็นว่า แบบไหนคือผู้ชายเลวๆ ”
ใครสนใจคุณ!
“คุณร่ำรวย ตามอำเภอใจคุณ” เธอสั่นไหล่บางๆของเธอ
สองครั้ง
แต่ คำพูดเมื่อกี้ของคุณหลงนั้น ตกลงแล้วหมายถึงอะไร
กัน?
อย่างรวดเร็ว แอนน่าก็รับรู้
คนนี้ยั่วยุเธอ ในเมื่อไม่มีใครอยู่ในสายตาเช่นนี้ งั้นก็ไม่ นึกว่าเขาก็คือ..
“คุณชายใหญ่หลง เชิญเชิญ!”
“ประธานหลง ไม่พบกันนาน เด่นสง่ามีราศีอย่างยิ่ง!”
“ความรวดเร็วและขอบข่ายการพัฒนาของMBK ในระยะนี้ ทำให้ฉันห่างชั้นจนมองไม่เห็นฝุ่นจริงๆ!”
เขาก็คือ..
ผู้อำนวยการตำเนินการบริษัทMBK ตระกูลหลงหัวหน้า วงศ์ตระกูลใหญ่ทั้งสี่ตระกูลที่สู่ชวงชวงกล่าวไว้…เสี่ยใหญ่ คุณชาย หลงเชียว
ในแวดวงธุรกิจของเมืองหลวง เขาเพียงแค่จามตลาดหุ้น ทั้งหมดต่างก็ต้องเป็นหวัดไปตามๆกัน
เขี่ย!
ท่าไมมันช่างบังเอิญขนาดนี้นะ?
เธอยังคิดว่าได้รู้จักฐานะของเขาแล้วก็สามารถวางมือใน การโจมตีได้ ทำไมเขาถึงเป็นอมตะ ไม่นึกเลยว่าจะเป็นหลง
เซียว
แอนน่าหรี่ตาอย่างลึกซึ้ง ยากที่จะรับมือ
หลังจากหลงเชียวเดินเข้าไปถึงทางแยกห้องโถงใหญ่ของ งานเลี้ยง โคมไฟคริสตัลสีเงินที่เรียงเป็นแถวก็กระพริบระยิบ ระยับ ฉากภายในที่ส่องแสงสีทองเป็นหลักราวกับอิฐทอง กระเบื้องมรกตที่หรูหรา พื้นที่ในห้องโถงให้ที่ไม่น้อยกว่าห้า ร้อยตารางเมตร จัดวางด้วยโต๊ะกลมขนาดใหญ่หลายสิบ โต๊ะ ผ้าคลุมเก้าอี้สีทองล้วน ฟูระย้าห้อยลงที่พื้น ขลิบทอง อย่างประณีต เสน่ห์นี้ ช่างบ้านนอกมาก
ด้านหน้าห้องโถงมีหอคอยแชมเปญที่สูงราวๆสองเมตร จัดวางไว้ เครื่องดื่มส่งออกกันอย่างรวดเร็ว งดงามราวกับ ความฝัน
แขกแต่ละคนภายในห้องสวมใส่ชุดหรูหราเหล่าบรรดาผู้ หญิงสวมชุดสีทองและสีเงิน บรรดาผู้ชายสวมเสื้อสูทรองเท้า หนัง ถือแก้วแชมเปญวิ่งไปทุกหนทุกแห่ง รองเท้าส้นสูงเดิน บนพรมปูพื้นที่หนานุ่มล้วนไม่ส่งเสียงใด ๆ
งานเลี้ยงของเกาจึงอาน น่าจะสนุกแล้ว
คนรับใช้ช่วยแอนน่าหยิบเสื้อโค้ท เธอสวมชุดราตรีสีดำ ยาวถึงเข่า ดีไซน์เรียบง่าย ไม่มีพูระย้าและลวดลายใดๆทั้ง สิ้น
คุณ เหลือบมองทันที เหมือนกับเสื้อผ้าที่ฉันใส่ไปร่วมงาน
ศพ
ท่านเซียวมองไปที่ชุดของเธอ ไม่แสดงออก
เธอจงใจหน่ะ
แอนน่ายิ้ม ไม่ต้องพูดถึงว่าจริงใจมากแค่ไหน ความ หมายในแววตาบอกเขา “ใช่ ฉันจงใจ! แต่งตัวเสื้อผ้าชุด สวยหรูที่คุณพูด ทำให้ฉันได้เข้าใจขึ้นมา ก็คือแบบนี้แหละ”
ดีมากๆ ท่านเซียวคิดว่าคืนนี้ต้องไม่น่าเบื่ออย่างแน่นอน
“ไอ้หยา! คุณชายใหญ่หลง ในที่สุดคุณก็มา! ไม่เจอกัน นานเลย!”
ผู้ชายสร้างอานุภาพขู่ขวัญไว้ก่อน มีหนึ่งคนที่ก้าวเท้าเดิน เข้ามาจากด้านหลัง เสียงลมฝีเท้า ม้วนมุมชุดสูทของเขาขึ้น มา ยื่นมือข้างนึงออกมาแต่ไกล ใบหน้าที่ยิ้มแย้มอิ่มเอิบจน แทบจะล้นออกมาทางหางตา
ท่านนี้ ก็คือบุคคลสำคัญของงานเลี้ยงคืนนี้ เกาจิงอาน
แต่ท่านเชียวไม่มีความกระตือรือร้น จับมือกับเขาเล็กน้อย แล้วก็เลิก
แต่ทว่าสายตาของเกาจิ้งอานไม่เคลื่อนย้าย จับจ้องไปยัง หญิงสาวชุดดำที่อยู่ข้างหลังหลงเชียว ยิ้มด้วยอารมณ์ที่แฝง ไปด้วยความหมายอันลึกซึ้ง “คนสวย พวกเราเจอกันอีกแล้ว นะ”
ภาพเงาสูงใหญ่หล่อเหลายืนอยู่ระหว่างคนทั้งสอง “ยัง ไง?”
“สาวสวยท่านนี้…
แอนน่าตัดบทเขา “คุณเกา โอกาสแบบนี้ในวันนี้ ระมัดระวังคำพูดจะดีกว่านะ!”
ตอนนี้เธอคิดแค่อยากทำตัวเงียบๆ อยู่บนพื้นที่หนึ่งหมู่ สามเฟินนี้ของเมืองหลวง ไม่อยากที่จะทิ้งชื่อของตนเองเอา ไว้ ถ้าถูกหลงเชียวรู้เกี่ยวกับคนบางคนเรื่องบางเรื่อง มันจะ ไม่เป็นผลดีอะไรสำหรับเธอ
เกาจิงอานไม่ใช่คนโง่ แอนน่าเพียงพูดตัดบทเขาประโยค นึง เขาก็รู้ได้ทันทีว่าต้องเปลี่ยนหัวข้อสนทนา สายตาจึงหัน เอียงไปทางด้านของหลงเชียว แต่ก็รักษาท่าทีที่สุภาพของ เสี่ยใหญ่ของตระกูลเกาเอาไว้ ยื่นมือออกเพื่อทำการเชื้อเชิญ “คุณชายใหญ่หลง เชิญด้านนี้ครับ”
สายตาที่เฉียบแหลมของหลงเซียวใช้เพียงรังสีที่อบอุ่น มองไปยังแอนน่าที่อยู่ข้างหลัง หลังจากปฏิบัติการอย่างไร้ ร่องรอย ภาพเงาที่ตั้งตรงก็เดินเข้าไปกลางห้องโถงใหญ่ ท่ามกลางสายตาของสาธารณชน
แอนน่าขมวดคิ้วอารมณ์บนใบหน้าคือสามส่วนไม่พอใจ เจ็ดส่วนไม่สบายใจ ภายในใจกังวลอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ถ้า ฝ่ายตรงข้ามคือหลงเชียว เช่นนั้นอิสรภาพของLisa ก็อาจจะ ไม่รับประกัน
เมื่อคิดเช่นนี้ แอนน่าก็ติดตามฝีเท้าของหลงเชียวไป แต่ เพื่อไม่ทำให้ทุกคนรับรู้ถึงความสัมพันธ์ที่สนิทชิดเชื้อของคน ทั้งสอง จึงจงใจรักษาระยะห่างกับเขาสักเล็กน้อย รับประกัน ได้ว่าตนเองจะอยู่ในขอบเขตสายตาของเขาอย่างแน่นอน อีกทั้งยังทำให้ตนเองอยู่ในสถานการณ์ที่ปลอดภัยโดยสิ้น เชิง
แอนน่าเห็นได้อย่างชัดเจนว่า คนนับร้อยคนในที่แห่งนี้ ไม่ ว่าหญิงหรือชาย ดวงตาที่ราวกับสิ่งโต เสือ เสือตาว สุนัข จิ้งจอกล้วนจ้องมองไปที่หลงเชียวคนเดียว ทุกๆที่ที่เขาไป ทุกคนต่างยืดคอเพื่อดึงดูดความสนใจของเขา
นายทุนระดับสูงสุด จะเข้าจะออกก็ล้วนมีความเป็นอยู่ ประหนึ่งราชา
ในเวลาเดียวกันหลงเชียวและเกาจิงอานก็เดินไปยัง ศูนย์กลางของงานเลี้ยง บนเหนือหัวพอดิบพอดีคือโคมไฟ คริสตัลขนาดใหญ่หรูหราดวงนึง แสงไฟแวววับจับตาราวกับ ดอกไม้ไฟที่ผลิบานอยู่บนฝ้าเพดาน แสงไฟที่สว่างชัดเจน ตกกระทบบนใบหน้าของชายคนนั้น เค้าโครงใบหน้าที่ ละเอียดงดงามแบบสามมิติ ก็ยิ่งทำให้คนประทับใจยิ่งขึ้น มี เสน่ห์จนหวั่นไหว
สตรีมีชื่อเสียงนับไม่ถ้วนก็อยากจะลองแต่งงานดู ถือแก้ว เหล้า ลดระดับคอเสื้อ ก้าวเท้าเดินอย่างอรชรอ้อนแอ้นไป บริเวณรอบๆ หลงเชียว ดีดดิ้น พยายามแสดงความมีเสน่ห์ ให้เห็น
“ไอ้หยา คุณสมควรเป็นคุณชายจริงๆ ไม่ว่าจะไปทางไหน บรรดาผู้หญิงต่างก็รายล้อมเขา”
“ล้มรอบเธอจนเกินขอบเขต นี่ก็แสดงให้เห็นได้ชัดเจนว่า อยากที่จะกินเขา เห็นไหม? เสื้อสีแดงคนนั้น ชื่อลี่ลี่ ช่วงนี้ได้ รับความนิยมอย่างมากในวงการบันเทิง หลังจากที่โม่หรู เฟยตั้งใจที่จะปลีกตัวออกจากสังคมเพื่อไปเป็นภรรยาให้กับ หลงเซียว ผู้หญิงคนนี้ก็ไต่เต้าขึ้นมาอย่างรวดเร็ว คาดไม่ ถึงว่าตอนนี้จะกล้าเข้าไปใกล้ตัวคุณชายใหญ่หลง”
“ผู้ชายอย่างหลงเชียวนี้ ใครจะไม่ชอบล่ะ? ฉันก็อยากไป แต่ว่า ได้ผ่านวัยสาวที่อ่อนโยนนั้นมาแล้ว ผู้หญิงเหล่านี้ ล้วน เพิ่งจะยี่สิบต้นๆ การต่อสู้ก็คืออ่อนหัด”
แอนน่าได้ยินเสียงเหล่าบรรดาพวกผู้หญิงพูดคุยกัน วน ไวน์แดงในแก้วสองรอบ ยกมุมปากโค้งขึ้นอย่างเหยียด
หยาม
เหอะ ผู้หญิงรายล้อมเขางั้นหรอ? จะไม่พูดว่าแมลงวันไม่ กัดไข่ที่ไร้รอยแตกได้ยังไง? ถ้าเขาเป็นสุภาพบุรุษที่ชื่อสัตย์ ไม่สนใจผู้อื่นจริง ใครจะกล้าบุ่มบ่าม?
พูดได้เลยว่ายังไงก็ตาม ผู้ชายเลวๆ ก็คือผู้ชายเลวๆ
ไวน์แดงส่งถึงริมฝีปาก จู่ๆแอนน่าก็นึกขึ้นได้ว่าคืนนี้ ตนเองจะต้องขับรถ แม่งอารมณ์ไม่ดีอย่างมาก เหล้าก็ดื่มไม่ ได้ ได้เพียงทำท่าท่าทางกวัดแกว่งไปเท่านั้น
งานเลี้ยงเพิ่งเริ่มต้นขึ้น ในสถานที่ส่วนใหญ่เป็นวัยหนุ่ม สาว ล้วนเป็นลูกเถ้าแก่ตระกูลที่มีทั้งเงินและอิทธิพล ผู้มี อำนาจใหม่ในวงการค้า เห็นได้อย่างชัดเจนว่า งานเลี้ยงคืน นี้ของเกาจิงอานเน้นความบันเทิงเป็นหลัก
หลงเซียวถูกล้อมรอบอยู่ตรงกลางประหนึ่งดาวล้อมเดือน เขาหนีบแก้วทรงสูงด้วยท่าที่อันเกียจคร้าน จิบเล็กน้อย บ่อยๆ แต่ก็ยากที่จะมั่นใจว่าเขาดื่มจริงหรือเปล่า
เสียงประจบสอพลอที่ดังขึ้นเป็นระลอกนี้กลุ่มพวกผู้ชายพยายามใช้ความสามารถในการเอาใจกับ ท่านเขียวที่อยู่ตรงหน้า แต่ตัวเอกของคืนนี้อย่างเกาจึงอานก ลับถูกมองข้าม
“ท่านเขียวสุขสมหวังซะจริงๆ เดินไปไหนก็ขายดิบขายดี จนทำให้คนอิจฉา ผู้หญิงชื่นชอบก็ว่าไปเถอะ ผู้ชายก็ตันชื่น ชอบด้วยเช่นกัน เหอะๆ!”
ถึงตอนนี้ จู่ๆก็มีหญิงสาวที่รอยยิ้มสดใสชัดเจนสอดแทรก เข้ามาท่ามกลางงานเลี้ยงที่ส่งเสียงเจี้ยวจ้าว แอนน่าเหลือบ ตาขึ้นไปมองที่บันได ก็พบเพียงว่าบนขั้นบันไดวนสีแดง มี หญิงรูปร่างผอมสูงสวมชุดราตรียาวทรงหางปลาคนนึงเดิน ลงมา คอเสื้อทรงวีเว้าลึกเซ็กซี่สวยงาม ประดับด้วยแผ่นเงิน หรูหราสะดุดตา คอห้อยด้วยสร้อยคออัญมณีสีแดง มือถือ กระเป๋าถือฝังขอบเพชร เท้าสูงรองเท้าส้นสูงสีเงินสูงราวๆสิบ เซนติเมตร การแต่งตัวรวมชุดทั้งตัวแล้วไม่ต่ำกว่าสิบล้าน
เกาหยิ่งจือสร้างอานุภาพขู่ขวัญไว้ก่อน เผชิญหน้ากับ สายตาของคนทั้งหลายที่ค่อยๆแหงนหน้ามามอง หญิงสาวที่ ท่าทางอ่อนพริ้วเดินลงมาตามขั้นบันได เมื่อยิ่งผ่านกลุ่มฝูง ขนทำให้คนที่อยู่ทั้งสองข้างหลีกทางโดยอัตโนมัติ เกาหยิ่งจือ เดินไปยังข้างกายของหลงเชียวโดยตรง
แอนน่าเอียงมุมปากยิ้มเบาๆ หลงเชียว นางบำเรอข้าง กายไม่น้อยเลยจริงๆ!
หลงเชียวสอดมือข้างนึงไว้ในกระเป๋ากางเกง สายตาไม่มี กวัดแกว่งเลยแม้แต่น้อย มองเกาหยิ่งจือด้วยสายตาที่สงบ “คุณเกา ชื่นชม”
เกาหยิ่งจือหยิบแก้วไวน์แดงแก้วนึงจากในถาด ซูให้กับ หลงเชียว “ไม่เจอกันนานเลยคุณชายใหญ่หลง”
ท่านเชียวเอียงแก้วเล็กน้อยเพื่อส่งสัญลักษณ์ “ไม่เจอกัน
นาน”
แอนน่ายิ่งอยากจะหัวเราะเยาะ ภาพฉากแบบนี้ที่เห็นตรง หน้าขณะนี้ ก็คือคนรักเก่าที่ไม่ได้พบกันนานหลายปีใช่ไหม? เว่อร์จริงๆ
เกาจิงอานก็ซูแก้วเหล้าเช่นกัน สายตามองไปยังเกาหยิ่ง จือ “พี่สาว คุณพูดแบบนี้ จะทำให้คนเข้าใจผิดเกี่ยวกับ ความสัมพันธ์ของคุณและคุณชายใหญ่หลงได้ง่ายๆเลยนะ ไม่สมควรมาแย่งซีนอย่างนี้”
เกาหยิ่งจือยิ้มสู้อย่างยืดหยุ่นและเบิกบาน “ที่จึงอานเดือน สติคือ คุณชายใหญ่หลงเป็นคู่หมั้นของหรูเฟยนะ! เหอะๆ ฉัน เพิ่งจะแสดงออกไม่เหมาะสมไปลงโทษตัวเองหนึ่งแก้ว!”
เกาหยิ่งจือเงยหน้านำไวน์แดงที่เหลือดื่มรวดเดียวหมด จากนั้นก็คว่ำแก้วแล้วกวัดแกว่งไปมา เปิดเผยต่อหน้าคนว่า ไม่เหลือสักหยด
“คุณเกาเป็นหญิงที่มีความสามารถยอดเยี่ยมจริงๆ ตรง ไปตรงมา!”
แอนน่ากอดแขนมองการแสดงในการเข้าสังคมท่ามกลาง งานเลี้ยงก็ทำให้รู้สึกเดือดดาล ความเยือกเย็นเล็กน้อยบน ใบหน้าปกคลุมจากสายตาลงมาที่คาง ช่างน่าเบื่อจริงๆ!
คุณเกาท่านนี้และหญิงที่ชื่อว่าหรูเฟยต้องมีความสัมพันธ์ที่ แน่นแฟ้นอย่างแน่นอน และเธอเพิ่งจะประกาศอย่างโอ้อวด คล้ายกับเป็นการกล่าวเตือนกลายๆ ให้กับหญิงในสถานที่ แห่งนี้ หลงเชียวเป็นผู้ชายที่มีเจ้าของ นางจิ้งจอกช่วยใสหัว ไปให้ไกลๆหน่อย
มือโปร เธอกับมือกับการเข้าสังคมได้อย่างคล่องแคล่ว
มากจริงๆ
“ไข่แล้ว หรูเฟยล่ะ? จนถึงตอนนี้แล้วทำไมเธอยังไม่มา
อีก?”
คำถามนี้คือถามท่าน เชียว แต่ดูเหมือนท่านเซียวจะขี้เกียจ ที่จะตอบกลับ เกาหยิ่งจือก็เลยตอบแทนเขา “ช่วงสองวันมา นี้หรูเฟยไม่สบาย คาดว่าน่าจะไม่มา”
เกาหยิ่งจือยิ้มอย่างอ่อนโยนกึ่งล้อเล่นกึ่งเตือนเล็กน้อย “คุณชายใหญ่หลง คู่หมั้นไม่สบาย คุณควรจะพยายามไปดู ให้เร็วที่สุดนะ”
ท่านเซียวขมวดคิ้วเล็กน้อย ตอนนี้ความกล้าหาญของเกา หยิ่งจือก็พองโต คิดว่าตนเองมีบทบาทต่อหน้าเขาอย่างมาก
“ไม่จำเป็นต้องให้คุณเตือนสติ
น้ำเสียงของเขาเยือกเย็นเล็กน้อย แสดงให้เห็นชัดเจนว่า ไม่เต็มใจที่จะให้พูดถึงใครเรื่องอะไร
หลงจื้อที่สวมชุดสูทสีดำเดินเข้ามายังห้องโถงใหญ่งาน เลี้ยง เสื้อเชิ้ตคอปกแบบตั้งสีขาวบริสุทธิ์ตัดกับคางและรอย ยิ้มที่เรียบง่ายมีสไตล์ของเขา ริมฝีปากบางๆอมยิ้ม พ่วงไป ด้วยการหยอกล้อเล็กๆอยู่เสมอ ดวงตาที่มองอย่างผิวเผินไม่ได้พยายามจับจ้องไปที่สิ่งใด ทำตัวสบายๆตาม อำเภอใจ แค่ยิ้มแย้ม
เมื่อคุณชายรองหลงมาถึงก็ดึงดูดความสนใจของผู้คน จำนวนไม่น้อย โดยเฉพาะผู้หญิงที่เพิ่งถูกเกาหยิ่งจ๊อเตือนสติ ไป ความหวังต่อไปนี้ล้วนฝากฝังไว้ที่หลงจื้อ
หลงจื้อเริ่มที่จะโบกไม้โบกมือให้กับเหล่าบรรดาพวกผู้ หญิง ดูเหมือนว่ามีไมตรีให้ แต่ก็ทำให้คนรู้สึกได้อย่าง ชัดเจนมากว่า คุณชายอย่างฉัน พวกคุณอย่าแตะต้อง เล่น สนุกกับตัวเองเถอะ!
ก้าวฝีเท้าทั้งเบาทั้งเร็วไปถึงห้องโถงใหญ่ หลงจื่อและเกา จึงอานทักทายคนอื่นๆ ยืนอยู่ข้างกายหลงเชียว กระซิบ ระบายความในใจว่า “พี่ใหญ่ สถานที่นี้น่าเบื่ออย่างมาก กลับไปนอนบ้านก่อนได้ไหม?”
หลงเชียวทาพอเป็นพิธีสำหรับงานเลี้ยงคือกเทลเพื่อธุรกิจ ของตนเอง ความเจริญรุ่งเรืองไม่มีใครเทียบเท่า แต่หลงจื้อ คุณสมบัติต่ำเกินไป ทั้งยังไม่ชอบที่จะเล่นด้วยเล่ห์เหลี่ยม แผนการอีกด้วย
“ในเมื่อมาแล้ว ก็ทำตัวให้เรียบร้อยไม่ก่อความวุ่นวายจน จบ มีบางเรื่อง ที่คุณจะต้องเผชิญหน้าไม่ช้าก็เร็ว”
หลงจื้อครึ่งๆขมับ “ก็ได้ ฉันเชื่อฟังพี่ใหญ่”
เกาจึงอานซูแก้วเหล้าแล้วกล่าวอย่างยิ้มๆว่า “หลงจื๋อ ช่วงนี้เริ่มบริหารบริษัทแล้ว รู้สึกยังไงบ้าง?”
หลงจื้อไม่ต้องการที่จะพบเกาจิ้งอานคนนี้มากนัก ทำๆพอ เป็นพิธีแบบขอผ่านไปที่ เขาเป็นคนที่ชอบหรือโกรธ แสดงออกบนใบหน้าอย่างชัดเจน เก็บความหน้าเจ้าหน้างอ ไม่ได้ขนาดนั้น “บริหารบริษัทอะ มันน่าเบื่อ เพียงแต่ว่า.. อย่างน้อยมันก็สนุกกว่าที่นี่นิดหน่อย”
เกาจิงอานหัวเราะยกใหญ่ “ตอนนี้หลงจื้อก็ยังคงชอบพูด ติดตลก เหมือนเมื่อตอนที่พบกันกับฉันที่อเมริกา”
เหมือนกับทวดแกสิ!
หลงจื้อดูถูกอยู่ในใจ บนใบหน้าที่ยิ้มแย้ม พวกกเฟวราก ไม่มีใครดีสักคน!
แอนน่าฉีกริมฝีปากสีแดงยิ้มเล็กน้อย สายตาพินิจ พิเคราะห์ไปที่หลงจือ ภายในใจอดไม่ได้ที่จะทอดถอนใจ โลกข่างเล็กซะจริงๆ!
คาดไม่ถึงว่าหลงจื้อลูกผู้ลากมากดีท่านนี้จะเป็นน้องชาย ของหลงเชียว!
แอนน่ายืนอยู่ขอบนอกของวงกลมที่ไม่เกี่ยวข้อง เธอควร จะทำอะไรทำอะไรต่อไปหลังจากรอให้การแสดงของคนกลุ่ม นี้จบสิ้น
ในที่สุด ช่วงเวลาดีๆของเธอก็รักษาไว้ใด้ไม่นาน
เธอกำลังพิจารณาที่จะหลีกเลี่ยงออกห่าง ภาพเงาสูงใหญ่ ใส่ชุดดำของหลงจือก็มายืนอยู่ตรงหน้าอย่างไม่มีลางบอก เหตุเลยแม้แต่น้อย
ดวงตาที่ถามแบบเจาะลึกและคิดใคร่ครวญมาเป็นระลอก แก้วเหล้าในมือถูกเขาเอียงอย่างซ่ำซอง รอยยิ้มที่ไม่เอาจริง เอาจังพร้อมด้วยน้ำเสียงเด็กๆเล็กน้อย “คนสวย เรามีชะตา ร่วมกันสามภพสามชาติจริงๆ! ไม่นึกเลยว่าอยู่ที่นี่ก็สามารถ ได้พบเจอ ตูท่าว่า ฉันไม่จีบคุณ ฟ้าดินคงไม่อาจอภัย”
